Celestino Vietti scoorde na een zeer moeizame periode een verrassende Moto2-zege op de Red Bull Ring door niemand minder dan Pedro Acosta te verslaan. Acosta liep wel uit in het Moto2-wereldkampioenschap en staat nu twaalf punten voor op Tony Arbolino, die als zesde over de finish kwam.
Foto: MotoGP
Vorig jaar streed Celestino Vietti tot aan de Moto2-race op de Red Bull Ring voor de Moto2-wereldtitel. Na drie zeges en lang aan de leiding te hebben gestaan in de tussenstand was een crash in Oostenrijk het begin van een zeer teleurstellende, tweede seizoenhelft 2022. Ook Vietti’s eerste negen races van dit jaar waren nog niet om over naar huis te schrijven. De 21-jarige Italiaan scoorde slechts twee top-vijf resultaten voordat de Moto2-race van start ging in Oostenrijk.
Uitgerekend op de Red Bull Ring – waar het vorig jaar misging – liet Vietti zijn talent weer zien. Pedro Acosta – die vanaf pole position was vertrokken, reed lang aan de leiding, maar Vietti wist met een zeer hoog tempo de Spanjaard te achterhalen en de race te winnen. Toch mag Acosta niet ontevreden zijn met zijn tweede plaats, want hij liep wel tien punten uit op zijn grootste concurrent Tony Arbolino, die slechts zesde werd. Ai Ogura pakte de laatste podiumplaats op de Red Bull Ring.
Barry Baltus kon helaas geen vervolg geven aan zijn uitstekende zesde plaats op Silverstone. De Belg, uitkomend voor het Nederlandse Fieten Olie Racing GP, brak voorafgaand aan de Oostenrijkse Grand Prix meerdere tenen bij een supermotard-training. Baltus reed nog wel de vrije trainingen, maar werd ‘niet fit’ verklaard voor de kwalificatie en race.
Moto2 Oostenrijk 2023 uitslagen
Moto2 Oostenrijk
1. Celestino Vietti (I), Kalex, 36.25,093; 2. Pedro Acosta (E), Kalex, +1,435; 3. Ai Ogura (JP), Kalex, +5,189; 4. Jake Dixon (GB), Kalex, +6,145; 5. Somkiat Chantra (TH), Kalex, + 8,635; 6. Tony Arbolino (I), Kalex, +14,054; 7. Filip Salac (CZ), Kalex, +14,492; 8. Sergio Garcia (E), Kalex, +16,445; 9. Fermin Aldeguer (E), Boscoscuro, +12,280; 10. Lucas Tulovic (DE), Kalex, +35,361; 11. Dennis Foggia (I), Kalex, +37,855; 12. Jeremy Alcoba (E), Kalex, +37,855; 13. Izan Guevara (E), Kalex, +40,213; 14. Marcos Ramirez (E), Kalex, +40,410; 15. Bo Bendsneyder (NL), Kalex, +41,098; 22. Zonta van den Goorbergh (NL), Kalex, +1.10.514.
De papieren voor Francesco Bagnaia’s tweede MotoGP-wereldtitel op rij worden alsmaar beter. Op de Red Bull Ring behaalde de Italiaan zijn derde dubbel van het seizoen. Hij heeft halverwege het seizoen een voorsprong van 62 punten opgebouwd.
Foto’s: ANP, MotoGP
De Grand Prix van Oostenrijk was de tiende van in totaal twintig grands prix in 2023. De Red Bull Ring staat in zijn huidige vorm sinds 2016 op de kalender. In de 1996 en 1997 werd er ook twee keer op de A1-Ring gereden. Praktisch hetzelfde circuit, enkel met een andere naam. De Red Bull Ring staat naast het thuiscircuit van KTM ook bekend als Ducati-terrein en niet zonder reden. Vanaf 2016 werd maar één keer de Oostenrijke Grand Prix niet door een Ducati-coureur gewonnen. Brad Binder won met KTM in 2021, toen het in de slotfase begon te regenen en hij met slicks op een natte baan een bijzondere overwinning scoorde. Onder ‘normale’ omstandigheden wisten alleen Ducati-rijders de GP vanaf 2016 te winnen met Andrea Iannone, Andrea Dovizioso (3x), Jorge Lorenzo en Francesco Bagnaia. Er wist ook nog éénmaal een KTM-rijder op het KTM-thuiscircuit te winnen. In coronatijd werd er in een seizoen twee keer op de Red Bull Ring gereden onder de naam Grand Prix van Stiermarken. In 2020 was Miguel Oliveira met KTM de verrassende winnaar en in 2021 kwam Jorge Martin als eerste over de finish met een Ducati. Met deze geschiedenis in het achterhoofd en met acht sterke Ducati’s op de grid – waaronder de top-drie in het kampioenschap – was de fabrikant uit Bologna ook in deze editie de grote favoriet. En Ducati leverde, of beter gezegd: Bagnaia leverde. De Italiaan won beide races overtuigend en drukt steeds meer zijn stempel op het MotoGP-kampioenschap 2023.
1 van 3
Na de eerste bocht van de MotoGP sprint hadden zes rijders al geen kans meer op een goed resultaat. Jorge Martin werd als schuldige aangewezen.
Contractverlenging, eerste startrij en twee tweede plaatsen; het was een goed weekend voor Brad Binder in KTM’s thuisrace.
Ook voorafgaand aan de race werd het publiek werd vermaakt met spektakel in de lucht.
Sprint vol incidenten
Het ging na de start van de MotoGP Sprint al flink mis. Alleen de top-negen scoort punten in deze kort race, die over de halve afstand van de zondagwedstrijd gaat. Dat betekent dat rijders zeker met een mindere startpositie gelijk bij de start willen toeslaan om nog te kunnen gaan voor een aantal WK-punten. Marco Bezzecchi – de nummer drie in het WK – werd hier één van de slachtoffers van. Van de Italiaan noteerde vrijdag de snelste ronde ooit op de Red Bull Ring, maar kwam in de kwalificatie niet verder dan een zevende plek. Martin – de nummer twee in het WK – stond er nog minder voor en begon – na een gecancelde rondetijd in de kwalificatie – als twaalfde aan de Sprint. In de eerste bocht remde Martin laat in een poging om posities goed te maken en raakte daarbij Fabio Quartararo. Dit zorgde voor een sneeuwbaleffect, want Bezzecchi, Oliveira en Johann Zarco gingen onderuit. Een woeste Bezzecchi verloor hierdoor waardevolle punten in het WK.
Maverick Viñales had een slechte start nadat hij zich als tweede had gekwalificeerd en verloor ook veel tijd bij het incident in de eerste bocht. Vanuit het achterveld wist de Aprilia-coureur nog als achtste te finishen achter de gebroeders Espargaró. De zesde plaats van Pol Espargaró was een zeer knappe prestatie, aangezien het pas zijn tweede grand prix was na zijn zware rugblessure die hij opliep bij de openingsronde in Portimão. Martin eindigde nog als derde, maar niet voordat hij ook nog contact had gehad met Luca Marini, waarbij de Italiaan ten val kwam. Dit gebeurde recht voor de neus van zijn halfbroer Valentino Rossi. Martins race met discutabele incidenten bleef in eerste instantie onbestraft. Later zou Martin een long lap penalty krijgen voor de hoofdrace vanwege zijn actie bij de start.
Francesco Bagnaia heeft niks van dit alles gemerkt. De regerend MotoGP-kampioen reed vanaf pole position onbedreigd naar de overwinning. Brad Binder kon Bagnaia in de openingsfase nog volgen, maar moest later lossen en finishte als tweede.
Net als in de Sprint was Bagnaia in de race op zondag ook van een ander niveau dan de concurrentie. Binder kon opnieuw een aantal ronden volgen, maar moest daarna terrein prijsgeven. Bagnaia bleef zeer constante en snelle rondetijden draaien wat hem één van zijn meeste dominante zeges in de MotoGP – onder toeziend oog van mentor Valentino Rossi – opleverde. Binder finishte op vijf seconden van de Ducati-coureur. Voor de Zuid-Afrikaan was het een goed weekend met twee tweede plaatsen. De strijd voor de laatste podiumplaats was wel lang spannend. Bezzecchi wist zich naar voren te werken en finishte als derde voor zijn teammaat Marini en Alex Márquez. Viñales had opnieuw een slechte start en wist deze keer nog naar een zesde plaats te rijden.
Martin zal enigszins voorzichtig zijn long lap penalty hebben genomen. In de warm-up probeerde de Pramac Racing-rijder de route nog uit en kwam op deze strook ten val. In de race viel Martin bij het uitvoeren van de penalty terug naar een dertiende plaats. De Spanjaard kwam nog terug naar een zevende en eindigde voor Quartararo, die als eerste rijder van een Japanse fabrikant over de finish kwam.
Ook opvallend was dat Marc Márquez een hoofdrace wist te volbrengen. Het was de eerste keer in 2023 dat de Repsol Honda-coureur daarin slaagde. Sterker nog: het was 301 dagen geleden dat Marc Márquez finishte in een hoofdrace. Blij zal de achtvoudig wereldkampioen niet geweest zijn, aangezien hij slechts twaalfde werd.
Na tien hoofdraces en tien nieuwe sprintraces is het duidelijk dat er rare dingen moeten gebeuren wil Ducati niet hun tweede MotoGP-titel op rij binnenhalen. De complete top-drie in de tussenstand wordt bezet door Ducati-rijers. Dat Bagnaia aan de leiding gaat, is niet verrassend. Wel dat de voorsprong van de regerend wereldkampioen 62 punten bedraagt, ondanks dat hij dit jaar tijdens drie hoofdraces ten val kwam. Martin staat tweede in het klassement zes punten voor op Bezzecchi. De eerste niet Ducati-rijder in het klassement is Binder. De Zuid-Afrikaan staat al wel 91 punten achter op Bagnaia, wat nogmaals bevestigd dat het zeer lastig gaat worden om Ducati – na Casey Stoner (2007) en Bagnaia (2022) – van hun derde MotoGP-rijderstitel af te houden. De verliezers van de eerste seizoenshelft zijn zonder meer Yamaha en Honda. De Japanse merken moeten het na een half seizoen doen met een zege van Alex Rins en een podiumplaats van Quartararo in de hoofdrace en één van Marc Márquez in de Sprint. Geen enkele Honda- of Yamaha-rijder staat momenteel in de top-tien van het MotoGP-wereldkampioenschap.
Marco Bezzecchi (72) was woest na de Sprint, maar blij met zijn derde plaats op zondag.
Startgrid 2024 bijna gevormd
Op de Red Bull Ring werden weer een aantal puzzelstukjes gelegd voor de MotoGP-zitjes in 2024. Een belangrijke speler hierin was Bezzecchi, die van Ducati de keuze kreeg om te kiezen voor een 2024-fabrieksmotor bij Pramac Racing of een 2023-model bij zijn huidige VR46 Mooney Racing Team. Wanneer Bezzecchi voor de eerste optie zou gaan, zou dit kostte gaan van Zarco’s plek. De Fransman wachtte hier niet op en ging akkoord met een goede financiële en tweejarige aanbieding van LCR Honda om de plek van Alex Rins over te nemen, die naar het Yamaha-fabrieksteam vertrekt. ‘Honda lijkt mij liever te willen hebben dan Ducati’, zei Zarco in Oostenrijk. Hij reed in 2019 ook al enkele wedstrijden voor LCR Honda nadat zijn avontuur bij KTM vroegtijdig was beëindigd. Door de keuze van Zarco lijkt Bezzecchi definitief naar Pramac Racing te gaan als teamgenoot van Martin, wat Franco Morbidelli weer een plekje kan geven bij het team van Rossi naast Marini.
Bij Aprilia zullen de huidige vier rijders ook volgend jaar op de motor zitten. Bij KTM is er een bijzondere situatie ontstaan. Op de Red Bull Ring werd nogmaals bevestigd dat de Oostenrijkse fabrikant ook in 2024 vier motoren op de grid heeft, maar roepen vijf rijders dat zij een contract hebben voor volgend jaar. Brad Binder verlengde vroegtijdig zijn verbintenis in Oostenrijk en ligt tot eind 2026 vast. Daarnaast zeggen ook de huidige rijders – Jack Miller, Pol Espargaró en Augusto Fernandez – een contract op zak te hebben. Daarnaast geeft Moto2-talent Pedro Acosta ook aan een toezegging te hebben voor een KTM MotoGP-zitje in 2024. Kortom: KTM heeft een uitdaging. De Oostenrijkers hebben gelobbyd voor twee extra startplekken, maar deze niet gekregen.
Gresini Racing heeft nog Ducati-plek met een vraagteken. Fabio Di Giannantonio lijkt plaats te moeten maken voor Moto2-rijder Jake Dixon. De Brit wordt genoemd als goede kanshebber om in 2023 de teamgenoot te worden van Alex Márquez, die zijn contract met Gresini Racing voorafgaand aan de Oostenrijkse Grand Prix met een jaar verlengde.
Quotes
1 van 4
Heel blij, maar de tweede seizoenhelft wordt nog zwaar’
Francesco Bagnaia rekent zich de komende races, waarin veel races kort achter elkaar worden gereden, nog niet rijk.
Jack heeft ons de goede richting opgeduwd, er zit nog meer in onze pijplijn”’
Brad Binder is blij met zijn teammaat Jack Miller, die veel ervaring vanuit Ducati met zich meebracht.
‘Ik heb erover nagedacht om te stoppen met racen’
Joan Mir was tijdens het seizoen mentaal volledig ingestort, maar geeft aan zich herpakt te hebben bij Repsol Honda.
‘Het was niet mijn fout’
Jorge Martin over het incident bij de start van de Sprint. De gecrashte rijders dachten daar anders voor.
Circuit informatie
Circuit: Red Bull Ring – Spielberg Lengte: 4.348 km Beste pole: Francesco Bagnaia (I), Ducati, 1’28.539 (2023) Snelste raceronde: Francesco Bagnaia (I), Ducati, 1’29.840 (2023)
MotoGP Oostenrijk 2023 uitslagen
Sprint Oostenrijk
1. Francesco Bagnaia (I), Ducati, 21.01,844; 2. Brad Binder (ZAF), KTM, +2,056; 3. Jorge Martin (E), Ducati, +5,045; 4. Alex Marquez (E) Ducati, +8,252; 5. Jack Miller (AUS), KTM, +11,365; 6. Pol Espargaró (E), KTM, +11,816; 7. Aleix Espargaró (E), Aprilia, +11,960; 8. Maverick Viñales (E), Aprilia, +11,984; 9. Franco Morbidelli (I), Yamaha, +13,634.
Hoco Parts is per heden Europees distributeur van Polisport Performance Parts, dat producten maakt voor de veeleisende offroad-rijder. Vanaf nu zijn de plastic kits leverbaar, evenals de nodige accessoires voor de motorfiets.
Sinds de oprichting in 1978 vervaardigt POLISPORT hoogwaardige kunststof producten voor de motorbranche. Anno nu is het één van de meest prestigieuze kunststofmerken, met een breed aanbod van innovatieve producten en accessoires.
In het offroad-assortiment ligt de nadruk op de plastic kits, maar het assortiment is uitgebreid en biedt ook motorblokprotectie, handkappen, schijfbeschermers, koplampen en andere accessoires. Polisport staat bekend om hun innovatieve producten zoals de stickerset-beschermers, kunststof hevels, uitlaatbeschermer en de frame- en radiator beschermers.
Naast het performance gedeelte bied Polisport ook nog een hoogwaardige lijn aan van slijtage-onderdelen zoals voortandwiel beschermers, kettinggeleiders en ketting rollen. En een complete lijn aan werkplaats benodigdheden.
Milestone lanceert vandaag met veel plezier RIDE 5, het nieuwste deel in de motorrace-serie dat virtuele motorcoureurs met hun droommotoren laat rijden op circuits van over de hele wereld. Deze game is nu verkrijgbaar voor PlayStation®5, Xbox Series X|S en op PC via Steam en de Epic Games Store.
De meest realistische motorgame ooit
RIDE 5 benut de kracht van de nieuwste consoles voor diverse technologische vernieuwingen, wat resulteert in de meest meeslepende en authentieke racesimulatie tot nu toe. Je kan aan de slag met meer dan 200 motoren van bekende fabrikanten zoals BMW, Suzuki, Honda, Ducati, Yamaha en Triumph. Deze motoren zijn net als de pakken en helmen naar je eigen wensen aan te passen. Deze creaties kan je met de wereld delen, of je kan de creaties van andere spelers downloaden en zelf gebruiken.
Deze motoren zien er niet alleen beter uit, ze voelen ook realistischer dan ooit dankzij significant verbeterde motorfiets-physics. Zo biedt de game nu fysieke en visuele bandenslijtage, nieuwe gesimuleerde interacties tussen motor en coureur, en een aangepast ophangingssysteem voor ultiem realisme. Net als in het echt is het in de game van groot belang om de juiste instellingen voor de motorfiets te vinden, zodat je je één voelt met je motor en helemaal kunt opgaan in de races.
Heb je geen ervaring met motorrace games? Geen probleem. Ook voor nieuwkomers is het mogelijk om meteen aan de slag te gaan met je droommotor. Daarom is er nu een uitgebreide set Riding Aids ter ondersteuning van minder ervaren spelers, die je helpt met remmen, bochten, sturen, gas geven, de ideale baan en andere aspecten van de race. De hulpfuncties zijn ontworpen om je zelfs op de lastigste tracks te laten presteren.
Eén van de andere nieuwe features is het gloednieuwe Sky System, dat het dag-en-nachtverloop nauwkeurig simuleert. Door middel van geavanceerde simulatie veranderen wolken van vorm en laten ze op een realistische manier licht door. Het resultaat? Adembenemende uitzichten die je vanaf je motor kan bewonderen. Daarnaast verandert het nieuwe Dynamic Weather System tijdens het spelen de tempaturen van zowel de lucht als de baan. Met deze realistische weersveranderingen krijgen races een verrassende levensechte twist!
Beleef je eigen race-avontuur in de nieuwe career-mode
Voor het eerst in de serie kan je aan de slag met de meest uitgebreide career-mode tot nu toe. De career-mode bestaat uit vier hoofdrace-bundels, met diverse evenementen die achter elkaar ontgrendeld moeten worden, en een klassementdat jouw prestaties volgt. Om de competitie extra pittig te maken, krijg je in de career-mode concurrentie van 10 rivalen met elk hun eigen persoonlijkheden, achtergrond en uiterlijk. Je moet deze rivalen allemaal verslaan om de top van het klassement te bereiken. In totaal kan je dan aan de slag met ruim 200 speelbare evenementen, uiteenlopend van kampioenschappen tot enkele races en tijdsritten.
Maak je toch liever je eigen avontuur? Dat kan ook. In de Race Creator van RIDE 5 kan je eigen races en kampioenschappen ontwerpen. Daarbij kan je elk aspect van de competitie aanpassen, zoals de systemen voor scores en regels, en de categorieën motorfietsen die mee mogen doen. Je kan zelfs motoren en pakken aanpassen, en zelf kiezen tegen welke tegenstanders je het wil opnemen.
Voor de ware motorfanaten biedt RIDE 5 ook Endurance–races die nu een in-race-save- en rewind-functie hebben, voor nog meer controle en flexibiliteit. Handige opties voor evenementen die qua tijdsduur kunnen uiteenlopen van 20 minuten tot 24 uur.
RIDE 5 is nu verkrijgbaar voor PlayStation®5, Xbox Series X|S en op PC via Steam en de Epic Games Store.
Het Italiaanse Dainese is een pionier op het gebied van maatpakken waarbij motorrijders en -racers een op maat gemaakt pak volledig naar eigen smaak kunnen ontwerpen. Met de Custom Works Boots doet Dainese hier nu een schepje bovenop: je favoriete racelaarzen in je eigen ontwerp.
Dainese Axial & Axial Air Boots
Het canvas waarop de custom-works creativiteit wordt losgelaten is de Dainese Axial, in de normale of de geventileerde “Air” variant. Deze laars is de meest recente evolutie van de unieke Dainese racelaars, die volledig geïntegreerd onder het pak wordt gedragen. Optimale bewegingsvrijheid, de hoogste mate van protectie, en een aerodynamisch geheel dat z’n oorsprong kent op de wereldwijde MotoGP circuits. Met andere woorden: het perfecte uitgangspunt.
In de Custom Works Configurator zijn 30 kleuren beschikbaar, van standaardkleuren tot aan fluorescerende tinten waarmee beide laarzen individueel gepersonaliseerd kunnen worden. Links een overwegend gele laars, en rechts overwegend groen? Geen probleem; in totaal zijn er 14 onderdelen in een paar laarzen die je naar eigen smaak kunt voorzien van een van de 30 beschikbare kleuren.
Aan de slag
Dainese heeft de Custom Works Boots toegevoegd aan haar online configurator, welke te vinden is via https://customworks.dainese.com. Je kunt hier direct je eigen laarzen configureren, waarna je je eigen unieke ontwerp opgestuurd krijgt, en je deze direct kunt bestellen. Voor wie nog meer custom opties wenst heeft Dainese het zogenaamde “Speciale” programma beschikbaar. Binnen dit programma heb je de mogelijkheid om logo’s toe te voegen, gebruik te maken van “direct print”, en om nog meer onderdelen te voorzien van een persoonlijke kleur.
Prijzen
De prijzen voor een set Custom Works Boots zijn €999,90. Hiervoor krijg je een paar Dainese Axial of Axial Air racelaarzen in je eigen kleurontwerp, handgemaakt op dezelfde raceafdeling waar de laarzen van professionele Dainese coureurs vandaan komen. De laarzen binnen de “Speciale” categorie zijn beschikbaar voor €1299,90.
Custom Works, Custom Korting
Dankzij de toevoeging van Custom Works Boots aan het assortiment is het mogelijk om je van top tot teen te kleden in zelfontworpen motorkleding gelijk aan die van de hedendaagse MotoGP sterren van Dainese. Voor haar Custom Works programma biedt Dainese nu een interessante korting voor wie een op maat gemaakt of zelfontworpen racepak, leren broek, of leren jas zoekt, waarbij in veel gevallen er zonder extra kosten een volledig eigen design toegepast kan worden. De kortingsactie loopt van 1 augustus tot 10 september, en je Dainese dealer licht de voorwaarden van de actie graag verder aan je toe. Let op: eerdergenoemde Custom Works Racelaarzen zijn geen onderdeel van de kortingsactie.
Nieuw in de Street lijn van Segura is de Uzy. Deze moderne interpretatie van de motorjeans past perfect bij de stijl van de retro- en urban rijder. Door de slimfit pasvorm sluit de Uzy mooi aan op het lichaam. Door de stretch stof blijft de motorjeans echter wel lekker soepel en is deze gemakkelijk aan te trekken. De dunne stof is daarnaast voldoende koel op de warmere zomerdagen.
Ondanks de enkellaagsstof is de Segura Uzy nog steeds zeer veilig. Dit komt door het gebruik van Denim Cordura Stretch van Cordura® van Invista. Om de Uzy nog veiliger te maken, is deze eveneens voorzien van ALPHA CE-level 1 protectie op de heupen en de knieën. Prettig is overigens dat deze protectie eenvoudig te verwijderen is. Hierdoor is de broek gemakkelijk uit te wassen, mocht dit nodig zijn.
Twee zakken aan de achterzijde en twee zakken aan de voorzijde bieden eveneens voldoende praktische opbergmogelijkheden voor zaken als een telefoon en (motor)sleutels. Er is eveneens de mogelijkheid voor een riem, waardoor een motorjas, zoals de Segura Natcho, gemakkelijk door middel van diens lussen aan de broek te bevestigen is.
Segura introduceert van de Uzy op dit moment twee nieuwe varianten. Daar waar de Uzy eerst enkel verkrijgbaar was in heren Blue, is daar nu de Uzy Black en Lady Uzy bij gekomen. Op deze manier biedt Segura een motorjeans die aansluit bij ieders stijl. Uiteraard met de kwalitatieve afwerking en hoogwaardig materiaalgebruik die u van Segura gewend bent.
Maatvoering: S tot en met 4XL. Voor Lady Uzy: T0 tot en met T6.
Kleuren: Blue en Black. Lady Uzy: Blue.
Prijs: €229,99
Over Segura
Sinds 1967 combineert Segura de perfecte pasvorm in combinatie met stijl. Vanaf de oprichting is Segura dan ook uitgegroeid tot een gerenommeerd merk onder de liefhebbers van retro-design. Uiteraard zonder in te boeten op kwaliteit en veiligheid. Binnen de segmenten Replika, Revival, Ikonic en Street biedt Segura lederen kleding, textiel kleding, handschoenen, schoenen, rugtassen en accessoires voor mannen en vrouwen.
Ondanks de retro invloeden staat de tijd bij Segura niet stil. Dit blijkt ook uit het nieuwe ‘ecofriendly’ label dat bestaat uit motorkleding van gerecyclede materialen. Uiteraard volledig veilig en CE-goedgekeurd.
Segura is beschikbaar via een uitgebreid dealernetwerk
Over Trophy
Trophy BV is al sinds 2006 een vertrouwd gezicht. Door de jaren heen hebben we met ons team een uitgebreid dealernetwerk opgebouwd in de Benelux en Duitsland. Dit is mede te danken aan ons vakkundige personeel en servicegerichte instelling. Hierdoor garanderen wij een optimale samenwerking met u als dealer. Ons merkenportfolio van Scorpion helmen, Bering motorkleding, Segura motorkleding en Bagster zadels sluit dan ook naadloos aan bij onze ambitie in het bieden van kwaliteit, innovatie en design.
Muziek speelt een belangrijke rol in de wereld van motorfietsen. Wie speet er niet een liedje af in z’n hoofd op een saaie snelweg, of luistert naar een streamindienst? Sommigen gaan nog verder in deze connectie door op maat gemaakte motorfietsen te creëren die direct geïnspireerd zijn door muziek. Een primeur voorbeeld is de op maat gemaakte elektrische motorfiets ontworpen door Jürgen Becker, genaamd Electric Ladyland.
Jimi Hendrix
Voor liefhebbers van rock and roll kan Electric Ladyland een belletje doen rinkelen als het laatste studioalbum van Jimi Hendrix, dat werd uitgebracht in 1968. Het project van Jürgen Becker haalt directe inspiratie uit dit iconische album. Hij beschouwt de studio-uitgave van Hendrix als symbolisch voor de geëlektrificeerde, geënergetiseerde en opwindende essentie van het tijdperk van rock and roll. Becker ziet dezelfde spirit als de toekomst van motorfietsen, ondanks weerstand van puristen die aanvankelijk het idee van elektrische motorfietsen afwijzen.
Jürgen Becker mengt op vaardige wijze traditionele elementen met hedendaagse technologie. Oorspronkelijk gaan de wortels van de motorfiets bijna 70 jaar terug naar een Minsk M1A uit 1955, een Russische replica van de Duitse DKW RT 125, die werd geproduceerd van de jaren 30 tot de jaren 50 van de vorige eeuw. Opmerkelijk genoeg werd deze specifieke motorfiets achtergelaten door het Rode Leger na het einde van de Duitse Democratische Republiek.
Revolt
De oorspronkelijke tweetakt eenpitter werd vervangen door een elektrische motor. Deze elektrische motor, geproduceerd door Revolt, bevindt zich aan de rechterkant van het achterwiel en is verbonden met het wiel via een korte kettingaandrijving. Met een gewicht van slechts vier kilogram heeft het een maximale output van 10 kilowatt (gelijk aan 14 pk) en een nominale output van vijf kilowatt (ongeveer 7 pk). Deze aanpassing leidt tot een topsnelheid van 100 km/u.
De compacte motor neemt weinig ruimte in beslag aan de achterkant van de motorfiets. De ruimte die voorheen door de motor werd ingenomen, herbergt nu een opvallend batterijcompartiment gemaakt door Jürgen Becker. Dit compartiment bevat lithium-ioncellen met een gecombineerde capaciteit van 45 ampère-uur. De metalen batterijbehuizing is opzettelijk ontworpen om te lijken op vintage elektronica die is ingesloten in een stevige behuizing. Bovendien zijn moderne elementen zoals een blauw verlichte Daytona-snelheidsmeter en een batterij-indicator naadloos geïntegreerd in de brandstoftank. Alle elektronica van de motorfiets is ondergebracht in de brandstoftank.
Originele patina
Wat het uiterlijk betreft, behoudt Electric Ladyland bijna alle originele patina die aanwezig is op de Minsk uit 1955. Het stijve frame, de telescoopvork en het geveerde zadel blijven in hun authentieke staat. Zelfs de 19-inch spaakwielen hebben hun patina behouden, zij het dat ze aan de binnenkant zijn gereviseerd voor veiligheid op de weg. Als interessant detail met een muzikaal thema heeft de motorfiets een connectorplug van een Fender Stratocaster – gitaar-, die wordt gebruikt om de elektronica aan te sluiten op de batterij.
In MOTO73 #3 van 1973 stond de Sportkalender met de wedstrijden op WK- en EK-niveau. Ook de Nederlandse wedstrijden stonden vermeld. Zijn er nog wedstrijden van toen die nu nog steeds op de kalender staan? En welke wedstrijden zijn verdwenen, terwijl we die best wel een beetje missen?
Fotografie: NMBA.NL, Henk Keulemans, Jan Boer
Een blik op de Sportkalender van 1973 leert dat er toen veel minder wegrace-GP’s werden verreden en dat ze ook nog allemaal in Europa plaatsvonden. Heel incidenteel had je in de jaren 60 en 70 een GP buiten Europa, zoals bijvoorbeeld in Daytona. Het aantal cross-GP’s was daarentegen iets hoger dan nu, maar ook die werden vooral in Europa verreden.
De wegrace had twaalf GP’s (zie kaderstuk). Daarvan zijn er 50 jaar later nog maar twee over: Assen en Brno. Het huidige TT Circuit heeft nog de contouren van de baan van een halve eeuw geleden. In Brno werd destijds op een stratencircuit gereden en nu op een aangelegd circuit, dat ook nog wel iets heeft van het vroegere stratencircuit. Wel is het merendeel van de toenmalige GP-circuits nog steeds in gebruik, maar er worden geen GP’s meer verreden. op Francorchamps en Paul Ricard is de WK endurance nog wel aanwezig.
De cross-GP’s had in die tijd afzonderlijke wedstrijden voor twee klassen: 250cc en 500cc. De 125cc kwam er twee jaar later pas bij en de zijspannen moesten zelfs wachten tot 1980. Die reden net als de 125cc voor een FIM Cup. De 250cc had in 1973 elf wedstrijden, de 500cc tien. Wat een verschil met nu, want voor dit jaar staan er 19 GP’s gepland. Van die 21 cross-circuits van 1973 stond er aanvankelijk nog slechts één op de kalender, het Finse Hyvinkää. Maar die wedstrijd werd verplaatst naar het bij Helsinki gelegen Vantaa. Verdwenen zijn bekende namen als Sittendorf, Payerne, Carlsbad, Namen, Ettelbruck en St. Anthonis.
Nu niet meer in te denken dat hier een GP zou worden verreden, maar vroeger werd er op dit stratencircuit in het Finse Imatra om WK-punten gereden. Kenny Roberts kreeg voorrang op de trein…
Nationale wegraces
Hoe zag de Nederlandse wedstrijdkalender er in 1973 uit? Binnen de landsgrenzen werden tal van nationale en internationaal wegraces verreden. Waar de wegrace zich tegenwoordig vooral afspeelt op het TT Circuit Assen, werden een halve eeuw geleden vooral stratencircuits gebruikt. Het verkeer was veel minder intensief dan nu, waardoor het niet zo moeilijk was een paar wegen of een industrieterrein af te sluiten.
Nederland speelde internationaal een hoofdrol in de 50cc, met wereldtitels voor Jan de Vries in 1971 en 1973. Een behoorlijk aantal Nederlanders ging van start in de GP 50cc, maar ook op een lager niveau bestond veel belangstelling voor deze klasse. De topsnelheid was niet hoog vergeleken met de racemotoren van nu, waardoor een stratencircuit al gauw geschikt was voor deze categorie. Ook konden de zwaardere 125cc en 250cc op de meeste circuits terecht. Op de ruimere circuits reden ook nog de 350cc en de 500cc. En zelfs de zijspannen.
Sommige circuits stelden behoorlijke eisen aan de stuurmanskunst van de coureurs, andere waren niet meer dan een paar rechte wegen met elkaar verbonden door haakse hoeken. Het maakte de rijders allemaal niets uit, want ze konden heel veel racen. Niet alleen de KNMV organiseerde races, onder de rivieren was de Nederlandse Motorsport Bond (NMB) heel actief. In KNMV-kringen werd deze bond geringschattend de ‘Zwarte Bond’ genoemd, maar nam de NMB in 1981 maar wat graag over.
Nationale wedstrijden werden verreden in onder andere Heeswijk, Asten, Arnemuiden, Oirschot, Rockanje, Heerlen, Uden, Arnemuiden, Zandvoort, Alkmaar, Assen (TT Circuit), Mill, Venray-IJsselstein, Den Oever, Echt, Kollum en Voerendaal. Als je een halve eeuw later nog eens over één van die circuits rijdt, kun je je nauwelijks voorstellen dat daar ooit werd geracet. Op oude foto’s verbaas je je over hoe dicht de toeschouwers op de baan stonden. Door een dodelijk ongeluk van een toeschouwer in 1980 in Ammerzoden en ook het verongelukken van enkele coureurs, kwam er een discussie op gang over het racen op stratencircuits. Geleidelijk verdwenen ze dan ook van de kalender – op Hengelo na. Vandaag de dag wordt uitsluitend nog in Assen gereden.
1 van 4
Op het circuit van Zandvoort werden meerdere wedstrijden gehouden, waaronder een 6-urenrace.
Wegraces op stratencircuits waren 50 jaar geleden populair, zoals de internationale races in Oldebroek.
Start van één van de vele nationale wegraces. Dit is Asten met op de eerste startrij Wietze Veenstra, Jan van Disseldorp en Wil Hartog.
Vanaf 1947 tot en met 2007 werd er gereden op de Citadel van Namen, “Het Monaco van de Cross’. Het circuit bevatte zelfs een stuk verharde weg.
Internationale wegraces
Als je de deelnemerslijsten van de huidige GP’s bekijkt, valt op dat coureurs worden ingeschreven door teams. De teams hebben de startplaatsen en contracteren daarvoor rijders. Hoe anders was het in 1973. De fabrieksteams hadden enkele rijders onder zich, maar de rest van het deelnemersveld bestond vooral uit privécoureurs. Ze moesten in de GP’s proberen naam te maken, die ze vervolgens te gelde konden maken door in internationale wedstrijden van start te gaan voor een leuk startgeld. En als ze het goed deden was er ook nog wel enig prijzengeld te verdienen. Maar in de GP’s werd nauwelijks start- en prijzengeld betaald. Dus mocht een privé-coureur blij zijn als hij na een GP-weekend uit de kosten kwam.
In veel Europese landen werden internationale wegraces gehouden. Ook in Nederland, waar werd gereden in Tubbergen (traditioneel op pinkstermaandag), Oldebroek (altijd op zaterdag, begin augustus), Raalte (in 1973 in augustus, later in juni), Zandvoort, het Gelderse Hengelo (aanvankelijk in het najaar, maar sinds 1976 in het voorjaar) en Hilvarenbeek (de Olof-races in de Beekse Bergen begin september). En dan was er ook nog de internationale 6-uursrace in Zandvoort.
Veel buitenlandse coureurs die in de GP’s op het podium stonden, reden ook in Nederland, zoals Dieter Braun, Kent Andersson, Jarno Saarinen en Chas Mortimer om er maar eens enkele te noemen. En dat waren niet de minsten, want Braun, Andersson en Saarinen behaalden allen wereldtitels.
Door uitbreiding van het aantal GP’s waren steeds minder aansprekende coureurs beschikbaar. Steeds strengere veiligheidseisen maakten het lastiger om internationale wedstrijden te organiseren. Ook dat waren redenen waarom deze wedstrijden zijn verdwenen. Alleen de HAMOVE in het Gelderse Hengelo houdt nog altijd dapper stand. Deze organisatie zette zelfs een nieuwe internationale competitie op poten. Eerst was dat de 3-Landen Cup, nu het International Road Race Championship (IRRC). Bij deze competitie heeft zich ook het Finse Imatra aangesloten, het circuit waarop Boet van Dulmen in 1979 zijn enige GP-zege behaalde.
Enduranceraces zijn in Nederland nooit zo populair geweest, afgezien van de 24 uur van Oss, georganiseerd door de NMB. Ook Assen heeft een enkele keer een WK-wedstrijd gehad, maar daar liep het publiek ook niet warm voor. In 1973 werd op het circuit van Zandvoort een internationale 6-uursrace georganiseerd. Naast Nederlandse teams startten er ook equipes uit Duitsland, Engeland en Frankrijk. Er waren drie klassementen: 251 t/m 350cc, 351 t/m 500cc en boven 500cc. In alle klassen streden nagenoeg uitsluitend Japanse motoren, maar in de zwaarste categorie ging de zege naar Laverda, met de rijders Jan Strijbis en Piet van der Wal. De tweede plaats was voor een Brits duo op een Norton. Verder in de top-10 een Triumph, een Ducati en een BMW. Boet van Dulmen, die een team vormde met Bert Wienen, werd op een Honda achtste.
Motorcross
Ook in de cross zijn sinds 1973 zowel permanente als speciaal voor een wedstrijd aangelegde circuits verdwenen, zoals bijvoorbeeld Norg. Opvallend is wel dat de drie circuits waarop dit jaar de Masters of Motocross werd verreden, er in 1973 ook al bij waren: Harfsen, Markelo en Oldebroek. Dat zijn echt organisatoren van de lange adem. Banen die zijn gesneuveld zijn onder andere Amsterdam, Loenen, Wijchen, Hengelo, Apeldoorn, Meerkerk, Wintelre, Vrouwenpolder, Vriezenveen, Gouda, Gendt, Venray, Nieuwe Niedorp, Eenrum, Anloo en Assen (Baggelhuizen).
Er werden veel crosses meetellend voor het Nederlands kampioenschap georganiseerd, omdat er net als in de GP’s per klasse een wedstrijd was. Nederland kende vier klassen waarin kampioenscrosses werden verreden: 125cc, 250cc, 500cc en de zijspannen. Dat betekende dat zo’n twintig verenigingen een wedstrijd konden organiseren.
Daarnaast waren er veel internationale crosses. De belangrijkste in 1973 waren de GP 500cc in St. Anthonis, de FIM Cup zijspannen in Makkinga en de FIM Cup 125cc in Bergharen. Naast de GP organiseerde St. Anthonis in maart ook nog de ‘Motorcross der Azen’, een wedstrijd voor de 500cc die dankzij de goede internationale contacten van de organisatoren altijd een sterke bezetting kende en gold als een voorbereidingswedstrijd op het nieuwe GP-seizoen. Verder waren er internationale crosses in Valkenswaard (niet op het Eurocircuit, maar op een baan waar nu een industrieterrein ligt), Meijel, Rhenen, Norg, Lichtenvoorde en Zaltbommel.
Als er geen GP was, konden de GP-rijders vaak in de weekends terecht bij internationale wedstrijden om wat extra geld te verdienen. En anders was er ergens in Europa ook wel een internationale wedstrijd waar ze terecht konden. Vooral in Frankrijk konden ze veel aan de bak.
Baansport
Grasbaanraces werden ook in 1973 hoofdzakelijk in het noorden en oosten van ons land verreden. De zuidelijkste wedstrijd was Ermelo, een wedstrijd die niet meer op de kalender staat. Een wedstrijd die het al die jaren heeft volgehouden, is de internationale race op paasmaandag in Balkbrug.
Speedwayrijders hadden 50 jaar geleden iets meer mogelijkheden dan tegenwoordig, maar ook toen was het geen grote sport in Nederland. Dit jaar staan er slechts races gepland in Stadskanaal en Veenoord. In 1973 werd er ook al in Veenoord gereden. Daarnaast waren er wedstrijden in Geleen, het Olympisch Stadion in Amsterdam en Hengelo OV. In Veenoord is nog volop geloof in speedway, want daar werd op 3 juni nog een nieuw sportpark geopend.
Vanwege de hoge energieprijzen moest Heerenveen het WK ijsrace aan zich voorbij laten gaan. Heerenveen volgde Assen op, in 1972 nog de bakermat van deze tak van motorsport in Nederland. In 1973 was er ook een wedstrijd in Eindhoven. In latere jaren werd er nog gereden op de kunstijsbanen van Deventer, Groningen, Alkmaar en Den Haag, maar op Assen na was geen van deze wedstrijden een lang leven beschoren.
1 van 6
Volle bak bij speedway in Hengelo.
Al bij de tweede ijsrace in Assen was het stadion nagenoeg uitverkocht.
De motorcross van St. Anthonis, zoals hier de start van de GP 500 in 1973, trok altijd veel publiek.
Een thuiswedstrijd voor Henk Vink in Amsterdam. Later vierde hij triomfen als sprinter.
Sprintwedstrijden worden nu niet meer in Nederland georganiseerd.
En ook nog
Sinds er niet meer in Drachten wordt gesprint, is Nederland verstoken van sprintwedstrijden. In 1973 was er een internationale sprint in Uden en een nationale wedstrijd in Vlissingen. In latere jaren werden ook op enkele andere locaties sprints georganiseerd.
Trialrijders kwamen in het begin van 1973 goed aan hun trekken, want op vijf achtereenvolgende weekends waren er wedstrijden in Breda, Amsterdam, Harskamp, Lochem en nogmaals Amsterdam. In het voorjaar was er ook nog een wedstrijd in het Limburgse Mechelen en opnieuw Harskamp en Amsterdam. Daarna viel het stil van half april tot eind september. De competitie werd hervat in Schaesberg. Daarna volgden nog Callantsoog, tweemaal Harskamp en Amsterdam, Nijverdal en Arnhem. In het Drentse Langelo werd zelfs nog een internationale wedstrijd verreden. Van al deze locaties is slechts Arnhem overgebleven. Maar gelukkig voor de trialrijders zijn er wel nieuwe wedstrijden bijgekomen.
Van enduro had in 1973 niemand gehoord, want deze tak van motorsport heette destijds nog ‘Betrouwbaarheidsrit’. Ook toen werd het merendeel van de wedstrijden in het najaar verreden. Overgebleven zijn Holten, Vorden en Hellendoorn. Nieuw in 1973 was een rit in het Friese Blija. Deze wedstrijd was een noodgreep, want de FMSK (Friese Motor Sport Kring) kon dat jaar de gebruikelijke wedstrijd in Appelscha niet organiseren vanwege stormschade in het bos. Clublid en endurorijder Piet Hoogland (boer in Blija) zette op zijn landerijen en die van andere boeren een rit uit, die gekenmerkt werd door veel modder. Een andere speciale wedstrijd was de Prutrit – een toepasselijke naam – in Nieuwe Niedorp.
Kalender GP wegrace 1973
Datum
Land
Circuit
Klassen
22 april
Frankrijk
Le Castelet
125, 250, 350, 500, zijspan
6 mei
Oostenrijk
Salzburgring
125, 250, 350, 500, zijspan
13 mei
Duitsland
Hockenheim
50, 125, 250, 350, 500, zijspan
20 mei
Italië
Monza
50, 125, 250, 350, 500, zijspan
2-8 juni
Engeland
TT Man
125, 250, 350, 500, zijspan
17 juni
Joegoslavië
Opatija
50, 125, 250, 350, 500
23 juni
Nederland
Assen
50, 125, 250, 350, 500, zijspan
1 juli
België
Francorchamps
50, 125, 250, 500, zijspan
15 juli
Tsjechoslowakije
Brno
125, 250, 350, 500, zijspan
22 juli
Zweden
Anderstorp
50, 125, 250, 350, 500
30 juli
Finland
Imatra
125, 250, 350, 500, zijspan
23 september
Spanje
Jarama
50, 125, 250, 350, 500
Kalender GP Motorcross 500CC 1973
Datum
Land
Circuit
1 april
Frankrijk
Tarare
15 april
Oostenrijk
Sittendorf
20 mei
Finland
Ruskeasanta
27 mei
Italië
Pinerolo
3 juni
Tsjechoslowakije
Holice
24 juni
Verenigde Staten
Carlsbad
15 juli
Duitsland
Bielstein
5 augustus
België
Namen
12 augustus
Luxemburg
Ettelbruck
19 augustus
Nederland
St. Anthonis
KALENDER GP MOTORCROSS 250CC 1973
Datum
Land
Circuit
8 april
Spanje
Sabadell
15 april
Italië
Serramazzoni
29 april
België
Wuustwezel
6 mei
Zwitserland
Payerne
13 mei
Polen
Szczecin
20 mei
Joegoslavië
Orehova Vas
17 juni
Frankrijk
Cassel
5 augustus
Finland
Hyvinkää
12 augustus
Sovjet Unie
Leningrad
19 augustus
Zweden
Ulricehamn
26 augustus
Oostenrijk
Launsdorf
Nederlanders in de GP’s van 1973
Hoe deden de Nederlanders het 50 jaar geleden internationaal? In de 50cc waren ze toonaangevend. Jan de Vries (Kreidler) finishte in vijf van de zeven GP’s, won ze allemaal en dat resulteerde in zijn tweede wereldtitel. WK-brons was er voor Theo Timmer (Jamathi). Henk van Kessel (Kreidler) werd vijfde en Jan Huberts (Kreidler) achtste. Verder werden er WK-punten behaald door Jan Bruins (Monark), Nico Polane (Roton), Ton Kooyman (Hemeyla) en Cees van Dongen (Kreidler). Jos Schurgers (Bridgestone) won de 125cc-GP van Francorchamps en werd derde in het WK. In deze klasse behaalden Jan Kostwinder, Henk van Kessel en Piet van den Goorbergh (allen Yamaha) punten, die destijds aan de eerste tien werden toegekend. In de 250cc scoorde Rob Bron (Yamaha) punten dankzij een achtste plaats in de TT. In de 350cc was Marcel Ankoné (Yamaha/Yamsel) de enige scorende Nederlander. In de 500cc werden punten behaald door Wil Hartog (Yamaha), Marcel Ankoné (Yamsel) en Piet van der Wal (Yamaha). Alleen bij de zijspannen bleven ‘we’ puntloos.
In de cross behaalden Jo Lammers (Montesa) en Stef van de Sluis (Yamaha) punten bij de kwartliters. Gerrit Wolsink (Maico) werd vijfde in de 500cc. Daarnaast scoorden Frans Sigmans (Yamaha), Peter Willems (Yamaha) en Tiny van Erp (Maico).
Buiten de GP’s om waren er in 1973 meerdere internationale crosses, zoals deze in Zaltbommel.
Zin in eens iets heel anders dan Eifel of Sauerland? Gemoedelijk toeren door een landschap dat bedrieglijk veel op Nederland lijkt, maar toch vol verrassende accenten zit? Is Ostfriesland dan misschien iets voor jou? Michiel van Dam en Bernard Stikfort staken de grens over en gingen op expeditie in een onbekend stuk Duitsland.
Foto’s: Bernard Stikfort
Na de grens verandert Groningen in Ostfriesland. We rijden door een vlak landschap dat doorrolt in een schiereiland langs de Dollart. Landschaftspolder, Kanalpolder, Heinitzpolder en Duyksterhusen glijden voorbij. Op een oude Holländermühle langs de weg staat de naam Zeldenrust. Met een letter z geschreven. Duitsland met een Nederlands sausje? Hier en daar komen we door een coupure in een dijk, die kan worden afgesloten in geval van overstromingen. De balken en ander hang- en afsluitwerk liggen klaar. Een weggetje dat bij hoog tij onder water staat brengt ons naar een voormalig booreiland in de Dollart. Dit is een heel ander Duitsland dan de Eifel of het Sauerland.
Een paar kilometer verderop komen we bij de Wynhamster Kolk, een watermolen uit 1804. Met 2,6 meter onder de zeespiegel is dit een van de diepst gelegen plekken in Duitsland. Geen wonder dus dat hier geen kasteel als Neuschwanstein is neergezet. Zo’n bouwwerk zou toch maar verzakken, net zoals de kerktoren van Suurhusen, volgens het Guinness Book of World Records de scheefste toren ter wereld. Bovendien waren ook de Duitse Friezen niet zo van bling-bling, maar meer van doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg. Die rechtoe-rechtaanmentaliteit vertaalt zich ook in het wegverloop. Veel wegen snijden kaarsrecht naar de horizon, maar er zijn ook best wel wat kronkelpaden in onze route te plakken. Daar waar de weg over of langs een oude dijk ligt bijvoorbeeld.
1 van 13
Piraat Störtebeker
Een aantal routes is met Duitse Gründlichkeit thematisch geordend. Zo rijden we nu over een stuk van de Störtebeker-Straße, genoemd naar de piratenkapitein Klaus Niklaus Störtebeker. Onze Nederlandse Friezen koesteren vanouds hun vrijheid. Ook de Duitse Friezen hebben vrijheid hoog in het vaandel staan. Als je je netjes gedraagt, ben je er welkom en dat gold ook voor die Störtebeker. De eerste keer dat hij wordt genoemd is in een document uit 1380. Daarna komt Klaus als piraat in de annalen voor. Zijn mannen noemden zich deLikedelers, wat zoiets betekent als gelijkdelers. Ieder bemanningslid kreeg na een verovering een gelijke buit of prijs toebedeeld. De kapitein kreeg niet meer dan de dekzwabber derde klas.
Een soort Grote Pier van de Ostfriezen dus, deze Störtebeker, die zijn naam kreeg omdat hij een beker bier van vier liter in één teug kon ledigen. Dat is in ieder geval het verhaal. Deze Duitse Robin Hood zwierf over de Noord- en Oostzee, en had zijn thuishaven een poosje in het Ostfriese Marienhafe.
In 1396 was de strijd tussen de Frieslanden en Holland opgelaaid, en Störtebeker vocht mee tegen de Hollanders. Begin 1400 besloot de Hanze samen met Hollandse steden om Störtebeker een lesje te leren. De Hanzevloot versloeg bij Helgoland de Likedelers. Störtebeker werd gevangen genomen en op 20 oktober 1401 staande onthoofd. Hij had met de rechter afgesproken dat de medeveroordeelden die hij na onthoofd te zijn nog kon voorbijlopen vrij zouden komen. Hij liep elf van zijn mannen voorbij tot er een blok voor zijn benen werd gegooid. De rechters hielden hun afspraak niet, ook die elf werden onthoofd.
Fervente theedrinkers
Niet alleen piraten, ook motorrijders die zich aanpassen aan de Friese normen en waarden zijn graag geziene gasten in Ostfriesland. Dat is speciaal het geval bij het Ringhotel in Aurich. Op de parking voor de deur zijn plaatsen gereserveerd voor oldtimers, onze motoren kunnen probleemloos in de kloek bemeten fietsenstalling worden geschoven. De hoteldirectrice mikt dan ook graag op motorrijders. Zo doet het Ringhotel mee aan een initiatief, zie de sticker op de voordeur, dat zichzelf LA Route 66 noemt, waarbij LA niet staat voor een engelenstad in Californië maar voor Landkreis Aurich. En Route 66 is een benaming, die locals aan de weg hebben gegeven die vanuit Aurich naar het zuidwesten loopt.
Die staat voor morgen op de route. Nu is het theetijd. Als we ons hebben opgefrist en omgekleed, dompelen we ons onder in een Ostfriese traditie, waarbij onthaasten is geboden. Net als Engelsen zijn Ostfriezen fervente theedrinkers. De gemiddelde theeconsumptie in de rest van Duitsland ligt op zo’n 200 gram per persoon (anderen rekenen 28 liter), maar in Ostfriesland schiet die omhoog naar maar liefst drie kilo (300 liter). En denk niet dat je even snel een theezakje van de Kijkgrijp in een mok lauwwarm kraanwater onderdompelt. De Ostfriese theeceremonie is een serieuze zaak, waarbij elk onderdeel van de ceremonie tijd en aandacht vergt. Zoiets als de restauratie van een oude motorfiets. Er is speciaal theeservies, de theepot komt op een aparte theelichthouder om, let op het juiste aantal theelepels met thee, vier of vijf minuten te trekken.
Ondertussen komen er in elk ragfijne kopje twee klontjes kandijsuiker. Is de thee op de juiste sterkte, dan wordt hij behoedzaam in de kopjes gegoten. En daarna wordt er met een speciaal lepeltje voorzichtig room aan toegevoegd. Een wolkje, dus niet roeren!
En dan is het zaak om langzaam van de smaaksensatie van elk slokje genieten: het vettige van de room, het bittere van de thee en het zoete van de kandijsuiker. Overbodig om te vermelden dat er alleen de allerbeste kwaliteit Darjeeling-thee mag worden gebruikt, die vanouds met speciale klippers uit India naar de havens van Ostfriesland werd gehaald.
Aurich is vanouds het hart en middelpunt van Ostfriesland. Onze route loopt de volgende dag vanaf ons Ringhotel naar de westkant van de stad over de Oldesumer Strasse. Hauplingroute. De Opperhoofdenroute wordt hij ook genoemd, de ‘Route 66’ van Ostfriesland. Vanwege een plek in het beukenbos, waar vroeger, tussen de twaalfde en vijftiende eeuw, jaarlijks de stamhoofden van de vrije Friezen bij elkaar kwamen om met elkaar te praten, recht te spreken en nieuwe wetten te maken. Hier was geen vreemde overheersing. De vrije Friezen hadden het recht om op politiek gebied mee te spreken. In het hele Heilige Roomse Rijk waren er geen andere landen met vergelijkbare rechten voor het individu. Via een betonplatenweg door een stemmig beukenbos komen we met de motoren tot bij de Upstalsboom, een stenen pyramide op een oeroude, zeven meter hoge grafheuvel. De vergaderruimte dus van de Friese opperhoofden.
Die kwamen uit alle Zeven Zeelanden van het toenmalige Friesland, dat liep van Westergo in het westen van ‘ons’ Friesland tot het oosten van Land Wursten boven Bremen in Duitsland. Al meer dan vierhonderd jaar geleden werd de Upstalboom gevierd als ‘Altaar van de Vrijheid’ en hij is tot op heden symbool voor de vrijheid van de Friezen.
Nog steeds komen jaarlijks Friezen uit alle windstreken naar de Upstalsboom om elkaar te ontmoeten en Fries gedachtengoed uit te wisselen. Ook niet-Friezen zijn welkom op hun motorfietsen.
‘Moin, moin’, begroeten dames en heren, die in het bos hun honden uitlaten, ons vriendelijk als ze merken dat wij hun tradities en geschiedenis respecteren.
Duitse Waddenzee
Na dit prachtstuk Friese geschiedenis wenden we de voorstevens van onze motoren naar het noorden, richting Duitse Waddenzee, met kustplaatsjes als Neuharlingsiel en Harlesiel. Wie zich daarbij pittoreske, ouderwetse garnalenvissershaventjes voorstelt, mag zich voorbereiden op een teleurstelling. De afstand tussen de werkelijkheid en het romantische beeld dat de Ostfriese VVV’s verspreiden is zeemijlen breed.
Onthaasten in Oost-Friesland doen we dus niet aan de kust. Gelukkig is er in het binnenland meer rust en ruimte te vinden. De omgeving van Friedeburg wekt de indruk van een pure natuur. Maar het landschap is door de mensen gevormd, met als meest in het oog springende element de Wallhecken. Deze muurhagen lopen zo’n zesduizend kilometer door heel Ostfriesland. De oudste exemplaren zijn nog organisch gevormd, jongere lopen als kaarsrechte lijnen door het landschap. Eeuwenlang werden deze hagen geplant op aarden wallen, om het vee en het wild uit de akkers te weren. Tussen hoge bomen staan hagen van struikgewas met daaronder weer grassen en kruiden. Zulke muurhagen markeerden vanouds ook bezitsgrenzen, boden beschutting tegen de wind, leverden bouwmateriaal en brandstof.
Uitgestrekte veengronden
Een Duitse grap wil dat Oostfriezen ’s ochtends al kunnen zien wie er ’s middags op de thee komt. Zo vlak en leeg is het land tot aan de horizon. Dat lijkt zeker op te gaan voor de uitgestrekte veengronden waar we doorheen rijden. Maar toch zijn hier ook onverwachte accenten in het land. Het tweestromengebied van de Jeda en de Jümme heeft ook attracties die de reis naar Ostfriesland de moeite waard maken. Tussen een groep geüniformeerde wandelaars mogen we bij Wiltshausen met de motoren op een veerbootje het water oversteken. Het pontje, een zogenaamde Pünte, wordt hier al 450 jaar met de hand van de ene oever naar de andere getrokken. Want vroeger waren hier geen bruggen. Nu wel, de metalen jaren-vijftigbrug over de Leda bij Amdorf wordt zelfs de smalste brug van Duitsland genoemd. Daar willen we natuurlijk graag overheen, maar een hek verspert ons de weg. Dat zal wel vanwege die wandelaars komen, zodat die niet in de knel komen op de 1.85 meter smalle brug.
Ook hier zorgen rijen bomen voor de weg voor schaduw. Eerst slingeren we over smalle dijkweggetjes langs wateren, dan rechttoe-rechtaan door bos. Daar is hier verrassend veel van. Holtland heet een plaatsje, dat betekent toch Houtland? In het verleden zijn bossen gekapt, ten behoeve van landbouw en scheepsbouw. Veengebieden zijn ontgint. Maar iets van die geheimzinnige sfeer van weleer is behouden gebleven. In dat bos daar achter de heiïge lucht boven de velden zouden zomaar uit alle windstreken Friezen kunnen samenkomen voor een beraad over vrijheid.
De Vrije Friezen, is dat geen mooie naam voor een motorclub? De leden daarvan komen dan jaarlijks in Friesland bijeen om over de volgende reisdoelen te stemmen. Die kunnen natuurlijk in alle windstreken liggen, zolang de Friese vrijheid er maar wordt gerespecteerd. Nee, Ostfriesland is niet te vergelijken met de Eifel, het Sauerland of andere bestemmingen in het Duitse middengebergte. Bochtenjagers, die het onderste uit de oliekan willen halen, hebben er niets te zoeken. Maar wie eens wil genieten van rust en ruimte is in de binnenlanden van Ostfriesland aan het juiste adres.
De Vespa Siluro was een vervolg op de succesvolle maar veel ruwere recordbrekende motorfiets die Vespa het jaar ervoor gebruikte. Die 125cc-machine had 17 wereldrecords neergezet in Monthlery, Frankrijk.
Het zeer organische ontwerp van Corradino D’Ascanio was gericht op het verbreken van het kilometerwereldrecord met staande start en deed dat ook op 9 februari 1951 met rijder Dino Mazzoncini (met een lange, taps toelopende bekleding op zijn helm) op een afgesloten gedeelte van de snelweg Rome-Ostia. Er werd een tijd van 21,4 seconden genoteerd met een gemiddelde snelheid van 171,1 km/u.
Voor het record werd een speciale, watergekoelde, horizontaal geplaatste 125cc-tweecilinder tweetakt gebruikt met een vermogen van 17,2 pk bij 9.500 tpm. Heel ongebruikelijk plaatste dit ontwerp de tandwielen van de krukassen aan de buitenkant, waarbij de zuigers een gemeenschappelijke verbrandingskamer deelden en (bijna) in het midden bij elkaar kwamen, waar de enkele bougie zich bevond. De boring en slag waren 42 x 45 mm en er werd een vierversnellingsbak gebruikt.
Er werden twee carburateurs gebruikt. De radiator bevond zich aan de linkerkant van de ‘scooter’. De 3.00 x 10 inch banden (zo ongeveer het enige gemeenschappelijke kenmerk met de productie-Vespas) werden speciaal gemaakt door Pirelli.
Strijd tussen Vespa en Lambretta
Vespa en zijn belangrijkste concurrent Lambretta wisselden scooterwereldrecords uit gedurende deze periode, in een strijd om te bewijzen welke de beste was en zo de verkoop van hun scootermodellen te verhogen.
Lambretta, ook Siluro (torpedo) genaamd verbrak het record later in 1951 terug en verhoogde de gemiddelde snelheid tot 202 km/u met een 125cc-eencilinder tweetakt met supercharger, gebaseerd op hun Model C-motor die een compressieverhouding van 18:1 had en 20,75 pk leverde bij 9.700 tpm.
Dit record staat nog steeds, aangezien deze recordpogingen met scooters werden gestaakt nadat rijder Renato Magi later dat jaar was omgekomen op een MV Agusta torpedoscooter.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
