Mugen is klaar voor de Isle of Man TT Zero-race. Met coureurs John McGuinness en Bruce Anstey al bevestigd kon men nu ook de machine waarmee het moet gebeuren aan de wereld tonen: de Mugen Shinden Go.

Overigens hebben ze in Japan duidelijk maling aan de uitdrukking ‘never change a winning team’, want Mugen mag dan wel al sinds 2014 de elektrische TT-races domineren, stilstaan doet de ontwikkeling allerminst. De nieuwe Shinden oogt niet alleen lichter, hij is het ook. Zaken als de accupakketten, het frame en de elektromotor werden allemaal geheel opnieuw ontworpen.

Met name het nieuwe monococque-frame zou een grote stap voorwaarts moeten brengen, omdat ze mede daardoor de accu’s nu in het frame weg kunnen werken, wat naast gewichtsbesparing ook een betere massacentralisatie oplevert.

120-MIJL-PER-UUR-BARRIERE
Verleden jaar wist McGuinness de Shinden Yon naar een gemiddelde ronde van 119,279 mijl per uur te rijden, voor teamgenoot Anstey die net onder de 119 mijl per uur uitkwam op 118,857. Voor dit jaar is het doel van het Mugen-team dan ook om de 120-mijl-per-uur-barrière te doorbreken. Mocht dat lukken dan onderstrepen ze de enorme vooruitgang die de elektrische racer gemaakt heeft de afgelopen vier jaar.

In 2012 lukte het Michael Rutter aan boord van de MotoCzysz E1pc eindelijk dat illustere gemiddelde van 100 mijl per uur te rijden. Sterker nog, hij kwam tot 104,056 en reed dus in 21 minuten en 45,33 seconden het Mountain Course-circuit. Ga maar na dat McGuinness er verleden jaar maar 18 minuten en 58,743 seconden voor nodig had, en je snapt dat de TT Zero inmiddels echt wel serieus genomen kan worden.

De TT Zero-race vindt plaats over één ronde op woensdag 8 juni om 17.20 uur, Nederlandse tijd.

[justified_image_grid ids=23588,23589,23590,23591]

Rotterdam lijkt inmiddels hofleverancier geworden te zijn van de Nederlandse wegracerij. De grote beloften op WK-niveau komen namelijk beide uit de Zuid-Hollandse havenstad. Met inmiddels al wat jaartjes ervaring in de wereldkampioenschappen, laat Michael van der Mark zich uit over zijn stadsgenoot, Bo Bendsneijder.

“Ik ken Bo nu al een tijdje en we hebben ook lang samen getraind bij Frans van Leeuwen. Hij is nog een stuk rustiger dan ik ben, maar als het erop aankomt, zie ik eenzelfde type naar boven komen drijven. Bo gaat nu gewoon zijn eigen ding doen en dan komt het echt wel goed. Hij laat zich niet zomaar uit het veld slaan, waardoor ik ook wel verwacht dat hij om weet te gaan met de druk die op hem afkomt. Hij moet alleen wel blijven beseffen dat hij als Nederlander nu de beste kans krijgt om te presteren. Dat heeft hij ook verdiend. Je weet alleen dat er uiteindelijk resultaten moeten komen, maar dat is ook niet meer dan logisch. Dat weet hij zelf natuurlijk ook wel, dus daar zal het dan ook niet aan liggen. Het is alleen niet vanzelfsprekend dat je in zijn positie ook gelijk mooie resultaten boekt. Kijk maar naar zijn voorganger bij Ajo, Karel Hanika. Je mag daarom niets verwachten van zo’n jongen, zeker in het begin niet. Het is altijd een paar races afwachten hoe je omgaat met een nieuwe situatie. En daarnaast: racen is zeer onvoorspelbaar. Hoe ga je om met veranderingen, want er komt veel op je af als je een overstap maakt. Heb je een klik met het team, hoe bevalt de motor en kun je blijven doorgroeien? Allemaal vragen die het lastig maken om vooraf iets zinnigs te melden over de prestaties van een talent.” 

Meer experts spraken hun ideeën uit over Bendsneyder, zoals Aki Ajo, Livio Loi en zijn eigen vader. Dat alles en meer lees je in MOTOR Magazine 3 van 2016, dat nu in de winkels ligt. Niets meer missen? Even gauw een abonnementje nemen, wat je hier doet, overigens.

Het is vandaag precies 20 jaar geleden dat Valentino Rossi op 17-jarige leeftijd debuteerde tijdens de Grand Prix van Maleisië. Hij reed dat jaar op een door AGV gesponsorde Aprilia RS125. Het seizoen leverde hem met vijf keer uitvallen misschien niet helemaal op waar hij op gehoopt had, maar met een podium in Oostenrijk en een eerste GP-overwinning twee weken later in Brno, legde Rossi wel meteen een fundering voor een carrière van formaat.

Het jaar erop domineerde hij de lichtste GP-klasse door met 11 overwinningen uit 15 races wereldkampioen te worden. In de jaren die volgden kwamen daar nog eens acht wereldkampioenschappen in de Grand Prix-racerij in de 250cc-, 500cc- en MotoGP-klasse bij. Het totaal aantal GP-overwinningen liep op tot 112 uit 330 racestarts. 

Verder noteerde hij 61 pole positions, eindigde hij 211 keer op het podium en verzamelde hij in totaal liefst 5441 WK-punten. Zijn moeder noemde hem Valentino, maar velen noemen hem de GOAT; Greatest of all time. 

De startnummers van de top-20 voor de Isle of Man TT zijn inmiddels bekend, en het is John McGuinness die opnieuw als eerste mag beginnen aan de Superbike-race, aan boord van de Honda Fireblade SP. De huidige ‘King of the Mountain’ gaat met liefst 23 overwinningen op zijn naam opnieuw op jacht naar het record van Joey Dunlop, die met 26 TT-overwinningen veruit het vaakst won op Man.

Met startnummer 2 zien we Bruce Anstey straks starten, die eerder eigenlijk altijd voorkeur gaf aan nummer 5. Met uitzondering van 2004 – toen hij de nummer 1 toegekend kreeg – reed hij vanaf 2004 met de 5 voorop de kuip. Achter de Honda Fireblade van Anstey treffen we vervolgens James Hillier met nummer 3 op de Quattro Plant Muc-Off Kawasaki ZX10R. Na Hillier is Ian Hutchinson (Tyco BMW) aan de beurt, die nummer 4 terugkrijgt. Terug omdat de Bingley Bullet in 2010 ook al met 4 reed en het hem toen een ongehoorde vijf overwinningen uit vijf races opleverde. Ansteys oude nummer 5 gaat dit jaar naar Peter Hickman. De Engelsman doet pas voor de derde keer mee aan de TT, maar heeft al een heel behoorlijke indruk achtergelaten, zeker nadat hij afgelopen november de Macau Grand Prix won.

Of Hickman zijn talent verzilveren met een TT-overwinning is maar de vraag, want achter Hickmans Kawasaki ZX10R vinden we de Hawk BMW S1000RR van niemand minder dan Michael Dunlop, die weer met nummer 6 start. Een nummer waarmee hij in 2013 en 2014 geen windeieren legde. Beide edities schreef hij liefst vier TT-overwinningen op zijn naam. Of hij dat in 2016 kan evenaren? Het veld is zwaarbevochten.

Want ook verder naar achteren vinden we grote namen: 7. Gary Johnson (BMW S1000RR), 8. William Dunlop (Kawasaki ZX10R), 9. Michael Rutter (BMW S1000RR) en 10. Conor Cummins (Honda Fireblade SP). Op nummer 11 zien we een oude naam terug, herenigd met Craig Wilson Honda; Cameron Donald. De Australiër liet voorgaande jaren het leeuwendeel van de races aan zich voorbij gaan omdat hij in dienst van Norton enkel de Superbike en Senior TT verreed, maar nu dus terug op Honda-materiaal.

De daarachtervolgende nummer zijn als volgt:

12. Dean Harrison (Silicone Racing Kawasaki ZX10R)

13. Lee Johnston (East Coast Racing BMW S1000RR)

14. Dan Kneen (Mar-Train Racing Yamaha YZF-R1)

15. David Johnson (Norton Factory V4)

16. Ryan Farquhar (Tyco BMW S1000RR)

17. Dan Stewart (Wilcock Consulting Honda Fireblade)

18. Martin Jessopp (Riders Motorcycles BMW S1000RR)

19. Steve Mercer (Jackson Racing Honda Fireblade)

20. Ivan Lintin (Devitt RC Express Racing Kawasaki ZX10R)

Overigens gelden deze startnummers in principe enkel voor de Superbike TT en Senior TT. Bij raceklassen waar bepaalde rijders niet aan de start komen, schuiven diegenen erachter door. McGuinness staat bijvoorbeeld zijn nummer 1 af aan de man achter hem, maar aangezien dat in dit geval Anstey is die ook niet aan de start