Ducati heeft de nieuwe Panigale V4 gelanceerd, een supersportmotor die de grenzen van prestaties verder verlegt. De motor is volledig herzien qua ontwerp, techniek en ergonomie, voortbouwend op het succes in het Wereldkampioenschap Superbike. Ducati heeft gebruik gemaakt van de nieuwste ontwikkelingen in banden, aerodynamica en elektronica om de prestaties te optimaliseren.
Het ontwerp van de Panigale V4 combineert stijl en technologie om de prestaties te verbeteren. De motor stelt rijders in staat om de sensaties van een professionele coureur te ervaren dankzij geavanceerde elektronica en technologieën uit de MotoGP. Het chassis en de elektronica liggen nog dichter bij die van de officiële Desmosedici GP-motoren.
1 van 3
De nieuwe Panigale V4 S is lichter en krachtiger dan het vorige model, ondanks strengere emissienormen. Tijdens tests konden rijders van verschillende niveaus hun rondetijden met een volle seconde verbeteren. Het aerodynamische ontwerp is geïntegreerd, met vleugels die naadloos in de lijnen passen. De kuip verlaagt de luchtweerstand en beschermt de rijder effectief.
De ergonomie is ontwikkeld om de rijder optimaal te laten integreren in de aerodynamica en controle over de motor te geven. Het zit-tank-geheel biedt meer bewegingsvrijheid en de voetsteunen zijn naar binnen verplaatst voor een betere houding.
De Desmosedici Stradale V4-motor deelt veel techniek met de MotoGP-krachtbron, waaronder de architectuur en het unieke geluid. Het levert 216 pk en 123 Nm koppel in standaardvorm, oplopend tot 228 pk met de Akrapovič-uitlaat.
1 van 3
Het rijwielgedeelte is verder verfijnd naar MotoGP-specificaties om het potentieel van de Superbike-banden ten volle te benutten. De nieuwe swingarm en voorzijde bieden meer grip en vertrouwen. De Öhlins-vering is instelbaar voor zowel weg- als circuitgebruik. Brembo HypureTM-remklauwen en het Race eCBS-systeem van Bosch zijn wereldprimeurs.
De geavanceerde elektronica omvat de Ducati Vehicle Observer (DVO) die meer dan zeventig sensoren simuleert voor predictieve regeling. Rijhulpsystemen zoals tractie-, wheelie- en launch control werken nauw samen voor maximale prestaties.
Het nieuwe 6,9 inch dashboard biedt een MotoGP-ervaring met een speciale circuitmodus die g-krachten, vermogen, koppel en hellingshoeken weergeeft. De wegmodus is overzichtelijk met slimme indeling van functies. DDL-dataregistratie legt alle rijgegevens vast voor analyse.
De 2025 Panigale V4 arriveert in september 2024 in de Ducati-showrooms, aangeboden als eenzitter met een duokit als accessoire.
12 augustus 2024 is het exact veertig jaar geleden dat Henk Keulemans deze foto nam op het circuit van Anderstorp in Zweden. Egbert Streuer en Bernard Schnieders hebben net hun eerste wereldtitel in de zijspanklasse behaald. Op de foto worden ze door hun grootste concurrenten – tevens goede vrienden – Rolf Biland en Kurt Waltisperg op de schouders genomen. Een sterke seizoensstart met twee zeges in Oostenrijk en Duitsland en een constant vervolg van podiumplaatsen vormde de basis voor deze wereldtitel. Het talent van het Drentse duo in combinatie met opgedane ervaring op de baan en technische kennis kwamen in 1984 perfect bij elkaar.
Biland en Waltisperg hadden aan het begin van het seizoen twee uitvalbeurten door technische problemen, waardoor de Zwitsers al snel geen bedreiging meer vormden voor de wereldtitel. De Duitsers Werner Schwärzel en Andreas Huber maakten het de Nederlanders wel lastig, doordat zij in iedere race binnen de top-vier (zonder zege overigens) wisten te finishen. Even werd het zeer spannend toen Streuer en Schnieders in België uitvielen met technische problemen en de Duitsers tot twee punten naderden. Er waren nog twee races te gaan, maar de Nederlanders zetten gelijk orde op zaken tijdens de Grand Prix van Groot-Brittannië. Op Silverstone wonnen Streuer en Schnieders, waardoor ze tijdens de slotrace in Zweden voldoende hadden aan een vierde plaats om zich tot wereldkampioenen zijspannen 1984 te kronen. De Assenaren voerden het tactische plan perfect uit en finishten zonder risico’s te nemen als vierde. Streuer en Schnieders zouden ook in 1985 en 1986 de meeste WK-punten behalen, waarmee zij nog steeds de enige Nederlanders zijn die drie wereldtitels in de wegracesport hebben behaald.
Race-fan opgelet! Wil jij een onbetaalbare beleving meemaken? Welke je ongetwijfeld nooit meer gaat vergeten? Doe dan nu mee met deze unieke RIDERS-winactie; win een onvergetelijke ervaring ter waarde van €5.000 tijdens JACK’S Racing Day op zondag 4 augustus, met twee VIP-tickets voor de Pitroof Inn, een helikoptervlucht voor 2 personen over het TT-circuit en een 2-seater F1 Experience voor jou als winnaar.
Wat moet je doen? Vul het formulier in en meld je aan! Uit de inzendingen wordt een gelukkige winnaar getrokken. Ben je nog geen RIDERS lid? Meld je dan hier snel aan bij de leukste motorclub van Nederland. Profiteer direct van alle voordelen, en kom in aanmerking voor deze unieke ervaring.
Die ervaring beleef je niet alleen, want je krijgt twee VIP-tickets en er is plaats voor twee personen in de helikopter. Dus neem gerust je beste vriend, vriendin, je partner of een familielid mee. Enkel de 2-seater F1 Experience is speciaal voor jou als winnaar.
Pitroof Inn
Je vindt de Pitroof Inn in de paddock, waar je niet alleen geniet van een goed zicht op het circuit, maar ook van een ongedwongen sfeer en een heerlijk hapje en drankje. Je staat direct boven Pitlane en hebt daarmee een prachtige uitzicht op start/finish. Ook heb je goed zicht op de Haarbocht en de Noordlus van het circuit. Geniet van het welkomst- en lunchbuffet en van de open bar en neem een kijkje achter de schermen. Want je krijgt met deze VIP-tickets ook toegang tot de paddock.
Helikoptervlucht
Geniet van een prachtig uitzicht over de paddock, de tribunes en uiteraard over de befaamde ‘Cathedral of Speed’. Samen met jouw plus one vertrek je langs de Tunnelweg, net buiten het circuit ter hoogte van het TT Junior. Een ervaren piloot neemt je mee tot grote hoogte en geeft je een nieuw perspectief over TT Circuit Assen.
2-seater F1 Experience
Terwijl je plus one geniet van een versnapering bij de Pitroof Inn of een rondje wandelt over de paddock, maak jij je klaar voor deze unieke adrenalinekick. Een kans die maar voor enkelen is weggelegd!
Samen met een zeer ervaren coureur stap je in een ware 2-seater Formule bolide. Geprepareerd door MP Motorsport, heeft deze F1 auto een pk-gewichtsverhouding van bijna 1 op 1. Als het krijsende V8-motorblok je geen kippenvel geeft, dan krijg je dat wel als je eenmaal rondgaat.
De ervaren coureur neemt je twee rondes mee over het circuit van TT Assen. Een helm en kleding worden beschikbaar gesteld en je krijgt professionele instructies vanuit het MP Motorsport Team. Ervaar de G-krachten, de acceleratie en remkracht van deze waanzinnige bolide en ervaar wat F1-coureurs ervaren.
Word jij de gelukkige? Doe mee met de RIDERS-winactie en wie weet ervaar jij JACK’S Racing Day op deze unieke manier. Een ware droom voor iedere race fan. Vul hieronder het formulier in om kans te maken.
Voor deelname aan de 2-seater F1 Experience dient de persoon ouder dan 18 jaar te zijn, een lengte tussen 1,50 en 1,90 meter te hebben, maximaal 100 kilogram te wegen en in goede gezondheid te verkeren.
Yamaha introduceert de MT-09 Y-AMT, een nieuwe motorfiets die is uitgerust met een innovatieve geautomatiseerde handgeschakelde transmissie (AMT). De MT-09 Y-AMT combineert de prestaties en het wendbare rijgedrag van de standaard MT-09 met een revolutionair transmissiesysteem.
Rijders kunnen kiezen tussen handmatig schakelen met vingerbediening of volledig automatisch schakelen. De koppeling en het schakelen worden bediend door elektromotoren, waardoor de koppelingshendel en versnellingspedaal overbodig zijn. Dit stelt de rijder in staat zich beter te concentreren op het rijden.
1 van 7
De handgeschakelde versnellingsbak is ontworpen voor sportief rijden en maakt snellere en consistentere schakelacties mogelijk. Schakelen gebeurt via een wipschakelaar bij de linkerhand. Bij lage snelheden neemt het AMT-systeem de bediening van de koppeling en versnellingsbak over voor gebruiksgemak.
In de volledig automatische modus zijn er twee standen: D+ voor sportief rijden en D voor comfortabel stadsverkeer. Schakelen tussen de handmatige en automatische modi kan eenvoudig tijdens het rijden.
De MT-09 Y-AMT wordt aangedreven door de 890cc-CP3 driecilindermotor. Het lichtgewicht aluminium frame zorgt voor wendbaarheid en goede feedback. Instelbare voor- en achtervering en krachtige remmen maken de uitrusting compleet.
Geavanceerde elektronica omvat ride-by-wire gasklep, IMU-gestuurde tractie- en remcontrole en aanpasbare rijmodi. Andere voorzieningen zijn een Smart Key systeem, TFT-kleurendisplay en smartphone-connectiviteit.
Met de MT-09 Y-AMT wil Yamaha een intensere en meeslepende sportieve rijervaring bieden door innovatieve transmissietechnologie te combineren met de bewezen prestaties van de MT-09.
Suzuki heeft met succes deelgenomen aan de 8 uur van Suzuka met een team gericht op milieuvriendelijk racen. Het Team Suzuki CN Challenge reed met een aangepaste GSX-R1000R voorzien van duurzame technologieën en eindigde als achtste. De motor gebruikte bio-brandstof, speciale motorolie, een katalysator, remblokken met minder stof, banden met gerecyclede materialen en carrosserie-onderdelen van natuurlijke vezels en hergebruikt koolstof.
Het team, onder leiding van voormalig MotoGP-chef Shinichi Sahara, werkte vlekkeloos samen. Sahara prees de inzet van de rijders en het team en benadrukte dat dit project doorloopt om duurzame oplossingen verder te ontwikkelen.
Suzuki’s topmanagement benadrukte het belang van racen voor de ontwikkeling van consumentenproducten. President Toshihiro Suzuki ziet deze inspanningen als cruciaal voor het verbeteren van Suzuki’s milieuprestaties en producten. Motorfietsenmanager Tsuyoshi Tanaka gelooft in de toekomst van schonere verbrandingsmotoren en ziet endurance racing als de ideale testomgeving voor duurzame innovaties.
Het officiële Suzuki endurance team, Yoshimura SERT, eindigde als derde in Suzuka en hoopt later dit jaar een 15e titel te pakken in de laatste race van het seizoen.
Nadat Maarten van Deventer als touringcarchauffeur al 5 jaar lang met een groep docenten van een Universiteit uit Utah door Europa toert, werd hij door een van hen uitgenodigd om eens naar hun hoofdstad, Salt Lake City, te komen. Maarten pakt het meteen goed aan en benut de gelegenheid om ook een schitterende roadtrip door het westen van Amerika te maken.
Na een week bij mijn vrienden en een driedaagse motortrip op een Triumph Explorer 1200, had ik aansluitend twee weken ingepland voor een rondreis in mijn eentje door het westen van Amerika. Uiteraard wilde ik dat met een Amerikaanse motor doen. Zelf rijd ik een Honda Shadow 1100 en ik voel me toch meer thuis op een Cruiser dan op zo’n All Road Triumph (hoewel ik daar met plezier op gereden heb). Via de website ‘Riders Share’, waar je van een particulier een motor kunt huren voor veel minder dan via een verhuurbedrijf, vond ik een mooie Indian Chieftain uit 2014. Een bagger was voor deze trip de beste keuze, want er moest natuurlijk wat bagage mee. Omdat ik pas in oktober/november ging, kon ik wel wat slechter weer verwachten en dan is een kuip toch ook wel prettig. M’n gear had ik zelf meegenomen en ik had gekozen voor mijn textiele winterpak in plaats van het leer.
Ik had geen vastomlijnd plan, maar moest in ieder geval wel na twee weken weer terug zijn in Salt Lake City om de motor in te leveren. Het leek me leuk om een beetje zuidwaarts te gaan om de zon na te jagen. Ook wilde ik heel graag de Pacific Coastline zien en rijden. Verder stonden een aantal dingen op mijn wensenlijstje, zoals een stukje Route 66 rijden, de Grand Canyon zien en door Monument Valley toeren. Steden interesseren me eigenlijk niet zo, dus ik hoefde niet per se naar Las Vegas of Los Angeles. Alleen San Francisco lag mooi op de route. Ik kreeg een tentje en een slaapzak mee, maar mijn idee was om zo veel mogelijk gebruik te maken van ‘Bunk-A-Biker USA’; een online community waarbij bikers hun huis openstellen voor ander rondreizende bikers. Via een digitale kaart kun je een pin aanklikken en krijg je een omschrijving en een mailadres of telefoonnummer te zien. Je kunt dan contact opnemen en vragen of je mag blijven slapen. Ik kan dit echt iedereen aanraden! Zo kom je bij de echte Amerikaan thuis, heb je fijne gesprekken over motoren en reizen en ze staan je graag bij met tips, routes en technische hulp. Het kost je niets, ook al staat het je vrij om eens op pizza of een biertje te trakteren, maar vooral om verhalen te delen.
De start
30-10: Salt Lake City – Elko, NV: 482 km.
De roadtrip is begonnen! Na het ophalen van de Chieftain nog even heerlijk geluncht bij mijn Amerikaanse gastfamilie in Salt Lake City en na een warm afscheid vertrokken richting Nevada. Dit is echt rijden ‘out on the open road’. Even gestopt bij de Bonneville zoutvlakte en uiteindelijk aangekomen bij mijn eerste ‘bunk-a-biker’ adres in Elko. Ik word ontvangen door Bill en Misty, een enorm vriendelijk stel met vier honden en een kamer vrij voor mij. Toevallig ben ik ook hun eerste gast, sinds ze zich hebben aangemeld als bunk-a-biker host.
1 van 6
Laatste dampen
31-10: Elko – Auburn, CA: 685 km.
Elko is een typisch Amerikaans mijnwerkersplaatsje in de Nevada desert, waar iedereen een backyard vol autowrakken schijnt te hebben. Maar zo leer je het échte Amerika pas kennen. Bill en Misty waren al naar hun werk, maar vertrouwden er op dat ik de boel netjes zou achterlaten. De deur op slot doen hoefde niet, want met vier honden in de tuin waagde zich toch niemand zich in de buurt. Daarna een flinke rit over de ‘California trail’, waar vroeger de huifkarren over de verlaten vlaktes trokken op weg naar het westen. De immens lange Interstate deed me beseffen dat ik wel goed op mijn brandstofniveau moest letten, want met het zweet in de bilnaad (ondanks de lage temperaturen) haalde ik op de laatste dampen een tankstation. Daarom maar in Reno op zoek naar een jerrycan om voortaan toch even een ‘gallon’ extra bij me te hebben. Vanaf Reno werd het pas echt mooi, langs Lake Tahoe en dan de bergen in, waar het nog net licht was. Het was Halloween, dus de straten waren gevuld met groepjes verklede kinderen en volwassenen en overal uitbundige Halloween-decoraties. Uiteindelijk in het donker aangekomen bij familie van mijn vrienden uit Utah voor de overnachting. Hun huis in Auburn lag wel wat afgelegen in de bossen en toen ik eerst bij een verkeerd huis stond, werd ik van afstand argwanend toegeroepen wie ik was en wat ik moest, terwijl een hond mij boos toeblafte. En zag ik daar nou een shotgun? Gelukkig werd de stemming vriendelijker nadat ik had uitgelegd wie ik was en dat ik verdwaald was en bleken ook deze Amerikanen heel vriendelijk en behulpzaam.
Golden Gate Bridge
01-11: Auburn – San Francisco, CA.: 233 km.
Vandaag afscheid genomen van Richard en Mina en met een zak vol zelfgebakken koekjes vertrokken richting de kust. Onderweg begon het steeds harder te regenen en aangekomen bij Muir National Park was ik al zeiknat. Gelukkig kan het pak wel wat hebben, maar toch… Helaas kwam ik het park niet in, omdat ik blijkbaar een parkeerplek had moeten reserveren. Voor een motor? Jammer, want ik had graag de enorme Sequoia’s gezien. Dan maar doorgereden naar de Golden Gate Bridge, waar voorzichtig de zon doorbrak en ik een beetje kon opdrogen en opwarmen. Ik had al besloten om dit keer maar een kamer te reserveren in een motel, zodat ik wat vroeger kon binnenrollen en mijn motorkleding kon laten drogen. Ondertussen te voet San Francisco een beetje verkend, met natuurlijk de iconische cable cars en steile straten.
Golden Gate Bridge.
Zeehonden in Monterey
02-11: San Francisco – San Simeon, CA.: 351 km.
Deze morgen als eerste San Francisco op de motor verkennen. Eerst naar Pier 39, waar tientallen robben rondhangen en je een mooi uitzicht hebt op Alcatraz en daarna de bekende slingerweg Lombard Street doorgeslingerd! De straten zijn er écht zo steil! Best een uitdaging met zo’n zware motor. Nog even langs de ‘Painted Ladies’, een rijtje huizen die bekend van de serie Full House en natuurlijk door de hippiewijk Haight-Ashbury gereden. Ook al is daar van hippies maar weinig terug te vinden. In een plotselinge hoosbui heb ik de stad verlaten en ben ik Highway 1 afgereden, die langs de kustlijn van San Francisco tot Los Angeles loopt. Schitterende uitzichten over de Pacific, veel stranden met surfers en plaatsen, zoals Monterey, waar de zeehonden een hoop kabaal kunnen maken. Helaas regende het verder de hele dag, waardoor het lekkere vlotte bochtenwerk op deze heerlijke slingerweg achterwege moest blijven. Nu alles maar weer op laten drogen in m’n motel. Ik was van plan morgen naar Sequoia National Park te gaan, maar daar bleek een sneeuwstorm te woeden, evenals in andere delen van de US, waardoor ik mijn route zou moeten afstemmen op waar de zon nog wèl schijnt.
Noodreparatie onderweg
03-11: San Simeon – Porterville, CA.: 370 km.
Vandaag schijnt de zon en omdat mijn plan om door Sequoia Park te rijden niet door gaat, maar ik wel een motel daar in de buurt heb geboekt, besloot ik maar om nog eens stuk van de Pacific Highway terug te rijden. Wat een verschil met gisteren! Geweldige uitzichten, zee-olifanten in het wild en bochten, bochten, bochten! Daarna werd het toch tijd om landinwaarts te gaan richting Porterville. Dwars door een schitterend landschap met tientallen wijnboeren en een laatste uitzicht over de Pacific. Vervolgens lange, kaarsrechte stukken Highway, die ook een eigen soort charme hebben. Onderweg nog een kleine noodreparatie uit moeten voeren, omdat de sensor van de jiffy vast bleef zitten. Morgen maar eens kijken of ik dat beter gefixt kan krijgen, misschien met behulp van een plaatselijke garage of zo.
Gestrande motorrijder
04-11: Porterville – Barstow, CA.: 377 km.
Deze morgen eerst maar even een noodoplossing gemaakt voor de haperende jiffy-sensor. Hier kom ik wel mee thuis. En dan… op naar Sequoia National Park, want het weer zag er (in de vallei) prachtig uit. Toch eerst maar even langs een park-informatiepunt, want ik was al gewaarschuwd dat het in de bergen kon sneeuwen en ijzelen. Dat bleek inderdaad zo te zijn, maar de behulpzame Ranger wees me een route langs de zuidkant, waar de sneeuw al wel weg zou zijn. Dit bleek een prachtige route, met alleen op het hoogste punt, waar ik ook een paar enorme Sequoia’s kon bekijken, een beetje sneeuw. Via de andere kant weer naar beneden, wat goed uitkwam, want zo zou ik alsnog via Death Valley naar Las Vegas kunnen rijden. Onderweg raakte ik aan de praat met een gestrande motorrijder op een Honda Valkyrie, die me wist te vertellen dat de wegen in Death Valley ontoegankelijk waren vanwege eerdere overstromingen. Dan maar iets meer zuidwaarts gereden om uiteindelijk in Barstow te arriveren. Hier loopt ook de oude Route 66, die ik morgen voor een gedeelte hoop te volgen. Maar ook van die oorspronkelijke route zijn stukken onbegaanbaar, dus we zien wel hoe het loopt.
Arizona Sidewinder
05-11: Barstow – Kingman, AZ: 345 km.
Wat een geweldige dag weer, heerlijk zonnetje en fantastische route. Begonnen bij het Route 66, The Mother Road Museum in Barstow en dan Route 66 gevolgd (op een stuk na dat niet toegankelijk was) richting het oosten. Vooral het stuk via Oatman was geweldig en kennelijk het mooiste stuk van de hele Route 66! Oatman is een oud mijnwerkersdorpje met een echte western-sfeer en staat bekend om zijn ezels die daar gewoon op straat lopen te bedelen om eten. Met een ondergaande zon reed ik een traject dat bekend staat als de ‘Arizona Sidewinder’ en goed is voor 191 bochten over 8 miles. Er waren veel te veel fotomomenten, waardoor ik toch weer in het donker aankwam bij mijn volgende Bunk-a-Biker hosts in Kingman.
Giganticus Headicus
06-11: Kingman – William, AZ.: 231 km.
Na een heerlijke nacht slapen bij Gerry en Kim, de ochtend genotenvan hun ruime achtertuin met kolibries, kwartels en konijnen en ook een paar mooie route-tips van Gerry gekregen. Besloten om het die dag rustig aan te doen. Ik was nog geen 5 minuten onderweg, toen ik een ‘swap-meet’ zag. Natuurlijk even stoppen om rond te kijken, maar zodra ze in de gaten hebben dat je uit Europa komt, ontstaat er steeds weer een vriendelijk gesprek, waardoor ik niet snel verder kom. Gelukkig heb ik vandaag alle tijd. Route 66 zit vol met ‘historische’ plaatsen, zoals het wereldberoemde ‘Giganticus Headicus’, dat je toch eenmaal in je leven gezien moet hebben. Verder diverse plaatsen, waar oude auto’s, vervallen tankstations en obscure winkeltjes en restaurants te vinden zijn. Veel plaatsjes doen denken aan een set uit de Disneyfilm ‘Cars’, met hier en daar zelfs een kopie van Takel of Bliksem McQueen of een bord met ‘Radiator Springs’ er op. De enige slang die ik tegenkwam was al aangereden, dus daarna gelijk maar eten bij het Roadkill Cafe, waar de leus is; “You kill it, we grill it!”. Uiteindelijk aangeland in Williams, waar ik weer de gestrande biker op zijn Valkyrie aantrof. Hij had het dus gelukkig gered.
Je blijft foto’s maken in de Grand Canyon.
Grand Canyon
07-11: Willams – Page, AZ.: 320 km.
Vandaag naar de Grand Canyon! Je kunt hier wel foto’s blijven maken, zo mooi en indrukwekkend is dit. De rit er naartoe vanuit Williams was een uurtje en ter plaatste kun je gratis een shuttlebus nemen langs de ‘rim’, waarbij je overal kunt uitstappen. Chevy Chase deed de Grand Canyon in 2 seconden in de film National Lampoons Vacation, ik deed er ruim 4 uur over en dat was nog niet genoeg. Maar ik had nog een rit van 2,5 uur voor de boeg en ook nu weer zorgde de ondergaande zon voor fantastische belichting van de rotsformaties waar ik langs reed. Hier in Page vond ik weer een aardig motel voor niet te duur. En na een blik Ravioli opgewarmd te hebben, is het alweer bedtijd.
Monument Valley
08-11: Page – Blanding, UT.: 331 km.
De hoogtepunten blijven elkaar maar opvolgen! Vanmorgen vroeg eerst met een truck naar ‘Antelope Canyon’ gebracht voor een rondleiding door dit bijzondere natuurfenomeen. Over een lengte van ongeveer een halve kilometer heeft regenwater deze zandrotsen op een spectaculaire wijze uitgesleten. Omdat het zich op Navajo-terrein bevindt mogen rondleidingen alleen door Native Americans gegeven worden. Vervolgens naar ‘Horseshoe Bend’, waar de Colorado rivier in de diepte een hoefijzer-bocht maakt. Ook weer goed voor te gekke foto’s. En dan… Monument Valley in Utah! Iedereen kent het wel van foto’s, van reclames of uit films, zoals de scene uit Forrest Gump, waarin hij besluit te stoppen met hardlopen. En het hele gebied ziet er écht zo schitterend uit! Ik heb geen begeleide-tour gedaan of zo, gewoon er doorheen rijden en af en toe stoppen voor een foto, ook op het ‘Forrest Gump’ punt. Maar zelfs als je Monument Valley voorbij bent, blijft het landschap imponeren.
Koude afdaling
09-11: Blanding naar Salt Lake City, UT.: 455 km.
Het weer was me de afgelopen dagen goed gezind, maar de voorspellingen waren nu minder gunstig. Welke kant ik ook op zou gaan, ik zou regen en misschien zelfs sneeuw moeten trotseren. Ik besloot daarom maar om de kortste weg naar huis te nemen (Het huis van mijn Amerikaanse vrienden, maar het voelde even als thuis). En als het te nat/koud/gevaarlijk zou worden, zou ik wel weer ergens overnachten. Vroeg vertrokken om de eerste paar uurtjes nog wat zon mee te pakken. De wind had die nacht al heel wat bladeren en ‘tumbleweed’ om de motor verzameld. Na een uur op de motor moest ik toch even opwarmen, maar het was nog steeds droog, dus besloot ik door te zetten. Maar toen begon het te regenen, met later ook natte sneeuw. Ik ben diverse malen gestopt bij tankstations om binnen op te warmen, waaronder een keer bij een vaag Alien-station, waar allerlei soorten zelfgemaakte ‘Jerky’ verkocht werden. Ik heb zelfs eenmaal droge kleren (onder mijn motorpak) moeten aantrekken. Gelukkig bleef de weg begaanbaar, geen sneeuw of ijs op het wegdek. De grootste uitdaging was een bergpas, waarbij de weg naar boven redelijk probleemloos ging. Maar eenmaal boven begon het steeds harder te sneeuwen en begon ik aan een natte, koude, langzame afdaling. Beneden maar weer even gestopt om op te warmen en daarna het laatste stukje over een vlakke Interstate naar een veilige haven en een warme douche.
Onvergetelijk
10-11: Utah Lake, UT: 165 km.
De rondreis is dan misschien wel voorbij, maar ik heb de motor nog twee dagen. Dus deze eerst maar eens grondig gewassen en daarna nog even een ritje gemaakt rond Utah Lake. Met de helder blauwe lucht en de besneeuwde bergen op de achtergrond, leverde dat toch ook nog mooie plaatjes op, ook al was het wel koud. Daarna met mijn gastfamilie op z’n Amerikaans uit eten bij een soort fastfood pizzeria. Naast de pizzeria bevond zich een zaak met uitsluitend cookies! Dus hier vier van meegenomen en daar kunnen we dus met z’n allen drie dagen van eten. Ondertussen blijkt er genoeg sneeuw in de omliggende bergen gevallen te zijn, zodat de skipistes open kunnen. Ik was dus net op tijd terug! Aantal kilometers: 4346 km. Totale indruk: onvergetelijk!
Op 25 juli 2025 om 20:30 uur Midden-Europese tijd (CEST) zal Ducati in het kader van de Ducati World Première webserie een nieuw model presenteren. Deze motorfiets combineert racetechnologie met een ontwerp dat is ontwikkeld in het Ducati Style Centre, aldus de huidige beschrijving. Alle details van het nieuwe model zullen live worden gepresenteerd op Ducati.com en op het YouTube-kanaal van Ducati.
De Ducati World Premiere Serie
Ook dit jaar gebruikt Ducati weer de Ducati World Premiere Serie om in korte tijd hun nieuwe modellen voor het komende jaar te presenteren. Het blijft afwachten wat Ducati zal presenteren voor het jaar 2025.
In België zijn de verkeersregels onlangs gewijzigd. Een opvallende verandering is dat motorrijders nu officieel door de file mogen rijden. We hebben overigens nooit geweten dat het niet mocht. We zijn ook nooit aangehouden.
De nieuwe regels in België hebben ook verduidelijkt dat het inhaalverbod – aangegeven door een bord waarop twee auto’s staan, net als bij ons – voortaan ook voor motoren geldt. Voorheen gold dit verbod alleen voor het inhalen van tweewielige voertuigen door auto’s en motoren. Eenwielige voertuigen zoals fietsen mochten nog wel ingehaald worden. Nu is inhalen door motoren in alle gevallen verboden als er een inhaalverbod geldt. Fietsers mogen nog wel ingehaald worden ondanks een inhaalverbod.
Wat betreft het doorrijden door de file: in België mogen motorrijders nu expliciet gebruik maken van de noodstrook tussen twee rijstroken. Net als in Duitsland zijn automobilisten in België verplicht een noodstrook te vormen bij filevorming op wegen met minstens twee rijstroken.
In België geldt het inhaalverbod nu ook voor motorrijders.
Indian Motorcycle heeft de tweede van drie Forged Indian Scout custom-modellen onthuld. In de nieuwste aflevering zien we seriehost Roland Sands en Forged-bouwer Brittney Olsen op reis gaan naar Nashville om Olsens custom Scout te presenteren aan de nieuwe eigenaar, Amerikaanse countrymuziekster Nikki Lane.
Sinds de oprichting van 20th Century Racing is Olsen een toonaangevende figuur geworden in de vrouwelijke rijdersgemeenschap. Olsen’s inspiratie voor haar Forged Scout-bouw kwam van Cecilia Adams, een vrouw die Olsen altijd heeft bewonderd en hoopt na te volgen.
‘Nikki’s Scout is heel goed afgestemd op Cecilia Adams’ fiets, omdat haar fiets volledig op maat was’, zegt Olsen. ‘Nikki’s fiets is van voren tot achteren volledig op maat gemaakt. Er was niets wat we niet hebben aangeraakt. Het is voor 100% representatief voor de hele beweging, niet alleen voor Cecilia Adams, maar voor alle vrouwelijke Sport Scout-rijders in de jaren 50.’
Sands zag de connectie tussen Olsen en Lane direct, ‘Ik denk dat iets wat echt cool is aan deze samenwerking tussen Nicki en Brittney is dat ze allebei gek zijn op vintage, antiek, dingen uit de jaren twintig. Ik denk niet dat je een betere persoon had kunnen kiezen voor Brittney om een fiets voor te bouwen dan Nicki Lane.’
De Forged video-serie wordt gepresenteerd door Roland Sands en belicht hoe customizers altijd in de gedachten van de ontwerp- en engineeringteams van Indian Motorcycle waren bij de ontwikkeling van de gloednieuwe Indian Scout om deze tot het perfecte canvas voor zelfexpressie te maken. Elke Forged-bouw is geworteld in een historische figuur, machine of inspiratie-era uit de meer dan 100-jarige geschiedenis van de Scout.
De laatste aflevering van de Forged video-serie zal de voltooide bouw van Ronna Norén onthullen.
De E-Clutch wordt bediend door twee elektromotoren en een aantal reductie-overbrengingen. Er zit een zwarte sensor bovenop de derde as.
Honda introduceert een transmissie, waarvan de koppeling volledig automatisch kan werken. Kawasaki komt met een automatische transmissie op Kawasaki’s nieuwe hybride. BMW heeft een nieuwe Shift Assistent en Yamaha heeft nu ook een Automated Manual Transmission. Ineens zijn automaten populair.
Automaten zijn er al jaren. Elke scooter heeft een CVT, zoals de Dafjes vroeger hadden. Ook de Aprilia Mana had zoiets. Moto Guzzi had in de jaren zeventig al de hydro convert en Honda had in die tijd de CB400 Hondamatic. Op de CVT na leken de motorfietsautomaten een stille dood te sterven, tot Honda in 2010 een automatisch schakelende versnellingsbak op de NC700-serie introduceerde. Later profiteerden ook grotere modellen van deze mooie techniek, die de naam DCT meekreeg: Dual Clutch Transmission, oftewel een transmissie die niet één, maar twee koppelingen heeft. Het principe van deze “Double Clutch Transmissie”, die afkomstig is uit de autotechniek, is eenvoudig: je neemt niet één, maar twee transmissies, die samen in één transmissiebehuizing zijn samengebouwd. Elke transmissie heeft daarbij zijn eigen koppeling, vandaar de naam DCT of, zoals Volkswagen het noemt: “Doppel Schalt Getriebe” – DSG.
Belast en onbelast
Bij een DCT kun je de ene transmissie gebruiken, terwijl de andere onbelast draait. Je rijdt weg, terwijl de eerste versnelling in transmissie 1 is ingeschakeld. Ondertussen zet de besturingscomputer van het systeem de tweede versnelling vast klaar in transmissie 2. Dat kan, omdat die nog onbelast draait. Op het moment dat er geschakeld moet worden, zorgt de computer dat de ene koppeling ontkoppelt en dat de andere meteen aangrijpt. Dat kan supersnel, in 70 milliseconden. Daarom kan de gasklep tijdens het schakelen gewoon open blijven staan, dat lost dus ook weer een probleem op. En na het schakelen kan de computer versnelling 3 in transmissie 1 vast klaarzetten. Of versnelling 1 weer, als er wordt afgeremd. Het leuke is dat je dit systeem automatisch kunt laten schakelen, maar dat je het ook aan de rijder kunt over laten, als die een “sportieve” bui heeft.
Honda’s DCT
Motorfietsen zijn delicater van bouw dan een auto. Het was dan ook een hele uitdaging voor Honda om het DCT-principe geschikt te maken voor een motorfiets. Een transmissie voor een motorfiets moet immers enorm compact zijn. Ook zijn het gewicht en de gewichtsverdeling voor een motorfiets veel belangrijker. Want als een motor links zwaarder is dan rechts, dan wil die linksaf. Honda combineerde daarom de beide schakelassen tot één geheel, waarbij de verschillende assen in elkaar draaien. Beide assen hebben een eigen koppelingspakket, dat hydraulisch wordt bediend. De motorolie, die hiervoor wordt gebruikt, loopt van de oliepomp via een extra oliefilter naar de beide koppelingspakketten. De toevoerleidingen naar de koppelingen worden geblokkeerd of vrijgegeven met behulp van twee elektromagnetisch bediende kleppen, voor elk koppelingspakket een. Zo zorgt het ene pakket dat de tandwielen van de eerste, de derde en de vijfde versnelling worden bediend, de tweede dat de tweede, vierde en zesde versnelling worden aangestuurd. Het verschuiven van de schakelmoffen gebeurt net als bij de conventionele versnellingsbak, met schakelvorken die het spoor van de schakelwals volgen. Die wordt nu echter niet door de voet, maar door een elektromotor bediend.
De DCT-transmissie had twee koppelingen, die hydraulisch werden bediend.
Manueel en automatisch
Het schakelsysteem van Honda’s Dual Clutch Transmissie kan op twee manieren worden bediend, manueel en automatisch. In de manuele stand kan de rijder zelf kiezen wanneer hij schakelt. Op de linker handgreep zit aan de voorkant een knop om terug te schakelen, op de achterkant een knop om op te schakelen. Het voetpedaaltje is vervallen, ook een koppelingshendel is er niet. Het motormanagement zorgt dat de koppeling bij het wegrijden vanuit stilstand soepel in aangrijping komt.
In de automatische modus bepaalt het motormanagement bij welk toerental en op welk moment er wordt geschakeld. Het motormanagement maakt hiervoor gebruik van het in de praktijk vastgestelde, menselijke schakelgedrag en van een berekend programma, dat het gedrag aanpast aan de gewenste schakelkarakteristiek. Daarbij heeft de rijder de keuze uit een D-stand voor normaal en zuinig rijden, een S-stand voor sportief rijden. Met een keuzeknop op het rechterarmatuur kan de rijder hiertussen kiezen.
E-Clutch
Honda bracht dit jaar een heel nieuw systeem op de CB650R en CBR650R: de E-Clutch. Dit is in feite een ouderwetse versnellingsbak, die is voorzien van een conventionele koppeling, zoals je die op bijna elke motorfiets tegenkomt. Je kunt hem dan ook nog steeds zelf bedienen, via een koppelingshendel en een trekkabel. Maar de E-Clutch heeft een extra truc achter de hand: er is ook een elektromechanisch systeem aanwezig, dat de koppeling voor je kan bedienen, zowel bij optrekken vanuit stilstand als bij het overschakelen tussen versnellingen. Honda houdt zich in haar berichtgeving erg op de vlakte over de technische uitvoering van dit systeem, maar aan de foto’s kunnen we een aantal dingen ontdekken. Zo zien we twee elektromotoren, die beide hetzelfde tandwiel aandrijven. Op de as van dit vrij grote tandwiel zit een klein tandwiel, dat weer een groot tandwiel aandrijft. Ook die heeft weer een klein tandwiel, dat een groot tandwiel aandrijft. De krachten van de elektromotoren worden dus met een aantal reductie-overbrengingen naar een derde as overgebracht. Die derde-as bedient een tweede koppelingshefboom, die om de as van de eerste, kabelbediende hefboom is gebouwd, Zo kan dit tandwielsysteem ook het trekstangetje bedienen, dat de drukplaat van de koppelingsplaten trekt. Blijkbaar vergt dit ondanks de overbrengingen zoveel kracht, dat er toch twee elektromotoren nodig zijn om de kracht en de controleerbaarheid te leveren om de koppeling soepel te bedienen. De actuatoren en de tandwieloverbrenging nemen wel wat ruimte in en steken wat uit, waardoor het blok rechts wel wat breder is dan bij een blok met conventionele koppeling.
1 van 4
Het E-Clutch systeem is op de conventionele koppeling gebouwd en weegt 2 kg extra. Er is ook nog een gewone koppelingskabel aanwezig.
De E-Clutch wordt bediend door twee elektromotoren en een aantal reductie-overbrengingen. Er zit een zwarte sensor bovenop de derde as.
Een hall-sensor op de rotor van de generator geeft een toerentalsignaal.
Aan het uiteinde van de schakelwals zit een positiesensor. Ook aan de voorkant zit een sensor. Achter de schakelas zie je nog een derde sensor zitten, boven een van de tandwielen van de ingaande versnellingsbak-as.
Sensoren
De E-Clutch is in staat om soepel vanuit stilstand op te trekken en om bij het op- en terugschakelen snel te ontkoppelen, toerentallen te managen en weer snel te koppelen. Dat is gemakkelijk gezegd, maar het is best ingewikkeld om een computersysteem zo te programmeren dat dit net zo soepel functioneert als wanneer een getrainde rijder dit doet. Allereerst zal de computer een aantal zaken moeten weten, bijvoorbeeld of de motor stilstaat of rijdt, hoe hard de motor rijdt, hoeveel gas de rijder geeft, hoe snel de motor draait, of de motor versnelt of vertraagt, in welke versnelling de transmissie is geschakeld, wanneer de rijder wil schakelen en hoe ver de koppeling is vrij getrokken. De Motor Control Unit van de E-clutch gebruikt daarom gegevens van diverse sensoren. Zo haalt ze uit de ECU van het motormanagementsysteem gegevens van de ingeschakelde versnelling, de gaskleppositie, het motortoerental en de wielsnelheden, terwijl de ECU ook doorgeeft als en in welke richting het schakelpedaal wordt bediend. Daarnaast heeft het systeem nog een sensor die de hoekverdraaiing van de tandwielen van de koppelingsbediening meet, zodat ze weet hoever de koppelingsplaten “geopend” zijn. Dan zit er nog een sensor op de balansas. Wanneer er wordt opgeschakeld, worden het ontstekingstijdstip en de brandstofinjectie van de motor geregeld, zodat er soepel en schokvrij wordt geschakeld. De koppeling wordt daarbij “half” geopend, zodat er lichte slip mogelijk is. Bij het terugschakelen wordt de koppeling normaal bediend om de ingeschakelde versnelling los te kunnen koppelen, daarna half ingeschakeld om de schakelschok te elimineren.
Het ultracompacte E-Clutch-systeem systeem weegt amper twee kilogram en biedt volgens Honda naast plezier en gemak ook ultieme flexibiliteit. Als de rijder dat wenst, kan hij het koppelingshendel op elk moment op de normale manier bedienen. Wanneer het koppelingshendel wordt gebruikt, zal het Honda E-Clutch systeem na minder dan een seconde boven een bepaald toerental opnieuw activeren; na vijf seconden bij lagere toerentallen. Mocht de rijder het systeem voor een bepaalde rit willen uitschakelen, dan kan dat ook via de schakelaar op de linker stuurhelft. De omschakeling naar handmatige bediening wordt aangegeven met een letter ‘M’ op het dashboard.
Met de Honda E-Clutch kan de bestuurder ook een ‘bedieningsgevoel’ selecteren om de kracht in te stellen die op het schakelpedaal moet worden uitgeoefend om te schakelen. Er zijn drie instellingen beschikbaar: HARD, MEDIUM en SOFT, die elk onafhankelijk kunnen worden gekozen voor op en terugschakelen. De technologie zal de rijder ook adviseren om terug te schakelen – via een symbool op het dashboard – als het merkt dat de motorfiets bij een bepaalde snelheid in een te hoge versnelling staat.
BMW ASA
Ook de Beierische Motor Werke mengen zich in het automatische strijdgewoel met de Automated Shift Assistent, oftewel ASA. Het gaat hier eveneens om een AMT, oftewel een automatisch bediende “handbak”, voor zover je daar bij een motorfiets over kunt spreken. De transmissie van de boxermotor is uitgerust met systeem dat het koppelen en schakelen van je overneemt. Het koppelen en ontkoppelen gebeurt volledig automatisch, er is geen koppelingshendel meer. De koppeling wordt bediend door een elektromechanische actuator in combinatie met een hydraulisch systeem. De actuator reguleert de vereiste hoeveelheid slip bij wegrijden, bedient de koppeling tijdens het schakelen en ontkoppelt bij het stoppen. Een schakelpedaal is er wel. In schakelmodus ‘M’ is het namelijk nog steeds mogelijk om met de voet te schakelen, zodat je zelf het schakelmoment bepaalt. Een sensor geeft het schakelverzoek door aan de ECU. Aanvullende sensoren bepalen het toerental van de ingaande as van de transmissie en de positie van de koppeling. De TCU (Transmission Control Unit), die in nauwe verbinding staat met de motorelektronica, verwerkt deze waarden en past de bediening van de koppeling en het schakelmoment hierop aan.
1 van 2
De BMW ASA heeft geen koppelingshendel meer.
Bovenin zie je een elektromotor die een hydraulische pomp aandrijft, waarmee de koppeling wordt vrij gedrukt via een lange stang door de transmissie heen. Daaronder zie je een elektromotor, die de schakelwals van de BMW-Boxer via een tandwiel bedient.
D-Modus
De ‘D’-modus – van Drive – is de automatische modus. Daarin worden de schakelmomenten worden automatisch bepaald door de motorelektronica, op basis van de geselecteerde rijmodus, het motortoerental, de positie van de gashendel en de hellingshoek van de motorfiets. Er wordt dan ook automatisch ontkoppeld, een elektromotor op de schakelwals verdraait de wals vervolgens dan naar de volgende positie, zodat de volgende versnelling wordt ingeschakeld, dan wordt er weer gekoppeld. Volgens BMW werkt dat dusdanig goed, dat de schok van een traditionele met de voet geschakelde transmissie vrijwel weggenomen. Dat voorkomt ook helmcontact tussen berijder en passagier. Ook het terugschakelen gaat zo soepel mogelijk, met minimale verstoring van de rijbalans. Verschillende rijmodi zorgen voor specifieke eigenschappen van de automatische schakelfunctie en voor een schakelgedrag dat is afgestemd op verschillende omstandigheden.
Yamaha
Bij Yamaha staat er eveneens een nieuwe AMT op stapel. Ook hier gaat het dus om een geautomatiseerde, conventionele transmissie, waarmee je nu zowel automatisch als manueel kunt schakelen. Het koppelen en ontkoppelen gebeurt via een elektromotor, die de gebruikelijke koppelingshevel op de versnellingsbak bedient, in plaats van een hydraulische of kabelbediening. Hetzelfde gebeurt met de schakelwals, die wordt nu via een elektromotor en een hevel bediend in plaats van het conventionele schakelpedaal. Deze AMT heeft dus geen schakelpedaal meer. Op de linker stuurhelft bevinden zich twee knoppen. Je kunt met wijsvinger opschakelen en met de duim terugschakelen. Reden hiervoor is dat Yamaha vindt dat de handen een betere verbinding met je hersenpan hebben dan je voeten. De opschakelknop kan overigens ook worden gebruikt om terug te schakelen, door hem de andere kant op te bewegen. Wat je maar handig vindt.
In de Automatische stand kun je kiezen uit twee programma’s via de mode-knop op de rechter stuurhelft. De D-modus is voor stadsverkeer of lange trips, de D+ -modus is voor een sportieve rijstijl, waarbij de transmissie bij hogere toerentallen schakelt.
1 van 2
Bij de Yamaha AMT schakel je via knoppen op het stuur.
Bij Yamaha wordt de schakelwals via een stang en een hefboommechanisme door een elektromotor bedient. Ook de koppelingshevel wordt door een elektromotor bediend.
Kawasaki Hybrid
Ook Kawasaki heeft een nieuwe koppelingsbediening geconstrueerd, dat haar primeur beleeft op de hybridemotor van Kawasaki, leverbaar als sportieve Ninja en als naakte “Z”. Hybride wil zeggen dat de motorfiets over twee aandrijfmogelijkheden beschikt: een elektromotor en een verbrandingsmotor. De 50,4 V elektromotor levert maximaal 9 kW of 12,2 pk. Dit vermogen wordt via een ketting naar de ingaande as van de transmissie overgebracht. De verbrandingsmotor is een tweecilinder lijnmotor met 90° verdraaide kruktappen. Deze 471cc-motor levert 59 pk aan de krukas. Dit vermogen wordt via een primaire tandwieloverbrenging en een door een ECU-gestuurde koppeling naar de transmissie overgebracht. Deze kan dus worden losgekoppeld van de ingaande as, waardoor de elektromotor ook “solo” kan aandrijven.
De Kawasaki Hybrid is echter niet alleen bijzonder vanwege zijn aandrijving, maar ook vanwege de manier waarop het koppel van de elektromotor en de verbrandingsmotor naar het achterwiel wordt gebracht. Dat gebeurt namelijk via een gerobotiseerde zestrapstransmissie.
1 van 2
Op het koppelingsdeksel zie je een oliekanaal lopen, die wordt gebruikt voor de hydraulische bediening van de koppeling.
De ISG (Integrated Starter Generator) is aan de linkerzijde achter het motorblok geplaatst, waar normaal de startmotor zat.
AMT
Het voordeel van Kawasaki’s “Automated Manual Transmission” is eveneens, dat je er zowel automatisch als handmatig mee kunt schakelen. De Kawasaki-bak kent daarbij een afwijkend schakelpatroon: N-1-2-3-4-5-6, waar een conventionele motor 1-N-2-3-4-5-6. De bak is verder voorzien van een conventionele natte platenkoppeling, zoals elke motor die heeft. Het verschil zit hem in de bediening: er is geen koppelingshendel, de koppeling wordt nu hydraulisch bediend via een ECU en een servo-klep, die oliedruk doorlaat naar een servo-cilinder op de koppeling. De olie wordt toegevoerd via een speciale oliepomp, die op de ingaande as van de transmissie is geplaatst, zodat deze ook oliedruk levert als de verbrandingsmotor niet werkt. De ECU bepaalt in de automatische modus wanneer de koppeling koppelt en ontkoppelt en stuurt tevens de elektromotor aan, die de verschillende versnellingen in- en uitschakelt. De ECU gebruikt daarbij een algoritme dat prioriteit legt bij een laag brandstofverbruik. In AT kun je wel zelf op- of terugschakelen, de bak gaat dan over in de handmatige MT-stand. In de MT-stand kun je gebruik maken van Automatic Launch Positon Finder, de transmissie schakelt dan automatisch terug naar de eerste versnelling deze wanneer je stopt. De ALPF kan desgewenst worden uitgeschakeld. De neutraalstand wordt normaal niet gebruikt, die wordt alleen ingeschakeld als de rijder hier bewust voor kiest wanneer de motor stilstaat.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
