Royal Enfield gaat elektrisch, en net zoals Harley-Davidson met hun LiveWire, doen ze dat met een aparte merknaam: Flying Flea, ofte ‘Vliegende Vlo.’
Kenners van klassieke motoren of militaire geschiedenis kennen de ‘Flying Flea’ als het kleine, opplooibare Royal Enfield model dat tijdens WOII in een soort koker uit vliegtuigen werd geparachuteert om de commando’s op het slagveld mobieler te maken. Royal Enfield presenteert op de Eicma meteen twee modellen, met name de Flying Flea C6 en de Flying Flea C6 scrambler, beide volledig elektrische motorfietsen gericht op stadsverkeer, waarvan de verkoop zal starten in het voorjaar van 2026 zal starten.
Volgens Royal Enfield combineert Flying Flea opvallende stijl en geavanceerde technologie voor een nieuw soort stadsverkeer. Het Indische merk meent het, want er zitten niet minder dan 200 ingineiurs op dit project in zowel India als het Verenigd Koninkrijk, terwijl er ook is geïnvesteerd in Stark Future uit Barcelona, dat bekend staat om zijn geavanceerde off-road elektrische motorfietsen. In die zin is alles in-huis ontwikkeld en geproduceerd: motor, batterij, BMS, aangepaste software en – niet onbelangrijk – verkoop- en marktstrategieën, waarvan LiveWire al heeft getoond dat de elektrische markt geen sinecure betreft. Er zijn intussen al 28 patenten aangevraagd.
Het eerste model onder Flying Flea dat volgend jaar op de weg komt, is de FF-C6. Dit model is geïnspireerd op het originele Flying Flea model uit de jaren ’40 dus, maar dan wel een moderne interpretatie met een uitgesproken retro-futuristische stijl. Opvallend is de eigentijdse herwerking van de originele Flying Flea voorvering, met een Girder-voorvork en scharnierend spatbord. Het gesmede aluminium frame biedt een tijdloos silhouet, terwijl de magnesium accubak voor gewichtsbesparing en koeling moet zorgen.
Om alle mogelijkheden van de FF-C6 te benutten, hebben we een centrale Vehicle Control Unit. Deze VCU maakt meer dan 200.000 verschillende rijmodi mogelijk, maar houdt de FF ook in de gaten mocht hij worden verplaatst bij wijze van anti-diefstal, met Over The Air updates en functie-uitbreidingen. Met de rijmodi kan de gebruiker afstemmen op zuinigheid of comfort, maar ook op puur plezier door middel van genuanceerde aanpassingen aan het gas-, rem- en regeneratiegevoel, zodat je motor verandert naargelang je stemming of behoeften, met je telefoon als sleutel
Meer informatie als actieradius of andere technische gegevens werden nog niet gedeeld maar we kijken als even uit naar bedrijven die parashutesprongen organiseren, bij wijze van originele insteek voor een eerste test. Dat en een Europese adapter voor de stekker, uiteraard…
KTM heeft er duidelijk zin in voor 2025, zo laat deze 1390 SUPER DUKE GT wel zien. Met een cilinderinhoud van 1350 cc en hetzelfde LC8 V-twin blok en chassis als de KTM 1390 Super Duke R EVO 2024. Dat het serieus is, blijkt wel uit het feit dat de vijfde en zesde versnelling niet langer beschouwd worden als overdriveversnellingen, maar moeten zorgen voor een READY TO RACE-ervaring waar KTM altijd prat op gaat. Ook qua uiterlijk zijn er veranderingen, bijvoorbeeld een nieuwe LED-koplamp en een vereenvoudigd remlicht met geïntegreerde richtingaanwijzers. De benodigde remkracht wordt bereikt door de beproefde Brembo-systemen, met aan de voorkant een set Stylema-monoblokremklauwen. Een nieuwe MCS (multi-click-systeem) remhendel aan de voorzijde zorgt voor een betere afstelbaarheid, terwijl bochten-ABS, Supermoto ABS en de nieuwe Supermoto+ en Sport ABS-modi je meerdere opties bieden om alles onder controle te houden. Het 8,8 inch TFT (H88) touchscreen dashboard is niet over het hoofd te zien en heeft onder andere een vereenvoudigde menustructuur. De Ride Modes zijn volledig herzien en bestaan uit Rain, Street, Sport en een nieuwe Custom modus als standaard. Om de technische ervaring op een hoog niveau te houden, is er een Front Radar toegevoegd die een groot aantal functies toevoegt, zoals Adaptive Cruise Control, Brake Assist, Distance Assist en Group Riding.
De ‘S’ heeft altijd een straatgerichte benadering aangegeven in KTM’s Adventure-reeks. In vergelijking met de topversie, de KTM 1390 Super Adventure S EVO, beschikt de S trots over een traditionele koppeling en handgeschakelde versnellingsbak. De vijfde generatie voorradarsensor is als optie verkrijgbaar. En uiteraard zijn ook bij dit model styling en ergonomie vernieuwd. Het frame is bijvoorbeeld stijver geworden. Net als de EVO is de S uitgerust met de nieuwste WP Semi-Active Technology. Het nieuwe topmodel krijgt ook KTM’s nieuwe premium elektronicapakket. De nieuwe 2025 KTM 1390 Super Adventure S zal begin 2025 beschikbaar zijn.
Vorig jaar mocht de Bigtwin Bikeshow & Expo haar 30-jarig jubileum vieren. Dat was ongekend succesvol. Dit jaar ging er nog een schepje bovenop voor de 31e editie. En dat bleek niet voor niets, want de Bigtwin Bikeshow & Expo die traditiegetrouw plaatsvond in het eerste weekend van november in Houten was één groot, brullend spektakel.
Motor- en muziekliefhebbers uit binnen- en buitenland kwamen samen. De Bigtwin Bikeshow is al decennialang een begrip binnen de Nederlandse en Europese motorwereld en blijft zich ieder jaar weer ontwikkelen. Toch was deze editie extra bijzonder, met niet alleen een recordaantal bezoekers, maar ook een indrukwekkende line-up van zowel custombikes als tributebands, opnieuw een breed scala aan exposanten en vooral heel veel sfeer.
Met maar liefst 17.926 bezoekers, 105 bikeshow-deelnemers en 115 exposanten overtrof de 31e editie alle voorgaande jaren.
Internationale Bikeshow
Het is en blijft het hart van de Bigtwin Bikeshow & Expo: de internationale bikeshow. Met maar liefst 105 deelnemers uit 9 verschillende landen viel er in 8 klassen heel veel moois te bekijken. Traditiegetrouw vielen alle winnaars te bewonderen in het Winners Plaza, waarbij de op een MZ gebaseerde zelfbouwmotor – The Streamliner – van de Duitse Sebastian Brandt uitgeroepen werd tot Best of Show.
Van unieke expertises tot grote namen
Er was veel meer te doen dan alleen custombikes bekijken. De 115 exposanten boden veel variatie, van unieke motorkleding en -accessoires tot droomreizen, unieke onderdelen en nog veel meer. Grote namen zoals Harley-Davidson en Indian Motorcycle waren wederom van de partij met een indrukwekkende line-up van nieuwe motoren, maar ook experts zoals pinstripers en custombouwers maakten ook dit jaar weer een waar feest van de Bigtwin Bikeshow, met hun live demonstraties.
Groots entertainment
De customlifestyle houdt niet op bij prachtige motorfietsen, unieke onderdelen en stijlvolle kleding en accessoires. Dit jaar was de muzikale programmering veelzijdiger dan ooit. Met drie gerenommeerde tributebands, te noemen Back to Blondie, Rock ’n Roll Junkies en Deep White, zat de sfeer er goed in. De temperaturen liepen weer hoog op bij de erotic shows.
Gerard van den Akker Oeuvreprijs
Vorig jaar maakte deze bijzondere prijs haar debuut, toen deze aan niemand minder dan Gerard van den Akker zelf werd uitgereikt. Vanaf dat moment wordt deze prijs ieder jaar uitgereikt aan iemand die een uitzonderlijke bijdrage levert aan de customscène. Dit jaar ging de prijs naar Vincent Pels, General Manager bij Zodiac International B.V.
Op naar volgend jaar
Van alle factoren die de Bigtwin Bikeshow & Expo een succes maken, is de gemoedelijke, enthousiaste en vooral ook familiaire sfeer misschien wel de belangrijkste. Het maakt de Bigtwin Bikeshow een unieke ervaring voor zowel de diehard customfan als voor nieuwe generaties en enthousiastelingen, en daarop bouwt de organisatie trots voort. De datum voor de 2025-editie wordt zo spoedig mogelijk bekendgemaakt.
De sprint om de wereldtitel tussen Pecco Bagnaia en Jorge Martin werd in Maleisië echt ingezet!
In de enerverende tweestrijd om de 2024 MotoGP-wereldtitel was het wachten op wie de volgende fout zou maken. Dat werd Pecco Bagnaia tijdens de Sprint in Maleisië. Door een val van de wereldkampioen kwam zijn grote tegenstrever Jorge Martin in een zetel te zitten om de titel van de Italiaan over te nemen. De Spanjaard won de Sprint in Sepang. Maar een getergde Bagnaia sloeg terug in de GP-race zodat de beslissing toch tijdens de finale, die in plaats van Valencia in Barcelona zal worden verreden, moet vallen.
Na de Grote Prijs van Japan wachtte het GP-circus een uiterst intensief drieluik. In een tijdbestek van slechts achttien dagen moesten namelijk de GP’s van Australië, Thailand en Maleisië worden afgewerkt. Voor de betrokkenen, als eersten de coureurs, was dat niet alleen mentaal maar vooral ook lichamelijk een zware beproeving. Want er moest niet alleen veel gewacht, gevlogen en gereden worden, ook kreeg men te maken met verschillende tijdzones en vooral ook weersomstandigheden. Zo kon de temperatuur op Phillip Island minder dan tien graden bedragen en die in Buriram en Sepang oplopen tot dik boven de dertig in combinatie met een hoge luchtvochtigheidsgraad.
Logistiek gezien stonden ook de vervoerders voor een enorme uitdaging. Want vanaf het rennerskwartier op Phillip Island moest al het materiaal met trucks naar het vliegveld van Melbourne worden gebracht. Een afstand van 175 kilometer. Vervolgens ging het door de lucht naar Bangkok, waarna andermaal een reis per truck begon, maar nu over maar liefst 400 kilometer. Mede door alle opgedane ervaring uit het verleden verliep dit alles zeer gladjes. Na de races in Buriram werd alle vracht weer naar Bangkok gebracht waarna de vlucht naar Maleisië volgde. Geland werd op Kuala Lumpur International Airport. Het grote voordeel hierbij was dat het Sepang International Circuit op een steenworp van deze luchthaven ligt.
Een drieluik als deze (en dan ook nog eens in de beslissende fase van de titelstrijd) zorgt ervoor dat de mentale druk bij de coureurs enorm hoog is. Want één valpartij, met eventueel ook nog een blessure als gevolg, kan funest zijn. In dit geval gold dat in de eerste plaats voor de twee belangrijkste titelkandidaten, Jorge Martin en Pecco Bagnaia.
1 van 6
Een “burn out-start” voor Marc Márquez tijdens de GP van Australië.
Marc Márquez viert zijn zege op Phillip Island.
Altijd indrukwekkend: de start van de MotoGP. Hier in Thailand.
Andermaal kwam Pedro Acosta ten val en moest tijdens de Sprint in Buriram vroegtijdig de pit opzoeken met een beschadigde GasGas.
Onder toeziend oog van Boeddha en Bibendum won Pecco Bagnaia op indrukwekkende wijze in Thailand.
Felicitaties voor Pecco Bagnaia na het winnen van de Thaise GP van zijn directe concurrenten Jorge Martin (89) en Marc Márquez (93).
Spektakel door Marc Márquez
Iemand die dit alles niet kon overkomen, was Miguel Oliveira. Want de Portugese Aprilia-coureur moest na zijn val in Indonesië aan zijn gebroken rechterpols worden geopereerd en was derhalve niet fit om aan deze drie GP’s deel te nemen. Het mocht een wonder heten dat ook Maverick Viñales en Marco Bezzecchi niet vroegtijdig werden uitgeschakeld, want tijdens de Sprint op Phillip Island reed de Italiaan met zijn Ducati met een snelheid van zo’n 300 km/uur tegen de achterkant van de Aprilia van de Spanjaard. De klap was hevig, maar wonder boven wonder waren de gevolgen voor beide coureurs dermate klein dat ze zelfs beiden de volgende dag toch ook in de GP van Australië van start konden gaan. De Sprint op Phillip Island leverde een overwinning op voor een oppermachtige van pole vertrokken Jorge Martin. Maar degene die voor het meeste spektakel zorgde was andermaal Marc Márquez. Na pas als achtste uit de eerste bocht te zijn gekomen finishte de Spanjaard nog als tweede voor Enea Bastianini en de teleurstellende Pecco Bagnaia. Daarmee werd andermaal duidelijk dat er bij Ducati geen teamorders van kracht waren.
Deze race verliep dramatisch voor de rijders van de toch al in zwaar weer verkerende Pierer Mobility Group. Want niet alleen de KTM-coureurs Brad Binder en thuisrijder Jack Miller kwamen ten val, maar ook GasGas-coureur Pedro Acosta. Voor laatstgenoemde betekende het zelfs het einde van deze Australische GP vanwege een zware schouderblessure.
Een dag later was het opnieuw Marc Márquez die voor spektakel zorgde. Nu begon het al bij de start. Want een weggeworpen tear-off-vizier kwam precies onder het achterwiel van zijn Gresini Ducati terecht. Met als gevolg een unieke “burn-out start” en pas een dertiende plaats na de eerste bocht. Maar dat dit voor de achtvoudig wereldkampioen geen probleem hoeft te zijn, bleek al snel. In misschien wel één van de beste races uit zijn carrière liet MM93 zien wat voor een uitzonderlijk talent hij nog altijd is. Op zijn “oude” Ducati GP23 passeerde hij al zijn voorliggers en boekte zo de 88e GP-zege uit zijn carrière. Even leek het er nog op, dat Jorge Martin het duel met zijn landgenoot wilde aangaan, maar de WK-leider koos verstandig eieren voor zijn geld en stelde zich tevreden met de twintig punten behorende bij de tweede plaats. Hierdoor liep Martin andermaal vier punten uit op de als derde geëindigde Pecco Bagnaia.
De regerend wereldkampioen, die dit weekend bepaald niet in beste doen was, klaagde andermaal over afstellings- en zo bandenproblemen. Op de finish bedroeg de achterstand van Bagnaia op de winnaar zelfs tien seconden. Een zo grote achterstand was lange tijd niet voorgekomen voor de rijder met startnummer 1, die Phillip Island dan ook wat terneergeslagen verliet. Want met nog drie GP-weekenden voor de boeg was het verschil tussen de twee belangrijkste titelkandidaten zo weer gegroeid van tien naar twintig punten in het voordeel van Jorge Martin.
Compleet anders
Vijf dagen later werden de coureurs in het Thaise Buriram met compleet andere omstandigheden geconfronteerd dan op Phillip Island. Daar waren trouwens de eerste zes plaatsen in de GP-race voor Ducati-coureurs. En de overmacht van het Italiaanse merk zou in Thailand nog groter worden… Gelukkig was Pedro Acosta weer van de partij, want het leek erop dat de jonge Spanjaard zo’n beetje de enige was die iets tegen het Ducati-geweld kon ondernemen. De uitkomst van de kwalificatie voor de Grote Prijs van Thailand was onthutsend voor de concurrenten van het merk uit Borgo Panigale (Bologna). Want terwijl alle acht Desmosedici-rijders zich bij de eerste elf wisten te kwalificeren werd het Q2-veld verder compleet gemaakt door één Yamaha (Fabio Quartararo als zesde), één KTM/GasGas (Pedro Acosta als achtste), één Aprilia (Maverick Viñales als tiende) en één Honda (Johann Zarco als twaalfde).
Toch wel verrassend toonde Pecco Bagnaia zich de allersnelste (met een absoluut ronderecord) en pakte zo de pole. Daarmee leek de titelhouder de teleurstelling van Phillip Island achter zich te hebben gelaten. Bovendien kwamen niet alleen Franco Morbidelli en Johann Zarco in deze sessie ten val, maar ook Bagnaia’s grootste concurrenten Marc Márquez en Jorge Martin. Laatstgenoemde zorgde er bij de start van de Sprint voor dat de tweede Ducati-fabriekscoureur, Enea Bastianini, kon ontsnappen. Door te laat te remmen werd Martin in de eerste bocht gedwongen wijd te gaan. Iets waar ook Bagnaia het slachtoffer van werd. Terwijl de foutloos rijdende Bastianini knap uit de greep van zijn Ducati-merkgenoten bleef, werd Martin tweede voor Bagnaia en Marc Márquez. Vervolgens zorgden de overige vier Ducati-coureurs ervoor dat alle acht rijders van dit merk de eerste acht plaatsen bezetten. En dat was een heugelijke mijlpaal voor in de eerste plaats Ducati Corse-baas Gigi Dall’Igna. Het laatste puntje in deze Sprint ging naar Brad Binder, de KTM-coureur die verleden jaar in Buriram nog knokte om de zege met Bagnaia en Martin.
Een complete weersomslag zorgde ervoor dat de wedstrijdcondities op zondag in Thailand compleet anders waren. Nu moest er namelijk op een natte baan om de punten worden geknokt. En dat was iets waar met name Marc Márquez zich op had verheugd. Dat de spanning nu toch wel steeds meer een rol ging spelen voor Jorge Martin bleek opnieuw. Want in de beginfase van de GP-race raakte hij door een stuurfout de leiding in de race kwijt aan zijn grote concurrent Pecco Bagnaia. Wat de wereldkampioen vanaf dat moment presteerde was uitzonderlijk knap te noemen. Onder zeer moeilijke omstandigheden en met een constant aanvallende Marc Márquez aan zijn achterwiel bleef hij rustig en foutloos. Dat laatste kon niet van Márquez worden gezegd, want die ging onderuit. De Gresini-coureur was de snelste man op de spekgladde baan, maar had dit keer te weinig geduld. Zo boekte Bagnaia zeker uit mentaal oogpunt een heel belangrijke zege.
Martin werd tweede voor Pedro Acosta. Na vijf opeenvolgende racecrashes stond de rookie daarmee andermaal op het podium. En dat nadat het uitzonderlijke racetalent twee felle duels met zijn KTM-“merkgenoten” Jack Miller (vijfde) en Brad Binder (zesde) in zijn voordeel had weten te beslissen. Fabio Quartararo (Yamaha) leek in de regen ook heel sterk, maar werd onderuit gereden door Franco Morbidelli (Ducati), die even daarna zelf ook ten val kwam. Dat deden Marco Bezzecchi en Enea Bastianini eveneens. Maar net als Marc Márquez (elfde) passeerde de winnaar van de Sprint als veertiende nog wel de finish.
Voor de knap als vierde geëindigde Fabio Di Giannantonio was het de laatste race van dit seizoen, want de 26-jarige Italiaan liet zich hierna opereren aan zijn in Oostenrijk geblesseerde schouder om zo volledig fit aan het seizoen 2025 te kunnen beginnen. Binnen het VR46-team werd Andrea Iannone zijn vervanger. Daarmee maakte deze Italiaan, nadat hij exact vijf jaar geleden in Maleisië was betrapt op het gebruik van doping (en voor vier jaar werd geschorst), zijn MotoGP-rentree. Dat gebeurde mede op voorspraak van Ducati-racebaas Dall’Igna, die niet vergeten was welke coureur hem in 2016 in Oostenrijk zijn eerste MotoGP-zege bezorgde.
De val van Bagnaia tijdens de Sprint in Maleisië.
Respect en val voor Bagnaia
Al met al was daarmee het aantal titelkandidaten teruggebracht tot twee: Jorge Martin en Pecco Bagnaia. Met een verschil van nu zeventien punten werd de reis van Thailand naar Maleisië aanvaard. In theorie kwam het erop neer dat bij de laatste vier races (twee Sprints en twee GP’s) bij vier keer winst van Bagnaia Martin aan vier tweede plaatsen genoeg zou hebben om de wereldtitel (met één punt verschil!) van zijn Ducati-merkgenoot over te nemen.
Maar dat theorie en praktijk totaal twee verschillende zaken kunnen zijn, was en is ook bekend. Want daar waren niet alleen Marc Márquez en Enea Bastianini (samen in duel om de derde plaats in het kampioenschap), die een rol in de titelstrijd konden spelen, maar ook het nieuws van de natuurramp die Valencia en omgeving had getroffen. En dat was juist de plaats waar de finale van dit enerverende MotoGP-seizoen moest plaatsvinden. Lange tijd was onduidelijk hoe de FIM en Dorna met de situatie wilden omgaan. Uiteindelijk was het Pecco Bagnaia die met een duidelijk statement kwam door te verklaren dat hij onder de gegeven omstandigheden niet in Valencia wilde racen. Ook al zou hem dat de wereldtitel kosten. Met deze uitspraak dwong de tweevoudig MotoGP-wereldkampioen heel, heel veel respect af. Hij deed iets wat met name de Spaanse coureurs niet hadden durven te doen. Nadat de gezagsdragers van Valencia hadden aangegeven de Grand Prix niet door te willen laten gaan plus de woorden van Bagnaia gingen ook Dorna en de FIM overstag en werd de geplande finale in Valencia afgeblazen.
Vervolgens deed de Italiaanse Ducati-coureur ook op de baan van zich spreken. Al in Q2 kwam het tot een fantastisch duel tussen de twee titelkandidaten. Na twee heel snelle (record)ronden van Martin, counterde Bagnaia op ijzersterke wijze met een tijd van 1.56,337, een absoluut ronderecord voor het circuit van Sepang. Daarmee was hij 0,216 seconde sneller dan Martin en maar liefst 0,938 seconde sneller dan nummer drie, Alex Márquez. Maar de druk op de schouders van de titelhouder was en bleef ontzettend groot, want hij wist dat een eventuele val funest zou kunnen zijn. Een kleine vier uur na het net genoemde hoogstandje overkwam Bagnaia dat prompt tijdens de Sprint. Nadat de Italiaan in de eerste bocht de leiding aan Martin had moeten laten, ging hij in derde ronde vlak achter zijn concurrent liggend in bocht negen volkomen onverwacht onderuit. Dat gebeurde op relatief lage snelheid door een hobbel in het asfalt, die de titelhouder in de vele ronden ervoor geen enkel probleem had opgeleverd. Daarom was de desillusie voor de Italiaan en het Lenovo Ducati-fabrieksteam des te groter. Natuurlijk liet Martin zich de gegeven kans niet ontnemen. De Prima Pramac Ducati-coureur won niet alleen de Sprint voor Marc Márquez en Enea Bastianini, maar maakte vooral een reuze stap richting de wereldtitel.
Beslissing uitgesteld
Met nu een verschil van 29 punten (465 om 436) begonnen de twee titelkandidaten in Maleisië aan de Grand Prix. Dat betekende dat om zijn kansen in leven te houden Bagnaia bij winst van Martin tweede moest worden. De titelhouder verklaarde na zijn val in de Sprint in de GP-race volledig voor de winst te gaan. En dat deed hij ook. Terwijl de twee hoofrolspelers elkaar na de start bij het insteken van de eerste bocht raakten, deed zich achter hun ruggen een massale valpartij voor. Met als gevolg een rode vlag. Het was Brad Binder die in de fout was gegaan, waardoor ook Jack Miller en Fabio Quatararo ten val kwamen.
Zonder de beide KTM-coureurs kwam het tot een herstart over negentien ronden. Bij een temperatuur van 34 graden volgden drie sensationele “oververhitte” ronden waarin de twee titelkandidaten elkaar meerdere keren passeerden. Toen de zaak enigszins was afgekoeld, bleek Bagnaia aan het langste eind te hebben getrokken. Achter de twee snelste coureurs van dit moment waren inmiddels Joan Mir, Franco Morbidelli en Marc Márquez (op dat moment derde) onderuit geschoven. Duidelijk was dat Bagnaia niet zomaar afscheid van zijn titel wilde nemen. Op meesterlijke wijze wist hij het verzet van Martin te breken om zo niet alleen de GP van Maleisië te winnen, maar ook om de beslissing uit te stellen. Voor de finale, die dus niet in Valencia maar in Barcelona zal plaatsvinden, heeft de Spaanse Ducati-coureur nu 24 punten voorsprong op zijn Italiaanse merkgenoot. Als Jorge Martin in Montmeló de Sprint wint, is de wereldtitel voor hem. Maar zover is het nog lang niet! Zeker niet voor Pecco Bagnaia.
1 van 3
Jorge Martin bejubelt zijn Sprint-zege op Sepang.
In alle rust legt Pecco Bagnaia uit waarom hij ten val kwam.
Met een meesterlijke zege in de Maleisische GP stelde Pecco Bagnaia de beslissing uit tot de finale in Barcelona.
‘Er gebeurt altijd wel wat.’
Marc Márquez (Ducati) na zijn “rokende’”start en prachtige zege in Australië.
‘We moeten kalmer worden en begrijpen dat een vijfde plaats ook een heel goed resultaat kan zijn.’
Pedro Acosta (GasGas) nadat hij tijdens de Sprint in Thailand voor de 25e keer dit seizoen onderuit was gegaan.
‘Ik wil niet in Valencia racen. Ook al kost het me de wereldtitel.’
Een statement van wereldkampioen Pecco Bagnaia (Ducati) die daarmee heel veel respect afdwong en werd geprezen door o.a. Marc Márquez.
‘Het waren keiharde maar eerlijke duels met Jorge. Maar nu heb ik hulp van andere rijders nodig.’ Pecco Bagnaia (Ducati) nadat hij door een zege in de GP van Maleisië zijn titelkansen in leven had weten te houden.
Ai Ogura werd in Thailand Moto2-wereldkampioen 2024.
Ai Ogura was de meest constante Moto2-coureur in 2024 en werd daarmee terecht gekroond tot wereldkampioen. Met deze titel bracht hij Japan de eerste wereldtitel in vijftien jaar. De overzeese races in Australië, Thailand en Maleisië zorgden voor drie verschillende winnaars: Fermin Aldeguer, Aron Canet en Celestino Vietti. Zonta van den Goorbergh kampte met diverse tegenslagen en wist geen WK-punten te scoren.
Ai Ogura stond al op matchpoint voorafgaand aan het drieluik van GP-weekenden in Australië, Thailand en Maleisië. Op Phillip Island had de Japanner zijn eerste kans om de Moto2-wereldtitel veilig te stellen, al was hij dan nog wel afhankelijk van resultaten van anderen. Ogura zou als vierde finishen in Australië. Daarmee was de 23-jarige coureur nog geen wereldkampioen, maar verbeterde wel zijn kansen daarop. Ogura had door deze uitslag aan een top-vijf-resultaat in Thailand voldoende. De spannende race op Phillip Island werd gewonnen door Fermin Aldeguer, die vanaf pole position mocht starten. In de laatste ronde ging het kuip-aan-kuip met zijn landgenoot Aron Canet. Aldeguer kwam als winnaar uit de strijd. De derde plaats leek naar Alonso Lopez te gaan, maar hij kwam in de slotfase ten val. Dit zorgde ervoor dat de sterk rijdende Senna Agius voor eigen publiek promoveerde naar de laatste podiumplaats. Barry Baltus van RW-Idrofoglia Racing GP kende een heel goed weekend en finishte als zevende, nadat de Belg als vijfde mocht starten. Dit was zijn beste gridpositie in de Grands Prix.
1 van 3
De spectaculaire laatste ronde op Phillip Island in beeld. Het duel werd gewonnen door Fermin Aldeguer (54), Aron Canet (44) werd tweede.
Een week later op het Chang International Circuit wist Canet wel te winnen. De Spanjaard domineerde de race en reed ruim aan de leiding toen in de voorlaatste ronde de rode vlag kwam vanwege een regenbui. Canet heeft in de tweede seizoenshelft de meeste WK-punten gescoord, maar het was niet genoeg om Ogura van de wereldtitel af te houden. De Japanner finishte als tweede en kroonde zichzelf tot Moto2-wereldkampioen. Het was de eerste Japanse wereldtitel in de Grand Prix sinds Hiroshi Aoyama in de 250cc in 2009. Ogura brak meer records, want het was tevens de eerste wereldtitel voor een Boscoscuro-rijder en de eerste niet-Kalex-rijder die Moto2-wereldkampioen werd sinds Marc Márquez op een Suter in 2012. De derde plaats ging naar Marcos Ramirez, dit tot onvrede van de Thaise fans. Dit had niets met Ramirez te maken, maar omdat hun held Somkiat Chantra op de vierde plaats reed toen de rode vlag kwam. Chantra had nog graag een aanval willen plaatsen op de laatste podiumplaats voor eigen publiek. Aldeguer – die net als Ogura en Chantra volgend jaar de overstap naar de MotoGP zal maken – schakelde zichzelf voor de rest van het seizoen uit met een gebroken arm. In de openingsronde van de race remde de Spanjaard veel te laat, waarbij hij Tony Arbolino – die al meer pech had gehad dat weekend – ook van de motor ramde. Ook Baltus kwam ten val in Thailand en hij zou een week later in Maleisië achttiende worden.
Voor Ogura was het maar goed dat hij zijn wereldtitel al binnen had, want hij viel in Sepang uit met een technisch probleem. De strijd om de dagzege ging tussen twee verrassingen met ieder een eigen verhaal. Jorge Navarro startte als invaller voor de geblesseerde Joe Roberts en wist vanuit het niets naar pole position te rijden. Celestino Vietti keerde in Maleisië terug op de motor, nadat hij twee weken eerder zijn sleutelbeen had gebroken in Australië. Het was een indrukwekkende comeback van de Red Bull KTM Ajo-rijder, want vanaf een derde startplaats wist hij meteen de leiding te pakken. Vietti’s tempo zakte ondanks zijn verse blessure niet in en hij wist in de tweede helft van de race samen met polesitter Navarro weg te rijden. De Italiaan hield de eerste plaats vast en behaalde zijn derde overwinning van het seizoen. Invaller Navarro werd tweede.
Daarachter had Jake Dixon zich opgewerkt naar de derde plaats, maar hij gooide deze zo goed als zekere podiumplaats weg. Bij in het ingaan van de laatste ronde dacht de Brit dat de finishvlag al was gevallen. Te laat kreeg Dixon door dat er nog een ronde gereden moest worden en zakte naar de vierde plaats. De podiumplaats bleef wel binnen het Aspar Team. Teamgenoot Izan Guevara nam de derde plaats over en dat betekende het eerste Moto2-podium voor de Moto3-wereldkampioen van 2022. Canet kende een minder goed weekend in Maleisië, maar stelde met een achtste plek wel de tweede plaats in het wereldkampioenschap veilig.
Opvallend was dat Gresini Racing vanaf de Grand Prix in Australië zonder hun Chinese Moto2-hoofdsponsor QJ Motor reed. Manuel Gonzalez had kort daarvoor zijn eerste Grand Prix-zege behaald in Japan, maar haalde niet alleen daardoor het nieuws. Voor de race droeg hij een traditionele Japanse hachimaki-hoofdband. Hoewel deze hoofdband in het westen vaak geassocieerd wordt met vechtsporten, heeft hij in China een heel andere betekenis. De hachimaki roept daar herinneringen op aan de Japanse oorlogsmisdaden die het leven kostten aan zo’n 20 miljoen Chinese burgers. Deze culturele misvatting bleek een grote fout van Gresini Racing. QJ Motor wilde in eerste instantie dat Gonzalez ontslagen zou worden. Zo ver kwam het echter niet. Gresini Racing en de Chinese motorfietsfabrikant zijn in gesprek om tot een oplossing te komen, maar besloten wel om QJ Motor in de laatste GP’s niet meer zichtbaar te laten zijn als sponsor.
Zonta van den Goorbergh moest in Thailand als straf – vanwege het incident met Tony Arbolino in de trainingen – vanuit de pitstraat starten.
Tegenslag op tegenslag
Zonta van den Goorbergh bleef puntloos tijdens de drie GP-weekenden. In Australië kwalificeerde de 18-jarige coureur zich als negentiende. Zijn race op Phillip Island kwam door een crash al vroeg ten einde. In Thailand begon Van den Goorbergh zeer ongelukkig. In de eerste training merkte de Nederlander bij het ingaan van de pitstraat te laat Arbolino op, die zijn motor vanwege een probleem aan het duwen was. Van den Goorbergh kon een marshal – die Arbolino te hulp schoot – nog net ontwijken, maar knalde wel hard achter op de Italiaan. Arbolino liep een voetblessure op, maar kon wel zijn weekend vervolgen. Van den Goorbergh moest vanwege onverantwoord rijgedrag en het veroorzaken van die crash vanuit de pitstraat starten in de race. Arbolino werd ook bestraft en kreeg een gridpenalty van drie plaatsen, omdat hij voor een gevaarlijke situatie had gezorgd. Voor de Nederlander waren zijn kansen op een goed resultaat verkeken. Erg jammer, aangezien zijn snelheid goed was in Thailand. Van den Goorbergh noteerde een vijftiende tijd in de kwalificatie. Bij de start uit de pitstraat verloor de RW-Idrofoglia Racing GP coureur logischerwijs veel tijd en de aansluiting met het veld. Tijdens de race reed hij een tempo dat gelijkwaardig was aan de top-tien. Dat is altijd nog wat anders dan strijden in de top-tien. Maar het sterke racetempo – wat resulteerde in een negentiende plaats – gaf Van den Goorbergh wel het nodige vertrouwen na een mentaal zwaar weekend, aangezien de jonge coureur na het incident in de trainingen veel (online) reacties en vragen had gekregen. In Maleisië verraste Van den Goorbergh op zaterdagmorgen door een tweede tijd in de training te klokken. Dit hoge niveau kon de Brabander in de kwalificatie niet vasthouden, waarin hij een veertiende tijd noteerde. De race was buiten zijn schuld snel voorbij. Van den Goorbergh viel na de start terug naar eenentwintigste plaats. In de openingsronde werden hij en Agius door Alberto Surra van de motor gereden. Het waren drie Grand Prix-weekenden die Van den Goorbergh het liefst zo snel mogelijk wil vergeten.
Foto’s: ANP, MotoGP, Teams
Uitslagen Moto2
Moto2 Australië
1. Fermin Aldeguer (E), Boscoscuro, 35.08,816; 2. Aron Canet (E), Kalex, +0,194; 3. Senna Agius (AUS), Kalex, +7,228; 4. Ai Ogura (J), Boscoscuro, +8,385; 5. Diogo Moreira (BR), Kalex, +8,397; 6. Manuel Gonzalez (E), Kalex, +10,742; 7. Barry Baltus (B), Kalex, +10,775; 8. Tony Arbolino (I), Kalex, +17,343; 9. Sergio Garcia (E), Boscoscuro, +17,591; 10. Marcos Ramirez (E), Kalex, +17,721; 11. Jeremy Alcoba (E), Kalex, +29,360; 12. Darryn Binder (ZA), Kalex, +29,387; 13. Albert Arenas (E), Kalex, +29,864; 14. Filip Salac (CZ), Kalex, +30,077; 15. Mario Aji (INA), Kalex, +30,465; DNF. Zonta van den Goorbergh, Kalex.
Collin Veijer (95) zorgt ervoor dat er eindelijk weer een Nederlander in de top van het WK eindigt.
Het is 34 jaar geleden dat er een Nederlander tweede werd in de WK-eindstand van de Grand Prix wegrace. Collin Veijer is daar nu dicht bij, want hij gaat als derde gelijk in punten met tweede Daniel Holgado beginnen aan de laatste Moto3-race van het seizoen. David Alonso liet opnieuw zijn enorme talent zien. De 18-jarige Columbiaan won zowel in Australië, Thailand als Maleisië, waardoor hij nu zes zeges op rij heeft geboekt.
Er staat geen maat op David Alonso in 2024. De Columbiaan was al Moto3-wereldkampioen toen er werd begonnen aan de Grand Prix van Australië, de zeventiende van in totaal twintig raceweekenden. Maar de 18-jarige coureur had records op het oog. In de slotfase van de Moto3-race op Phillip Island wist Alonso – zoals zo vaak dit jaar – zich los te rijden van de concurrentie. Het betekende zijn elfde zege van het seizoen, waarmee hij het record van Valentino Rossi evenaarde van het aantal GP-overwinningen in de lichtste klasse tijdens één seizoen. Rossi won in 1997 elf races tijdens zijn kampioensjaar in de 125cc. Alonso vierde zijn zege door Rossi te imiteren, die bij zijn elfde zege ook met een verband rondom zijn hoofd op het podium stond.
Een week later won Alonso in Thailand opnieuw, waarmee hij op eenzame hoogte kwam qua aantal zeges in de lichtste GP-categorie. Maar daar bleef het niet bij. Tijdens de extreme hitte in Maleisië was Alonso opnieuw de sterkste. De 18-jarige coureur maakte in de slotfase weer het verschil. Het betekende zijn dertiende zege van het seizoen en zijn zesde op rij. De laatste rijder die dat presteerde in deze raceklasse was Rossi in 1997. Marc Márquez won vijf races op rij in de lichtste GP-klasse in 2010. Dat Alonso zich qua statistieken kan meten met iconen als Rossi en Márquez, zegt alles over zijn prestaties in 2024. Er lijkt met Alonso een toekomstig topcoureur in de MotoGP aan te komen. De zege in Maleisië werd niet uitbundig gevierd. Het Aspar Team van Jorge Martinez – waar Alonso voor uitkomt – is gevestigd in de regio van Valencia. Veel teamleden komen uit het gebied dat zwaar is getroffen door het extreme noodweer, waarbij veel dodelijke slachtoffers zijn gevallen en de schade in de regio enorm is. Alonso toonde na de race zijn betrokkenheid in een indrukwekkend interview. De 18-jarige kondigde direct aan dat hij zijn overwinningsbonus zou doneren aan de slachtoffers in Valencia.
Collin Veijer (rechts) met winnaar David Alonso (midden) en Luca Lunetta (links) op het podium in Buriram.
Downs en ups
Terwijl de wereldtitel al was vergeven, strijdt Collin Veijer voor de tweede plaats in het wereldkampioenschap. De Nederlander liet kostbare punten liggen in Australië. Veijer reed in de kopgroep toen hij in Miller Corner ten val kwam. Dit gebeurde nadat Angel Piqueras brutaal de deur had dichtgegooid. Bij zijn crash nam de Staphorster concurrent Ivan Ortolá met zich mee, waardoor beide rijders puntloos bleven. Zijn andere concurrent Daniel Holgado werd tweede en liep 20 punten uit.
Een week later waren de rollen omgedraaid. De Moto3-race in Thailand begon in tricky omstandigheden, omdat er nog natte plekken waren vanwege regen die er eerder in de ochtend was gevallen. Veijer begon sterk aan de race die was ingekort tot twaalf ronden. Door de lastige situatie met de natte plekken – die na de openingsfase waren verdwenen – viel het veld al snel uit elkaar. Veijer reed voorop in de kopgroep die eerst uit zeven en later uit tien rijders bestond. Holgado maakte daar geen deel van uit en zou als twaalfde finishen. Veijer kreeg gedurende de race te maken met een probleem met de versnellingsbak. Doordat er bij zijn voortandwiel een aantal tanden waren afgebroken, kon de Nederlander zijn eerste versnelling niet meer gebruiken. Dit kostte trekkracht bij het uitkomen van de langzame bochten. Ondanks deze handicap wist Veijer zich wel vooraan te handhaven, al zakte hij begrijpelijk wel iets terug naar het midden van de kopgroep.
Toen de Leopard Honda-teamgenoten Adrian Fernandez en Piqueras samen crashten in de voorlaatste ronde, bleven er vijf rijders – onder wie nog steeds Veijer – voor de overwinning over. De Staphorster ging als laatste van dit stel op de laatste bocht af. Achter winnaar Alonso verremde Ortolá zich voor de krappe hoek. Luca Lunetta ging voorbij aan Taiyo Furusato en pakte de tweede plaats. De Japanner kwam tevens wijd uit de laatste hoek, wat Veijer de kans gaf om onderdoor te duiken. Het duo kwam met elkaar in contact, waarbij Furusato crashte en glijdend als vijfde over de finish kwam. Veijer werd net als een jaar eerder – toen hij zijn eerste Grand Prix podium behaalde – derde. Een knappe prestatie gezien zijn technische issue. Ortolá eindigde als vierde.
1 van 3
David Alonso (80) op weg naar de winst in Thailand gevolgd door Luca Lunetta (58). Collin Veijer (95) wordt derde, terwijl Taiyo Furusato (72) na contact met de Nederlander ten val komt.
Collin Veijer ging onderuit in Australië. Ivan Ortolá reed aan de buitenkant en werd meegenomen in de crash van de Nederlander.
David Alonso evenaarde het record van Valentino Rossi met zijn elfde zege van het seizoen in Australië. Het was een goede reden om het juichen van Rossi te imiteren. In Thailand en Maleisië zou Alonso opnieuw zegevieren.
Strijd om plek twee
Voorafgaand aan de GP van Maleisië had Veijer 11 punten minder dan Holgado en 21 punten meer dan Ortolá. De Nederlander had goede herinneringen aan het Sepang International Circuit, aangezien hij vorig jaar daar zijn eerste GP-overwinning wist te behalen. Deze keer wist Veijer zich niet op de eerste rij te kwalificeren, maar moest hij als achtste vertrekken. Het was pas de derde keer dit seizoen dat hij niet op de eerste twee startrijen stond. In de race koos Veijer – vanwege de extreme temperaturen – voor de hardere band. De Nederlander wist zich in de kopgroep, die in de slotfase nog uit zeven rijders nog bestond, te handhaven, maar hij kon zich niet bemoeien met de strijd om de overwinning. Maar voor Veijer was dat deze keer niet het allerbelangrijkste, omdat zijn concurrent Holgado in de tweede ronde al was gevallen. ‘Toen ik zag dat Holgado crashte, zei ik tegen mijzelf om kalm te blijven en geen risico’s te nemen’, vertelde Veijer na afloop. De Husqvarna-rijder reed in de laatste ronde op een vijfde plaats kort achter zijn andere concurrent Ortolá, maar kwam hem niet meer voorbij. Furusato werd dicht achter Alonso tweede, gevolgd door José Antonio Rueda.
Door zijn vijfde plaats staat Veijer nu gelijk in punten met Holgado. Met nog één Grand Prix te gaan maakt Ortolá ook nog een kleine kans om vice-wereldkampioen te worden. De Spanjaard heeft negentien punten minder en heeft dus een mindere dag van zowel Holgado als Veijer nodig. ‘We gaan ons nu vol focussen op de laatste race, want ik wil heel graag tweede worden in de eindstand’, zei Veijer na de race. Het wordt cruciaal om voor Holgado te finishen in de laatste race en dan is de kans groot dat Veijer tweede wordt in het Moto3-wereldkampioenschap.
Het is heel lang geleden dat er een Nederlander tweede werd in de eindstand van de Grand Prix wegrace. De laatste die dat presteerde was Hans Spaan in de 125cc in 1990. Veijer is ondertussen al zeker van minimaal de vierde plaats in het WK en ook daar heeft de Nederlandse wegracesport heel lang op moeten wachten. Wilco Zeelenberg werd vierde in het 250cc wereldkampioenschap van 1991 en hij was de laatste Nederlander met een top-vijf resultaat in de eindstand.
David Alonso (80) was ook niet te kloppen in Maleisië. Collin Veijer (95) finishte op een seconde van de winnaar als vijfde.
Twijfel je nog om zelf aan je motor te gaan sleutelen? Laat je inspireren door Frank Koopman, die met eenvoudige middelen zijn standaard Yamaha Dragster heeft omgetoverd tot een prachtige Bobber!
In Flevoland, waar de wind altijd lijkt te waaien, heb ik afgesproken met Frank Koopman. Terwijl hij op me wacht, raakt hij al in gesprek met een nieuwsgierige voorbijganger. “Nee, het is geen Harley” zegt Frank lachend. Zijn Gronings accent verraadt onmiddellijk dat hij hier niet vandaan komt. De complimenten blijven echter komen, waarbij ook de vraag over het merk van zijn motor telkens weer opduikt.
MEER FRANK
Naam
Frank Koopman
Bouwjaar
1992
Beroep
Werkvoorbereider
Drank
Donker bier (stout)
Eten
Stamppot rauwe andijvie
Liefde
Angela (vrouw) + kinderen (Bas en Lieke)
TV
Van Onschatbare Waarde
Film
Deadpool
Muziek
Rock/punkrock
Sport
Hardlopen en fitness
Hobby
Motorrijden, gezelligheid met een biertje
Motoren
Degene waaraan een eigen draai is gegeven
Voorbeeld
Mijn vader
1 van 7
GOEDE KEUZE
Stiekem weet Frank al heel vroeg wat hij wil: een ronkende V-Star, maar hij voelt zich dan nog te jong om er een te rijden. Dus begint hij zijn motoravontuur met een racer, een Suzuki GSX-R 600. Na talloze ritten door Drenthe beseft hij echter dat hij iets anders wil. Frank: “De pijn in mijn kont en het constante gejaag werden me te veel. Ruim een jaar geleden besloot ik mijn hart te volgen en kocht ik een originele Dragster 650 in de klassieke uitvoering, compleet met windscherm en tassen. De 1100cc versie vind ik te lomp; deze kleinere en elegantere versie past veel beter bij mijn lengte.”
INSPIRATIE
Frank haalt zijn inspiratie vooral van het internet en YouTube. De bobberstijl spreekt hem het meest aan. Hij bekijkt talloze video’s en leest de reacties onderaan de pagina’s. Sommige aanpassingen werken echter niet zoals gehoopt. “Een matzwarte LED-koplamp met een oranje lens en gaas blijkt bijvoorbeeld helemaal niet bij mijn motor te passen. Door de comments op YouTube te lezen, kwam ik bij het juiste stuur terecht en diezelfde hulp kon ik later doorgeven aan anderen via mijn Instagram-pagina. Mijn gereedschappen? Een set inbussleutels, een set steeksleutels en een boormachine. Dat is alles wat ik nodig had om aan de slag te kunnen gaan”, lacht Frank.
Zijn project begint simpel: bij slecht weer even kijken hoe de motor eruitziet zonder zadel. Pas na het demonteren van de spatborden kreeg de motor al een meer bobber-achtige look. Het begin was er. “Ik wilde geen goedkoop zadel van AliExpress en koos voor een kwaliteitszadel van Badass Seats. Via de app kreeg passend advies en dat was top. Er zijn een heleboel soorten spatborden beschikbaar. Ik koos een spatbord dat ver over het achterwiel heen viel. Dat spatbord heb ik heel vaak heen en weer bewogen, tot ik de juiste positie had bereikt. De beugels moest ik meerdere keren opnieuw maken, omdat er een bepaalde spanning op kwam te zitten. Hierdoor liep het spatbord aan tegen de achterband. Met de dikte van een tuinslang bepaalde ik de ruimte tussen de band en het spatbord. Het is een proces van proberen, meten en nog eens proberen. Het grote voordeel van een Dragstar is dat je verder niet in het frame hoeft te slijpen om een sobere bobberlook te bereiken. Alsof het ervoor gemaakt is. Toen ik beide spatborden had zoals ik die wilde hebben, ben ik ze gaan schuren en ontvetten in mijn garage. Ik begon met de primer en heb gewoon verder geprobeerd. Dat is verbazingwekkend goed gelukt.”
ELEKTRA
Frank vertelt verder: “Hoewel ik een technische achtergrond heb, is elektra nooit mijn sterke punt geweest. Het aansluiten van knipperlichten was een uitdaging. Eerst knipperden ze te snel en daarna brandde het systeem constant. Er moesten dus weerstanden tussen. Ik ben er best wel een beetje trots op dat ik nu goed kan solderen.”
TOEKOMST
Voor de komende winter heeft Frank alweer nieuwe plannen. “Ik wil de spatborden in de originele Yamaha-kleur spuiten, met hetzelfde glittereffect. Maar eerst wil ik er zoveel mogelijk van genieten. De belevenis is nu heel anders dan toen ik hem net gekocht had. Ik rijd nu met een potje in de open wind. Het is ‘maar’ een zes-en-een-half tweecilinder, dus het liefst rijd ik binnendoor met een aangenaam tempo. Het geeft mij een geweldig gevoel als ik door mijn dorp Zuidbroek rijd. Mijn favoriete stops zijn bij Gieten en Borgen, waar ik graag op het terrasje zit. Het liefst alleen, even weg van mijn drukke gezinsleven. Mijn ultieme droom? Ooit wil ik een dikke Harley bezitten, een Fatboy of Heritage.” Frank laat met doorzettingsvermogen zien dat zelfs een beginnende sleutelaar een eenvoudige standaard motor kan omtoveren tot een persoonlijke droommachine.
De naam ‘Arcadia’ betekent, vrij vertaald, zoveel als ‘Paradijselijk’ en in dit geval is die naam meer dan toepasselijk. Dit meesterwerkje is gebouwd door Demetrio en zijn team bij DMC Toys for Men in Italië.
Arcadia won het afgelopen jaar de ene award na de andere. ‘Best in Show’ bij Biker Fest AMD Approved Custom Bike Show in Lignano, won vele prijzen tijdens de MBE in Verona, kreeg de Madness Photography Magazine Award en won daarnaast nog veel trofeeën op andere shows. En terecht! De chopper met het 1968 Pan / Early Shovelhead motorblok is gebouwd met bijna alleen maar door DMC handgemaakte custom onderdelen. Creativiteit, oog voor design, lijnenspel en details; ‘Pure Motorcycle Art’, laat dat maar aan de Italianen over! Demetrio legt de naam van de motor uit; “Arcadia is de naam van een plaats in het oude Griekenland waar vrede, poëzie en schoonheid heerste. Dat is ook exact wat ik met deze motor wil uitdrukken.”
1 van 8
HOLLE SPAKEN
Demetrio vertelt verder: “De eigenaar, Daniele Flussi, huurde mij in om een unieke custom te ontwerpen en te bouwen, zonder mij enige beperkingen op te leggen. Hij gaf mij carte blanche en daarom kon ik al mijn creativiteit in dit project verwerken. Ik begon in onze werkplaats met de bouw van een heel smal en vrij hoog frame. Daarna maakte ik een even smalle voorvork en een bovenplaat met daarop maar één enkele riser, om zo een heel smal stuur te kunnen creëren.” Vervolgens ontwierp Demetrio de velgen die als bijzonderheid hebben, dat ze holle spaken hebben, waardoor hij de ventielen voor de banden in de naaf heeft kunnen maken. “De naven heb ik op onze cnc-bank uit massief staal gefreesd. Eenmaal klaar hebben we ze eerst goed uitgebalanceerd.” De olietank is gemaakt van Pyrex-glas en werd op het frame bevestigd met behulp van flenzen met daarin speciale pakkingen die de trillingen dempen. De tank is afgesloten door twee machinaal bewerkte aluminium zijdeksels, die tevens fungeren als aansluiting voor de aanvoer- en retourleidingen voor de olie.
Het DMC hardtail frame, de Invader-stijl wielen en de custom made narrow Wishbone Springer vork vormen de basis voor de Arcadia. De krachtbron van de chop is een prachtig 1200 cc, 1968 Pan / Early Shovelhead motorblok, met daarachter een H-D 4-bak met open belt. Het blok is van binnen op de Andrews nokkenas, KB zuigers en JIMS lifters na, origineel. De carburateur is een S&S Shorty Super E met kelk en de up-swept uitlaten zijn van DMC. Het kunstig gebogen stuur, is net als de rest van de bike, zo clean mogelijk gehouden. De eigenzinnig gevormde spatbord-zadelunit die door de befaamde leerbewerker L.R. Leathers kunstig bekleed is met krokodillenleer, geeft een heel eigen gezicht aan Arcadia, zeker in combinatie met het subtiele benzinetankje. Het spuitwerk, in een soort 3D ‘bare metal look’ is prachtig gedaan door Cisko Airbrush Studio, die gebruik maakte van 3D paint en bladzilver. Het is bewust in ingetogen kleuren uitgevoerd. Een motor als deze behoeft geen schreeuwerige kleuren om aandacht te krijgen. Het momenteel erg populaire ‘Winged Wheel’ ontwerp vind je niet alleen terug op de tank, maar ook in het prachtige, zeer arbeidsintensieve graveerwerk van Clarissa Incisioni (Tattoo Army Studio) dat de motor siert op de bewerkte klepdeksels, de door DMC gemaakte Invader-stijl wielen en de cam cover.
3 D EFFECT
Vooral de veelheid aan fraaie kleine details en onderdelen draagt bij aan de unieke Arcadia-look. Neem bijvoorbeeld de doodskoppen, in epoxy ingegoten, die de benzinedop en schakelknop sieren. Maar ook op nòg een onverwachte plaats…. “De benzinetank is een Teardrop waarvan ik de zijkanten heb omgedraaid om de ‘holle’ zijkanten te krijgen. Ik heb de zijkanten vervolgens gevuld met epoxyhars om een glazen kom te imiteren. Daarna heb ik gespeeld met de graphics van het spuitwerk, wat nu een 3D effect heeft. Demetrio verzucht; “Het was echt erg ingewikkeld en tijdrovend om tot een goed resultaat te komen en totale transparantie van de hars te verkrijgen. Pas na talloze pogingen begreep ik het proces en hoe je het moet uitvoeren om een goed resultaat te krijgen.” Zo zijn er nog talloze details op Arcadia die je versteld doen staan; de frame-inserts, de cilinderkopsteun, de handvatten en olietank, de kunstig gemaakte forward controls; Het is allemaal de werkplaats van DMC ontworpen en gefabriceerd. Arcadia is ongeëvenaarde Italiaanse kunst op twee wielen. Een meesterwerk waar de oude Grieken ongetwijfeld diep respect voor zullen hebben gehad. Wij in elk geval wel!
Fotografie: Onno “Berserk” Wieringa
TECHNISCHE GEGEVENS ARCADIA
Categorie
Specificatie
Eigenaar
Daniele Flussi
Bouwer
Demetrio / DMC Toys for Men, Via Statale 34, 14093 Castell’Alfero, Italy. Tel. +39 348 011 9308. #dmctoysformen. demidmc50@gmail.com
Merk
H-D
Model
Gemodificeerde H-D FL 1968
MOTORBLOK
Bouwjaar
1968
Bouwer
H-D
Cilinderinhoud
1200 cc
Type
Early Shovelhead
Zuigers
Keith Black
Lifters
JIMS
Carburateur
S&S Shorty Super E
Luchtfilterhuis
Open kelk
Ontsteking
Standaard puntenontsteking H-D
Uitlaatsysteem
Upswept, DMC Toys for Men
Versnellingsbak
1975 H-D 4-Speed met primaire belt en droge koppeling
RIJWIELGEDEELTE
Frame
DMC Toys for Men
Voorvork
Custom made Springer
Voorwiel
5-Spaaks Invader style 21 inch x 2.5 door DMC Toys for Men
Achterwiel
5-Spaaks Invader style 18 inch x 4 door DMC Toys for Men
Halverwege het azuurblauwe water van de Zuid-Spaanse Costa’s en de toppen van de Sierra Nevada ligt een andere wereld. Eentje waar het heerlijk sturen is over kleine bochtige wegen, door vergeten dorpen en over passen die veel mooier zijn dan de bescheiden hoogte doet vermoeden. Het is één groot motorfiesta!
Lastminute besluit ik om mijn plan om te gooien. Vanaf de motorverhuur in Torremolinos ga ik niet meteen de bergen in, maar zoek ik na een stukje snelweg de oude route naar Almería op. Het is een gok die verrassend goed uitpakt. Oké, er zijn stukken waar de kustweg zich met moeite door een betonnen badplaats wringt, maar bovenal maakt het asfalt fraaie lussen boven zee, prachtige baaien en bescheiden dorpjes.
Playa del Molino de Papel, Cala Torre del Pino, Playa El Muerto. Het zijn niet de namen uit de reisgidsen of van de Instagram top-10 lijstjes. De N-340 slingert er op een fijn Mediterraans ritme langs of doorheen. Af en toe passeer ik een roestig tankstation of een hotel dat betere tijden heeft gekend. Met enige fantasie zou je op de oude kustweg van Málaga naar Almería een Route 66 sfeertje kunnen ontdekken.
Stoppen bij de Moto Rock Bar, een motorrijderscafé zoals je het mag verwachten. Er staan tientallen machines voor de deur. Geen idee waar die allemaal vandaan komen, want ik ben er onderweg maar eentje tegengekomen. Maar ze staan er toch echt. Van hypersport tot custom. Van oud tot nieuw. Hoewel het cafeïnepeil nog redelijk in orde is, bestel ik toch een cortado en loop een rondje langs de motoren. Op de bar staat ‘El Carretera es para todos’, de weg is voor iedereen. En zo is het.
Starten en verder. De temperatuur is nog prettig en op de weg is het relatief rustig. Met mijn hand ontspannen aan het gashandel volg ik de E-340 en uiteindelijk de E-340a, misschien wel de mooiste weg die soms hoog boven zee gaat, soms vlak langs het water. Er zijn grootse uitzichten, een enkele tunnel en stranden die zo leeg zijn dat je je afvraagt of dit wel het zo populaire Zuid-Spanje is.
Uiteindelijk is het gedaan met de pret. De weg verdwijnt in een wereld van plastic kassen met tomaten en paprika’s. Ik neem het een stuk voor lief en stuur dan richting binnenland. De route trakteert op een kleine bergpas naar een stuwmeer, een dorp dat zich heeft verslapen in de tijd en de afslag naar de Puerto de la Ragua op 2.000 meter hoogte. Deze bewaar ik nog even. Eerst een mooie omweg.
1 van 10
Dwars door het hammendorp Trevelez.
Slingeren door de Alpujarra.
De Moto Rock Bar, voorbij Nerja.
Costa Tropical, nog altijd vol sfeervolle plekken.
Spaanse Costa zonder torenflats en Friet van Piet.
Castillo de La Calahora.
Even de 2.000 meter aantikken.
Klimmen en dalen over paswegen zonder naam.
Kleine bruggen steken tal van valleien en stroompjes over.
Stoppen bij de Ermita de las Angustias y Fuente Agria.
‘Je Motorvrienden’
Op de kaart heb ik een weggetje gezien dat me naar de andere kant van de Sierra Nevada brengt. Niet via een hoge bergpas, maar zwierend over de oostelijke flanken. Voor het eerst is het asfalt slecht. Scheuren, gaten en oneindig veel horizontale hobbels. Tientallen kilometerslang is het rijden over een verhard wasbord, voortdurend zoeken naar de minst slechte kant van de weg. Ik begrijp nu ook waarom het er zo stil en verlaten is.
Geen idee of het er iets mee te maken heeft, maar aan de kant van de weg staat een monumentje voor een verongelukte motorrijder. Een plaquette tussen de rotsen met op de top een AGV Helm uit vervlogen tijden. Ik pak een stukje steen uit het asfalt en leg het erbij. Na nog een half uur stuiteren ben ik blij om een grotere weg op te draaien. Het extra verkeer doet er even niet toe. Ontspannen rijden om bij het kasteel van Calahora de route naar de Puerto de la Ragua te nemen.
Vanaf een iets hogere plek heb ik uitzicht op het kasteel uit een kinderboek. Gelegen op een heuvel, mooie ronde torens, kantelen. Er schijnt ooit een film te zijn opgenomen met Sean Connery. Als ik naar links kijk zie ik ook dat de hoogste toppen van de Sierra Nevada nog altijd met sneeuw bedekt zijn. Zo hoog ga ik niet. Ik wil naar de flanken aan de andere kant, rijden in het vergeten gebied tussen Costa en Sierra.
De doorsteek is prachtig. Lekker het gas erop en de Moto Guzzi V85TT het werk laten doen. Elke bocht voelt vertrouwd. Groot, klein, rond, hoekig, omhoog, omlaag. Het maakt de motor allemaal niet zoveel uit. Aan de andere kant van het massief rijd ik door Válor. Het was één van de brandhaarden tijdens de tweede opstand van de Alpujarra, een belangrijk moment in de Spaanse geschiedenis. Na de herovering van het Iberische schiereiland door de Christenen vonden de Arabische bewoners eind 16de eeuw dat eerdere afspraken over hun vrijheden werden geschonden. Ze kwamen in opstand en riepen Ab’n Abu uit tot hun koning. Na drie jaar maakten de Christelijke troepen definitief een einde aan het verzet.
Drie witte dorpen
Rijden tussen Costa en Sierra. Wat een feest. Zelden een lang recht stuk, voortdurend nieuwe uitzichten en steeds een ander mooi klein dorp. Het ene half verlaten, het andere levendig zoals Trevélez, een plaatsje op bijna 1.500 meter hoogte dat bekend staat om de hammen die er in speciale secadero’s hangen en worden gedroogd in de berglucht. Spanjaarden komen uit alle hoeken van het land om er ham te kopen.
Ik rijd door het dorp, maar besluit om er niet lang te blijven. Ik ben verslaafd geraakt aan de kleine weggetjes en verstilde plaatsjes. De Poqueira-vallei hoort tot de absolute hoogtepunten. In een fraai landschap volgen drie witte dorpen elkaar op: Pampaneira, Bubión en Capileira. In de laatste wurm ik mij door het labyrint van straten omlaag en beland ik op een pleintje met een grote boom in het midden. Parkeren en koffie!
In de straatjes van Capileira.
Er volgt een middag vol ultiem stuurplezier. Nee, niet voor wie met zijn oren door het gras de bocht om wil, wel voor iedereen die houdt van ontspannen doorrijden. Het miniformaat van de wegen dwingt je tot volle concentratie. Te meer omdat de Spanjaarden er regelmatig voor kiezen om, ongeacht een mogelijke tegenligger, op de gok de binnenbocht te nemen. Of in elk geval een deel daarvan.
Aan het einde van de middag parkeer ik mijn motor voor een hotelletje in Alhama de Granada. Warme motorkleding uit, wat luchtigers aan en even ontspannen in het dorp dat historie ademt. Het verhaal wil dat het stadje – in de Moorse tijd een belangrijke zetel van de macht – zonder bloedvergieten door de Christenen werd ingenomen. De meeste bewoners zouden op een bruiloft in Antequera zijn geweest…
Hoe dan ook. Alhama is spectaculair gelegen op de rand van een kloof. Op de Moorse huizen staan nu nobele stadspaleizen, op de moskeeën zijn kerken gebouwd. Ik bezoek een oude waterbron, zie de voormalige stadspoort, een ruïne van een kerk en het Arabische bad dat aan de rand van een rivier ligt. Het wordt geflankeerd door een modern kuurhotel dat van hetzelfde heilzame water profiteert.
Vroeg wakker. Ik ben ongeduldig. Het ontbijt wordt nog lang niet geserveerd, maar er staat koffie klaar en uit voorzorg heb ik gisteren bananen en een soort cake ingeslagen. Prima. Daar kan ik een tijdje op vooruit. Rijden naar de vlakte rond Ventas de Zafarraya, een dorp vol landbouw. Linksaf het dorp uit en naar boven. Heerlijk stuurwerk naar een bergpas op zo’n 900 meter hoogte. Klimmen en vervolgens dalen met de wereld aan mijn voeten. En dan moet het mooiste nog komen, bergpas nummer twee: de Puerto del Sol.
Die begint met wat kleine bochtjes langs ommuurde akkertjes, maar al gauw wordt het leeg en weids. Ik tel zo’n twintig haarspeldbochten of bijna haarspeldbochten. En nul auto’s, motoren, fietsers of tractoren. De hele bochtenhemel voor mij alleen. Ik neem zelfs de tijd om te stoppen en te kijken naar het verloop van de bergpas die tot zo’n 1.085 meter hoogte gaat. Vanaf beneden had de pas eruitgezien als een onneembare rotswand, maar hierboven kruipt het asfalt er alsnog door de stenen wand.
Op adem komen. De Guzzi rustig laten uitbollen door golvend landschap. Langs olijf- en amandelbomen.
Voorzichtig baan ik me een weg terug naar Málaga. Maar niet zonder een toegift. Daarvoor steek ik de snelweg over en zoek ik de A-7075 op. De route is fantastisch mooi. Eenzaam door een wereld van rode aarde. Zodra het asfalt een halfdroge rivierbedding gaat volgen, doet de natuur er een schep bovenop: de kloof wordt dieper, de afgrond steiler en beneden staat de wereld in bloei met paarse bloemen.
Stoppen doe ik pas aan de Presa Casasola, een stuwmeer met azuurblauw water. Nog twintig minuten naar de toeristenkermis van de Costa del Sol. Ik stel het nog heel even uit.
1 van 6
Uitkijken op kuuroord Lanjarón.
Amandelen en olijven in het achterland.
Alhama ligt op de rand van een ravijn.
Aan de rand van Alhama splijt de aarde open.
Puerto de Sol, grote verrassing.
Nog even nagenieten aan het stuwmeer van Casasola.
Foto’s: Hans Avontuur
Reisinformatie
De reis
Er zijn tal van vliegverbindingen tussen Nederland en Málaga. Van verschillende luchthavens ook. Prijzen variëren enorm. Doorgaans geldt: hoe vroeger je boekt, hoe lager de prijs. Zeker op populaire dagen. Wij vonden retourtjes vanaf zo’n € 150.
Motor huren
Wij huurden bij MotoMercado in Torremolinos, dat een breed aanbod van machines heeft met enkele (bijna) nieuwe Moto Guzzi’s en Aprilia’s. De gereden V85TT kost vanaf 90 euro per dag (bij een verhuur van 4-7 dagen). Een Aprilia Tuareg 660 kost hetzelfde. rentabike.org
Blijven slapen
In de Alpujarra is de keuze een stuk kleiner dan in de toeristencentra aan de kust. Bovendien is er vooral veel kleinschalige accommodatie te vinden. Wij hadden het enorm naar onze zin in Hospedería La Seguiriya in Alhama de Granada. De motor staat er voor de deur op straat, maar dat is hier niet erg. Het hotel heeft sfeer en je kunt er eten met uitzicht op de kloof. www.laseguiriya.com
Tattoo artiest en custom-liefhebber El Bernardes was altijd al een groot fan van de Japanse custom-scene en dan met name van de Japanse vrouwen die ze daar op hun aparte choppers ziet rijden. ‘Als zij het kunnen, kan ik het ook’, is haar gedachte. Ze koopt een Panhead in 2020 en dat is de start van een avontuur dat tot op de dag van vandaag voortduurt…
Destijds woonde ik in Zwitserland en hoewel het landschap er schitterend is en het er dus ook fantastisch motorrijden is, maken de superstrenge wetten op het gebied van voertuigtechniek het niet makkelijk om dat met een hardtail chopper te doen. In die tijd reed ik een Evo Sportster, maar ik wilde eigenlijk iets ouders.
PANHEAD
Uiteindelijk koos ik voor een Panhead, omdat de wet in Zwitserland voorschrijft dat een motor met een hardtail frame van voor 1957 moet dateren. Nadat ik mijn Pan had gevonden duurde het, vooral vanwege de toenmalige corona perikelen, nog een aantal maanden voordat ik hem in Zwitserland had. Toen ik hem eenmaal thuis in mijn schuurtje had staan en wat beter kon bekijken, realiseerde ik me dat ik hem volledig zou moeten verbouwen om hem aan de Zwitserse voertuigwetten te laten voldoen. Samen met een oude vriend van me begon ik aan die uitdaging, waarbij we eigenlijk alleen het blok en de originele transmissie behielden. De hele verbouwing nam ongeveer 9 maanden in beslag en kort nadat we klaar waren, besloot ik terug te keren naar het Verenigd Koninkrijk, wat alles rondom de keuring van de motor ook meteen een stuk makkelijker maakte.
1 van 6
ROADTRIP USA
Dat eerste jaar maakte ik meteen al verschillende trips met de bike, maar het jaar daarna maakte ik pas echt serieus kilometers. Ik reed een rondje UK en bezocht Nederland, België, Zweden en Frankrijk. In de winter kreeg ik het idee om een flinke roadtrip te gaan maken in Amerika. Mijn plan was om in California een motor te kopen, daarmee dwars door de USA te rijden en hem dan laten verschepen naar de UK. Ik gaf Marcus Ellis in Sonora, California de opdracht een hardtail Shovel voor me te bouwen. Vooraf zeiden veel mensen me dat deze trip me voorgoed zou veranderen, maar het was pas achteraf dat ik volledig besefte wat voor impact deze roadtrip op me gehad heeft. De motor was nog maar net twee dagen klaar toen ik hem ophaalde, dus alle kinderziektes zouden tijdens de trip aan het licht moeten komen. Dat gebeurde ook en elke dag bracht wel een nieuw gevalletje panne en de bijbehorende uitdaging om het weer gefikst te krijgen. Dat maakte het al met al een behoorlijk uitputtende onderneming, maar als ik er nu op terugkijk zou ik het niet anders willen. De hele ervaring heeft me ontzettend veel over mezelf geleerd, dwong me om de motor van binnen naar buiten te leren kennen en heeft me in contact gebracht met heel veel schitterende mensen die me onderweg wilden helpen.
BOEK
Nadat ik weer terug was in de UK kreeg ik te maken met een serieus geval van de post-trip blues en dat deed me besluiten alles wat ik meegemaakt had op te schrijven. Uiteindelijk werd dat zelfs een boek; ‘Chrome Chronicles; My solo adventure across the land of the free.’ Het schrijven over mijn roadtrip stelde me in staat om alles nog eens te beleven in het comfort van mijn thuisomgeving en het gaf me een goed gevoel dat ik ondanks alle tegenslagen onderweg, de trip toch helemaal afgemaakt heb. Deze roadtrip heeft mijn liefde voor motorrijden nòg groter gemaakt dan die al was. Mijn boek is trouwens te koop via mijn Instagram pagina @eltatto.
NEPAL
Na die trip ben ik veel bezig geweest met wat ik verder voor nieuwe trips zou kunnen gaan ondernemen. Ik zou graag nog meer van Amerika zien en dan het liefst in alle rust,zodat ik echt een gevoel kan krijgen bij de verschillende staten. Mijn vrienden Nico en Myles hebben dat al een paar keer gedaan en ik zou graag een keer zo’n trip met hen meerijden. Ook in Europa valt er nog veel meer te ontdekken en ik wil ook zeker meer in Azië kunnen rijden. Eerder dit jaar heb ik als vrijwilliger gewerkt voor ‘The Apple of God’s Eyes’, een organisatie die zich inzet om Nepalese meisjes uit de klauwen van vrouwenhandelaars te houden. Ik raakte verliefd op het land en zou daar graag nog eens naartoe gaan voor een uitgebreide trip met een motor.
Vorig jaar ben ik ook in Japan geweest en ik beleefde daar de onvergetelijke ervaring om met een stel vrienden naar Mount Fuji te rijden en bij BG Taka met oude choppers te rijden. We zijn ook bij Mooneyes geweest en dat was werkelijk geweldig. Nu begrijp ik ook waarom er mensen van over de hele wereld daar naartoe komen. Ik verheug me op een nieuw bezoek aan Japan, want ik weet dat er nog zoveel meer te zien en te ervaren is.
GELUK
Als zelfstandig tattoo artiest heb ik het geluk dat ik de vrijheid heb om veel te reizen en op veel verschillende plekken te kunnen werken. Het geeft me de gelegenheid om veel van de wereld te zien en overal ter wereld de meest fantastische mensen te ontmoeten. Ik besef heel goed dat in daarmee in een heel bevoorrechte positie verkeer en ik kijk nu alweer uit naar alle nieuwe avonturen die ik nog gaan beleven.
Tekst: El Bernardes Fotografie: Del Hickey
1 van 4
TECHNISCHE SPECIFICATIES H-D PANHEAD (1956)
ALGEMEEN
Model
Harley-Davidson Panhead
MOTORBLOK
Carburateur
S&S Super E
Luchtfilter
Aftermarket
Primaire overbrenging
Belt
Secundaire overbrenging
Ketting
Ontsteking
Elektronisch
Uitlaatsysteem
Upswept cocktail shakers
RIJWIELGEDEELTE
Frame
Hardtail
Voorvork
33.4 Hamburger
Voorwiel
21 inch spaakwiel
Voorrem
Kabelbediende trommel
Achterwiel
18 inch spaakwiel
Achterrem
Kabelbediende trommel
DIVERSEN
Stuur
Bobby Good Times
Handvatten
Pangea
Tellers
Custom
Benzinetank
Wassell
Olietank
H-D Horseshoe
Zadel
Custom door Glen’s Custom Leathers
Nummerplaathouder
Custom prikkeldraad
Elektra
Custom
Koplamp
Bates
Achterlicht
Aftermarket
SPUITWERK
Opmerking
Eigenaar verfde de olietank en spatbord om bij de kleur van de tank te passen.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
