De motoren die Marc Van Diest laat bouwen zijn niet expliciet ontworpen om kilometers te vreten. Het uitknobbelen van nieuwe projecten bezorgt hem meer animo. Dat doet hij het liefst in samenspraak met een getalenteerd sleutelaar. Bij DRC vond hij de perfecte partner-in-crime voor het uitwerken van een sloot frisse ideeën.  

Na zijn brommerperiode bleef Marc ruim een decennia lang motorloos, maar daarna ging de hel onherroepelijk vol open. “Eind de jaren ’80 ging ik regelmatig met een viertal vrienden op stap. We maakten elkanders kop zot over motoren en nadat één van de kameraden een blitse Kawasaki aankocht, wou ik hem terstond overbluffen met een Yamaha V-Max”, lacht hij. “Toen ik het gashendel opentrok wist ik niet wat me overkwam en de machine stond op dat moment dan nog volledig standaard…”

Meer Marc

1 van 6

PATATTENVELD

Met een vleugje nostalgie vertelt Marc verder: “We waren jong en pk’s bezorgden ons een verslavende kick. De Yamaha werd al snel verbouwd tot semi dragracer met een resem onderdelen van Otec, een berucht Frans V-Max specialist. Cardan eraf en kettingaandrijving erop, een uit aluminium gefreesde achterbrug en een vette 280 achterslof eronder. De met Cosworth hoge druk pistons geprepareerde musclebike leverde 167 pk aan het achterwiel en 172 Nm koppel. Voor België, dat traditioneel wat achterloopt op de Fransen, was dat in die periode een regelrecht gekkenhuis. Bij elke acceleratie werden de armen een stukje langer. Het waren woeste tijden en met de eerder aangehaalde vrienden volgde ik een rijvaardigheidstraining op het circuit van Zolder. We leerden de perfecte lijnen rijden, hoe we bochten moesten aansnijden en elkaar binnendoor te grazen nemen. ‘s Avonds was er minder verkeer op de baan en konden we stevig vlammen. We waren altijd tezamen en leefden onvervaard en bijna letterlijk in de spirit van de Joe Bar striphelden. Zo werd ik na een nachtje pintelieren (zuipen) eens onder de motor wakker, midden in een patattenveld. De stukken werden tezamen geharkt met de locale boer en het gehavende blazoen moest achteraf wat in de plooi komen. Verder werd daar niet over geluld. Op zeker moment kreeg mijn vrouw schrik dat ik mezelf te pletter zou knallen. Ze vond dat het welletjes geweest was. Omdat ze mijn passie niet wou afnemen, wou ze dat ik op een Harley ging tuffen. Zo’n Amerikaan staat immers niet meteen bekend om zijn supersportieve aspiraties.”

MCS Performance Street Bob: ‘Make it racey, but make it pop!’

GEEN HAAST

Marc lacht: “Het motorblok van de 1800 cc Road King, die me de Japanner moest doen vergeten, werd al snel discreet opgepept met allerhande power parts en hete nokkenassen. De daaropvolgende motor was een CVO. In die periode was ik regelmatig uithuizig en alvorens de machine te laten verstoffen heb ik hem aan mijn neef verkocht. Daar was hij in goede handen, maar uiteindelijk zat ik wel zonder moto. Toen Ivan van DRC liet weten dat hij een prachtige bagger te koop had heb ik onmiddellijk toegehapt. Ondanks het feit dat de bescheiden verbouwingen totaal niet naar mijn goesting waren, was ik er van overtuigd dat er iets moois uit te destilleren viel. Door de motor helemaal tot op het chassis te strippen konden we terug vanaf de basis herbeginnen. Alles op ’t gemakske, want haast is een slechte raadgever voor customizers. We ontdekten dat er een enorme spanning op de gemonteerde bakken stond, waardoor ze slecht aansloten en begonnen te scheuren. Het leek ons het beste om de meeste onderdelen opnieuw aan te passen en fors te verstevigen. De bakken werden binnenin dicht gewerkt, zodat er niks naar het staartstuk kan afglijden. Het uiteinde van de stoere Freedom Combat uitlaat draait mooi naar buiten toe, zodat de warme gassen geen schade aan de lak kunnen veroorzaken. Om niet te kitscherig te worden bleven de originele voetsteunen behouden.”

HONINGRAAT

De glanzende luchtfilter werd zuiver omwille van de esthetiek gekozen en levert mooi contrast op met het zwarte motorblok. Het voorwiel werd, op een aluminium biesje in de randen na, zwart gespoten. Marc: “Te veel blingbling hoort tot het verleden, ik hou het liever sober. Ook voor de voorvork en talloze andere onderdelen kozen we voor een gezonde mix van zwart en chroom. De goed bij het concept aansluitende remschijven met skulls motief, zijn Ivan’s gedachtegoed. Met het 21 inch voorwiel stuurt de motor bijzonder aangenaam, al vraagt het wel wat gewenning in het begin. Door het balhoofd 6 graden onderuit te zetten zakt de voorkant iets verder door. Ik had er graag een 26 inch voorwiel onder geschroefd, maar door de vrij lage zadelhoogte zou daarmee de eerste 25 meter wegdek wellicht amper zichtbaar zijn. Met het air ride systeem stuurt de bagger machtig doorheen de bochten. Het was reeds gemonteerd door de vorige eigenaar, een meevallertje dus. Het kleurrijke design is een ontwerp van de spuiter. Alvorens er aan te beginnen werd het eerst minutieus uitgetekend. Het honingraat motief breekt de kleurstelling stijlvol, maar niet brutaal. Er zit een opvallend fraaie glinster in de lak, een detail dat ook terug komt in het binnenwerk van de kuip en de tableau.”

GEEN MIDDENWEG

Marc vertelt: “Ivan ken ik al heel lang. In die periode sleutelde hij zowat dag en nacht aan ‘den witten’, zijn dragracer. Ondertussen heeft hij zoveel meer bijgeleerd en hij heeft een uitstekend oog voor detail. Het samen ontwerpen, brainstormen en verbeteren bezorgt me een enorme voldoening. Op twee jaar tijd hebben we een goed rijdbare machine geconstrueerd, want wegens de drukte kon er enkel gewerkt worden als er een openingetje was. Niet dat ik altijd akkoord ga, want ik durf nog wel eens wispelturig te zijn. Tijdens mijn eerste proefritje met de klaargestoomde 1450 Twin Cam bagger miste ik meteen mijn geliefde bottom power. Dan euveltje werd opgelost door andere nokkenassen te monteren en de distributieriem te vervangen door tandwielen voor een directere aandrijving. Zo hoef je niks te boren. Ik ben nu eenmaal verslaafd aan motoren met een vet koppel. In Amerika zijn baggerraces ondertussen waanzinnig populair. Via YouTube volg ik sporadisch wel eens een race. Het is knap wat die kerels met hun mastodonten verwezenlijken. Hun motoren zijn wellicht quasi onbetaalbaar, maar toch tracht ik er telkens met de ogen iets ‘te stelen’. Ik heb een boontje voor fraai gestroomlijnde baggers, daar ben je voor of tegen. Een middenweg bestaat niet.”

NIEUWE PLANNEN

De tijden veranderen snel. “Het vriendenclubje van vroeger is doorheen de jaren verwaterd”, zegt Marc meewarig. “Sportief rijgedrag op de openbare weg is vrijwel onmogelijk geworden en circuitrijden kost handenvol geld. De geluidsnormen zijn genadeloos streng. Wie het decor ingaat mag met de huidige tarieven gelijk een lening afsluiten. Momenteel heb ik een totaal andere planning in mijn hoofd. Samen met een collega zou ik graag een fabriek, gespecialiseerd in chassisbouw met exclusieve koelboxen voor camions, opstarten in Bahrein. Een project van drie jaar. Daarna boeken toe en wat meer genieten van het leven als we dat kunnen, want ik kan moeilijk stilzitten. Ondanks de schaars gereden kilometers staat de bagger dus te koop. In Ivan zijn werkplaats heb ik alweer iets gezien dat hij voor mij aan de kant mag houden. Een speelgoedje met 1600 cc S&S motorblok om te verbouwen en later alweer banaal mee rond de kerktoren te knallen. Technisch ben ik misschien wat onderlegd, daardoor laat ik mijn ideeën liever uitwerken door iemand die ervaring heeft. Het bouwen is voor mij sowieso van prioritair belang, niet het rijden. Bovendien wil ik door mijn aanstaande vertrek naar het buitenland geen risico meer lopen om alsnog in de lappenmand terecht te komen.”

Tekst & fotografie: Patrick De Muynck

SPECIFICATIES HARLEY-DAVIDSON ELECTRA GLIDE BAGGER

1 van 5