donderdag 22 mei 2025
Home Blog Pagina 376

MXGP 2023 voorbeschouwing: Nederlandse azen

0

De crossers beginnen op zaterdag 11 maart in Argentinië aan hun nieuwe WK-seizoen. Naast de van zijn blessures genezen Jeffrey Herlings zijn er nog drie Nederlanders die in de MXGP hoog kunnen eindigen: Glenn Coldenhoff, Brian Bogers en Calvin Vlaanderen. Dat maakt samen dus vier azen die Nederland hopelijk een recordseizoen kunnen bezorgen!

Fotografie: Fabrikanten, Jan Boer

Minstens net zo goed nieuws is de terugkeer van Nederland op de MXGP-kalender met een wedstrijd op Motorsportpark Gelderland Midden, gelegen aan de A50 bij Arnhem, pal naast het Zweefvliegcentrum Terlet. Daar wordt in het weekend van 19 en 20 augustus de zestiende GP uit een serie van negentien verreden. Vier weken eerder staat Lommel, voor velen ‘om de hoek’, op de kalender. Net als in voorgaande jaren wordt een GP over twee manches van elk 30 minuten plus twee ronden verreden. WK-punten zijn er voor de beste twintig: 25 voor de winnaar, 22 voor de tweede plaats, 20 voor de derde, 18 voor de vierde en 16 voor de vijfde. Daarna wordt er met één afgeteld naar de twintigste plaats. Nieuw dit jaar is dat er op zaterdag ook al punten te verdienen zijn. Dan wordt de kwalificatierace over 20 minuten plus twee ronden verreden. De uitslag van die wedstrijd bepaalt de startopstelling voor de beide manches op zondag. Het belang van de kwalificatierace is nog groter dan voorheen, omdat de beste tien WK-punten krijgen: van 10 voor de winnaar tot 1 voor de tiende plaats. En wie wordt de GP-winnaar? Dat is net als voorheen de rijder die in de beide manches van zondag de meeste punten heeft behaald.

Sprintraces maakt MotoGP dit seizoen nog spannender

Op voorhand geldt de weer volledig herstelde Jeffrey Herlings (KTM) als topfavoriet in de MXGP. Zijn belangrijkste rivaal, huidig wereldkampioen Tim Gajser (Honda), mist de eerste races vanwege een gebroken bovenbeen. De meeste tegenstand voor Herlings zal nu moeten komen van Jeremy Seewer (Yamaha), Romain Febvre (Kawasaki), Maxime Renaux (Yamaha) en Jorge Prado (GasGas), allemaal rijders met veel ervaring.

Jeffrey Herlings

Al vijf keer behaalde Jeffrey Herlings een wereldtitel, eerst drie keer in de MX2 en vervolgens was hij twee keer de beste in de MXGP. Hij gaat dit jaar op jacht naar zijn zesde wereld-titel.

De carrière van Jeffrey Herlings (28) wordt gekenmerkt door hoge pieken en diepe dalen. Of hij wint, of hij is (langdurig) geblesseerd. Het is al weer dertien jaar geleden dat hij zijn GP-debuut maakte. Dat was in Bulgarije, waar hij vierde werd. Daarna volgde een derde plaats in Italië. De derde GP reed hij op het Eurocircuit van Valkenswaard en die wedstrijd leverde hem zijn eerste GP-zege op. Voor de wereldtitel kon Herlings in zijn debuutjaar nog niet meestrijden, maar hij werd wel zesde in de eindstand. Daarbij moet worden aangetekend dat hij vanwege een blessure de laatste drie GP’s moest laten schieten.

Jeffrey Herlings.

In zijn tweede GP-seizoen ontliepen Herlings en Ken Roczen elkaar weinig. Uiteindelijk ging de titel naar de Duitser. Een jaar later was Tommy Searle zijn grote rivaal. De Brit greep naast de titel en werd voor de derde keer in zijn carrière tweede in de WK-eindstand. Ondanks het missen van twee GP’s in de slotfase van het seizoen, prolongeerde Herlings in 2013 zijn wereldtitel met een straatlengte voorsprong op Jordi Tixier. In 2014 was de volgorde andersom, maar was Herlings wel veruit de sterkste rijder. Tixier scoorde in alle manches, terwijl Herlings in vier GP’s niet van start ging. Desondanks bedroeg het puntenverschil slechts vier! Het jaar erop miste Herlings de laatste zeven GP’s, waardoor er niet meer dan de zevende plaats in zat. In 2016 ging Herlings in drie GP’s niet van start, maar werd niettemin wereldkampioen met een voorsprong van meer dan 100 punten op Jeremy Seewer.

Vanaf 2017 komt Herlings uit in de MXGP. Hij begon met een tweede plaats achter Tony Cairoli en versloeg de Italiaan het jaar erop met overduidelijk verschil. 2019 en 2020 waren jaren om snel te vergeten (Herlings reed in die twee seizoenen slechts elf GP’s). In 2021 werd het kampioenschap pas in de laatste GP beslist in het voordeel van Herlings.

Afgelopen jaar kwam Herlings in geen enkele GP aan de start door een voetblessure. En nu is hij weer helemaal fit. Hij hoeft slechts drie GP’s te winnen om koploper te worden in de ranglijst van GP-winnaars. Herlings staat nu op 99 gewonnen GP’s uit 163 starts. Een winstpercentage van bijna 61%!

Een opmerkelijk feit: Herlings staat sinds 2009 bij KTM onder contract en heeft zijn verbintenis verlengd tot en met 2025. Een duidelijk blijk van wederzijds vertrouwen. Herlings is dit jaar de enige fabrieksrijder van KTM in de MXGP. Met minder dan de wereldtitel zal hij dit jaar niet tevreden zijn. Hij kan daarbij rekenen op de steun van een nieuwe teammanager: zijn vroegere teamgenoot en tegenstander Tony Cairoli.

Glenn Coldenhoff

Al verschillende jaren behoort Glenn Coldenhoff tot de top van de internationale motorcross. Zijn hoogste klassering bereikte hij in 2019 met een derde plaats in de WK-eindstand.

Glenn Coldenhoff maakte in 2008 op zijn zeventiende zijn GP-debuut tijdens de Grand Prix van Lierop. Punten leverde hem dat toen niet op. Zijn GP-carrière kreeg een voorzichtig vervolg in 2010, want net als het jaar ervoor richtte hij zich toen op het Europees kampioenschap. Bij de eerste GP van 2010 behaalde hij twee punten in Valkenswaard.

Later in het jaar volgden nog vier GP’s, met als beste resultaat een negende plaats in de eerste manche in Lierop. Het eerste volledige seizoen in de GP’s werd voortijdig beëindigd vanwege een blessure. In 2012 liet Coldenhoff zien goed mee te kunnen komen op wereldniveau. Hij kwam twaalf keer bij de eerste tien over de finish en werd negende in de WK-eindstand. Naarmate hij meer ervaring kreeg, gingen de resultaten naar een hoger plan. Dat bleek in 2013, want hij passeerde vijf keer als tweede de finish. Het hoogtepunt van dat seizoen was de voorlaatste GP, verreden in het Britse Matterley Basin. Daar werd Coldenhoff derde en vierde, wat hem zijn eerste GP-overwinning opleverde. In het eindklassement prijkte hij op de vijfde plaats.

Glenn Coldenhoff.

In 2014 startte Coldenhoff voortvarend in het WK, maar moest na vijf GP’s een langdurige pauze inlassen vanwege een blessure; negen GP’s moest hij laten schieten. In de slotfase kon hij nog aan drie GP’s deelnemen. Het was niet het afscheid van de MX2 dat hij voor ogen had, want een verbetering van zijn plaats had zeker tot de mogelijkheden behoord.

Vanaf 2015 komt Coldenhoff in de MXGP aan de start. Hij begon met de achtste plaats en wist zich een seizoen later twee plaatsen te verbeteren. De weg omhoog kreeg in 2017 geen vervolg, want toen zat er slechts een tiende plaats in voor de inwoner van Heesch. In 2018 reed Coldenhoff een regelmatig seizoen, waarbij hij meestal zo tussen de vijfde en tiende plaats werd afgevlagd en eindigde hij als zevende.

2019 leverde Coldenhoff zijn eerste WK-medaille op. Hij kende een ijzersterk slot van dat racejaar, want hij  eindigde in de laatste vijf GP’s telkens bij de eerste drie, waardoor hij in de slotrace Gautier Paulin van de derde plaats wist te verdringen. In Assen zegevierde Coldenhoff, samen met Jeffrey Herlings en Calvin Vlaanderen, in de Motorcross der Naties. Het hoogtepunt van 2020 (waarin hij de laatste zes GP’s moest missen) was de GP van Letland, want daar bezorgde hij GasGas de eerste GP-overwinning. In zijn eerste seizoen als fabrieksrijder van Yamaha werd Coldenhoff zevende. Afgelopen jaar eindigde hij als vijfde.

Tot nu toe reed Coldenhoff 193 GP’s. Daarvan wist hij er zes te winnen; eenmaal in de MX2 en vijf keer in de MXGP. Gezien de sterkte van het deelnemersveld in de MXGP zal Coldenhoff, uitkomend voor Monster Energy Yamaha Factory MXGP, op zijn 32e tevreden mogen zijn bij een evenaring van zijn klassering van 2022.

Brian Bogers

Nadat hij al een keer zesde in de MX2 was geworden, slaagde Brian Bogers er afgelopen jaar in voor het eerst in de top-tien van de MXGP te eindigen; hij werd zesde.

De maand juli van 2022 zal Brian Bogers nooit vergeten. In het begin van die maand werd hij vader van een zoontje en op de 24e zegevierde hij in de Belgische Grand Prix, verreden in de zandbak van Lommel. Dat was zijn 120e GP en daarin behaalde hij zijn eerste GP-zege. Dat was een gedenkwaardige GP, want met Bogers zorgden Calvin Vlaanderen en Glenn Coldenhoff voor een geheel Nederlands podium. Een unicum en mooi voor de betrokken rijders – allen woonachtig in Noord-Brabant – die bij gebrek aan een Nederlandse GP de GP van Lommel min of meer als hun thuis-GP mochten bestempelen. Aan Nederlandse fans om hen toe te juichen was geen gebrek.

Verwend met podiumplaatsen was Bogers zeker nog niet, want voor Lommel stond hij pas vijf keer eerder op het erepodium na afloop van een GP. Dat was drie keer het geval in de MX2 (Mantova/Italië en Assen 2016, beide tweede; Orlyonok/Rusland 2017, derde) en tweemaal in de MXGP (derde in 2022 in zowel Agueda/Portugal als Arroyomolinos/Spanje).

Brian Bogers (midden.)

Voor hij aan GP’s ging deelnemen behaalde Bogers in 2010 de Europese 85cc-titel. Bogers scoorde direct in beide manches in zijn eerste GP, de MX2 in Valkenswaard in 2013. Later dat jaar reed hij ook nog in Lommel, maar bleef daar puntloos. In dat jaar had het EK MX2 prioriteit. In 2014 greep hij net naast de titel. Tussen de EK-wedstrijden door startte Bogers in vier GP’s en scoorde in zes manches.

Vanaf 2015 komt Bogers vast uit in de GP’s MX2. Het eerste jaar leverde hem de elfde plaats op, met als beste GP-uitslag de vierde plaats in Valkenswaard. In het begin van 2016 moest Bogers drie GP’s missen, maar daarna kwam hij sterk voor de dag en sleepte er de zesde plaats in de eindstand uit. Een seizoen later ging het iets minder goed en legde hij beslag op de achtste plaats.

Overgestapt naar de MXGP reed hij in 2018 slechts twee GP’s, maar was hij er in 2019 wel het hele jaar bij en werd dertiende. Na een matig begin ging het gaandeweg het seizoen 2020 steeds beter. Dat werd beloond met de tiende plaats. In 2021 moest Bogers een stapje terugdoen en werd twaalfde. Afgelopen jaar zat hij er steeds goed bij en dat leverde een mooie zesde plaats op in het wereldkampioenschap. Met Jeffrey Herlings en Glenn Coldenhoff werd Brian Bogers zowel in 2016 als 2017 tweede in de Motorcross der Naties.

Bogers (26) komt dit jaar wederom uit voor Standing Construct. Het Belgische team is overgestapt van Husqvarna naar Honda. In zijn eerste wedstrijd van dit jaar, een race voor het Spaans kampioenschap, in Montearagon won Bogers de eerste manche.

Calvin Vlaanderen

In de MX2 schreef Calvin Vlaanderen één keer een GP op zijn naam. Afgelopen seizoen voegde hij daar een eerste zege in de MXGP aan toe.

Calvin Vlaanderen werd op 24 juni 1996 geboren in het Zuid-Afrikaanse Port Elizabeth. Van zijn tijd daar zal hij zich niets herinneren, want toen hij twee was verhuisde het gezin Vlaanderen naar Kaapstad. Hij kwam al jong op een crossmotortje terecht en bleek daar goed mee overweg te kunnen. Na het behalen van enige kampioenschappen reed hij in 2008 op z’n twaalfde zijn eerste wedstrijd in Europa. Dat was het WK 85cc. Drie jaar later reisde hij opnieuw naar Europa voor het rijden van enkele wedstrijden.

Voor het seizoen 2012 kreeg hij een plek aangeboden bij een Duits team voor het EK 125cc. Omdat zijn Nederlandse grootouders na de Tweede Wereldoorlog naar Zuid-Afrika emigreerden, beschikt Vlaanderen over een dubbele nationaliteit. Daarom staat hij bij de wedstrijden ingeschreven als Nederlander. Hij scoorde in vijf van de zeven wedstrijden en eindigde als tiende. Ondanks dat hij in zeven van de acht wedstrijden in 2013 slechts één resultaat boekte, werd hij dat jaar wel derde in het EK 125cc.

Calvin Vlaanderen.

De overstap naar de kwartliters volgde in 2014. Vlaanderen scoorde in alle veertien manches en eindigde op de achtste plaats. Dat jaar en het seizoen erop nam hij deel aan enkele GP’s en behaalde in alle manches punten. In 2016 liet hij de eerste twee GP’s (Qatar en Thailand) schieten, maar reed daarna dertien van de resterende zestien GP’s en kwam daarin vier keer als vijfde over de finish. In de WK-eindstand MX2 stond hij als twaalfde genoteerd.

In 2017 miste hij een derde van het seizoen, waardoor hij één plaats moest inleveren in het totaalklassement. Zijn hoogste klassering behaalde hij in Assen, waar hij in beide manches vierde werd. Voor het seizoen 2018 werd hij door Honda aangetrokken voor het fabrieksteam. Hij stelde de Japanners niet teleur door zesde te worden. Hoogtepunt van het seizoen werd de Indonesische GP in Pingkal Pinang. Daar behaalde hij zijn eerste manchezege en tevens zijn eerste GP-overwinning. Dat jaar werd hij verder eenmaal tweede (Loket/Tsjechië) en twee keer derde (Teutschenthal/Duitsland en Matterley Basin/Engeland). In 2019 boekte hij wederom goede resultaten, maar door het niet kunnen rijden van zes GP’s sloot hij dat jaar af als achtste.

Vanaf 2020 komt Vlaanderen uit in de MXGP. Het eerste jaar eindigde hij als zestiende. Het seizoen daarna werd het de veertiende plaats. In beide jaren moest hij vanwege een blessure het seizoen voortijdig beëindigen. Afgelopen jaar eindigde hij achter Coldenhoff en Bogers als zevende in het WK. Hoogtepunten waren de GP van Riola Sardo, waar hij beide manches won, en Lommel, waar hij op een geheel Nederlands podium tweede werd.

Vlaanderen heeft nu 107 GP’s gereden. Hij komt dit jaar wederom uit voor Gebben Van Venrooy Yamaha Racing en won recent een internationale cross in het Franse Sommieres. In de Motorcross der Naties werd Vlaanderen met Herlings en Coldenhoff in 2018 tweede en zegevierde hij een jaar later in Assen.

MX2 2023 voorbeschouwing: crossers uit Nederland en België lijken de toon te gaan zetten

0
MX2 2023

Crossers uit Nederland en België lijken de toon te gaan zetten in de MX2. De Vlaming Jago Geerts mocht al ruiken aan de wereldtitel, maar greep er net naast, en ook Kay de Wolf lijkt klaar om voor het MX2-wereldkampionschap te gaan.

Fotografie: Fabrikanten, Jan Boer

Vooraf staat vast dat de MX2 een nieuwe wereldkampioen krijgt, want – in navolging van veel van zijn landgenoten – heeft tweevoudig  titelhouder Tom Vialle ervoor gekozen zijn loopbaan in de States te vervolgen. Drie jaar achter elkaar ging de MX2-titel naar Frankrijk, want tussen de beide eerste plaatsen van Vialle greep Maxime Renaux de wereldtitel. Voor een vierde Franse titel op rij komt slechts Thibault Benistant in aanmerking. De Yamaha-fabrieksrijder zal vermoedelijk de meeste concurrentie binnen zijn team mogen verwachten in de vorm van Jago Geerts. De Belg had afgelopen jaar heel lang dezelfde uitzichten op de wereldtitel als Vialle en boog pas in de slotfase van de competitie voor de Fransman.

MXGP 2023 voorbeschouwing: Nederlandse azen

Van Nederlandse zijde mogen goede prestaties worden verwacht van de fabrieksrijders van Husqvarna, Kay de Wolf en Roan van de Moosdijk, die in 2019 Europees kampioen werd. In dat jaar reed hij al enkele GP’s en werd heel verrassend derde in zijn vierde GP. Dat schiep verwachtingen voor het eerste GP-seizoen. Van de Moosdijk rondde dat jaar als zevende af en stond vijf keer op het erepodium: drie tweede plaatsen en tweemaal derde. Helaas kon de nu 22-jarige Brabander dat geen vervolg geven in de beide volgende seizoenen, waarin hij door blessures meer wedstrijden miste dan hij reed. Hopelijk kan Van de Moosdijk nu weer eens een heel seizoen aantreden.

Net als Van de Moosdijk eindigde ook De Wolf (18) in zijn vierde GP als derde. Dat was in 2021. Later dat jaar werd hij een keer tweede en nog tweemaal derde en eindigde in zijn debuutseizoen als zevende. Afgelopen jaar moest hij halverwege de competitie drie GP’s laten schieten. Voor hij geblesseerd raakte, was hij bezig aan een uitstekende serie: vierde, tweede, vierde en vijfde. Hij was het seizoen begonnen met een vierde en een derde plaats. In Lommel werd hij eerste en tweede. Jago Geerts was daar tweede en eerste en greep (omdat bij evenveel punten het resultaat van de tweede manche de doorslag geeft) de GP-zege. Een verdere podiumplaats was er in Finland, waar hij nogmaals een tweede plaats behaalde. Het leverde hem de zesde plaats in de eindstand op.

Als beloning voor het behalen van de Europese MX2-titel is Rick Elzinga (21) door Yamaha opgenomen in het fabrieksteam, naast Geerts en Benistant. Tussen de Europese wedstrijden door reed Elzinga in 2022 ook al vier GP’s, zodat hij weet waar hij dit jaar aan begint.

het snot voor de ogen worden gereden door crosstalent Kay de Wolf

De derde generatie Everts, de 18-jarige Liam, begint zijn tweede GP-seizoen als fabrieksrijder van KTM. Hij stond nog niet op het podium, maar één of meerdere podiumplaatsen mogen dit jaar wel van hem worden verwacht. Gezien zijn sterke rijden in het voorseizoen mag worden gerekend op goede prestaties van GP-debutant Lucas Coenen, de Belgische teamgenoot van De Wolf en Van de Moosdijk.

MX2 2023
Het Nestaan Husqvarna Factory Racing-team met #74 Kay de Wolf, #39 Roan van de Moosdijk en #96 Lucas Coenen.

WMX 2023 voorbeschouwing: vijfde wereldkampioen

0
Lynn-Valk

Het wereldkampioenschap voor de dames wil maar geen volwaardige competitie worden. In 2022 stonden er slechts vijf wedstrijden op het programma, de GP-kalender van dit jaar vermeldt er zes. Daarbij gelukkig ook de Nederlandse GP in Arnhem. Als ze daar rijden is het precies drie maanden geleden dat ze hun vierde wedstrijd hadden. Niet alleen geen volwaardige kalender, ook nog eens een verre van evenwichtige planning van hun wedstrijden.

Fotografie: Fabrikanten, Jan Boer

Nancy van de Ven (25) reed tien jaar geleden al haar eerste GP. Inmiddels heeft ze 58 GP’s gereden. Daarvan won ze er zes en stond ze 32 keer op het podium, een percentage van 55%. In de WK-eindstand is ze nooit lager geëindigd dan de vijfde plaats (twee keer). Ze werd eenmaal vierde, ook eenmaal derde en maar liefst vijf keer tweede. Afgelopen jaar behaalde ze dan eindelijk de wereldtitel en voegde ze zich bij Dave Strijbos, John van den Berk, Pedro Tragter en Jeffrey Herlings als vijfde Nederlandse wereldkampioen in de solocross.

WorldSBK Australië en Indonesië: zware crash Michael van der Mark

Lynn Valk (20) rijdt net als haar broer Cas voor het Fantic-fabrieksteam van vader en zoon Maddii. In Portugal zegevierde ze vorig jaar in beide manches, haar enige GP-zege tot nu toe. In het wereldkampioenschap eindigde ze als tweede. Valk begint aan haar zesde jaar in de GP’s. Shana van der Vlist wordt komende maand 24 en maakte in 2015 haar GP-debuut. Inmiddels heeft ze 42 GP’s gereden, waarvan ze er twee winnend afsloot: Lommel in 2021 en Riola Sardo afgelopen jaar. Haar vierde plek van 2022 is haar hoogste klassering in het eindklassement.

In hun jacht op de wereldtitel mogen ze de zwaarste concurrentie verwachten van de Nieuw-Zeelandse Courtney Duncan, die vorig jaar aan slechts drie van de vijf GP’s kon deelnemen, maar er daar wel twee van won. De dames beginnen twee weken later dan de mannen aan hun titelstrijd, hun eerste GP is op Sardinië.

Sinds ze afgelopen najaar vijftien werd mag Lotte van Drunen meedoen aan het WK voor de dames. Kort na haar verjaardag reed ze in Turkije al in de slot-GP en werd daarin twee keer zevende. Kan zij zich dit jaar meten met de top?

Lynn-Valk
Lynn Valk gaat op een Fantic op titeljacht.

Harley-Davidson presenteert deze maand lichte modellen

0
Harley-Davidson X500

Harley-Davidson kondigde niet lang geleden de samenwerking aan met de Chinese motorfietsfabrikant QJ Motor. Doel van deze samenwerking was te komen tot de productie van een reeks kleine tot middelgrote cruisers voor de Aziatische markt. Zoals je inmiddels weet is QJ Motor een van de grootste motorfietsfabrikanten in China dat het een na het andere model presenteert.

QJ Motor heeft z’n activiteiten al uitgebreid naar Europa, andere delen van Azië en zelfs de VS. Het ontwikkelen van een paar cruisers doe onder het merk Harley-Davidson verkocht zouden worden, was waarschijnlijk een koud kunstje voor deze gigant. Wat ook zo is uitgekomen, want vrijdag 10 maart worden Harley-Davidson X350 en X500 onthuld.

Eerste foto’s van Harley-Davidson HD350 en HD500 (X350/X500)

Het zal niet verrassen dat de technische basis van de twee Harleys al bestaat. De X350, die de meest betaalbare tweewieler wordt met een H-D badge, is gebaseerd op de Benelli 302S. De X500 is ook gebaseerd op een Benelli, maar deze keer op de iets grotere Leoncino 500. Natuurlijk zijn styling, ergonomie en algehele vormgeving flink aangepast. Toch zien de nieuwe Harleys er veel kleiner en compacter uit dan de zware cruisers.

De X350 is uitgerust met een 353 cc, vloeistofgekoelde twin. Dit blok is vergelijkbaar met die in de QJ Motor SRK 350 en levert 36 pk. De X500 krijgt een vloeistofgekoelde 500cc-twin met een maximumvermogen van 47 pk. Alle motorfietsen hebben een USD-voorvork, schijfremmen voor en achter en LED-verlichting rondom.

Zodra de twee modellen op de markt komen, zullen ze het opnemen tegen cruisers en neo-retro roadsters zoals de Royal Enfield Meteor en Hunter 350, Honda Rebel 300 en 500 en de Benelli Leoncino en 502C.

KickStartGo: online je motorvaardigheden opfrissen

0

VeKaBest introduceert met KickStartGo een onlinecursus voor beginnende én ervaren motorrijders. Dat klinkt niet als een uitnodiging voor de laatste groep, want wie is nou nog geïnteresseerd in de fijne kneepjes van verkeerssituaties en verbodsborden? Domineert dat gevoel, lees dan vooral verder.

Honda ontwikkelt nieuw systeem voor airbags op motorfietsen

KickStartGo is meer dan een theoriecursus, het is vooral een praktijkgerichte cursus. Belangrijk thema is het rijden van bochten, een – volgens VeKaBest – van de meest risicovolle handelingen van het motorrijden. Ook andere aspecten van het motorrijden komen aan bod, zoals filerijden en het rijden in een groep. De ontwikkeling van de onlinecursus staat niet stil, maar is afhankelijk van de feedback van gebruikers en instructeurs. Uiteindelijk moet KickStartGo uitgroeien tot een veilgheidsplatform voor motorrijders.

Deelname aan KickStartGo kost € 29,95.

Yamaha vergroent productie van motorfietsen

0

Yamaha Motor laat weten dat het een overeenkomst heeft gesloten met een leverancier voor de inkoop van groen aluminium. De leveranties van het ‘groene’ aluminium, die vorige maand op gang kwam, is de grondstof voor onderdelen in Yamaha-motorfietsen. Dit is de eerste keer dat groen aluminium wordt gebruikt in Japanse motorfietsen en Yamaha Motor is van plan het gebruik ervan geleidelijk uit te bouwen.

‘Groen’ aluminium is aluminium dat wordt geproduceerd met behulp van hernieuwbare energiebronnen om ongeveer 60% minder CO2 uit te stoten bij de productie in vergelijking met traditioneel geproduceerd aluminium. Natuurlijk hangt het percentage minder uitstoot door hernieuwbare energie af van de fabrikant. Aluminium onderdelen zijn goed voor 12% tot 31% van het totale voertuiggewicht van een motorfiets. Het gebruik van groen aluminium is een effectieve aanpak om de CO2-uitstoot te verminderen voor een gedeelte van de levenscyclus van een product dat uit aluminium bestaat.

Yamaha Ténéré 700 Extreme en Explore Edition voor Duitsland, Frankrijk en Italië

Door de ontwikkeling van zijn engineering- en productietechnologieën en expertise heeft Yamaha Motor het gebruik van gerecycled aluminium actief gestimuleerd Dat maakt nu ongeveer 80% van het aluminiumgebruik van Yamaha Motor uit. De introductie van groen aluminium is bedoeld als aanvulling hierop en zal worden ingezet voor onderdelen die nog niet met gerecyclede materialen kunnen worden vervaardigd.

Als eerste stap zal Yamaha Motor groen aluminium gebruiken voor bepaalde onderdelen in zware en off-road competitiemotoren. Yamaha Motor wil het aantal modellen waarin het materiaal wordt gebruikt in de toekomst uitbreiden naarmate de beschikbare leveringsvolumes dit toelaten.

In overeenstemming met het Yamaha Motor Group Environmental Plan 2050 streeft het bedrijf naar koolstofneutraliteit in al zijn bedrijfsactiviteiten – inclusief de gehele toeleveringsketen. Om dit te realiseren heeft Yamaha Motor zich ten doel gesteld om tegen 2050 over te schakelen op 100% duurzame materialen, zoals het gebruik van meer plantaardige harsmaterialen, de ontwikkeling van recyclebaar polypropyleen en het gebruik van groene materialen en andere gerecyclede materialen voor zijn motorfietsen die in Japan en regio worden geproduceerd.

Buell Super Touring 1190 en Baja DR 1190: wanneer komen ze nou?

0

Buell onthulde vorig jaar de Super Touring 1190. Een noviteit die deel uitmaakt van de 10 modellen die naar verwachting tegen 2024 op de motormarkt debuteren en bedoeld zijn om het merk nieuw leven in te blazen.

De Super Touring 1190 is een adventure bike die wordt aangedreven door de 1190cc-75° V-twin, die 185 pk levert bij 10.600 tpm en een maximum koppel van 138 Nm bij 8.200 tpm.

Buell Super Cruiser: performance-cruiser van Buell en Roland Sands Design

Ondanks dat Buell niet meer te maken heeft met Eric Buell, heeft de Super Touring wel kenmerken van de Buells van weleer. Zo is de tank onderdeel van het frame en zijn er opnieuw opvallend grote – perimeter – remschrijven gebruikt. Naar de prijs is het gissen, maar reken op een bedrag tussen 20.000 en 25.000 euro. Grote vraag is wanneer de motorfiets te koop is. Op de website van Buell kun je de Super Touring al een jaar bestellen, maar is de officiële introductiedatum verschoven van 2023 naar 2025.

En hoe staat het met de Baja DR 1190, die met z’n 175 pk en 135 Nm werd aangekondigd als de ‘snelste offroad ter wereld’? Wat goed mogelijk is, omdat de Dune Racer is gebaseerd op de 1190 HCR, die in 2020 deelnam aan het AMA Pro National Hill Climb Championship. De introductie van de Baja Dune Racer stond ook gepland voor 2023.

Buell Super Touring 1190

MOTO73 #4 – 2023

0
MOTO73 04 2023

Test 2023 Triumph Street Triple R & RS: heilige drievuldigheid

0
2023 Triumph Street Triple R

De Triumph Street Triple is het prototype van een publiekslieveling, met lovende recensies over de hele aardbol. Het model was een klaterend succes, van de eerste versie in 2007, over de transitie van 675 naar 765 cc in 2017. En nu geeft de successerie een fikse upgrade gekregen. In de ongeving van en op het circuit van Jerez maken we kennis met de nieuwe Street Triple 765 R én RS.

Fotografie: Gareth Harford en Chippy Wood

Testomstandighedenzonnig
Temperatuur1°C – 16°C
TesttrajectOpenbare weg/circuit

Andalusië, meerbepaald de regio rond Jerez, is voor dit type motorfiets eigenlijk een ietwat bizarre testlocatie – en tegelijk ook heel logisch. We verklaren ons nader. Wie ooit in de zuidwestelijke uithoek van Spanje met de motor heeft gereden, zal nooit kwaadspreken over de vergezichten en de omgeving. Het is er prachtig tuffen. Al liggen de meeste wegen in het glooiende landschap bezaaid met lange doordraaiers, rats versleten asfalt en stukken rechtdoor, en blijven de écht technische stukken zoals je die in de buurt van Malaga, Almeria of het achterland van Girona aantreft grotendeels achterwege. Een tikkeltje bizar dus om een motor die het juist moet hebben van z’n uitstekende stuurkwaliteiten en acceleratie niet op zo’n bühne te presenteren. En toch is het ook logisch voor Triumph. Misschien is symbolisch de betere term: op het circuit van Jerez de la Frontera mochten de Britten immers voor het eerst hun kunnen laten zien in de Moto2. Een miljoen racekilometers en talloze race- en laprecords later heeft het blok een ijzersterke reputatie opgebouwd bij de coureurs, en genieten toeschouwers elke race opnieuw van de wonderbaarlijke teringherrie die zo’n peloton triples richting tribune blaft. En nog belangrijker voor gewone stervelingen zoals jij en ik: het merk heeft veel ervaring opgedaan in de racerij en vertaalt die naar het wegmodel.

Test 2023 Ducati Diavel V4: monster?

Moto2

Zo krijgt de nieuwe 765 volledig nieuwe zuigers en drijfstangen, is de nokkenas voorzien op hogere lift voor de eveneens nieuwe kleppen, is de compressieverhouding verhoogd van 12,65:1 naar 13,25:1. Bovendien ademt de nieuwe triple ook vrijer: een grotere inlaatpoort, kortere inlaatkelken, een vrijer ademende uitlaatlijn met enkele in plaats van een dubbele kat, een aangepaste demper… De versnellingsbak is korter gegeared, zowel qua overbrengingsverhoudingen als in de eindoverbrenging – kwestie van nog harder door en uit de bocht te sturen. En of dat zou moeten lukken: de R presteert nu 120 pk (+2 pk) bij 11.500 tpm, en de RS tovert zelfs 130 pk (+7 pk) uit z’n driecilinder. Belangrijk om mee te geven is dat het blok volledig identiek is opgebouwd, maar dat puur door tuning een verschil werd gecreëerd.

Maar ook op vlak van elektronica heeft de nieuwe Street Triple weinig te wensen over. Standaard krijgen beide versies immers een IMU ingebouwd die zowel het hellingshoekgevoelig ABS en tractiecontrole, als de wheeliecontrole aanstuurt. Die worden overigens automatisch bijgestuurd naargelang de rijmodus: Road, Rain (beperkt tot 100 pk), Sport en Rider (en Track op de RS). Ook een gelinkt remsysteem, up/down-quickshifter, LED-verlichting en een TFT-dashboard behoren tot de smaakvolle basisuitrusting. Zowel op de R als de RS treffen we een 12 mm breder stuur aan, extra hefboom waarmee je beide motorfietsen zo mogelijk nog vlotter op hellingshoek brengt.

Flinke boterham

Al zijn er meer verschillen tussen beide machines dan de extra letter in de naam en wat extra pk’s. Zo staat de RS achteraan 10 mm hoger, is de balhoofdhoek een halve graad scherper en de naloop net geen millimeter korter, is de wielbasis 3 millimeter korter en weegt de RS een kilootje minder dan de R. Allemaal ten faveure van een iets scherper/sportiever stuurgedrag. Bovendien krijgt de RS radiale Brembo Stylema-vierzuigers met Brembo mastercilinder en MCS-remhendel, terwijl de R het met Brembo M4.32’s moet rooien, krijgt de RS Pirelli Diablo Supercorsa SP’s omgegord en rolt de R op Continental ContiRoads. Showa levert in beide gevallen wel de volledig instelbare 41mm-UPSD-vork (met hogere specs op de RS) en monoshock op de R, terwijl Öhlins hofleverancier is voor de achterhand van de RS. Verdere verschillen zitten ‘m in het dashboard, de koplamp, kleurstellingen, de standaard duozitcover en bellypan op de RS, stiksels van het zadel, en de hendels.

Referentie

Een van de grote troeven van de Street Triple is de snelheid waarmee je je helemaal thuis voelt op de motor. Van de behapbare zadelhoogte (826/836 mm), over de logica van de knoppenwinkel, tot de natuurlijk aanvoelende zithouding: een perfecte harmonie tussen sportieve ambities en rijgemak. Als iets kleinere rijder zit ik best ruim, met een sportieve maar goed vol te houden kniehoek, terwijl de voorwaarts gerichte ergonomie te voelen is in m’n polsen, maar nooit te belastend is. De verbinding tussen je rechterpols en de achterband is dankzij het ride-by-wire nagenoeg perfect op beide versies van de Street Triple. Een precisie om U tegen te zeggen, gretig bij de minste opening en toch nooit angstaanjagend. De definitie van souplesse. Onderin zijn 3.000 tot 3.500 toeren voldoende voor stadsgebruik of een rustig ommetje, net daarboven kan je speels aan de bak met een mooi vol middengebied. Al mik je voor een levedige exit het best op minimaal 5.000-5.500 toeren: dan bouwt het koppel echt mooi op en sleurt de Street Triple door tot bijna bij de begrenzer, op zowel de R als de RS. De herziene gearing moedigt daarbij aan om het steeds een versnelling hoger te zoeken dan je normaal zou doen.

Eerste test 2023 Kawasaki Ninja 650

De RS mogen we ook enkele sessies over het circuit van Jerez jagen, waarbij we zelden onder de 8.000 tpm vertoeven. Toeren malen, met de uitstekende quickshifter door de bak roeren en de triple met een volgezogen airbox aan het jodelen brengen. Niet dat de R snel in ademnood komt – het verschil op de weg is niet of amper voelbaar – maar de RS zingt het nog net een tikkeltje langer uit voor hij bij 12.500 tpm tegen de begrenzer aan botst. Die extra tien pk geeft ‘m net wat meer volume, en stuwt ‘m met de nodige geestdrift naar dik 227 km/u, voluit in z’n zes op Jerez. Zelden voelde 130 pk tegelijk zo krachtig, behapbaar en controleerbaar als op deze machine.

Onweerstaanbare drang

Terwijl het verschil op motorisch vlak dus relatief klein is, zitten de grotere verschillen ‘m in het rijwielgedeelte. Die extra ‘S’ op de bast is goed voor een opgewaardeerd pakket op het gebied van ophanging, banden en remmen – en dat merk je meteen! Tijdens de testritten op de openbare weg wisselden we af tussen R en RS, waarbij de Showa/Öhlins-combinatie van die laatste de oneffenheden van het – bij wijlen echt slechte en verzakte – wegdek iets minder comfortabel filterde dan de volledige Showa-ophanging op de R. Maar je stuurde de RS wel opmerkelijk strakker door de bocht, én deze motorfiets bleef een stuk stabieler op hoge snelheden.

De instant grip die de Pirelli Supercorsa SP’s ook bij lage temperaturen lieten voelen, pasten perfect bij het vertrouwenwekkende gevoel van de gasrespons. Geen slecht woord over de Continental Conti Roads op de R, overigens. De R remt met dank aan z’n Brembo M4.32’s echt loeihard en met de nodige feedback. Daar hebben we geen klachten over. Alleen is het gevoel van precisie des te groter met de combinatie van het MCS-remhendel, de Brembo Stylema’s en de iets stijvere setup van de RS. Waardoor je – als je ze naast elkaar test – met onweerstaanbare drang gaat twijfelen over die extra euro’s. Je zou maar eens een trackday willen meepikken… Triumph weet hoe ze motorrijders moeten verleiden.

Conclusie test Triumph Street Triple R & RS

‘De 11.500 euro die ik met de grootste grijns van m’n jeugdige leven op de toonbank gooi, is het stapeltje centen voor een Triumph Street Triple RS. De beste motor die ik in de afgelopen vijf jaar als motorjournalist onder mijn billen kreeg, punt.’ Dixit ondergetekende, vijf jaar geleden. Een statement dat vandaag misschien nog steviger overeind staat dan weleer. De 2023 Street Triple 765 RS is wat mij betreft de absolute referentie als middenklasse naked – en eigenlijk tot ver daarbuiten. Het summum als dagelijks bruikbare, immer spannende en kwalitatief ogende en voelende motor. Of je 3.000 euro meer wilt neertellen dan voor de eveneens uitstekende R, is vooral een kwestie van je wat je wil. Ambieer je ook dagjes op de circuits, dan is het antwoord volmondig ja. Maar ook met de R haal je een verbluffend goede motorfiets in huis.

Pluspunten 2023 Triumph Street Triple RS

  • Heerlijk vol, altijd gretig driecilinderblok met geweldige soundtrack
  • Stuurt snaarstrak, en vertrouwenwekkend
  • Afwerking staat op een erg hoog niveau

Minpunten 2023 Triumph Street Triple RS

  • Zijstandaard zit verstopt onder voetsteun
  • Vrij ruime draaicirkel

Honda ontwikkelt nieuw systeem voor airbags op motorfietsen

0

Honda ontwikkelt een nieuwe airbagtechnologie voor motorfietsen die de rijder nog beter moet beschermen. Terwijl de verspreiding van airbags in motorkleding al ver gevorderd is, zijn op motorfietsen gemonteerde airbags tot nu toe nog zeldzaam. Honda zou daar nu verandering in kunnen brengen met hun innovatieve idee.

In 2006 lanceerde Honda de eerste productieversie van een motorairbag in de Goldwing. Sindsdien heeft de technologie van airbags zich doorgezet, terwijl op motorfietsen gemonteerde airbags grotendeels in onbruik zijn geraakt.

Dit zijn de 6 motortrends voor 2023

Traditionele airbags op Goldwing-motorfietsen zijn beperkt effectief

De traditionele, auto-achtige airbags zoals die op de Goldwing werken slechts in zeer beperkte situaties. De berijder moet in een voorspelbare positie zitten om de airbag zo effectief mogelijk te maken. Een frontale botsing is nodig om de airbag optimaal te laten werken. Het idee heeft zich dus niet verspreid naar andere motorfietsen omdat de airbag daar niet werkt vanwege een andere zitpositie of omdat er in sommige gevallen gewoon niet genoeg ruimte is voor het systeem.

Het gebruik van met airbags uitgeruste beschermende kleding heeft zich inmiddels meermaals bewezen, maar het dragen ervan beperkt de kledingkeuze aanzienlijk, is niet goedkoop en de airbags zijn beperkt van omvang. De oplossing van Honda: op motorfietsen gemonteerde airbags die zich gedragen als airbags in kleding

Honda heeft een nieuw concept ontwikkeld om de nadelen van traditionele motorfietsairbags en beschermende kledingairbags te overwinnen. Het idee is om een op een motorfiets gemonteerde airbag te maken die zich bij een botsing om de berijder wikkelt en vervolgens loskomt van de motorfiets, zodat de airbag bij de berijder blijft om hem of haar te beschermen.

Honda heeft verschillende octrooiaanvragen voor dergelijke systemen ingediend, waarin een aantal verschillende ontwerpen wordt getoond. De airbags worden aan de voor- of achterzijde van het motorzadel geplaatst en hebben de vorm om de rijder van voren of van achteren te omsluiten. Er zijn verschillende ontwerpen voor de vorm van de airbag, die de rijder ‘omhelst’ en vervolgens loskomt van de motorfiets om de berijder te beschermen, zelfs als hij of zij van de motorfiets wordt geslingerd.

Het systeem maakt de airbag los van het opblaasmechanisme en de motor wanneer hij eenmaal is opgeblazen. Warmte verzegelt de airbag zodat hij tijdens de crash opgeblazen blijft. Een overdrukventiel in de airbag laat de lucht op een gecontroleerde manier ontsnappen binnen een bepaalde tijd na het opblazen.

Wanneer komt de motorfiets-airbag?

Hoewel er geen garantie is dat een octrooiaanvraag tot productie zal leiden, heeft Honda met een aantal aanvragen laten zien dat dit een project is met een grote investering. Honda heeft zich ten doel gesteld om in 2050 nul dodelijke verkeersongevallen op hun motoren te hebben. Hoewel dit moet worden bereikt door preventiemaatregelen en sensortechnologieën, zou Honda’s nieuwe airbagtechnologie hier ook aan kunnen bijdragen.