De Belgische motormarkt heeft in de eerste negen maanden van 2025 een lichte daling van -4,3% gekend in het aantal nieuwe motorfietsen dat is ingeschreven. Dit lijkt een bescheiden terugval, vooral gezien het recordjaar 2024, dat een piek kende door een aantal last-minute inschrijvingen van Euro5-motoren. De tweedehandsmarkt daarentegen heeft een sterke zomer meegemaakt met een stijging van +12,2% ten opzichte van het voorgaande jaar, hoewel deze cijfers nog steeds achterblijven bij de resultaten van 2022. Dit doet ons afvragen: wat kan de impact van een vergelijkbare tweedehandskeuring of een al bij ons bekend apk-model (auto’s) in Nederland zijn, nu de Belgische markt al met negatieve effecten van een motorkeuring kampt?
De Belgische situatie
De cijfers uit België tonen aan dat de invoering van de tweedehands motorkeuring significante gevolgen heeft gehad voor de markt. De invoering heeft geleid tot een verschraling van het aanbod van tweedehands motoren, wat op zijn beurt de omzet van de sector onder druk heeft gezet. De tweedehandsmarkt is met -14,6% gedaald ten opzichte van 2022, wat suggereert dat de keuring de instroom van motoren op de markt heeft belemmerd. Dit is zorgwekkend, omdat een afname van het aantal motoren op de weg niet alleen de verkoop kan beïnvloeden, maar ook de algehele aantrekkelijkheid van het motorrijden kan verminderen.
De sterke stijging van Chinese merken zoals CF Moto en QJ Motor biedt enige hoop voor de toekomst van de Belgische motorsector. Deze merken weten hun marktaandeel aanzienlijk te vergroten, wat wijst op een verschuiving in de voorkeuren van consumenten. Maar de vraag blijft: zal de markt zich herstellen als de tweedehandskeuring wordt afgeschaft?
We moeten wel enige nuance aanbrengen tussen de Belgische tweedehandskeuring en de apk in Nederland, er vanuit gaande dat de apk voor motorfietsen hetzelfde zou zijn als de apk voor auto’s zoals we hem kennen. De tweedehandsmarkt in België heeft vooral veel te lijden omdat het daar niet om een periodieke keuring gaat, maar om een keuring na ongeval en bij tweedehands verkoop. Als jouw motor niet gekeurd is, kan je hem tweedehands eigenlijk niet direct aanbieden, hij moet dan nog gekeurd worden. Dus laat je de motor keuren om hem dan aan te bieden? Dat werkt ook niet, want je goedkeuring is maar twee maanden geldig. Vul de complicaties zelf maar in. Belangrijker nog; motorzaken die veel tweedehands verkoop doen moeten elke motor naar een speciaal keuringsstation brengen.
In Nederland zal er bij een periodieke keuring vast enige invloed zijn op de tweedehands markt, maar niet anders dan bij auto’s. Een voertuig met nog tien maanden apk is vast makkelijker te verkopen dan eentje waarvan de apk over een maand verloopt, maar verder verandert er niet zoveel. Behalve lange rijen bij je motordealer, want personeel om te keuren is een heel andere discussie.
Wat betekent dit voor Nederland?
In Nederland is de situatie wat betreft motoren aanzienlijk anders. Minder dan 1% van de motorongelukken wordt toegeschreven aan technische tekortkomingen, wat suggereert dat de noodzaak voor een verplichte apk voor motoren minder overtuigend is dan in sommige andere Europese landen. IenW en RDW willen helemaal geen motor-apk, om verschillende redenen. Ook de Tweede Kamer heeft zich hier recent weer duidelijk over uitgesproken. Dat gebeurde naar aanleiding van het EU voornemen om de huidige richtlijn – met een onder meer door Nederland gebruikte uitzonderingsmogelijkheid om in plaats van een motorkeuring andere maatregelen in te voeren – te vervangen door een verordening waarmee een motorkeuring een onontkoombare plicht wordt. Of dat dan een periodieke keuring wordt zoals we hem van auto’s kennen of eentje naar Belgisch model of anders, dat is aan de lidstaten. Zoals eerder geconstateerd, laat het vooral niet het Belgische model zijn.
De toekomst van de motormarkt
De Belgische ervaring leert ons dat een motorkeuring zoals daar is ingevoerd de dynamiek van de markt kan verstoren en de verkoop kan afremmen. Als de EU voor Nederland besluit om een apk te verplichten, moeten beleidsmakers zich bewust zijn van deze risico’s. Het is cruciaal om de balans te vinden tussen verkeersveiligheid en de gezondheid van de motormarkt.
Een mogelijke oplossing kan liggen in het creëren van alternatieve keuringen die minder ingrijpend zijn, zoals een vrijwillige keuring voor oudere motoren, in plaats van een verplichte apk. Dit zou de veiligheid kunnen bevorderen zonder de markt te verstoren.
In conclusie, de impact van de motorkeuring in België biedt waardevolle lessen voor Nederland. Terwijl de Belgische motormarkt worstelt met de gevolgen van een verplichte tweedehandskeuring, zou Nederland moeten evalueren of het invoeren van een apk voor motoren de juiste stap is. De focus zou moeten liggen op het waarborgen van verkeersveiligheid zonder de groei van de motormarkt te belemmeren. Het is aan de Nederlandse overheid en de sector om samen te werken aan oplossingen die zowel de veiligheid als de economische vitaliteit van de motormarkt waarborgen.
Koen Hermans en Ben van den Bogaart hebben tijdens de laatste twee ONK’s van 2025 de Nederlandse titel bij de Zijspancross weten binnen te slepen. Naaste tegenstrevers Wijers/Van Hal deden er alles aan om zoveel mogelijk in te lopen op Hermans en wonnen zowel de ONK in Holten als in Valkenswaard. Echter had Hermans gaandeweg het seizoen al een stevige voorsprong opgebouwd, zodat telkens finishen in de top-vijf meer dan genoeg zou zijn.
In Holten was Hermans in de eerste heat op een natgeregende crossbaan daarnaast ook nog eens dominant en won voor Leferink en Wijers op drie. In de tweede heat in Holten kampte Hermans met problemen aan het zijspan, waardoor men pas vierde werd. Vooraan reed Leferink, die in de spannende eindfase te Holten werd gepasseerd door Wijers. Wijers won zo de ONK te Holten met Leferink op twee en Hermans op drie.
In Valkenswaard waren twee spannende heats te zien, waarbij in de eerste heat Leferink aan het langste eind trok. Hermans zat de leider steeds op de hielen en kwam er een aantal keer naast, maar Leferink was steeds net wat slimmer in het zware zand van Valkenswaard en won zo voor Hermans en Wijers op drie. Hermans was na deze heat net nog geen kampioen en moest eigenlijk alleen finishen in het tweede bedrijf om de titel te pakken. In die tweede heat pakte Wijers, net als in de eerste heat, kopstart. Meteen kregen Wijers/Van Hal echter Hermans en Leferink in de nek. Hermans zou Wijers voorbijgaan, terwijl Leferink kampte met machineproblemen en naar plek vijf terug zou vallen met Van de Lagemaat/De Venne die zo derde werden. Vooraan leek de heatwinst naar Hermans te gaan, totdat in de laatste tien meter voor de finishvlag een ineens bruusk remmende achterblijver zorgde voor tumult! Hermans zat dicht op deze achterblijver en de onverwachte remactie maakte dat Hermans zelf ook vol in de remmen moest! Wijers, die hier net achter reed op twee, kon ternauwernood om de twee stilgevallen zijspannen heen en won zo bijna per ongeluk de tweede heat en de ONK te Valkenswaard.
Voor de eindstand in het Nederlands kampioenschap maakte dit niks meer uit. Hermans/Van den Bogaart waren kampioen, met Wijers/Van Hal op twee. Team Leferink, door een blessure van bakkenist Sem Leferink in Holten bijgestaan door Joël Hoffmann en in Valkenswaard door Jens Vincent, werd derde in het ONK Zijspancross 2025.
Dutch MX Season Finale Valkenswaard: winnend debuut Kay de Wolf
De Dutch MX Season Finale is in de 500cc-klasse gewonnen door Kay de Wolf, die zo een heel mooi wedstrijddebuut kende op de Husqvarna FC450, na een week eerder winnend zijn MX2-carrière te hebben afgesloten bij de MXoN. Kay de Wolf stapt komend seizoen over van de MX2 naar de MXGP en blijft ook komend jaar uitkomen voor Nestaan Husqvarna. De Wolf: ‘Het voelt als een natuurlijke stap over te gaan naar de MXGP in het team waarvoor ik al uitkom sinds ik prof werd. Rijden in de MXGP is een geweldige uitdaging, maar ik ben er klaar voor.’ Achter Jeffrey Herlings werd De Wolf in de eerste manche tweede. Liam Everts kwam als derde over de finish. Deze volgorde was er gedurende de hele race, die voor het publiek interessant was, omdat de onderlinge verschillen uiterst klein waren. Deze drie GP-rijders waren stukken sterker dan de andere rijders, van wie Sven van der Mierden op ruim anderhalve minuut vierde werd. In de tweede race leidde Herlings tot halverwege en werd toen voorbijgestoken door De Wolf, die anderhalve seconde voor Herlings als winnaar werd afgevlagd. Everts werd opnieuw derde, maar op grotere afstand. Van der Mierden was ook nu weer “best of the rest” op iets meer dan twee minuten achter De Wolf. Hij was de laatste rijder die de volledige veertien ronden aflegde. Glenn Coldenhoff was nog niet voldoende hersteld van zijn bij de MXoN opgelopen blessures en kon daarom niet deelnemen.
Jens Walvoort won beide manches van de 250cc. In de eerste manche had hij op de finish een voorsprong van twintig seconden op Maxime Lucas, die Dean Gregoire nipt achter zich wist te houden. In de tweede manche eindigde Sander Agard-Michielsen als tweede en werd Mirco ten Kate derde.
IDC Assen: titelstrijd Supersport pas beslist in laatste ronde
De laatste wedstrijd voor het IDC-wegracekampioenschap op het TT Circuit Assen werd onder zeer wisselvallige weersomstandigheden verreden. In de Supersport-klasse ging de titelstrijd tussen Julian van Kalkeren (Yamaha) en Kay van Steenbergen (Suzuki). In de eerste race was het Van Kalkeren die voor Van Steenbergen finishte en de laatste race moest zo de beslissing brengen. Die beslissende race werd onder natte omstandigheden verreden. Van Steenbergen deed wat hij moest doen en dat was de wedstrijd winnen, maar dat bleek na afloop toch niet voldoende. De winst was namelijk uiteindelijk niet het belangrijkste, wel de snelste ronde. Die was tot de laatste ronde voor Van Steenbergen, maar Van Kalkeren perste er in de laatste ronde nog een snellere tijd uit. Door zijn winst kreeg Van Steenbergen 100 punten, terwijl Van Kalkeren (85+3) 88 punten bij zijn totaal mocht voegen. Dit betekende dat de titel naar Van Kalkeren ging.
In de eerste Dutch Superbike-race was het Wayne Tessels die direct de leiding nam met in zijn kielzog Eddie de Boer. De Ducati-coureur nam in de tweede ronde de leiding over. In de wetenschap dat Tessels voldoende had aan de tweede plaats, nam hij geen onnodige risico’s en stelde zo zijn titel veilig. De tweede heat werd op een kletsnatte baan verreden en het was wederom De Boer die won. Op de tweede plaats finishte Jordy van der Westen, voor Ferry van Rijn.
Kort door de bocht
Ties Bennink won de klasse E1 tijdens de enduro van Hellendoorn. Op drie minuten werd Tommy Jochems tweede, Lucas Dolfing eindigde op zes minuten als derde. Mike Bokslag was de beste in de klasse E2/E3. Hij liet Wesley Pittens driekwart minuut achter zich. De derde plaats was voor Daan Bruijsten. Een week later waren in Harfsen in de E1 dezelfde drie rijders de sterksten, maar was de volgorde anders. Nu won Dolfing met een miniem verschil van 0,2 seconde voor Bennink en werd Jochems derde. In de E2/E3 heerste ook hetzelfde trio als een week eerder, maar nu ging de winst naar Pittens voor Bokslag en Bruijsten.
Yentel Martens won beide manches van de 500cc-klasse bij de strandcross van Vlissingen. Damien Knuiman werd twee keer tweede en Tias Callens finishte telkens als derde. In de 250cc-klasse was Kjeld Stuurman twee keer de snelste. In de eerste manche zegevierde hij voor Ryan van Hove en Luca Nijenhuis. In de tweede race werd Nicolas Vennekens tweede en was Nijenhuis wederom derde. Totaalwinnaar was uiteraard Stuurman, met Van Hove als tweede en Nijenhuis als derde.
De nationale titels motorcross zijn behaald door Sven van der Mierden (500cc), Mirco ten Kate (250cc) en Timo Heuver (125cc). Al deze drie komen zaterdag 18 oktober aan de start bij de strandcross van Lemmer, waarvoor zich verder o.a. Lotte van Drunen, Ivano van Erp en Liam Everts hebben aangemeld.
Kas Beekmans heeft hele goede papieren voor de titel in de British Sportbike-klasse. Tijdens de voorlaatste BSB-ronde op Oulton Park keerde de Nederlander terug van een blessure en eindigde hij na een spannende fotofinish op slechts 0,002 seconde achter de winnaar als tweede. Dankzij dit sterke resultaat gaat Beekmans met een voorsprong van 51 punten naar de slotronde op Brands Hatch, waarin nog maximaal 70 punten te verdienen zijn. Jaimie van Sikkelerus eindigde in de British Superbike als zestiende, negentiende en twintigste. In de British Supersport-categorie werd Jorel Boerboom drieëntwintigste en achttiende.
Nederlands succes tijdens de slotronde van het WK Zijspannen in Oschersleben. Bakkenist Ferry Segers won samen met de Engelse piloot Tim Reeves de eerste race, die verreden werd op een natte baan. In de tweede race vielen ze uit met technische problemen. Harry Payne (Groot-Brittannië) en Kevin Rousseau (Frankrijk) wisten hun wereldtitel te prolongeren.
In de Northern Sidecar Cup schreven Bennie Streuer en Manon Vissenberg de eerste race op hun naam en behaalden ze een tweede plaats in de tweede wedstrijd. Hilbert Talens en de Duitse bakkenist Felix Pinkert pakten de titel in de 1000cc-klasse. Daarnaast kroonden zij zich ook tot Nederlands én Belgisch kampioen.
Tekst en foto’s: Ad van de Graaf, Jan Boer, Emil Bilars, Asse Klein
Op zaterdag 11 oktober vond in Assen de selectiedag voor de Molenaar NSF100 Cup 2026 plaats. Tien jonge talenten kregen aan het eind van de selectie te horen dat zij zich in 2026 Molenaar NSF100 Rider mogen noemen.
Zoals elk jaar stromen veel coureurs vanuit de Molenaar NSF100 Cup door naar andere klassen, waardoor er weer plek is voor nieuwelingen. Jonge coureurs tussen de 9 en 14 jaar die zich hadden aangemeld voor de selectie van de Molenaar NSF100 Cup 2026, werden uitgenodigd om op de TT Junior Track een aantal sessies op de Honda NSF100 te rijden. Op zaterdagochtend 11 oktober werden ze verwelkomd door organisator Carla Molenaar. Na een korte introductie mochten ze, onder het toeziend oog van Arie Molenaar en rijderscoach Dion Otten, hun rijvaardigheden tonen. Na afloop had Carla Molenaar goed nieuws voor tien jonge talenten: zij mogen zich volgend jaar Molenaar NSF100 Rider noemen.
Pata Yamaha Ten Kate Racing-coureur Stefano Manzi stelde in stijl de World Supersport-titel veilig in Estoril. Het is alweer de dertiende wereldtitel voor het raceteam uit Nieuwleusen. In de World Supersport 300 komt er geen Nederlandse wereldtitel in dit laatste seizoen van deze raceklasse, doordat Jeffrey Buis punten verloor in plaats van inliep. Loris Veneman behaalde wel een podiumplaats.
Fabien Foret, Chris Vermeulen, Karl Muggeridge, Sébastien Charpentier (2x), Kenan Sofuoğlu (2x), James Toseland, Andrew Pitt, Michael van der Mark en Dominique Aegerter (2x) — dit indrukwekkende rijtje coureurs behaalde de afgelopen twaalf wereldtitels voor Ten Kate Racing. Stefano Manzi voegde zich onlangs bij dit gezelschap door de World Supersport-titel van 2025 veilig te stellen tijdens de voorlaatste ronde in Estoril. Toch leek het na de kwalificatie allerminst waarschijnlijk dat de Italiaan al tijdens de voorlaatste ronde in Portugal de titel zou veiligstellen. Manzi kwalificeerde zich slechts als dertiende, terwijl zijn enige overgebleven concurrent Can Öncü vanaf pole position mocht vertrekken. Het is algemeen bekend dat de Pata Yamaha van Ten Kate Racing tijdens races bijzonder sterk presteert en dat liet Manzi opnieuw zien. In de eerste race reed hij al snel naar de voorste posities. Valentin Debise bleek de sterkste, maar daarachter wist Manzi in een direct duel wel Öncü te verslaan en de tweede plek te bemachtigen. Daardoor had de 26-jarige coureur in de tweede race genoeg aan een vijfde plek om de titel binnen te halen. Maar op safe rijden komt niet in het woordenboek van Manzi voor. Hij kroonde zich in stijl tot wereldkampioen door zijn tiende racezege van het seizoen te boeken. Öncü kende motorproblemen en kwam niet verder dan een negende plaats in de tweede race.
Voor het raceteam uit Nieuwleusen betekende het de dertiende wereldtitel en de derde met Yamaha. Eind 2018 kwam er een einde aan het tijdperk met Honda, het merk waarmee Ten Kate Racing groot werd. Een half jaar later stonden zij als Yamaha-team aan de start in het World Superbike-kampioenschap. Na anderhalf jaar volgde de overstap naar de World Supersport, de klasse waarin Ten Kate Racing in het verleden ook de meeste successen behaalde. Aegerter zette die traditie voort door in 2021 direct wereldkampioen te worden en hij prolongeerde die titel een jaar later. Manzi werd zijn opvolger, maar in de voorgaande jaren waren de Ducati’s van eerst Nicolò Bulega en daarna Adrián Huertas nét te sterk. Ondanks de overstap afgelopen winter van de vertrouwde R6 naar de nieuwe R9 – een enorme operatie – veranderde er op de baan weinig. Manzi was vanaf het begin competitief en won direct de openingsrace van het seizoen. De Italiaan reed constanter dan ooit en was doorgaans de snelste man in het veld, waardoor de wereldtitel meer dan verdiend is. Volgend jaar maakt Manzi, met Yamaha, de overstap naar het World Superbike-kampioenschap en zal Ten Kate Racing op zoek moeten naar een nieuwe potentiële wereldkampioen in de Supersport.
Het lijkt alweer lang geleden, maar aan het begin van dit seizoen won Bo Bendsneyder nog de World Supersport-races in Portimão en Assen.
Bendsneyder weg bij MV Agusta
De races werden verreden zonder Bo Bendsneyder. Een jaar geleden debuteerde de Rotterdammer in de World Supersport op Estoril, waar hij de laatste twee races reed voor MV Agusta Reparto Corse ter voorbereiding op het seizoen 2025. Bendsneyder maakte meteen indruk tijdens zijn eerste optreden en stond al op het podium in de laatste race in Jerez. Het bleek de opmaat voor een vliegende start in het huidige seizoen. Na drie raceweekenden had hij al overwinningen geboekt in Portimão en Assen. In vijf van de zes races stond hij op het podium. Bendsneyder gold op dat moment, samen met Manzi, als een van de grootste kanshebbers voor de wereldtitel. Daarna ging het snel bergafwaarts. In de daaropvolgende veertien races stond de 26-jarige coureur nog slechts één keer op het podium en wist hij slechts één top-vijfklassering te behalen. In de trainingen wist Bendsneyder zich vaak nog redelijk voorin te kwalificeren, maar de races verliepen uiterst moeizaam. Een van de problemen: alle MV Agusta-coureurs kwamen bijzonder slecht weg bij de start, wat soms een verlies van acht tot tien posities betekende. In het middenveld had Bendsneyder het vervolgens lastig om echt naar voren te komen. Daarnaast kreeg hij regelmatig te maken met technische problemen of met een afstelling die niet naar wens was. Ook is algemeen bekend dat de MV Agusta nauwelijks tot geen ondersteuning meer biedt en dat er dus ook geen updates aan de motor zijn. In het persbericht werd gemeld dat de samenwerking in goed overleg is beëindigd, maar het is duidelijk dat er achter de schermen het nodige speelde. Een coureur verliest immers niet van de ene op de andere dag zijn talent en verandert niet zomaar van kampioenskandidaat in een middenmoter. Er moest meer aan de hand zijn. Ook in het verleden uitten andere rijders zich kritisch over dit team, met name over (financiële) beloftes die niet werden nagekomen. In het verleden is bij Bendsneyder gebleken dat hij een coureur is die, wanneer alle schakeltjes op hun plaats vallen, tot absolute wereldtop kan behoren. Maar als dat niet het geval is, kan hij ook snel terugvallen – iets wat recent zichtbaar werd in zijn verval van de afgelopen periode. Bendsneyder heeft ervoor gekozen om (voorlopig) nog niet zelf op de situatie te reageren. Loris Veneman en Glenn van Straalen stapten tijdens het huidige World Supersport-seizoen vroegtijdig op bij hun teams. Wat begon met drie vaste Nederlandse rijders in deze klasse, eindigt zo met nul.
Titelkansen Buis verkeken
Jeffrey Buis had voorafgaand aan de World Supersport 300-races in Portugal nog een heel kleine kans op de wereldtitel, al was de situatie al behoorlijk ingewikkeld. De Freudenberg KTM-coureur slaagt er in de laatste races niet in om in de slotfase mee te strijden om de overwinning. In Estoril reed Buis wel tweemaal in de kopgroep, maar eindigde als elfde en zevende. Hierdoor staat hij nu 60 punten achter kampioenschapsleider Bernat Fernandez en dat is tijdens de laatste ronde in Jerez niet meer goed te maken. Loris Veneman kwam uitstekend voor de dag. Na zich als tweede te hebben gekwalificeerd, eindigde de MTM Kawasaki-coureur als derde in de eerste race. In de tweede race streed hij opnieuw mee in de voorste gelederen, totdat hij werd aangetikt door een andere rijder en crashte.
Tussenstand World Supersport
Positie
Coureur
Punten
1
Stefano Manzi, I, Yamaha
425
2
Can Öncü, TR, Yamaha
343
3
Tom Booth-Amos, GB, Triumph
233
4
Jaume Masia, E, Ducati
227
5
Valentin Debise, FR, Ducati
178
7
Bo Bendsneyder, NL, MV Agusta
178
Tussenstand World Supersport 300
Positie
Coureur
Punten
1
Bernat Fernandez, E, Kove
205
2
Carter Thompson, AU, Kawasaki
195
3
David Salvador, E, Kawasaki
183
4
Matteo Vannucci, I, Yamaha
159
5
Jeffrey Buis, NL, KTM
145
1 van 2
Stefano Manzi (62) versloeg Can Öncü (61) tweemaal in Estoril.
Loris Veneman (71) pakte een podiumplaats in Estoril. Bernat Fernandez (7) gaat als leider in het World Supersport 300-kampioenschap naar Jerez.
Toprak Razgatlioglu pakte in Estoril drie punten meer dan Nicolò Bulega, waardoor de BMW-rijder met een voorsprong van 39 punten begint aan de WorldSBK-finale in Jerez. Beide kampioenskandidaten verdeelden de zeges in de hoofdraces, terwijl Razgatlioglu ook de Superpole Race op zijn naam schreef. Michael van der Mark finishte tweemaal in de top-tien in Portugal.
Michael van der Mark is bezig aan zijn afscheidstournee in de World Superbike. Tijdens de voorlaatste ronde van 2025 in Estoril kwalificeerde de 32-jarige coureur zich als twaalfde, hoewel hij in de Superpole een versnelling miste. In de eerste race zat het de Nederlander niet mee. Al in de eerste bocht na de start ging Axel Bassani onderuit. Van der Mark kon zijn motor niet meer ontwijken en kwam ook ten val. Diverse rijders moesten uitwijken en nog twee anderen gingen onderuit, waardoor de race werd stilgelegd. Op zijn reservemotor kon Van der Mark deelnemen aan de herstart. Hij kende een sterke beginfase en reed even op de tiende plek. Al snel kreeg hij echter te kampen met een elektronisch probleem. De BMW-rijder viel terug, maar wist alsnog als vijftiende te finishen. In de Superpole Race reed Van der Mark een sterke inhaalrace. Na een veertiende plek in de openingsfase werkte hij zich op naar een negende plaats. Dat werd mede mogelijk doordat Jonathan Rea en Alex Lowes in de slotfase crashten. In de afsluitende tweede race reed Van der Mark al snel opnieuw op de tiende positie, die hij tot aan de finish wist vast te houden. Tijdens de slotronde in Jerez neemt Van der Mark afscheid van de World Superbike, na sinds 2015 een vaste deelnemer in deze klasse te zijn geweest. Zijn vervanger in het BMW-fabrieksteam is inmiddels bekend: Miguel Oliveira komt over vanuit de MotoGP. Danilo Petrucci – die vanwege een blessure niet in actie kwam in Estoril – was eerder al aangekondigd als opvolger van Toprak Razgatlioglu. Bij de bekendmaking van de komst van Oliveira sprak BMW ook over Van der Mark: “Er worden gesprekken gevoerd met Michael van der Mark over een mogelijk vervolg van de samenwerking binnen andere projecten.” Alles wijst erop dat de toekomst van de Nederlander bij BMW ligt, mogelijk in het Amerikaanse Superbike-kampioenschap.
1 van 3
Het terugkerende beeld van 2025: Toprak Razgatlioglu (1) en Nicolò Bulega (11) die ver voor de rest van het veld uitrijden. In Estoril was dat niet anders.
In Jerez staat Michael van der Mark voorlopig voor het laatst op de World Superbike-grid. Hij brengt zijn totaal sinds 2015 daarmee op 315 WorldSBK-races.
Titelstrijd nog niet beslist
Het is geen verrassing dat de zeges in Estoril werden verdeeld tussen Toprak Razgatlioglu en Nicolò Bulega. De twee kampioenskandidaten wonnen namelijk 32 van de 33 races in 2025. Alleen de tweede race in Assen leverde met Andrea Locatelli een andere winnaar op. In Estoril sloeg Razgatlioglu een belangrijke slag in zijn jacht op titelprolongatie. Het verschil vooraf bedroeg 36 punten. In de eerste race én de Superpole Race finishte Razgatlioglu voor Bulega. In de slotrace was het andersom. Hierdoor is het verschil nu opgelopen tot 39 punten. De titelstrijd is echter nog niet gestreden, want in Jerez zijn er nog 62 punten te verdelen. Net als Michael van der Mark rijdt ook Razgatlioglu daar zijn laatste races in het World Superbike-kampioenschap, aangezien de Turkse rijder de overstap maakt naar de MotoGP. Voor zesvoudig wereldkampioen Jonathan Rea wordt het bovendien zijn allerlaatste raceweekend als permanent coureur. Daarmee nemen drie smaakmakers van de afgelopen jaren afscheid van het WK Superbike.
In 1967 kreeg Brigitte Bardot van Serge Gainsbourg het nummer Harley Davidson cadeau — hij schreef het letterlijk overnight. Twee dagen later stond ze al te shinen op een Harley-WL chopper van Maurice Combalbert: tiny leren shortje, hoge laarzen, wilde blonde haren — alles erop en eraan. Gainsbourg, die zelf geen rijbewijs had en zich liet rondrijden in een Rolls-Royce, schreef het nummer puur voor haar. Het werd een hit in 1968 en onderdeel van de legendarische Le Bardot Show op de Franse tv.
Brigitte Bardot reed zelf geen motor, maar werd wel vaak op een brommer gespot. Zo gaat er een anekdote rond dat ze ’s nachts op een brommer door de gangen van Kasteel De Haar in het Utrechtse dorpje Haarzuilens reed, waar ze toen logeerde.
De motor uit het filmpje werd na de opnames op mysterieuze wijze gestolen. Later werden het frame en enkele onderdelen teruggevonden in het Canal de l’Ourcq in Parijs.
motoren heeft gehad. Maar één Harley springt er voor hem echt uit: de Road King die hij in 1994 nieuw kocht. Wat begon als een standaardmodel, verandert onder zijn handen in een unieke zijspancombinatie met tal van handgemaakte details. Bijna dertig jaar later is zijn levenswerk af.
Terugkijkend op het ontstaan van zijn liefde voor zijspannen vertelt Henk: “Mijn eerste zijspan was een Ural, eind jaren tachtig kant en klaar gekocht voor zo’n 7.000 gulden. Veel plezier mee gehad. In de winter reed ik er door een halve meter sneeuw mee en ik trok zelfs eens een ingesneeuwde Lelijk Eend los. Grip genoeg dankzij het aangedreven zijspanwiel en terreinbanden van de Ural. Ik heb geen technische opleiding; alles wat ik weet heb ik mezelf aangeleerd. Op mijn zestiende trad ik in dienst als beroepsmilitair bij het Korps Mariniers. Daarna werkte ik tot 2025 als burger bij een marine-onderhoudsbedrijf in Den Helder. Mijn kennis groeide vooral door eigen interesse en uitzoeken; Eerst uit boeken, tegenwoordig vooral via YouTube.”
1 van 9
TWIN PEAKS
In 1994 kocht Henk deze FLHR Road King gloednieuw bij Westcoast. “De vonk sloeg echt over toen ik in de TV serie Twin Peaks zo’n klassieke Harley zag met dat ‘80’-voorspatbord en die volle Shovelhead-look. De eerste Road King met EVO-motor was precies wat ik zocht; groot, zwaar en klassiek. Na een proefrit was ik meteen verkocht, maar ik heb de motor later nog wel aangepast met een breder stuur en wat kleinere accessoires. Na vier jaar besloot ik, geïnspireerd door Amerikaanse motorbladen zoals Hotbike en Easyriders, er een zijspan aan te bouwen.”
ZIJSPANFRAME
Op de MotorSale in Rosmalen in 1999 liep Henk dus rond met het plan om een zijspan aan zijn Road King te bouwen. Daar zag hij een matzwarte Road King met een klassieke zijspanbak. Die bak stond op een frame van Hans Lak uit Westerland. “Hans bouwt het zijspanframe van dikke stalen pijpen, zodat het zijspan ongeveer de helft van het gewicht van de motor weegt voor een goede balans. De bak inclusief rijwielgedeelte weegt zo’n 100 kilo. Het bleek een eenmalig project van Hans, maar omdat ik beloofde hem serieus aan te passen bouwde hij een tweede. Voor dat complete spul betaalde ik toen ongeveer 10.000 gulden. Terwijl ik bij het marinebedrijf werkte, bouwde ik het zijspan in mijn eigen garage. Duurzaam met restafval en overgebleven scheepsmaterialen. Alles moest perfect passen en er professioneel uitzien.”
Omdat een standaard EVO met 57 pk een verbruik van 1 op 10 heeft met zijspan, bouwde Henk zelf een Screamin’ Eagle Stage 4 kit in. “Het blok levert meer dan 90 pk en verbruikt 1 op 15. De kit bestaat uit hoge compressiezuigers en koppen, een andere nokkenas, een aangepaste carburateur, een programmeerbare ontstekingsunit en uitlaat.” Voor het spuitwerk schakelde Henk Willem van Vliet van Airbrush Art in. “Het bouwen is niet alleen techniek, maar ook ontwerpen. Ik liet me inspireren door de eerste Duo-Glide Panhead uit de jaren zestig met de kenmerkende pinstripe over de tank. Mijn Road King heeft daardoor veel weg van die Panhead. Uiteindelijk koos ik voor een ruitjesvlag-patroon met een skull. Symbool dat alles eindigt, maar dat je onderweg nog volop in de race bent. De neus van de zijspan was eerst in hetzelfde patroon, maar dat werd te druk, dus die is zwart gebleven. Het resultaat is een rustig geheel waarin de vorm van het zijspan mooi uit komt.”
BALANS
Voor de uitlijning houdt Henk het simpel. “Een zijspan moet zorgvuldig afgesteld worden: vlucht en toespoor zijn essentieel voor de stabiliteit. Het zijspanwiel staat juist uitgelijnd om het dode gewicht te compenseren. Voor het meten gebruikte ik rubberen isolatiematten van scheepsvloeren, afkomstig uit de elektrische ruimten. Het lijnenpatroon in deze matten bood een handige referentie om het toespoor van het zijspan af te stellen en zo het dode gewicht te compenseren. Daarbij ben ik uitgegaan van de basisafstelling van Lak Sidecars. Na de eerste testrit hoefde ik nauwelijks bij te stellen; alles was al perfect in balans. De Öhlins-schokbrekers had ik nog liggen van een andere motor. Ik heb ze laten reviseren en aanpassen bij HK Suspension en meteen een derde Öhlins-schokbreker laten maken voor het zijspan. In totaal zitten er nu drie Öhlins-schokbrekers aan de achterzijde, waardoor de combinatie uiterst comfortabel over de weg rolt.
EEN PARTNER
Dat comfort is belangrijk, want de prachtige combinatie wordt flink gebruikt: “We gingen ieder jaar met de motor op vakantie naar Zuid-Frankrijk, naar motorcampings en prachtige wegen om samen te toeren. Met een zijspan kun je veel meer meenemen en rij je super ontspannen. Het heeft wel de nadelen van twee voertuigen: Je staat in de file èn je wordt nat, maar als je er ruimte voor hebt, is er bijna niks leukers. Op 22 september 2025 heb ik de motor precies 30 jaar in mijn bezit. De bouw nam, uitgesmeerd over een periode van 25 jaar, in totaal zo’n zes jaar in beslag. Een cadeau zo mooi, dat je het eigenlijk bijna niet wilt uitpakken.” We sluiten de dag af bij Henk’s favoriete plek bij het Westerlandse Peilschaalhuisje, waar je uitkijkt over de Waddenzee. “Voor mij draait het altijd om de verbinding met de techniek en het onderhoud. Met deze motor praat ik zelfs. Dat klinkt misschien vreemd, maar zo ervaar ik het écht: Deze motor is voor mij meer dan een machine, het is een partner onderweg!”
Sauerland – niet alleen het land van duizend bergen met talloze bochten en duizend ritten, maar ook een kleurrijke zak vol verrassingen. Van het vreemde Curioseum in Usseln tot de spannende Willinger Skywalk en de ontspannen oevers van de Sorpe, Henne en Möhne.
‘Rondom de Sorpe ligt het Bermudadriehoek van Sauerland – daar verdwijnen de meeste rijbewijzen,’ grijnst Reinhard. Als eigenaar van het populaire landgasthuis ‘Zum Wilden Zimmermann’ in Hallenberg, dat geliefd is bij motorrijders, kent hij de scene door en door. Hij is mijn gids voor een rondje door het oostelijke deel van het Hochsauerland en trekt in plaats van zijn ‘boze’ KTM 1290 Super Adventure R de krachtige Indian Roadmaster Limited uit de garage. We verlaten het mooie vakwerkstadje, dat elke tien jaar het decor is voor Passiespelen, slaan van de B236 af naar Braunshausen en volgen de borden naar het Ruhewald. Plezierig slingert het smalle weggetje, nauwelijks breder dan de Indian, door het schaduwrijke groen, totdat het landschap opener en uitgestrekter wordt. De Medebacher Bucht, dat door het toeristenbureau wordt gepromoot als ‘Het Toscane van Sauerland’, is de regio met de meeste zonuren in Noordrijn-Westfalen. Het ligt in de regenschaduw van het 800 meter hoge Rothaar-gebergte, vandaar. Via Medelon, Glindfeld en Oberschledorn zigzaggen onze tweecilinders in ruime bochten door het zacht glooiende heuvellandschap. Maar van Düdinghausen naar Usseln rockt de route echt, waar we ‘de echte bergcircuits van Nuttlar naar Kallenhardt en van Meschede via de Stimmstamm naar Warstein vinden,’ zoals Reinhard onthult.
Bijna jammer dat het niet regent. Je zou urenlang in Usseln door het Curioseum kunnen dwalen – en altijd weer nieuwe en bizarre dingen ontdekken in deze museale wonderwereld, boordevol oldtimers, kitsch, kunst en rommel. Buiten staan een afgedankte onderzeeër en een Starfighter, binnen microcars, Jaguar E-Type en een Mercedes-Benz 300 SL met vleugeldeuren dicht op elkaar, terwijl je zowel Napoleon te paard als de buitenaardse ET tegenkomt in een soort zeepkist. En in een MV-Agusta-tentoonstelling treffen we de handtekeningjager Hartmut ‘Harti’ Kleinert, de gepensioneerde bakker toont trots zijn rood-zilveren raceoverall, vol met meer dan zestig handtekeningen van Giacomo Agostini tot John Surtees en Valentino Rossi.
Ver weg van het alledaagse ligt een uitbraak uit het dagelijks leven, want richting het nabijgelegen Willingen ligt ‘Sauerland Stern Hotel’, dat excentrieker is dan Winterberg. Een local zegt: ‘Dit is het antwoord op de strandfeesten op Ibiza. Op z’n Duits.’ En terwijl het 1000-beddenhotel strijdt tegen een imago van vette Duitse feesten en polonaise, siert de skischans Mühlenkopf als het toeristische uithangbord van Willingen. Net zo spectaculair gaat het eraan toe op de Skywalk, honderd meter boven het Strycktal en 664 meter (zonder duizeligheid) zwevend en schommelend tussen de schansen en de tegenoverliggende Musenberg. Voor motorrijders die de maag liever vullen dan laten opspelen, is een paar verdiepingen lager ‘Café-Restaurant Aufwind’ een veilig toevluchtoord.
1 van 4
Waldsterben in het Hochsauerland bij Oberhundem.
Avondritje bij Schüren.
Fort Fun Abenteuerland met de klas 9.1 van de Städtische Gesamtschule Lippstadt
Museum Curioseum in Usseln.
Door gaan we. Eerst naar de Bruchhauser Steinen, waar vier markante rotsen als tandenstompjes uit de beboste Istenberg oprijzen. Daar kun je paragliden of de Rothaarsteig beklimmen. Vervolgens een plek waar niemand al generaties omheen kan: Fort Fun Abenteuerland bij Bestwig-Wasserfall, een pretpark met attracties en shows zoals in het Wilde Westen. Vandaag zelfs met een native american, een edele ‘roodhuid’ uit Spirit Lake/Iowa. Tot grote vreugde van de klas 9.1 van de Städtischen Gesamtschule Lippstadt, die zich, eerst wat verlegen, uiteindelijk nieuwsgierig in de rollende disco met 200-watt surround sound verzamelt. Tot slot een korte blik op de achtbaan en het reuzenrad en we zitten alweer in het bochtenspel over de Andreasberg richting de toeristische mijn van Ramsbeck. Omdat het maar niet wil regenen, laten we de rit onder de grond voor wat het is en kiezen we voor de liftschacht en ander materieel. Zoals de afgedankte diesel-loc met een driecilinder Deutz van 75 pk bij 900 tpm. Of de zogenaamde Tourendampfer met 92 pk bij 4.200 tpm. Deze rijden nu rustig en soeverein, maar zichtbaar sneller door het Brabecketal dan vroeger loc A3M420. Die haalde volledig beladen slechts 4 km/u… over snelheid gesproken.
Via Westernbödefeld, Bad Fredeburg en Obringhausen navigeren we naar Wormbach, het begin van een vlotte etappe over Bracht en Oedingen naar het festivalterrein voor de Karl May-festspielen in Elspe. Maar ach, vanaf 16.00 uur gesloten, maar we kunnen gerust zijn: Winnetou en Old Shatterhand zorgen voor recht en orde terwijl de gieren schroeven in de lucht.
‘Hier geen plek voor eenvoudig, oppervlakkig vermaak, maar wel voor uitdagende attracties…,’ zo staat op de website van de Sauerland-Pyramiden in Lennestadt-Meggen. Ongetwijfeld spannend, de zeven futuristische piramides in het Galileo-Park – zelfs de bewegwijzering is al een raadsel. Dit lossen we niet op, dus gaan we verder om ons ook op andere plekken te verwonderen.
‘Tot Bad Berleburg wordt het leuk,’ verheugt Reinhard zich over dertig bochtige kilometers. En eigenlijk zou hij in plaats van AC/DC ook Boudewijn de Groot kunnen draaien, als hij de zanger zou kennen. ‘Over de boom die doodging’ is een mooi lied, maar het panorama dat zich voor obx uitstrekt is angstaanjagend dystopisch. Het landschap is doorsneden door enorme bruine vlekken van gekapte arealen, waar ooit sparren stonden, tot ze door droogte en hitte uitgeput raakten waardoor schorskevers vrij spel kregen.
We jagen als Lucky Luke onze steeds langer wordende, steeds weer van richting veranderende schaduw op het asfalt na. Voorbij aan het Panoramapark, een gezinsvriendelijk vrijetijds- en wildpark, en de Rhein-Weser-toren waarvan het café alleen nog in het weekend geopend is. Ondertussen verzamelen we nog een paar potentiële tussenstops: De Wisent-Wildnis aan de Rothaarsteig tussen Aue en Jagdhaus, het Bestekmuseum in Fleckenberg en de modelbaan in Schmallenberg-Grafschaft.
Mooi dat het geen zaterdag, zondag of feestdag is. Want dan zou de bochtige B236 van Oberkirchen omhoog naar Winterberg-Hoheley voor motoren gesloten zijn; legaal mag je daar op zulke dagen alleen naar beneden. Tja, beste knieschrapers, verder geen commentaar. Een omweg naar de Kahlen Asten – beslist niet het hoogste punt van Noordrijn-Westfalen, dat is de Langenberg bij Niedersfeld – en dan terug naar Hallenberg.
Woudgebieden tussen Allendorf en Plettenberg-Leinschede.
Bergexamen
Nog iets vergeten? Juist, de ‘Bermudadriehoek van Sauerland’. Dus op naar de vrolijke, bochtige wegen. Deze dag rij ik samen met Uwe en zijn mooie BMW R nineT Scrambler, in Kalamata Metallic Matt en met gouden spaakwielen. Vanuit Arnsberg, niet over de Ochsenkopf die op weekenden en feestdagen voor ons gesloten is, maar vanuit Neheim langs het klooster Oelinghausen richting Holzen en Asbeck. In de berm de eerste, dubbele geleiderails als indicatie dat het hier ook hard kan gaan. Maar als je de bocht eenmaal verkeerd hebt aangesneden, schakel je over naar de ‘tufmodus’. Uwe: ‘Dat is een hoek die rust verdient’ – wat betekent dat deze in de GPX-track gewoon buiten beschouwing blijft. Via Herdringen rijden we in een rustig tempo we naar Albringen en slingeren omhoog naar Eisborn. Daar waar de schuttersfeestmuziek zich mengt met het gebrom van de uitlaatpijpen, waarschuwt een bord voor voetgangersverkeer met promillage.
De ouverture voor de storm is het traject door het Hönnetal en dan over Langscheid uiteindelijk afdalen naar de Sorpe. Dan zitten we in het oog van een zondagse orkaan. Stop and Go – and Show – op de weg langs het stuwmeer. Gezien en gezien worden bij het populaire restaurant ‘Bei Stavros’, waar je aan de overkant zelfs moet betalen voor een motorparkeerplaats. Contactloos via een app, dat dan weer wel. Dan maar liever iets verder rijden, naar de schaduwrijke, gratis parkeerplaats naast de rustieke snackbar ‘Lucas am See’. Daar treffen we Michael met zijn afgeleefde Moto Guzzi California III. Een creatief tegenwicht tegen, laten we zeggen: een Roadmaster. Maar beide zijn helemaal prima, ieder zijn plezier.
Na de pauze pakken we de lekkere slingerwegen van Allendorf naar Plettenberg-Leinschede en, gegarneerd met groene hobbelstroken dwars over de weg, van Rönkhausen terug naar Allendorf. Niet vergeten: de omweg naar Wildewiese, een doodlopende weg die eindigt bij ‘Steinbergs Naturhotel Wildewiese’ met zijn biertuin die mooie uren belooft aan het einde van de wereld. Faulebutter, Baukloh, Hasenknick – op de kaart zijn zelfs grappige plaatsnamen te vinden. Oppassen dat je niet verzandt in het plezierige hoeken in de Bermudadriehoek; ook over Stockum, Obersalwey en Schüren gaat het kort maar krachtig bochtig naar de Hennesee. Met wat meer snelheid dit keer, omdat onderweg het DampfLandLeute-museum in Eslohe lokt.
Inmiddels is het uitgaande recreatieverkeer afgezwakt, zelfs de wegen langs de stuwmeren zorgen voor plezier. Helemaal prachtig is het speciale ‘Bergexamen’ dat je wordt afgenomen op de weg van Meschede via Hirschberg naar Niederbergheim. Dan eindelijk Cool down op de noordelijke oever van de Möhne, waar snackbar, café of loungebar je uitnodigt tot een ontspannen tussenstop. Van ‘Uferlos’ met zijn fijne zandstrand tot het legendarische ‘Geronimo’ en het niet zo hippe ‘Wolf’s Revier’. Verder maar weer, want dit rondje sluit in Hüsten en is tevens het einde van twee overvolle dagen in het Land van duizend bergen en ritten. En nu met de benen languit op een stoel en een biertje binnen handbereik. Pffftt…
Download de route onderaan deze pagina.
Tekst en foto’s: Klaus H. Daams
1 van 5
Kartenstudie met een koe voor de slagerij Krengel in Sundern-Dörnholthausen.
Roadmaster aan boord bij Obringhausen.
Rustig aan op weg van Albringen naar Eisborn.
Kennelijk gaat het er ruig aan toe tijdens het Schützenfest van Eisborn.
Zwemstrand “Uferlos” aan de Möhnesee.
Reisinfo
Slapen
Landgasthuis Zum Wilden Zimmermann, Nuhnestraße 25, 59969 Hallenberg, telefoon 02984/8221, sauerland-powerland.com is volledig ingesteld op motorrijdende gasten; waard Reinhard geeft toertips of rijdt zelf mee, zijn vrouw Kati zorgt voor de inwendige mens en zelfs voor glutenvrij bier. Alleen maar positieve verhalen over het eveneens motorrijdersvriendelijke Haus Recke, Binolen 1, 58802 Balve, telefoon 02379/209, www.haus-recke.de; eigenaar Uli leidt je via legale achterafweggetjes door Sauerland, keuken en service zijn als top beoordeeld.
Eten
Café-Restaurant Aufwind in Willingen biedt naast eten en drinken ook een adembenemend uitzicht op de Mühlenkopfschanze en de Skywalk, cafe-aufwind.de. Met zelfgebakken lekkernijen en taarten scoort Bäckerei Café Hamich in Bestwig-Ramsbeck, www.baeckerei-hamich.de. Aan het einde van een landschappelijk prachtige doodlopende weg nodigt de biertuin van Steinbergs Naturhotel Wildewiese uit voor een tussenstop aan het einde van de wereld, steinbergs-wildewiese.de.
Uitstapjes
Heel nieuwe perspectieven bieden de Willinger Skywalk – tijdens een wandeling over de met 664 meter langste hangbrug van Duitsland, op licht schommelende loopbruggen honderd meter boven het Strycktal. Skywalk Willingen. Ook de moeite waard: het Curioseum in Willingen-Usseln; Mijn Ramsbeck in Bestwig; Sauerland-Pyramiden in Lennestadt-Meggen; DampfLandLeute-museum in Eslohe.
Voor Kris Meersman stond het als een paal boven water dat hij ooit met een vette chopper zou rijden. Toch stelt het eerste ritje op een hardtail hem dusdanig teleur, dat hij bij thuiskomst direct actie onderneemt om de verchopperde machine te verbouwen. Over het ontwerp moest hij niet lang dubben…
Kris: “Na een tijdje brommeren op een Yamaha RD en DT kocht ik op de leeftijd van zeventien en een half mijn eerste motor. Een vriend van mij had een 750 cc Yamaha driecilinder chopper met lange voorvork die weg mocht. Ik nam hem mee voor een appel en een ei, want het beestje was compleet uitgeblust en er waren geen documenten bij. Na de montage van een gewone vork ben ik na wat ‘tjollen’ (dwalen) toch nog aan papieren geraakt. Maar eigenlijk wou ik iets steviger gaan gassen, want ik had in die periode nogal wat peper in de kont. Een aantal Japanse buikschuivers later kwamen ik en mijn vrouw tot de conclusie dat ik al iets te veel op de straatstenen gelegen had, dan goed was voor de gezondheid. De aanschaf van een Suzuki 1400 Calvacade Touring bracht innerlijke rust, maar ook daar kreeg ik een ongeval mee. Met de vergoeding van de verzekering kocht ik een Goldwing. Comfort bij de vleet, maar na een tijdje kreeg ik iets anders op het oog…”
1 van 11
HARLEY VIBES
Kris:“Ik had inmiddels opgemerkt dat ik onderweg steeds meer Harley’s tegenkwam. Mijn vrouw schrok zich rot toen ik vertelde dat ik bij een bevriende dealer in Knokke een Fat Boy wou kopen. Toen ik met het geld van de verkochte Goldwing op zak aan de kust arriveerde, moest ik helaas vaststellen dat de vogel al gaan vliegen was. Na een maandje zonder motor, heb ik dan maar de Fat Boy van een vriend afgekocht. Het eerste ritje was een regelrechte teleurstelling. Dat veerde en remde niet als mijn vertrouwde Honda en ik zat me voortdurend af te vragen waar ik in hemelsnaam aan begonnen was. Desondanks vertoefde ik steeds meer in de entourage van Harley fanaten en langzamerhand kreeg ik de Harley vibes alsnog stevig te pakken. Op zoek naar wat extra comfort voor mijn motorreizen werd er geswitcht naar een Street Glide. Ik reed doorheen gans Europa, tot Zweden en Noorwegen toe. Mijn vrienden lachten met mijn bakken en wilden er een sticker van Ijsboerke opkleven. Ze waren echter wel onder de indruk van het comfort en wat later reden ze allemaal op zo’n ‘bakfiets’ rond. De volgende stap was een Road Glide, een machtige machine waarvan ik er ondertussen al twee gehad heb. Op de superrally’s zag ik constant choppers voorbijschuiven en mijn inmiddels verdrongen highneck chopperdromen begonnen terug de kop op te steken!”
Kris vertelt verder:“Een bevriende restauranthouder uit het Brusselse liet me via een belletje weten dat hij een gele chopper had aangekocht van het meisje dat bij hem in de keuken werkte. Ik moest maar eens komen zien. De jongedame vond de hardtail chopper, met een smalle voor- en dikke achterband, wat raar sturen. Daarom deed ik een bod op de machine, maar dat werd meteen afgeslagen. Toen ik een paar jaar later vernam dat de motor amper gereden werd, ondernam ik een nieuwe poging. Dit keer met ronduit onnozele inzet, maar tot mijn verbazing was de deal meteen geklonken. De machine, die in 1994 in Amerika gebouwd was, werd mettertijd naar Nederland verscheept. Daar had de Brusselse deerne hem jaren later aangekocht. Tijdens het eerste ritje, op het traject naar huis, heb ik nogal wat gekafferd. Met de hardtail viel op de Vlaamse betonbanen en kasseien amper te rijden. Verschrikkelijk, dat kon niet zijn. Bij thuiskomst heb ik het mormel stante pede op de hefbrug gezet. De sluipschijf mocht er vol in…”
VERHOOGD FRAME
Met een blik op de motor vervolgd Kris:“De voorvork stond oorspronkelijk veel verder onderuit. Om er een echte highneck van te maken heb ik het frame 10 cm verhoogd. Voor de achterbrug heb ik een extra frame bijgekocht om te verslijpen. Ik heb heel wat ervaring met metaalconstructies en ben bijgevolg vertrouwd met lassen en machines bouwen. Tussendoor kon ik ook op de hulp van Barry van Motortechnica rekenen. Op zijn advies heb ik de meeste onderdelen, waaronder de reeds gemonteerde Mikuni, grondig gerestaureerd. Dat kan nooit kwaad. De luchtfilter is een bont allegaartje van acht samenraapsels, opgescharreld op een beursje hier en daar. De fraai naar beneden lopende uitlaten had Barry nog liggen van een gecrashte motor. Het merklogo was weggeschaafd en er was redelijk oplapwerk aan. Ze klonken behoorlijk stevig, maar met twee dempertjes erin luiden ze thans een stuk beschaafder. Ik kan ze nog beter dempen, maar het moet toch iets zijn, hé. Uiteindelijk is het een Harley. De oorspronkelijke Amerikaanse Ultima RSD rechtsgestuurde 6-versnellingsbak heeft Barry vervangen door een Zodiac revisiekit met vijf versnellingen. De machine sprong soms uit zijn derde versnelling en de nieuwe bak is sterker en compatibel met het krachtige 1800 cc motorblok. Het lijkt soms een woeste stier. Een inwendige check toonde aan dat de motor weinig interne slijtage had. De SAS Air suspension heb ik zelf gemonteerd en na wat experimenteren met de afstelling levert de machine het gewenste comfort aan de gehavende rug. Voor toeristische tripjes heb ik overigens nog een Road Glide in de garage.”
ONVERWACHT CONFLICT
Kris: “De verchroomde, kogelvormige schijnwerper, die naar mijn goesting iets te ver vooruitsprong, werd vervangen door een Zodiac koplamp met Motea kuipje. Het selfmade stuur is voor een comfortabele zithouding wat naar achter geplooid en gespoten met dezelfde flakes als het koetswerk. De verchroomde handvatten met pinnen vond ik nogal kitscherig. Ze zijn vervangen door lederen covertjes die bij Topstich Garage gemaakt werden in hetzelfde leder als dat van het zadel. Ik vond niks naar mijn gading en heb de bodemplaat en vulling zelf gemaakt. In het vakje achter het zadel zit een Motogadget Mo unit met het formaat van een pakje sigaretten. Deze maakt armdikke kabelbomen en mechanische relais overbodig en er zit een track en trace op. Het voorspatbord heb ik volgens eigen inzicht versmald en ingekort. Achteraan zit er een V-Rod fender op, dat ideetje heb ik van internet geplukt. Een kameraad van mij had er zelfs eentje op overschot liggen. Het monteren van de aangekochte uitlaten was een ander verhaal, want ze kwamen in conflict met de ronde olietank. Alles was al gepolierd, dus dat was eventjes vloeken natuurlijk. Een originele, afgeronde Softail tank met stopsel onder het zadel bracht gelukkig licht in de duisternis. Zodoende had ik redelijk wat stukken over, maar dat is niet erg. ‘Een beetje verlies heb je altijd’, is mijn lijfspreuk. Bij verbouwingen smijt ik trouwens nooit iets weg, dat komt later ooit wel eens van pas.”
HEILIG VERKLAARD
Afsluitend: “Bij de aankoop had ik eigenlijk al een zeer goede basis. Ik heb de chopper verder verbouwd zoals het reeds in mijn hoofd zat. Ik ben van origine een Pietje Precies en heb alles minutieus opgemeten. Zodoende kreeg de motor ongeveer de perfecte dimensies. Special paint was geen optie omdat dat volgens mij na een tijdje gaat vervelen. Een zwarte kleurstelling sluit beter aan op het royaal aanwezige chroom. Een hardtail tot softail verbouwen leverde geen problemen op. Integendeel. Ik heb me er een jaar lang mee geamuseerd. Mijn vrouw was in die periode minder content, vooral omdat ik ‘s avonds altijd in de garage zat. Dat is ondertussen al goedgemaakt en gelukkig is ze ontzettend motorminded. Vijfentwintig jaar geleden had ik al eens een Suzuki GSX1100 tot Streetfighter verbouwd, de M1. Bijgevolg was het niet lang zoeken naar een naam voor de highneck. Het werd dus de M2. Het bleef tussendoor zolang stil omdat ik naast de dagelijkse job ook nog drummer ben in de Rock en Blues coverband ‘Nightlife’. Dan moet je soms harde keuzes maken. De chopper is heilig voor mij, want zowat alles is zelf vervaardigd. Mijn eigen zweet en gedachtegoed zitten erin. In 2023 stond hij op de Bigtwin Bikeshow, waar ik massa’s positieve reacties kreeg. Dat deed enorm deugd. Toch is er altijd nog wel iets dat je wil veranderen. Je blijft maar bezig, de werkzaamheden stoppen nooit. Moto’s verbouwen, dat is verdorie een wreed geestige hobby.”
Soms moet ik nog wel ‘ns denken aan m’n eerste echte motor. Nou ja, ‘echte motor’. Het was er een van voor de val van de Berlijnse Muur, en hij was geproduceerd in Oost-Duitsland, dat zoals elk communistisch land de rommel namaakte die ze er in Rusland van bakten. Toch was ik blij dat ik een motor had. Dat kwam zo. In 1990 was het huwelijk met m’n eerste echtgenote Gerda een aflopende zaak. De communicatie was nagenoeg tot nul gereduceerd, de passie was verdwenen, het compleet naast elkaar leven vierde hoogtij, en de een ging z’n gang en de ander ging ook haar gang. Dat kon niet anders dan leiden tot een scheiding, die door allebei als een soort van verlossing werd ontvangen. We hadden een gezamenlijke auto, een Toyota Celica, waar ik nooit mee reed, omdat het wijs is om als alcoholicus niet achter het stuur te kruipen. Ik gaf de Celica dus aan Gerda, met als gevolg dat ik zelf zonder vervoer zat. Ik had niet eens een fiets. Op een dag liep ik, redelijk nuchter voor mijn doen, door de Gentse straat die de Visserij heet. Het is een statige straat met vele dure herenhuizen, en daarom was het opmerkelijk dat zich ergens daartussen een toonzaal van kantelpoorten voor garages bevond. Ik bleef even staan voor de etalage, omdat ik kantelpoorten interessante dingen vind. Achter in de winkel zag ik twee motoren staan, een blauwe en een rode, op het eerste gezicht van een merk dat ik niet kende. Puur uit nieuwsgierigheid ging ik naar binnen bij de zaak, en algauw kwam een oud mannetje tevoorschijn. ‘Verkoopt u naast kantelpoorten ook motoren?’ vroeg ik. ‘Jazeker,’ zei hij, ‘die twee hebben met elkaar weinig te maken, maar toch verkoop ik ze allebei.’ Ik ging de motoren bekijken die van het merk MZ bleken, waar ik vaagweg van had gehoord.
Wat opviel was de prijs: 52.000 frank, omgerekend 1.300 euro. Ik vond het meteen een goed idee om er een aan te schaffen, dan zou ik me tenminste kunnen verplaatsen zonder alles te voet of met het openbaar vervoer te moeten doen. Zonder er verder nog over te piekeren koos ik voor de blauwe MZ 150 cc. Het mannetje zei dat het een uitstekende motor was, weliswaar tweetakt en met een kickstarter, maar verder zo goed als een perfecte machine. ‘Ik breng de verzekering in orde en dat soort dingen,’ zei ik, ‘en dan kom ik ‘m ophalen.’ Zodoende liep ik op een dinsdag in de daaropvolgende week, met een goedkope nieuwe helm in m’n handen naar de Visserij, waar m’n MZ klaar voor vertrek was gemaakt. Het oude mannetje stond erbij om me uit te wuiven, geflankeerd door een oud vrouwtje, dat zich voorstelde als z’n echtgenote en ze zei dat ze Hèléne heette, en haar man Georges. ‘Nou, Hèléne en Georges,’ zei ik, ‘ik ga er maar ‘ns vandaar, ik moet straks dringend aan een nieuwe roman beginnen.’ Ik gaf met m’n schoenzool een dreun op de kickstarter. Geen resultaat. Nog maar ‘ns. Nee, geen sjoege. Ten derden male. Brubbelend kwam de motor tot leven, en ik duwde hem in de eerste versnelling. Ik wist alles af van schakelen, want ik had ooit een Honda Dax gehad. Daar ging ik dan. ‘Vele veilige kilometers!’ riep Georges nog. Op weg naar m’n vrijgezellenflat in de Leeuwstraat gaf de MZ er drie keer de brui aan. Telkens weer minstens drie keer de kickstarter aanwenden. Dan weer de weg op voor een paar honderd meter. Dan weer stilvallen. Dit was kortom de slechtste motor die je in bezit kon hebben. Ik zou er tenslotte 400 kilometer mee afleggen, en hem dan verkopen voor 32.000 frank (zo’n 800 euro) aan een dronken fotograaf. Ja, soms denk ik nog wel ‘ns aan de goeie ouwe MZ, en dan lopen de rillingen me over de rug.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
