Het thema van de Nederlandse Boekenweek 2020 luidde ‘Rebellen en Dwarsdenkers’. In het kader daarvan werden vijf portretten van schrijvers gemaakt. Dat waren Maarten ‘t Hart, Youp van ’t Hek, twee onbetekende pipo’s, en ik. Zo’n portret bestond uit twee delen. In het eerste deel stond de auteur bij z’n boekenkast, duidde hij de boeken aan van schrijvers die volgens hem rebellen of dwarsdenkers waren of waren geweest, en gaf hij daar uitleg bij. Bij voorbeeld: ‘Gerard Reve was een rebel en een dwarsdenker, mede omdat hij, ver avant la lettre, huwde met z’n vriend in een katholieke kerk.’ Of: ‘Richard Brautigan was een rebel en een dwarsdenker omdat hij ’s nachts op de gazons van z’n buren een bord ging planten waarop stond: “Ik ga morgen met je vrouw naar bed”’ Of: ‘Gust Gils was een rebel en een dwarsdenker omdat hij sympathiek spelde als simpatik.’
Met de opname van dit eerste deel was je toch algauw drie uur kwijt. De locatie voor het tweede deel mocht je, als participerend auteur, zelf kiezen. Deze plaats moest iets te maken hebben met je eigen vormen of gestalten van rebellie of dwarsdenkerij, dus plaatsen die moesten bewijzen dat je afweek van de norm. Dat kon een ruimte zijn waarin je voor het eerst een moord had gepleegd. Of een ruimte waarin je voor het eerst een geheime fascistische toespraak hield. Of een ruimte waarin je voor het eerst de Belgische vlag in brand had gestoken. Of een ruimte vol drugs waarin je vele keren allerlei troep verkocht had aan minderjarigen. Ik heb zelf nooit een moord gepleegd, heb niks met het fascisme te maken, vindt de Belgische vlag heel mooi, en blijf verre van iedere drug, zodat ik een geheel andere ruimte moest verzinnen.
Na enig nadenken kwam ik terecht bij de garage waarin m’n twee motoren huizen. Want geef toe, een motorrijder is nog steeds, door de eeuwen heen, vaak een rebel en een dwarsdenker. Als motorrijder kun je dit tot uitdrukking brengen door heel hoge snelheden te halen waar dit niet mag. Dat doe ik bijna nooit, behalve als de Street Triple er zin in lijkt te hebben, en ik in de verlaten haven van Gent eventjes accelereer tot 250 kilometer per uur. Je kunt ook de rebel en dwarsdenker uithangen door een liftende persoon mee uit te nodigen op je duozit, en op het moment dat die klojo heeft plaatsgenomen, vertrek je zo onverhoeds dat de lifter er al meteen afligt. Of je kunt overal verkondigen dat auto’s voor kleinburgerlijke mensen zijn met oogkleppen op, een beperkte visie op de diepten van het bestaan, en vol onnodige angst voor wind, regen, sneeuw, ijzel, mist, en veertig graden in de schaduw, en dat motoren voor dwarsdenkende, rebellerende mensen zijn, die zich van de natuurelementen geen bal aantrekken, en altijd maar voorwaarts gaan, voor de kudde uit, altijd maar voorwaarts, tot de horizonten zijn gepasseerd.
Ik nam plaats tussen m’n twee motoren, de Street Triple en de Street Twin, en de interviewer vroeg: ‘Dit zijn volgens jou de instrumenten van je rebellie en je dwarsdenkerij? Op welke manier kun je dit duidelijk maken?’ ‘Op deze manier,’ zei ik, en ik liep naar hem toe, en gaf hem een enorme schop tegen z’n testikels. Z’n verdiende straf, want aan motorrijders moet je geen al te onnozele vragen stellen. ‘Heb je dit goed kunnen capteren?’ vroeg ik aan de cameraman, en die knikte bang van ja hoor, meneer Brusselmans! Maar later, toen het portret gemonteerd op tv kwam, was de schop tegen de testikels eruit geknipt. De Street Triple en de Street Twin kwamen prachtig in beeld, dat wel, en daar was het me tenslotte om te doen geweest.
