Motorrijders zwaaien, dat is een feit. Veelal met één vinger naar automobilisten, maar naar elkaar vaak nog met de hele hand. De oorsprong van de motorgroet is ondertussen een beetje wazig geworden, maar het heeft als het goed is te maken met een zekere saamhorigheid van toen motorfietsen nog een zeldzaamheid waren, wellicht zelfs wel een soort elitair gebeuren onderling. Hoe dan ook, de groet onder motorrijders is ergens ontstaan en sedert die tijd flapperen we allen vrolijk naar elkaar.
Ik weet nog dat, toen ik mijn motorrijbewijs net gehaald had en op een geleende motor mijn allereerste rit alleen maakte, de eerste motorrijder die me groette mijn hart een sprongetje deed maken. STOER! Vlug en onhandig zwaaide ik terug. Te snel, te gretig… De volgende moest langzamer, maar niet zo traag dat het leek alsof ik het stuur eigenlijk niet los durfde te laten. Na een middagje dijkwegen had ik na veel oefenen de perfecte zwaaitechniek. Nonchalant, doch resoluut en authentiek cool.
Toch, met inmiddels meer kilometers en meer motorfietsen dan ik ooit had durven dromen achter de kiezen, alsmede een portie levenservaring rijker, moet ik bekennen dat het zwaaien me niet meer het warme gevoel van verbondenheid geeft zoals in het prilste begin. De glans was er eigenlijk al gauw vanaf. Slechts ingeval van extreem weer wil ik nog wel eens wuiven uit een welgemeend gevoel van broederschap. Voor de rest is de motorgroet vooral een gewoonte geworden merkte ik laatst onderweg en aangezien de motorfiets een perfecte plek is om na te denken…
Tijdens mijn filosofische momentje ontrafelde ik dat de motorgroet uit vele facetten bestaat. Veel meer dan je in eerste instantie zou verwachten. Het is een gelaagd geheel met vele punten van twijfel waarvan je vaak niet eens bewust bent. De motorgroet is niet zomaar een zwaai, maar een complexe afweging van factoren die in een fractie van een seconde als een elektrische stroom door de hersencellen schiet. Erover peinzend is het eigenlijk knap dat je motorrijders zo vaak en snel naar elkaar ziet groeten, want voor de daadwerkelijke groet plaatsvindt is er over heel wat nagedacht.
DE GROET
De groet zelf bijvoorbeeld. Waar de klassieke motorgroet bestaat uit een simpele linkerhand die opgestoken wordt, zijn er ondertussen vele varianten te noteren. In Engeland bijvoorbeeld, zitten ze met het probleem dat ze met rechts moeten zwaaien en dat is er opgelost door te knikken. Niet met je kin naar beneden, maar je hoofd opzij kantelend, dat zie je frontaal namelijk beter. In Nederland kom je de knik weinig tegen, want hoe goed bedoeld ook, het staat toch een beetje alsof je de ander maant tot ‘doe even normaal joh’.
Blijven we nog even internationaal, dan lijkt het Franse voetje-uit in populariteit te winnen. Persoonlijk hou ik daar niet van. Als je te beroerd bent om je hand op te tillen, laat dan maar zitten. Hetzelfde geldt voor de motorrijders die je een vlug flappertje ziet maken met de hand nog stevig aan het stuur, maar negen van de tien keer vallen die toch al niet op.
BMW-rijders –let er maar eens op- hebben door de vaak rechtopgezeten zithouding de neiging met het vingertje omhoog te gaan wijzen. Een vriend van me reageert daar altijd op door omhoog te kijken waar ze naar wijzen. Dan heb je nog de omgekeerde variant, veelal op een supersport’. Die leunen weer zover voorover dat ze met hun vinger naar de grond gaan wijzen. Ik vind het nogal denigrerend overkomen. Of wellicht bedoelen ze trots dat ze net een kneedown hebben gemaakt.
Bloedirritant zijn de traagzwaaiers. Jeweetwel, tergend langzaam gaat de hand omhoog alsof er door dikke stroop geroerd moet worden en met dezelfde tenenkrommende traagheid gaat hij weer naar het stuur. Het staat zo lekker ‘interessant’, maar vooral hautain en arrogant.
Leukste vind ik persoonlijk de motorrijders die hun hand opsteken met duim en wijsvinger in een V en de rest van de vingers gekromd. Duidelijk een te grote handschoen gekocht en bang dat -ie afwaait.
Absolute topper trouwens, die tot op de dag van vandaag niet is overtroffen, was de kerel die me op een brullende café-racer tegemoet kwam met een ontzettend brede grijns onder de pothelm. Met volle overgave en zijn arm zo ver uitgestrekt als maar kon, maakte die een zwieper vanaf de clip-on tot ver boven zijn hoofd. Zie het nog voor me. Het enthousiasme vloog er vanaf, hij bleef gelukkig zitten. Briljant!
WIE WEL EN WIE NIET?
Je zwaait en een verbaasde blik is je deel, gevolgd door een weifelende zwaai terug… of rollende ogen in een puistenkop. Je hebt net naar een (schakel)brommer gezwaaid, ai! Het schaamrood stijgt je binnenshelms naar de kaken. Snel spied je in je spiegels en om je heen, is het onopgemerkt gebleven? Verbeeld je het je nou of staan die voetgangers je nou na te grijnzen? Niet cool. ‘Motorbladen kopen, veel!’ brom je jezelf toe. Je moet echt je modellenkennis eens oppoetsen.
Het zijn vooral scooterrijders die de dupe zijn van deze heersende onzekerheid en angst voor gezichtsverlies onder motorrijders. De twijfel of het een bromscooter is, was lange tijd zeer gegrond en het collectieve besluit om scooterrijders te ‘ontvrienden’ is daardoor niet vreemd. Met de nieuwe generatie scooters lijkt het onderscheid beter te maken en zie je zo links en rechts een heldhaftige motorrijder een poging wagen, om slechts verbouwereerd te constateren dat de groet onbeantwoord blijft door de scooterrijders die op hun beurt een collectieve haat tegen die arrogante motorrijders hebben opgezet. En terecht… Over scooters gesproken, wie zwaait er eigenlijk wel naar die ‘meersporigen’ zoals de Piaggio MP3?
Naar het schijnt groeten chopperrijders niet naar toerrijders, al moet ik eerlijk zeggen dat ik daar niet echt in geloof. Chopper-, custom- en cruisserrijders zijn over het algemeen juist de meest enthousiaste zwaaiers en dat wijt ik aan twee dingen: ten eerste is het de zithouding die meest geschikt is om te zwaaien. Ten tweede geldt hier in hoge mate de lifestyle, de stoerheid en het wij-gevoel, waarbij motorrijden veel meer is dan alleen maar rijden. Maar vlak ook de sportrijders niet uit, voornoemde facetten leven ook in deze groep heel sterk.
Lui met een extreem hoog apehanger stuur groet ik als ik in een flauwe bui ben door met duim en wijsvinger het ‘pistooltje’ te maken. Handen omhoog of ik schiet! Kinderachtig binnenpretje…
Wat ik altijd heel vreemd heb gevonden is het feit dat heel veel motorrijders niet naar motoragenten zwaaien. Het is een heet hangijzer binnen de motorwereld en veelvuldig onderwerp van gesprek in de koffiehoek van menig motorzaak. Kom op zeg, niet zo kinderachtig! Het is voorgekomen dat een andere motorrijder me hoofdschuddend voorbijreed, alsof ik als een soort motor NSB-er hoogverraad had gepleegd. Sneu gedrag vind ik dat. Als het geen motorliefhebber was geweest, had die agent, brigadier of wat ze bij de politie zoal hebben, in de auto gezeten. Sterker nog, aardig wat motorrijders zijn eigenlijk veel minder ‘motorrijder’ dan menig motoragent. En daarbij, de normale motorrijder waar je vrolijk wel altijd naar zwaait kan zomaar eens een grote hufter zijn. Tja…
Enige wat me opvalt is dat veel motoragenten niet terugzwaaien. Geen zin, dat kan natuurlijk. Misschien willen ze wel, maar voelt het misplaatst omdat enige autoriteit van ze verwacht wordt. Of ze zijn het gewoon niet gewend.
LOCATIE
Ook al zoiets; op de snelweg nader je elkaar met minimaal 200, maar vaak ook tegen de 300 km/u. Ineens zie je een hand omhoog gaan aan de andere kant van de vluchtrails. Goedbedoeld ongetwijfeld, maar een tikje overdreven niet?
Ook als je elkaar inhaalt zie je vaak ineens een handje zijlings uitgestoken worden of een voetje als je ingehaald wordt. De eerste is nog enigszins te pareren door als je er naast rijdt, krampachtig met je linkerhand over de tank te zwaaien of te knikken, maar het voelt een beetje gemaakt. Het voetje uit of de hand omhoog naar achteren laat ik liever achterwege, want dat gedoe via spiegels vind ik helemaal niks.
Verkeerslichten zijn een ellende met je hand op de ingeknepen koppeling, dat zal iedereen met me eens zijn en rijdend in druk stadverkeer is het soms beter gewoon je handen aan het stuur te houden dan om koste wat kost te groeten.
Dan heb je nog de bochten. Veel motorrijders houden daar begrijpelijk liefst de handen aan het stuur, maar tegelijkertijd geeft het zwaaien in bochten je wel een fraaie gelegenheid tot het showen van je onverschrokkenheid en motorbeheersing. Op de redactie zijn de ego’s verdeeld over de favoriet: linker- of rechterbocht. Een linkerbocht geeft je de gelegenheid om met je vingertoppen subtiel nonchalant het asfalt te strelen, de buitenbocht ziet eruit alsof je op een rodeostier zit. Yeehaa!
ALLEN OF GEEN?
Daar komen de jongens in een grote bonte stoet op je af. Koffers, knuffelbeertjes, vlaggetjes, de hele rambam. Wat doe je? Zwaai je naar de eerste en de laatste? Gaat je hand omhoog na de eerste en pas weer terug na de laatste of blijf je ongemakkelijk je hand van en naar je stuur brengen? Groepen motorrijders brengen iedere motorrijder in een lastig parket van vertwijfeling. Omdat eigenlijk iedere optie fout voelt, wordt vaak besloten dan maar niet te zwaaien.
Hetzelfde breekpunt wordt vaak bereikt op een mooie dag, waarbij je zoveel motorrijders tegenkomt dat zwaaimoeheid onvermijdelijk is. Wat eerder op de dag begon als een ‘hee, leuk je te zien!’-zwieperd, verwordt via een lange periode van ‘ja hoi…’ tot een ‘jaja, ik zie je wel zwaaien’ wuifje, om uiteindelijk grommend te eindigen met de handen ferm aan het stuur geklemd.
Ik moet ook bekennen dat ik vaak helemaal niet in een groetbui ben. Laat mij maar lekker m’n ding doen, ik ben niet zo van dat massale, net zoals –naar ik vermoed- de meeste motorrijders. Toch, als een tegemoetkomende motorrijder de hand opsteekt, zwaai ik automatisch terug.Gewoon iemand die blij is motor te kunnen rijden, net als ik. En dus is de groet een bevestiging van ons afzonderlijke plezier. Weer iemand blij gemaakt.
Zal die motorrijder ook wel gedacht hebben…
Foto’s: Ferry van den Boom
Moto2 – Rabat slaat terug
Moto3 – Weer zegedebutant
Fotografie: 2Snap
Traction control. Praktisch! Maar waar is de chauf, James?!
