Andermaal zorgden de weergoden er voor, dat de Grote Prijs van Frankrijk op een onvoorspelbaar spektakelstuk uitdraaide. Uiteindelijk was de jackpot in een regenroulette voor Jack Miller. De Australische Ducati-coureur zorgde er zo ook voor, dat de Marseillaise weer niet over het Bugatti-circuit schalmde. Want de Fransen Johann Zarco en Fabio Quartararo werden in Le Mans tweede en derde.

De één-twee-zege die Fabio Quartararo en Johann Zarco bij de GP van Doha behaalde, was een primeur voor de 500cc/MotoGP-klasse. Want nog nooit stonden er twee Franse coureurs op de twee hoogste treden van het podium. Het was een verbetering van de prestatie die Pierre Monneret (Gilera) en Jacque Collet (Norton)

in 1954 tijdens hun thuis-GP op het circuit van Reims leverden. Zij werden toen eerste en derde. Voor Monneret zou het bij deze enige 500cc-zege blijven. Dat gold in latere jaren ook voor zijn landgenoten Christian Sarron (1985, Hockenheim) en Régis Laconi (1999, Valencia). Al met al was Monneret 67 jaar na dato ook voor deze aflevering van de Grote Prix van Frankrijk nog steeds de enige Fransman die voor eigen publiek de koningsklasse wist te winnen. Maar dat gebeurde dus op het eens zo fameuze stratencircuit van Reims – Gueux waar coureurs alleen in 1954 en 1955 om WK-punten duelleerden.

MotoGP Spanje: Tranen van geluk en tranen van pijn

Met de komst van Johann Zarco (2017) en Fabio Quartararo (2019) in de MotoGP is het moment dat de Marseillaise ook in Le Mans uit de luidsprekers gaat schallen een stuk realistischer geworden. Zo werd Zarco tijdens zijn MotoGP-debuut op het Bugatti-circuit in 2017 direct al tweede achter winnaar Maverick Viñales. Een jaar later mocht de Fransman er van pole vertrekken, maar ging hij vervolgens tot teleurstelling van ruim honderdduizend landgenoten in de race al snel onderuit. Vervolgens was het de nieuwe jonge sensatie Fabio Quartararo, die de harten van de Franse racefans sneller liet kloppen. Fans, die helaas ook nu weer niet lijfelijk hun helden konden bewonderen en vieren, maar dat vanachter een beeldscherm moesten doen. Ze zagen hoe ‘El Diablo’ na verleden jaar ook dit jaar in Le Mans de poleposition pakte. Hij deed dat door tijdens een knotsgekke kwalificatie (dit omdat die op een dan weer natte en dan weer opdrogende baan plaatsvond) zijn Monster Yamaha-teamgenoot Maverick Viñales en Jack Miller (Ducati) in de laatste ronde naar de startplaatsen twee en drie te verwijzen. De 22-jarige Yamaha-coureur liet zien zich heel snel over zijn teleurstelling van Jerez en de daaropvolgende noodzakelijke rechterarmoperatie te hebben gezet. Achter Franco Morbidelli (Yamaha) mocht de tweede Franse hoop, Johann Zarco (Ducati), als vijfde aan de vijfde confrontatie van dit seizoen beginnen.

Geen fans maar wel weergoden

Geen fans dus maar wel weergoden in Le Mans. En dat die zich daar in deze tijd van het jaar heel grillig kunnen gedragen is bekend. Met alle gevolgen van dien. Beter gezegd valpartijen. Het grootste probleem voor de coureurs is, dat ze door de extreem lage temperatuur van het asfalt te weinig warmte in de banden kunnen krijgen. En bij hevige regenval is er natuurlijk het gevaar van aquaplaning. Net als bij vorige gelegenheden waarbij genoemde elementen een (te) grote rol speelden, vroegen de rijders zich af waarom deze Grand Prix niet op een ander tijdstip van het jaar wordt verreden. Maar ondanks alle bezwaren stonden ook dit jaar weer ‘gewoon’ alle 22 MotoGP-coureurs aan de start. Dat gebeurde op een droge baan.

Maar boven die baan pakten zich voor de zoveelste keer dit weekend donkere wolken samen. Omdat er sprake was van een zogenaamde ‘flag to flag race’ betekende dit, dat er op een gegeven moment van machine (voorzien van andere banden) mocht worden gewisseld. Dat moment kwam na iets meer dan vijf minuten. Want op dat moment deed Pluvius weer zijn werk. De getoonde witte vlag zorgt dan in de meeste gevallen voor een chaotische vorm van roulette. Natuurlijk met winnaars en verliezers. Het eerste slachtoffer was overigens even hiervoor al een feit, want in de hectische beginfase belandde Franco Morbidelli in de grindbak, nadat hij en teamgenoot Valentino Rossi plus Pol Espargaró aanspraak maakten op hetzelfde stukje asfalt. Joan Mir schakelde zichzelf uit door onderuit te gaan. Even daarna doken alle rijders de pitstraat in. Daarmee brak het spektakel los. Jack Miller en Pecco Bagnaia reden te snel in de pitstraat. Daarop werd het Ducati-duo veroordeeld tot het rijden van een dubbele ‘longlap’. Fabio Quartararo parkeerde zijn machine op de plek van teamgenoot Viñales. Deze fout kwam de Fransman op het rijden van één buitenbocht te staan. De eerste die na de wisseling van machine onderuit schoof was Alex Rins. De tweede Marc Márquez, die op dat moment nota bene aan de leiding lag! Vervolgens gingen beide Spanjaarden (ondanks de kou blijkbaar nog steeds heet gebakerd) enige ronden later nogmaals in de fout. Ook Miguel Oliveira wist zijn KTM niet op de wielen te houden. Niet alleen Suzuki bleef in deze racechaos puntloos. Dat overkwam ook Aprilia. Dat lag niet aan Aleix Espargaró en Lorenzo Savadori, die beiden in Le Mans een sterke indruk achterlieten, maar aan het feit dat ze door hun machine in de steek werden gelaten.

Hoofd koel houden

Al met al was er toch nog een aantal coureurs dat het hoofd koel wist te houden. In de eerste plaats waren dat Miller en Quartararo. Toen beiden hun boete hadden voldaan, reden ze toch nog op de eerste en tweede plaats. Van de Australiër is bekend, dat hij zich onder de gegeven omstandigheden als een vis in het water voelt. De jonge Fransman liet dat voor het eerst zien. En dat was een grote verrassing. In de eerste plaats voor hemzelf. Dat hij zijn tweede plaats op een opdrogende baan nog moest afstaan aan een eveneens zeer sterk rijdende Zarco, deed hem niet zoveel. Derde was ook goed. Uiteindelijk zou de Yamaha-coureur Le Mans wel als nieuwe koploper in de WK-tussenstand verlaten. Die positie nam hij met één punt verschil over van Pecco Bagnaia. Ook die hield het hoofd koel en klom zo van de zestiende naar de vierde plaats. Hoewel de WK-leiding aan Yamaha moest worden afgegeven, kwam Ducati na alle chaotische taferelen als grote winnaar uit de bus. Niet alleen door een opnieuw ijzersterk acterende en winnende Jack Miller, maar ook door de tweede en vierde plaats van respectievelijk Johann Zarco en Pecco Bagnaia. Een andere winnaar was ongetwijfeld Danilo Petrucci. De Italiaan die verleden jaar deze (regen)race nog wist te winnen op een Ducati, scoorde nu als vijfde zijn tot nu toe beste resultaat op KTM. Naast alle eerdergenoemde verliezers (beter gezegd vallers) was er nog een coureur die danig teleurstelde. En dat was Maverick Viñales. Gestart vanaf de tweede plaats bleek de Spanjaard ook nu weer niet met de (chaotische) omstandigheden om te kunnen gaan. Hij werd slechts tiende. Dat was één positie beter dan Valentino Rossi, die in Le Mans na een geslaagde test in Jerez nou niet bepaald het geluk aan zijn zijde had. Maar hij presteerde wel weer een stuk beter dan in de GP’s ervoor. En dat geeft hoop voor de Italiaan (en zijn fans).

Veel spektakel dus in Le Mans. Maar al met al weer geen Marseillaise. Volgend jaar krijgen Fabio Quartararo en Johann Zarco opnieuw een kans. En dan hopelijk voor meer dan honderdduizend landgenoten.

Moto2: Bo’s beste tot nu toe

Na Valentino Rossi is Thomas Lüthi op dit moment van de actieve coureurs, degene met de meeste GP-starts achter zijn naam. Terwijl de Italiaan dat in Le Mans voor de 419^e keer deed, bracht de 34-jarige Zwitser zijn aantal op 306 starts. Hoewel ze in verschillende klassen rijden, gaat een vergelijking tussen beide routiniers op. Beiden presteren tot nu toe in dit seizoen namelijk ver beneden de verwachtingen. Voor Lüthi zou juist Le Mans een ommekeer moeten worden. Want op deze baan werd hij in zijn lange carrière maar liefst vier keer als winnaar afgevlagd. De eerste keer dat dit gebeurde, was in 2005. In dat jaar boekte Lüthi in Frankrijk niet alleen zijn eerste GP-zege, hij werd dat jaar ook 125cc-wereldkampioen. Een jaar later won hij in Le Mans opnieuw de 125cc-race. Vervolgens deed de Zwitser dat als Moto2-coureur in 2012 en 2015. Bovendien stond hij er de volgende twee jaren als derde op het podium. Maar tot nu toe rijdt Lüthi dit seizoen binnen het Pertamina Mandalika SAG Team in de schaduw van Bo Bendsneyder. Dat was ook in Frankrijk het geval. Want dit keer kwam Lüthi op zijn favoriete circuit ten val. Op het moment dat dit gebeurde, was Bendsneyder aan zijn tot nu toe beste Moto2-race uit zijn carrière bezig. Gestart vanaf de zesde plaats lag de Nederlander lange tijd op de derde plaats om tenslotte als vijfde te finishen. En dan te bedenken dat hij een week ervoor nog een operatie aan zijn rechterarm had ondergaan. Remy Gardner (#87 op de foto) was één van de coureurs die lange tijd met Bendsneyder (#64) in gevecht was. Uiteindelijk finishte de Australiër als tweede achter Raul Fernandez, die na Jerez dus ook in Le Mans won. In de WK-tussenstand is de Spanjaard zijn Red Bull KTM Ajo-teamgenoot nu tot op één punt genaderd. Terwijl Marco Bezzecchi derde in deze race werd, ging Sam Lowes weer eens onderuit. Naast de Engelsman, die Xavi Vierge in zijn val meenam, gingen ook kanshebbers als Aron Canet, Augusto Fernandez en Joe Roberts in de fout.

Moto3: Overwinningsreeks Acosta ten einde

Mike Hailwood, Giacomo Agostini, Ángel Nieto, Valentino Rossi en Marc Márquez. Je kunt ze de succesvolste coureurs uit het nu 73-jarige bestaan van het WK-wegracen noemen. Maar van het kwintet is er slechts één die in zijn eerste GP-seizoen een race te winnen. Dat was Rossi. Hij deed dat in 1996 tijdens de GP van Tsjechoslowakije. Anno 2021 worden alle genoemde sterren overvleugeld door ene Pedro Acosta, een tot enkele weken geleden totaal onbekend Spaans jochie. Want na vier GP’s had de 16-jarige rookie een tweede en drie eerste plaatsen achter zijn naam staan. Met drie achtereenvolgende overwinningen is Acosta tevens de jongste coureur ooit die dit heeft gepresteerd. Maar in Le Mans kwam er een einde aan de indrukwekkende reeks van de Spanjaard. Dat kwam omdat hij op een opdrogende baan (als één van de tien coureurs) onderuit schoof. Geluk bij een ongeluk voor de KTM-coureur was dat hij zijn machine aan de loop kon houden. Na andermaal een indrukwekkende inhaalrace pakte Acosta als achtste toch nog acht kostbare WK-punten. Minder geluk was er weggelegd voor zijn Red Bull KTM Ajo-teamgenoot Jaume Masia. Die moest na een val namelijk wel de race staken. Datzelfde gold voor Niccolò Antonelli (KTM). Al met al ging de zege naar Sergio Garcia. Voor de 18-jarige Spanjaard was het na Valencia 2019 zijn tweede GP-zege. Voor het motormerk waarop hij dat deed, een GasGas (of te wel een ‘Spaanse KTM’), was het de eerste GP-overwinning op asfalt. De Tsjech Filip Salac en de Italiaan Riccardo Rossi stonden als tweede en derde voor het eerst bij een Grand Prix op het podium. Ondanks zijn mindere prestatie vergrootte Pedro Acosta zijn voorsprong in de WK-tussenstand van 51 naar 54 punten.

Quotes