Inmiddels zal iedereen zeggen; ‘verrek, dat is de voorloper van de Yamaha GTS1000!’. In 1989, toen Yamaha het MORPHO Concept presenteerde, was dat wel anders. Wat was het überhaupt?
Eind jaren tachtig was het principe sportmotorfiets van de sportieve straatmotorfiets aan het verschuiven naar puurder vormen. Aan het begin van het decennium hadden superbikes nog niet een aluminium frame en zelfs gietwielen werden pas mondjesmaat de norm. De kentering werd ingezet met machines als de Suzuki GSX-R750, Honda VFR750R en Yamaha’s eigen FZ750 en FZR750. Pure racers, maar dan met een kentekenplaat.
Met de MORPHO wilde Yamaha – en designbureau GK Design – een kijkje in de toekomst geven; een sportmotorfiets die kon transformeren in een praktische motor. Zodoende werd het grote aluminium brugframe voorzien van een scharnier. De kont – je leest het goed; niet enkel het zadel – was ook in hoogte verstelbaar, evenals de voetsteunen. Zo kon dezelfde motor zowel dienst doen in standje een beetje sportief, maar ook een hardcore-sportmachine zijn.
Technisch was er meer anders-dan-anders aan de MORPHO, maar je moet er goed voor kijken – een van de minst opvallende voorbeelden is de in het frame verwerkte uitlaatdemper. Maar ook de wielen zijn zowel voor als achter van het snelwissel-soort, waarbij aan de achterzijde zowel de rem als de aandrijving aan de linkerkant zit.
Technisch was er meer anders-dan-anders aan de MORPHO, maar je moet er goed voor kijken
Omdat Honda inmiddels imago-technisch beslag gelegd had op de enkelzijdige achterbrug, hield men zich daar verre van. Naafbesturing, daarentegen; daar had Yamaha wel oren naar. Het ontwerp zou uiteindelijk doorsijpelen naar de eerder genoemde GTS1000 – een sporttoerder, net als de MORPHO. Alleen behalve die voorzijde, was de GTS1000 toch wel even een wat conservatiever machine.
Toch deelde de MORPHO meer met de GTS. Het blok van de MORPHO kwam namelijk uit de FZR1000 – net als de GTS dus. Met 110 pk zou de bijzondere Yamaha-ontwerpstudie in staat geweest moeten zijn 300 kilometer per uur te rijden. Zelfs met een opgegeven gewicht van 315 kilo, trouwens. Of dat waar is, komen we waarschijnlijk nooit achter.
Dat de MORPHO geen succes werd, is duidelijk. Terwijl de ruime instelbaarheid nog altijd iets is dat bij veel fabrikanten op het verlanglijstje staat. Daarmee kun je wel stellen dat het MORPHO Concept aan ambitie geen gebrek had.
In de rubriek Vergeten Prototype blikken we terug op de meest spraakmakende prototypes die in de ijskast verdwenen.
—
Foto: Yamaha
