Na in 2004 met Yamaha het wereldkampioenschap naar huis gereden te hebben, kreeg Valentino Rossi iets speciaals. Dat speciale was een replica, of ja, meer een ‘ode aan…’, want het model leek in niets op de door Gauloises (Je weet wel, Go!!!!!!!) gesponsorde YZR-M1. Maar Yamaha vond het een uitgelezen kans de uitgaande Yamaha YZF-R6 in het zonnetje te zetten. Half-letterlijk.
De R6 in die incarnatie stond al met één wiel in z’n pensioen, want de nieuwe R6 was op dat moment al meermalen in testuitvoeringen gespot en zou niet veel later zijn opwachting maken. Om de supersport Yamaha-verkoopcijfer technisch een laatste zetje te geven, kreeg hij in 2005 voor het eerst een 41mm USD-voorvork en radiale remmerij geleend van de R1, zwevende schijven incluis. In poging de lichte stuurkarakteristieken van de 2004 R6 behouden, kwam er standaard een modernere 120/70 band om het voorwiel.
Bloedjesnel
Het hogere profiel gaf de voorzijde de nodige omgooibaarheid zonder in te boeten op stabiliteit. Frame en rijwielgedeelte werden waar nodig ook aangepast om de stijvere voorvork bij te staan. Verder groeiden de gasklephuizen van 38 naar 40 millimeter, maar de motor zelf bleef ongewijzigd. Eigenlijk waren de aanpassingen verfijningen van een al fijne motor. Strak sturen, bloedjesnel en met een middengebied waar de huidige supersport enkel van kan dromen. Wat nu enkel nog nodig was, was een kleurenstelling om hun GP-held mee te eren.
En aan wie kun je het maken van die kleurenstelling beter overlaten dan aan grafisch designer pur sang Aldo Drudi? Drudi is al sinds jaar en dag een goede vriend van Rossi en al die grappige designs op Rossi’s helmen en motoren; stuk voor stuk uit het potlood van Drudi. Er was dus echt maar één persoon geschikt, en dat was hij. Resultaat was de Yamaha R46, zoals we hem nu kennen.
Haast
Het leek alleen of Drudi het ontwerp van de R46-kleurenstelling met enige haast heeft moeten pennen. Op het bodywork prijkte een zon en maan – vergelijkbaar met wat op Rossi’s helm stond dat seizoen. Maar behalve dat er verder een grote Rossi-esque 46 op de topkuip geplakt was en er wat kleine Rossi stickertjes op zaten – inclusief een handtekeningsticker – had de R46 weinig in de zin van een replica.
Goedkoop
Het enige iets of wat bijzondere was de ene zijde in het geel en de andere kant in het zwart, maar waarom die kleur okergeel en waarom zwart? Rossi reed toch een donkerblauwe Yamaha? Het is wellicht een beetje – heel erg – kort door de bocht, maar de R46 is feitelijk niets meer dan een oprotmodel van de R6 oude stijl, opgeleukt met wat lachwekkende Rossi-hintjes en een verdomd slechte typenaam. Goedkoop scoren zou je het kunnen noemen… En dat was weer genoeg negatief geneuzel over waarom Yamaha met de R46 de plank finaal missloeg.
Een motor wordt niet zomaar een icoon, en de R46 is hartstikke iconisch. Kijk, kleuren en kleurenstellingen zijn smaakkwesties. Je vindt het mooi of je vindt het niets; geen fout antwoord mogelijk. Om de R46 op waarde schatten moet je dan ook verder kijken. Oké, het feit dat Rossi de 2500 R46s niet eens zelf met een watervaste stift te lijf ging, is jammer. Een sticker van een handtekening is als jezelf in een selfie met je grote motorheld Photoshoppen: het mag er dan nog zo echt uit zien, nep blijft het. Alleen kijk eens verder terug in de geschiedenis naar motoren met twijfelachtige esthetische keuzes.
De Ducati Paso bijvoorbeeld, of de Yamaha TDM: beide zijn niet uitzonderlijk knap, maar rijden voortreffelijk. En als icoon moet je de meute ook een beetje op afstand houden, want normaal kunnen we allemaal wel zijn. Iets bijzonders moet bijzonder blijven, en bijzonder is de R46 honderd procent. Van Honda kreeg Rossi ook een special, en wel een CBR600F4i in nagenoeg exact de racekleuren waarin Valentino in 2000 zijn rondjes deed. Geel dus, met donkerblauw en wit. Maar wanneer je die op straat treft denk je niet meer dan ‘leuk’.
Het was immers geen genummerde oplage, dus zo speciaal als de F4i in Rossi-kleuren was, verbleekt ‘ie bij de exclusiviteit van de R46. En dan hebben we het enkel over looks, want de R6 was an sich al een geweldige machine, die scherp stuurde en – in tegenstelling tot de moderne 600 – ook over een rijk middengebied beschikte.
Terughoudendheid
Toegegeven, je moet er van houden, maar de opvallende verschijning blijft opvallend. De R46 zal je bij aanschaf tweedehands iets meer kosten dan de gewone 2005 R6, maar de waarde zal niet gauw dalen en er zit nog een voordeeltje aan de R46. De terughoudendheid van de klant heeft er namelijk voor gezorgd dat de R46s maar mondjesmaat van de showroomvloeren gereden werden. Dealers zaten (sommige nog steeds) ermee in de maag, en als je een beetje durft af te dingen, zijn de prijzen best schappelijk te krijgen. Je kunt oppervlakkig zijn en een R46 voorbij lopen, maar zie het als een investering.
Een investering in een uitgekiende supersport met een bijzonder uiterlijk die uiteindelijk enkel meer waard zal worden. Misschien rijpt de R46-kleurenstelling nog wat verder en kunnen we het over een paar jaren pas écht waarderen. Goede wijn wordt immers ook beter met de jaren, toch?
