Motorleven van Stefi Hardin

Motorrijden doe ik al sinds ik oud genoeg was om een oefenplaatje op mijn motor te schroeven. Dat ging er trouwens thuis niet van harte in, hoor. Mijn ouders waren erop tegen. Ik zou mijn autorijlessen zelfs cadeau krijgen. Maar sinds ik als kind de eerste kickstart van een motor meemaakte, wist ik al: hier ben ik aan verknocht. Mijn broer had daarbij een abonnement op de MOTO73 en dat blaadje verslónd ik echt. En na een zijspoor met een brommertje van het merk Yamaha, de FS1, kocht ik op mijn achttiende mijn eerste Honda-motorfiets. Die werd door de dealer, Simon Schram uit Wolvega, bij ons thuis afgeleverd. Vlak daarvoor had ik mijn ouders toch maar ingelicht. Je kunt je voorstellen dat ze wel een beetje verbaasd waren. Inmiddels ben ik toe aan mijn vijfde.

Op reis of op vakantie ga ik eigenlijk nooit met de motor. De meeste kilometers maak ik in woon-werkverkeer, zomer en winter door, soms 10 tot 12.000 kilometer per jaar. Zodra ik opstap, geniet ik. Ooit heb ik een ongeluk gehad; in 1988 reed ik een meisje op de fiets aan, die nooit op die weg had mogen zijn. Na tien jaar procederen kwam de rechter tot de conclusie dat het toch voor vijftig procent aan mij lag. Dat heeft best wel impact gehad, maar het heeft me niet van de motor afgehouden. En gelukkig is het meisje hersteld, dat is het belangrijkste hè. Ik rijd door tot het echt niet meer kan. Misschien dat ik binnenkort wel weer wat lichter ga rijden. En met mijn dochter samen, die heeft ook haar rijbewijs. Dat mocht ze van mij natuurlijk wel halen, hahaha.