Voorafgaand aan 2023 was er heel veel te doen over de komst van de MotoGP Sprint-races. Alles zou anders worden, maar is het wel echt anders geworden of roept iedereen elkaar zoals zo vaak in de racerij na? Tijd voor een grondige analyse!
Zonder de Sprint was het kampioenschap al voor Valencia beslist
Op basis van de data uit het verleden – zie MOTO73 5/2023 – zouden Jorge Martin en Jack Miller het meest gaan profiteren van de MotoGP Sprint. Na het langste seizoen ooit, blijkt dit ook zo te zijn. Martin won negen keer en behaalde daarmee veruit de meeste overwinningen in de korte zaterdagrace. Maar de komst van de Sprint bepaalde uiteindelijk niet de wereldtitel, al zorgde het er wel voor dat het spannend bleef tot aan Valencia. Was de MotoGP Sprint er niet geweest, dan had Francesco Bagnaia al eerder zijn tweede MotoGP-titel veiliggesteld. Bagnaia scoorde dus minder dan Martin in de Sprint, maar maakte het verschil in de hoofdraces waarin beduidend meer punten gescoord kunnen worden. En dat ondanks vijf nulscores! In de hoofdraces waarin Bagnaia finishte, stond hij altijd op het podium. Jack Miller deed het in 2023 ook beter in de Sprint dan in de hoofdraces, al waren zijn resultaten met KTM niet hetzelfde als die in de voorgaande jaren bij Ducati.
Binder bewijst het ongelijk van statistieken
Brad Binder, Enea Bastianini en Johann Zarco zouden op basis van het MOTO73-artikel voorafgaand aan het seizoen de verliezers worden van de Sprint. Dit is deels uitgekomen. Het seizoen van Bastianini is vanwege zijn blessureleed niet te vergelijken met dat van vorig jaar. Bij Zarco kwam inderdaad uit dat hij beter scoort in hoofdraces dan in de Sprint. De kwalificaties van de Fransman zijn niet geweldig (8,60 gemiddelde startplek) en daarnaast is hij geen rijder die in de eerste ronde veel posities wint. Zarco heeft tijd nodig om naar voren te komen, iets waar hij simpelweg meer tijd voor krijgt in de hoofdraces.
Bij Binder kwam het niet uit. De Zuid-Afrikaan presteerde in 2023 zelfs beter in de Sprint dan in de hoofdraces. De reden hiervoor zit voor Binder in het verbeteren van zijn kwalificatieplek. In 2022 stond Binder gemiddeld 12,15 op de grid. In 2023 was dat 8,16.
Marco Bezzecchi zal gezien de uitslagen ook geen fan van de Sprint zijn. Hij scoorde in de hoofdraces slechts 18 punten meer dan Martin, terwijl het verschil in de eindstand maar liefst 99 punten bedroeg. Op basis van hoofdraces was Bezzecchi bijna Martin voorbijgegaan en vicewereldkampioen geworden.
Quartararo is de echte Sprint-verliezer
Op basis van data uit het verleden leek het voor Fabio Quartararo qua resultaten weinig uit te maken of hij een Sprint of grand prix-race zou rijden. De praktijk in 2023 bleek anders te zijn. Hij scoorde aanmerkelijk beter in de hoofdrace dan in de Sprint. De oorzaak ligt bij zijn startpositie die het afgelopen jaar gemiddeld op 11,95 lag. Met zijn Yamaha kwam de Fransman in de races praktisch altijd naar voren, al ging dat nooit heel snel. Dit zorgde ervoor dat Quartararo duidelijk beter scoorde in de hoofdraces dan in de Sprint. Vorig jaar lag zijn kwalificatiegemiddelde nog op 5,25, maar toen streed hij ook tot de laatste dag voor de wereldtitel.
De startpositie bepaald meer dan ooit
Luca Marini was een rijder die zeer goed presteerde in de Sprint. Ook dit heeft te maken met de startpositie. Bij de Mooney VR46 Racing Team-rijder lag die in 2023 gemiddeld op 6,61. Alleen de top-drie in het WK – Bagnaia, Martin en teamgenoot Marco Bezzecchi – hebben een beter kwalificatiegemiddelde. Ook Marc Márquez was in de Sprint beter dan in de hoofdrace. Márquez moest met zijn ‘mindere’ Repsol Honda veel risico’s nemen om voornamelijk de Ducati’s bij te benen. De achtvoudig wereldkampioen had in de Sprint dan ook minder ronden de kans om van zijn motor te vallen.
Bij constant scorende rijders buiten de top-tien, als Franco Morbidelli en Augusto Fernandez, is te zien dat zij hun punten praktisch allemaal in de hoofdrace behaalden. Dit komt doordat in de Sprint slechts negen rijders punten krijgen terwijl in de hoofdrace vijftien rijders punten kunnen behalen. De onderlinge verschillen zijn dermate klein geworden dat een goede start en goede startplek dus cruciaal zijn om in de MotoGP nog te kunnen scoren. In andere klassen ligt dat nog wel iets anders. In de MotoGP is het inhalen ook moeilijker geworden door de komst van meer elektronica en de huidige banden. De voorband wordt al snel (te) warm wanneer een rijder kort achter iemand rijdt.
Op basis van de statistieken wordt het helemaal duidelijk dat een goede startplek cruciaal is om te winnen of om op het podium te komen. In 68% van de hoofdraces vertrok de winnaar van de eerste startrij. En in 85% van de hoofdraces vertrok de winnaar van de eerste of tweede startrij. Slechts drie keer gebeurde dat niet. Dat was bij Bagnaia’s (P13 grid) zege in India, de overwinning van Aleix Espargaró (P12 grid) op Silverstone en de eerste plaats van Bezzecchi (P7 grid) in Le Mans. In 80% van de hoofdraces stonden er rijders op het podium die vanaf de eerste of tweede startrij waren vertrokken.
In de Sprint liggen deze percentages nog iets hoger. Alle winnaars in de Sprint vertrokken vanaf de eerste of tweede startrij. De enige uitzondering was Brad Binder in Argentinië, die met een raketstart vanaf de vijfde rij de korte race wist te winnen. In de Sprint vertrokken de podiumgangers in 84% van de races van de eerste of tweede startrij. Kortom zonder een goede kwalificatie is het bijna onmogelijk geworden om tot een goede eindklassering in het MotoGP-kampioenschap te komen.
