Een droom, die ik al meermaals heb gehad, is die over een sneeuwman die rondrijdt op een Moto Morini Corsaro. Die heeft de uitlaatpijpen redelijk hoog, en hoe verder de sneeuwman vordert, hoe meer hij smelt. Op den duur is er alleen nog z’n hoofd over. Dit wil remmen, maar een hoofd kan niet remmen, daar zijn handen en/of voeten voor nodig. Dus het hoofd van de sneeuwman is veroordeeld om te blijven rijden, tot de benzinetank van de Morini leeg is. Ik schiet dan wakker uit deze droom en heb in m’n halfslaap medelijden met het hoofd van de sneeuwman. Het is volgens mij logisch dat je in de winter vaker over sneeuwmannen droomt dan in de zomer. In de zomer droom je dan weer vaker over een zwembad waarin een naakte operazangeres is verdronken. Overigens mag je niet meer ‘sneeuwman’ zeggen, dat is seksistisch. Je moet zeggen ‘sneeuwpersoon’. Oké, dat zal ik in het vervolg doen. Zo’n Moto Morini Corsaro, die wilde ik ooit aanschaffen, omdat ik een motor wilde van een merk dat je zelden aantreft in het straatbeeld. In Vlaanderen bleek er echter geen enkele dealer van Moto Morini te vinden. Dus ging ik op zoek naar een machine van een ander bijzonder merk. Dat werd de 1200cc-Buell X1 Lightning. Daar waren wel dealers van, omdat Buell immers verkocht werd in Harley-Davidson-showrooms. Ik had met de X1 veel bekijks. Als ik ’m ergens parkeerde, werd ik al meteen omzwermd door een aantal mensen, meestal mannen, die vroegen: ‘Wat is dat voor een motor?’ ‘Een Buell’, zei ik dan. ‘Dat is een merk uit Finland en in het Fins betekent “buell” “bliksem”.’ Op een keer stond er tussen dat soort omstanders een gozer die van Finse afkomst was en die zei: ‘Buell betekent helemaal niet bliksem in het Fins.’ ‘Nee, wat betekent het dan wel, wijsneus?’, zei ik. ‘Buell is in het Fins een woord dat niet bestaat’, zei hij. ‘En een klap tegen je kanis, bestaat die dan wel in het Fins?’, zei ik pissig, waarop de man, een ongeveer 80-jarige klojo, wegrolde in z’n rolstoel. Het is niet omdat je van Finse afkomst én invalide bent, dat je te veel praatjes moet hebben. Hoe dan ook, met de Buell heb ik tien jaar lang rondgesjeesd, van 1999 tot 2009. Tien jaar met dezelfde motor, dat is voor iedere normale motorrijder een eeuwigheid en op den duur wil je wel eens wat nieuws. Ik besloot om niet bij Buell te blijven, omdat hun toentertijd nieuwe modellen simpelweg niet mooi genoeg waren. Zodoende ging ik m’n ogen ergens anders de kost geven, bij Honda, Suzuki, Yamaha, Kawasaki, BMW, Ducati; noem maar op. Het scheelde niet veel of ik had een Ducati Monster aangeschaft, maar die was toen zo populair dat ongeveer iedereen een Monster had. Het is niet zo dat ik altijd maar weer origineel wil zijn, maar een Monster bezitten is compleet het tegenovergestelde van origineel, wat me ook niet aan te raden lijkt. Herman Brusselmans: ‘Motorrijden is altijd een doekje tegen het bloeden’ Op een keer verzeilde ik bij de dealer van Triumph. Dat was een leuke man, en z’n vrouw, die meedraaide in de zaak, was ook een leuk persoon. Ik had meteen een voorliefde voor de Street Triple 675 R. Die heeft de uitlaatpijpen wel hoog, zodat ik aan de dealer vroeg: ‘Als er een sneeuwman op de Triple rijdt, smelt die dan niet algauw?’ ‘Dat wel’, zei de dealer. ‘Maar ja, zelfs als alleen nog z’n hoofd overblijft, kan dat blijven doorrijden tot de tank leeg is.’ Dat was een reactie die me aanstond en ik kocht de Triple, die ik nu nog steeds in bezit heb, net als de later aangekochte Street Twin 900 en Thruxton 1200. Sinds ik de Triple heb, blijf ik wel geregeld dromen over een sneeuwpersoon op een motor, maar deze droom komt alleen voor in de winter. In de zomer verdrinken er wel steeds naakte operazangeressen in een zwembad, en zo is het in ieder seizoen altijd wat.