MotoGP Maleisië en Valencia: na 13 jaar heeft Rossi een Italiaanse opvolger

91 Punten achterstand halverwege het seizoen en dan toch de rust weten te bewaren en blijven geloven in de titel. Pecco Bagnaia en Ducati deden het. Met een succesvolle finale die bol stond van Italiaanse emoties. Die waren er ook bij Alex Rins en het afscheidnemende Suzuki-team. Want zij wisten hun laatste optreden winnend af te sluiten.

Fotografie: Keulemans, MotoGP.com

Nadat hij in 2021 vier van de laatste zes races had weten te winnen, ging Francesco ‘Pecco’ Bagnaia dit seizoen als grote favoriet voor de MotoGP-wereldtitel van start. Maar zoals bekend verliep die start bepaald niet vlekkeloos. Na in de openings-GP in Qatar onderuit te zijn gegaan, volgde pas tijdens de zesde confrontatie (in Spanje) de eerste zege. In Italië werd weliswaar opnieuw gewonnen, maar daar stonden drie nul scores (in Frankrijk, Catalonië en Duitsland) tegenover. Met als gevolg dat de Ducati-coureur halverwege het seizoen maar liefst 91 punten achterstond op Fabio Quartararo (Yamaha). De regerend wereldkampioen leek rechtstreeks op titelprolongatie af te stevenen. Maar in Assen kwam de kentering. Bagnaia won er niet alleen, Quartararo kwam er ten val en liep er bovendien een straf op. Dat betekende dat de Fransman na het moeten rijden van een ‘long lap’ op Silverstone niet verder dan een achtste plaats kwam. En dat op een baan waar hij zich goede winstkansen had toegedicht.

Al met al scoorde Bagnaia tot en met de GP van Australië 152 punten. En dat ondanks nog een val, in Japan, zijn vijfde dit seizoen. Een record als het om het winnen van de wereldtitel gaat. Maar omdat Quartararo in deze acht races slechts 47 punten scoorde, verliet Bagnaia Phillip Island als de nieuwe leider in de WK-tussenstand. En daar hadden niet veel mensen meer op gerekend! Vervolgens kon in Maleisië de strijd zelfs al worden beslist. Maar door toedoen van Quartararo gebeurde dat niet. Ondanks een overmacht aan Ducati-coureurs sleepte de Yamaha-rijder op Sepang een knappe derde plaats uit het vuur. Bagnaia won ook deze race, maar dat gebeurde pas na een fel duel met (opnieuw) merkgenoot Enea Bastianini. Door de hevige tegenstand die de Gresini-rijder andermaal bood, liepen de emoties binnen de leiding van Ducati hoog op. En het was prachtig om te zien, hoe de anders zo onverstoorbaar lijkende Gigi Dall’Igna naar de pitmuur liep om in overleg te gaan met Paolo Ciabatti en Davide Tardozzi. Moesten er dan toch teamorders worden uitgevaardigd? Nee, dat hoefde niet want Marco Bezzecchi (Ducati) slaagde er net niet in om Quartararo van de voor de titel noodzakelijke derde plaats te verdrijven. Bovendien zag Bastianini, die op dat moment zelf nog wereldkampioen kon worden, er in de laatste ronde vanaf om met een kamikazeactie zijn merk- en toekomstig teamgenoot van de eerste plaats te verdrijven. Met als gevolg, dat de beslissing werd uitgesteld naar de laatste race van 2022.

Geen verassing

Het uitgangspunt voor de twee overgebleven titelkandidaten tijdens de finale in Valencia was, dat Quartararo so wie zo moest winnen en Bagnaia niet bij de eerste veertien mocht eindigen. Alleen dan zou de wereldkampioen zijn titel prolongeren. Dit zorgde er ook voor dat Ducati geen teamorders hoefde uit te vaardigen. Want welke Ducati-rijder ook zou winnen, Pecco Bagnaia zou wereldkampioen worden! De laatste race van 2022 leverde wat het veiligstellen van de wereldtitel geen verrassing op. Terwijl Fabio Quartararo (geplaagd door bandenproblemen) tevergeefs jacht maakte op de voor hem noodzakelijke eerste plaats, nam Pecco Bagnaia geen enkel risico en zorgde er gewoon voor dat hij in de top tien reed. Uiteindelijk finishte de Fransman als vierde en de Italiaan als negende. Daardoor ging het kampioenschap naar Bagnaia en veroverde Ducati de eerste titel bij de coureurs sinds Casey Stoner dat in 2007 deed. Bovendien legde het Italiaanse merk dit jaar ook beslag op de titels bij de constructeurs en teams. En dat was nog nooit gebeurd. Iedereen is het er over eens, dat deze drievoudige triomf meer dan terecht is.

Geen verrassing bij de uitkomst van de titelstrijd dus. Maar wel bij de uitslag van de race. De zege ging namelijk naar Alex Rins. Die bezorgde zo niet alleen zichzelf een mooi afscheidscadeau, maar ook het afscheidnemende Suzuki. Bijna had Brad Binder de Spanjaard nog te pakken gekregen, maar de tweede plaats van de KTM-coureur mocht er ook zijn. Met Jorge Martin stond er toch ook nu weer een Ducati-rijder op het podium. Jack Miller verging het bij zijn laatste Ducati-optreden, hij ging onderuit. Dat deed ook Pol Espargaró, maar dan op een Repsol Honda. Het drama voor dit team werd compleet gemaakt door Marc Márquez, die weer meer wilde dan zijn materiaal aan kon. Met alle gevolgen van dien. Maar misschien wel de grootste teleurstelling in Valencia kreeg Aprilia te verwerken. Want bij het merk, dat dit seizoen zo positief verraste, gingen beide machines kapot. Daardoor verspeelde Aleix Espargaró alsnog zijn derde plaats in de WK-eindstand aan de dit keer vrij onzichtbare Enea Bastianini (achtste).

Meer verschillende winnaars dan ooit

Terugkijkend kun je concluderen dat Fabio Quartararo dit seizoen een reële kans op de wereldtitel kreeg, omdat Pecco Bagnaia zeker in de eerste helft te veel fouten maakte. Maar ook de Fransman acteerde niet foutloos. Dat was onder andere het geval in Assen, waar hij ook nog eens de wel of niet terechte straf kreeg nadat hij Aleix Espargaró ten val had gebracht. Maar voldongen feit was ook dat de Ducati Desmosedeci gewoon superieur aan de Yamaha M1 was. Dat blijkt wel uit het feit dat het Italiaanse merk voor het eerst alle drie titels in de wacht sleepte. Voor het eerst wonnen er ook maar liefst vijf van de zes deelnemende fabrikanten minimaal één grand prix. Alleen het eens zo machtige Honda lukte dit niet.

Opvallend is ook dat de laatste drie jaren het percentage punten dat de wereldkampioen veroverde aanzienlijk is gedaald. Veroverde Marc Márquez in 2019 (19 races en 5 verschillende winnaars) nog ruim 88% van de maximaal te winnen punten, in 2020 (14 races en 9 verschillende winnaars) kwam Joan Mir tot slechts 48%. In 2021 (18 races en 8 verschillende winnaars) kwam Fabio Quartararo tot 62% en dit seizoen (20 races en 7 verschillende winnaars) Pecco Bagnaia tot 53%. Overigens zijn er maar twee coureurs, die een 100% scoorde achter hun naam hebben staan. Dat zijn de MV Agusta-coureurs John Surtees (in 1959) en Giacomo Agostini (in 1968).

Genoemde cijfers laten zien dat het aantal coureurs en motormerken dat de MotoGP tegenwoordig kan winnen aanzienlijk is toegenomen. Maar levert dat voor de fans ook de zo gewilde ‘helden/smaakmakers’ op? Denk aan coureurs als Valentino Rossi, Casey Stoner, Jorge Lorenzo en Marc Márquez. Je mag gerust stellen dat de wereldkampioenen van de laatste drie jaar, Mir, Quartararo en nu dan Bagnaia niet die uitstraling hebben die hun genoemde voorgangers wel hadden. Ook ontbreekt het aan confrontaties van niet alleen op de baan, maar er ook naast. Maar wie weet komt daar volgend seizoen verandering in. In ieder geval lijkt het erop dat na de duels dit jaar de messen binnen het fabrieksteam van Ducati voor 2023 – tussen Pecco Bagnaia en Enea Bastianini – nu al zijn al geslepen.

MotoGP in cijfers

7

coureurs kunnen zich in 2022 GP-winnaar noemen. Dat zijn Bagnaia (7x), Bastianini (4x), Quartararo (3x), Oliveira en Rins (ieder 2x), A. Espargaró, Miller (ieder 1x).

5

merken kunnen zich in 2022 GP-winnaar noemen. Dat zijn Ducati (12x), Yamaha (3x), KTM en Suzuki ieder (2x), en Aprilia (1x).

32

van de zestig te vergeven podiumplaatsen gingen dit seizoen naar een Ducati-coureur.

50

jaar na Giacomo Agostini (MV Agusta) is er met Pecco Bagnaia (Ducati) weer een Italiaanse coureur op een Italiaanse motorfiets wereldkampioen in de koningsklasse geworden.

Quotes