Onlangs heb ik de mooiste aankoop in tijden gedaan. Feliciteer mij gerust, ik ben de trotse eigenaar van een Hondaatje XR400. Voor het astronomische bedrag van € 1150 ga ik binnenkort op als zandridder. Mijn uitdaging voor 2013 is het rijden van een marathonenduro. Hoe mij dat afgaat weet ik niet exact, hoe het de Honda op leeftijd afgaat is een compleet raadsel. Een dertien jaar oud offroadmotortje heeft een heel leven achter de rug, maakt de eerste aanblik duidelijk. Lompe crosslaarzen hebben de lak van het frame en carterdeksels geschopt. Ontelbare valpartijen geven het plasticwerk een gebutst uiterlijk. De onderdelen die de strijd tegen de elementen verloren, zijn vervangen door goedkoop spul. Het paars/groene zadel is daarbij de absolute ster. Wie verzint die kleurencombinatie? Het is zo afzichtelijk dat het weer sympathie oproept. Iets zegt me daarom dat ik verknocht ga raken aan deze buddyseat.
Dat de tijd niet stil staat, zie je ook terug aan het luchtgekoelde blokje dat beduidend minder spierballen toont dan modernere motoren. Dat is de reden dat vorige eigenaar Rikus hem verkoopt. Nooit kostte het moeite om zijn maat op diens zeshonderd bij te benen, totdat die een nieuwe zuiger monteerde. Rikus vindt veel goed, maar over zijn lijk dat hij zijn maatje zomaar laat wegrijden in een maïsveld. Dat gaat echt never nooit gebeuren en dus moest er wat dikkers komen. Diezelfde maat – KTM-pet op het hoofd waar haar tot in de nek onderuit piekt – haalde me gisteravond op nadat ik het afgesproken adres niet kon vinden in donker Twente. Twee minuten later sta ik in een enorme schuur. De XR staat centraal opgesteld, maar vooral de periferie maakt indruk. Overal waar je kijkt staan en liggen enduromotoren, losse blokken en onderdelen. Voor mij blijft het niet bij brommers kieken, ik koop er ook nog een.
De transactie vindt plaats in het mooiste deel van de tochtige schuur. Van spaanplaat bouwden Rikus en zijn vrienden een hok dat dienst doet als privéclubhuis. Behangen met relikwieën uit hun motorheden en -verleden, behaaglijk verwarmd door een kachel, ruikend naar shag en inclusief bar met barkrukken. Op die toog een paar groene flessen van de lokale bierbrouwerij. Als je niet beter weet, denk je dat deze Tukkers hier een tijdmachine bouwden. De jaren vallen er met tientallen tegelijk van je af bij het binnentreden van dit clubhuis. Plots ben je weer een jongetje dat lid is van een geheime club die continu plannen maakt voor nieuwe spannende avonturen op de motor.
Stinkend jaloers ben ik op deze mannen en op hun hok, dit wil ik ook. Zeker als blijkt dat er achter het clubhuis een privé crossakker ligt. Dat kan ik wel schudden. Ik vrees dat het met een stofkam zoeken wordt naar onverharde paden in Noord-Holland. Iemand suggesties?
