Jeffrey Buis won vorig jaar tweemaal op Magny-Cours, wat een belangrijke slag betekende richting zijn tweede World Supersport 300-titel. Ook deze keer kende de regerend wereldkampioen een uitstekend weekend in Frankrijk. In de eerste race, op een opdrogende baan, eindigde de KTM-rijder net buiten het podium als vierde. Een dag later, en op een droge baan, was Buis duidelijk het sterkste in de grote kopgroep en won voor de eerste keer na zijn heftige crash in Assen. Buis steeg van de zevende naar de vierde plek in de tussenstand. Loris Veneman verloor zijn leidende positie in het WK-klassement, maar doet nog steeds volop mee in de strijd om de wereldtitel. De MTM Kawasaki-coureur eindigde als achtste en vierde. Met nog vier races te gaan, staat Veneman op een tweede plaats in het wereldkampioenschap met een achterstand van 12 punten op Aldi Mahendra. Buis heeft 53 punten minder dan de Indonesiër en is nog niet kansloos. Ruben Bijman scoorde geen punten in Frankrijk. De eerste World Supersport-race werd vanwege hevige regenval op zaterdag uitgesteld naar zondagmorgen. Ook op dat moment waren de omstandigheden verraderlijk. Op de opdrogende baan bleken slicks de beste bandenkeuze te zijn. De Fin Niki Tuuli ging hier het slimst mee om en bezorgde het Nederlandse EAB Racing Team de overwinning. Ook Glenn van Straalen reed een sterke race en kwam als derde over de finish. Het betekende zijn tweede podiumplaats in dienst van Pata Yamaha Ten Kate Racing. In de tweede race finishte Van Straalen als zesde. Zijn teamgenoot Stefano Manzi eindigde als tweede, nadat de Italiaan in de eerste race ten val was gekomen. De Spanjaard Adrian Huertas leidt nog in het wereldkampioenschap. Van Straalen staat in de tussenstand op een achtste plaats.
Met de ondersteuning van Voxan heeft de Ohio State University vier nieuwe wereldsnelheidsrecords voor motorfietsen gevestigd.
De Ohio State University (VS) heeft onlangs vier wereldsnelheidsrecords gevestigd met een elektrische motorfiets ontworpen en gebouwd door haar studenten. De in Monaco gevestigde Venturi Group, via het merk Voxan, speelde een belangrijke rol door significante bijdragen aan dit project te leveren.
De Ohio State University (Columbus, VS) en de Monegaskische Venturi Group werken sinds 2009 samen aan het ontwerp en de vervaardiging van voertuigen voor snelheidsrecords. Het vijftienjarig jubileum van hun samenwerking werd gemarkeerd door een nieuwe reeks prestaties tussen 25 en 29 augustus 2024 op de Bonneville Salt Flats (Utah, VS).
De universiteit zal binnenkort vier certificaten, uitgereikt door de FIM (Fédération Internationale Motocycliste), kunnen toevoegen aan haar eregalerij voor wereldrecords in de categorie elektrische motorfietsen onder de 150 kilogram:
Zonder kuip:
• Vliegende start, 1 km: 168.712 mph – 271.515 km/h
• Vliegende start, 1 mijl: 168.593 mph – 271.323 km/h
Met kuip:
• Vliegende start, 1 km: 180.065 mph – 289.787 km/h
• Vliegende start, 1 mijl: 180.035 mph – 289.738 km/h
Om deze prestaties van wereldklasse te bereiken, heeft de Ohio State University College of Engineering samen met haar Buckeye Current Team een uitzonderlijke elektrische motorfiets ontworpen: de Ohio State RW-5 Voxan. De ingenieursafdeling van de Venturi Group, eigenaar van het merk Voxan, heeft expertise geleverd op verschillende gebieden: ontwerp, vering, accu, transmissie en optimalisatie van instellingen en stabiliteit.
In 2020-2021 ontwierp, vervaardigde en ontwikkelde het Monegaskische Team, onder leiding van Gildo Pastor, de Voxan Wattman. Op het Kennedy Space Center-circuit (Florida, VS) vestigde deze hoogwaardige machine 24 records in zijn categorie. Twee rijders deelden de controle: 500cc vice-wereldkampioen Max Biaggi en Venturi’s hoofd van engineering Louis-Marie Blondel. De Franse ontwerper van de Wattman zette zelf zes records neer met dit voertuig.
Met deze dubbele ervaring ondersteunde hij de studenten tijdens de ontwerpfase samen met technisch directeur Franck Baldet. Vervolgens nam hij de controle van de machine om elk record te vestigen met de steun van de mechanische teams van Voxan, die kwamen helpen.
“Vier nieuwe wereldsnelheidsrecords is een fantastisch cadeau ter gelegenheid van de 15e verjaardag van onze samenwerking! Ohio State University en Venturi Group hadden al vijf records (*), en we staan nu op negen. Tot de tiende!”, Aldus Gildo Pastor, President van Venturi Group
(*) Waterstofcategorie: 2009 – Venturi VBB-2: 487,631 km/h (303,025 mph)
(*) Elektrische categorie: 2010 – Venturi VBB 2.5: 494,069 km/h (307,905 mph) / 2014 – Venturi VBB-3: 341,180 km/h (212,615 mph) / 2015 – VBB-3: 386,243 km/h (240,320 mph) / 2016 – Venturi VBB-3: 549,211 km/h (341,133 mph)
Automaten zijn de nieuwe trend in de motorwereld. Honda heeft al jaren de DCT-transmissie met dubbele koppeling, Yamaha had de FJR met een semi-automaat, BMW introduceerde haar nieuwe ASA-systeem, Kawasaki voorziet haar hybride modellen van een automaat, en Yamaha doet nu mee met de Y-AMT. Ze werken allemaal op hun eigen manier en zijn technisch erg interessant, maar de grote vraag is: rijdt Yamaha’s automaat ook lekker? We gingen naar Catalonië, Spanje om het uit te zoeken.
Motor.NL: Euh… Yamaha Y-AMT? Dat zegt ons niks.
Gijs Gilis: “Heel grappig. Y-AMT staat voor Yamaha Automated Manual Transmission en het systeem is eigenlijk heel simpel. Een elektromotor neemt het schakelen over en een andere elektromotor bedient de koppeling, allemaal aangestuurd door een computer. Door deze eenvoud weegt het systeem slechts 2,8 kg, en nee, dat merk je echt niet tijdens het rijden. Het hele pakket is netjes geïntegreerd in de bestaande motor- en frameopstelling, waardoor de motorfiets niet breder wordt.”
Y-AMT: slechts 2,8 kg extra
Motor.NL: Oké, tot zover kunnen we volgen. Wat is er technisch nog meer bijzonder aan dit systeem?
Gilis: “Goed zo, hou die aandacht erbij! Het systeem werkt samen met de quickshifter die standaard op de MT-09 zit, en maakt gebruik van een veer in de schakelstang. Het resultaat? Een schakelwissel van maar 0,1 seconde. Een vingerknip, dus. Een koppelingshendel ontbreekt, net als de versnellingspook bij je linkervoet. Alles regel je met je handen.”
Geen versnellingspook
Motor.NL: Genoeg theorie, hoe rijdt dat systeem nou in de praktijk?
Gilis: “Als je voor het eerst met een automaat rijdt, heb je vaak even tijd nodig om eraan te wennen. Dat was hier totaal niet het geval. Je bent er meteen mee weg. Je kunt kiezen voor een volledig automatische stand, of zelf schakelen met een schakelaar bij je linkerhand. Opschakelen met de wijsvinger, afschakelen met de duim of beide met de wijsvinger.”
Geen koppelingshendel, wel schakelaars die je bedient met linkerduim en -wijsvinger.
Motor.NL: Kies je dan meestal voor automatisch, of is het toch leuker om zelf te schakelen?
Gilis: “Op lange rechte stukken en in dorpjes schakelde ik de bak steeds weer naar de automatische stand. Daar doet hij het echt geweldig. Hij schakelt niet te snel op, zoals de DCT-bak van Honda in de D-stand, en de schakelmomenten zijn heel natuurlijk gekozen. Wanneer we wat sportiever gingen rijden, schakelden we over naar de sportieve modus van de automaat, en ook dat ging prima. Maar niet altijd perfect.”
Vanaf de andere kant, schakelen kan met duim of wijsvinger
Motor.NL: Kun je dat uitleggen?
Gilis: “Zelfs in de sportieve ‘D+’-stand schakelt de automaat meestal op het juiste moment, maar hij schakelt niet terug als je vol gas geeft en een lagere versnelling nodig hebt. Gelukkig heb ik daar een trucje voor gevonden, dat ik in de ‘Eerste Test’ zal onthullen. Bij sportief rijden is handmatig schakelen met je vingers een stuk leuker. Het systeem werkt zo snel en intuïtief dat je je linkervoet met pensioen kunt sturen. Y-AMT is echt een openbaring. Het systeem werkt fantastisch en is als optie verkrijgbaar voor slechts 500 euro extra.”
Wisselen tussen automatische of manuele stand, en een ‘Mode’ knop voor twee verschillende rijmodi in AT.
Motor.NL: We zijn benieuwd hoe de markt erop gaat reageren. Jij gaat nu zeker automatisch naar de bar? Waarom vragen stellen als we het antwoord al weten…
In het meest oostelijke puntje van Andalusië bevindt zich de Desierto de Tabernas, de enige, echte woestijn van Europa. Bekend van de spaghettiwesterns van Sergio Leone en nog altijd een geliefde filmlocatie. Het is er stofhappen, zweten én enorm genieten van groots motorterrein.
Ik stuur de Moto Guzzi V85 TT door een rambla, een drooggevallen rivierbedding in de Desierto de Tabernas. De bodem is hard en droog. Een deel van de woestijn is alleen toegankelijk voor voertuigen met een vergunning – onder meer de locatiespotters voor de filmindustrie – maar hier geen verbodsborden. Rijden dus. Op goed geluk.
Met de stofwolken op mijn hielen dring ik dieper door in de rambla. Rotswanden rijzen links en rechts van me op. Met af en toe een losstaande pilaar van hard gesteente dat de tijd en de elementen heeft getrotseerd. Het doet direct denken aan het decor van de spaghettiwesterns. Maar dan iets minder wijds, hoog en diep. Logisch, want bij het filmen werden groothoeklenzen gebruikt om het nog wat dramatischer te maken.
Hoewel de Guzzi geen offroad-motor is, kan hij het pad door de rambla prima aan. Af en toe zijn er wat zachtere stukken, passages met los zand en korte trajecten met keien. Maar nergens wordt het serieus crossterrein. Eenmaal vertrouwd met de ondergrond kan de snelheid omhoog. De rijwind brengt wat welkome verkoeling, want het is knap heet in de kloof.
De populariteit van Tabernas als filmlocatie is verklaarbaar. Met een beetje fantasie en creativiteit doet het landschap denken aan dat van Arizona, Texas en New Mexico. Alleen zijn de afstanden tussen de verschillende sets in deze uithoek van Spanje een stuk kleiner en liggen er voldoende plaatsjes in de buurt om het de filmcrew gemakkelijk te maken. De bewoonde wereld is nooit ver weg. Dat kan in Amerika heel anders zijn.
Het waren de films van Sergio Leone die Tabernas op de kaart hebben gezet. Sterren als Clint Eastwood, Claudia Cardinale, Henry Fonda, Lee van Cleef en Harrison Ford hebben allemaal in deze woestenij geacteerd. Net als David Beckham in een reclame voor Coca-Cola en Carice van Houten in Game of Thrones.
Terwijl het stof achter de Guzzi opwaait, klinkt in mijn achterhoofd dat onheilspellende deuntje uit The Good, The Bad & The Ugly: tudidudidu tididuuuuuuuuuuu!
1 van 5
El Cortijo del Fraile, ooit klooster, daarna filmdecor.
Los Albaricoques pronkt met zijn filmhistorie.
De woestijn is een geologisch museum.
In de Tabernaswoestijn zijn veel films gedraaid, zoals Patton.
Sergio Leone wilde hier filmen vanwege de berg op de achtergrond.
Westerndorpen
Na de hete rit door de droge rivierbedding vind ik in Tabernas een plek in de schaduw. Naast me spelen de oude heren van het dorp een bordspel. Het gaat er fanatiek aan toe. Ik ben vooral blij met een liter ijskoud water en een café solo. Ik lees dat de filmdecors altijd netjes worden afgebroken en afgevoerd. Toch staan er links en rechts nog wat vergeten herinneringen. Zo werd er voor Lawrence of Arabia een oase met palmbomen aangelegd. En die is er nog altijd. Net als enkele vervallen huizen.
Ook zijn er in de directe omgeving drie westerndorpen te vinden. De ene iets authentieker dan de ander, maar allemaal voor de filmindustrie gebouwd. Ze worden af en toe nog voor een shoot gebruikt, maar bestaan verder vooral als attractiepark. Inclusief shows met acteurs en actrices die spelen alsof de scouts van Hollywood in het publiek zitten.
Als ik genoeg ben afgekoeld en de vochthuishouding weer op peil is, stap ik op de motor om Tabernas te verruilen voor de bergen rondom. Extreem bochtig is de weg nog niet en het uitstekende asfalt nodigt uit tot vaart maken. Serieus remmen doe ik pas bij het gehucht El Pilar. Vanuit mijn ooghoek zie ik mijn slaapadres. Was er bijna aan voorbijgereden.
Casona Granado heeft 1 ster, maar scoort hoog bij de gasten. De Britse Rachel en Clay wonen al 22 jaar in het dorp dat amper dertig andere bewoners telt. Tot in de vorige eeuw leefde het dorp van de mijnbouw en waren de mensen talrijker en El Pilar levendiger. Nu ligt het gehucht verstild in het midden van de natuur. Met Europese subsidies worden er velden vol olijf- en amandelbomen aangelegd.
Twintig haarspeldbochten
Na een meesterlijk lokaal ontbijt onder de druivenranken stuur ik de motor de bergen in. Het is maar goed dat de koffie sterk was, want ik kan meteen aan de bak. Wat een bochten! Niet te zuinig. De weg heeft geen specifieke naam en een echte bergpas is het evenmin, maar ik krijg nauwelijks de tijd om op adem te komen.
Op het noordelijkste puntje tik ik een omgeving van marmergroeves aan om vervolgens weer af te dalen tot bijna in Tabernas. En dan moet het mooiste nog komen: de Puerto de Velefique, een bergpas die zich kan meten met de toppers in de Alpen. Hij is bijna dertig kilometer lang en goed voor 1.364 hoogtemeters die onder meer met een reeks van dik twintig haarspeldbochten worden overwonnen.
Natuurlijk is de bergpas geliefd bij motorrijders en wielrenners (de pas zit regelmatig in de Ronde van Spanje), maar door de afgelegen ligging is er zelden veel verkeer. Terwijl ik spelend met gas, rem en versnellingen omhoog klim, ontmoet ik precies nul tegenliggers. Geen motoren, geen fietsers, geen auto’s. Nul.
Ook in de afdaling terug naar de woestijn komt er geen einde aan het bochtenparadijs. Met de Puerto de la Venta Luisa als bonus. Deze bergpas is uitdagend terrein, want de bochten zijn telkens net even anders. Geen moment kun je lui achterover leunen en de motor het werk laten doen. Het is opletten, kijken, sturen, corrigeren en opnieuw snelheid maken. Dit is precies zoals je het op reis graag hebt. Compleet anders dan thuis.
De Velefique pas, 14 km bochten draaien.
Zwart silhouet
Terug in directe omgeving van Tabernas, dat wordt omringd door bergen. Het zijn deze ketens die de schaarste van neerslag en de gemiddeld hoge temperaturen verklaren. Via het dorpje Lucainena de las Torres rijd ik de Sierra Alhamilla binnen. Mooi asfalt brengt me aan de andere kant van het compacte massief, waar de lucht iets fris en ziltigs krijgt. De zee is niet ver meer.
Via een landschap van kassen – vooral tomaten – en een industrieel complex bij Carboneras bereik ik het ongerepte natuurgebied van Cabo de Gata, het oostelijke en vaak vergeten puntje van Andalusië. Ik slaap in een prachtig landhuis aan de rand van Agua Amarga, een heerlijk kustplaatsje met een pleintje waar het ’s avonds gezellig wordt zodra de gouden straatverlichting brandt.
De volgebouwde Costa del Sol is hemelsbreed niet zo ver weg, maar het verschil kan nauwelijks groter. Alles in Cabo is bescheiden van formaat, behalve de stranden. Die zijn reusachtig, stil, wild en soms lastig te bereiken over hobbelige gravelwegen. In Las Negras zie ik vissers aan een buitenboordmotor werken, in La Isleta del Moro wordt de bescheiden vangst aan land gebracht en drink ik koffie op de kade.
Op zoek naar oude filmlocaties – ook in Cabo is druk gefilmd – rijd ik richting Los Albaricoques. Het dorp is trots op zijn Hollywood-verleden en heeft een metershoog zwart silhouet van een cowboy aan de kant van de weg geplaatst. Verderop bevindt zich één van de beroemdste decors uit de filmgeschiedenis: de dorsvloer uit het slotduel in For a Few Dollars More. Dit is de plek waar Clint Eastwood en Lee van Cleef afrekenen met bad guy Gian Maria Volonté. Een filmklassieker.
Opknapbeurt
Ik ben op zoek naar een andere locatie: de Cortijo del Fraile. Een schamel bordje wijst de weg. Rechtdoor. Het aanvankelijk nog strakke wegdek verandert in een grindpad tot er enkel nog zand en keien overblijven. Ergens in dit zinderende landschap van stenige akkers en kale heuvels moet de ruïne van het voormalige Dominicaanse klooster liggen, dat in verschillende films te zien.
Clint Eastwood kwam er in The Good, The Bad and The Ugly meer dood dan levend aan om een paar dagen aan te sterken. Eenmaal over een flauwe heuvel zie ik de cortijo liggen. Hoewel het pand erkend cultureel erfgoed is, verkeert het in slechte staat. De gevel is gebarsten, de meeste ramen en deuren zijn verdwenen, de palmboom voor de ingang overleden, het dak ingestort. Zelfs van de kapel is weinig over. Volgens de lokale pers zou er een opknapbeurt aankomen.
Het onverharde pad dat binnendoor naar de oude goudmijn van Rodalquilar voert, begint zo hard en ruig dat ik voor een lekke band vrees. Op de Guzzi liggen geen stevige noppenrubbers, dus rijd ik terug zoals ik gekomen ben. Dwars door het stof. Maar dat was in elk geval goed te doen.
Naar de badplaats San José met links van de weg Hotel Cortijo El Sotillo dat dezelfde architectuur heeft als veel huizen in New Mexico. Het was dan ook decor in tal van films, met For a Fistful of Dollars als de bekendste. San José is de grootste badplaats van Cabo de Gata en niet mijn favoriet. Zoals op veel plekken in deze vergeten hoek van Spanje voeren gravelwegen naar uitgestrekte rustige stranden zoals Playa de los Genoveses of Playa de Mónsul. Helaas is de weg die achter de kust doorloopt tot de vuurtoren van Cabo de Gata afgesloten voor gemotoriseerd verkeer. Dat wordt omrijden.
Wild en eindeloos
Terug over gravel, sturen door de heuvels, gas geven op mooi asfalt, een beetje doorbijten tussen de kassen aan de rand van het natuurpark. Eenmaal terug aan zee, hervindt Cabo de Gata zijn schoonheid. Ik schakel naar de derde versnelling en laat de V85 TT rustig langs het wilde strand rijden.
Pauze onder de ronde vestingtoren van San Miguel. Bij het restaurant worden de sardientjes op stokjes gegaard bij een open vuur. Eten met uitzicht op de Middellandse Zee. Kan slechter. Het is tijd voor het eindschot naar de vuurtoren. De weg voor me is leeg. Met links de verlaten zoutpannen en rechts het water. Wolken stof waaien over het asfalt. Ontspannen rijd ik de Guzzi door dit filmische decor. Muziekje eronder en de letters langzaam laten opkomen: The End.
1 van 11
Rijden door een rambla, droge rivierbedding in de woestijn.
Even stoppen om de Velefique pas te bewonderen.
Kerk aan het langgerekte strand van Cabo de Gata.
La Isleta del Moro, waar nog altijd vissers wonen.
Vissersboot met pensioen in Isleta del Moro.
Vis eten aan het strand van San Miguel.
Sommige stranden zijn alleen over gravelwegen bereikbaar.
Veel stranden zijn mooi en leeg.
Waterput uit de tijd van de moren.
Avond in Agua Amarga.
De adobe-stijl huizen van Cabo de Gata passen prima in Texas of New Mexico.
Foto’s: Hans Avontuur
Reisinformatie
Reis
Verschillende maatschapijen hebben vluchten vanuit Nederland en België naar Málaga. Ook zijn er minder frequente verbindingen naar Almería. Ticketprijzen variëren. Wie goed zoekt kan retourtjes vinden vanaf zo’n € 150 naar Málaga (Ryanair) en € 300 naar Almería (Transavia).
Motor huren
Wij huurden bij MotoMercado in Torremolinos, dat een breed aanbod van machines heeft met enkele (bijna) nieuwe Moto Guzzi’s en Aprillia’s. De gereden V 85 TT kost vanaf 90 euro per dag (bij een verhuur van 4-7 dagen). Een Aprilia Tuareg 660 kost hetzelfde. rentabike.org
Waar slapen we?
In Tabernas en Cabo de Gata vind je vooral kleinschalige accommodatie. Sfeervol in het achterland van Tabernas: Casona Granado in El Pilar. Super hosts en een heerlijk ontbijt op het terras (casonagranado.com). Bijzonder is La Joya de Cabo de Gata, iets buiten Agua Amarga, met enkele mooie appartementen in een landhuis. De gedeelde tuin heeft schaduwplekken en een zwembad met uitzicht (lajoyadecabodegata.es).
In San José (Cabo de Gata) ligt Cortijo el Sotillo. Dit hotel was decor voor diverse films (cortijoelsotillo.es).
Op zaterdag 14 en zondag 15 september viert Arie Molenaar Motors het 60-jarig jubileum met een spectaculair Jubileum Festival! Een van de hoogtepunten van dit weekend is een unieke expositie die de rijke geschiedenis van Molenaar Racing tot leven brengt. Kom en bewonder legendarische (race)motoren en herbeleef de mooiste momenten uit de geschiedenis van Molenaar Racing en Molenaar NSF100.
Alle Molenaar Racing- en Molenaar NSF100-coureurs zijn uitgenodigd om hun handtekening te komen zetten bij hun eigen foto op een indrukwekkende Wall of Fame, van maar liefst drie bij drie meter. Deze Wall of Fame krijgt na de expositie een prominente plaats bij Arie Molenaar Motors, als blijvend eerbetoon aan alle coureurs en als blijvende herinnering aan het 60-jarig jubileum.
Er is een groot aantal klassieke racemotoren te zien van onder andere Jan de Vries, Haru Aoki en Hans Spaan en nieuwe racemotoren van onder andere Brad Binder en Sam Lowes. Bovendien is er een racesimulator waarop coureurs en bezoekers elkaar kunnen uitdagen.
Arie Molenaar: “We kijken er naar uit om onze coureurs van vroeger en nu weer te ontmoeten. Het wordt niet alleen een feestelijke gelegenheid, maar ook een heuse reünie! Een aantal bekende Nederlandse coureurs, zoals o.a. Collin Veijer en Hans Spaan hebben hun komst al bevestigd.”
Tijdens het Jubileum Festival op zaterdag 14 en zondag 15 september is nog veel te doen en te beleven. Bij aankoop vanaf €100,- ontvang je een gratis lot waarmee je kans maakt op geweldige prijzen, zoals een Kawasaki KLX110, een exclusief weekend rijden op een MV Agusta Dragster RR SCS American Edition of een Super Veloce 98 Edizione, 60 dagen rijden op een Husqvarna Svartpilen 801 of je aankoopbedrag terug in de kledingshop.
Tijdens het evenement kun je ook deelnemen aan workshops over motoronderhoud, kettingspannen en moderne technieken, en je verbazen over de skills van motoracrobaat Alex van den Broek. Kinderen van 5-10 jaar kunnen meedoen aan de Kids Mini GP KTM rijderstrainingen op elektrische offroad modellen. Verder zijn er veel demonstraties en activiteiten, een gratis helmenservice en workshops over veringafstelling en zitpositie. Alle informatie vind je op: https://www.ariemolenaarmotors.nl/jubileum-festival-14-en-15-september/.
Details evenement:
Jubileum Festival: zaterdag 14 en zondag 15 september.
Meet en Greetmet coureurs: beide dagen 13:00 – 15:00
Op 28 september is de race-expositie exclusief te bewonderen voor deelnemers aan de Arie Molenaar Motors Jubileum Toertocht. Schrijf je via https://ticketpoint.nl/evenement/jubileumrit/ in voor deze all-inclusive toertocht, met goed eten en drinken, verrassende routes en vooral een hoop gezelligheid. Na inschrijving ontvang je de GPX-bestanden (en alle overige informatie) ruim een week van tevoren in je mailbox. Je rijdt de route alleen of in je eigen cluppie. Uiteraard kun je ook bij een ander aansluiten. Maar dat is nog niet alles! Van 5 oktober tot en met 20 oktober kun je de overzichtstentoonstelling bekijken in Museum IJsselstein. Mis het niet!
In deze aflevering van “Wat Rij Jij?” zetten we drie motorfietsen in de schijnwerpers die zijn aangeschaft voor prijzen tussen de 4.000 en 6.000 euro. Bart uit Nieuwegein is de trotse eigenaar van een BMW F 650 GS (800CC Limited Edition) uit 2012, die hij in 2023 kocht voor 4.500 euro. Mark uit Hummelo schafte in hetzelfde jaar een Benelli TRK 502 uit 2018 aan voor 4.750 euro. Tot slot presenteren we de Triumph Daytona 675 uit 2008 van Mark uit Groningen, ook gekocht in 2023 voor 4.750 euro. Drie prachtige motoren voor een scherpe prijs!
Je nieuwe occasion verzeker je eenvoudig bij Combi Motors Verzekeringen: https://combimotors.nl/
Marc Márquez geeft op het podium aan, aan wie hij zijn voor onmogelijk gehouden zege heeft te danken.
Een licht regenbuitje zorgde ervoor dat een toch al enerverende Grote Prijs van San Marino in een minimum van tijd compleet op zijn kop werd gezet. Voor Marc Márquez kwamen de luttele druppels als een geschenk uit de hemel. Volgens de na Aragón opnieuw zegevierende Spanjaard werden die druppels gestuurd door de veel te vroeg overleden stichter van zijn team, Fausto Gresini. Terwijl Márquez in deze race alles goed deed, gokte Jorge Martin compleet verkeerd door van machine te wisselen. Dat gaf de als tweede gefinishte Pecco Bagnaia de kans om zijn achterstand in de titelstrijd ten opzichte van Martin terug te brengen tot zeven punten.
In zijn voorwoord van dit nummer van MOTO73 constateert hoofdredacteur Marien dat met septembeR de ‘R’ weer in de maand zit. Dus dat wordt weer massaal hoestabletten en keelsnoepjes slikken. En…. dat we ons de komende weken (waarschijnlijk zelfs de maanden oktobeR en novembeR) weer druk gaan maken over teamordeRs. Dat zou kunnen. Marien noemt in zijn voorwoord de situatie zoals die zich in 2022 tijdens de GP van Thailand voordeed. Toen besloot Johann Zarco, die op zijn Pramac Ducati op dat moment sneller was, achter Ducati-fabriekscoureur Pecco Bagnaia te blijven. Met als gevolg, dat niet de Fransman maar de Italiaan de zestien punten behorende bij de derde plaats pakte.
Op het moment dat het begon te druppelen greep Marc Márquez de leiding en stond die niet meer af.
Voor Bagnaia en zo Ducati waren dat drie punten meer dan als hij als vierde de finish was gepasseerd. Voor de Italiaanse combinatie waren dat op dat moment drie heel belangrijke punten in de strijd om de wereldtitel die gaande was met regerend kampioen Fabio Quartararo op Yamaha. Dat er in Thailand binnen Ducati geen teamorders waren, blijkt niet alleen uit het feit dat Zarco zijn positie binnen het merk wist (mede omdat hij heel veel te danken had aan Ducati Corse-baas Gigi Dall’Igna die hem na een mislukt KTM-avontuur bij Ducati een nieuwe kans gaf), maar ook dat Bagnaia’s teamgenoot Jack Miller in deze race ‘gewoon’ als tweede kon en mocht eindigen. En dat met slechts een voorsprong van 1,2 seconde op de titelkandidaat van Ducati. Wat teamorders? Dall’Igna heeft altijd gezegd dat hij ervan uitgaat, dat zijn coureurs dondersgoed weten wat de belangen van Ducati zijn en daar naar handelen. Dat gold op het einde van het seizoen 2022 met name ook voor een andere Ducati-satellietteamrijder, Gresini-coureur Enea Bastianini. Zeker in Maleisië legde hij Bagnaia het vuur aan de schenen, maar werd uiteindelijk wel tweede en geen eerste. Dat deed deze Italiaan ook uit eigen belang, want het jaar erop werd hij binnen het fabrieksteam wel de stalgenoot van Bagnaia, die na een indrukwekkende inhaalslag in 2022 met Ducati toch nog wereldkampioen werd.
In de Sprint verliep alles nog naar wens voor Jorge Martin (89). Hij won voor Pecco Bagnaia (1) en Franco Morbidelli (21).
Geen teamorders
Dit seizoen is de situatie voor Dall’Igna met zijn acht Ducati-coureurs compleet anders. Beter gezegd nog comfortabeler dan die al was. Met nog zeven confrontaties voor de boeg, waarin nog maximaal 259 punten te verdienen zijn, staat de eerste niet-Ducati-coureur pas op de vijfde plaats. Dat is Brad Binder. De Zuid-Afrikaanse KTM-coureur heeft maar liefst 151 punten achterstand op WK-koploper Jorge Martin. Bij de constructeurs bedraagt de voorsprong van Ducati op de nummer twee (KTM) liefst 229 punten (463 om 234). En bij de teams bezetten drie Ducati-teams, te weten Team Ducati Lenovo, Prima Pramac Racing en Gresini Racing MotoGP de eerste drie plaatsen. Deze cijfers in ogenschouw nemend kan er (opnieuw) vanuit worden gegaan dat er, hoewel de ‘R’ in deze maand en komende maanden zit, binnen Ducati geen teamorders zullen worden uitgevaardigd. Dat betekent niet, dat Gigi Dall’Igna niet met een probleem zit. Hoewel ‘probleem’, het is een situatie die hij zelf heeft gecreëerd. Wat te denken als niet Pecco Bagnaia maar Jorge Martin wereldkampioen wordt en vervolgens volgend jaar de prestigieuze ‘1’ op zijn nieuwe motor, notabene een Aprilia, mag plakken? Dall’Igna zal zeggen dat Ducati weer de titel heeft gegrepen en dat hij woord heeft gehouden door ieder van zijn coureurs te behandelen zoals van tevoren is afgesproken. Met deze verklaring zullen ook de grote sponsors van het fabrieksteam, Lenovo en Monster het moeten doen. De grote racebaas van Ducati heeft altijd gezegd dat de coureurs (en ook de teams) het op de baan moeten uitvechten. En dat is een standpunt waar iedere racefan blij om mag zijn. Voor volgend jaar wordt het trouwens interessant om te zien welke energiedrank op de kuip van de rode raketten prijkt. Blijft dat Monster? Of wordt het Red Bull? Want hieraan is de nieuw aangetrokken stercoureur Marc Márquez zo’n beetje heel zijn carrière verbonden.
Marc Márquez en Luca Gresini, de jongste zoon van wijlen Fausto Gresini, vieren gezamenlijk een gedenkwaardige GP-zege.
Verkeerde gok
Maar eerst nog dit jaar. Beter gezegd de GP van San Marino. Direct bleek, dat Pecco Bagnaia na zijn aanvaring met Alex Márquez in Aragón zich zowel op lichamelijk- als mentaal gebied aardig had hersteld. Want tijdens de kwalificatie op Misano verpulverde hij met 1.30,304 min. het absolute ronderecord. De eerste startrij werd gecompleteerd door nog twee rijders van de VR46-Academy (en zo Misano-specialisten), Franco Morbidelli en Marco Bezzecchi. Als vierde liet Jorge Martin zien, dat ook op dit circuit de Ducati-coureurs verreweg de snelsten waren. Na zijn indrukwekkende triomftochten in Aragón baalde Marc Márquez van het feit, dat hij door een val in Q2 nu pas als negende mocht vertrekken. Dat vertrekken zou juist op dit korte en bochtige circuit van essentieel belang zijn. Dat kwam direct al in de Sprint tot uiting. Martin had een raketstart en troefde grote favoriet Bagnaia al in de eerste bocht af. Vervolgens reed de Spanjaard foutloos met als gevolg dat Bagnaia zich op zure wijze tevreden moest stellen met plaats twee. Morbidelli (voor het eerst sinds Jerez 2021 zo weer eens met champagne in de weer) werd derde voor Bastianini en Marc Márquez. Was Bezzecchi niet ten val gekomen, dan was de Ducati-overmacht (met toch al voor de eerste keer de vier GP24-machines op de eerste vier plaatsen) nog groter geweest.
Voor dat Jorge Martin (89) een foutieve machinewissel maakte, ging het al bijna mis tussen de WK-leider en regerend wereldkampioen Pecco Bagnaia (1).
Al met al bouwde Martin door deze uitslag zijn WK-voorsprong op Bagnaia uit tot 26 punten. Laatstgenoemde wist wat hij op zondag tijdens de GP-race moest doen: dat was in de eerste plaats het verzilveren van zijn poleposition. Dat gebeurde nu wel. Maar onder andere weersomstandigheden dan op zaterdag. Het miezerde wat met als gevolg dat de wedstrijdleiding besloot dat er in de race direct van machine mocht worden gewisseld. Nadat Pedro Acosta al onderuit was gegaan, overkwam dit ook Franco Morbidelli. Laatstgenoemde was het eerste slachtoffer van de toenemende regenval. Door het werk van Pluvius schoof ook het veld in elkaar. Van dit veld, beter gezegd een grote kopgroep, was het Martin die vervolgens in de fout ging. Niet dat de Spanjaard onderuit ging. Nee, op het einde van de zevende ronde dook hij, notabene rijdend achter zijn grootste concurrent in de titelstrijd Bagnaia, de pitstraat in om van machine te wisselen. Het was een, voor velen onbegrijpelijke, gok die al snel verkeerd uitpakte, omdat de regen niet doorzette. Na terug te zijn gegaan naar een machine op slickbanden restte voor de WK-leider slechts de vijftiende plaats en zo één puntje (voor alle moeite). Onder de gegeven zeer tricky omstandigheden kwam weer eens het fenomenale kunnen van één coureur boven drijven. Dat was natuurlijk het kunnen van Marc Márquez. Eenmaal op kop sloeg hij direct een gaatje ten opzichte van Pecco Bagnaia, die gezien het belang van twintig punten zich dit keer al snel tevreden stelde met de tweede plaats. Enea Bastianini zorgde er vervolgens voor, dat er andermaal drie Ducati-coureurs op het podium stonden. Als vierde was Brad Binder dit keer de beste KTM-rijder.
Fabio Quartararo zorgde bij Yamaha voor een lichtpuntje.
Dramatisch
Terwijl Fabio Quartararo met een negende plaats in de Sprint en een zevende in de GP-race twee keer in de puntenrangen reed en zo in Misano voor een lichtpuntje bij Yamaha zorgde, konden de prestaties van zijn teamgenoot Alex Rins (negentiende en laatste) en de Aprilia- en Honda-coureurs dramatisch worden genoemd. Dat gold met name voor de fabriekrijders van het Italiaanse merk. Na Aragón scoorde Maverick Viñales ook op het naar de in 2011 op tragische wijze dodelijk verongelukte Marco Simoncelli vernoemde circuit geen enkel WK-punt. Dat laatste deed ook zijn stalgenoot Aleix Espargaró niet. Nog groter was het drama voor het toch al zo geplaagde Repsol Honda-fabrieksteam. Omdat Joan Mir last van buikgriep had, moest de Spanjaard besluiten helemaal af te zien van deelname aan de GP van San Marino. Op zondag moest ook Luca Marini besluiten om niet van start te gaan in zijn thuisrace. Ook de Italiaan bleek ziek te zijn. ‘Waarschijnlijk zijn ze ziek van Honda’, werd er al opgemerkt…. Al met al werd Johann Zarco als twaalfde weer eens de best geklasseerde Honda-coureur. Maar het verschil op de finish tussen de Fransman (die eveneens niet van machine wisselde) en winnaar Marc Márquez bedroeg meer dan een minuut! En nog was de gifbeker van de Honda Racing Corporation niet leeg. Want direct na deze voor het Japanse merk zo desastreus verlopen Grand Prix werd officieel bekend gemaakt, dat de Spaanse oliegigant Repsol na dit seizoen niet langer als hoofdsponsor van Honda optreedt. Zo komt er een roemloos einde aan een (uniek) samenwerkingsverband dat exact dertig jaar duurde. En waarin tot nu toe in de koningsklasse (500cc/MotoGP) maar liefst vijftien wereldtitels bij de coureurs, 183 GP-zeges en 455 podiumplaatsen werden behaald.
Nadat er op maandag na deze gedenkwaardige Grand Prix door de MotoGP-coureurs nog een belangrijke test werd afgewerkt, komen ze op 20 t/m 22 september opnieuw op het Misano World Circuit Marco Simoncelli in actie. Maar dan niet onder de naam van ‘Gran Premio Red Bull di San Marino e della Riviera di Rimini’ maar die van ‘Gran Premio Emilia-Romagna’. Nu afwachten of die net zo spectaculair gaat verlopen. Alles duidt daarop. Ook al omdat het verschil tussen de WK-favorieten Martin en Bagnaia is teruggebracht tot slechts zeven punten. En wat te denken van ene Marc Márquez? Die staat weliswaar op 53 punten van de eerste plaats, maar met hem is van alles mogelijk. Dat werd na Aragón ook weer in Misano weer eens duidelijk.
Michael van der Mark overwon drie zware blessures en vond dit seizoen weer de aansluiting met de wereldtop. De kroon op zijn harde werk kwam in Magny-Cours, toen hij van zijn specialiteit optimaal gebruik maakte en een regenrace op zijn naam schreef. Het was 1070 (!) dagen geleden dat de Nederlander voor het laatst won in de WorldSBK.
Toprak Razgatlioglu had voorafgaand aan de Franse WorldSBK-ronde dertien races op rij gewonnen. Er was een reële kans dat de Turkse rijder deze trend zou doortrekken, aangezien Magny-Cours tot zijn favoriete circuits behoort. Maar Razgatlioglu’s zegereeks werd bruut verstoord met een crash tijdens de tweede training op vrijdag. De BMW-rijder kwam met de linkerzijde van zijn lichaam snoeihard tegen een bandenstapel aan. Gezien de impact van de crash was het een klein wonder dat de kampioenschapsleider te voet het incident kon verlaten. Na controle in het ziekenhuis bleek dat hij een lichte klaplong had opgelopen. Zaterdag werd op de plek van de crash meer bescherming rondom de keiharde bandenstapel geplaatst, maar voor Razgatlioglu kwam dat te laat om nog tot een resultaat te komen in Frankrijk. Zijn teamgenoot Michael van der Mark nam de honneurs uitstekend waar, door op vrijdagmiddag de snelste tijd te noteren. Een dag later regende het, omstandigheden die Van der Mark goed liggen. In de kwalificatie kwam de Nederlander tot een vijfde tijd, terwijl Alex Lowes voor Nicolò Bulega en Scott Redding de eerste startrij vormden. Regerend wereldkampioen Alvaro Bautista kwam op de natte baan niet verder dan een zeventiende tijd. Voor het weekend kondigde de 39-jarige coureur aan dat hij ook in 2025 voor Aruba.it Racing – Ducati zal uitkomen.
Gefeliciteerd Michael!
Regenspecialist
Het zou een chaotische eerste race in wisselende weersomstandigheden worden. Bij de start was er een droog spoor aan het ontstaan. Sommige rijders hadden gekozen voor intermediates en anderen – zoals Van der Mark – voor slicks. Beide opties bleken niet de beste keuze, aangezien het na twee ronden keihard begon te regenen. Veel rijders zouden gedurende de race ten val komen, zoals Bulega en Jonathan Rea aan het einde van de eerste ronde. De Italiaan – nummer twee in het WK – kon daardoor niet profiteren van de afwezigheid van Razgatlioglu. Rea liep een handblessure op en zou de rest van het weekend niet meer kunnen rijden. Polesitter Alex Lowes en Van der Mark bleken verreweg het best te kunnen omgaan met deze lastige condities. Tevens kwamen zij op het juiste moment naar binnen om te wisselen naar regenbanden. Garrett Gerloff reed op zijn intermediates langer door en bouwde daarmee in eerste instantie een ruime voorsprong op, maar de Amerikaan ging op de steeds natter wordende baan onderuit. Het ging tussen Lowes en Van der Mark; twee regenspecialisten en voormalig teamgenoten. Van der Mark voerde de race een aantal ronden aan, maar de Brit nam vervolgens het initiatief over en probeerde iets weg te rijden. De Kawasaki-coureur schoof in deze poging onderuit. Van der Mark kwam hierdoor ruim aan de leiding te rijden. Het verschil was negen seconden met Bautista, die vanuit het achterveld naar de tweede plaats was gekomen. Maar er waren nog tien ronden te gaan en het begon alsmaar harder te regenen. De valpartijen bleven oplopen. Er zouden slechts twaalf coureurs – waaronder diverse rijders die na een crash hun motor weer hadden opgepakt – de finish halen. Van der Mark maakte geen fout en bleef zijn voorsprong consolideren. De Nederlander zorgde dat de zegereeks van BMW in stand bleef, maar nog veel belangrijker na drie zware blessures wist hij na 1070 dagen weer een WorldSBK-race te winnen. De laatste keer dat Van der Mark won was in zijn debuutjaar voor BMW (2021) tijdens een tevens natte Superpole Race in Portimão. Ook zijn laatste podiumplaats was drie jaar geleden. En als het toch over statistieken gaat; in 2019 had Van der Mark zijn laatste hoofdrace gewonnen.
Alex Lowes (22) en Michael van der Mark (60) waren een klasse apart op de kletsnatte baan. Lowes ging onderuit, maar Van der Mark maakte geen fouten en won de race.
Comeback
Kortom de comeback van ‘Magic Michael’ was compleet. Zichtbaar emotioneel deed hij zijn verhaal na de race: “Na die zware seizoenen was mijn droom om dit jaar weer op het podium te staan. Om gelijk te winnen is ongelofelijk. Het seizoen wordt alsmaar mooier.” Bautista en Danilo Petrucci mochten met regenspecialist Van der Mark mee naar het podium. De WorldSBK-rijders toonden veel respect voor de winnaar, omdat ze weten hoe zo’n lastige tijd hij heeft gehad. In 2022 kende Van der Mark al twee zware blessures. Hij brak een been tijdens een mountainbiketocht en een heup bij een crash in Estoril. Een jaar later kwam daar nog een enorme blessure overheen. Na een angstaanjagende crash in de Geert Timmerbocht van het TT Circuit Assen brak Van der Mark zijn bovenbeen. Het incident gebeurde door een technisch probleem. Het was begrijpelijk geweest wanneer hij deze derde klap in ruim een jaar tijd niet meer te boven was gekomen, maar Van der Mark vocht zich terug met deze zege als eindresultaat. Een dag later in de Superpole Race waren er nog wat natte plekken naast de ideale lijn, maar was de baan grotendeels droog. Bautista verremde zich in de eerste ronde in een poging om snel naar voren te komen en brak daarbij een rib. Dit betekende dat de ‘grote drie’ van de laatste jaren – Razgatlioglu, Rea en Bautista – allemaal niet zouden deelnemen aan Race 2. Bulega profiteerde wel op zondag door zowel de Superpole Race als Race 2 te winnen, maar zijn achterstand op Razgatlioglu bedraagt nog steeds 55 punten. Van der Mark zijn bandenkeuze in de sprintrace pakte niet goed uit. De 31-jarige coureur leidde lange tijd de strijd om de laatste podiumplaats, maar zou in de laatste twee ronden terugvallen naar de achtste plaats. Ook in de volledige droge Race 2 kwam Van der Mark net tekort voor een podiumplaats. Achter Bulega en Petrucci reed hij een periode in derde positie. Zijn merkgenoot Gerloff was echter sterker. In de slotfase werd de BMW-rijder nog gepasseerd door Alex Lowes, die in de openingsronde met een schakelprobleem ver was teruggevallen. Van der Mark sloot zijn mooie weekend met een vijfde plaats af. “We moeten nog in sommige gebieden nog iets verbeteren om in een droge race langer voor het podium te strijden, maar overall ben ik heel blij hoe het weekend is verlopen”, vertelde Van der Mark die door zijn goede resultaten is gestegen van een negende naar een zevende plek in het wereldkampioenschap.
Nicolò Bulega won tweemaal in Magny-Cours. Het waren de eerste zeges voor de Italiaan sinds de openingsrace in Australië.Toprak Razgatlioglu en Michael van der Mark
Angel Piqueras (36) wint voor Daniel Holgado (96) en Ivan Ortolá (48). Kort daarachter is Collin Veijer met zijn wit/blauwe motor te zien.
Collin Veijer miste na een slechte start de aansluiting met de vijfmans kopgroep. De Nederlander wist het gat te dichten en nam Ángel Piqueras – die twee long lap penalties had moeten nemen – in zijn slipstream mee. Piqueras profiteerde daar optimaal van en pakte na een geweldige slotfase zijn eerste Grand Prix-overwinning. Veijer wist in de laatste ronde nog naar de vijfde plaats te komen.
Collin Veijer begon na zijn tweede plaats op Motorland Aragón als de nummer twee in het Moto3 wereldkampioenschap aan het raceweekend op het Misano World Circuit Marco Simoncelli in Italië. De WK-leider is David Alonso, die onlangs bekendmaakte dat hij binnen het CFMoto Aspar Team de overstap naar de Moto2 gaat maken in 2025. Veijer maakte een goede indruk in de kwalificatie op Misano en stond bij het ingaan van de laatste minuut nog op de voorlopige pole position. Echter ging de Staphorster in zijn laatste vliegende ronde onderuit en zag vervolgens nog vier rijders onder zijn tijd duiken. Alonso deed dit het beste en was vier tienden sneller dan de rest van het veld. Het betekende zijn zesde pole position van het seizoen. Thuisrijder Luca Lunetta en Ivan Ortolá complementeerden de eerste startrij. Ook Ángel Piqueras was nipt sneller dan Veijer, waardoor de Nederlander vanaf de vijfde plaats – midden op de tweede startrij – de race moest aanvangen. “Ik ging tot het uiterste in mijn laatste ronde en dan kan zo’n klein foutje gebeuren. Ik verloor de voorkant in de tweede bocht. Ik denk dat ik wel op de eerste startrij had kunnen staan, maar ik heb alle vertrouwen in een goede race”, vertelde Veijer na de kwalificatie.
Angel Piqueras (36) reed rondenlang achter Collin Veijer (95). Samen zouden ze in de slotfase de aansluiting met de kopgroep vinden.
Slechte start bepalend
Veijer had een slechte start en kwam ook niet goed uit in de eerste bochtencombinaties, waardoor hij terugviel naar een elfde plaats. Het bleek voor de Nederlander een bepalend moment te zijn. Aan kop wisten Ortolá en Daniel Holgado – Veijer’s concurrenten voor de tweede plaats in het WK – een voorsprong te pakken. Daarachter ontstond er een groepje van drie rijders met Alonso, Taiyo Furusato en Joel Kelso. Veijer wist vrij snel naar de zesde plaats te komen, waarmee hij de derde groep leidde. Het gat naar de leiders was op dat moment al ruim drie seconden. Alonso wist – met Furusato en Kelso in zijn achterwiel – langzaam maar zeker naar de twee koplopers te rijden. Met nog tien ronden te gaan was de kopgroep uitgebreid tot vijf rijders. Daarachter bleef Veijer een hoog tempo rijden. Piqueras was na het uitvoeren van twee long lap penalties – die hij had gekregen vanwege een incident met Scott Ogden in de trainingen – naar Veijer gereden. Met nog vijf ronden te gaan had Veijer het gat verkleind tot twee seconden. Op dat moment barstte de strijd vooraan los. Constant waren er inhaalacties, waar de achtervolgers van profiteerden.
Een vijfde plaats is niet slecht, maar met een betere start was er meer mogelijk geweest voor Collin Veijer.
Sterk eindschot
Piqueras bleek nog iets extra’s te hebben. De Red Bull Rookies Cup kampioen van 2023 passeerde Veijer met nog drie ronden te gaan en reed het laatste deel van het gat naar de kopgroep dicht. In de voorlaatste ronde wist Veijer ook aansluiting te vinden. Op dat moment zat Piqueras al midden in de kopgroep. De 17-jarige coureur was ontzettend sterk en wist in de laatste ronde zelfs naar de leiding te komen. Piqueras hield de eerste plaats vast en won zo op indrukwekkende wijze zijn eerste Grand Prix. En dat terwijl de Honda-rijder na het uitvoeren van zijn twee penalties in de openingsfase was teruggevallen naar een zeventiende plaats. Holgado finishte als tweede en Ortolá werd derde, nadat hij in de laatste ronde in contact was gekomen met Alonso. De kampioenschapsleider – die bekend staat om zijn sterke eindschot – viel deze keer zelfs terug naar een zesde plaats achter Veijer. De Nederlander wist ook Kelso in de laatste ronde nog te passeren, waardoor zijn harde werk beloond werd met een top-vijf klassering achter Furusato. “Het werd door de start een lastige race, maar uiteindelijk is deze vijfde plaats wel oké. Zeker omdat ik het gat naar de kopgroep wist te dichten, maar natuurlijk moeten we verbeteren voor de volgende race over twee weken in Misano”, vertelde Veijer na afloop. In het kampioenschap zakte Veijer naar een gedeelde derde plaats. De Nederlander heeft nu evenveel punten als Ortolá. Holgado heeft drie punten meer dan Veijer en Ortolá. Alonso heeft de WK-leiding nog steeds ruim in handen. De 18-jarige Colombiaan heeft 70 punten meer dan Holgado met nog zeven races te gaan.
Het Moto3-podium tijdens Grand Prix van San Marino met Angel Piqueras (midden), Daniel Holgado (links) en Ivan Ortolá (rechts).
UITSLAGEN & TUSSENSTAND
Moto3 San Marino
20 RONDEN = 84,52 KM
1. Ángel Piqueras (E), Honda, 34.02,766; 2. Daniel Holgado (E), GasGas, +0,035; 3. Ivan Ortolá (E), KTM, +0,226; 4. Taiyo Furusato (JP), Honda, +0,259; 5. Collin Veijer (NL), Husqvarna, +0,491; 6. Joel Kelso (AU), KTM, +0,977; 7. David Alonso (CO), CFMoto, +0,596*; 8. Tatsuki Suzuki (JP), Husqvarna, +3,756; 9. Luca Lunetta (I), Honda, +6,789; 10. Filippo Farioli (I), Honda, +8,088; 11. David Almansa (E), Honda, +8,122; 12. Jacob Roulstone (AU), GasGas, +8,400; 13. Adrian Fernandez (E), Honda, +9,366; 14. Stefano Nepa (I), KTM, +9,991; 15. Scott Ogden (GB), Honda, +11,067. *Penalty gekregen na de race.
64 Bendsneyder Bo MOTO2 (BBen) NED Pertamina Mandalika GAS UP Team KALEX during the MotoGP Red Bull Grand Prix of San Marino and the Rimini Riviera MotoGP Race on Saturday, September 6, 2024 at Misano World Circuit in Misano Adriatico, Italy. (Photo by Fabio Averna/Sipa USA)
Ai Ogura won in Misano zijn derde race van het seizoen. De Japanner nam tevens de leiding in het Moto2-wereldkampioenschap over van zijn teamgenoot Sergio Garcia, die met fysieke problemen en na een slechte kwalificatie slechts twaalfde werd. Bo Bendsneyder kreeg voor Misano te horen dat het zijn laatste race voor het Preicanos Racing Team zou zijn.
“Na Aragón ben ik uit het team gezet. In mijn ogen geheel onterecht. Er zijn veel beloftes gedaan en deze zijn niet nagekomen. Het was mijn laatste Moto2-race, want het is niet realistisch dat ik volgend jaar nog in deze klasse rij”, vertelde een geëmotioneerde Bo Bendsneyder in Misano. De 25-jarige Rotterdammer kreeg in Assen nog te horen dat hij het seizoen mocht afmaken bij het Preicanos Racing Team. De nieuwe eigenaar Raúl Castañeda – die gedurende het seizoen het Spaanse team overnam – besliste toch anders en hevelt Daniel Muñoz over naar zijn GP-team. Muñoz kwam voor het team al uit in het Europese Moto2-kampioenschap. Tijdens zijn voorlopig laatste GP eindigde Bendsneyder op een twintigste plaats. Ook Zonta van den Goorbergh kende een moeizame Grand Prix, want na een crash in de kwalificatie moest hij als negentiende starten. In de race kon de jonge Brabander geen terrein goedmaken en zou hij mede door een technisch issue en een long lap penalty slechts als drieëntwintigste finishen. Barry Baltus scoorde net als de Nederlanders geen WK-punten. Aan kop reed polesitter Tony Arbolino in de openingsfase aan de leiding. De thuisrijder kreeg Aron Canet en Ai Ogura achter zich aan. Dit duo zou gedurende de race voorbijgaan aan Arbolino. Ogura wist in de slotfase Canet achter zich te houden, terwijl Arbolino moest lossen. Door zijn zege heeft de Japanner de WK-leiding overgenomen van teamgenoot Sergio Garcia, die kampte met fysieke problemen opgelopen bij crashes in de afgelopen periode. Vanaf een vierentwintigste startplaats wist de Spanjaard zich nog op te werken naar een twaalfde plaats. Na de race werd duidelijk hoe zwaar zijn race was geweest. Garcia arriveerde huilend van de pijn in de pitbox. De overige rijders in de top van het klassement blijven ook zeer wisselend scoren, waardoor het meer en meer een strijd tussen twee teamgenoten voor de wereldtitel lijkt te worden.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
