Reportage Royal Enfield Slide School Europe: volgas, linksaf!

In onze queeste om een volleerd motorrijder te worden, moeten we nu en dan even een zijstapje maken. Dat mag je in het geval van onze meest recente meug bijzonder letterlijk nemen: we gaan flattracken! ‘Volgas en linksaf, Verstaen!’ Eh, moet lukken!

Foto’s: Jarno Van Osch / ShotUpProductions

Royal Enfield heeft ons uitgenodigd naar een weiland in Noordeloos, waar instructeur Maikel Dijkstra een geïmproviseerde flattrackbaan heeft neergepoot, en een rits verbouwde Himalayans op ons staat te wachten.

De sport

Een bizar huwelijk is het niet, de combinatie van Royal Enfield en flattrack. Dat zijn respectievelijk het oudste motormerk ter wereld en de oudste vorm van motorracerij op deze aardknol. Die laatste wordt op een onverharde ovaal verreden, die in lengte varieert van goed 200 meter tot meerdere kilometers, waarbij snelheden tot ruim 200 km/u worden aangetikt. Jawel, op een onverharde baan. De stalen rossen van dienst jojoën tussen cilinderinhouden van 50 tot 800 cc, worden voor de racerij zo licht mogelijk gemaakt en ontdaan van hun voorrem. De opzet is al even simpel: snelheid opbouwen in de rechte lijn, remmend terugschakelen, met een uitbrekend achterwiel links insturen voor een 180°-bocht, en het riedeltje herhalen tot je – hopelijk als eerste – de finishlijn passeert. De lage kosten, de laagdrempeligheid qua opleiding en vereiste motoren én de funfactor zorgen ervoor dat werkelijk iedereen kan deelnemen, en in een wip om is voor deze sport.

Reportage: Supermoto voor beginners

De man

Een van die enthousiastelingen is Maikel Dijkstra. Moeten we hem nog aan je voorstellen? Neerlands’ flattracktrots is behalve regerend Nederlands kampioen ook KNMV MT-2 motorsporttrainer en internationale flattrackracer. Met zilver op het EK, verschillende top 10-plaatsen op het WK en meerdere titels in de Knowdrace Cup is de 31-jarige Fries de geknipte man om ons de beginselen van het flattracken aan te leren. Samen met Royal Enfield-importeur Motomondo kondigde hij op de MOTORbeurs in Utrecht immers de geboorte van de Royal Enfield Slide School aan. Een samenwerking die niet enkel Dijkstra’s deelname ondersteunt in de Hooligan-klasse op een Interceptor 650, maar garant staat voor acht FT411’s die het hele jaar door ter beschikking staan van de Royal Enfield Slide School. En waar wij er zo meteen eentje mogen zadelen.

De machine

We overdrijven niet als we stellen dat de Himalayan misschien wel de meest veelzijdige motorfiets in de Royal Enfield-catalogus is. Van het half-dubbel Harris wiegframe, de lange veerwegen en de rechtop rijhouding, tot de LS410-éénpitter in het vooronder en het feit dat je ‘m met wat zaag- en sleutelwerk makkelijk verbouwt. Dit is de ideale donormotor voor beginnende flattrackers. Dat weet ook Royal Enfield, dat z’n expertise uit de American Flat Track heeft aangewend om zo’n brave Himalayan tot een heuse flattracker te verbouwen: de FT411. Een hoge S&S-uitlaat, dikke 19-inch wielen met lichtgeprofileerd Mitas-rubber, een K&N-sportluchtfilter, een verderlichte accu en een racekontje van koolstofvezel vervangen de standaarduitrusting. Vervolgens gaat ook de beitel even in de verlichting, de spatborden, de tellerpartij en… de voorrem. Die heb je immers alleen nodig als je echt op je snuit wil gaan. Na de sloopkogel blijft een rijklaargewicht van ruwweg 164 kg over.

De cursus

Als we ons crossharnas eenmaal om de lendenen hebben gegespt en de ijzeren klomp (waardoor je over de grond glijdt zonder haken) om de linkervoet is gesjord, komen we samen op de baan. Daar loopt Maikel met ons even langs de ideale rijlijnen, toont hij ons de rem- en schakelpunten en legt hij vanaf z’n eigen motor even de juiste houding uit. Je ‘stapt uit’ met je linkerbeen, leunt met je kruis tegen de tank aan, duwt de motor onder hellingshoek onder je weg en kijkt door de bocht. Je lijf blijft zo recht mogelijk, je motor maakt de grootste beweging – een beetje het tegenovergestelde van wat je op het circuit leert. De bedoeling is om zoveel mogelijk druk en gewicht op het voorwiel te krijgen om in te sturen, de achterzijde moet uitbreken om zo snel mogelijk opnieuw in een rechte lijn op het gas te kunnen.

Als je het even uitvergroot, dan rijd je idealiter twee rechte lijnen en twee scherpe hoeken. Al blijkt dat al snel simpel in theorie, maar minder eenvoudig in de praktijk. Het gripverlies, zowel voor- als achteraan, is immers iets waar de doorsnee motorrijder maar niet aan kan wennen. En als je in paniek naar je niet-bestaande voorrem grijpt, dan zijn de rapen helemaal gaar.

Gelukkig heeft Maikel in enkele oefeningen voorzien waarmee we enerzijds het gedrag van de motor leren aanvoelen, maar ook zelfvertrouwen kweken. Van een slalom tussen in de lengte steeds dichter bij elkaar en in de breedte steeds verder uit elkaar geplaatste kegeltjes, over het per twee rijden van een mini-ovaal, tot afzonderlijk zowel de in- als uitgang van een bocht oefenen. Vol op de achterrem om ‘m te laten uitbreken, en voor je tot stilstand komt weer met het gas spelen. Heerlijk! Het moeilijkste daarbij is dat je de koppeling bij voorkeur niet aanraakt – ontkoppelen is immers een fractie van een seconde controle verliezen, waardoor het vermogen meteen daarna te fors in komt om gecontroleerd door de bocht te sturen. Zeker op de mini-ovaal – twee kegels op een drietal meter afstand, met een bocht waarvan de radius amper een meter bedraagt – is dat niet zo maar geklaard. Ik ga dan ook meermaals op m’n snufferd: ofwel door er de koppeling wel bij te nemen, de boel dood te remmen met de achterrem en vervolgens te fel op het gas te gaan. Of door de koppeling niet aan te raken, maar stil te vallen tijdens het insturen, waarna de 164 kg genadeloos richting aarde zijgt. Echt geweldig leuk om mee te experimenteren, maar eenvoudig is dit kunstje allerminst.

1 van 5

De – eh – ‘startoefening’

Afsluiten doen we met een ‘startoefening’, die in werkelijkheid een slecht vermomd wedstrijdje is tussen vier cursisten – verdeeld over een A- en een B-reeks. Als de vlag valt, haspelen we in gestrekte draf vier rondjes af, waarna de twee beste rijders doorgaan naar de finale, en één dagwinnaar met de eeuwige roem gaat lopen.

Een blik op de grid zorgt voor het nodige vertrouwen: met m’n 65 kg ben ik vermoedelijk de lichtste aan de start, en m’n reflexen hebben een jaar of 15 voorsprong op de grijzende concurrentie. Ik mik op een blitzstart. Maikel telt af, in m’n ooghoek zie ik een zwart-witte vlag vallen en ik laat de koppeling in een flits vieren. Gaaaasssss! Al snel blijkt dat ik de twee rijpere vossen (of hun vingervlugheid) niet had mogen onderschatten, en ook de vierde man is kwiek uit de veren. Potver. Ik duik als derde de bocht in, wijk in al m’n enthousiasme een meter te ver uit, en ben al meteen op achtervolgen aangewezen. Al lukt dat aardig. In de twee rechte lijnen ga ik in strijkplankhouding op de FT411 en haal ik de derde rijder in, twee bochten later mik ik m’n voorwiel nogal bruut voor dat van de man op de tweede stek. Zo, die heb ik ook te pakken, haha! Onwaarschijnlijk voor hoeveel voldoening zo’n manoeuvre bij stapvoetse snelheden zorgt. De rijder op kop is helaas niet meer in te halen, dus focus ik me op de technieken die Maikel ons heeft meegegeven: terugschakelen naar z’n één, linkervoet uitzwaaien, radijsjes tegen de tank, rechter elleboog hoog, stuur richting apex en met m’n fikken van die koppeling blijven. En… dan gaat het fout. Halverwege de bocht is m’n FT411 te laag in toeren gezakt, stottert de boel even en sta ik geparkeerd. Nog voor ik ‘m opnieuw aan de praat krijg, is het hele peloton me grijnzend gepasseerd. En met amper één resterende ronde maak ik geen kans meer op de finale. Wat een domper!

De verloren gewaande Suzuki-racer van Rob Bron uit 1975

Gelukkig wachten aan de finish nog drie beteuterde gezichten: alle rijders die de A-finale gemist hebben, willen best een soort B-finale rijden. En daar heeft Maikel wel oren naar. Een herkansing, zowaar! En ik ben allerminst van plan om ook die te verprutsen. Tijdens het oplijnen trek ik het gashendel halfopen, laat de koppeling komen tot ik veel weerstand voel, en schiet met een licht steigerend voorwiel richting de eerste knik als de vlag valt. Ik heb meteen een metertje voorsprong, snijd de rijder links van me de pas af en houd de apex van de bocht aan. Heel even lijkt het daarbij fout te gaan. Bij m’n manoeuvre – dat me tijdens een wielerwedstrijd geheid op een diskwalificatie was komen te staan – raak ik de afgesneden rijder, stuiter ik richting buitenzijde bocht en raak daar nog een tweede man-met-motor. We blijven gelukkig allemaal in het zadel, en ik maak van de verwarring gebruik om m’n FT411 de sporen te geven. Het hoeft niet altijd een schoonheidsprijs te winnen, nietwaar? Voluit op het rechte stuk, opschakelen naar z’n twee, meteen daarna weer naar z’n één en op kousenvoeten door de bocht. Liever een knappe lijn en dito exit dan er als de brandweer in duiken – dat is de strategie die me op twee rondjes tijd bijna een lengte voorsprong bezorgt. Soepel en opvallend foutloos voor m’n doen, brom ik solo richting finish. Jihaaa! Zo’n B-finale is niet het soort overwinning waar je thuis de blits mee maakt, maar winnen is winnen. Lekker puh! Onwaarschijnlijk welke emoties en hoeveel adrenaline zo’n cursus in je losmaakt.