Achterop bij een Kawasaki Z H2 op Assen

Soms heb je zo’n spijt van een toezegging. Dan sta je op de afgesproken plaats en dan weet je: ik wil hier weg! Met de motor terug naar huis. Maar dan sla je wel een pleefiguur. Dus toch maar achterop bij Nigel Walraven, enduranceracer en Nederlands kampioen Superbike. Als iemand een Kawasaki Z H2 tot het uiterste kan afknijpen, is hij het. En dan weet je: dat gaat hard, zo vreselijk hard. Morituri te salutant…

Test Kawasaki Z H2 2020

Helemaal origineel is het niet. Geven we ruiterlijk toe. Randy Mamola ging ons voor. Die reed ook gewone stervelingen over het circuit met een Ducati MotoGP-racer. Maar da’s een motor die je nergens kunt kopen. De Z H2 staat gewoon in de showroom van de Kawasaki-dealer te glimmen. Tik 20 mille af en je hebt 200 pk onder je kont. Dan heb je een naked die er van voren uitziet als de Predator uit de gelijknamige film: gemeen, vals, onbetrouwbaar. Als er eén motor is die snelheidscamera’s laat smelten als je voorbij scheurt, is het deze bruut. Zo’n motor moet je temmen en dat kan niet iedereen. Deze motor vraagt om een berijder met barstensveel talent. En dat heb jij niet. Is ook niet erg, want jij mag mee achterop. Als duo. En dan maar hopen dat je net zoveel lef hebt als Nigel Walraven. De endurance- en superbikecoureur heeft als het erop aan komt de sneuvelbereidheid van een beroepssoldaat. Heb jij er ook zo’n zin in?

Maling aan iedereen

Een stralende maandag in juli. Huilende viercilinders, brommende V-twins: Hennie Lentink en zijn bunch leggen een spoor heet rubber op het TT-circuit. Zo komt de Z H2 in een gespreid bedje terecht. Grip verzekerd. Hoe dan ook wordt de Kawasaki vertroeteld. Bandenwarmers zorgen ervoor dat ‘ie geen koutje oploopt en een poetsdoek verwijdert de laatste smetjes. Het is wel een imposante motor om te zien. Een beetje gek ook.

Alsof Kawasaki een middelvinger opsteekt. Het is een motor voor jongens en meiden die niet willen deugen. Die over dijken janken en maling hebben aan alles en iedereen. Niet dat de berijders van een Z H2 zich ook zo gedragen, maar met deze Kawasaki krijg je dijkbewoners wel op de kast. Het zooitje ongeregeld dat MotorNL heeft geselecteerd, lijkt echter verdacht veel op een groepje brave burgers dat de 1,5 metermaatschappij zonder mopperen accepteert. Sommigen hebben zelfs hun vriendin meegenomen. Nee, die zullen nooit een winkelruit ingooien tijdens een BLM-demonstratie. Familieleden meenemen naar het circuit waarop ze straks doodsangsten uitstaan. Da’s pas leuk.

Hachelijke situatie

Dat er beugels op de tank van de Z H2 zitten, is niet voor niets. Als Nigel straks voluit accelererend rubbersporen trekt in de Veenslang, kun je als duo maar beter iets in je handen hebben. Nigel denkt er 270 km/u te kunnen halen. Eenmaal op die snelheid moet hij opletten en heel sterk afremmen, anders duikt hij met duo en al zo het struweel van de Ruskenhoek in. Eerder zei hij nog dat hij vlak voor deze bocht eerst ging staan en dan de motor omlegde. Geruststellend liet hij erop volgen dat de duo mocht blijven zitten. Inmiddels gaat de grapjas in volle galop naar de Stekkenwal.

Het technische gedeelte van het circuit nadert snel. Voor een coureur is dat een speeltuin, voor een duo een spookhuis. Nooit eerder gevoelde G-krachten en hellingshoeken trekken het lijf aan stukken en werken in op maag en darmen. Je zou er misselijk van worden. Maar Nigel heeft er lol voor twee. Wat zei hij eerder ook alweer tijdens het voorstelrondje? ‘Ik ga ze zó bang maken’. En gillend werpt het endurancebeest zich in Duikersloot. Ja, zo snel gaat het. Stekkenwal, Mandeveen en De Bult liggen alweer seconden achter hem. De duo gilt ook en onversneden angst duwt het maagzuur de slokdarm in. Zonder mededogen geeft Nigel opnieuw gas. Nu komt het stuk waarin hij de Z H2 moedwillig over de kerbstones stuurt. Dat had hij vooraf al aangekondigd, met een grote grijns.

Een nieuw ronderecord

‘Het hele stuk van Meeuwenmeer naar de GT-bocht rij je eigenlijk alsof je op een rechte weg rijdt’. Huh? ‘Nou, je moet wel sturen, maar je houdt wel min of meer het gas erop. Het gaat dan van kerbstones naar kerbstones. Daar moet je overheen, anders haal je de volgende bocht niet. Halen we die bocht niet, weet ik niet wat er gebeurt’. Een uurtje geleden gaf Professor Walraven nog les. De Kawasaki-VIP box – met balkon dat uitzicht geeft op de GT-bocht. Je zult daar staan tijdens de TT – was omgetoverd tot leslokaal. Met een watertje losjes in de hand gaf de ontspannen coureur een college Rondje TT Circuit . Niet dat we er ook maar iets van begrepen, maar dat van die kerbstones ging er in als Gods woord in een ouderling. De Kawasaki Z H2 zou er wat licht aanvoelen, omdat ‘ie het contact met het circuit verloor. Hoe hard het daar ging, hield Nigel voor zichzelf. Je zou er alsnog een spijtoptant van worden.

Terug naar het nu, terug naar een klapperend gebit en een helm die ineens gaat zweven terwijl je het bandje heel strak had aangetrokken. Korte drumroffels over kerbstones, als begeleiding naar de executie. De GT, de beroemdste bocht van de TT. Al zo vaak scherprechter in menig gevecht. Te hard, eigenlijk krankzinnig hard dwingt Nigel de Kawasaki Z H2 naar de chicane, de rode loper naar eeuwige roem en heldendom die exclusief is weggelegd voor racers met een leeuwenhart. Dan nadert de finish snel, het voorwiel komt omhoog. En de tijd stopt. Denkbeeldig juicht de volle tribune. 2:10:95 knippert op het scherm. Een ronderecord!