Motorleven: Alex Gerling

‘Waar de motorfiets voor staat in mijn leven? Voor ontspanning. Even heerlijk toeren en zo min mogelijk aan iets anders hoeven te denken dan asfalt. Stiekem ben ik wel een mooi-weerrijder. Als het echt regent of als er pekel ligt, ga ik liever niet, maar als het moet dan moet het. De kop van Noord-Holland is voornamelijk waar ik rondrijd, maar ieder jaar ga ik in ieder geval ook één lang weekend naar de Eifel of Hartz met vrienden.

Toen ik nog brommer reed stond hij in de garage naast de motor van mijn broer. Ja, dan pak je dat ding een keer mee om in de straat rond te rijden. Al snel had ik door dat er ook een voor mezelf moest komen. In 1993 haalde ik daarom mijn rijbewijs en kocht een Kawasaki 454 LTD. Samen met mijn vrouw reed ik ermee naar Zuid-Frankrijk. Dat was afzien, maar wel enorm gaaf! Het jaar daarop kocht ik een Kawasaki Vulcan 750, die ik eind 1995 verkocht. Daarna reed ik een flink aantal jaren niet. Huisje, boompje, beestje zorgde voor die dikke pauze.

‘Je gaat erop zitten en het is thuiskomen, een echte Honda.’

In 2005 werd ik voor de leeuwen geworpen toen een maat zei: “Wij gaan een weekend weg en jij gaat maar mooi weer mee”. Onder sociale druk ben ik zo weer gaan motorrijden. Hij regelde een Honda CB500 voor me en we reden met een ploegje naar de Eifel. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik daar wel een paar billenknijpmomenten heb gehad hoor, maar toen ik bijgekomen was, bleek ik de smaak weer te pakken te hebben. Twee weken later kocht ik een Kawasaki GPX600 en sindsdien gaan we ieder jaar met die ploeg op pad. In dat jaar werd ik ook vrienden met Kevin van Keri Motoren. Toen nog in Volendam, nu in Opmeer. Iedere keer als hij iets moois binnen krijgt, raak ik weer aan het twijfelen. Zo komt het dan ook dat de motoren in mijn schuur een vrij hoge doorloop kennen. Daar zitten ook wel wat miskopen tussen, hoor. Mijn vorige motorfiets bijvoorbeeld, een Multistrada 1200 uit 2013. Daarmee heb ik een paar keer wat gekke elektronicaperikelen beleefd, waardoor het vertrouwen eigenlijk weg was. Hoog tijd om terug te gaan naar “mijn” vertrouwde Honda. In de drie weken dat ik hem nu heb, is het genieten. Je gaat erop zitten en het is thuiskomen, een echte Honda. Ik ben weer helemaal Honda-minded geworden. Alle oude shirts zijn weer uit de kast gekomen. Het enige dat ik nog moet veranderen is de Ducati-sticker op mijn helm.’

Tekst: Tom van Appeldoorn
Fotografie: Jacco van de Kuilen