Het mooie aan de racerij is dat je nooit kunt voorspellen wat er gaat gebeuren. Elke wedstrijd sta je weer voor verrassingen en loopt het wel eens niet volgens plan. Tijdens de licentietraining benadrukte KNMV-bondscoach Henny Lentink dat we er elke race moesten van uitgaan dat er al drie dingen mis gaan voor je überhaupt aan racen toekomt. De derde race van de Talent Cup 600 bleek zo'n wedstrijd met hindernissen. In de racerij ben je als rijder verantwoordelijk voor je hele team. Als de motor niet in orde is dan moet je niet je monteur de schuld geven want in de meeste gevallen ligt de fout bij jezelf. Veel Talentcuppers hebben een groot team met monteurs en begeleiders. Het voordeel hiervan is dat je niet zoveel druk op je schouders hebt. Aan de andere kant brengt het ook een bult verantwoordelijkheid met zich mee. Ik heb niet het voordeel van een groot team en moet voornamelijk het werk zelf doen, samen met mijn vader en mijn buurman.
Na twee maanden niet gereden te hebben wist ik eigenlijk op voorhand dat het moeilijk zou worden om meteen een snelle kwalificatietijd te realiseren. Maar omdat het TT-circuit er perfect bijlag – zonnig en niet al te warm – begon ik met een goed gevoel aan de eerste training. Het plan was: even een paar rondjes op safe om weer in mijn ritme te komen en dan meteen knallen voor een snelle rondetijd. Dat eerste lukte nog wel, maar net op het ogenblik dat ik het tempo wilde opschroeven kreeg ik problemen met schakelen. Oorzaak van alle ellende was het borgpennetje waarmee het schakelpookje op de as van de versnellingsbak is verankerd. Dat clipje was tijdens het rijden losgeschoten waardoor ik niet meer kon schakelen. Met een motor die vast zat in de vierde versnelling kon ik niet verder rijden, dus dan maar de pits in, opzoek naar iemand die me kon helpen. Gelukkig kreeg ik vrij snel hulp aangeboden van de monteurs van het Pirelli bandenservice team. Met een borgdraadje werd het pookje weer vastgezet, waardoor ik alsnog een paar rondjes kon rijden. Maar daardoor ging zoveel tijd verloren dat ik tijdens de eerste training niet verder kwam dan een schamele 1.58.
Ik wist dat ik een goeie tweede kwalificatie moest rijden om nog kans te maken op de top-10 klassering die ik mij tot doel had gesteld. Helaas zat het in de tweede training niet mee, want ook tijdens deze sessie kreeg ik te maken met klein technisch mankement met grote gevolgen. In eerste instantie had ik het gevoel dat de motor constant onder mij wegbrak, want tijdens het omgooien in de bochten gleed ik alle kanten op. Het duurde zeker drie ronden voor ik door had dat de buddyseat het schuiven en glijden over de motor veroorzaakte. Blijkbaar was ik tijdens het sleutelen vergeten om de snelsluitingen van het zitje goed vast te schroeven, want maar liefst drie van de vier bevestigingsschroefjes waren losgetrild. Verder rijden had weinig zin, want in Meeuwenmeer belandde ik door het losgekomen zitje bijna naast de baan. Daar baalde ik flink van, want met een tijd van 1.57 moest ik vanaf een kansloze zevende startrij vertrekken. Daar gaat mijn top-tien-klassering, dacht ik teleurgesteld, want op een droge baan kon ik onmogelijk in elf ronden zoveel plekken goedmaken.
Gelukkig is de racerij nog steeds geen exacte wetenschap; het blijft een sport waar af en toe ook wat geluk mee gemoeid is. Ik moet eerlijk toegeven dat ik allesbehalve een held ben in de regen, maar in dit geval speelden de weersomstandigheden volledig in mijn voordeel. Vanwege de dreigende onweerswolken die vlak voor de start al weinig goeds voorspelden voor het verdere verloop van de wedstrijd, wilde iedereen zich zo snel mogelijk van een goede uitgangspositie verzekeren. Die nervositeit eindigde al na driehonderd meter met een spectaculaire crash van Mervyn Verploegen in de Haarbocht. Omdat de Yamaha-coureur nog een aantal rijders in zijn val meegesleurde, besloot de wedstrijdleiding tot een rode vlag-situatie waardoor de gecombineerde wedstrijd van de Talent en Super Cup 600 een herstart kreeg. Tegen de tijd dat alle rijders zich opnieuw hadden opgesteld op de startgrid, barstte de wolkbreuk in volle hevigheid los. Het water kwam met bakken uit de hemel en dat was een situatie waar zelfs de snelste coureurs uit de ochtendtrainingen geen raad mee wisten.
Gelukkig had ik opnieuw een raketstart, want in de eerste bocht kwam ik als tiende uit het gedrang, vlak achter Roy van Sambeek. En dat vanaf een zevende startrij… Op een droge baan zou het me nooit gelukt zijn om de SV Cup-kampioen van 2010 bij te houden, maar in deze natte omstandigheden kon ik meteen aanpikken en de aansluiting behouden. Door de hoosbui was het circuit zo verraderlijk glad dat het geen zin had om veel risico's te nemen. Rondenlang bleef ik in het wiel van Roy van Sambeek waardoor ik precies wist waar ik hem eventueel kon uitremmen. Blijkbaar was Roy zich niet bewust van het feit dat ik vlak achter hem reed, want in de laatste ronde was hij compleet verrast toen ik hem in de Bult voorbij ging. Tijdens het uitkomen van de GT lag ik nog steeds op kop, maar omdat ik iets te vroeg op het gas ging kreeg ik zoveel wielspin dat Roy in de eindsprint naar de finish nog langszij kon komen. Daardoor eindigde ons duel met een millimetersprint die ik nipt wist te winnen met een minimaal verschil van een honderdste seconde. Dank zij deze negende plaats verzamelde ik genoeg punten om op te klimmen naar de negende plaats in het kampioenschap. Ik weet dat ik de komende weken hard moet gaan trainen om ook op een droge baan een top-tien-resultaat te behalen, want vanwege de examens op school is dat er een beetje bij ingeschoten. Maar na deze superwedstrijd ben ik helemaal klaar voor de dubbele wedstrijd die over drie weken in het Duitse Oschersleben wordt verreden.
