De KTM 390 Adventure 2020 lijkt op het eerste gezicht een 390 Duke met enkel wat meer veerweg en een typisch KTM allroadsnuitje. De kleinste Oostenrijkse allroad is echter meer dan dat, verrassend veel meer.
Waarom rijden wij hem?
De potige KTM 1290 Adventure geeft ons kriebels. Van de geestdriftige 790 Adventure gaan we spontaan glimlachen. Is de 390 uit hetzelfde Oostenrijkse hout gesneden als zijn grote broers?
De meeste reclameboodschappen slaan in de praktijk als een drol op een drumstel, maar de 390 Adventure maakt zowaar waar wat KTM belooft. De Oostenrijkers noemen het een avontuurlijke motorfiets voor elke dag. Dat wekt verbazing. Een eencilindertje van nog geen 400 cc met 44 pk dat goed genoeg is voor het dagelijkse verkeer? Het zijn waarden die je verwacht bij een scootertje dat je huurt op een zonnige vakantiebestemming. En met zo’n waggelend ding heb je weinig te zoeken op een overvolle A2 of op een provinciale weg met een achttientonner beeldvullend in de spiegels. De 390 Adventure voelt zich op beide terreinen wel thuis. Zelfs offroad speelt hij nog iets klaar.
Blijft verrassen
De basis van de nieuwkomer is de 390 Duke, met zijn stalen frame en monoblok een ogenschijnlijk eenvoudig machientje. Toch is de kleinste loot van de Adventure-tak verbazingwekkend compleet, met een mooi tft-dashboard, een 12V-aansluiting, uitschakelbare traction control, bochten- en offroad-ABS, een vet aluminium stuur en instelbare voor- en achtervering. Het is een complete motor voor € 7.300,-. Daarmee is hij marginaal duurder dan concurrent BMW G310GS, maar die heeft slechts 34 pk. Aan de andere kant kost een Kawasaki Z650 – om het in perspectief te plaatsen – slechts € 600,- meer dan de KTM.
De eerste verrassing dient zich op de parkeerplaats aan. Met mijn 1,80 meter vind ik een prima plek. Het zadel staat op een respectabele 855 millimeter en ondersteunt je achterste goed. De benen hebben volop ruimte, de kniehoek is riant en de voetsteunen zijn breed, zodat je in offroadgedeeltes lang kunt staan. De benen sluiten prachtig aan op de smalle tank. Als dan ook het stuur nog eens precies daar staat waar je het verwacht, is het feest compleet. Natuurlijk houdt het minimale windscherm amper wind weg, maar de windstroom is turbulentieloos. Lange afstanden hoeven geen probleem te zijn.
De verrassing houdt aan als we over perfect asfalt koers zetten naar de vulkaan Teide. Natuurlijk stuurt de 390 Adventure licht, maar ook voorspelbaar en neutraal. Waar je met lichte motoren de eerste bochten meestal in de binnenbocht eindigt, stuurt de KTM direct daarheen waar je hem heen dirigeert. Ook in snellere bochten blijft hij mooi op koers. Een heupbeweging is voldoende om hem de bocht in te leggen, maar verder laat hij zich niet snel van de wijs brengen.
| Testlocatie | Tenerife |
| Omstandigheden | Zonnig en Droog |
| Temperatuur | 20 graden |
| Testkilometers | 160 (25 offroad) |
| Bijzonderheden | Geen |
#DOESLIEF
Ook op het rechte eind houdt de KTM zijn koers, al vliegt hij wel van links naar rechts tijdens de harde windvlagen die de kust teisteren. Het pluimgewicht van 172 kilo heeft er schuld aan. Versnellen in zes op vals plat en met de stormachtige tegenwind is grappig en tegelijk ontluisterend. Het toerental kruipt net zo traag omhoog als de snelheid. Om vooruit te komen, moet het blok toeren maken. Het maximumkoppel van 37 Nm bevindt zich bij 7.000 toeren en het is zaak om daarbij in de buurt te blijven. Hou de naald tussen de 6.000 en 10.000 voor het beste resultaat. Rood begint bij tien en dan mag het blok nog tweeduizend toeren maken, maar je kunt beter eerder overschakelen. Mag ik een verzoek doen aan alle KTM-dealers? Trakteer elke 390 Adventure-koper in het kader van #doeslief op de quickshifter. Die werkt goed en maakt het rijden nog leuker.
Over leuk gesproken: hoe geinig is het in dagelijkse Nederlandse verkeer om altijd aan het gas te moeten hangen? Het is leuk om samen met de KTM overenthousiast te dansen op een vulkaan, maar in Nederland is daar niet altijd de gelegenheid voor. Wees gerust: ook bij lagere toerentallen gedraagt de kleine Adventure zich netjes. Dorpjes hoef je niet te doorkruisen met een loeiende eencilinder, want dat kan ook laagtoerig zonder bokkend blok. Dat is het voordeel van het kleine zuigertje. Daardoor blijven ook de trillingen tijdens het rijden beperkt. Natuurlijk voel je ze bovenin, maar alleen in de voetsteunen en niet storend.
Knallen als in Dakar
De voorvork en monoschokdemper zijn van WP, maar uit de categorie budget. Toch leveren ze puik werk. Ze bieden een mooie combinatie tussen comfort en strak genoeg voor een stukje sturen. Het rijwielgedeelte is in balans, zeker na het opschroeven van de veervoorspanning achteraan. Daarna had ik iets minder ‘momentjes’. Die schrijf ik overigens ook toe aan de bandenspanning van 2,0 bar. Volgens KTM de voorgeschreven druk voor de Conti’s, maar het voelt als te weinig.
De remmen van Bybre doen het – het wordt voorspelbaar – goed. Ze leveren meer gevoel dan je van een Indiaas product verwacht. Met de stopkracht zit het wel snor, maar dit laat zich ook nog eens fijn doseren.
De 390 Adventure lijkt inderdaad uit hetzelfde hout gesneden als zijn grote broers. Het design is messcherp, het rijwielgedeelte uitgekiend, het rijgedrag speels en ook deze KTM nodigt je uit om te vlammen, al blijft dat door het geringe vermogen binnen de perken.
Alleen offroad blijft de 390 achter bij zijn broers. Plotseling is de motor wel aan de kleine kant waardoor je wat gebocheld staat. Het weerhoudt de KTM-voorrijders er niet van om te knallen. Niet verrassend bij ex-Dakar, -Romaniacs en -Erzberg-rijders. Wie zich zorgen maakt om gietwielen op onverharde wegen moet de promo-video’s eens bekijken. Die gasten rossen er genadeloos overheen. Dat is ook de manier om de 390 te rijden. Ook in het terrein vraagt hij om toeren en dat vergt gewenning. Zelf rij ik technische passages graag als ’trialist’ op koppel. Dat gaat echter niet met deze KTM, die vraagt om laagvliegen.
Conclusie
De 390 Adventure is een volwassener motorfiets dan je op basis van zijn cilinderinhoud verwacht. Dit is niet de zoveelste lichtgewicht met hoogst twijfelachtige rijeigenschappen, dit ding heeft daadwerkelijk wat in zijn mars. Het begint er al mee dat hij meer dan voldoende plaats biedt aan een volwassen Nederlander. Bovendien is het blok krachtig genoeg om diezelfde Nederlander vlot door het verkeer te laten bewegen, al vraagt dat wel om toeren draaien. Sturen gaat vanzelfsprekend licht, maar het rijwielgedeelte biedt wel vertrouwen. Ook in langere bochten blijft het geheel strak, zeker als je een vloeiende rijstijl aanhoudt. De uitrusting staat op een hoog niveau, het comfort ook, plezier is verzekerd en de aanschaf- en onderhoudskosten zijn te overzien. Deze 390 Adventure slaat een brug tussen twee lastig te verenigen werelden, die van emotie en die van ratio. Dit is een motorfiets die een zuinige/rationele motorrijder puur – volledig terecht – met het hoofd koopt, maar hij krijgt er gratis en voor niets een hele dosis pret bij. Al moet je wel van gas geven houden.
