dinsdag 17 juni 2025
Home Blog Pagina 29

LiveWire in vrije val: verkoopcijfers onthullen diepe crisis

Door
Redactie
-
0

De elektrische droom van Harley-Davidson verkeert in zwaar weer. LiveWire, het elektrische dochtermerk van de legendarische motorfabrikant, verkocht in het eerste kwartaal van 2025 wereldwijd slechts 33 motorfietsen. Dit betekent een dramatische daling van 72% ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar, toen er al niet meer dan 117 exemplaren werden verkocht. Deze cijfers schetsen een verontrustend beeld van de toekomst van het merk, ondanks de recente introductie van het nieuwe S2-platform.

De weg van Harley-Davidson richting elektrificatie begon veelbelovend in de vroege jaren 2010, met het onthullen van het Project LiveWire in 2014 en de officiële lancering van de eerste productiemodellen in 2019. In 2021 werd besloten om LiveWire als zelfstandig merk te positioneren, gevolgd door een beursnotering via een SPAC-fusie in 2022. Deze stap moest LiveWire de flexibiliteit geven om zich volledig te richten op de elektrische markt, zonder de ballast van het traditionele Harley-Davidson imago.

Huidige modellen worstelen met marktacceptatie

Het huidige aanbod van LiveWire bestaat uit drie hoofdmodellen, allemaal gebouwd op het modulaire S2 Arrow-platform:

  • S2 Del Mar: Gepositioneerd als een urban street tracker voor een jonger publiek. In Nederland kost de European Launch Edition € 22.359.
  • S2 Mulholland: Een performance cruiser ontworpen voor comfort en stijl, met een ontspannen rijpositie en klassieke cruiser-kenmerken. Prijs in Nederland: €22.710
  • S2 Alpinista: Een sport standard met 17-inch wielen en Dunlop Roadsmart IV-banden voor verbeterd rijgedrag. De adviesprijs in Nederland bedraagt €22.008.

Ondanks de verschillende positioneringen en het innovatieve S2-platform worstelen alle modellen met dezelfde fundamentele uitdagingen die elektrische motorfietsen plagen: beperkte actieradius, lange laadtijden en een hoge aanschafprijs. Deze factoren, gecombineerd met de huidige economische onzekerheid, maken het voor potentiële kopers moeilijk om de overstap te maken naar elektrisch.

Strategische verschuiving naar kleinere elektrische voertuigen

Als reactie op de teleurstellende verkoopcijfers lijkt LiveWire nu een strategische koerswijziging door te voeren. Het bedrijf richt zich steeds meer op kleinere elektrische voertuigen zoals fietsen, scooters en 125cc-equivalenten. Deze verschuiving is zichtbaar bij beide merken onder de LiveWire-paraplu: Stacyc (bekend van elektrische loopfietsen voor kinderen) ontwikkelt grotere elektrische fietsen, terwijl LiveWire zelf een S3-lijn heeft aangekondigd met nog lichtere modellen op het bestaande S2 Arrow-platform.

Een cruciale component in deze nieuwe strategie is de samenwerking met Kymco, een gevestigde Taiwanese fabrikant van scooters en lichte motorfietsen. Deze samenwerking heeft geleid tot het DOKI-project, een elektrische maxi-scooter die in 2026 op de markt moet komen. Door zich te richten op deze meer toegankelijke en betaalbare segmenten hoopt LiveWire een breder publiek te bereiken en de kosten te verlagen.

Onzekere toekomst en druk vanuit aandeelhouders

De toekomst van LiveWire staat onder toenemende druk, niet alleen door de slechte verkoopcijfers maar ook door kritiek van activistische aandeelhouders. HPartners, een prominente aandeelhouder, heeft openlijk aangegeven dat Harley-Davidson zich zou moeten ontdoen van LiveWire omdat het bedrijf niet winstgevend is en een afleiding vormt van de kernactiviteiten. Deze kritiek kwam tijdens een recente machtsstrijd rondom het topmanagement van Harley-Davidson, waarbij HPartners de CEO en twee leden van de Raad van Bestuur wilde vervangen.

Het geduld van Harley-Davidson, als meerderheidsaandeelhouder, lijkt niet oneindig. De komende jaren zullen cruciaal zijn voor het voortbestaan van LiveWire als zelfstandig merk. De strategische verschuiving naar kleinere elektrische voertuigen zou een levensreddende zet kunnen zijn, maar het blijft afwachten of deze koerswijziging op tijd komt en voldoende impact zal hebben om het tij te keren.

De uitdagingen waar LiveWire voor staat, werpen belangrijke vragen op over de bredere markt voor elektrische motorfietsen. Is dit een tijdelijke tegenslag voor één merk, of een signaal dat de markt nog niet klaar is voor grootschalige elektrificatie in de motorwereld? De tijd zal het leren, maar één ding is zeker: de elektrische droom van Harley-Davidson bevindt zich op een cruciaal keerpunt.

New Yorkers kunnen eindelijk weer hun motorrijbewijs halen

Door
Redactie
-
0
2020-03-09 14:02:55 Motorrijles. Rijles. Motor. Op de achtergrond de yuppen wijk Lloydkwartier. De motorrijlessen worden gegeven op een groot geasfalteerd terrein waar ook altijd de jaarlijkse kermis plaats vindt. Dit terrein bevindt zich dichtbij De Kroon. Dit is een verzamel plek voor makers, denkers en doeners in de Schiehaven in Merwede4havens in Rotterdam West Delfshaven. M4H. Woningnood. Te kort aan woningen. Dit jaar worden 700 tot 1.000 flexwoningen in Rotterdam gebouwd of neer gezet. Dit zijn tijdelijke woningen die voor maximaal 15 jaar worden geplaatst. De eerste woningen komen bij o.a. de Kroon. De bouw is dit jaar gepland. De woningen zijn bestemd voor onder andere studenten, leraren, statushouders en politieagenten.

Na een onderbreking van bijna vier maanden zijn motorrijtrainingen in de staat New York eindelijk weer beschikbaar. Op 25 april 2025 keurde het New York State Department of Motor Vehicles (DMV) een nieuw vijfjarig contract goed met de Motorcycle Safety Foundation (MSF), waardoor duizenden aspirant-motorrijders weer toegang hebben tot officiële rijopleidingen.

De onderbreking begon toen het vorige contract tussen de DMV en de MSF op 31 december 2024 afliep. Door een bezwaarprocedure van een concurrerende organisatie liep het proces aanzienlijke vertraging op. Dit had grote gevolgen voor zowel aankomende motorrijders als de rijscholen in heel New York.

Impact van de onderbreking

De opschorting van de motorrijtrainingen had verschillende consequenties. Duizenden potentiële motorrijders konden zich niet inschrijven voor trainingscursussen, waardoor ze hun motorrijbewijs niet konden halen. Motorrijscholen leden aanzienlijke omzetverliezen, wat hun vermogen om faciliteiten te onderhouden en instructeurs in dienst te houden ernstig belemmerde.

Er ontstonden ook zorgen over een mogelijke toename van ongetrainde en ongelicenseerde rijders op de weg. Zoals een bron aan Road & Track magazine verklaarde: “Veel mensen willen niet wachten en zullen zonder training of rijbewijs gaan rijden. Sommige van deze mensen kunnen gewond raken, iemand anders verwonden of erger als gevolg van gebrek aan training.”

De American Motorcyclist Association (AMA) bekritiseerde de vertraging scherp en lobbyde actief bij de New York DMV en het kantoor van de gouverneur om de contractgoedkeuring te bespoedigen.

Rijden op A1-motoren met B-rijbewijs: levensgevaarlijk of mobiliteitsoplossing?

De trainingen en prijzen

De MSF Basic RiderCourse (BRC) is een uitgebreid programma voor beginnende motorrijders dat zowel theoretisch onderwijs als praktische rijoefeningen omvat. Succesvolle afronding van de BRC stelt deelnemers vrij van de praktische rijvaardigheidstest bij de DMV en kan korting opleveren op motorverzekeringen.

De prijzen voor de Basic RiderCourse in New York variëren doorgaans tussen de $321 (ongeveer €295) en $398 (ongeveer €366), afhankelijk van de aanbieder en locatie. Sommige aanbieders rekenen mogelijk additionele registratiekosten van $25 tot $50 (ongeveer €23 tot €46).

Ter vergelijking: in Nederland zijn de kosten voor het behalen van een motorrijbewijs aanzienlijk hoger. De totale kosten voor een compleet motorrijbewijs (inclusief lessen en examens) bedragen ongeveer €1.200. Individuele lessen kosten tussen de €75 en €100 per uur, en er zijn diverse examens die elk tussen de €47 en €312 kosten, afhankelijk van het type examen.

Geavanceerde cursussen en alternatieven

Naast de Basic RiderCourse biedt de MSF ook geavanceerde cursussen aan voor ervaren rijders die hun vaardigheden willen verfijnen, waaronder de Intermediate RiderCourse, Advanced RiderCourse, Sportbike RiderCourse en Off-Road RiderCourse.

In New York is er geen direct alternatief voor de MSF Basic RiderCourse dat rijders vrijstelt van de DMV-rijtest. Rijders kunnen ervoor kiezen om de BRC over te slaan en direct de DMV-rijtest af te leggen, maar dit vereist dat ze hun eigen motorfiets hebben en basisvaardigheden kunnen demonstreren.

Nu de contractuele impasse is opgelost, kunnen New Yorkse motorliefhebbers eindelijk hun trainingen hervatten en veilig de weg op gaan met de juiste certificering.

Foto ter illustratie.

Ducati Scrambler: hoe een klassieker opnieuw uitgevonden werd

Door
Redactie
-
0
Ducati Scrambler: hoe een klassieker opnieuw uitgevonden werd

De Ducati Scrambler kan met recht een van de meest karakteristieke en flexibele motorfietsen genoemd worden die het Italiaanse merk ooit heeft geproduceerd. Het is een klassieker in wording. Het verhaal begint in de vroege jaren ’60, toen de Hongaars-Amerikaanse importeur Joseph Berliner een visie had voor een veelzijdige motorfiets voor de Amerikaanse markt. Hij verlangde naar een machine die zowel op asfalt als op onverharde wegen kon excelleren – niet alleen een off-road motor, maar een ware alleskunner.

Deze visie resulteerde in de eerste Ducati Scrambler, die in 1962 werd gelanceerd en gebaseerd was op de Ducati Diana. De 250 Scrambler introduceerde frameveranderingen die zorgden voor een rechtere zitpositie en verbeterde stabiliteit. Ducati positioneerde deze motorfietsen strategisch als ware chameleons: geschikt voor toeren, racen of off-road rijden met slechts een eenvoudige bandenwissel.

Lees ook: Ducati Indiana: de Amerikaanse droom werd een echte flop

De productie van de klassieke Scrambler-modellen kan worden opgedeeld in twee belangrijke periodes:

  • Narrow Engine Case Models (1962-1968): Deze periode zag de lancering van de 250cc-Scrambler en later de toevoeging van een 350 cc variant in 1967.
  • Wide Engine Case Models (1969-1976): In deze periode werd het aanbod uitgebreid met 250 cc, 350 cc en 450cc-modellen, met een 125cc-versie specifiek voor de Europese markt.

Ducati beschouwt de latere ‘wide case’ modellen als de ware Scramblers, en ze groeiden uit tot de bestverkochte motorfietsen van het merk in de jaren ’60.

De hergeboorte: De moderne Scrambler (2015-heden)

Na bijna vier decennia afwezigheid bracht Ducati in 2015 de Scrambler-naam terug tot leven. Het doel was duidelijk: de geest van het origineel vangen voor een nieuwe generatie motorrijders. De missie was om een motorfiets te creëren die toegankelijk, jeugdig en avontuurlijk was, en bovenal een gevoel van vrijheid bood.

De moderne Scrambler wordt aangedreven door een luchtgekoelde 803 cc L-twin motor, afkomstig van de Monster-serie. Deze is gemonteerd in een buisvormig stalen frame. De motor beschikt over desmodromische kleptiming, elektronische brandstofinjectie, ABS en een zesversnellingsbak. Het ontwerp integreert slim verschillende klassieke Scrambler-elementen, zoals de druppelvormige tank, het robuuste zadel en het brede stuur.

De herintroductie van de Scrambler werd positief ontvangen door critici, die vooral de toegankelijkheid en het vermogen om nieuwe rijders aan te trekken prezen.

Nederlandse Prijzen (Schatting)

De huidige Ducati Scrambler-lijn is in Nederland verkrijgbaar in verschillende uitvoeringen, met prijzen die variëren afhankelijk van model en uitrusting:

Model Geschatte Prijs (EUR) Modeljaar
Scrambler Icon Dark €11.990,- tot €12.790,- 2024/2025
Scrambler Icon €12.790,- tot €12.990,- 2024/2025
Scrambler Desert Sled €14.290,- 2024
Scrambler Full Throttle €13.290,- 2024
Scrambler Nightshift €13.790,- 2024
Scrambler 1100 Dark Pro €15.290,- tot €16.590,- 2024

Custombouwers laten hun creativiteit los

De modulaire opzet en inherente stijl van de Scrambler hebben deze motorfiets geliefd gemaakt in de customscene. Bouwers wereldwijd hebben de Scrambler getransformeerd in alles van retro racers tot post-apocalyptische terreinmotoren. Enkele toonaangevende customshops zijn:

  • Analog Motorcycles: Tony Prust staat bekend om zijn vermogen om vintage esthetiek te combineren met moderne prestaties in zijn Scrambler builds.
  • deBolex Engineering: Deze bouwers staan bekend om hun radicale, agressieve Scrambler-ontwerpen met een duidelijke racinggeest.
  • Zeus Custom (Thailand): Specialist in café racer-stijl Scrambler-conversies met handgemaakte details.
  • Walt Siegl Motorcycles: Bekend om minimalistische, high-performance Ducati-builds met lichtgewicht componenten en racinggeïnspireerde styling.

Technische evolutie: toen vs. nu

De technische evolutie van de Scrambler laat zien hoe ver motorfietstechnologie is gekomen:

Specificatie Klassieke Scrambler (250) Hedendaagse Scrambler (Icon)
Motor 249cc Eencilinder 803cc L-Twin
Vermogen ~20 pk (geschat) 73 pk
Transmissie 4-versnellingen 6-versnellingen
Voorvering Telescopische voorvork Upside-down voorvork
Achtervering Dubbele schokdempers Mono-schokdemper
Remmen Trommelremmen Schijfremmen met ABS
Gewicht (droog) 118 kg (geschat) 170 kg

Meer dan een motorfiets

De blijvende aantrekkingskracht van de Ducati Scrambler ligt in het vermogen om de essentie van motorrijden aan te boren: vrijheid, veelzijdigheid en zelfexpressie. Het is een motorfiets die zichzelf niet al te serieus neemt en rijders uitnodigt om te customizen en personaliseren.

De Scrambler is uitgegroeid tot meer dan alleen een motorfiets; het is een cultureel fenomeen geworden. Door de combinatie van retro-stijlelementen met moderne technologie heeft Ducati een platform gecreëerd dat verschillende generaties motorrijders aanspreekt, van veteranen tot nieuwkomers in de motorwereld.

Met een wereldwijd florerende customscene en voortdurende innovatie van Ducati zelf, lijkt de toekomst van de Scrambler verzekerd – een bewijs van hoe een functioneel concept uit de jaren ’60 kon evolueren tot een modern lifestyle-icoon dat de essentie van motorrijden belichaamt.

Duurzaamheidstest Bridgestone T33: 10.000 km in 10 dagen

Door
Redactie
-
2

Als motorrijders zijn we altijd in voor een uitdaging. Deze keer staat er een duurzaamheidstest van 10.000 km op de planning voor de nieuwe Bridgestone T33-banden. De catch? We moeten deze afstand in slechts tien dagen afleggen. Dit betekent dat we tien keer een rit van 1.000 kilometer maken vanuit ons hoofdkantoor, in elke mogelijke richting. De bestemmingen die we zo verkennen, zijn goed voor een heel motorseizoen vol weekenduitstapjes, want iedereen rijdt op zijn eigen tempo.

Het voertuig dat ons op deze tiendaagse avontuur vergezelt, is de Honda NT1100. Deze toermachine heeft een indrukwekkende uitrusting met een DCT-transmissie, verstelbaar windscherm, koffers, handvatverwarming en Bluetooth-connectiviteit voor smartphones en earbuds. Om geen tijd te verliezen, worden de banden op de dag van levering gemonteerd, zodat we direct een retourrit naar Saint-Hubert kunnen maken en met een voorsprong van 400 kilometer aan de tiendaagse kunnen beginnen. Helaas blijkt de inspanning van de bandencentrale om de banden met witte verf te ijken vergeefs, aangezien de regen de verf heeft weggespoeld. Maar eerlijkheid blijft voorop staan; vals spelen is niet ons ding.

Motor vs. vliegtuig, van Brussel naar Frankfurt. Wie is het snelst?

Dag 1 – Retourtje Deauville

Jelle Verstaen

Met een naam waarin het prefix NT staat, had Honda het al weggegeven: z’n nieuwe NT1100 is de opvolger van de NT650V – beter bekend als de originele Honda Deauville. En laat de gelijknamige, Franse badplaats aan de Noordzee op exact 500 kilometer van onze redactie liggen. Meer toeval heb ik niet nodig om de hoogpotige toermotor te zadelen, en in het holst van de nacht koers naar het zuidoosten te zetten. Bij m’n vertrek om 3u45 zie ik het al helemaal voor me: een zonsopgang in de buurt van Wimereux, met een koffietje in de hand. Heerlijk. Helaas gooit m’n gevoel voor timing – zonsopgang was die dag voorzien rond 7u40 – roet in het eten, waardoor ik de bij daglicht glorieuze Opaalkust in het pikdonker afhaspel. De vele transmigranten die ik bij dat matineuze uur op m’n pad tref, zorgen evenwel voor een knoop in m’n maag voor de rest van de trip. Diep in gedachten verzonken, kronkel ik op het ritme van de grillige kustlijn langs Het Kanaal, waarbij de snelheid zelden meer dan 50 km/u bedraagt. Het schiet niet op, maar dat maakt niks uit, ik heb de hele dag. De weg ligt bezaaid met neergedwarreld loof, het asfalt naar adem happend na de plensbui van vanochtend, maar de Bridgestone T33’s geven geen kik. Het dunne waxlaagje is er amper afgesleten, maar de grip is nu al optimaal – zowel in rechte lijn als op volle hellingshoek, nat wegdek of niet. Net voor de middag, na dik acht uur in het zadel (twee tank- en plaspauzes niet te na gesproken) parkeer ik de NT1100 in de plezierhaven van Deauville: keerpunt bereikt!

De snelle hap vormt de perfecte prelude voor het namiddaggedeelte: na de heerlijke kronkels van deze morgen, kies ik na de koffie voor de snelste weg huiswaarts. Voor donker thuis, nietwaar? Via Rouen, Abbeville, Calais, Duinkerke en Brugge spoed ik me terug naar Wetteren. Podcastje, handvatverwarming en cruisecontrole aan en gaan. Net voor zonsondergang duw ik de nog natikkende NT1100 de garage in. Ketting invetten en ‘m dan zelf smeren.

Dag 2 – Stuttgart

Pieter Ryckaert

Of jij wat met vliegtuigen hebt, weet ik niet, maar toen ik ‘T33’ hoorde, was mijn reisbestemming voor de volgende stint van 1.000 km meteen helder. Vlakbij het geweldige Technische Museum in het Duitse Sinsheim met zijn enorme collectie auto’s, oorlogsmateriaal, vliegtuigen en alles wat daartussen zit, staat op de parkeerplaats achteloos een Lockheed T33 te blinken in z’n aluminium jasje. Dat alles op een steenworp van Stuttgart en daarom quasi exact een retourtje van 1.000 km. Perfect. En wie Duitsland zegt, denkt wellicht meteen aan de ongelimiteerde Autobahn. Ik ben dus vastbesloten het hoogste gemiddelde van de testcrew af te klokken. Ik vertrek pas na de Belgische ochtendspits en nog voor de klok 12u slaat, heb ik al de foto’s van de Lockheed ingeblikt en de obligate schnitzel naar binnen gewerkt. Veel valt er over deze rit niet te zeggen, behalve dat de Honda NT1100 op de T33 quasi perfect stabiel blijft. Ook op de lange stukken rechtdoor met een absolute topsnelheid van net iets meer dan 210 km/u. Voorts valt er geen overmatige slijtage te bespeuren op het loopvlak na wat een absolute marteling van een paar uur moet zijn geweest. De terugweg stuurt me langs een andere route en de schitterende A60, die door de Eifel en langs de Moezel meandert en glooit. Hier kan ik een stuk binnendoor niet weerstaan, waar de T33’s me opnieuw positief verrassen met een enorm gevoel van stabiliteit en toch vlot stuurgedrag op de NT1100.

Dag 3 – Rondje Reims, Parijs en Le Crotoy

Frank Vanhove

Zoals gebruikelijk beginnen en eindigen zonnige najaarsdagen meestal geweldig mistig en het is dan ook met de hoop op beterschap dat ik iets na zessen de NT1100 via Charleroi en Charleville-Mézières richting Reims jaag over nagenoeg verlaten autosnelwegen. Dat is geen straf op deze Honda, die me charmeert met zijn handvatverwarming, fantastisch zitcomfort en puike windbescherming. Ondanks de kilte red ik het in één ruk tot aan de kathedraal van Reims, waar in deze periode van het jaar de eerste bezoekers blijkbaar voor negen uur geen koffie gaan slurpen – want er is geen enkel café open, dus zet ik meteen via Épernay binnendoor koers naar Parijs. ‘Binnendoor’ blijft een relatief begrip als je 1.000 km per dag wil halen, en op wat heuvelachtig bochtenwerk in de Champagnestreek na zijn het vooral rotondes die de sleur van het eindeloze rechtdoor door moeten breken. Rij in dit agrarisch stukje Frankrijk niet achteloos een tankstation voorbij als je nog maar een blokje op de meter overhebt, het kan voor stress zorgen. Het is weer eens iets anders om via de achtertuin van Euro Disney de lichtstad binnen te rijden, maar toch misreken ik me met de tijd die het kost om met de motor tot onder de Eiffeltoren te geraken, zelfs als je de freestyle gewoontes van de plaatselijke motorrijdersgilde overneemt. Het is dan ook eigenlijk aan de late kant als ik koers zet richting Le Crotoy, waarmee ik net als collega Jelle aan de Normandische kust beland. Ik laat me wat verrassen door het winteruur waardoor ik tegen wil en dank in het gitzwarte verlaten gat beland dat Noord-Frankrijk nu eenmaal is wanneer de zon is ondergegaan. Er gaat heel wat draaien en keren binnendoor en ook nog een hele hap autosnelweg overheen vooraleer ik eindelijk bij een autosnelwegstation een warme koffie en wat benzine kan scoren, net genoeg om de laatste twee uur naar huis te overbruggen. De T33’s zijn nog veel te nieuw om al iets over slijtagepatronen te kunnen zeggen, maar 1.000 km warm, koud, nat en droog op een dag geven je wel al een idee waar het heen gaat. Ze verschaffen uitstekende grip, geven geen kik verkeerd, sturen fijn en zijn precies wat je je zou kunnen wensen op een zware toermotor zoals de NT1100. Of ze de tand des tarmacs goed weerstaan zal nog moeten blijken, maar na dik 3.000 km lijken ze nog als op de eerste dag toen ik ermee naar Saint-Hubert reed.

Dag 4 – Kriskras Benelux

Gijs Gilis

Duizend kilometer op één dag afhaspelen zonder in het donker te moeten rijden én vooral zonder autosnelwegen is een hele uitdaging. Het tempo hooghouden en niet al te veel stoppen, daar komt het simpel gezegd op neer. Om 06u00 ’s ochtends zit ik op de Honda. Windscherm zo hoog mogelijk en handvatverwarming op de hoogste stand, want het is nog fris. Doordat de dagen flink korten tijdens deze periode van het jaar, zondig ik al meteen tegen het gebruik van de autosnelweg. Ik neem hem van Hasselt (B) richting Zierikzee en eenmaal over de grens met Nederland zie ik de zon prachtig opkomen. Met het prille zonlicht kom ik mooi op schema aan op het startpunt van de route, en is het ook een stuk veiliger om binnendoor te rijden. Tegen het middaguur heb ik afgesproken met fotografe Jane om enkele actie- en sfeerbeelden te schieten langs typisch Nederlandse waterlopen. Dankjewel lage zon, om de sfeer perfect te schetsen. Na dit intermezzo snel door richting Arnhem, maar dat had ik beter niet kunnen doen. Vanaf Arnhem loopt de route immers loodrecht naar het zuiden richting Maastricht, de Ardennen en een stukje Luxemburg. Maar in de hoofdstad van Gelderland en het lagergelegen Nijmegen verlies ik vreselijk veel tijd door verkeersdrukte. Ik bereik de écht knappe stuurwegen in Zuid-België daardoor te laat om er nog lang te kunnen profiteren van het zonlicht. Gelukkig krijgt de NT1100 nog ruim de kans om flink van links naar rechts gegooid te worden, maar de nacht valt snel over de Ardeense bergen. Autosnelweg – alweer – en terug richting Hasselt om wel de 1.000 km aan te tikken, maar helaas niet helemaal zoals gehoopt. Och ja, dat geeft me nog meer zin om die 1.000 km op een dag nog eens over te doen.

Dag 5 – Naar zee en Zeeland

Tony Gilis

Of ik het zag zitten om 1.000 km af te haspelen met een motorfiets zonder koppelingshendel en zonder schakelpedaal. Ben je op je hoofd gevallen? Nee, het is een Honda NT1100 met DCT. Prima, maar dan wel graag met mijn vrouw als duo erbij. Wij dus met z’n tweetjes via binnenwegen naar Turnhout, Breda, Zierikzee om via Neeltje Jans de oversteek naar Beveland te maken met een mooie stop aan het Veerse Meer. Vervolgens via Antwerpen, Hulst en Zelzate naar Knokke om via de kustweg richting Middelkerke, Diksmuide en Ieper te rijden met vervolgens hoofdzakelijk autosnelwegen tot Bergen. Een rit bij onze Franse zuiderburen kon ik niet laten liggen, om vervolgens via Dinant, Namen, Hannut terug huiswaarts te keren. Na een grondige poetsbeurt de Honda weer afgeleverd waarbij bleek dat ik 998 km had gereden en dus niet aan de verwachtingen had voldaan… Over de NT1100 niets dan lof: comfortabel, zeer bochtgewillig – mede door de Bridgestone-banden -, zeer aangename DCT-bak (althans in de Sport 2-stand) die mij maar één keer verraste met een terugschakelmoment in een gladde bocht. Wel spijtig van die richtingaanwijzer die ik na 1.000 km nog steeds met het oog moest zoeken.

Dag 6 – De Nederlandse Noordkaap

Mattijs De Lee

Onder een regenachtige hemel zet ik koers richting het noorden. Mijn 1.000 km lange rondrit heeft Groningen als verste punt. Daar zoek ik de Noordkaap op: het meest noordelijke punt van het Nederlandse vasteland. Het eerste deel van de rit bestaat voornamelijk uit snelwegkilometers. Eenmaal in Friesland beslis ik dat het welletjes geweest is met die saaie snelweg. Een goed idee, want deze regio is bezaaid met leuke plattelandswegen die iets meer bochtenwerk vragen. Rijdend door gezellige Noord-Nederlandse dorpjes, word ik getrakteerd op steeds indrukwekkendere vergezichten naarmate het einddoel nadert. Het is misschien niet de échte Noordkaap, maar wanneer ik m’n doel bereik heerst zelfs hier een ‘einde van de wereld’-gevoel. Het eindeloze uitzicht over de bewolkte barre Waddenzee maakt het extra dramatisch. Na de lunch tuf ik gedecideerd weer zuidwaarts via de Duitse Autobahn. Steeds wisselt miezerregen af met opklaringen. Het sprekende gemak waarmee ik 1.000 kilometer na vertrek enigszins doorweekt maar opvallend fris opnieuw op de startplaats sta, spreekt niet alleen in het voordeel van de NT1100. Het toont ook aan dat je met deze banden vol vertrouwen – en dus zonder dat je voltijds geconcentreerd moet blijven – ook in de regen zorgeloos op pad kan.

Dag 7 – Van Spa-Francorchamps naar de Nürburgring

Pieter Ryckaert

Voor deze stint rij ik richting België’s mooiste exportproduct: Spa-Francorchamps. Dat nationale held Jacky Ickx er nog steeds een ronderecord op z’n naam heeft staan op het oude, supersnelle en megadodelijke originele tracé met een Alfa-Romeo T33 is reden genoeg. Het is m’n tweede rit in deze reeks en hoewel de Bridgestone T33 er intussen goed 7.000 kilometer meer op heeft zitten, doet niks af van de kwaliteiten die ik eerder al heb gevoeld. Stabiel, goede grip met een voorspelbaar karakter als je het al te gek maakt en een neutraal stuurkarakter. Bij Spa aangekomen stop ik even bij de opgesmukte, vroeger legendarische Stavelot-bocht waar ze de oude reclameborden en controletoren hebben nagebouwd. En dan zet ik koers richting de Nürburgring, binnendoor. Want als Jacky Ickx dan toch de insteek is, dan kan ik de goeie 80 km die beide mythische circuits van elkaar scheiden niet links laten liggen. Ickx was vaak heer en meester in ‘de Groene Hel.’ Helaas blijkt de Nordschleife niet open voor Touristenfahrten, want dat had misschien wel de ultieme lakmoesproef gebleken voor de kwaliteiten van de T33. Doch, de rit erheen én terug gaf deze ondanks een stevig sportief tempo bij vrij koude temperaturen geen krimp.

Dag 8 – Een museum in Neckarsulm

Jules Hermie

De toepasselijke bestemming uitkiezen was niet gemakkelijk. Te veel mogelijkheden binnen een straal van 500 kilometer. Het hoofddoel van de trip was een bandentest, dus wilden we ons rubber aan zo veel mogelijk verschillende omstandigheden blootstellen. Daarom besloot ik om vanuit Wetteren zo’n 350 km binnendoor te rijden tot in Luxemburg. Eerst door de Vlaamse, later door de Waalse Ardennen. Het betere bochtenwerk, een eerste test voor onze Honda-toerbuffel. Deze weet fun en comfort te combineren waardoor ik optimaal kon genieten van de uitdagende rit. De koppelrijke paralleltwin blijft een genot, ook in deze configuratie.

Vanuit Luxemburg ging ik noodgedwongen de snelweg op om voor sluitingstijd op onze eindbestemming aan te komen: het Deutsches Zweirad- und NSU-Museum in Neckarsulm. Dit is het oudste motormuseum van Duitsland en met zijn collectie van meer dan vierhonderd klassieke tweewielers van honderdveertig verschillende merken is het ook een van de meest toonaangevende motormusea in Duitsland. Een must voor elke motorliefhebber, maar als je een missie van duizend kilometer rijden te vervolmaken hebt, dan is er niet zoveel tijd voor eindeloos rondkuieren, zelfs niet in het walhalla. Tijd om te mijmeren was er ook niet nadat het museum haar deuren achter mij sloot. Terug de weg op voor de laatste 550 kilometer van de route. Ik moest immers voor middernacht terug zijn. Nog zes uur en het lukte.

Dag 9 – Uithoeken van België

Pascal Mouton

Mijn plan? België verkennen via de vier uiterste uithoeken van het land. Van Meersel-Dreef in het noorden, Torgny in het zuiden, naar Manderfeld in het oosten en De Panne in het westen.

Goed voor ongeveer 1.000 kilometer, perfect. Al was dat eigenlijk niet meer nodig: toen ik de Honda ophaalde, stond er al 9.574 kilometer op de klok. Dik 400 km volstond eigenlijk voor mijn stint. De achterband is al een beetje ‘vierkant’ gereden door de vele kilometers, maar de slijtage-indicatoren zijn nog niet in zicht. Bijlange na niet. Dus zet ik koers naar het zuiden: via Brussel en Namen, gaat het richting ik naar Luxemburg via de E411. De Bridgestones kwijten zich perfect van hun taak. Goed beschut achter het grote windscherm.

MotoGP 25: nieuwe features voor de racegame, maar is het genoeg?

Door
Redactie
-
0

De jaarlijkse motorcoureur in digitale vorm is weer onder ons. Ontwikkelaar Milestone lanceerde op 30 april MotoGP 25 voor vrijwel elk denkbaar platform: PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X|S, Xbox One, Nintendo Switch en PC via Steam en Epic Games Store. De Italiaanse studio, die al sinds MotoGP ’07 verantwoordelijk is voor de officiële MotoGP-games, staat bekend om hun toewijding aan realisme en oog voor detail, vooral bij het recreëren van iconische Italiaanse circuits zoals Mugello en Misano. Maar na gemengde reacties op MotoGP 24 is de vraag: brengt deze nieuwe versie genoeg vernieuwing?

Nieuwe features die het verschil moeten maken

MotoGP 25 introduceert enkele substantiële nieuwe elementen die de spelervaring moeten verrijken:

De Race Off-modus vormt een van de meest in het oog springende toevoegingen. Deze trainingsmodus weerspiegelt de werkelijke trainingsmethoden van MotoGP-rijders. Spelers kunnen hun vaardigheden aanscherpen op oval dirt tracks (flat track), gemengde asfalt/offroad-parcours (supermoto) en compacte circuits met minibikes. Deze verschillende disciplines zijn niet alleen een leuke afwisseling, maar helpen spelers ook om fundamentele motorbeheersingsvaardigheden te ontwikkelen die direct toepasbaar zijn in het hoofdspel.

Hoe Valentino Rossi zijn kennis doorgeeft aan zijn VR46-rijders

De vernieuwde Carrière-modus biedt een uitgebreidere ervaring waarbij spelers hun weg banen van Moto3 naar de MotoGP-klasse. Het nieuwe Turning Points-systeem introduceert vertakkende verhaallijnen die spelers dwingen om cruciale beslissingen te nemen over hun carrièrepad. Sociale relaties hebben nu merkbare invloed op prestaties tijdens raceweekenden, en de dynamische rijdersmarkt zorgt ervoor dat geen twee carrières hetzelfde verlopen.

Het Bike Development System laat spelers hun motorfiets gedurende het seizoen doorontwikkelen. Spelers kunnen investeren in verbeteringen aan de motor, het chassis, de aerodynamica en elektronica, waarbij elke upgrade specifieke voordelen biedt. Spelerfeedback beïnvloedt direct de ontwikkeling, waardoor strategische keuzes gemaakt moeten worden over welke aspecten prioriteit krijgen.

Voor zowel nieuwkomers als doorgewinterde racers

Een van de meest opvallende veranderingen in MotoGP 25 is de introductie van twee verschillende speelmodi: de Arcade Experience en de Pro Experience. De Arcade-modus biedt een toegankelijker rijmodel met diverse assistentiesystemen om de leercurve te versoepelen, terwijl de Pro-modus een meer uitdagende, realistische ervaring biedt met handmatige bediening en gedetailleerde afstellingsmogelijkheden voor de motorfiets.

Milestone claimt ook de geluidsbeleving te hebben verbeterd met realistische motorsounds die rechtstreeks zijn opgenomen in samenwerking met officiële MotoGP-teams.

Prijs en beschikbaarheid in Nederland

MotoGP 25 is sinds 1 mei 2025 verkrijgbaar bij diverse Nederlandse retailers. De prijzen variëren per platform en verkoper:

  • Nintendo Switch (digitaal): €49,99 via de Nintendo eShop
  • PlayStation 4/5: €49,99 bij Amazon.nl en partners van Bol.com
  • PlayStation 4/5: €49,99 (plus €2,99 verzendkosten) bij MediaMarkt
  • PlayStation 4/5: €59,99 bij Nedgame.nl
  • PC (Steam Key): vanaf €38,25 via diverse digitale winkels zoals Kinguin

De richtprijs voor fysieke exemplaren ligt rond de €69,99, afhankelijk van platform en retailer.

Gemengde ontvangst bij critici

De reacties op MotoGP 25 zijn gemengd. Hoewel recensenten de verbeteringen in handling en de toevoeging van nieuwe features positief ontvangen, blijft de jaarlijkse releasemoeheid een schaduw werpen over de franchise. Nederlandse recensenten merken op dat het spel weliswaar een solide race-ervaring biedt, maar dat de vernieuwingen beperkt zijn.

Een terugkerende kritiek betreft de arcade-modus, die volgens sommigen het spel toegankelijker maakt maar diepgang wegneemt voor de hardcore fans. Ook worden er vraagtekens gezet bij de AI-kwaliteit en een gevoel van repetitieve gameplay. Zelfs het geprezen arcade-rijmodel krijgt kritiek omdat de assistentiesystemen als te opdringerig worden ervaren, zelfs in de vermeend ‘hardcore’ Pro-modus.

Conclusie: Evolutie, geen revolutie

MotoGP 25 bevindt zich op een kruispunt. De game probeert zowel een uitgebreide MotoGP-simulatie voor doorgewinterde fans als een toegankelijke ervaring voor nieuwkomers te zijn. De nieuwe Bike Development System en Race Off-modi voegen onmiskenbaar diepgang en variatie toe, terwijl de Arcade Experience probeert de aantrekkingskracht van het spel te verbreden.

De gemengde kritieken en het gevoel van jaarlijkse releasemoeheid suggereren echter dat MotoGP 25 meer een evolutionaire verbetering is dan een revolutionaire sprong voorwaarts. Het blijft een solide racegame voor liefhebbers van het genre, maar of het voldoende nieuwigheden biedt om de volledige aanschafprijs te rechtvaardigen, zal voor elke speler een persoonlijke afweging zijn.

Toprak Razgatlıoğlu naar MotoGP? Hardnekkige geruchten blijven terugkeren

Door
Redactie
-
0

Toprak Razgatlıoğlu heeft sinds zijn entree in de internationale motorracerij een indrukwekkend parcours afgelegd. De in 1996 geboren Turkse rijder begon zijn professionele carrière in de Superstock-klassen, waar hij in 2017 de Europese Superstock 1000-titel veroverde. Deze prestatie fungeerde als springplank naar het World Superbike Championship (WorldSBK), waar hij in 2018 debuteerde met het Kawasaki Puccetti Racing team.

Het jaar 2019 markeerde een belangrijk moment in zijn carrière, toen hij zijn eerste WorldSBK-overwinning behaalde op het circuit van Magny-Cours en daarmee geschiedenis schreef als de eerste Turkse rijder met een zege in deze prestigieuze klasse. De overstap naar het fabrieksteam van Yamaha in 2020 bracht hem nog meer succes, culminerend in het veroveren van de wereldtitel in 2021. Met deze prestatie doorbrak hij de dominantie van zesvoudig wereldkampioen Jonathan Rea.

In 2024 maakte Razgatlıoğlu een verrassende overstap naar het BMW Motorrad WorldSBK Team, waar hij onder contract staat tot eind 2025. Het seizoen sloot hij af met een tweede wereldkampioenschap, terwijl het voor BMW Motorrad de eerste keer was. Zijn spectaculaire rijstijl, gekoppeld aan een uitzonderlijk talent voor het controleren van de motorfiets, heeft hem niet alleen tot een van de meest succesvolle rijders in de WorldSBK gemaakt, maar ook tot een favoriet bij fans wereldwijd.

Toprak Razgatlıoğlu op weg naar MotoGP in 2026? BMW probeert superster te behouden

De geruchten over een MotoGP-overstap

Al jaren doen geruchten de ronde over een mogelijke overstap van Razgatlıoğlu naar de MotoGP. Deze speculaties worden regelmatig aangewakkerd door uitspraken van zijn manager Kenan Sofuoglu, die heeft aangegeven dat zijn pupil wel degelijk geïnteresseerd is in een overstap naar de koningsklasse van de motorsport, maar uitsluitend onder de juiste omstandigheden.

Vóór zijn overstap naar BMW voerde Razgatlıoğlu een test uit op een Yamaha MotoGP-machine. Deze test verliep echter niet zoals gehoopt, met berichten dat de machine niet optimaal was afgesteld voor zijn rijstijl. Dit zou mogelijk hebben bijgedragen aan zijn beslissing om Yamaha te verlaten en naar BMW over te stappen.

Recent hebben verschillende media bericht over een sterke interesse van Honda in de diensten van de Turkse rijder. Het plan zou inhouden dat Razgatlıoğlu eerst ervaring opdoet in het WorldSBK-team van Honda, alvorens in 2027 de overstap te maken naar het MotoGP-team. Dit zou samenvallen met belangrijke reglementswijzigingen in de MotoGP, wat een ideaal moment zou kunnen zijn voor een dergelijke overstap.

Obstakels

Ondanks de aanhoudende geruchten zijn er verschillende obstakels die een overstap naar de MotoGP bemoeilijken:

  • Ten eerste heeft Razgatlıoğlu nog een contract met BMW tot eind 2025. Hoewel er wordt gespeculeerd over een clausule die hem zou toestaan naar de MotoGP te vertrekken indien hij een aanbod krijgt van een fabrieksteam, zou een vroegtijdige beëindiging van dit contract onderhandelingen vereisen tussen alle betrokken partijen.
  • Daarnaast is de beschikbaarheid van competitieve zitjes in de MotoGP beperkt. Razgatlıoğlu en zijn management hebben herhaaldelijk benadrukt dat hij alleen geïnteresseerd is in een overstap als hij kan beschikken over een machine waarmee hij vooraan kan meerijden. Gezien de huidige dominantie van enkele fabrikanten in de MotoGP, zou dit de opties kunnen beperken.
  • Tot slot vereist de overstap van WorldSBK naar MotoGP een aanzienlijke aanpassing in rijstijl. MotoGP-machines zijn prototypes die specifiek voor de race zijn ontworpen, terwijl WorldSBK-motoren zijn afgeleid van productiemodellen. Deze verschillen in technologie, gewicht, vermogen en banden maken de aanpassing voor zelfs de meest getalenteerde rijders uitdagend.

Honda’s situatie en interesse

Honda’s interesse in Razgatlıoğlu komt op een moment dat het Japanse merk worstelt in de MotoGP. Na jaren van dominantie bevindt het team zich nu in een herbouwfase, op zoek naar oplossingen om terug te keren naar de voorhoede van het veld.

De komst van een rijder met het talent en de reputatie van Razgatlıoğlu zou een belangrijk signaal kunnen zijn van Honda’s intentie om weer mee te dingen naar podiumplaatsen en overwinningen. Bovendien zou Razgatlıoğlu’s uitstekende gevoel voor de machine en zijn vermogen om het maximale uit het materiaal te halen waardevol kunnen zijn bij de ontwikkeling van Honda’s MotoGP-prototype.

Conclusie

Of Toprak Razgatlıoğlu daadwerkelijk de overstap naar de MotoGP zal maken, blijft voorlopig onzeker. Zijn uitzonderlijke talent en spectaculaire rijstijl maken hem ongetwijfeld een aantrekkelijke kandidaat voor teams in de koningsklasse, maar er zijn verschillende factoren die een rol zullen spelen in zijn besluitvorming.

Wanneer hij kiest voor een overstap zal afhangen van de juiste combinatie van team, motorfiets en timing. Gezien zijn huidige contract met BMW en de mogelijke plannen van Honda lijkt 2027, wanneer er belangrijke reglementswijzigingen in de MotoGP worden doorgevoerd, een logisch moment voor zo’n carrièrestap.

Wat zijn beslissing ook zal zijn, Razgatlıoğlu heeft al bewezen dat hij behoort tot de absolute wereldtop in de motorsport, en fans over de hele wereld zullen zijn carrière met grote belangstelling blijven volgen.

Hollywood-ster Chris Hemsworth zet motocross in de schijnwerpers

Door
Redactie
-
0

Chris Hemsworth, vooral bekend als Thor in de Marvel-films, blijkt een onverwachte bondgenoot voor de motorcrosswereld te zijn. De Australische acteur deelt regelmatig beelden van zijn kinderen op motorcrossraces, waarmee hij de sport onder de aandacht brengt van een publiek dat normaal gesproken wellicht niet met motocross in aanraking zou komen. Deze betrokkenheid is meer dan een oppervlakkige bevlieging van een beroemdheid; het gaat om een oprechte familiepassie die wereldwijd weerklank vindt.

Meetbare impact op motorcross

Hoewel een directe correlatie moeilijk te bewijzen is, wijzen verschillende indicatoren op een positieve invloed van Hemsworth’s betrokkenheid bij de sport. De MXGP-serie heeft over de afgelopen vijf jaar een wereldwijde kijkersgroei van 15% laten zien, een trend die versterkt wordt door de aandacht van bekende persoonlijkheden als Hemsworth. In Australië rapporteren motorcrossclubs een toename van 10-15% in lidmaatschappen bij de jeugd sinds Hemsworth’s activiteiten in de sport meer publiciteit kregen.

Ook op het gebied van verkoop is er beweging zichtbaar. Australische retailers melden een stijging van 5-8% in de verkoop van motorcrossuitrusting, met name voor jonge rijders. Hoewel dit niet uitsluitend aan het ‘Hemsworth-effect’ toe te schrijven is, draagt zijn zichtbaarheid zeker bij aan de verhoogde interesse.

Ontwikkeling van Hemsworth’s betrokkenheid

De betrokkenheid van Hemsworth bij motorcross heeft zich in de afgelopen jaren geleidelijk ontwikkeld:

  • In 2022 begon hij glimpen van de motorcrossavonturen van zijn kinderen te delen op sociale media
  • Begin 2024 werd hij gesignaleerd bij lokale motorcrosswedstrijden in Australië
  • Eind 2024 zagen motorcross-gerelateerde social media accounts een verhoogde betrokkenheid na posts van Hemsworth
  • Begin 2025 kwamen er anekdotische berichten over toegenomen interesse en deelname, vooral onder families
  • In april 2025 nam zijn zoon Tristan deel aan zijn eerste motorcrosswedstrijd, wat aanzienlijke media-aandacht genereerde

Triumph Elvis Edition – Eerbetoon aan de King of Rock

Duurt het effect voort?

Sportmarketingexpert Mark Evans ziet Hemsworth’s betrokkenheid als een strategisch voordeel: “Het brengt mainstream aandacht en een positief familie-imago naar een nichesport.” Motorcrosscoach Sarah Jones bevestigt dit: “Ik zie meer kinderen die motorcross willen proberen na het zien van Hemsworth’s posts. Het creëert zeker een buzz.”

De langetermijnimpact hangt af van Hemsworth’s voortdurende betrokkenheid en hoe de sport deze aandacht strategisch benut. Motorcross heeft de kans om deze Hollywood-connectie om te zetten in blijvende groei en een breder publiek aan te spreken, vooral onder jonge rijders en families die mogelijk de sport voor het eerst ontdekken.

De combinatie van Hemsworth’s sterrenstatus en zijn authentieke betrokkenheid als motorcrossvader biedt een unieke kans voor de sport om nieuwe doelgroepen aan te boren, zonder dat dit ten koste gaat van de kernwaarden die motorcrossfans wereldwijd zo waarderen.

Chris Hemsworth zet motocross in de schijnwerpers
Chris Hemsworth | Foto: Facebook Chris Hemsworth.

Van 500cc tot MotoGP: zijn de 10 beste rijders ooit echt zo succesvol?

Door
Redactie
-
0

In de wereld van de motorracerij lijkt absolute dominantie een haalbaar doel, maar de werkelijkheid is genuanceerder. Een diepgaande analyse van de prestaties van de tien meest succesvolle coureurs in de 500cc en MotoGP onthult dat zelfs de grootste kampioenen zelden meer dan de helft van hun races winnen. De context waarin deze legendes raceten, blijkt essentieel voor het interpreteren van hun statistieken.

De verschillen tussen het 500cc-tijdperk en de moderne MotoGP zijn substantieel. Toen de 500cc-klasse in 1949 werd opgericht, raceten coureurs op onstuimige tweetaktmotoren met vaak gebrekkige wegligging. De MotoGP, die in 2002 werd geïntroduceerd, bracht verfijndere viertaktmotoren met zich mee die beter beheersbaar maar technisch complexer waren.

Yamaha werkt aan V4 voor MotoGP Wildcard in 2025

Opvallend genoeg laten de statistieken zien dat de succespercentages in de 500cc-klasse gemiddeld hoger waren. Dit komt deels doordat er vroeger minder races waren en de technologische kloof tussen fabrieksteams en privéteams veel groter was. In de jaren ’70 kon een getalenteerde privérijder nauwelijks concurreren met officiële MV Agusta- of Yamaha-coureurs, die werden ondersteund door onbeperkte budgetten en geavanceerde technologie.

Top 10 GP-winnaars

Rijder Aantal Overwinningen
Valentino Rossi 89
Giacomo Agostini 68
Marc Márquez 65
Mick Doohan 54
Jorge Lorenzo 47
Casey Stoner 38
Mike Hailwood 37
Eddie Lawson 31
Dani Pedrosa 31
Pecco Bagnaia 30

De tien grootmeesters onder de loep

De analyse belicht de prestaties van tien legendarische rijders, elk met hun unieke sterktes:

Valentino Rossi, met zeven wereldtitels in de MotoGP, is vooral bekend om zijn ongeëvenaarde duurzaamheid met 372 Grands Prix in 22 seizoenen. Zijn lange carrière heeft zijn succespercentages enigszins verdund, maar zijn vermogen om zich aan te passen aan technologische veranderingen – zoals zijn succesvolle overstap van Honda naar Yamaha in 2004 – bevestigt zijn legendarische status.

Giacomo Agostini domineert de statistieken met acht titels in de hoogste klasse en 15 wereldtitels in totaal. Als koning van de snelste rondes (59%) belichaamde Agostini technische perfectie en chirurgische precisie op zijn MV Agusta.

Marc Márquez, zes keer MotoGP-wereldkampioen, wint ongeveer een derde van zijn races (33,50%) en excelleert in pole positions en snelste rondes (36% en 34%). Zijn instinctieve rijstijl en vermogen om de motorfiets onder extreme omstandigheden te beheersen, onderscheiden hem van zijn tijdgenoten.

Mick Doohan, vijfvoudig 500cc-wereldkampioen, heerste in de jaren ’90 met Honda en staat bekend als meester van de pole positions (42%). Na een bijna carrière-beëindigend ongeval in Assen in 1992 onderging Doohan een revolutionaire operatie om te kunnen blijven racen.

Ook Jorge Lorenzo, Casey Stoner, Mike Hailwood, Eddie Lawson, Dani Pedrosa en Pecco Bagnaia behoren tot deze elitegroep, elk met hun eigen bijzondere prestaties en rijstijl. Hailwood springt eruit met zijn indrukwekkende overwinningspercentage (62%) en podiumplaatsen (81%) uit de pionierstijd van de sport.

Top-10 GP500/MotoGP-rijders (en hun percentages)

Rijder Aantal races Overwinningen Podiums Poles Snelste ronde
Rossi – 7 WK’s 372 89 (23,9%) 199 (53,5%) 55 (14,8%) 76 (20,4%)
Agostini – 8 WK’s 117 68 (58,1%) 88 (75,2%) – 69 (59%)
Márquez – 6 WK’s 194 65 (33,5%) 114 (58,9%) 70 (36,1%) 67 (34,5%)
Doohan – 5 WK’s 137 54 (39,4%) 95 (69,3%) 58 (42,3%) 46 (33,6%)
Lorenzo – 3 WK’s 203 47 (23,2%) 114 (56,2%) 43 (21,2%) 30 (14,8%)
Stoner – 2 WK’s 115 38 (33%) 69 (60%) 39 (33,9%) 29 (25,2%)
Hailwood – 4 WK’s 59 37 (62,7%) 48 (81,4%) – –
Lawson – 4 WK’s 127 31 (24,4%) 78 (61,4%) 18 (14,2%) 21 (16,6%)
Pedrosa – 0 WK’s 220 31 (14,1%) 112 (50,9%) 31 (14,1%) 44 (20%)
Bagnaia – 2 WK’s 111 30 (27%) 55 (49,6%) 24 (21,6%) 18 (16,2%)

De harde realiteit achter de cijfers

De analyse onthult een ongemakkelijke waarheid: absolute dominantie in motorracen is een illusie. Succespercentages variëren enorm afhankelijk van het tijdperk, de omstandigheden, de motor en de concurrentie. Hailwood’s 62% overwinningen lijkt onbereikbaar, maar hij racete in een pioniersfase. Marquez’ 33,5% in de moderne MotoGP is indrukwekkend gezien de felle concurrentie en complexe technologie van vandaag.

De evolutie van MotoGP

Sinds 2002 is de MotoGP drastisch veranderd. De intrede van viertaktmotoren verhoogde zowel het vermogen als de complexiteit. Voortdurend evoluerende reglementen proberen kosten en veiligheid in balans te houden. Elektronica heeft de rijstijl getransformeerd, waardoor coureurs extreme vermogens kunnen beheersen. De competitie is intenser geworden, met meer rijders en teams die kunnen strijden voor overwinningen.

Uiteindelijk herinnert deze analyse ons eraan dat de geschiedenis van motorracen bestaat uit cycli, tijdperken, en rijders die hun tijd domineerden. Ware grootsheid ligt in het vermogen zich aan te passen, zich opnieuw uit te vinden, en een onuitwisbare indruk achter te laten bij de fans. En vooral in het accepteren dat overwinning slechts een moment is, een flits van glorie die gedoemd is te vervagen in de tijd.

2025 Moto Guzzi V7 Sport test

Door
Gijs Gilis
-
0

We zitten al aan de vijfde generatie van de (moderne) Moto Guzzi V7. Die wordt nu Euro5+-conform, dus Moto Guzzi grijpt dat moment ook aan om wat andere dingen aan te passen. Die zie je wellicht niet op het eerste oog, maar vooral onderhuids zijn er best wat interessante wijzigingen. We trokken een dagje naar Noale in Italië voor een korte kennismaking met de 2025 Moto Guzzi V7 Sport.

Lees hier de complete tekst.

Ducati en Dainese introduceren exclusief reisprogramma voor avontuurlijke motorrijders

Door
Redactie
-
0

Ducati en Dainese bundelen hun krachten met de lancering van Expedition Masters. Dit exclusieve reisprogramma voor 2025 bouwt voort op de bestaande DRE (Ducati Riding Experience) Travel Adventures en tilt het concept naar een hoger niveau. Het nieuwe programma biedt avontuurlijke motorrijders de kans om enkele van de meest indrukwekkende bestemmingen ter wereld te bezoeken op een Ducati, compleet met Dainese-uitrusting.

Expedition Masters onderscheidt zich door een all-inclusive formule die naast de motorhuur ook brandstof, Dainese-kleding, fotografie, videografie, ervaren gidsen en technische ondersteuning omvat. Het programma richt zich op motorrijders die op zoek zijn naar een premium ervaring zonder zorgen over praktische zaken.

Ducati x Lamborghini = een waanzinnige Panigale V4

Drie iconische bestemmingen voor 2025

Voor het eerste jaar van Expedition Masters heeft Ducati drie bijzondere bestemmingen geselecteerd, elk met verschillende uitdagingen en landschappen.

  • De eerste Expedition Masters tour vindt plaats in Italië van 21 tot 27 juni 2025. Deelnemers leggen tijdens deze zevendaagse tocht ongeveer 1.500 kilometer af, beginnend in Bologna. De route voert langs de Apennijnen, een MotoGP-race op Mugello (met zitplaatsen in de Ducati-tribune), 33 bergpassen waaronder de beroemde Pordoi en Stelvio, en bezoeken aan musea van Dainese, Ducati, Ferrari en Lamborghini. Deelnemers rijden op de 2025 Multistrada V2 S of Multistrada V4 S.
  • In juli en augustus 2025 verplaatst het programma zich naar IJsland met twee opties: een 9-daagse roadtrip van 2.200 kilometer langs geisers, gletsjers en vulkanen op de Multistrada V4 S of V4 Rally, of een 7-daagse offroad-avontuur van 1.100 kilometer door vulkanische landschappen op de 2025 DesertX of DesertX Rally.
  • Het programma sluit af met een 11-daagse reis (3.200 kilometer) over de iconische Route 66 in de Verenigde Staten tussen september en oktober 2025, waarbij deelnemers Death Valley, de Grand Canyon, Monument Valley en andere natuurwonderen bezoeken.

Premium uitrusting inbegrepen

Een belangrijk onderdeel van het Expedition Masters pakket is de Dainese- en AGV-uitrusting ter waarde van ongeveer €3.500, die deelnemers na de reis mogen houden. Dit pakket bestaat uit:

  • Dainese jas (Mangen ABSØLUTESHELL Pro voor IJsland)
  • Bijpassende Dainese broek
  • AGV helm (AX9 voor offroad, Tourmodular voor wegritten)
  • Dainese handschoenen (Livigno GORE-TEX of Namib)
  • Dainese laarzen (Seeker GORE-TEX)
  • Technisch ondergoed
  • 60 liter waterdichte tas
  • Optionele aanpassing van de jas met Ducati-logo’s

Prijzen en praktische informatie

De deelnameprijzen voor Expedition Masters variëren per bestemming:

  • Italië: €7.590
  • IJsland wegrit: €9.490
  • IJsland offroad: €8.290
  • Toeslag eenpersoonskamer in IJsland: €990 – €1.150

Deze prijzen zijn inclusief accommodatie (tweepersoonskamer), maaltijden, motorgebruik, brandstof, WA-verzekering, ondersteuning en de Dainese-uitrusting. Vluchten, luchthaventransfers en optionele activiteiten zijn niet inbegrepen.

Voor deelname is een volledig motorrijbewijs (A-licentie) vereist. De IJsland offroad-tour vereist significante offroad-ervaring, terwijl de andere tours geschikt zijn voor motorrijders met een gemiddeld ervaringsniveau die een uitdaging zoeken. Gezien de lange rijdagen is een redelijk niveau van fysieke fitheid aanbevolen. Inschrijven kun je op de website van Dainese.

Ondersteuning tijdens de reis

Tijdens de tours worden deelnemers begeleid door ervaren motorgidsen. Een 4×4 ondersteuningsvoertuig transporteert de bagage, zodat rijders onbelast kunnen rijden, vooral tijdens de meer uitdagende offroad-trajecten. Daarnaast zorgt een professioneel fotografie- en videoteam ervoor dat de ervaring wordt vastgelegd.

Ducati en Dainese hebben met Expedition Masters een exclusief programma ontwikkeld dat niet alleen gaat over het rijden op topklasse motorfietsen, maar over het creëren van onvergetelijke ervaringen in enkele van de meest adembenemende landschappen ter wereld, terwijl de veiligheid en het comfort van de deelnemers voorop staat.

1...282930...1.854Pagina 29 van 1.854

© Copyright 2023 - Motor.NL Media Company