Maxime Renaux is de verrassende leider in de MXGP.
In het Argentijnse Córdoba kwamen de titelkandidaten bij de eerste GP van dit jaar goed voor de dag. In de MXGP werd het podium bezet door Maxime Renaux, Romain Febvre en Tim Gajser, terwijl wereldkampioen Kay de Wolf de MX2 won.
Tot enkele seconden voor het eind van de tweede manche van de MX2 zag het er niet naar uit dat De Wolf net als vorig jaar met de rode leidersplaat huiswaarts zou vliegen. De Duitser Simon Längenfelder, overgestapt van GasGas naar KTM, lag in gewonnen positie. Maar met nog slechts een paar honderd meter te gaan, verslikte hij zich in een bocht. Dat betekende een paar plaatsen verlies en een betere klassering voor De Wolf, waardoor die net een paar punten meer scoorde dan Längenfelder.
Op zaterdag was De Wolf de nieuwe campagne begonnen met een derde plaats achter Andrea Adamo en Sacha Coenen. In de eerste manche leidde De Wolf na kopstart de hele race van dertig minuten plus twee ronden en zegevierde met een voorsprong van acht seconden op Längenfelder.
1 van 2
Tien jaar na het behalen van de wereldtitel telt Romain Febvre nog altijd mee.
Mattia Guadagnini kwam sterk voor de dag op zijn Ducati.
Bij de tweede start kwam De Wolf iets minder goed weg en was geruime tijd vijfde. Net nadat hij een plaats winst had geboekt en vierde reed achter Adamo (die hij had moeten passeren voor de GP-winst) schoof de wereldkampioen onderuit. Die moest de race vervolgen op de achtste plaats. In de slotfase won hij nog twee plaatsen, maar de zege bleef buiten bereik, tot Längenfelder in de fout ging. De Wolf over zijn race: ‘Het had niet beter kunnen beginnen dan met een zege. Kopstart in de eerste manche was een enorme opkikker. Ik vocht me naar voren na de minder goede start in de tweede race. Na mijn val kostte het me enige ronden om weer in het goede ritme te komen. Nu met de rode plaat naar de GP van Spanje.’
De eerste manche begon voor de Nederlanders geweldig met vier Nederlanders bij de eerste zeven bij de eerste doorkomst: De Wolf eerste, Cas Valk derde, Jens Walvoort zesde en Rick Elzinga zevende! Voor wat Valk – die al wel enkele GP’s had gereden, maar nu vaste deelnemer is – betreft veranderde er niets, want hij bleef de hele race op de derde plek achter De Wolf en Längenfelder. Wat een geweldig debuut voor de rijder van Van Venrooy KTM. Provinciegenoot Elzinga, die zijn startnummer heeft gehalveerd (van 44 naar 4) zakte iets terug, terwijl Walvoort op de negende plaats liggend al snel uitviel. De tweede manche verliep minder goed voor de Nederlanders. Valk begon halverwege het veld en werd dertiende. Dat leverde wel voldoende punten op om in het klassement in de top-tien te staan. Ook Elzinga (14e) en Walvoort (17e) scoorden WK-punten.
Kay de Wolf begon uitstekend aan de verdediging van zijn wereldtitel MX2.
Frans dubbel
Wie vooraf had gezegd dat er na de eerste GP een Fransman aan de leiding zou gaan, was zeker niet voor gek verklaard. Dat het niet Romain Febvre was, maar zijn landgenoot Maxime Renaux was toch wel een verrassing. Renaux won de kwalificatierace voor Febvre en Tim Gajser. In de eerste manche waren de rollen omgedraaid, maar in de tweede race was Renaux weer de sterkste. Gajser werd in beide manches derde. Ducati kan terugkijken op een goede start, want Mattia Guadagnini werd twee keer vierde.
Beste Nederlander werd Glenn Coldenhoff, die het nieuwe seizoen goed begon met een vijfde en zevende plaats. Hij kende in beide races goede starts en won in de eerste manche drie posities. In de tweede race leek hij mogelijk vierde te kunnen worden, maar door een val verloor hij enige plaatsen. Hij vocht zich nog terug naar de zevende plaats en werd vijfde totaal. Teamgenoot Brian Bogers scoorde in beide manches. Datzelfde deed ook Calvin Vlaanderen, die tevreden was over zijn rijden, maar niet te spreken was over zijn uitslagen.
CFMoto’s van de vorige generatie waren al goede motoren, maar lieten hier en daar wat steekjes vallen met bijvoorbeeld een te zwaar rijgedrag of een nukkige gasreactie. De 800MT-X, die tot de nieuwe generatie behoort, is een motorfiets die verder is doorontwikkeld. Wat vindt redacteur Gijs van deze 2025 CFMoto 800MT-X?
MOTO73 #4 ligt vanaf 6 maart in de schappen. Wat kun je allemaal verwachten in deze editie? De online editie lezen abonnees hier.
Introductie CFMoto 675SR-R
Zelden kregen we zoveel vragen, berichtjes en telefoons van vrienden en collega’s na een test van een motor. Dat de CFMoto 675SR-R veel nieuwsgierigheid opwekt, is dan ook niet vreemd want deze gloednieuwe machine heeft een fonkelnieuwe driecilinder.
Honda Africa Twin CRF 1100 vs Moto Guzzi Stelvio
Honda CRF1100L Africa Twin Adventure Sports ES DCT vs. Moto Guzzi Stelvio PFF
Twee motoren die niet alleen indruk maken door hun lange typenamen maar ook een vergelijking van 19-inch avonturiers. Technisch gezien zijn de wegen naar het 19-inch avontuur heel verschillend. Waar roept het avontuur jou naartoe?
Toertocht: Outer Banks
Als je een trip gaat maken door de USA is North Carolina niet de eerste bestemming die bij je opkomt. Maar wie over de US12 de Outer Banks – een smalle landtong in de Atlantische Oceaan – heeft verkend, komt geheid met prachtige verhalen thuis.
5 duels waar we niet op kunnen wachten
Sommige motorfietsen staan zo te springen om onze belangstelling dat wij niet kunnen wachten ze aan een vergelijkingstest te onderwerpen. We kunnen in 2025 niet om deze vijf setjes heen omdat ze op papier nauwelijks voor elkaar onderdoen. Kortom: aan ons de taak scherprechter te spelen zodra ze beschikbaar zijn.
Suzuki GSX-S1000GT vs. GSX-S1000GX
Nee, je ziet niet dubbel al twijfelen wij soms ook nog. Heel veel Suzuki, GSX, S1000 in deze test maar ook een GT en een GX en precies om dat verschil draait deze haast duizelingwekkende test.
Techniek: Tunen met Erwin Druijff
Wie van zijn hobby zijn beroep maakt, hoeft geen dag in zijn leven te werken. Zoiets kun je ook zeggen van Erwin Druijff. Jarenlang racete hij in diverse Nederlandse kampioenschappen, maar tegenwoordig kennen we hem vooral van het tunen. Ook voor op straat!
Koraidon, een strijd- en Pokémondraak, dient in het spel als rijdier en transportmiddel. Honda heeft deze eigenschappen omgezet in een functioneel voertuig van 2,5 meter hoog en 303 kilogram zwaar, vergelijkbaar met zijn virtuele tegenhanger.
Honda past zijn zelfbalanceringstechnologie, die voor het eerst in 2017 werd gepresenteerd, toe op Koraidon. Dit ‘Honda Riding Assist’-systeem maakt het mogelijk dat het voertuig zowel op vier benen kan lopen als op twee wielen kan staan. Hoewel dit niet in de spellen voorkomt, demonstreert het Honda’s innovaties op het gebied van autonomie.
Een ander opvallend aspect zijn de beweegbare lichaamsdelen van Koraidon, die zich dynamisch aanpassen aan de snelheid om de visuele dynamiek van een Pokémondraak realistisch weer te geven.
Koraidon is van 7 tot 9 maart 2025 te zien in het Honda Welcome Plaza Aoyama in Tokio, maar alleen statisch, zonder rijdemonstratie. Honda’s uitgebreide uitleg over de technologieën suggereert dat Koraidon in de toekomst mogelijk actiever gepresenteerd zal worden.
Hoewel het project op het eerste gezicht lijkt op een marketingactie voor Pokémon-fans, verbindt Honda het met geavanceerde mobiliteitstechnologie. De zelfbalancerende basis kan ook in andere toepassingen, zoals assistieve mobiliteit, worden ingezet.
Of Koraidon een stap richting rijdende mech’s is of slechts een creatieve technologische demonstratie, blijft afwachten. Honda combineert speelse popcultuur met serieuze techniek en biedt een blik op de mobiliteitsconcepten van de toekomst.
Technische gegevens
Hoogte: 2,5 meter
Gewicht: 303 kg
Aandrijving: zelfbalanceringstechnologie, gebaseerd op Honda Riding Assist
Locatie: Honda Welcome Plaza Aoyama, Tokio. Stationaire tentoonstelling, zonder rijdemonstratie.
Heel veel vreugde bij Marc (r) en Alex Márquez na hun unieke prestatie.
Het MotoGP-seizoen 2025 is in de zinderende hitte van het Thaise Buriram van start gegaan met een perfecte show en unieke prestatie van de gebroeders Marc en Alex Márquez. Want ze werden eerste en tweede in de kwalificatie, de Sprint én de GP-race. Alle drie de keren werd Pecco Bagnaia derde en daarmee was de Ducati-dominantie ook nu alweer een feit.
Vol belangstelling werd uitgekeken naar de comeback en ook het GP-debuut op Aprilia van regerend MotoGP-wereldkampioen Jorge Martin. Maar dat gebeurde niet. Want enkele uren voordat hij naar Thailand zou afreizen, kwam de Spanjaard tijdens een laatste training op een supermoto op een baantje in het Spaanse Lleida zwaar ten val. In plaats van naar het vliegveld van Barcelona te gaan, werd Martin naar de Dexeus Clinic in Lleida vervoerd. Hier werd de ongelukkige coureur voor de tweede keer binnen achttien dagen door de onderhand in motorsportkringen fameuze dokter Xavier Mir geopereerd. Dit keer ging het bij Martin om meerdere breuken in zijn linkerhand. Ook was zijn linker hielbeen gebroken. Al met al liep de ‘Martinator’ sinds 5 februari bij twee valpartijen maar liefst acht breuken in zijn lichaam op. De breuken in en zo de noodzakelijke operaties aan beide handen zorgen ervoor dat de MotoGP-wereldkampioen niet alleen de openings-GP van 2025 in Thailand aan zich voorbij moest laten gaan, maar dat hij voor langere tijd is uitgeschakeld. Hoe lang dat zal zijn, is nog niet te voorzien. Daarmee is Martin de derde regerend wereldkampioen in de koningsklasse, die in de 77-jarige geschiedenis van het WK-wegracen de eerste wedstrijd van een nieuw seizoen moest missen. De eerste die dat deed, was Geoff Duke. De op dat moment zesvoudig wereldkampioen (twee keer in de 350cc en vier keer in de 500cc) miste in 1956 als regerend 500cc-wereldkampioen de eerste Grand Prix, omdat hij een half jaar door de FIM was geschorst. De Engelsman kreeg deze straf opgelegd omdat hij het seizoen ervoor de privécoureurs had gesteund toen die tijdens de TT van Assen in staking gingen in een poging meer startgeld te krijgen. De andere coureur die als titelhouder bij de eerste race van het seizoen afwezig was, was Kenny Roberts (sr). De Amerikaan kon in 1979 niet aan de GP van Venezuela in San Carlos deelnemen nadat hij tijdens het testen van de nieuwe Yamaha YZR500 in Japan zwaar ten val was gekomen. Maar door daarna onder andere vijf van de twaalf te verrijden GP’s te winnen, slaagde ‘King Kenny’ erin om toch nog zijn wereldtitel te prolongeren voor de Suzuki-coureurs Virginio Ferrari en Barry Sheene. De Nederlanders Wil Hartog, Boet van Dulmen en Jack Middelburg werden respectievelijk vierde, zesde en zevende in de WK-eindstand.
1 van 5
De start van de eerste GP van 2025 met Marc Márquez, Alex Márquez en Pecco Bagnaia.
Applaus van en voor de gebroeders Márquez.
De start van de Sprint. Het complete MotoGP-veld (op wereldkampioen Jorge Martin na) duikt de eerste bocht in.
Het moment dat Marc Márquez in de GP-race de leiding herovert op zijn jongere broer Alex.
Moto2-wereldkampioen Ai Ogura debuteerde sterk in de MotoGP op de in fraaie kleuren van Gulf gespoten Aprilia.
Zinderende hitte
Of Jorge Martin dat in navolging van Kenny Roberts dit seizoen ook gaat doen, lijkt nu al hoogst onwaarschijnlijk. En dat terwijl er nog eenentwintig raceweekenden op het programma staan. Maar de concurrentie voor de op dit moment ‘gebroken kampioen’ is moordend. Dat komt in de eerste plaats door het Ducati Lenovo-duo Pecco Bagnaia en Marc Márquez. En dan met name door laatstgenoemde. De eerste confrontatie van 2025 vond vanwege de viering van de ramadan niet in Qatar, maar in Thailand plaats. Zo werd de nachtelijke hitte van de woestijn verruild voor de zinderende hitte van Buriram. Oftewel veertig graden onder een felle, brandende zon en zelfs meer dan zestig graden boven het asfalt! Dat was zelfs in deze tijd van het jaar voor deze regio extreem. In ieder geval waren de omstandigheden bij deze GP van Thailand compleet anders dan die van verleden jaar. Want vijf maanden geleden regende het op zondag in Buriram. Iets wat ook hoger was, waren de bezoekersaantallen. De Grandstand van het Chang International Circuit was al maanden geleden uitverkocht nadat bekend was geworden dat Somkiat Chantra als nationale raceheld van Thailand zijn debuut in de MotoGP zou maken. De immer goedlachse en kleurrijke Honda-coureur stelde zijn duizenden enthousiaste fans niet teleur en besloot zijn eerste optreden in de koningsklasse met de achttiende plaats. Vooraan in het MotoGP-veld werd het openingsweekend van het GP-seizoen 2025 gestolen door één man. En dat was Marc Márquez. Als nieuwbakken Ducati-fabriekscoureur maakte de zesvoudig MotoGP-wereldkampioen alle (hoge) verwachtingen waar. Eerst veroverde hij de pole met een tijd van 1.28,782. Dat was iets langzamer dan de 1.28,700, die Bagnaia verleden jaar realiseerde. Maar de op dat moment grootste verrassing was toch wel dat Alex Márquez in het spoor van zijn oudere broer meeging en van de tweede startplaats mocht vertrekken. Nota bene voor titelkandidaat Pecco Bagnaia. De Italiaan zou dit weekend niet in zijn beste vel zitten. Bovendien had hij de pech, dat hij door toedoen van zijn maatje Franco Morbidelli, die hem in de tijdtraining in de weg reed en daardoor voor straf drie startplaatsen werd teruggezet, zich via Q1 naar Q2 moest zien te plaatsen. Dat lukte. Maar als derde moest hij wel de gebroeders Márquez voor zich dulden. Dat zou het hele weekend zo blijven. Mede omdat Bagnaia voor de Sprint voor de hardere voorband koos, had hij in de korte race geen kans tegen de twee Spanjaarden, die als de meeste coureurs voor de zachtere optie hadden gekozen. De tweevoudig MotoGP-wereldkampioen moest zelfs oppassen zijn podiumplaats niet te verliezen aan de zeer sterk debuterende Moto2-titelhouder Ai Ogura. De Japanner hield als vierde de eer van Aprilia hoog, nadat de nieuwe kopman van het merk, Marco Bezzecchi, ten val was gekomen. De één-twee-zege van de gebroeders Márquez was een primeur voor de koningsklasse. En voor een overgelukkige Marc betekende dit dat hij voor het eerst sinds 17 november 2019 (!) weer eens de wereldtitelstrijd in de MotoGP aanvoerde. En er was niemand die hem dit na alle blessureleed misgunde.
Een ontspannen onderonsje tussen het Lenovo Ducati-duo Marc Márquez en Pecco Bagnaia (l).
Perfect weekeinde
Maar het belangrijkste tijdens de opener van het seizoen 2025 moest nog komen. En dat was natuurlijk de GP-race op zondag. Vanwege de hitte was hierin het managen van de banden cruciaal. Ook dat deed MM93 perfect. Want nadat hij in een minimum van tijd een ruime voorsprong op zijn broer had opgebouwd, deed hij in de zevende ronde het gas dicht om hem te laten passeren. Later vertelde de Spanjaard waarom hij dat deed. De druk in de voorband van zijn machine was namelijk te laag geworden. Dat zou een tijdstraf tot gevolg kunnen hebben. Door in de slipstream van zijn broer te kruipen liep de druk weer op en drie ronden voor het einde was het veilig genoeg om de leiding te heroveren. Dat deed de oudste Márquez op indrukwekkende wijze. Zo sloot hij zijn debuut als Ducati-fabriekscoureur op perfecte wijze af. Want na de pole, de winst in de Sprint en het rijden van een nieuw ronderecord, pakte hij ook de zege in de Grand Prix. Broer Alex maakte het familiefeest compleet door andermaal tweede te worden. Ook zorgden Marc en Alex zo voor een primeur in de geschiedenis van de koningsklasse, want nog nooit stonden er twee broers op de twee hoogste treden van het podium bij een Grand Prix. Pecco Bagnaia werd derde en dat was toch wel een teleurstelling. In de eerste plaats voor hemzelf. Als titelkandidaat stond de Italiaan het hele weekend niet alleen in de schaduw van zijn nieuwe teamgenoot Marc Márquez, maar ook in die van diens broer Alex. Het was dan ook terecht en realistisch dat Bagnaia zelf verklaarde dat hij niet naar Buriram was gekomen om er derde te worden. De vierde plaats in Thailand ging ook naar een Ducati-coureur: de sterk rijdende Franco Morbidelli. Ai Ogura liet zien, dat zijn vierde plaats in de Sprint geen toevalstreffer was, want de Japanner werd nu vijfde op slechts 7,450 seconde van de winnaar. Terwijl Pedro Acosta (KTM) en Joan Mir (Honda) in het hoofdnummer binnen de top-tien liggend ten val kwamen, deed Marco Bezzecchi dat niet. Het leverde de Italiaan bij zijn Aprilia-debuut een zesde plaats op. Maar wel op bijna vijftien seconden van Marc Márquez. Mede door de val van de ongelukkige Joan Mir, die tot zijn val eindelijk weer wat licht aan het einde van de Honda-tunnel zag, werd een dit keer onopvallende Johann Zarco als zevende de best geklasseerde Honda-coureur. Dat was nog altijd beter dan de prestatie van Brad Binder (achtste). Daarmee was de Zuid-Afrikaan onderdeel van een in de breedte toch wel zwak KTM-optreden. Lichtpuntje was Enea Bastianini als nieuwe coureur van het Oostenrijkse merk – waarvan de MotoGP-activiteiten definitief gered zijn – die na zijn desastreus verlopen Sprint vlak achter Binder negende werd. Nog slechter verging het Maverick Viñales bij zijn KTM-debuut, want de Spanjaard finishte als zestiende zelfs buiten de punten. En dan de Yamaha-coureurs. Na een hoopgevende zevende plaats in de Sprint, verknalde kopman Fabio Quartararo zijn kansen in de GP-race al in de eerste ronde door achter in het veld te belanden. Uiteindelijk pakte de Fransman als vijftiende nog het laatste WK-puntje. Maar dat was duidelijk minder waar vooraf op was gehoopt. Al met al werd Jack Miller als elfde de best geklasseerde Yamaha-rijder. De Australiër, die door heel veel inzet wel de vierde startplaats had weten veroveren, was (door die inzet) tijdens de Sprint ten val gekomen. Door een losgeraakte kuip verloor hij in de GP-race vervolgens heel veel terrein en kreeg hij met een elfde plaats niet echt loon naar werken bij zijn Yamaha-debuut.
Na de eerste Grand Prix kunnen ook de eerste conclusies worden getrokken. De eerste is dat Marc Márquez de hoge verwachtingen als fabriekscoureur voor Ducati meer dan waar heeft gemaakt. De samenwerking tussen de Spanjaard en zijn Italiaanse team klinkt als een klok en ook de verstandhouding met teamgenoot Pecco Bagnaia is goed. Laatstgenoemde realiseert zich als de beste dat hij een tandje zal moeten bijschakelen wil hij een kans tegen de achtvoudig wereldkampioen hebben. En dat met de GP’s Argentinië en Amerika op de kalender. Want juist op de circuits van Termas de Rio Hondo en Austin is Marc Márquez ijzersterk. De twee grootste verrassingen van Buriram waren ongetwijfeld Alex Márquez en Ai Ogura. Dat de jongste van de twee Spaanse MotoGP-coureurs veel beter met de Ducati GP24 kan omgaan dan met de GP23 was tijdens de test al duidelijk geworden. Maar dat hij met deze machine Bagnaia op een soortgelijke machine twee keer wist te verslaan, hadden niet veel mensen voor mogelijk gehouden. Datzelfde geldt voor het MotoGP-debuut van Ai Ogura op de Aprilia. De prestatie van de Japanner, die in Buriram de beste niet-Ducati-coureur was, geeft ook de hoop dat Jorge Martin een reële kans heeft tegen de nog steeds oppermachtige Ducati’s. Maar dan moet de regerend wereldkampioen wel weer eerst honderd procent fit zijn. Als we verder naar de onderlinge verschillen tussen de vijf deelnemende merken kijken, kunnen we concluderen dat er niet veel is veranderd als we een vergelijking met 2024 maken. KTM had de pech dat hun snelste coureur, Pedro Acosta, (weer eens) ten val kwam. Nu werd Brad Binder de hoogst geklasseerde KTM-coureur. Maar zijn achterstand op de top (Ducati) bedroeg bijna twintig seconden! De stap die Honda heeft gemaakt, lijkt groter te zijn dan die van Yamaha. Maar ondanks alle testinspanningen, en dat zijn er nogal wat, is het gat van de twee Japanse merken ten opzichte van Ducati nog lang niet gedicht. En dan te bedenken dat het Italiaanse merk ervoor heeft gekozen om ook in 2025 met de machine van verleden jaar van start te gaan.
1 van 3
Ook als Red Bull KTM-fabriekscoureur ging Pedro Acosta al weer onderuit.
Somkiat Chantra is de eerste Thaise coureur in de MotoGP.
Pecco Bagnaia wil heel graag het startnummer 1 terug.
Foto’s: Keulemans, ANP en MotoGP.com.
MotoGP Thailand uitslagen
Sprint Thailand
1. Marc Márquez (E), Ducati, 19.35,005; 2. Alex Márquez (E), Ducati, + 1,185; 3. Francesco Bagnaia (I), Ducati, +3,423; 4. Ai Ogura (J), Aprilia, +4,392; 5. Franco Morbidelli (I), Ducati, +5,790; 6. Pedro Acosta (E), KTM, +11,700; 7. Fabio Quartararo (F), Yamaha, +13,437; 8. Brad Binder (ZAF), KTM, +14,228; 9. Joan Mir (E), Honda, +15,453.
13 ronden = 59,202 KM
Racegemiddelde winnaar: 181,3 km/u
Snelste ronde (2e): Marc Márquez, 1.29,911 = 182,3 km/u
Snelste ronde (4e): Marc Márquez, 1.30,637 = 180,8 km/u (record)
Stand MotoGP (na 2 van 44 races)
Positie
Rijder en Nationaliteit
Team
Punten
1
Marc Márquez (E)
Ducati
37
2
Alex Márquez (E)
Ducati
29
3
Francesco Bagnaia (I)
Ducati
23
4
Franco Morbidelli (I)
Ducati
18
5
Ai Ogura (J)
Aprilia
17
6
Marco Bezzecchi (I)
Aprilia
10
7
Brad Binder (ZAF)
KTM
10
8
Johann Zarco (F)
Honda
9
9
Enea Bastianini (I)
KTM
7
10
Fabio di Giannantonio (I)
Ducati
6
11
Jack Miller (AUS)
Yamaha
5
12
Luca Marini (I)
Honda
4
13
Fabio Quartararo (F)
Yamaha
4
14
Pedro Acosta (E)
KTM
4
15
Fermin Aldeguer (E)
Ducati
3
Quotes
1 van 4
‘Respecteer je lichaam. Dat heb ik in het verleden niet gedaan. En daar heb ik een hoge prijs voor betaald.’
Het advies van Marc Márquez dat hij tijdens een persoonlijk gesprek aan Jorge Martin gaf.
'Marc speelde met ons.’
Pecco Bagnaia over zijn Lenovo Ducati-teamgenoot.
‘Ik weet al heel lang, dat Marc als coureur meer talent dan mij heeft. Ik moet er harder voor werken.’
Alex Márquez (Ducati) over zijn oudere broer.
‘Dit is een droom voor mij. We zijn de nieuwe reis perfect begonnen. En het was heel mooi om dit allemaal met mijn broer te delen.’
Een enigszins geëmotioneerde Marc Márquez na zijn verpletterende debuut op de fabrieks-Ducati.
Collin Veijer kijkt met een tevreden gevoel terug op zijn Moto2-debuut.
Collin Veijer kijkt met een goed gevoel terug op zijn eerste Moto2-race in Thailand. Na een solide opbouw gedurende het weekend eindigde de Staphorster op een twintigste plaats in de race. Zonta van den Goorbergh kende daarentegen een teleurstellende start van zijn seizoen en kwam niet verder dan een vierentwintigste plaats. De overwinning op het Chang International Circuit ging naar Manuel Gonzalez voor Aron Canet en Senna Agius.
Het is algemeen bekend dat de overstap van de Moto3 naar de Moto2 een flinke uitdaging is. Veel toprijders uit de Moto3 hebben minstens een seizoen nodig om zich constant voorin het Moto2-veld te mengen. De motoren zijn zwaarder, krachtiger en vereisen een compleet andere rijstijl en bandenmanagement. Veijer had vooraf al aangegeven dat zijn focus tijdens zijn debuutweekend in Thailand lag op persoonlijke progressie. Die lijn hield hij vast: in iedere sessie wist de 20-jarige Red Bull KTM Ajo-coureur zich te verbeteren. In de eerste trainingen was hij ruim een seconde langzamer dan de snelste man op de baan, maar in de kwalificatie bracht hij dat verschil terug tot 0,8 seconde. Van de zes Moto2-debutanten wist niemand zich op vrijdagmiddag in de ‘practice’ direct te plaatsen voor Q2. In Q1 zette Veijer de tiende tijd neer, wat hem een vierentwintigste startpositie opleverde. Collega nieuwkomers Daniel Holgado en Adrian Huertas wisten zich wel via Q1 te plaatsen voor Q2. Veijer kwalificeerde zich voor Moto3-wereldkampioen David Alonso en landgenoot Zonta van den Goorbergh, die een moeizaam raceweekend doormaakte.
Collin Veijer (links) en Zonta van den Goorbergh (rechts) zijn de Nederlandse troeven in het Moto2 wereldkampioenschap 2025.
Moeizame start voor Van den Goorbergh
Vooraf waren de verwachtingen hooggespannen rondom Van den Goorbergh. De 19-jarige coureur had een uitstekend voorseizoen achter de rug, waarin hij tijdens testdagen veelal binnen de top-tien te vinden was. De verwachting was dan ook dat Van den Goorbergh zeker in de beginfase van het seizoen ruim voor Veijer zou rijden, maar dat was in Thailand niet het geval. Op vrijdag kampte Van den Goorbergh met technische problemen, waardoor hij plaatsing voor Q2 misliep. Op zaterdagochtend liet hij zijn potentieel zien door in de tweede vrije training als derde te eindigen, met een tijd die op dat moment in de top-vijf van het overall weekend stond. In theorie had hij daarmee eenvoudig in Q2 kunnen belanden en zelfs een plek op de eerste twee startrijen kunnen bemachtigen. Het bleek een eenmalige uitschieter te zijn. Helaas kon hij zijn snelheid niet vasthouden in de warmere omstandigheden tijdens de kwalificatie. Van den Goorbergh kwam niet in de buurt van zijn tijd uit de tweede vrije training en moest als zesentwintigste starten in de race. Ook de race verliep moeizaam. Na in de openingsfase op de laatste positie te hebben gereden, wist Van den Goorbergh slechts één coureur te passeren en moest lossen bij de groep rijders voor hem. De RW-Idrofoglia Racing GP-rijder eindigde op een teleurstellende vierentwintigste plaats, ruim dertig seconden achter de winnaar. ‘Het gevoel met de motor was niet goed en ik was niet in staat om echt aan te zetten,’ begon een teleurgestelde Van den Goorbergh met zijn reactie over de race. ‘Voor mijn gevoel heb ik het maximale eruit gehaald en is het moeilijk om te begrijpen waar het mis is gegaan. Het is erg teleurstellend om zo aan het seizoen te beginnen. Het kan en moet absoluut beter. Laten we ervoor zorgen dat het tijdens de volgende Grand Prix in Argentinië beter gaat.’ Teammanager Jarno Janssen vulde aan: ‘Met de derde tijd in de tweede training heeft Zonta zijn snelheid laten zien, maar verder hebben we ondermaats gepresteerd. Het was een harde leerschool na een goed voorseizoen. We moeten vinger op de zere plek leggen en uitzoeken waar het aan ligt.’
In de openingsfase van de race reed Veijer kort voor Van den Goorbergh. Maar hij slaagde er wél in om aansluiting te houden bij de groep, die net buiten de punten reed. Lang reed hij op een tweeëntwintigste plaats, met zijn oude Moto3-rivaal Alonso vlak achter zich. De Staphorster hield de Moto3-wereldkampioen keurig achter zich en wist bovendien zijn rondetijden uiterst constant te houden. Die stabiliteit betaalde zich uit in de slotfase: Veijer passeerde zowel Ayumu Sasaki als mede-debutant Ivan Ortolá en klom op naar de twintigste plaats. Binnen vier seconden van de laatste puntenfinish (vijftiende plaats) kwam hij over de streep. En dat in een race waarin slechts drie van de achtentwintig rijders de finish niet haalden. ‘Ik ben erg blij dat mijn eerste Moto2-race ben gefinisht,’ vertelde Veijer na afloop. ‘Ik wilde in het begin niet te veel pushen, precies zoals het team had geadviseerd, om zo de banden te sparen. Ik kon mijn rondetijden goed vasthouden en in de slotfase nog wat rijders inhalen. De hitte maakte het wel erg zwaar in de laatste ronden. Het was zeker geen makkelijk eerste weekend, maar ik ben blij met de progressie die we hebben gemaakt.’ Veijer kan zijn solide Moto2-debuut zeker gebruiken als een goed vertrekpunt om verder te bouwen tijdens zijn leerjaar in deze klasse. Veruit de beste debutant in Thailand was Holgado, die knap als achtste eindigde. Van den Goorberghs teamgenoot bij het Nederlandse RW-Idrofoglia Racing GP Sasaki kende eveneens een lastige race en finishte als drieëntwintigste.
Gonzalez wint overtuigend
Manuel Gonzalez begon voor de tweede keer in zijn Grand Prix-carrière vanaf pole position. Na een derde plaats in het Moto2-kampioenschap van vorig jaar, maakte hij deze winter de overstap van Gresini Racing naar Liqui Moly Dynavolt Intact GP. De Spanjaard completeerde de eerste startrij met Celestino Vietti en Aron Canet. Dit trio wordt door velen ook gezien als potentiële kandidaten voor de wereldtitel in 2025, al is dat ieder jaar in de Moto2 zeer moeilijk te voorspellen vanwege de zeer kleine verschillen in het materiaal. Tijdens het raceweekend in Thailand werd bevestigd dat Triumph ten minste tot 2029 de motorblokken blijft leveren voor de klasse. Barry Baltus – die na vier seizoenen bij RW-Idrofoglia Racing GP overstapte naar Fantic Racing – kwalificeerde zich als vijfde, een evenaring van zijn beste startpositie ooit. Vietti pakte na de start de leiding, maar werd al snel gepasseerd door Gonzalez. Ook Senna Agius – de teamgenoot van Gonzalez – kon verrassend de twee koplopers volgen. Terwijl Gonzalez langzaamaan wegreed, was Agius sneller dan Vietti. De Australiër was iets te ongeduldig en probeerde Vietti te passeren op een punt waar het eigenlijk niet kon. Agius raakte de Italiaan. Vietti ging onderuit en zag zijn race abrupt eindigen, terwijl Agius voor het incident een long lap penalty kreeg. Na het uitvoeren van zijn straf reed Agius op een vierde plaats met drie seconden achterstand op Canet en Diogo Moreira. Terwijl Gonzalez onbedreigd de Grand Prix van Thailand won en Canet als tweede finishte, was er in de slotfase een spannende strijd gaande om de laatste podiumplaats. Agius had een gat op Moreira weten te dichten, maar erbij komen bleek – zoals zo vaak – wat anders dan er voorbijkomen. Moreira verdedigde zich met hand en tand, maar kon uiteindelijk niet voorkomen dat Agius de derde plaats voor zich opeiste. Baltus begon uitstekend aan zijn Moto2-campagne. De Belg finishte achter Marcos Ramirez op een zesde plaats.
1 van 3
De kop van het veld in de openingsfase van de race met Manuel Gonzalez (18), Celestinio Vietti (13), Senna Agius (81) en Aron Canet (44).
Collin Veijer (95) wist onder andere Ivan Ortolá (4), Ayumu Sasaki (71) en David Alonso (80) achter zich te houden.
Zonta van den Goorbergh kende hoofdzakelijke een eenzame race in Thailand.
Foto’s: Henk Keulemans, ANP, Teams
Moto2 Thailand uitslagen
Moto2 Thailand
1. Manuel Gonzalez (E), Kalex, 35.13,072; 2. Aron Canet (E), Kalex, +2,600; 3. Senna Agius (AU), Kalex, +6,491; 4. Diogo Moreira (BR), Kalex, +6,742; 5. Marcos Ramirez (E), Kalex, +9,561; 6. Barry Baltus (BE), Kalex, +11,244; 7. Jake Dixon (GB), Boscoscuro, +11,345; 8. Daniel Holgado (E), Kalex, +13,174; 9. Filip Salac (CZ), Boscoscuro, +14,188; 10. Alonso Lopez (E), Boscoscuro, +14,926; 11. Albert Arenas (E), Kalex, +15,757; 12. Deniz Öncü (TR), Kalex, +18,820; 13. Tony Arbolino (I), Boscoscuro, +19,152; 14. Adrian Huertas (E), Boscoscuro, +19,999; 15. Mario Aji (ID), Kalex, +20,760; 20. Collin Veijer (NL), Kalex, +24,309; 24. Zonta van den Goorbergh (NL), Kalex, +30,653.
José Antonio Rueda had alle tijd om met een wheelie over de finish te komen.
José Antonio Rueda schreef met een voorsprong van zeven seconden de eerste Moto3-race van 2025 op zijn naam. In een extreem warme race vol crashes en incidenten zorgde debutant Alvaro Carpe voor een verrassende 1-2 voor het Red Bull KTM Ajo-team. Adrian Fernandez maakte het Spaanse podium compleet.
De volledige top-vier van het Moto3-wereldkampioenschap van 2024 – David Alonso, Daniel Holgado, Collin Veijer en Ivan Ortolá – maakte de overstap naar de Moto2. Daardoor lag tijdens de openingsronde van het Moto3-seizoen 2025 in Thailand de kans open voor een nieuwe rijder om het initiatief te nemen. Matteo Bertelle veroverde zijn eerste poleposition op het Chang International Circuit, met Stefano Nepa en José Antonio Rueda naast zich op de eerste startrij. Een opvallende zesde startplek was er voor Alvaro Carpe, de Red Bull Rookies en Moto3 JuniorGP-kampioen van 2024. Na enkele ronden in de race ontstond er een kopgroep van dertien rijders, totdat een reeks incidenten de race opschudde. Taiyo Furusato, Luca Lunetta, Ryusei Yamanaka en polesitter Bertelle crashten of raakten buiten de baan. Ondertussen hadden Rueda en David Muñoz zich aan de kop van de race losgemaakt van de overige rijders in de kopgroep. Maar Muñoz kreeg een long lap penalty, omdat hij Lunetta had geraakt toen de Italiaan buiten de baan was beland. Muñoz voerde zijn straf niet uit, omdat hij zelf ten val kwam. Rueda reed vervolgens solo aan de leiding en was op dat moment ruim sneller dan zijn achtervolgers. In de strijd om de tweede plaats gebeurde er ondertussen nog van alles. Joel Kelso en Angel Piqueras gingen onderuit, terwijl Dennis Foggia en Scott Ogden tijd verloren. Daardoor bleven er slechts drie rijders over achter Rueda, die op dominante wijze zijn tweede Grand Prix-zege uit zijn carrière behaalde. De 17-jarige Carpe maakte het succes voor Red Bull KTM Ajo compleet door in de laatste ronde de strijd met ervaren Moto3-rijders Adrian Fernandez en Nepa te winnen. Carpe reed pas zijn tweede Grand Prix, nadat hij vorig jaar ook aan de laatste race van het seizoen had deelgenomen. Van de deelnemers haalden slechts vijftien rijders de finish, waarbij velen een crash of uitstapje buiten de baan hadden meegemaakt.
Analyserend, rustig, punctueel, collegiaal, sociaal sterk en altijd op de hoogte van het laatste nieuws. Waar gaat dit heen, vraag je je misschien af? Nee, dit is niet het begin van een sollicitatiebrief – die heeft Jan Boer allang niet meer nodig. Sterker nog, hij heeft er nooit een nodig gehad. Dit is het verhaal van een man die al vijftig jaar lang artikelen en foto’s levert, eerst aan MOTOR en sinds 1979 aan MOTO73. Samen met Jan blikken we terug op een halve eeuw vol bijzondere anekdotes.
1. Ingezonden artikel
Hoe komt iemand met een HBS B- en HTS Weg- en Waterbouw-diploma bij een motorblad terecht? Sterker nog, Jan Boer heeft nooit in de sector gewerkt waarvoor hij heeft gestudeerd. Tijdens zijn opleiding begon hij al als freelancer in de motorsportwereld. En dat allemaal dankzij een ingezonden artikel. ‘Ik was in 1974 met een neef bij een 24-uursrace op Spa-Francorchamps. Toen een week later MOTOR uitkwam, stond daar helemaal niets over in. Ik vond het een bijzonder evenement, vooral omdat het dag en nacht doorging. Dus schreef ik een kort stukje en stuurde het op. In de brief gaf ik aan dat ik wel vaker iets zou willen maken. Niet lang daarna werd ik benaderd met de vraag of ik voor MOTOR de grasbaanraces wilde verslaan, omdat ik in het noorden van het land woonde. Ik maakte zowel de teksten als de foto’s. Nadat ik de foto’s had afgedrukt, bracht ik ze op maandagochtend naar het NS-station in Assen. Daar gaf ik de foto’s en het verslag in een zogenaamde treinbrief mee aan de conducteur van de trein naar Den Haag. Daar werd de treinbrief opgehaald door een van de redacteuren van MOTOR. Zo heb ik dat vier jaar gedaan. Ik versloeg ook andere races, maar grasbaanraces bleven de hoofdmoot.’
Al 50 jaar langs de baan met de camera in de aanslag.
Hoe kwam je in aanraking met de motorsport, Jan?
‘Door mijn oma. Zij nam me mee naar de jaarlijkse internationale cross in Norg. Ik was toen vijf jaar. Op mijn twaalfde in 1964, ging ik voor het eerst naar de TT. Vanaf halverwege de jaren 70 had ik een perskaart. Sinds 1964 heb ik slechts één TT Assen gemist: in 1993. Toen was ik samen met mijn vrouw Ria op testmotoren bij de GP 250cc motorcross in Ierland.’
Je staat nu bekend als zeer punctueel met teksten en was later jarenlang eindredacteur. Maar je hebt dus eigenlijk nooit een communicatieopleiding gevolgd?
‘Nee, dat heb ik mezelf aangeleerd. Ik was altijd al precies met mijn teksten. Vanuit MOTOR was er destijds geen begeleiding: ik leverde mijn stukken in, en ze werden gewoon geplaatst. Ik had gelukkig Engels, Frans en Duits op school gehad, wat me enorm heeft geholpen tijdens het reizen en werken op internationale circuits. Veel later heb ik nog twee winters een avondcursus Italiaans gevolgd, omdat ik regelmatig crossverslagen maakte voor het Italiaanse magazine Motosprint. De jonge Italianen spraken in die tijd nauwelijks een woord over de grens, dus het was nodig om de taal te beheersen.’
‘Ik ben in mijn leven maar bij één bedrijf in dienst geweest. En dat was ook nog eens na een sollicitatiegesprek dat eigenlijk geen sollicitatiegesprek was.’
Leg uit, Jan.
‘Na mijn studie werkte ik als freelancer in de motorsport. Naast MOTOR schreef ik ook voor regionale kranten en een aantal bladen, zowel foto’s als teksten. Maar dat was absoluut geen vetpot. Ik zag mezelf ook niet aan de slag gaan in de weg- en waterbouw. In 1979 was ik bij de WK-trial in Langelo en daar ontmoette ik Henk Keulemans. Hij wees me op een vacature bij MOTO73. “Dat is echt iets voor jou,” zei Henk. Een paar weken later ging ik op gesprek bij hoofdredacteur Coen Verburg. Die vroeg al snel: “Wanneer kun je beginnen?” Ik zei: “Komende zondag begint een nieuwe maand (1 april 1979), laten we dan maar beginnen. Dat ging allemaal razendsnel.’
Het lijkt in dit artikel misschien alsof je bijna alleen met sport bezig was, maar dat was niet je voornaamste taak, toch?
‘Klopt, doordeweeks zat ik op kantoor. Mijn werk bestond vooral uit bureauwerk: vaste rubrieken uitwerken en telefoontjes beantwoorden.’
Wat voor telefoon kreeg je in die tijd?
‘Nu zoekt iedereen alles op internet op, maar toen moesten mensen ergens anders hun informatie vandaan halen. Als ze iets niet in het blad konden vinden, moesten ze bellen. Dat kon van alles zijn, zoals het adres van een importeur. We kregen ook veel brieven met vragen die we moesten beantwoorden.’
Was je meteen enthousiast over je werk?
‘Ik ben geen dag met tegenzin gegaan. Vanaf het eerste moment mocht ik veel reizen, vooral naar cross-GP’s. In die tijd waren er enorm veel, omdat de 500cc, 250cc en 125cc elk hun eigen Grand Prix hadden. Ik deed verslag van allerlei motorsportdisciplines, altijd in combinatie met fotografie. En ik heb ook motortesten gedaan. Die afwisseling vond en vind ik geweldig. Ik ben geregeld met testmotoren naar buitenlandse GP’s geweest, zoals naar Finland, Engeland en Ierland, Frankrijk, Hongarije en Zweden.’
1 van 5
GP 125 Argentinië. Na stevige druk van de internationale pers kwam het toch nog goed met de verbindingen.
De motoren op het ijs volgen bij de Elfstedentocht van 1997. Hier bij tweevoudige winnaar Evert van Benthem, die toen als toerrijder deelnam.
De Supercross, een onderdeel van de Speedweek van Daytona.
Met de eerste duurtestmotor van MOTO73, de Yamaha XJ900, naar Finland. Vanuit Helsinki met een huurauto naar de 125 cross-GP van Leningrad (Sint Petersburg).
Met een duurtestmotor naar een buitenlandse Grand Prix.
3. Telefoonlijnen in Argentinië
Voor de motorcross-GP’s mag Jan in de jaren 80 de wereld over reizen voor MOTO73. ‘De oplage van MOTO73 was in die tijd gigantisch en we hadden bij Uitgeverij Veldhuis in Raalte nauwelijks overheadkosten. Er was dus budget om te reizen.’
Wat was je meest bijzondere reis?
‘Heel bijzonder waren de trips in 85 en 86 naar de GP’s van Argentinië en Brazilië. Tussendoor had ik de gelegenheid om rond te kijken in Buenos Aires en Rio de Janeiro. De eerste keer in Salta (Argentinië), bij de voorlaatste GP waar de strijd om de 125cc-wereldtitel zich toespitste op Dave Strijbos en de Fin Pekka Vehkonen, waren er enorme problemen met de communicatie. Met een tijdverschil van vier uur was de wedstrijd om negen uur ’s avonds West-Europese tijd afgelopen. Mobieltjes, e-mail of internet waren er toen nog niet, dus moesten de verslagen telefonisch worden doorgegeven aan de kranten. Om de kosten in de hand te houden, had MOTO73 een deal gemaakt met De Telegraaf. Ik moest dus die krant bellen, maar collega’s moesten ook contact opnemen met het AD, ANP, Brabants Dagblad en media in Finland en Italië (Vehkonen reed op Cagiva). Het probleem? Er was slechts één telefoonlijn beschikbaar. Een gesprek moest vooraf worden aangevraagd en dat duurde enkele minuten. Dat zou nooit gaan werken en dat werd ons op zaterdag al duidelijk. We hebben daar met elkaar flink stampij over gemaakt. Diezelfde avond werd er een bijeenkomst belegd in ons hotel, waar organisator Reinaldo Cozzani, de burgemeester van Salta en de gouverneur van de provincie Salta aanwezig waren. Ze legden uit dat dit deel van Argentinië niet het meest ontwikkelde deel van het land was. Maar daar hadden wij geen boodschap aan. We maakten duidelijk dat onze bazen duizenden dollars hadden betaald om ons naar Argentinië te laten afreizen en dat we allemaal de zak zouden krijgen als we zondagavond ons verslag niet konden doorbellen en het moest doorschuiven naar de krant van dinsdag. Er werd toegezegd dat ze hun best zouden doen om de situatie te verbeteren. Zondagochtend op het circuit zagen we dat er zes telefoonlijnen waren geregeld, met Spaanstalige dames die de verbinding tot stand brachten. Een enorme verbetering—je hoefde niet meer te wachten op een lijn. Ik gaf Cozzani een compliment en vroeg hem of er het jaar erop mensen met talenkennis konden zijn, zodat we iets makkelijker konden communiceren. In 86 waren er inderdaad twee dames die Italiaans spraken, twee Frans en twee Engels. Met één van hen heb ik contact gehouden en als onderdeel van vakanties in Argentinië zijn we twee keer bij haar geweest. En zij is twee jaar geleden drie maanden bij ons geweest.’
4. Betrokken
Ik (Asse) schrijf sinds 2018 voor MOTO73. Wat me vanaf het begin opviel, is de enorme gedrevenheid bij jou en ook bij Henk (Keulemans), ondanks dat jullie inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt.
‘Ik zou het liever betrokkenheid noemen. Na 2002 werden wij onderdeel van VNU, de voorganger van Sanoma. Zij hadden bladen als Margriet, Libelle en Donald Duck in hun assortiment. Ze hadden geen verstand van special interest en wilden dat bij ons leren—tenminste, dat zeiden ze. In de praktijk deden ze er niets mee. Ze snapten niet waarom wij zo graag voor dat ene blad wilden werken. Bij Margriet en Libelle stapten ze moeiteloos over naar een ander blad, maar bij ons lag dat anders. Wij zijn in de eerste plaats motorjournalisten en daarna pas journalist. Dat is, denk ik, bij veel bladen anders. Je moet ook niet naar uren gaan kijken.’
Hoe bedoel je dat laatste?
‘Nou, als je een weekend naar een buitenlandse Grand Prix gaat, heb je eigenlijk je veertig uur al gemaakt. Maar je kunt dan niet de rest van de week thuis gaan zitten, want het werk op kantoor moet ook gebeuren. In ruil voor een gewerkt weekend kreeg je één dag vrij, en dat was helemaal prima. Ik herinner me nog een extreem drukke week in september 1999. Andrea Bartolini was 500cc-wereldkampioen geworden, de eerste met een viertakt-Yamaha in de cross. We kregen een uitnodiging om de motor te testen in Italië. Ik ging daar samen met Willie van Wessel heen. Door slecht weer werd de test verplaatst en uitgesteld, waardoor alles langer duurde dan gepland. Ik was uiteindelijk nog geen 48 uur thuis en moest alweer door naar Brazilië voor de Motorcross der Naties. Dit werk doe je zeven dagen in de week; als er iets gebeurt, moet je kunnen schakelen. Dat is ook een bepaalde passie, denk ik.’
Op 1 mei 2014 kwam er na 35 jaar een einde aan je dienstverband bij MOTO73. Je had nog niet de pensioengerechtigde leeftijd. Waarom was dat?
‘De redacties van MOTO73 en MOTOR werden samengevoegd, en er was één redacteur boventallig. Ik was toen 62 jaar en heb een regeling kunnen treffen. Damiaan Hage was destijds hoofdredacteur en vroeg of ik bepaalde items wilde blijven maken. Dat heb ik gedaan en doe ik nog steeds.’
Waarom doe je het nog steeds?
‘Niet omdat ik niks anders te doen heb. Ik vind het gewoon leuk om te doen en Ria vindt het ook prima. Natuurlijk worden onze vakanties nog steeds deels bepaald door de motorsportkalender. Zo staan we een paar keer per jaar met de caravan op een camping in Norg als ik aanwezig ben bij een groot evenement op het TT Circuit Assen. En hetzelfde geldt voor motorcross-Grands Prix in Nederland of België.’
Wat zijn de leukste verhalen om te maken?
‘Achtergrondverhalen, uitzoekwerk; daar heb ik nu de tijd voor. Zoals bij het jubileumjaar van MOTO73 (2023), toen ik allerlei terugblikken kon maken, zoals over het drama van Monza in 1973 met Jarno Saarinen en Renzo Pasolini. Daar kan ik nu als het nodig is een week aan besteden en alle bronnen nalopen. Dat was vroeger onmogelijk. Ik vind dat prachtig om te doen. Zoals nu de serie De TTerugblik.’
De eerste Nederlandse wereldkampioen in de cross, Dave Strijbos in Brazilië in 1986. Jan was erbij.
5. Nederlandse crosswereldtitels
Wat was de mooiste tijd om in te werken, Jan?
‘Als je kijkt naar de cross, dan heb ik de topjaren van de Nederlandse successen meegemaakt. In die tijd ging ik naar bijna alle GP’s.’
Wat was het opvallendste moment?
‘Vooral het contrast tussen de 125cc-wereldtitels van Dave Strijbos in 1986 en John van den Berk in 1987 vond ik bijzonder. Strijbos werd wereldkampioen in Brazilië. Toen waren daar nog geen twintig Nederlanders bij aanwezig. Dat was wel speciaal, want na het behalen van de wereldtitel stond ik met hem in een telefooncel voor een interview voor het radioprogramma ‘Met het oog op morgen’. Een jaar later, in 1987, werd Van den Berk wereldkampioen in Oostenrijk. Dit keer waren er tweeduizend Nederlanders aanwezig. Bij het ophalen van onze perskaarten hoorden Peter van der Sanden en ik dat de organisator verheugd was over de “zeer grote belangstelling van de Nederlandse pers”. Er bleken zich zo’n twintig ‘persbureaus’ uit Brabant te hebben aangemeld. Geen van allen was echt, dus we hebben ze allemaal van de lijst verwijderd. Wereldkampioen is wereldkampioen, maar het is nóg mooier als je het samen met mensen kunt vieren. Er is niets mooiers dan een titel winnen in eigen land, zoals Jeffrey Herlings in Assen.’
Wat zijn nog meer bijzondere locaties waar je bent geweest?
Begin jaren 80 mocht ik drie keer naar Daytona. MOTO73 organiseerde destijds samen met De Telegraaf reizen, en er gingen soms wel duizend mensen mee. Dat was een compleet andere wereld, ik heb daar echt van genoten. Mee met het team van Johan van de Wal naar de 8 Uur van Suzuka was een belevenis. Het volgen van een trainingsschool van Jan Postema in Thailand was een speciaal iets. Dichter bij huis was een reportage over de motoren op het ijs bij de Elfstedentocht van 1997 iets heel anders dan wat ik tot dan toe had gedaan. De cross-Grand Prix in Leningrad (nu Sint-Petersburg) was een bijzondere ervaring. Omdat we ’s avonds na de race op tijd weer bij de grens moesten zijn, had onze tolk begeleiding geregeld om ons door Leningrad te loodsen. Anders waren we waarschijnlijk te laat gekomen. Lange tijd was onduidelijk hoe die assistentie eruit zou zien. Uiteindelijk stond er een man met lang haar en een oude auto op ons te wachten. Het bleek iemand van de geheime dienst te zijn. Alle stoplichten gingen voor ons op groen en reden we met 70 km/u door de stad. We kregen van hem nog een fles wodka mee en waren ruim op tijd bij de grens.’
Het was in die tijd vaker haasten om weer naar huis te komen, toch?
‘Ja, je moest maandagochtend weer terug zijn, want je schreef je verhaal pas op kantoor. Een typemachine meenemen in het vliegtuig was sowieso geen optie. En in een hotel ’s avonds typen was met al dat lawaai ook geen goed plan. Het waren soms zware en lange nachten in de auto. Ik herinner me nog goed dat ik een keer op zondagavond uit Luxemburg terugkwam. Ik woonde in Nijverdal. Toen ik daar ruim harder dan 50 km/u het dorp in reed, maande ineens een politieagent me tot stoppen. Hij keek me aan en vroeg gekscherend: “Mag ik uw vliegbrevet zien?” Hij had wel humor. Ik legde uit waar ik vandaan kwam en dat ik alleen nog naar de andere kant van Nijverdal moest. “Kruip jij maar gauw in bed,” zei hij. Ik had me correct opgesteld en dat scheelde me een flinke bekeuring.’
6. Communicatievoorzieningen
‘Op het gebied van communicatievoorzieningen is het nu zoveel beter dan vroeger. Tegenwoordig kun je alle uitslagen online vinden, maar dat was vroeger wel anders.’
Kun je daar een paar praktische voorbeelden van geven?
‘Stel je voor: het enige kopieerapparaat in het perscentrum ging kapot. Dan werd de uitslag op het raam geplakt en stonden alle journalisten die met de hand in hun notitieboekje over te schrijven. Of in 1984 bij de 250cc-cross-Grand Prix in Engeland. Diezelfde dag was er ook een GP-125cc in Duitsland. Kees van der Ven deed het op dat moment erg goed in die klasse. De enige manier om iets te weten te komen over die race was door te bellen. Ik had een telefoonnummer van het perscentrum in Duitsland, dus ik vroeg aan de Engelse perschef waar ik kon bellen. Zijn antwoord was: “Well sir, take your car, leave the paddock, turn left, and the first pub on your left has a public telephone.” Er was daar gewoon geen andere mogelijkheid.’
Dat moet ook weleens frustrerend zijn geweest.
‘Er was in die tijd nog geen centrale promotor bij de cross. Elke organisator regelde alles op zijn eigen manier, wat enorme verschillen opleverde tussen de faciliteiten bij de ene GP en de andere. Samen met Peter van der Sanden en de Fransman Pascal Haudiquert (beiden ook al een halve eeuw actief) heb ik daarom de IMPA opgericht: de International Motocross Press Association. Soms waren de werkomstandigheden in het perscentrum ronduit slecht en de uitslagenvoorziening matig tot waardeloos. Met de IMPA wilden we organisatoren wijzen op essentiële zaken voor journalisten, zoals een fatsoenlijke werkplek en goede toegang tot informatie. We kregen steun en erkenning van de FIM. De IMPA bestaat nog steeds.’
Naast journalist heb je ook andere rollen in de motorsport.
‘Ik ben meer dan twintig jaar perschef geweest bij de cross-GP van Valkenswaard. Tegenwoordig vervul ik diezelfde functie bij de MXGP van Arnhem (dit jaar op 23 en 24 augustus). Dat betekent dat ik de publiciteit verzorg voorafgaand aan de wedstrijd en tijdens het evenement ervoor zorg dat de aanwezige journalisten optimaal kunnen werken. Sinds mijn pensionering heb ik tijd gevonden voor nog andere bezigheden. Ik ben actief als redacteur van het magazine van de Nikon Club Nederland. Vier keer per jaar verschijnt dat, waarvoor ik verhalen redigeer en zelf ook artikelen schrijf. Daarnaast ben ik lid van de Club Race Commissie (CRC) van de Ducati Club Nederland. De CRC organiseert elk jaar eind mei (dit jaar van 23 tot 25 mei) op het TT Circuit Assen de Ducati Club Race, qua deelnemers de grootste race van het jaar in Assen. Ook schrijf ik af en toe iets voor Strada, het blad van de Ducati Club Nederland.’
7. TT-moment
Jan, in 2025 viert de TT Assen haar 100-jarig jubileum. Jij hebt zelf veel van die edities meegemaakt. Welke TT was voor jou het meest bijzonder?
‘Mijn eerste TT Assen in 1964 kan ik me nog goed herinneren. De Argentijn Benedicto Caldarella reed toen mee. Met zijn Gilera pakte hij zelfs de bermen mee! Maar voor mij was het hoogtepunt de overwinning van Paul Lodewijkx in 1968. Ik zat op de Hoofdtribune en zag hoe Lodewijkx vlak voor mijn neus wereldkampioen Hans Georg Anscheidt passeerde en de TT won. Later hadden we meer Nederlandse zeges, maar nooit meer zo’n grote verrassing als deze. Zijn Jamathi was in een schuurtje in elkaar geknutseld en daarmee wonnen ze van de wereldkampioen. Dat maakte het speciaal.’
En qua werken, welke TT sprong er voor jou uit?
‘Dat was de door corona beïnvloede TT van 2021. Iedereen zat op zijn eigen eilandje. Ik had net op tijd mijn vaccinaties gehad, waardoor ik niet telkens hoefde te testen, maar de bewegingsvrijheid was minimaal. Eigenlijk mocht je alleen in het perscentrum zijn en dat is niks voor mij. Ik vind het mooi om onder de mensen te zijn en informatie te verzamelen voor mijn verhalen. In al die jaren is er veel veranderd, zeker met de komst van internet en digitale fotografie. Maar één ding blijft altijd hetzelfde: je moet gewoon een goed verhaal maken en dat hoop ik nog een aantal jaren te mogen doen.’
Foto’s: Jan Boer, Massimo Zanzani, Goes van Goethem, Peter van der Sanden, David Goldman
1 van 6
Persconferentie MXGP Arnhem, in gesprek met organisator Dik van Wikselaar.
Interview met negenvoudig wereldkampioen Tony Cairoli in 2014.
In het weekend op de circuits, door de week op kantoor in Almere.
In het hotel (bij de Hongaarse GP in Kaposvar) net na de omwenteling op verzoek van de hotelbaas de menukaart vertalen in het Nederlands.
Jan Postema leidde in 1988 een trainingsschool voor crossers in Thailand, Jan ging mee voor een reportage.
Naar Californië voor de introductie van de Yamaha XVS650 Dragstar.
Wie keert zich nu af van de aantrekkelijke Adriatische kust om het ongepoetste Kroatische binnenland te ontdekken? Wel, iedereen die puur motorrijden wil zonder de drukte rondom de vakantieparadijzen aan zee, maar met de tijd voor fantasie tijdens een bochtige roadtrip door het verleden en heden.
‘Schrijf een verhaal over het onbekende binnenland in het noordwesten van Kroatië,’ zo luidde de opdracht voor deze reisreportage. Het moesten twee dagtochten worden, met Karlovac als centraal punt, gelegen op ongeveer veertig kilometer ten zuidwesten van de hoofdstad Zagreb. Hier stromen niet alleen de Kupa, Korana, Mrežnica en Dobra, maar wordt ook het populaire bier Karlovačko gebrouwen, net onder het kasteel Dubovac. Ons eerste Zivjeli, proost in het Kroatisch, na de heenreis op de binnenplaats van Hotel Florian & Godler, een modern viersterren boetiekhotel, mede gefinancierd door de EU. Terwijl de Moto Guzzi V100 Mandello en de Suzuki GSX-S1000GT afkoelen op de parkeerplaats, krijgen Gerd en ik op het restaurantterras, verlicht door romantische kaarsjes, een spontane basis taalcursus van de serveerster: Dobar Dan voor Goedendag is nog te doen, maar bij Dank je wel wordt het moeilijk als je probeert van Hvala een keelachtig Choala te maken, alsof je een sissende wilde kat bent.
1 van 8
Schermerig-stofachtig door het bos bij Pokupsko.
Bromfiets bij de tuinhek in Letovanic.
Fort Stari Grad in Sisak.
Restaurant en motortreffpunt Brioni bij Gornji Viduševac.
Voormalige grensovergang naar Bosnië-Herzegovina bij Gejkovac.
Uitgeschlachte Ford Mustang Cabriolet.
Grensovergang aan de 216 naar Velika Kladuša.
Fontana Korzo in Karlovac.
Afgetrapte brommer
Zondagochtend. Na een overvloedig ontbijt samen met een Aziatische reisgroep die ook voor een nacht hier is, is het tijd om de V-twin en de vier-in-lijn weer leven in te blazen, en het binnenland in te duiken, ver weg van de vakantieparadijzen aan de zonovergoten Middellandse Zeekust, met schilderachtige eilanden zoals Krk, Cres, Rab en Pag. In plaats daarvan de ongepoetste charme van het oosten. Aan de fabrieksgevel van Karla, producent van pasta en bakkerijproducten, een levensgroot beeld van een vriendelijke verkoopster in de stijl van het Socialistisch Realisme, en bij een tankstation, niet minder vriendelijk en nu heel echt, een lachende kassière, aan wie Gerd vier vingers laat zien voor non-verbale communicatie om de juiste pomp, broj četiri, af te rekenen. En dan uit de stad, op de 36 mooi slingerend richting Sisak. Negentig kilometer puur plattelandsweg. Morgenmist boven de velden, waarin de silhouetten van paarden in de wei lijken te zijn ingepakt in watten. Honden als blaffende seismografen, die betrouwbaar reageren, bijvoorbeeld op het gebrom van de Guzzi. Als de zon eindelijk door het wolkendek priemt, verandert het kronkelig asfalt in een Pantherophis guttatus, een in het tegenlicht glanzende, enorme rattenslang. Ja, ruimte voor de twee 1000-ers en voor de fantasie. En de mensen in de dorpen? Die hebben zich aangepast. Veel huizen zonder pleisterwerk aan de buitenmuren, maar met genoeg prullaria ervoor. Cafés en kiosken als oases voor een vroege borrel, op een telegraafmast een ooievaarsnest voor de nakomelingen. Na een omleiding door het nergens, nou ja, door Banski Kovačevac, gaan we bij Lasinja weer terug naar de 36. De door de Oostenrijkse Strabag, een van de grootste bouwbedrijven van Europa, nieuw geasfalteerde weg liep al snel ineens licht schraal en stoffig door het bos, de radiatoren van de motoren kregen een laagje dat leek op poedersuiker. Alsof men het geheel, behalve de banden natuurlijk, met een grote spuitbus blauwe crystal meth had opgeleukt. Tegen een tuinhek in Letovanic leunt een afgetrapte brommer, een boodschappentas aan het stuur en een museale helm op de zitting getuigen van het alledaagse gebruik van dit schatje — een scherp contrast met de blauwe 150 pk zware bruut uit het Verre Oosten.
Zoals de schakels van een ketting, staan aan de oever van de Kupa een rij vissers, met wormen die baden in het trage, door zandbanken omzoomde water. Na zoveel contemplatie eindelijk Sisak: McDonald’s, Lidl, Kaufland, Interspar — allemaal aanwezig, de kleurrijke menigte. Het toeristische uithangbord van de stad en tegelijkertijd een Kroatisch pelgrimsoord is het in het gevecht tegen het Turkse leger opgerichte fort Stari Grad uit de zestiende eeuw. Met zijn drie ronde torens een voor liefhebbers van bastionarchitectuur interessante constructie, maar voor kasteel- en château-verwende mensen niet bepaald. Spannender zijn ontmoetingen zoals die met Ivica en Vesna, die met hun Honda CB600F opduiken en naast de Suzuki en Moto Guzzi parkeren. Al snel praten we over ‘Gasoline Talk’. De afgedankte slip in Stars-and-Stripes-design, die bijna het hele kenteken verbergt, is ‘voor de politie’, grijnst Ivica, voordat hij ons op zijn telefoon niet alleen zijn kleinkinderen laat zien, maar ook trots zijn zes motoren. De laatste, een 1000cc-Yamaha, heeft hij trouwens tweedehands in het Duitse Krefeld gekocht, 1.200 kilometer heen, 1.200 terug.
Vanuit Sisak nu op de 37 via Petrinja naar Glina. Een behoorlijk bochtige, op sommige plekken zelfs serpentine-achtige plezierige rit. Inclusief een slipcursus voor de grijze cellen bij het zicht op beschadigde huizen en hopen afval langs de weg. Veerkracht kan daar echt nuttig zijn. Wat we voor de verre gevolgen van de ongelukkige Joegoslavische oorlogen vanaf 1991 beschouwen, zijn waarschijnlijk eerder de gevolgen van de zware aardbeving van 2020, al vergeten? — en willen totaal niet passen in het profiel van een leuk motorreisverhaal. ‘Dit beeld krijg je er zeker niet door,’ vermoedt Gerd voor een vervallen gevel in Glina. Eerder zou de foto van het uitnodigende restaurant Brioni, een populaire ontmoetingsplaats voor motorrijders, die vlak naast een tankmonument ligt bij de afslag van de 3227 naar Topusko, dat wel halen. Daar lokt de Top-Therme, een hotelcomplex met een zwembad voor onbezorgd zwemplezier. Iets verderop, in Gejkovac, is er een eindpunt aan de kleine grensovergang naar Bosnië-Herzegovina: een verlaten afhandelingsbarak onder een hemelblauw golfplaten dak, met prikkeldraad versperde brug over de grensrivier Glina. Daarnaast staan afgedankte auto’s, waaronder een echte droom, ooit, de torso van een uitgeklede Ford Mustang Cabriolet. Heel anders het beeld bij de volgende grensovergang, aan de 216 naar Velika Kladuša: hele groepen voetgangers met volle boodschappentassen komen ons tegemoet, terug van een van de grootste koopjesmarkten in Bosnië. Dat er daar in 2018 een vluchtelingenkamp voor migranten was voor hun lang gehoopte overstap naar de EU en dat de politie zich niet bepaald als vriend en helper gedroeg — ook dat is hier eigenlijk een langere geschiedenis in de geschiedenis. Maar vanaf hier geen blik meer over de rand, alleen nog volle concentratie op het asfalt. Volle kracht vooruit naar Vojnic! Vooral voor en na Prisjeka is de route top, als gemaakt om op de koppelgolf van de Mandello soepel van bocht naar bocht te surfen. Zeker nadat de vrachtwagenchauffeur in het onoverzichtelijke terrein kort rechts stopt en de rij voorbij laat. Veel hinderlijker dan op de 6 een kilometerlange avondspits — die met lef en een oog voor het tegenliggend verkeer tijdbesparend te nemen is. Terug in Karlovac, tegenover het stadhuis en een sfeervol straatcafé, nog een fotostop bij de Fontana Korzo, een bonbonkleurige fontein met twee gracieuze zeemeerminnen van metaal, voordat we weer bij Florian & Godler aanmeren. Van daaruit steken we morgen niet in, maar richting het meer, naar de Adriatische kust bij Senj.
Kloofachtige 23 voor Senj.
Goed gesorteerde kraam
Motorruil. Van de twee- naar de viercilinder, dan is, oeps, een paar keer afslaan is bijna voorgeprogrammeerd. En verder? Op de 23 van Duga Resa naar Josipdol de eerste lange gebogen bochten! En heel ver achterin, vaag te onderscheiden, het laatste bastion voor de zee, het Velebit-gebergte. Slechte vooruitzichten onderweg voor een langer verblijf bij de dubbele boogbrug over de Tounjčica; des te beter voor een vlotte rit over de door de bergen slingerende weg. Top! Bijna geen verkeer, een potentiële showcasebocht is op maandagochtend verlaten. Wel gezelschap van de zijwind. Selfies maken op de 888 meter hoge, strategisch gelegen en met een bunker beveiligde Kapela-pas, voordat de kuipneuzen weer naar beneden wijzen en het met een omgekeerde duw bergafwaarts gaat.
Kort voor Žuta Lokva komen we eindelijk motorrijders tegen, een enduro-groep die bij het wegrestaurant Gacka Dolina is neergestreken. En bij Melnice is er de slimme Zdenka, die daar aan de 23 een goed gesorteerde kraam heeft met in honing ingelegde amandelen en noten, evenals zelfgebrouwen likeur. Een laatste kluwen van in ruwe, klovenachtige rots ‘ingelegd’ asfalt — en dan de zee. Met nu veel meer verkeer. En met, recht tegenover een parkeerplaats voor motoren aan de kustweg, het Bistro Kod tri mornara. Een uitnodiging voor een tussenstop, die we niet kunnen weerstaan.
Een uurtje later zegt Gerd: ‘Die cappuccino had ik niet eens nodig, ik ben ook zo helder wakker, wat een geweldige bochtige route langs de kust.’ Klopt helemaal. Het hoogseizoen is voorbij, volle vaart vooruit op de 8 koers Zuid. Ship Ahoy, mijnheer de kapitein! We varen met een powerboot, waarvan het schuimende kielwater de zee een witte scheidingstrek geeft. Dat we van al dat knallen de afslag naar Krasno mislopen: totaal niet erg, dat verdubbelt alleen maar het plezier. Dus terug tot Rach en de handen aan het stuur naar de hemel, weer het bergland in. 15% stijging en 3.000 meter bochten belooft een bord – dat men waarschijnlijk in dozen heeft besteld, zoals we al grijnzend vermoeden. Bijna gemakkelijker trouwens, om de minder bochtige stukken van deze fantastische rit van vandaag te noemen. Waarvan uiteindelijk geen enkele weg naar Winnetou en Old Shatterhand leidt, pardon, naar de Plitvice-meren. De filmlocatie van talrijke Karl-May-films is met zijn zestien kristalheldere, door watervallen en cascades met elkaar verbonden meren, verheven tot nationaal park en UNESCO-werelderfgoed, het doel van jaarlijks zo’n miljoen bezoekers. Aanbevolen tijd voor de rondwandeling: een halve dag, het is het beste om de tickets van tevoren online te boeken. Duidelijk, toch? In plaats van de schoenen van de schoenmaker te belasten, geven we onze cavalerie liever nog een keer de sporen en sturen ze via Slunj terug naar Karlovac, naar de inmiddels vertrouwde Wigwam.
Hoewel het Kroatische binnenland in toeristisch opzicht in de schaduw staat van de aantrekkelijke Adriatische kust en de eilanden voor de kust, is een uitstapje naar dit deel van het land voor motorrijden op verkeersarme zijwegen ook zeker een reis waard.
Aankomst
Van Rotterdam bijvoorbeeld is het via Keulen, Frankfurt en Neurenberg en Wels en Graz, Maribor en Zagreb bijna 1.400 kilometer tot Karlovac. Het snelste gaat het via de snelweg, waarvoor in Oostenrijk een 1- of 10-dagen-vignet, afhankelijk van de verblijfsduur, moet worden aangeschaft (online of bij tankstations vlakbij de Oostenrijkse grens).
Accommodatie
Hotel Florian & Godler, Banija ul. 15, HR-47000 Karlovac, Telefoon 00385/47640138, www.floriangodler.hr. Modern viersterrenhotel, van de hoofdweg niet als zodanig te herkennen, op loopafstand van het centrum; eigen parkeerplaats achter het huis, ambitieuze keuken en overvloedig ontbijtbuffet.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
