Mecum Auction House verwacht dat het Batman zijspan tussen de $40,000 en $60,000 zal opbrengen. Als dat klinkt als te veel geld, maak je geen zorgen: op hetzelfde moment worden er tal van andere motorfietsen geveild. Er is iets voor elk budget.
Deze heb je waarschijnlijk alleen in de film of op televisie gezien, en alleen als je een beetje grijs in je haar hebt. De motor heet de Batcycle en je zult hem niet bij de dealer vinden, want het is de motorfiets van Batman. Of beter gezegd, het is een getrouwe replica, vakkundig gebouwd op basis van een Yamaha 250 uit 1966. De Batcycle wordt door Mecum Auction House geveild tijdens het evenement Kissimmee 2022. Dat vindt plaats van 6 tot 16 januari.
De Batman-motorfiets is volledig functioneel en niet zo triviaal als je zou denken: het span waarop Robin kan plaatsnemen, is eigenlijk een soort kart. Het kan van de motorfiets losgemaakt worden en kan dan zelfstandig rijden, aangedreven door een elektrische motor. Er zijn ook andere replica’s in omloop, maar slechts weinigen daarvan zijn in staat hetzelfde te doen.
Er is nog een bijzonderheid die dit zijspan zeer exclusief maakt: het is gesigneerd door zowel Adam West als Burt Ward, de twee Amerikaanse acteurs die Batman en Robin speelden in de TV-serie. Het voertuig zal aan zijn nieuwe eigenaar worden geleverd met echtheidscertificaten.
Tussen $40.000 en $60.000
Er zijn geen reserveringen, maar Mecum Auction House verwacht dat het Batman zijspan tussen de $40.000 en $60.000 (tussen €35.000 en €53.000) zal opbrengen. Als dat als te veel geld klinkt, geen nood: tijdens het Kissimmee 2022-evenement worden tal van andere mooie motorfietsen geveild. Check daarvoor www.mecum.com.
Kawasaki viert in 2022 een groot jubileum: de 50e verjaardag van de iconische Z1. Zoals we in november 2021 al vernamen, heeft Team Green grootse plannen in petto om deze gedenkwaardige gebeurtenis te vieren. Hoewel we er zeker van zijn dat de meeste van die plannen eind december 2021 nog steeds geheim zijn, onthulde Kawasaki wel iets leuks voor zijn fans.
Om geen seconde te missen van de viering die een jaar duurt, heeft Kawasaki nu al een speciale microsite gelanceerd voor de Z50th Anniversary. De gebruikersinterface is vlot en gebruiksvriendelijk, en biedt een mooi digitaal overzicht van het verhaal van de Z1 tot nu toe.
Als je naar beneden scrolt, zie je de oranje Z1 oplichten, dichterbij vervagen ze naar zwart. Vervolgens zie je een aantal close-ups van details op de motor, waaronder de motor en badges. Blijf scrollen om meer te weten te komen over het ontstaan van de Z, waaronder de eenvoudige verklaring dat de Z de ultieme letter van het alfabet is en dat de Z daarom Kawasaki’s ultieme motorfiets moet voorstellen.
Zoals we al zeiden, lijkt deze microsite gericht te zijn op alle Kawasaki Z1-fans wereldwijd. Hoewel de site dus op Kawasaki’s Japanse website staat, is hij zowel in het Japans als in het Engels beschikbaar, om zo een grote verscheidenheid aan fans te bereiken.
Blijf scrollen om belangrijke mijlpalen uit 1972 te zien en erover te lezen, het jaar waarin de Z1 voor het eerst aan de wereld werd voorgesteld. Motormagazines van over de hele wereld overlaadden de Z1 met superlatieven, waarbij Motorcyclist zelfs stelde dat ‘Kawasaki hoge prestaties opnieuw heeft gedefinieerd’. Zodra je terug bent van het lezen over 1972, is er een zijwaartse presentatie van ontwerpschetsen, schema’s en uiteindelijk krantenknipsels van het debuut van de motorfiets.
Het laatste deel gaat over de 50-jarige geschiedenis van de Z1, en als je houdt van het bekijken van foto’s van je favoriete motoren op een zeer mooi ontworpen interactieve tijdlijn, dan is dit het deel van de site voor jou heel interessant. Op elk punt kun je de foto’s ook gemakkelijk vergroten om details beter te bekijken. Er zijn zowel straat- als racemotoren opgenomen, en Kawasaki heeft niet beknibbeld op archiefmateriaal. Er is hier een rijke selectie aan beeldmateriaal te vinden, dat een halve eeuw evolutie van de Z1 tot nu toe beslaat. Ga snel kijken!
Even leken er oude tijden te herleven, nadat MotoGP-coureur Jack Miller begin december met een wildcard meedeed aan het Australische Superbike-kampioenschap (en ook nog eens op het podium eindigde). Vroeger was dat uiteraard niets bijzonders, Grand Prix-toppers in een niet-Grand Prix. Tegenwoordig is het uniek, maar wél met een groot verschil. Want Miller reed met een Ducati Panigale V4R en dus niet met zijn Desmosedici GP uit de MotoGP. Hoe anders was dat vroeger tijdens bijvoorbeeld de Raalte Races, een mini-Grand Prix op de Luttenbergring zoals we dat tegenwoordig enkel nog kennen in de motorcross. Vooral in 1979, 1980, 1981, 1982 kwamen er zomaar 40.000 toeschouwers op af. Met als gangmakers natuurlijk de vaderlandse ‘Grote Drie’, Van Dulmen, Hartog, Middelburg. Aangevuld met wereldkampioenen als Barry Sheene, Marco Lucchinelli, Steve Baker, Toni Mang, Jon Ekerold, Ricardo Tormo, Stefan Dorflinger, Eugenio Lazzarini, et cetera, et cetera. Allemaal vingen ze goed startgeld (Sheene) en ze reden allemaal met een MOTO73-sticker op de kuip van hun fabrieksmachine. Dat zie je nu niet meer gebeuren… Helaas!
Foto-info
Fotograaf
Henk Keulemans
Jaar
1980
Onderwerp
Raalte Races
Wetenswaardigheid
Bij de meeste toeschouwers zal de bovenstaande foto uit 1980 het beste bijgebleven zijn van de Raalte Races. Precies, de show die Graziano Rossi en Jack Middelburg opvoerden. Met Rossi die heel het rechte eind op het achterwiel van zijn Gallina fabrieks-Suzuki reed.
Test BMW R18 Transcontinental. Een met accessoires volgehangen mijlenvreter naar Amerikaans voorbeeld, maar evengoed onmiskenbaar Duits door die joekel van een 1802cc-boxermotor. Raakt BMW met de R18 Transcontinental de juiste snaar bij liefhebbers van dit soort übercruisers?
Testlocatie
Nederland
Omstandigheden
regen en wind, maar ook droog met een waterig zonnetje
Temperatuur
tussen de 10 en de 15 graden
Testkilometers
zo’n 300
Bijzonderheden
muziek knallen, terwijl je rijdt en een verbruik van 1 op 17
Met een wielbasis van net geen 1.695 mm, een stuurbreedte van 970 mm en een blok dat bijna net zo breed lijkt, is de BMW R18 Transcontinental een motor waar je simpelweg niet omheen kunt. In een krap schuurtje mag je dat vrij letterlijk nemen. Van de kuip, het enorme blok, de 24liter-tank, het geweldige 10,25 inch tft scherm tot de passagiersstoel met geweldige rugleuning die samensmelt met de topkoffer; werkelijk alles is groot. Dat is niet voor niks, want deze BMW moet de strijd aangaan met de dikste soortgenoten van Amerikaanse makelij. Visueel imponeren hoort daar simpelweg bij.
Gewichtsbesparing daarentegen was duidelijk geen speerpunt. De Transcontinental heeft een rijklaargewicht van, hou je vast, 427 kilo! Zelfs voor een R18 is dat aan de zware kant, want het basismodel weegt met 345 kilo maar liefst 82 kilo minder. Al die extra’s wegen dus wel wat. Maar goed, de qua uitrusting en prijs enigszins vergelijkbare Harley Ultra Limited en Indian Roadmaster Dark Horse wegen respectievelijk 416 en 403 kilo. De concurrentie is dus ook niet bepaald op dieet.
Als het eenmaal rolt…
Door al die massa moet je er rekening mee houden dat het aan de hand verplaatsen van deze motor of langzaam manoeuvreren wel andere koek is. Ik moest er in ieder geval aan wennen. De optionele achteruitrijhulp (€ 997,-), die werkt op de kracht van de startmotor, is dus het overwegen waard. Je hoort vaak dat als de wielen eenmaal rollen, al dat gewicht als sneeuw voor de zon verdwijnt. Nou, nee. Zeker op lager tempo merk je dat je met een ferme knaap op pad bent.
Eenmaal op gang had ik verwacht dat het op de snelweg zou aanvoelen alsof-ie op rails ligt, maar in de praktijk vond ik ’m nog vrij beweeglijk en soms wat onrustig aanvoelen. Het was reden genoeg om even de bandenspanning te checken. Op deze R18 Transcontinental is dat dankzij de optie ‘bandenspanningscontrole’ (€ 234,-) een eitje. Kwestie van met de stuurknoppen het menu induiken en naar ‘mijn voertuig’ gaan waar je onder andere de bandenspanning kunt inzien. Top. Dat bleek allemaal keurig ‘in ordnung’. Nou waaide het wel aardig op de dagen dat ik mijn testkilometers maakte en ik vermoed dat de wind via de grote kuip aan het stuur toch wat onrust in de motor kan brengen. Niet dat het vervelend aanvoelde, maar ik had anders verwacht van zo’n toch wel ultieme ‘rechtuitmachine’.
Vloeiend rijden
Wat wel in lijn lag met m’n verwachting was hoe goed de BMW R18 Transcontinental drempels en klinkerweggetjes opvreet en hoe de remmen al die massa weten af te remmen, waarvoor hulde. Dan het bochtenwerk. Ik was verrast door hoe gemakkelijk deze lijvige motor zich laat kantelen. Ook de haalbare hellingshoek viel me niet tegen. De treeplanken komen echt niet zomaar aan de grond. Ondanks dat de BMW dus nog verrassend vlot om te gooien is, vorm je samen al gauw een halve ton aan massa. En dan heb je nog niks in die fraaie koffers zitten. Ontspannen en vloeiend rijden is dus het devies. Dan laat deze motor zich prima en met vertrouwen door de bochten leiden, zeker op een droog wegdek.
Op een nat wegdek is dat een ander verhaal. Daar kwam ik op pijnlijke wijze achter toen ik rustig tuffend achter een omaatje in een Daihatsu Cuore kansloos onderuitging op een rotonde. Op een rondweg waarop het een uur niet meer had geregend en met de R18 in Rain-modus. Deuk in m’n ego, krassen op de BMW. Ik was er even beduusd van. Door deze ervaring kan ik wel bevestigen dat de valbeugels het blok goed beschermen en de noodhulpfunctie (eCall, optie van € 330,-) van BMW feilloos werkt. Luttele momenten na deze spijtige glijpartij hoorde ik vanuit de motor een vrouwenstem die vroeg of het goed met me ging en of ik de hulpdiensten nodig had. Gelukkig niet.
Met hulp van omstanders kreeg ik de R18 Transcontinental overeind en kon ik weer verder. Was dit een gevalletje olie op de weg? Misschien. Is 427 kilo wellicht wat (te) veel om nog een beetje normaal op nat wegdek te kunnen rijden? Misschien. Reed ik daarna verder met samengeknepen billetjes als een opoe met beslagen brillenglazen? Zeker weten. Laat ik het zo zeggen: het verbaast me vanaf nu nog minder dat je bij slechter weer zelden tot nooit dit soort machines op de weg ziet.
Klassieke styling
Voor mij zou dit dus wel echt een ‘mooi-weerfiets’ zijn. Gelukkig liet de zon zich ook zien tijdens de testweek. En dan kon ik zittend op het fantastische zadel haast niet anders dan constant glimlachen om alle luxe en opties aan boord en de moeiteloze power van de ‘Big Boxer’. Daarbij is werkelijk alles aan deze motor strak afgewerkt in een geslaagde combinatie van klassieke styling met moderne techniek. Het dashboard is daar een mooi voorbeeld van. Klassieke klokken boven het enorme en uitmuntend afleesbare tft-scherm met aan de zijkanten de Marshall-speakers in zicht. Deze R18 Transcontinental was uitgerust met de meest luxe variant daarvan: de Gold Series Stage 2 (optie à € 1.220,-). De in totaal zes speakers zijn, naast de kuip, terug te vinden in de zijkoffers en de topkoffer. Gezamenlijk zijn ze in staat een asociaal hard en zuiver geluid te produceren zonder te vervormen of te kraken. Met een helm op en oordoppen in kun je daardoor op snelwegtempo nog gewoon prima radio luisteren. Blijft bijzonder. Of je medeweggebruikers of je omgeving het ook zo waarderen laat ik in het midden, maar hé het kan.
Wat dan weer niet kan, is de hoogte van de vaste ruit verstellen. Een gemiste kans wat mij betreft op een machine die verder van alle luxe is voorzien en zo vorstelijk zit. Ik had de ruit graag een centimeter of tien hoger gezet om de luchtstroom nog wat meer over m’n helm te geleiden.
Moderne techniek
Het koppelen van je telefoon gaat eenvoudig, waardoor je naast bellen via een headset ook eenvoudig je eigen Spotify-playlist rockt. Je telefoon berg je heel gemakkelijk op in een daarvoor bestemd afsluitbaar compartiment op de tank. Met de gratis BMW Motorrad-app heb je nog wat extra mogelijkheden, bijvoorbeeld via je telefoon navigatie op het tft-scherm gebruiken. Ook biedt de app de mogelijkheid om allerlei data over de motor in te zien. Moderne techniek in een klassiek jasje dus.
De BMW R18 Transcontinental hangt er vol mee. De radar voor de optionele Active Cruise Control (€ 508,-) bijvoorbeeld die in de kuip is verwerkt. Een knop op het stuur geeft de keuze uit drie gewenste afstanden. Het werkt perfect, maar ik moet er wel bij zeggen dat de kortste afstand nog steeds best veel afstand laat tussen jou en je voorligger. Daardoor blijft er veel ruimte over voor medeweggebruikers om in dat gat te gaan rijden, waarop de R18 Transcontinental zich weer langzaam laat afzakken. Tsja, op drukke Nederlandse snelwegen misschien niet zo heel erg praktisch, maar op een rustige Amerikaanse highway wellicht wel.
En dan tenslotte, dat o zo gave blok. Uiteindelijk maakt die ‘Big Boxer’ het grootste verschil met zijn Amerikaanse concullega’s. Dit blok klinkt en loopt heel anders dan de dikke V-twins waar hij de strijd mee aangaat en geeft de BMW zijn eigen en unieke identiteit. Nadat het blok bij het starten van de motor kort even lekker heen en weer schudt, loopt het strak en regelmatig. De 91 pk en 158 Nm zorgen ervoor dat je vlot vooruit gaat. Wel merk je duidelijk dat er flink wat massa voortgestuwd moet worden. De versnelling voelt daardoor minder imposant dan je op basis van met name die koppelcijfers zou verwachten.
Toch rij je al snel harder dan je denkt, doordat het blok zich simpelweg niet zo druk lijkt te maken. De rijmodi op de BMW R18 Transcontinental zijn Rain, Roll en Rock. In de Rain-modus moet je echt flink aan het gashendel draaien voor een respons. In Roll reageert het blok wat mij betreft nog steeds te indirect. Mijn grote voorkeur ging dan ook uit naar standje Rock. Eigenlijk is alleen dan het dikke blok goed bij de les en laten we wel wezen: je koopt zo’n knoepert van een Boxer natuurlijk niet om ’m afgeknepen te rijden, toch?
Conclusie BMW R18 Transcontinental
De BMW R18 Transcontinental is een volwaardig, degelijk en doordacht Duits alternatief als je in de markt bent voor een klassiek ogende en luxe cruiser met een flinke scheut Americana en een vette koppelrijke tweecilinder. En dan natuurlijk eentje die volgehangen is met (bijna) alle moderne toeters en bellen en een premium soundsysteem. Door het merkgevoel dat BMW oproept heeft deze übercruiser wat mij betreft een beter uitgangspunt dan vrijwel elke andere motor om de strijd met de dikste Amerikaanse motoren aan te gaan. De R18 Transcontinental vist door zijn formaat, gewicht en prijs wel in een kleine vijver. Willen de motorrijders bijten die normaal gesproken tussen pakweg 35 en 45 mille neertellen voor een dikke Amerikaan? De tijd zal het leren. Ik kan me wel levendig voorstellen dat deze imposante machine in ieder geval hun nieuwsgierigheid zal prikkelen. ‘Na also’, waarom niet even een proefrit maken?
Pluspunten BMW R18 Transcontinental
Dikste Boxer ooit met moeiteloze power, fijne zit, Marshall-speakers, luxe afwerking, tft-scherm als een borrelplank
Oké, oké, we geven het meteen toe dat Joel Beukers een wat aparte gozer is. Maar wanneer hij een offroad-challenge aangaat met onze Kay de Wolf, nemen we dat maar voor lief.
Test 2022 Triumph Tiger Sport 660. De sabeltandtijger heeft het niet gehaald en ook de Bengaalse tijger heeft het al jaren bepaald moeilijk. Maar er is een nieuwe en hoopgevende soort. De Sport Tijger. Brits van origine en een echte lefgozer. Zoals Scrappy Doo, Scooby’s kleine neefje dat het zonder vrees opneemt tegen sterkere concurrenten. Noem de 2022 Triumph Tiger Sport 660 gerust een reus in zakformaat. Een titaantje.
Testlocatie
Albufeira, Portugal
Testomstandigheden
Heerlijk weer, zonnig.
Temperatuur
12-18 graden
Testkilometers
280
Bijzonderheden
Met de Tiger Sport 660 brengt Triumph een middenklasse adventure met focus op de weg.
Waarom rijden we de 2022 Triumph Tiger Sport 660?
In deze klasse is de Triumph de eerste drieclinder. De Britten profileren hem hoog. Kan de 2022 Triumph Tiger Sport 660 dat profiel waarmaken?
Vòòr we de bevindingen van deze test uit de doeken doen, willen we graag nog even ingaan op de klasse waarin deze 2022 Triumph Tiger Sport 660 zich bevindt. Ook al plaatsen de Britten hem bij de adventures, het feit dat-ie helemààl geen off road ambities – of capaciteiten – heeft, wringt daar een beetje. Het is dus ook geen allroad. Een sport-tourer is het mischien wel, maar zijn hoogpotige bouw laat opties open voor andere interpretaties. Een middenklasser is het hoe dan ook. Laten we het dus een hoogpotige middenklasse sport-tourer noemen. Een categorie waarin tot nog toe de – ook nieuwe – Kawasaki Versys 650, Yamaha Tracer 7 en – met wat zin voor nostalgie – de Suzuki V-Strom 650 in zitten. De Tiger Sport 660 is geen twee- maar een driepitter en levert 81 pk. Elk direct vergelijk is moeilijk. Nu we de nieuwe Brit gesitueerd hebben, gaan we aan de rij-indrukken beginnen.
Het is Triumph menens met hun entree in deze populaire categorie. Veelzijdige middenklassers met een betaalbare prijs, daar is altijd vraag naar. De 2022 Triumph Tiger Sport 660 heeft een sterke lanceringsprijs die desondanks boven die van de concurrentie ligt, maar stelt daar iets tegenover. Een drieclinderblok met 81 pk – zoals we het ook al in de Trident leerden kennen – zorgt ervoor dat de motorfiets een zeer volwassen indruk geeft. De Tiger heeft ook de prestaties in huis om die indruk te bevestigen. 64 Nm is niet bepaald een koppelberg, maar Triumph toont dat vooral de spreiding van dat koppel belangrijk is. De koppelkromme van de 660 is haast zo vlak als de Salt Lake Flats en dat betekent meteen dat je je op sommige moment zorgen moet maken over de gekozen versnelling. Die staat wel af te lezen op het half tft- half led-dashboard, maar veel doet het er niet toe. Meestal heb je de keuze uit drie versnellingen en in elk van die drie is de respons vlot. Op de bochtige bergwegen in de Algarve reden we meestal in derde versnelling en als je er een punt van maakt, kun je daar wel een uur zonder schakelen rijden. Van haarspeld tot snelle slingers. Onder andere daarom is de Tiger Sport 660 is een bijzonder gemakkelijke motor om mee te rijden.
2022 Triumph Tiger Sport 660: sportief kantje
Misschien is het wel omdat de Tiger Sport 660 zich zo gemakkelijk laat rijden, dat je er ook erg hard mee kunt gaan. Akkoord, dat is niet het hoofddoel van deze motorfiets, maar wie sportieve genen heeft, mag die ook wel laten zien. Ongetwijfeld was het daarom dat Triumph ons de Isle of Man-topper Joe Akroyd als voorrijder meegaf. Na een 40-tal kilometer op iets drukkere wegen, kwamen we plots op zo goed als verkeersvrije bergwegen en die Akroyd ging er gewoon vandoor als een speer. Met een treintje van drie achter hem aan. De overige collega’s hielden het bij een gewoon sportief tempo, terwijl wij Joe Bar-gewijs over de Portugese heuvels denderden. Het gevolg was niet alleen dat we een half uur voor het restaurant opende al gereed stonden voor de lunch, maar vooral dat we de stuurkwaliteiten en de stabiliteit bij hoge snelheden en hard remmen meteen kenden. Het is verrassend dat een motor die zo scherp stuurt als deze Tiger Sport 660 – niet verwonderlijk met een wielbasis van 1.418 mm en een balhoofdhoek van amper 23 graden – toch nog perfect stabiel blijft bij hoge snelheden. Het scherp sturen is eventjes wennen, maar omdat er geen compromissen gemaakt zijn op het vlak van stabiliteit, mag je dit als een voordeel zien.
Wennen
Aan de ophanging kun je alleen de veervoorspanning van de monoshock instellen, maar dat gebeurt dan wel hydraulisch en via een draai aan een goed bereikbare knop. Handig en het werkt goed. Hetzelfde commentaar kan gegeven worden op de instelbaarheid van het windscherm. Met één hand en zonder enig probleem regel je de stand van de ruit. En zo zijn er wel meer dingen die getuigen van gezond verstand in Hinckley. De motor is slim gebouwd en goed afgewerkt.
Al heeft dat laatste grenzen. Zoals bij de instelmogelijkheden van de ophanging en bij het dashboard dat maar deels tft is en voor de rest led. Het spreekt voor zich dat Triumph best een volledig instelbare ophanging had kunnen monteren en een full tft-scherm. Maar dan was alles flink duurder geworden en dan was er wellicht commentaar geweest op de prijs. Nu heeft Triumph een goed werkende ophanging en een overzichtelijk dasbhoard met tft-insert. Functioneert perfect. Kous af.
Intuïtief
Ook de bediening van de elektronica via de knoppen op de linker stuurhelft en het semi-tft-scherm loopt vlot en vooral intuïtief. Triumph beperkte het aantal knoppen tot een minimum en zo kun je makkelijk de modus kiezen waarin je wilt rijden. De opties zijn ‘Rain’ en ‘Road’, ook hier geen overbodige franjes of rij-modi. Trouwens, wie meerdere modi heeft, selecteert in de meeste gevallen één modus voor droog wegdek en de rain-modus wanneer nodig. Bovendien is die keuze van rij-modi één van de zaken waarmee de Britten zich van de concurrentie wil onderscheiden. Met de tractiecontrole zijn ze niet de enige, met de rij-modi en een vermogen van meer dan 80 pk wel. Het doet de vraag rijzen of de Britten niet naar zwaardere motoren moeten kijken als concurrenten. Een BMW F900XR bijvoorbeeld.
Rem je rot
Op het vlak van prestaties en comfort kan de 2022 Triumph Tiger Sport 660 die confrontatie wel aan. Je zit heel ontspannen en bent goed beschermd tegen de elementen van de natuur. Met het scherm op de laagste stand krijg je wel wind om de helm heen, maar er zijn geen turbulenties. Op de hoogste stand zit je zo goed als compleet beschermd.
De zithouding is vrij ontspannen en tegelijkertijd licht sportief. Dat zorgt voor een goede controle bij het sturen, maar ook bij het betere remwerk. Geen Brembo Stylema-remmen, maar gewoon goeie Nissins die voor dit type motor en dit soort werk méér dan voldoen. De remwerking is zelfs bijzonder krachtig, ook achter. Als je er echt tegenaan gaat, voel je achter het ABS zelfs vaker dan normaal ingrijpen. Dat toont remkracht, maar het heeft natuurlijk ook te maken met de staat van het wegdek en de grip van de band. Ook vooraan zijn de stoppers bijzonder krachtig. We waren heel blij dat we daar het ABS niet voelden ingrijpen…
We reden in totaal bijna 300 km met de Tiger Sport 660. Even op een vochtig wegdek, vaak op mooie, droge slingerwegen. Maar ook in druk verkeer en zelfs op de snelweg. De Tiger Sport 660 is echt een type voor al het werk. En de motorfiets is bovendien zeer gemakkelijk te controleren. Triumph mikt op jongeren, heropstappers en ervaren rijders. Met als doel woon-werk verkeer, weekendritten, reizen en plezieruitstapjes. Lees: behalve enduristen en fans van classic bikes, hoort zowat elke motorrijder tot het doelpubliek. Opvallend is dat de kleine reus zich ook op alle vlakken capabel toont. Gooi er de optionele koffers op, de al even optionele quickshifter en de handvatwarming en je hebt een zeer complete motorfiets.
Conclusie 2022 Triumph Tiger Sport 660
Triumph mikt met de introductie van de 2022 Tiger Sport 660 recht in de roos. Het is een middenklasser die de handschoen kan opnemen tegen motoren uit zijn eigen categorie en, waarom niet, tegen motoren met meer inhoud. Het driecilinderblok bewijst ook hier zijn waarde en met een afwerking die op het niveau staat dat we ondertussen van Triumph gewoon zijn, kom je tot een motorfiets met een heleboel pluspunten en nauwelijks gebreken. Eén van de moeilijkst meetbare plussen is de fun factor, maar na de intensieve testrit in de Algarve is het duidelijk dat deze motorfiets vooral ook een pretmaker is. Naast alle meetbare plussen, is die laatste misschien wel de belangrijkste. Want rijplezier, is dat niet waar we allemaal naar op zoek zijn in een motorfiets?
Vandalen hebben herdenkingsartikelen gestolen die op het gedenkteken van de wegrace-legende in Estland waren geplaatst. Verontwaardiging van autoriteiten en familieleden is groot.
‘Het is een echte daad van vandalisme.’ Zo omschrijft Allan Amelijusenko, de organisator van de Joey Dunlop-herdenkingsrit. Het gedenkteken in Tallinn, Estland, waar de 26-voudige TT-winnaar in de zomer van 2000 om het leven kwam, was het voorwerp van een diefstal. ‘Veel persoonlijke voorwerpen, die deze plaats tot een heilige plaats maakten, zijn vernield, ook al is het gedenkteken zelf niet beroerd,’ verklaart de Est aan de BBC.
Aan de Belfast Telegraph, die het nieuws meldde, spreekt Amelijusenko de hoop uit dat de voorwerpen, of ten minste enkele daarvan, misschien onder de sneeuw liggen die momenteel heel Estland bedekt. Ook hoopt hij dat er ten minste enig bewijsmateriaal onder zal worden gevonden wanneer de sneeuw ontdooit. Sommige voorwerpen kunnen een hoge waarde vertegenwoordigen op de markt van motormemorabilia. Dus er is een oproep gedaan aan iedereen die verdachte voorwerpen te koop ziet staan op het web.
Recordhouder
Dunlop, die in 1952 in Ballymoney werd geboren, is de recordhouder met 26 TT-overwinningen, naast 13 overwinningen in de NorthWest 200, vijf TT/F1-titels, en meer dan 160 andere overwinningen in diverse races, meestal op de weg. Yer Maun – The Man, zoals hij in het dialect van Ulster wordt genoemd kwam op 2 juli 2000 om het leven tijdens een race in Estland, kort nadat hij de laatste drie TT-overwinningen had behaald, met een Honda VTR/SP1.
In deze klasse is de Triumph de eerste drieclinder. De Britten profileren hem hoog. Kan de Tiger Sport 660 dat profiel waarmaken? Thierry test de Triumph Tiger Sport 660 2022 in Portugal.
In de jaren ’80 en ’90 hadden bijna alle Japanse fabrikanten sportmotoren met kleine 250cc viercilinder motoren. Motoren zoals de Honda CBR250RR, of zelfs de Suzuki Bandit Slingshot schieten ons te binnen. Hoewel niet bepaald vuurspuwende beesten, hadden deze motoren zeker één ding in hun voordeel: geluid.
Vandaag de dag zijn 250cc sportmotoren en naked bikes gedegradeerd tot ééncilinder- of paralleltwin-motoren. Hoewel deze motoren inderdaad praktisch en ideaal zijn, vooral voor beginners, hebben ze lang niet zo veel ziel als hun viercilinder voorouders. Kawasaki heeft geprobeerd de kwart-liter lijn-vier-klasse nieuw leven in te blazen met de Ninja ZX-25R. Deze kleine krachtpatser, die alleen op bepaalde markten verkrijgbaar is, heeft een 249cc-motor die tot 17.500 t/min toeren maakt. Met zijn 43,5 pk is hij geen echte ripper, maar hij is ook niet traag.
Je zou kunnen zeggen dat de ZX-25R, gezien zijn vrij unieke platform en beperkte beschikbaarheid, een enorm succes was. Het is waarschijnlijk met het succes van de Ninja in het achterhoofd dat Kawasaki een naakte versie van deze kleine giller zou kunnen ontwikkelen. Dat klopt, de geruchtenmolen in Japan draait op volle toeren, met berichten die suggereren dat de Japanse fabrikant bezig is met de ontwikkeling van een nieuwe Z250. Nu kennen we de Z250 in zijn paralleltwin-vorm – een platform dat evolueerde in de Z300 en nu, de Z400. We hebben echter nog nooit een naked bike gezien die kleiner is dan de Z800 en uitgerust is met een inline-viercilindermotor.
Het nieuwe e-magazine van Kawasaki belicht het complete Kawasaki-gamma voor 2022. Met uiteraard de nieuwe Versys 650, Z650RS, Z900 SE, Z900RS SE en Ninja H2 SX SE.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
