Op zaterdag 14 en zondag 15 september viert Arie Molenaar Motors het 60-jarig jubileum met een spectaculair Jubileum Festival! Een van de hoogtepunten van dit weekend is een unieke expositie die de rijke geschiedenis van Molenaar Racing tot leven brengt. Kom en bewonder legendarische (race)motoren en herbeleef de mooiste momenten uit de geschiedenis van Molenaar Racing en Molenaar NSF100.
Alle Molenaar Racing- en Molenaar NSF100-coureurs zijn uitgenodigd om hun handtekening te komen zetten bij hun eigen foto op een indrukwekkende Wall of Fame, van maar liefst drie bij drie meter. Deze Wall of Fame krijgt na de expositie een prominente plaats bij Arie Molenaar Motors, als blijvend eerbetoon aan alle coureurs en als blijvende herinnering aan het 60-jarig jubileum.
Er is een groot aantal klassieke racemotoren te zien van onder andere Jan de Vries, Haru Aoki en Hans Spaan en nieuwe racemotoren van onder andere Brad Binder en Sam Lowes. Bovendien is er een racesimulator waarop coureurs en bezoekers elkaar kunnen uitdagen.
Arie Molenaar: “We kijken er naar uit om onze coureurs van vroeger en nu weer te ontmoeten. Het wordt niet alleen een feestelijke gelegenheid, maar ook een heuse reünie! Een aantal bekende Nederlandse coureurs, zoals o.a. Collin Veijer en Hans Spaan hebben hun komst al bevestigd.”
Tijdens het Jubileum Festival op zaterdag 14 en zondag 15 september is nog veel te doen en te beleven. Bij aankoop vanaf €100,- ontvang je een gratis lot waarmee je kans maakt op geweldige prijzen, zoals een Kawasaki KLX110, een exclusief weekend rijden op een MV Agusta Dragster RR SCS American Edition of een Super Veloce 98 Edizione, 60 dagen rijden op een Husqvarna Svartpilen 801 of je aankoopbedrag terug in de kledingshop.
Tijdens het evenement kun je ook deelnemen aan workshops over motoronderhoud, kettingspannen en moderne technieken, en je verbazen over de skills van motoracrobaat Alex van den Broek. Kinderen van 5-10 jaar kunnen meedoen aan de Kids Mini GP KTM rijderstrainingen op elektrische offroad modellen. Verder zijn er veel demonstraties en activiteiten, een gratis helmenservice en workshops over veringafstelling en zitpositie. Alle informatie vind je op: https://www.ariemolenaarmotors.nl/jubileum-festival-14-en-15-september/.
Details evenement:
Jubileum Festival: zaterdag 14 en zondag 15 september.
Meet en Greetmet coureurs: beide dagen 13:00 – 15:00
Op 28 september is de race-expositie exclusief te bewonderen voor deelnemers aan de Arie Molenaar Motors Jubileum Toertocht. Schrijf je via https://ticketpoint.nl/evenement/jubileumrit/ in voor deze all-inclusive toertocht, met goed eten en drinken, verrassende routes en vooral een hoop gezelligheid. Na inschrijving ontvang je de GPX-bestanden (en alle overige informatie) ruim een week van tevoren in je mailbox. Je rijdt de route alleen of in je eigen cluppie. Uiteraard kun je ook bij een ander aansluiten. Maar dat is nog niet alles! Van 5 oktober tot en met 20 oktober kun je de overzichtstentoonstelling bekijken in Museum IJsselstein. Mis het niet!
In deze aflevering van “Wat Rij Jij?” zetten we drie motorfietsen in de schijnwerpers die zijn aangeschaft voor prijzen tussen de 4.000 en 6.000 euro. Bart uit Nieuwegein is de trotse eigenaar van een BMW F 650 GS (800CC Limited Edition) uit 2012, die hij in 2023 kocht voor 4.500 euro. Mark uit Hummelo schafte in hetzelfde jaar een Benelli TRK 502 uit 2018 aan voor 4.750 euro. Tot slot presenteren we de Triumph Daytona 675 uit 2008 van Mark uit Groningen, ook gekocht in 2023 voor 4.750 euro. Drie prachtige motoren voor een scherpe prijs!
Je nieuwe occasion verzeker je eenvoudig bij Combi Motors Verzekeringen: https://combimotors.nl/
Marc Márquez geeft op het podium aan, aan wie hij zijn voor onmogelijk gehouden zege heeft te danken.
Een licht regenbuitje zorgde ervoor dat een toch al enerverende Grote Prijs van San Marino in een minimum van tijd compleet op zijn kop werd gezet. Voor Marc Márquez kwamen de luttele druppels als een geschenk uit de hemel. Volgens de na Aragón opnieuw zegevierende Spanjaard werden die druppels gestuurd door de veel te vroeg overleden stichter van zijn team, Fausto Gresini. Terwijl Márquez in deze race alles goed deed, gokte Jorge Martin compleet verkeerd door van machine te wisselen. Dat gaf de als tweede gefinishte Pecco Bagnaia de kans om zijn achterstand in de titelstrijd ten opzichte van Martin terug te brengen tot zeven punten.
In zijn voorwoord van dit nummer van MOTO73 constateert hoofdredacteur Marien dat met septembeR de ‘R’ weer in de maand zit. Dus dat wordt weer massaal hoestabletten en keelsnoepjes slikken. En…. dat we ons de komende weken (waarschijnlijk zelfs de maanden oktobeR en novembeR) weer druk gaan maken over teamordeRs. Dat zou kunnen. Marien noemt in zijn voorwoord de situatie zoals die zich in 2022 tijdens de GP van Thailand voordeed. Toen besloot Johann Zarco, die op zijn Pramac Ducati op dat moment sneller was, achter Ducati-fabriekscoureur Pecco Bagnaia te blijven. Met als gevolg, dat niet de Fransman maar de Italiaan de zestien punten behorende bij de derde plaats pakte.
Op het moment dat het begon te druppelen greep Marc Márquez de leiding en stond die niet meer af.
Voor Bagnaia en zo Ducati waren dat drie punten meer dan als hij als vierde de finish was gepasseerd. Voor de Italiaanse combinatie waren dat op dat moment drie heel belangrijke punten in de strijd om de wereldtitel die gaande was met regerend kampioen Fabio Quartararo op Yamaha. Dat er in Thailand binnen Ducati geen teamorders waren, blijkt niet alleen uit het feit dat Zarco zijn positie binnen het merk wist (mede omdat hij heel veel te danken had aan Ducati Corse-baas Gigi Dall’Igna die hem na een mislukt KTM-avontuur bij Ducati een nieuwe kans gaf), maar ook dat Bagnaia’s teamgenoot Jack Miller in deze race ‘gewoon’ als tweede kon en mocht eindigen. En dat met slechts een voorsprong van 1,2 seconde op de titelkandidaat van Ducati. Wat teamorders? Dall’Igna heeft altijd gezegd dat hij ervan uitgaat, dat zijn coureurs dondersgoed weten wat de belangen van Ducati zijn en daar naar handelen. Dat gold op het einde van het seizoen 2022 met name ook voor een andere Ducati-satellietteamrijder, Gresini-coureur Enea Bastianini. Zeker in Maleisië legde hij Bagnaia het vuur aan de schenen, maar werd uiteindelijk wel tweede en geen eerste. Dat deed deze Italiaan ook uit eigen belang, want het jaar erop werd hij binnen het fabrieksteam wel de stalgenoot van Bagnaia, die na een indrukwekkende inhaalslag in 2022 met Ducati toch nog wereldkampioen werd.
In de Sprint verliep alles nog naar wens voor Jorge Martin (89). Hij won voor Pecco Bagnaia (1) en Franco Morbidelli (21).
Geen teamorders
Dit seizoen is de situatie voor Dall’Igna met zijn acht Ducati-coureurs compleet anders. Beter gezegd nog comfortabeler dan die al was. Met nog zeven confrontaties voor de boeg, waarin nog maximaal 259 punten te verdienen zijn, staat de eerste niet-Ducati-coureur pas op de vijfde plaats. Dat is Brad Binder. De Zuid-Afrikaanse KTM-coureur heeft maar liefst 151 punten achterstand op WK-koploper Jorge Martin. Bij de constructeurs bedraagt de voorsprong van Ducati op de nummer twee (KTM) liefst 229 punten (463 om 234). En bij de teams bezetten drie Ducati-teams, te weten Team Ducati Lenovo, Prima Pramac Racing en Gresini Racing MotoGP de eerste drie plaatsen. Deze cijfers in ogenschouw nemend kan er (opnieuw) vanuit worden gegaan dat er, hoewel de ‘R’ in deze maand en komende maanden zit, binnen Ducati geen teamorders zullen worden uitgevaardigd. Dat betekent niet, dat Gigi Dall’Igna niet met een probleem zit. Hoewel ‘probleem’, het is een situatie die hij zelf heeft gecreëerd. Wat te denken als niet Pecco Bagnaia maar Jorge Martin wereldkampioen wordt en vervolgens volgend jaar de prestigieuze ‘1’ op zijn nieuwe motor, notabene een Aprilia, mag plakken? Dall’Igna zal zeggen dat Ducati weer de titel heeft gegrepen en dat hij woord heeft gehouden door ieder van zijn coureurs te behandelen zoals van tevoren is afgesproken. Met deze verklaring zullen ook de grote sponsors van het fabrieksteam, Lenovo en Monster het moeten doen. De grote racebaas van Ducati heeft altijd gezegd dat de coureurs (en ook de teams) het op de baan moeten uitvechten. En dat is een standpunt waar iedere racefan blij om mag zijn. Voor volgend jaar wordt het trouwens interessant om te zien welke energiedrank op de kuip van de rode raketten prijkt. Blijft dat Monster? Of wordt het Red Bull? Want hieraan is de nieuw aangetrokken stercoureur Marc Márquez zo’n beetje heel zijn carrière verbonden.
Marc Márquez en Luca Gresini, de jongste zoon van wijlen Fausto Gresini, vieren gezamenlijk een gedenkwaardige GP-zege.
Verkeerde gok
Maar eerst nog dit jaar. Beter gezegd de GP van San Marino. Direct bleek, dat Pecco Bagnaia na zijn aanvaring met Alex Márquez in Aragón zich zowel op lichamelijk- als mentaal gebied aardig had hersteld. Want tijdens de kwalificatie op Misano verpulverde hij met 1.30,304 min. het absolute ronderecord. De eerste startrij werd gecompleteerd door nog twee rijders van de VR46-Academy (en zo Misano-specialisten), Franco Morbidelli en Marco Bezzecchi. Als vierde liet Jorge Martin zien, dat ook op dit circuit de Ducati-coureurs verreweg de snelsten waren. Na zijn indrukwekkende triomftochten in Aragón baalde Marc Márquez van het feit, dat hij door een val in Q2 nu pas als negende mocht vertrekken. Dat vertrekken zou juist op dit korte en bochtige circuit van essentieel belang zijn. Dat kwam direct al in de Sprint tot uiting. Martin had een raketstart en troefde grote favoriet Bagnaia al in de eerste bocht af. Vervolgens reed de Spanjaard foutloos met als gevolg dat Bagnaia zich op zure wijze tevreden moest stellen met plaats twee. Morbidelli (voor het eerst sinds Jerez 2021 zo weer eens met champagne in de weer) werd derde voor Bastianini en Marc Márquez. Was Bezzecchi niet ten val gekomen, dan was de Ducati-overmacht (met toch al voor de eerste keer de vier GP24-machines op de eerste vier plaatsen) nog groter geweest.
Voor dat Jorge Martin (89) een foutieve machinewissel maakte, ging het al bijna mis tussen de WK-leider en regerend wereldkampioen Pecco Bagnaia (1).
Al met al bouwde Martin door deze uitslag zijn WK-voorsprong op Bagnaia uit tot 26 punten. Laatstgenoemde wist wat hij op zondag tijdens de GP-race moest doen: dat was in de eerste plaats het verzilveren van zijn poleposition. Dat gebeurde nu wel. Maar onder andere weersomstandigheden dan op zaterdag. Het miezerde wat met als gevolg dat de wedstrijdleiding besloot dat er in de race direct van machine mocht worden gewisseld. Nadat Pedro Acosta al onderuit was gegaan, overkwam dit ook Franco Morbidelli. Laatstgenoemde was het eerste slachtoffer van de toenemende regenval. Door het werk van Pluvius schoof ook het veld in elkaar. Van dit veld, beter gezegd een grote kopgroep, was het Martin die vervolgens in de fout ging. Niet dat de Spanjaard onderuit ging. Nee, op het einde van de zevende ronde dook hij, notabene rijdend achter zijn grootste concurrent in de titelstrijd Bagnaia, de pitstraat in om van machine te wisselen. Het was een, voor velen onbegrijpelijke, gok die al snel verkeerd uitpakte, omdat de regen niet doorzette. Na terug te zijn gegaan naar een machine op slickbanden restte voor de WK-leider slechts de vijftiende plaats en zo één puntje (voor alle moeite). Onder de gegeven zeer tricky omstandigheden kwam weer eens het fenomenale kunnen van één coureur boven drijven. Dat was natuurlijk het kunnen van Marc Márquez. Eenmaal op kop sloeg hij direct een gaatje ten opzichte van Pecco Bagnaia, die gezien het belang van twintig punten zich dit keer al snel tevreden stelde met de tweede plaats. Enea Bastianini zorgde er vervolgens voor, dat er andermaal drie Ducati-coureurs op het podium stonden. Als vierde was Brad Binder dit keer de beste KTM-rijder.
Fabio Quartararo zorgde bij Yamaha voor een lichtpuntje.
Dramatisch
Terwijl Fabio Quartararo met een negende plaats in de Sprint en een zevende in de GP-race twee keer in de puntenrangen reed en zo in Misano voor een lichtpuntje bij Yamaha zorgde, konden de prestaties van zijn teamgenoot Alex Rins (negentiende en laatste) en de Aprilia- en Honda-coureurs dramatisch worden genoemd. Dat gold met name voor de fabriekrijders van het Italiaanse merk. Na Aragón scoorde Maverick Viñales ook op het naar de in 2011 op tragische wijze dodelijk verongelukte Marco Simoncelli vernoemde circuit geen enkel WK-punt. Dat laatste deed ook zijn stalgenoot Aleix Espargaró niet. Nog groter was het drama voor het toch al zo geplaagde Repsol Honda-fabrieksteam. Omdat Joan Mir last van buikgriep had, moest de Spanjaard besluiten helemaal af te zien van deelname aan de GP van San Marino. Op zondag moest ook Luca Marini besluiten om niet van start te gaan in zijn thuisrace. Ook de Italiaan bleek ziek te zijn. ‘Waarschijnlijk zijn ze ziek van Honda’, werd er al opgemerkt…. Al met al werd Johann Zarco als twaalfde weer eens de best geklasseerde Honda-coureur. Maar het verschil op de finish tussen de Fransman (die eveneens niet van machine wisselde) en winnaar Marc Márquez bedroeg meer dan een minuut! En nog was de gifbeker van de Honda Racing Corporation niet leeg. Want direct na deze voor het Japanse merk zo desastreus verlopen Grand Prix werd officieel bekend gemaakt, dat de Spaanse oliegigant Repsol na dit seizoen niet langer als hoofdsponsor van Honda optreedt. Zo komt er een roemloos einde aan een (uniek) samenwerkingsverband dat exact dertig jaar duurde. En waarin tot nu toe in de koningsklasse (500cc/MotoGP) maar liefst vijftien wereldtitels bij de coureurs, 183 GP-zeges en 455 podiumplaatsen werden behaald.
Nadat er op maandag na deze gedenkwaardige Grand Prix door de MotoGP-coureurs nog een belangrijke test werd afgewerkt, komen ze op 20 t/m 22 september opnieuw op het Misano World Circuit Marco Simoncelli in actie. Maar dan niet onder de naam van ‘Gran Premio Red Bull di San Marino e della Riviera di Rimini’ maar die van ‘Gran Premio Emilia-Romagna’. Nu afwachten of die net zo spectaculair gaat verlopen. Alles duidt daarop. Ook al omdat het verschil tussen de WK-favorieten Martin en Bagnaia is teruggebracht tot slechts zeven punten. En wat te denken van ene Marc Márquez? Die staat weliswaar op 53 punten van de eerste plaats, maar met hem is van alles mogelijk. Dat werd na Aragón ook weer in Misano weer eens duidelijk.
Michael van der Mark overwon drie zware blessures en vond dit seizoen weer de aansluiting met de wereldtop. De kroon op zijn harde werk kwam in Magny-Cours, toen hij van zijn specialiteit optimaal gebruik maakte en een regenrace op zijn naam schreef. Het was 1070 (!) dagen geleden dat de Nederlander voor het laatst won in de WorldSBK.
Toprak Razgatlioglu had voorafgaand aan de Franse WorldSBK-ronde dertien races op rij gewonnen. Er was een reële kans dat de Turkse rijder deze trend zou doortrekken, aangezien Magny-Cours tot zijn favoriete circuits behoort. Maar Razgatlioglu’s zegereeks werd bruut verstoord met een crash tijdens de tweede training op vrijdag. De BMW-rijder kwam met de linkerzijde van zijn lichaam snoeihard tegen een bandenstapel aan. Gezien de impact van de crash was het een klein wonder dat de kampioenschapsleider te voet het incident kon verlaten. Na controle in het ziekenhuis bleek dat hij een lichte klaplong had opgelopen. Zaterdag werd op de plek van de crash meer bescherming rondom de keiharde bandenstapel geplaatst, maar voor Razgatlioglu kwam dat te laat om nog tot een resultaat te komen in Frankrijk. Zijn teamgenoot Michael van der Mark nam de honneurs uitstekend waar, door op vrijdagmiddag de snelste tijd te noteren. Een dag later regende het, omstandigheden die Van der Mark goed liggen. In de kwalificatie kwam de Nederlander tot een vijfde tijd, terwijl Alex Lowes voor Nicolò Bulega en Scott Redding de eerste startrij vormden. Regerend wereldkampioen Alvaro Bautista kwam op de natte baan niet verder dan een zeventiende tijd. Voor het weekend kondigde de 39-jarige coureur aan dat hij ook in 2025 voor Aruba.it Racing – Ducati zal uitkomen.
Gefeliciteerd Michael!
Regenspecialist
Het zou een chaotische eerste race in wisselende weersomstandigheden worden. Bij de start was er een droog spoor aan het ontstaan. Sommige rijders hadden gekozen voor intermediates en anderen – zoals Van der Mark – voor slicks. Beide opties bleken niet de beste keuze, aangezien het na twee ronden keihard begon te regenen. Veel rijders zouden gedurende de race ten val komen, zoals Bulega en Jonathan Rea aan het einde van de eerste ronde. De Italiaan – nummer twee in het WK – kon daardoor niet profiteren van de afwezigheid van Razgatlioglu. Rea liep een handblessure op en zou de rest van het weekend niet meer kunnen rijden. Polesitter Alex Lowes en Van der Mark bleken verreweg het best te kunnen omgaan met deze lastige condities. Tevens kwamen zij op het juiste moment naar binnen om te wisselen naar regenbanden. Garrett Gerloff reed op zijn intermediates langer door en bouwde daarmee in eerste instantie een ruime voorsprong op, maar de Amerikaan ging op de steeds natter wordende baan onderuit. Het ging tussen Lowes en Van der Mark; twee regenspecialisten en voormalig teamgenoten. Van der Mark voerde de race een aantal ronden aan, maar de Brit nam vervolgens het initiatief over en probeerde iets weg te rijden. De Kawasaki-coureur schoof in deze poging onderuit. Van der Mark kwam hierdoor ruim aan de leiding te rijden. Het verschil was negen seconden met Bautista, die vanuit het achterveld naar de tweede plaats was gekomen. Maar er waren nog tien ronden te gaan en het begon alsmaar harder te regenen. De valpartijen bleven oplopen. Er zouden slechts twaalf coureurs – waaronder diverse rijders die na een crash hun motor weer hadden opgepakt – de finish halen. Van der Mark maakte geen fout en bleef zijn voorsprong consolideren. De Nederlander zorgde dat de zegereeks van BMW in stand bleef, maar nog veel belangrijker na drie zware blessures wist hij na 1070 dagen weer een WorldSBK-race te winnen. De laatste keer dat Van der Mark won was in zijn debuutjaar voor BMW (2021) tijdens een tevens natte Superpole Race in Portimão. Ook zijn laatste podiumplaats was drie jaar geleden. En als het toch over statistieken gaat; in 2019 had Van der Mark zijn laatste hoofdrace gewonnen.
Alex Lowes (22) en Michael van der Mark (60) waren een klasse apart op de kletsnatte baan. Lowes ging onderuit, maar Van der Mark maakte geen fouten en won de race.
Comeback
Kortom de comeback van ‘Magic Michael’ was compleet. Zichtbaar emotioneel deed hij zijn verhaal na de race: “Na die zware seizoenen was mijn droom om dit jaar weer op het podium te staan. Om gelijk te winnen is ongelofelijk. Het seizoen wordt alsmaar mooier.” Bautista en Danilo Petrucci mochten met regenspecialist Van der Mark mee naar het podium. De WorldSBK-rijders toonden veel respect voor de winnaar, omdat ze weten hoe zo’n lastige tijd hij heeft gehad. In 2022 kende Van der Mark al twee zware blessures. Hij brak een been tijdens een mountainbiketocht en een heup bij een crash in Estoril. Een jaar later kwam daar nog een enorme blessure overheen. Na een angstaanjagende crash in de Geert Timmerbocht van het TT Circuit Assen brak Van der Mark zijn bovenbeen. Het incident gebeurde door een technisch probleem. Het was begrijpelijk geweest wanneer hij deze derde klap in ruim een jaar tijd niet meer te boven was gekomen, maar Van der Mark vocht zich terug met deze zege als eindresultaat. Een dag later in de Superpole Race waren er nog wat natte plekken naast de ideale lijn, maar was de baan grotendeels droog. Bautista verremde zich in de eerste ronde in een poging om snel naar voren te komen en brak daarbij een rib. Dit betekende dat de ‘grote drie’ van de laatste jaren – Razgatlioglu, Rea en Bautista – allemaal niet zouden deelnemen aan Race 2. Bulega profiteerde wel op zondag door zowel de Superpole Race als Race 2 te winnen, maar zijn achterstand op Razgatlioglu bedraagt nog steeds 55 punten. Van der Mark zijn bandenkeuze in de sprintrace pakte niet goed uit. De 31-jarige coureur leidde lange tijd de strijd om de laatste podiumplaats, maar zou in de laatste twee ronden terugvallen naar de achtste plaats. Ook in de volledige droge Race 2 kwam Van der Mark net tekort voor een podiumplaats. Achter Bulega en Petrucci reed hij een periode in derde positie. Zijn merkgenoot Gerloff was echter sterker. In de slotfase werd de BMW-rijder nog gepasseerd door Alex Lowes, die in de openingsronde met een schakelprobleem ver was teruggevallen. Van der Mark sloot zijn mooie weekend met een vijfde plaats af. “We moeten nog in sommige gebieden nog iets verbeteren om in een droge race langer voor het podium te strijden, maar overall ben ik heel blij hoe het weekend is verlopen”, vertelde Van der Mark die door zijn goede resultaten is gestegen van een negende naar een zevende plek in het wereldkampioenschap.
Nicolò Bulega won tweemaal in Magny-Cours. Het waren de eerste zeges voor de Italiaan sinds de openingsrace in Australië.Toprak Razgatlioglu en Michael van der Mark
Angel Piqueras (36) wint voor Daniel Holgado (96) en Ivan Ortolá (48). Kort daarachter is Collin Veijer met zijn wit/blauwe motor te zien.
Collin Veijer miste na een slechte start de aansluiting met de vijfmans kopgroep. De Nederlander wist het gat te dichten en nam Ángel Piqueras – die twee long lap penalties had moeten nemen – in zijn slipstream mee. Piqueras profiteerde daar optimaal van en pakte na een geweldige slotfase zijn eerste Grand Prix-overwinning. Veijer wist in de laatste ronde nog naar de vijfde plaats te komen.
Collin Veijer begon na zijn tweede plaats op Motorland Aragón als de nummer twee in het Moto3 wereldkampioenschap aan het raceweekend op het Misano World Circuit Marco Simoncelli in Italië. De WK-leider is David Alonso, die onlangs bekendmaakte dat hij binnen het CFMoto Aspar Team de overstap naar de Moto2 gaat maken in 2025. Veijer maakte een goede indruk in de kwalificatie op Misano en stond bij het ingaan van de laatste minuut nog op de voorlopige pole position. Echter ging de Staphorster in zijn laatste vliegende ronde onderuit en zag vervolgens nog vier rijders onder zijn tijd duiken. Alonso deed dit het beste en was vier tienden sneller dan de rest van het veld. Het betekende zijn zesde pole position van het seizoen. Thuisrijder Luca Lunetta en Ivan Ortolá complementeerden de eerste startrij. Ook Ángel Piqueras was nipt sneller dan Veijer, waardoor de Nederlander vanaf de vijfde plaats – midden op de tweede startrij – de race moest aanvangen. “Ik ging tot het uiterste in mijn laatste ronde en dan kan zo’n klein foutje gebeuren. Ik verloor de voorkant in de tweede bocht. Ik denk dat ik wel op de eerste startrij had kunnen staan, maar ik heb alle vertrouwen in een goede race”, vertelde Veijer na de kwalificatie.
Angel Piqueras (36) reed rondenlang achter Collin Veijer (95). Samen zouden ze in de slotfase de aansluiting met de kopgroep vinden.
Slechte start bepalend
Veijer had een slechte start en kwam ook niet goed uit in de eerste bochtencombinaties, waardoor hij terugviel naar een elfde plaats. Het bleek voor de Nederlander een bepalend moment te zijn. Aan kop wisten Ortolá en Daniel Holgado – Veijer’s concurrenten voor de tweede plaats in het WK – een voorsprong te pakken. Daarachter ontstond er een groepje van drie rijders met Alonso, Taiyo Furusato en Joel Kelso. Veijer wist vrij snel naar de zesde plaats te komen, waarmee hij de derde groep leidde. Het gat naar de leiders was op dat moment al ruim drie seconden. Alonso wist – met Furusato en Kelso in zijn achterwiel – langzaam maar zeker naar de twee koplopers te rijden. Met nog tien ronden te gaan was de kopgroep uitgebreid tot vijf rijders. Daarachter bleef Veijer een hoog tempo rijden. Piqueras was na het uitvoeren van twee long lap penalties – die hij had gekregen vanwege een incident met Scott Ogden in de trainingen – naar Veijer gereden. Met nog vijf ronden te gaan had Veijer het gat verkleind tot twee seconden. Op dat moment barstte de strijd vooraan los. Constant waren er inhaalacties, waar de achtervolgers van profiteerden.
Een vijfde plaats is niet slecht, maar met een betere start was er meer mogelijk geweest voor Collin Veijer.
Sterk eindschot
Piqueras bleek nog iets extra’s te hebben. De Red Bull Rookies Cup kampioen van 2023 passeerde Veijer met nog drie ronden te gaan en reed het laatste deel van het gat naar de kopgroep dicht. In de voorlaatste ronde wist Veijer ook aansluiting te vinden. Op dat moment zat Piqueras al midden in de kopgroep. De 17-jarige coureur was ontzettend sterk en wist in de laatste ronde zelfs naar de leiding te komen. Piqueras hield de eerste plaats vast en won zo op indrukwekkende wijze zijn eerste Grand Prix. En dat terwijl de Honda-rijder na het uitvoeren van zijn twee penalties in de openingsfase was teruggevallen naar een zeventiende plaats. Holgado finishte als tweede en Ortolá werd derde, nadat hij in de laatste ronde in contact was gekomen met Alonso. De kampioenschapsleider – die bekend staat om zijn sterke eindschot – viel deze keer zelfs terug naar een zesde plaats achter Veijer. De Nederlander wist ook Kelso in de laatste ronde nog te passeren, waardoor zijn harde werk beloond werd met een top-vijf klassering achter Furusato. “Het werd door de start een lastige race, maar uiteindelijk is deze vijfde plaats wel oké. Zeker omdat ik het gat naar de kopgroep wist te dichten, maar natuurlijk moeten we verbeteren voor de volgende race over twee weken in Misano”, vertelde Veijer na afloop. In het kampioenschap zakte Veijer naar een gedeelde derde plaats. De Nederlander heeft nu evenveel punten als Ortolá. Holgado heeft drie punten meer dan Veijer en Ortolá. Alonso heeft de WK-leiding nog steeds ruim in handen. De 18-jarige Colombiaan heeft 70 punten meer dan Holgado met nog zeven races te gaan.
Het Moto3-podium tijdens Grand Prix van San Marino met Angel Piqueras (midden), Daniel Holgado (links) en Ivan Ortolá (rechts).
UITSLAGEN & TUSSENSTAND
Moto3 San Marino
20 RONDEN = 84,52 KM
1. Ángel Piqueras (E), Honda, 34.02,766; 2. Daniel Holgado (E), GasGas, +0,035; 3. Ivan Ortolá (E), KTM, +0,226; 4. Taiyo Furusato (JP), Honda, +0,259; 5. Collin Veijer (NL), Husqvarna, +0,491; 6. Joel Kelso (AU), KTM, +0,977; 7. David Alonso (CO), CFMoto, +0,596*; 8. Tatsuki Suzuki (JP), Husqvarna, +3,756; 9. Luca Lunetta (I), Honda, +6,789; 10. Filippo Farioli (I), Honda, +8,088; 11. David Almansa (E), Honda, +8,122; 12. Jacob Roulstone (AU), GasGas, +8,400; 13. Adrian Fernandez (E), Honda, +9,366; 14. Stefano Nepa (I), KTM, +9,991; 15. Scott Ogden (GB), Honda, +11,067. *Penalty gekregen na de race.
64 Bendsneyder Bo MOTO2 (BBen) NED Pertamina Mandalika GAS UP Team KALEX during the MotoGP Red Bull Grand Prix of San Marino and the Rimini Riviera MotoGP Race on Saturday, September 6, 2024 at Misano World Circuit in Misano Adriatico, Italy. (Photo by Fabio Averna/Sipa USA)
Ai Ogura won in Misano zijn derde race van het seizoen. De Japanner nam tevens de leiding in het Moto2-wereldkampioenschap over van zijn teamgenoot Sergio Garcia, die met fysieke problemen en na een slechte kwalificatie slechts twaalfde werd. Bo Bendsneyder kreeg voor Misano te horen dat het zijn laatste race voor het Preicanos Racing Team zou zijn.
“Na Aragón ben ik uit het team gezet. In mijn ogen geheel onterecht. Er zijn veel beloftes gedaan en deze zijn niet nagekomen. Het was mijn laatste Moto2-race, want het is niet realistisch dat ik volgend jaar nog in deze klasse rij”, vertelde een geëmotioneerde Bo Bendsneyder in Misano. De 25-jarige Rotterdammer kreeg in Assen nog te horen dat hij het seizoen mocht afmaken bij het Preicanos Racing Team. De nieuwe eigenaar Raúl Castañeda – die gedurende het seizoen het Spaanse team overnam – besliste toch anders en hevelt Daniel Muñoz over naar zijn GP-team. Muñoz kwam voor het team al uit in het Europese Moto2-kampioenschap. Tijdens zijn voorlopig laatste GP eindigde Bendsneyder op een twintigste plaats. Ook Zonta van den Goorbergh kende een moeizame Grand Prix, want na een crash in de kwalificatie moest hij als negentiende starten. In de race kon de jonge Brabander geen terrein goedmaken en zou hij mede door een technisch issue en een long lap penalty slechts als drieëntwintigste finishen. Barry Baltus scoorde net als de Nederlanders geen WK-punten. Aan kop reed polesitter Tony Arbolino in de openingsfase aan de leiding. De thuisrijder kreeg Aron Canet en Ai Ogura achter zich aan. Dit duo zou gedurende de race voorbijgaan aan Arbolino. Ogura wist in de slotfase Canet achter zich te houden, terwijl Arbolino moest lossen. Door zijn zege heeft de Japanner de WK-leiding overgenomen van teamgenoot Sergio Garcia, die kampte met fysieke problemen opgelopen bij crashes in de afgelopen periode. Vanaf een vierentwintigste startplaats wist de Spanjaard zich nog op te werken naar een twaalfde plaats. Na de race werd duidelijk hoe zwaar zijn race was geweest. Garcia arriveerde huilend van de pijn in de pitbox. De overige rijders in de top van het klassement blijven ook zeer wisselend scoren, waardoor het meer en meer een strijd tussen twee teamgenoten voor de wereldtitel lijkt te worden.
Tijdens de laatste EME Motorama custombikeshow in Madrid ging de award voor ‘Best of Show’ naar een unieke custombike van de getalenteerde Spaanse bouwer Williams Gómez. Een verbijsterende motorfiets op basis van een potloodtekening!
Dit is in alle opzichten een unieke custombike, die met zijn zeer onconventionele styling meteen alle aandacht opeist. Het radicale ontwerp is zowel technisch als optisch een lust voor het oog. De vloeiende lijnen dwingen je ogen langs de meest extreme onderdelen die samenvloeien in een design dat vanuit elke hoek weer anders oogt. Williams koos bewust voor ingetogen spuitwerk, wat de aandacht van alle handgemaakte onderdelen niet afleidt, maar juist benadrukt. Nog zo’n bewuste keuze is de eenvoudige, relatief goedkope 600 cc Yamaha Diversion viercilinder, in plaats van een grote en opvallende V-twin.
1 van 8
LIJNENSPEL
Als de snuit van een miereneter steekt de voorkant van de motor naar voren, van waaruit een koplampje eigenwijs de wereld in kijkt. Knijp je ogen toe en laat je in gedachten meevoeren in het ontwerp. Wlliams vertelt: “Het is allemaal ontstaan met een ontwerp op papier in 2016. Ik heb er met tussenpozen aan gewerkt, totdat ik hem in 2022 kon afmaken. Het chassis is het element waar ik het langst over heb gedaan, omdat het erg moeilijk was om in de praktijk te realiseren.” Williams maakte eerst het buizenframe en klopte daarna het 1,2 mm plaatwerk in vorm. Het lijkt ongelofelijk, maar er is geen enkel computer ontwerpprogramma aan te pas gekomen. Het resultaat is tot in detail een waar kunstwerk. Kijk eens naar de enkelzijdige voorwielophanging en de single-side achterkant van het frame, inclusief de doorvoer van de ketting door de achterbrug. Heel fraai zijn de zijpanelen waarin van alles, inclusief de uitlaten, is weggewerkt. Ook de wijze waarop de benzinetank onderin het frame is verwerkt is briljant. Het lijnenspel klopt gewoon vanuit welke hoek je de machine ook bekijkt.
Williams heeft zijn concept motorfiets gemaakt als eerbetoon aan zijn moeder, die in de periode waarin de motor gebouwd werd, is overleden. “Helaas is ze er niet meer om het eindresultaat te zien, maar ze zal zeker trots zijn op mijn creatie, die ik dan ook de naam ‘Sacrament’ heb genoemd”, zo besluit Williams zijn verhaal. De geplande rijfoto’s werden niet gemaakt, want de plaatselijke Policia volgde ons met iets teveel belangstelling; ‘Een zelfbouwmotor met veel lawaai en geen kenteken’. In gedachten zagen we het lijstje bekeuringen al voor ons… Maar de motor rijdt goed, zo hebben we in Madrid gezien! En dat maakt de prestatie van Williams met zijn schitterende conceptbike alleen maar nòg indrukwekkender!
Tekst & fotografie: Onno “Berserk” Wieringa
Met dank aan Williams Gómez, vriendin en model Triana, EME Motorama Madrid en Fernando Armenteros, organisator van de custombikeshow
Drenthe en Groningen hadden werk- en strafkolonies en wat is er kolonialer dan een veranda? Daar ontvluchtte de kolonist na een lange dag toezicht uitoefenen op de plantage de hitte van het binnenhuis, om zijn snor in te vetten, de krant te lezen en de koperen ploert te zien zakken achter de turfbomen in de veenmoerassen.
Met de opkomst van het toerisme bouwden veel café’s in het hoge noorden een veranda aan hun gevel, waar dagjesmensen in de buitenlucht, maar toch beschut tegen de elementen, van hun consumpties konden genieten. Een fiks aantal van die veranda’s zijn behouden gebleven en die vormen een mooie leidraad voor een motortocht door Drenthe en Groningen. En zo zijn het natje en het droogje onderweg ook meteen geregeld.
1 van 5
Oudste familiehotel
Welcome to the Blues Village Grolloo, staat er in het Engels op de plaatsnaamborden langs de weg die ons in Grolloo brengt. Grolloo staat niet alleen op de kaart van Drenthe, van Nederland, nee Grolloo staat ook op de wereldkaart. Dat kwam natuurlijk door de bluesband Cuby & The Blizzards, die in het Drentse dorp hun thuisbasis had. Het straatbeeld van Grolloo staat dan ook in het teken van deze unique selling point: straatnaambordjes, banners en een buste van Blizzardsvoorman Harry Muskee zijn zichtbaar vanaf de veranda van café Hofsteenge, het watering hole van Ome Kuub en zijn Blizzards, wereldwijd beroemd vanwege hun lp’s Desolation en Groeten uit Grolloo.
We verlaten Grolloo via de achterdeur, die uitgeeft op het bosrijke Nationaal Park Drentse Aa. Natuurlijk mag het TT-circuit van Assen in onze verandatour figureren. Want met enige fantasie kunnen we de tribunes ook als een soort veranda’s beschouwen, een plek om te zitten en te kijken wat er voorbij komt zetten.
Na het TT-circuit heeft ook het Drentse landschap nog de nodige bochten voor ons klaargelegd. Tussen de toeristische toppers, de nationale parken Dwingelderveld en Drents-Friese Woud, ligt het brinkdorp Dwingeloo. Dat is niet alleen een van de groenste dorpen van Europa, maar ook een met de minste lichtvervuiling. Daarom staat hier de Dwingeloo Radiotelescoop, waarmee wetenschappers het heelal afspeurden.
Op deze tour gaat onze interesse echter meer uit naar het oudste familiehotel van Nederland. De geschiedenis van Hotel Wesseling gaat terug tot 1662, toen hier bierbrouwerij Koning was gevestigd. Met die eerbiedwaardige historie in gedachten nemen wij plaats op de veranda van dit nationale horecaicoon. Of is het een serre? Sinds het toeristenseizoen 365 dagen per jaar telt, willen de klanten er ook bij minder aangename buitentemperaturen warmpjes bij kunnen zitten. De dertiende generatie Wesselingherbergiers brouwt als eerbetoon aan hun voorouders het Wesseling 1662 Volmaakt Blond-bier, maar koffie met de huisgemaakte appelcake van Wesseling heeft de voorkeur op onze motortocht.
Aan slingerweggetjes heeft Drenthe geen gebrek. We laveren rond de N371 over kleine landweggetjes, via Havelte en Wapserveen en draaien dan bij Diever links-rechts het Drents-Friese Woud in. De weg die door het natuurgebied het Fochteloërveen loopt, is afgesloten voor gemotoriseerd verkeer om de kwetsbare natuur van het zeldzame hoogveengebied te beschermen. Daarmee is een mooie etappe afgesloten, maar gelukkig zijn er voldoende legaal te berijden alternatieven. We zwiepen bergopwaarts op de Norgerberg, waar het terras, de veranda en de eetzaal van het Bospaviljoen op moderne wijze naadloos in elkaar overgaan en zo een aangename verpozing in het bos bieden.
Langzaam maar zeker wordt de magnetische aantrekkingskracht van de stad Groningen sterker. Ten zuiden daarvan ligt het Paterswoldsemeer, dat al eeuwenlang dagjesmensen aan de oevers lokt. Van de horecazaken hier spannen het Strandpaviljoen en De Twee Provinciën de kroon. Vanaf het einde van de 19e eeuw bezochten dagjesmensen uit de stad in steeds grotere getale het platteland, dat werd ontsloten dankzij transportmiddelen als trein, tram en autobus. Horecazaken schoten als paddenstoelen na de regen uit de grond, hier kregen de bezoekers tegen klinkende munt een natje en een droogje geserveerd. Gezonde buitenlucht was goed voor de mens, daarom kregen veel horecazaken een veranda. Want geheel onbeschermd de natuur trotseren, dat was een stap te ver.
Zelfgestookte jenever
Na de rust en de ruimte van het platteland voelen wij ons hier in de drukte aan de Paterswoldse plas misplaatst. We rijden voort en vinden in De Punt een pand met een fraai bewerkte veranda. Woonwinkel en trendy kledingshop Entrée serveert ook koffie, thee en gebak, in een wat andere setting dan de meeste andere verandacafés op onze route.
De Entrée-veranda is een klassiek voorbeeld van deze houtsnijkunst. Veranda’s werden als kantwerk tegen de gevels aangebouwd in een tijd dat er in Nederland grote belangstelling was voor overzeese gebieden. Ideeën uit de koloniën hadden invloed op de Nederlandse architectuur. Zo kreeg de in de tropen gebruikelijke overdekte galerij aan het huis ook in Nederland navolging. Zo’n galerij heet in het Maleis een ‘waranda’. De meubels waren vaak van rotan of riet gemaakt, verder werden de veranda’s vaak opgeleukt met tropisch aandoende planten zoals palmen of varens.
Nadat we de consumpties hebben gekeurd en goedgevonden, pakken we de pijlen weer op waarmee TomTom en Garmin ons door het grensgebied van Groningen en Drenthe loodsen. Een eeuw geleden waren er honderden dorpscafés in Groningen en Drenthe, die hadden een belangrijke sociale functie totdat die werd overgenomen door dorpshuizen en later WhatsApp-groepen. De zaken varieerden van kleine knijpjes waar zelfgestookte jenever werd geschonken tot luxe-etablissementen waar reizigers uit de gegoede klasse ook comfortabel konden dineren en logeren. Zoals Hoving in Donderen en Onder de Linden in Vries lagen die zaken vaak op een kruising van land- en waterwegen.
Vries was een belangrijke pleisterplaats aan de Groninger postweg. Grote cafés aan de Brink getuigen daar nog van. Café Brinkzicht is nu een woonhuis, maar de fraaie gietijzeren veranda is aan de gevel behouden gebleven. De veranda van Onder de Linden heeft nog steeds een horecafunctie. Het karakteristieke bouwwerk stamt al uit het begin van de vorige eeuw en is een van de weinige veranda’s die nog in authentieke staat bewaard zijn gebleven.
Berend Botje
We duiken over de A28 en rijden bij De Steeg weer in het Nationale Park Drentsche Aa. Buiten de inwendige mens komt onderweg ook de inwendige verbrandingsmotor op deze rit goed aan zijn trekken.
Nu mogen we Noord-, Mid- en Zuidlaren afvinken in ons balboekje. Reden we net over de Hunebedstraat, nu staat er zo’n bouwwerk zomaar langs de weg op een open plek in het bos. Hunebed D3 is een van de overblijfselen van de grafmonumenten die het Trechterbekervolk in Drenthe bouwde, een paar duizend jaar geleden. Die dingen zijn dus heel wat ouder dan onze veranda’s, maar eigenlijk is zo’n hunebed óók een soort veranda, die beschutting biedt tegen de elementen en waar nu toch een frisse wind doorheen kan waaien. Want ook hunebedden hadden wanden, een dak en een ingang. Het zijn wel de oudste monumenten van Nederland, dus enig respect is wel op zijn plaats.
Zuidlaren evenaart het Paterwoldsemeer wat toerisme betreft. Wat heeft deze plaats, dat hij zo prominent met stip op de toeristische hitlijst staat? Tussen de vele horecazaken valt ons natuurlijk het Boschhuis op met zijn fraaie veranda van formaat. Toch blijven we hier niet dralen, maar verlaten we liever in navolging van Berend Botje Zuidlaren. De weg is recht, de weg is krom. En zo rijden we door Gieten, waar de veranda van het voormalige café nu zit vastgeplakt aan de gevel van het Chinees-Indonesische restaurant Palace, een met uitsterven bedreigde restaurantsoort in Nederland.
Hé hallo, Hofsteenge! Back to the blues in Grolloo. Ook café Hofsteenge heeft niet alleen een rijk gevulde menukaart, maar tevens een rijke historie. Die gaat helemaal terug tot 1891, niet zo oud als het Larense hunebed, maar toch respectabel. Over respect gesproken: voordat we weer op de veranda van dit familiebedrijf gaan zitten nemen we de helm af in het museum aan de overkant, waar we aan de geschiedenis van Cuby & The Blizzards kunnen snuffelen.
Eenmaal op de rotan-verandazetels van Hofsteenge gezeten, laten we nog even de woorden van Harry Muskee passeren, die we in het museum hebben gefotografeerd.
‘Ik loop twee keer per dag met de honden door de mooiste provincie van Nederland. Mooier dan hier kun je het niet krijgen. Wellicht was het beter geweest voor mijn carrière als ik in het Westen had gewoond, maar ik kan toch niet slijmen met de mensen in de business. En de kwaliteit van het leven is hier stukken beter dan in dat volle kippenhok.’ Vervang ‘lopen met de honden’ door ‘motorrijden’ en voeg er een paar caféveranda’s aan toe en je hebt de beschrijving van een ultieme motortoer te pakken.
Henk Keulemans loopt het langst van iedereen mee in het huidige MotoGP-rennerskwartier. Sinds eind jaren 60 is hij werkzaam in het wereldkampioenschap wegrace en in september 1974 publiceerde Henk zijn eerste foto in MOTO73. Daarna volgden er ontelbare publicaties met uitgebreide verhalen en unieke foto’s in het motorblad. Vijftig jaar na zijn eerste foto in MOTO73 is alles in de Grand Prix veranderd. Behalve Henk.
Ondanks dat Henk slechts 22 jaar was toen zijn eerste foto in MOTO73 werd gepubliceerd, was het Grand Prix-rennerskwartier voor hem al bekend terrein. Als tiener kwam de import-Drent via via in aanraking met de motorsportwereld. Eerst de cross, maar Henk was helemaal verkocht toen hij in 1966 vanuit zijn toenmalige woonplaats Emmen met een vriend op de fiets naar de trainingen van de TT Assen ging. Henk legt uit: ‘Het was de periode van de “The Golden Age” van Honda met rijders als Jim Redman en Mike Hailwood, maar ik was helemaal gefascineerd door de 50cc. Vooral de Honda RC115. Eigenbouwmachines, of het nou in de 50cc of bij de zijspannen was, trokken mijn aandacht. Zo ben ik uiteindelijk later in de jaren 60 betrokken geraakt bij Jamathi van Jan Thiel en Martin Mijwaart. Ik ging helpen bij het team, bestickerde de machines en deed allerlei hand- en spandiensten. Zo kwam ik al regelmatig bij de Grand Prix. Ook maakte ik foto’s, al zat ik toen nog steeds op school. Coen Verburg was de eerste hoofdredacteur van MOTO in 1973, maar ik ken hem al van 1972. Verburg zat toen nog bij het blad Motor en had daar de actie ‘Een tank benzine voor Jamathi’ opgezet. Voor de actie had ik de sticker ontworpen en leerde zo Verburg kennen. In 1974 kreeg Boet van Dulmen tijdens de Finse GP de beschikking over een fabrieks-MZ in de 250cc-klasse. Verburg wist dat en wilde graag een foto bij zijn artikel. Daarvoor benaderde hij mij en ik had de gevraagde foto.’ Bij zijn eerste publicatie in MOTO73 werd wel duidelijk dat de redactie Henk nog niet zo goed kende, want Keulemans werd als Ceulemans geschreven. Typerend, aangezien Henk zelf altijd superscherp op dat soort zaken is. ‘Waarschijnlijk is het verkeerd gegaan vanwege Raymond Ceulemans, het Belgische biljartfenomeen, die ook in Nederland heel bekend was’, verklaart Henk. ‘Na deze eerste publicatie ben ik langzaamaan ook gaan schrijven voor MOTO73, dat deed ik daarvoor al voor de Emmer Courant en later ook die van Assen, waardoor ik Jaap Timmer leerde kennen. De Grand Prix van Finland in 1974 was naast mijn eerste publicatie in MOTO73 tevens de laatste officiële Grand Prix van Jamathi. Jan (Thiel) en Martin (Mijwaart) gingen in 1975 voor Piovaticci in Italië werken. Ik moest van mijn ouders eerst mijn studie afmaken; 30 mei behaalde ik mijn diploma, 31 mei was ik jarig en 1 juni zat ik in Pesaro. In Italië waren in die tijd veel constructeurs en coureurs waarover ik ook verhalen kon schrijven. Daarnaast bezocht ik meer en meer races. Dit alles zorgde ervoor dat ik later in de jaren 70 steeds meer verslagen en foto’s voor MOTO73 ging leveren.’
1 van 6
Henk tussen de twee racegrootheden van de laatste zes decennia: Giacomo Agostini (l) en Valentino Rossi (r).
De eerste foto in MOTO73: Boet van Dulmen tijdens GP Finland in 1974.
In actie tijdens de Centennial TT 1998 voor een fotosessie met Henk’s favoriete racemachine: de Honda RC115.
In 1973: Bezig met het bestickeren van een Jamathi.
Henk als fotograaf. Toen ….
en nu!
Haast in het pre-digitale tijdperk
Door alle digitale mogelijkheden is het tegenwoordig een fluitje van een cent om teksten en foto’s op de redactie van MOTO73 te krijgen, maar Henk heeft heel anders meegemaakt. ‘Voordat we internet hadden, moesten we zorgen dat maandagochtend alle teksten en fotorolletjes in de bus van de MOTO73-redactie in Raalte lagen. Ook leverde ik na de zege van Wil Hartog in Assen (1977) verhalen voor het landelijke dagblad Het Parool. Deze teksten moest ik zondagavond vanuit een telefooncel doorbellen. Op de heenreis naar de Grand Prix schreef ik in een schriftje waar de telefooncellen waren en vooral die waar je teruggebeld kon worden. Anders moest je maar muntjes blijven gooien. Als we bijvoorbeeld terugreden van Zweden of Finland wist ik in Denemarken een telefooncel. Ik belde de telefoniste van Het Parool en werd daarna door een sportredacteur teruggebeld. Het doorbellen van namen ging letter voor letter. Stel Marco Lucchinelli had gewonnen, dan zei ik: “Marco Lucchinelli; Marie, Anton, Richard, Cornelis, Otto.” En daarna ging ik verder met het spellen van zijn achternaam. Je kan je voorstellen dat dit vrij precies moest en tijdrovend was. Ook moesten we altijd zo snel mogelijk na de Grand Prix weg om een vlucht te halen of we reden de hele nacht door. Dat leverde nog wel eens een hilarisch moment op. In 1982 was ik met drie andere journalisten op het vliegveld van Madrid aan het wachten op de avondvlucht naar Amsterdam. We waren bij de Grand Prix op Jarama geweest. Er waren al diverse vluchten vertrokken, maar die konden wij niet halen omdat we het verslag nog moesten maken. We zaten te eten toen mijn naam werd omgeroepen. Ik ging naar de balie en daar werd mij verteld dat we enige passagiers op de vlucht zouden zijn. We konden dus eerder vertrekken. Het werd een soort privévlucht en we mochten bij Parijs in de cockpit kijken. Een jaar later waren we op Monza. We waren op weg naar het vliegveld, maar stonden met zijn drieën in een klein Fiatje in de file samen met 100.000 Italianen die ook bij de Grand Prix waren geweest. Het leek erop dat we de vlucht gingen missen, waardoor ik het verhaal en de foto’s niet tijdig bij MOTO73 kon krijgen. Er stond in de file een motoragent voor ons. Ik ging naar hem toe en legde ons verhaal uit. Hij wilde wel helpen. De zwaailamp en de sirene van de Moto Guzzi gingen aan en wij volgden. Via de stoep en de berm gingen we de file voorbij. Toen we aankwamen bij het vliegtuig waren de deuren al dicht, maar die werden weer geopend en zo konden we alsnog mee. Naast mijn werkzaamheden in de motorsport was ik ook nog leraar op een basisschool. Nooit fulltime, zodat ik wel naar de races kon. Toen Egbert Streuer en Bernard Schnieders voor de eerste keer wereldkampioen werden in Zweden (1984) had ik een druk weekend. We hebben de hele nacht doorgereisd om alles op tijd bij MOTO73 te krijgen. Op de boot had ik het verslag gemaakt, maar ik moest die maandag ook nog voor de klas staan. Ik gaf les aan groep 3 en we waren met het kringgesprek bezig totdat één van de leerlingen zei: “De meester slaapt.” En dat was zo…. Het was af en toe wel gekkenwerk, maar toen vond je dat heel normaal. En ik zou het zo weer doen.’
De wereld over
Wanneer we Henk vragen naar hoeveel GP’s hij in zijn leven heeft bezocht, dan weet hij dat niet exact. Wel is hij inmiddels de langstzittende journalist in het perscentrum. Sterker nog: niemand loopt langer mee in het huidige Grand Prix-paddock dan de 72-jarige mediaman uit Nederland. Bijzonder! Na wat uitzoekwerk komt Henk wel met een aantal indrukwekkende statistieken over zijn GP-bezoeken. ‘Vanaf het begin van het wereldkampioenschap wegrace in 1949 hebben er op 74 verschillende circuits GP’s plaatsgevonden. Daarvan ben ik op 48 circuits in 25 verschillende landen geweest. En op veel van die circuits ben ik heel vaak geweest.’ Henk bezocht praktisch alle GP’s in Europa, maar kwam daarnaast onder andere ook in Zuid-Afrika, Maleisië, Indonesië, Qatar, Thailand, Amerika, China, Japan en Australië. Hij ging de hele wereld over en probeert dat ook zodanig vast te leggen in zijn fotografie. ‘Ik vind het mooi om het karakteristieke van een circuit te laten zien. De spoorwegovergang in Imatra bijvoorbeeld. Wanneer het regende stond ik samen met mijn kameraad Yves Jamotte regelmatig vanuit een stilstaande treincoupé te fotograferen. Geweldig! Yves heeft trouwens een belangrijke bijdrage geleverd aan de digitalisatie in de Grand Prix, ook voor MOTO73. Ook Opatija (voormalig Joegoslavië) vond ik bijzonder. Daar reden ze met hun schouders langs rotsblokken, zoals je tegenwoordig nog op het eiland Man ziet. Ik probeerde naast het circuit ook mensen vast te leggen. Daarom vind ik nu Thailand vanwege de cultuur prachtig om te bezoeken. Ik hou van foto’s waaraan je kan zien waar het is. De laatste jaren kies ik zelf waar ik heen ga. Jerez en Misano vind ik leuk om jaarlijks te bezoeken. Ook omdat ik daar veel vrienden heb. Daarnaast probeer ik naar nieuwe locaties op de kalender te gaan. Zo was ik bij de eerste Grand Prix in Qatar in 2004. Spa-Francorchamps was vroeger heel bijzonder, maar van de huidige circuits op de kalender gaat voor wat de fotografie betreft mijn voorkeur uit naar Phillip Island. Maar wel enkel met goed weer!’
1 van 7
Als ‘cowboys van de witte lenzen’ in 1998 samen Oscar Bergamachi (l) en Yves Jamotte (r), twee collega’s en vrienden die ons veel te vroeg zijn ontvallen.
Door de goede band van Henk met Aldo Drudi kon Scott Deroue in 2014 een speciale helm in ontvangst nemen.
Voor Henk een absoluut hoogtepunt: In Japan 2004 met de bekende Honda-pet op bij de proefbank waar een blok van de RC213V wordt getest.
Een goede relatie met de meeste coureurs. Henk in 1994 in gesprek met Wayne Rainey.
Samen met collega en vriend Hans van Loozenoord (derde van links) werden talloze wegraceboeken gemaakt. Hier de presentatie van het boek ‘80 Jaar TT’ met v.l.n.r. Drikus Veer, Jan de Vries, Hans Spaan, Boet van Dulmen en Egbert Streuer.
Jarno Saarinen maakte als coureur de grootste indruk op Henk (foto: ANP)
Uw Moto73-medewerker aan het werk in zijn werkkamer tussen talloze motorsportboeken en nog véél meer foto’s. Iets wat hij nog jaren hoopt te kunnen doen.
Karakterfiguren
‘Wat mij opvalt is dat er nog maar weinig karakters in het GP-wereldje zijn’, begint Henk wanneer hem gevraagd wordt naar de verschillen tussen vroeger en nu. ‘Vroeger had je rijders als Kenny Roberts, Barry Sheene, Kevin Schwantz, Randy Mamola en Marco Lucchinelli. Van de laatste tijd waren Valentino Rossi, Jorge Lorenzo en Casey Stoner ook nog echte karakters. In de huidige MotoGP vind ik Marc Márquez nog een sterke persoonlijkheid en ik hoop dat Pedro Acosta er één gaat worden. Ik wil daarbij Pecco Bagnaia niets tekortdoen, want mensen zijn zoals ze zijn en dat moet je ook niet willen veranderen. Het betekent niet dat vroeger alles beter was, zoals sommigen zeggen. Het is nu anders, maar je kunt bijvoorbeeld als coureur in deze tijd wel beter je boterham verdienen dan vroeger. En het zijn niet alleen de rijders, maar ook buiten de baan zijn veel karakters verdwenen. Een manager als Carlo Pernat is er nog, dat vind ik een mooi voorbeeld van een uitgesproken karakter. Maar daar zijn er maar weinig meer van. In de moderne wereld van nu is het vrije er wel een beetje vanaf door de komst van perschefs, managers, commerciële belangen en sociale media. Vroeger konden rijders nog wel eens gekke dingen uithalen of een keer echt hun mening geven, dat zie je nu nog maar zelden. En wanneer dat gebeurt, dan worden ze op hun vingers getikt. Bijna alle journalisten en fotografen van mijn generatie zijn niet meer op de circuits. Vroeger hielpen we elkaar met foto’s en verhalen, dat was bijzonder. Dat zie je nu weinig meer. Door de komst van snelle websites en nieuwe communicatietechnieken is alles anders geworden. Je moet tegenwoordig ruim van tevoren een interview aanvragen en dan mag je maar tien minuten met een rijder zitten. Daar heb ik niet zoveel zin meer in en daarom focus ik mij vooral op het maken van foto’s en achtergrondverhalen. Dat vind ik nog steeds leuk om te doen en daarbij komt mijn gigantische archief goed van pas.’
Een neus voor de juiste plek
Ik (Asse) heb van dichtbij al vaak mogen meemaken dat Henk op de juiste plek stond om een beslissende foto te maken. Ik zag dan op het tv-scherm een belangrijk moment gebeuren en dacht: zou Henk daar staan? Maar eigenlijk wist ik het antwoord al. ‘Dat is een combinatie van ervaring en vooruitdenken. Je moet goed kijken naar de race en dan een inschatting maken van waar er iets kan gebeuren. Maar mijn beste foto moet ik nog maken, anders kan ik nu wel stoppen’, grapt Henk. ‘Het is mooi als je als één van de weinigen op de juiste plek staat, maar ik heb lang niet alles gepubliceerd.’ Vertel! ‘Nou in 1981 op Rijeka overleed Michel Rougerie voor mijn ogen, doordat hij werd aangereden door een andere rijder. Deze negatieven heb ik verknipt en nooit gepubliceerd. Een jaar later hadden Barry Sheene en Jack Middelburg een ernstig ongeluk op Silverstone. Ik heb toen alleen de motoren en niet de rijders gefotografeerd. Toen ik Sheene er later over sprak zei hij: “Je had een fortuin kunnen verdienen.” Ik reageerde dat ik ook gelukkig was zonder een fortuin.’ Maar wat is Henks geheim om het zo lang vol te houden? ‘In de eerste plaats om plezier te hebben in wat je doet. Ik denk ook correct zijn en niet altijd alles meteen willen schrijven. Soms is het beter om dat op een later moment te doen. Toen Wilco Zeelenberg in 1992 naar Lucky Strike Suzuki ging, wist ik dat al tijdens de TT Assen van 1991. Ik zag toen Ron Reinders (van Lucky Strike Nederland) bij Wilco in het motorhome zitten. Ron vroeg mij om het stil te houden en dat heb ik gedaan. Dat werkt later weer in je voordeel. En ik heb altijd goede contacten en vertrouwensrelaties met coureurs gehad. Eddie Lawson was bijvoorbeeld voor velen moeilijk benaderbaar, maar ik zat in 1988 met de Amerikaan wel twee uur in zijn motorhome te praten toen hij mij tussen neus en lippen door probeerde te vertellen dat hij Yamaha ging verlaten. En bijvoorbeeld in 1994 zat ik te eten in mijn hotel in Maleisië toen Max Biaggi in z’n eentje de eetzaal binnen kwam en vroeg “Can I join you?” We hebben het toen bijna niet over motorsport gehad. En door mijn interesse voor techniek heb ik goede relaties met technici opgebouwd. Ik heb veel respect voor Jeremy Burgess en ik spreek tegenwoordig nog zeer regelmatig met Gigi Dall’Igna. Ook heb ik al jarenlang een speciale band met ontwerper Aldo Drudi. Zo iemand en ook technici blijven over het algemeen langer in de paddock dan coureurs en hebben een andere instelling, waardoor je er beter een band mee kunt opbouwen. Dat ik in 2004 op uitnodiging van Honda hun raceafdeling in Asaka mocht bezoeken, zie ik als één van de hoogtepunten in mijn journalistieke racecarrière.’
Waarom ben je zo lang bij MOTO73 gebleven? ‘Als freelancer heb ik altijd goede afspraken met de redactie kunnen maken en het was lange tijd goed te combineren met mijn baan als parttime leraar. Ook was en is mijn langjarige vriendin Marchien een groot racefan. En dat is zeker een voordeel. Ik vind de sport mooi en vooral dynamisch, ik kan op plekken komen waar bijna niemand kan komen en vind het geweldig om dit op de foto vast te leggen. Maar ik heb wel andere aanbiedingen gehad. Ook buiten de journalistiek.’ Vertel. ‘In 1982 is HRC (Honda Racing Corporation) opgericht. Een jaar eerder werd ik gevraagd of ik eventueel teammanager wilde worden. Dat heb ik niet gedaan, omdat ik dan niet meer met mijn camera langs de baan kon lopen. Ook hebben Loris Capirossi, Kenny Roberts Jr. en Valentino Rossi begin deze eeuw gevraagd of ik rijdersvertegenwoordiger wilde worden. Ik vond het een eer, maar heb het afgeslagen.’ Als je terugkijkt naar al die jaren, wat vind je dan bijzonder? ‘Dat ik vanaf de TT-overwinning van Wil Hartog in 1977 maar één Nederlandse GP-zege heb gemist. Ik was er alleen niet bij toen Hans Spaan in 1990 op Suzuka (Japan) won. Voor de rest heb ik niet alleen alle zeges van Spaan meegemaakt, maar ook die van Jack Middelburg, Boet van Dulmen, Wilco Zeelenberg en alle overwinningen van Egbert Streuer met Bernard Schnieders of Gerrit de Haas als bakkenist. Ook tot nu toe wint Collin Veijer alleen als ik erbij ben en heb zo unieke foto’s. Hopelijk voor hem gaat dit nog veranderen. Daarnaast vind ik het mooi om te merken dat mensen blij worden van de verhalen of boeken die ik heb gemaakt of aan heb meegewerkt. Dan besef je dat ik mij in een wereld mag begeven die voor een motorsportfan ongrijpbaar is. Voor hen zijn het helden, maar voor mij zijn het mensen met dezelfde passie.’ Welke coureur heeft in al die jaren de meeste indruk op je gemaakt? ‘Dat is toch wel Jarno Saarinen. Dat komt denk ik ook door mijn leeftijd op dat moment. Ik was begin twintig. Giacomo Agostini domineerde de GP’s en toen kwam er ineens een sympathieke Fin met een geweldige rijstijl, een leuke vrouw en schitterende Yamaha’s die beter waren. En dan was er helaas natuurlijk zijn vroegtijdige overlijden. Het is door de verschillen van toen en nu onmogelijk te zeggen wie de beste rijder ooit is. Dat doe ik dus ook niet. Maar Saarinen heeft op mij wel de meeste indruk gemaakt.’
1 van 8
Één van Henk’s bekendste fotoseries: Graziano en Valentino Rossi in 1980 en...
speciaal voor Moto73 nogmaals gemaakt in 2004.
Vaak op de juiste plaats. Zoals bij de ‘Zwemmende TT-finish’ van Marc Márquez in 2014.
Goed inschatten wat er gaande is. GP Maleisië 2015: Valentino Rossi heeft zijn zegje over Marc Márquez gedaan. Die reageert verbaasd. En een vete is geboren.
Samen met ‘Mister keep it simple’ Jeremy Burgess, de grote technische man achter wereldkampioenen als Freddie Spencer, Wayne Gardner, Mick Doohan en Valentino Rossi.
Henk en Gigi Dall’Igna, de grote technische man van Ducati, kennen elkaar vanaf het moment dat die met Aprilia in de racerij kwam. Ruim 30 jaar geleden dus.
Een geanimeerd interview, beter gezegd gesprek, met Loris Capirossi in 2003.
Met Marc Márquez is het altijd niet alleen serieus maar vooral ook gezellig en enthousiast praten. Als er tenminste genoeg tijd voor wordt gegeven…
Het overlijden van zijn tweede vrouw deed Ivo beseffen dat het leven veel te kort is. Je weet nooit hoeveel tijd je nog hebt om te genieten en te rijden. Daarom hakte hij een knoop door en besloot de reis van zijn leven te maken. Aanvankelijk wilde hij “maar”een paar maanden weg op de motor. Zijn werkgever gaf hem echter de mogelijkheid om een jaar verlof te nemen.
Deze unieke kans greep hij met beide handschoenen aan om een flinke motorreis te maken. Geïnspireerd door onder anderen wereldreiziger Itchy Boots, vertrok hij richting het oosten en reed uiteindelijk door 24 landen. De motortocht van zijn leven, die hem in ieder geval een klepdeksel van zijn BMW R1200 GS Rallye heeft gekost, maar hem ook een heel aantal schitterende ontmoetingen heeft opgeleverd. De meest gekke grensovergangen, de mooiste ontmoetingen én een rit met zijn zoons dwars door Bangkok.
De super inspirerende aflevering 131 van De Motor Podcast vind je nu in je podcast-app!
Luisteren naar De Motor Podcast is helemaal gratis en kun je doen via elke podcast-app zoals Spotify of de andere platformen. Er verschijnt elke 2 weken een nieuwe aflevering.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
