zondag 27 juli 2025
Home Blog Pagina 1402

Introductie: Yamaha XJR1300-serie

0

Yamaha kwam vorig jaar met een verrassing: een nieuwe XJR1300! Goed nieuws, want wat ons betreft gaat de iconische luchtgekoelde viercilinder nog decennia mee. Eddie de Vries reed in Australië op de XJR, die dit jaar in twee versies op de markt komt. Alle reden voor een belletje:

Australië, vertel!
Ja, Australië. Je denkt aan zon, verzengende hitte en kangoeroes, waarschijnlijk. Nou, het blijkt een herfstachtig landschap met windvlagen en een aangenaam temperatuurtje. We hebben te maken met de uitloop van een tyfoon die hier flink heeft thuisgehouden. En euh, ik heb geen kangoeroe gezien tijdens de route van bijna 300 kilometer die we vandaag hebben gereden.

En hoe nieuw is de XJR?
‘Nieuw? De XJR is niet helemaal nieuw, eerder opnieuw aangekleed. Het motorblok is niet gewijzigd en als je aan het gashendel draait weet je waarom: dit blok is gewoon vet. Zo’n dikke luchtgekoelde vier-in-lijn, het voelt gewoon magisch en het is ook direct z’n grootste troef. De XJR is in mijn ogen geen typische naked bike, maar een muscle bike. Dat was ie, en dat blijft ie. Al presenteert Yamaha ‘m vooral als custom-bike en dat is te begrijpen. De XJR is makkelijk naar je eigen zin te maken en om dat te benadrukken heeft Yamaha diverse shed-builders (zoals het Nederlandse Numbnuts) de XJR onder handen laten nemen. De slogan ‘Born Customized’ staat symbool voor de nieuwe insteek.’

Maar hoe stuurt dat dan?
‘Goedmoedig. De dikke Öhlins-potten aan de achterzijde doen wellicht vermoeden dat we met een supernaked te maken hebben, maar zet dat maar uit je hoofd. Lekker rustig sturend voel je jezelf de koning te rijk. De vering is soepel en comfortabel en dat stuurt fijn, maar het is niet de bedoeling dat je als een malloot gaat pushen. Daar is de XJR gewoon niet voor gemaakt. Wel moet ik daarbij opmerken dat de vering volledig en gemakkelijk instelbaar is, dus er is een mouw te passen aan je eigen voorkeur. Keurig, maar zonder al te sportieve verwachtingen. Gewoon lekker rijden zonder gek te doen, dan is –ie op maat gemaakt.’ 

En de belangrijkste aanpassingen?
‘Die vind je in de aankleding. Het nieuwe zadel is mooi, de nieuwe benzinetank niet. Die is namelijk maar 14,5-liter, dat was 21 liter! Je levert dus flink in op je actieradius. Yamaha heeft dit gedaan om het dikke motorblok te benadrukken. Daar hebben ze een punt. Want vanuit het zadel zie je het motorblok aan beide kanten van de benzinetank echt uitsteken, dat ziet er gaaf uit. Het stuur is trouwens breder geworden en dat vind ik als lange Nederlander erg fijn. De uiteinden staan ook niet meer zover naar binnen gedraaid. Verder zijn veel onderdelen die voorheen blinkend waren, nu zwart.’ 

Is de XJR1300 Racer gewoon een XJR met stuurkuipje?
‘Nee, veel meer dan dat! De Racer is juist het model waar ik helemaal weg van ben. Want hoe je het ook went of keert: de gewone XJR brengt niet heel veel nieuws. Maar in het zadel van de Racer waan je jezelf echt op een andere motorfiets. En ik kan er met m’n 1.90-meter bijzonder fijn op zitten. Het stuur staat wat dieper weg en de uitstraling is dankzij het kuipje en de carbon-onderdelen heel anders.’

Verder nog dingen die we moeten weten?
‘Dat ie niet leverbaar is met ABS. Best een dingetje. De prijs is trouwens wel lekker: €11.699,- voor de gewone XJR. En daarvoor heb je dus een moddervette en verschrikkelijk sterke 1250cc-viercilinder! Best kicken. Voor de XJR Racer betaal je €12.999,-. Flink wat meer.’

En wat doe je morgen?
‘Morgen rij ik hier met de nieuwe YZF-R1. Later meer daarover!’

De gehele test vind je binnenkort in zowel MOTO73 als MOTOR Magazine.

Verdubbeling van aantal startplekken en motocrossdagen tijdens Red Bull Knock Out

0

Dit is een persbericht. De redactie van MOTOR.nl is dus niet verantwoordelijk voor de inhoud. Heb je zelf een persbericht dat je graag op MOTOR.nl ziet? Dan mail je deze naar redactie@www.motor.nl.

In het weekend van 28 en 29 november staat Scheveningen in de internationale schijnwerpers met de legendarische strandrace: de Red Bull Knock Out. Honderden motocrossers met lef, snelheid én uithoudingsvermogen gaan in de Haagse badplaats het genadeloze motocrossgevecht aan tegen de natuurlijke elementen van zee en zand. Het aantal open startplekken, wat verdubbelt in vergelijking met de laatste editie in 2008 waar 650 motocrossers aan de start stonden, maakt de Red Bull Knock Out de grootste motocross strandrace ter wereld. Meer motocrossers dan ooit krijgen de kans om de wereldtop uit te dagen. Naast het deelnemersveld is ook het aantal racedagen verdubbeld. Motocrossfanaten kunnen genieten van twee dagen actie op het strand waarin motocross amateurs en professionals samen testen wie zich staande kan houden is deze loodzware knock out race.

De Red Bull Knock Out, die in samenwerking met de KNMV (Koninklijke Nederlandse Motorrijders Vereniging), KTM en de Gemeente Den Haag wordt georganiseerd, is dé verzamelplaats voor motorsportfanaten. De Haagse wethouder Karsten Klein (Economie en Citymarketing) verwacht veel van de Red Bull Knock Out: “De Red Bull Knock Out is de grootste motocross strandrace ter wereld. Dit spectaculaire tweedaagse evenement is echt een toevoeging voor onze stad. In voorgaande jaren trok de race meer dan honderdvijftigduizend toeschouwers. En de internationale pers volgt de Red Bull Knock Out op de voet. We gaan er een geweldige race van maken, zowel voor de bezoekers als voor al die kijkers in het buitenland.”

Op zaterdag 28 november krijgen alle motocrossers de kans om zich via een knock out systeem te kwalificeren voor de halve finale die op zondag 29 november gereden wordt. Diezelfde dag wordt bepaald wie zichzelf na de uitputtende finale koning van het strand mag noemen.

Iedere motocrosser vanaf 16 jaar krijgt de kans om zichzelf óf de internationale top uit te dagen. De inschrijving loopt via www.redbullknockout.nl en gaat op 3 april open.

Luxe op je bestemming

0

Zelf ‘even’ naar Zuid-Italië of Spanje rijden? Dat kan natuurlijk. Maar, voor de prijs van een – vierkant gereden – setje banden staan jouw motorfiets en bagage op een verre droomlocatie in Europa, terwijl je zelf ontspannen invliegt. Vervoer per vrachtwagen heeft zo zijn voordelen en er zijn steeds meer aanbieders én afnemers van deze service. 

Marcel van de Sande draait inmiddels al vele jaren mee in dit wereldje en vervoert al jarenlang motoren door heel Europa, en sinds kort zelfs daarbuiten: naar Marokko. Organisatoren van buitenlandse circuitdagen maken graag gebruik van zijn diensten maar ook steeds meer particulieren weten hem te vinden. Met een paar gelijkgestemden kun je een trailer vullen met motoren en bagage, en zelf met slechts wat handbagage in het vliegtuig stappen.

In het kader van het grote vakantiegevoel neemt Van de Sande zoveel mogelijk werk uit handen. Papierwerk blijft beperkt tot het invullen van een vervoerscontract, de verzekering is geregeld en de motorfiets kan thuis worden opgehaald en gebracht. Omdat motorrijder Van de Sande begrijpt dat je liefst zo lang mogelijk door rijdt, haalt hij motoren pas twee à drie dagen voor transport op.

De belangrijkste vraag blijft toch: “wat kost die grap?”. Vanzelfsprekend is de uiteindelijke prijs afhankelijk van de eindbestemming en het aantal motoren in de oplegger. Bij een volle wagen schat Van de Sande de kosten voor een retourrit Pyreneeën op ongeveer driehonderd euro. Je betaalt per motorkrat. Zelfs een kolos als een BMW GS Adventure past daarin. En dan blijft er altijd meer ruimte over voor bagage dan verwacht. Zelfs een Honda Goldwing kan nog mee, maar wel tegen een andere prijs.

Meer informatie over het transport is terug te vinden op: www.santi.nl.

Desgevraagd voorziet de Brabander je niet alleen van transport- maar ook van reisadvies. Hij heeft dit jaar twee aanraders in de aanbieding: Corsica en Marokko. Beide bestemmingen – geen toeval waarschijnlijk – zijn prima met het vliegtuig te bereiken

West Coast Motors in Alkmaar voor tweede jaar op rij beste Authorized Harley-Davidson-dealer

0

Dit is een persbericht. De redactie van MOTOR.nl is dus niet verantwoordelijk voor de inhoud. Heb je zelf een persbericht dat je graag op MOTOR.nl ziet? Dan mail je deze naar redactie@www.motor.nl.

Harley-Davidson reikt voor het tweede jaar op rij de prestigieuze Bar & Shield Award 2014 uit aan West Coast Motors in Alkmaar. De Authorized Harley-Davidson-dealer kreeg de hoogste score op meer dan veertig verschillende meetpunten, waaronder het behaalde verkoopresultaat en een klantwaardering op meerdere factoren. Bezoekers roemen de dealer vooral om zijn hoge serviceniveau. De Bar & Shield Award is een belangrijke prijs binnen het professionele dealernetwerk van Harley-Davidson. 

Om tot de jaarlijkse winnaar van de Bar & Shield Award te komen, meet Harley-Davidson diverse factoren. Een van de meest zwaarwegende: klanttevredenheid. De klant bepaalt uiteindelijk de winnaar. Daarnaast tellen de verkoopcijfers mee, net als de uitstraling van het pand en de showroom. Verder beoordeelt Harley-Davidson het opleidingsniveau van het personeel, het businessplan en de klantactiviteiten. 

“Om de Bar & Shield Award voor het tweede jaar op rij te winnen, is een enorm compliment. Van Harley-Davidson, maar vooral ook van onze klanten”, zegt Bas Leek, eigenaar van West Coast Motors in Alkmaar. “Zelf hebben we altijd al het gevoel gehad op de goede weg te zitten. Deze prachtige prijs bevestigt dat dit ook door onze klanten zo gewaardeerd wordt.”

“Dat West Coast Motors in Alkmaar opnieuw de Bar & Shield Award in de wacht sleept, bewijst dat de dealer voortdurend zoekt naar perfectie. Vorig jaar speelde het nieuwe pand een belangrijke rol bij de winst – dit jaar blijkt dat het gaat om de som der delen: een optimale klantbeleving, enthousiast personeel en veel mogelijkheden voor demoritten”, zegt Francis Nijman, District Manager van Harley-Davidson Benelux. “De prijs geeft aan dat West Coast Motors gewoon een leuke zaak is om te bezoeken – ook voor niet-Harley-rijders. Je zult ter plekke zien dat alles in het werk is gesteld om de unieke Harley-beleving zo laagdrempelig mogelijk te maken.”

Meer informatie over West Coast Motors in Alkmaar is te vinden op www.westcoastmotors.nl.

 

Yard Builts compilatie

0

Foto’s: Yamaha

Natuurlijk dient het gevierd te worden dat de VMAX dit jaar dertig jaar is geworden. Maar Yamaha doet niet aan vieren. Eren. Dat komt er meer bij in de buurt. De Yard Built VMAX ‘Infrared’ van het Duitse JvB Moto, is een waardig eerbetoon aan de dikke Yamaha. Wij duiken het archief in op zoek naar die andere Yard Builts, er is immers al genoeg geschreven over de Infrared.

De Yard Builts zijn een serie custom motoren die bij de gratie van de Japanse producent bestaan. Yamaha biedt kleine bedrijfjes – die gespecialiseerd zijn in het modificeren van motoren – de kans om samen te werken met hen. Op die manier kunnen die bedrijven aan hun naamsbekendheid werken en doet Yamaha ideeën op voor toekomstige modellen. Noem het ‘specials’. Maar de bedrijven bouwen niet maar één motor. Nee, als jij ook zo’n speciale versie wil hebben dan is dat mogelijk! Yamaha laat de bedrijven namelijk de ombouwkit verkopen zodat je zelf de special in elkaar kan zetten. Of je vraagt ze het gewoon voor je te doen. Maar echt custom kun je het dan niet meer noemen.

Project ‘Yard Built’ startte in 2012 toen het Deense bedrijf Wrenchmonkees gevraagd werd om de XJR1300 te bewerken. De Denen maakten er een caféracer van onder de naam ‘Monkeefist’.

Yamaha XJR1300 Monkeefist

De tweede Yard Built werd gebouwd door het Italiaanse Deus. Een bekende naam in de wereld van de customs. Ook zij gebruikten de XJR1300. Zie hier ‘Project X’.

Yamaha XJR1300 Project X

Van een Yamaha SR400 maakte het Deense Wrenchmonkees de ‘GibbonSlap’. Dat is een knoop waarmee matrozen van zich afsloegen als ze aan wal waren.

Yamaha SR400 GibbonSlap

Opnieuw is de beurt aan Deus en opnieuw nemen zij een XJR1300 als basis voor een creatie: de ‘Eau Rouge’.

Yamaha XJR1300 Eau Rouge

Met ongeveer hetzelfde idee als dat van Deus bouwde het Italiaanse tijdschrift ‘Lowride’ een Yamaha XV950 om naar een straatracer. De ‘Pure Sports’ is geïnspireerd door de legendarische FZ750 uit de jaren tachtig. 

Yamaha XV950 Pure Sports

Opnieuw een Yard Built SR400. De ‘Homage’ is een homage aan de XT500. De motor is gebouwd door de broertjes Bender uit Duitsland.

Yamaha SR400 Homage

Deus wilde ook eens werken met de SR400. Een Scrambler-achtige motor genaamd ‘Lightning’ is het resultaat.

Yamaha SR400 Lightning

Na al die Europese bouwers was het tijd voor een bedrijf van eigen bodem volgens Yamaha. Keino gaf hun eigen draai aan een XJR1300 door een custom tank en hun eigen Springer voorvork waardoor het aangezicht van deze XJR ronduit bizar is. ‘Rhapsody in Blue’ is een echte one-of-a-kind.

Yamaha XJR1300 Rhapsody in Blue

Het Duitse KEDO bracht twee versies van de SR400. De ‘Stallion’ (turquoise) en ‘Bronco’ (goudgeel).

Yamaha SR400 Stallion en Bronco

De broertjes Bender maakten van de XV950 een ‘Boltage’. De speciale Hattech uitlaatdempers geven deze café racer zijn authentieke grom.

Yamaha XV950 Boltage

Marcus Walz uit Duitsland gebruikte eveneens een XV950. ‘El Raton Asesino’ is de bruutste naked die je kunt bedenken.

 Yamaha XV950 El Raton Asesino

Aan al het moois komt een eind en zo ook aan deze compilatie. Dat er nog maar velen Yard Builts mogen volgen, want ze zijn toch verfrissend anders.

Nederlands snelste dame gaat ONK MX2 uitdaging aan

0

Dit is een persbericht. De redactie van MOTOR.nl is dus niet verantwoordelijk voor de inhoud. Heb je zelf een persbericht dat je graag op MOTOR.nl ziet? Dan mail je deze naar redactie@www.motor.nl.

Nederlands snelste dame in de motorcross, Nancy van de Ven uit Vlissingen, zal zich dit jaar proberen te kwalificeren voor alle wedstrijden om het Open Nederlands Kampioenschap MX2. De laatste twee seizoenen werd ze vijfde in het Wereld Kampioenschap Dames en aan de hand van deze prestaties is ze nu opgenomen in de internationale KNMV selectie.

Ze heeft er twee leerzame KNMV stages in Spanje opzitten en ze is er klaar voor om volgende week richting Qatar te vertrekken voor de eerste wedstrijd om het Wereld Kampioenschap. Een week na Qatar is de tweede Grand Prix in Thailand en daarna komt ze terug naar Nederland om op 15 maart in Gemert te gaan proberen zich te kwalificeren voor de wedstrijd.

Voor Nancy is het niets nieuws om tussen de mannen te rijden. In haar hele carriere heeft ze tegen de mannen gestreden en wist ze vele successen bij elkaar te rijden. Wel is Nancy zich ervan bewust dat het kwalificeren voor een ONK-wedstrijd niet zonder slag of stoot zal gaan. ‘’Het zal niet makkelijk worden om mijzelf te kwalificeren maar ik ga het gewoon proberen en dan zien we wel hoe we ervoor staan. Meestal komen er in de tweede seizoenshelft iets minder rijders op een ONK af waardoor de kans wellicht groter wordt dat ik er bij zit’’.

Ondanks het feit dat ze dit jaar naast de wedstrijden om het Wereld Kampioenschap van start gaat in het MX2 nationale kampioenschap van de KNMV mist ze volgens de normale weg teveel wedstrijden om in aanmerking te komen voor een ONK start. Daarom heeft ze van de KNMV dispensatie gehad zodat ze toch aan de ONK wedstrijden kan deelnemen. ‘’Op 1 maart mis ik gelijk al de eerste nationale wedstrijd in Heerde omdat ik dan in Qatar zit. Gedurende het jaar vallen er vaker wedstrijden samen zodat ik op voorhand al kansloos zou zijn geweest om in aanmerking te komen voor een ONK start. Omdat de KNMV de leden van de internationale selectie stimuleert om in het ONK van start te gaan, krijg ik toch de kans om deze uitdaging aan te gaan’’.

Op zondag 15 maart weten we rond de klok van 11:00 uur of Nancy er in geslaagd is om zich te kwalificeren voor de wedstrijd! Voor meer informatie over het Open Nederlands Kampioenschap in Gemert kunt u kijken op www.gemert.mx en binnenkort op www.onk-motocross.nl.

 

Getest: Jialing JH600

0

Tekst: Ad van de Wiel, foto’s: Raymond de Haan

Het vooroorlogse prijspeil van Chinese motoren vloeit vanzelfsprekend voort uit de lage lonen, maar vooral uit de onwaarschijnlijke productieaantallen. Een Chinese motorfabrikant denkt niet in duizenden exemplaren, maar in miljoenen. De Jialing JH600 is de uitzondering die de regel bevestigt. Naar zeshonderdjes is in Zuidoost-Azië geen vraag, want daarvoor zijn ze simpelweg te duur. Jialing kan de JH600 alleen produceren omdat de motorfiets ook een zijspancombinatie voor het Chinese leger aandrijft. Die driewieler rolt in de vertrouwde absurde aantallen van de lopende band.

Cultuurshock
Naast de duizenden zijspannen produceert Jialing jaarlijks een paar solomotoren voor de export. Die gaan in Nederland voor € 6499 over de toonbank. Daar zit een pijnpuntje; motoren als een Honda CB500F en een Suzuki Bandit 650A kosten namelijk hetzelfde. Een charmeur als de Yamaha MT-07 kost slechts € 500 meer. Hoe houdt de Chinese eencilinder zich ten opzichte van dit Japanse meercilindergeweld?

Op vermogen delft de mono het onderspit tegen alle concurrenten. De eencilinder produceert een magere 38 pk. Zoals het een dikke mono betaamt, produceert de Jialing flink wat trillingen als hij aan het werk moet. De trillingen komen vooral door via de benzinetank. De voetsteunen en handvatten blijven er grotendeels van gevrijwaard. Het blok voelt het levendigst tussen de 4000 en 6000 toeren per minuut. Bij 100 km/h loopt het blok precies 5000 omwentelingen. Het is direct het gebied waarin het blok zich het meest op zijn gemak voelt, het spint er van genoegen. Onderin heeft het blok weinig te bieden door een chronisch gebrek aan pk’s. Onder de 3000 toeren is de mono sowieso bokkig. Een gebruiksaanwijzing heeft dit blok dus niet nodig. Onder de 3000 toeren heb je niets te zoeken en boven de 6000 toeren ook niet, omdat er amper pk’s bijkomen.

Tot een cultuurshock leidt een ritje met een Chinees niet. Het blokontwerp is van het Oostenrijkse AVL en dat deed eerder ervaring op met eencilinders van Rotax. Het voelt daarom allemaal redelijk normaal en vergelijkbaar met andere eencilinders. De versnellingsbak en koppeling vragen niet om kolenschoppen van handen en gespierde voeten. De injectie is redelijk verfijnd, alleen voelt de inspuiting wat rommelig bij gas afsluiten en weer opnemen. Dan loopt de JH600 een fractie van een seconde niet spatzuiver.

Europees spul
De zithouding voelt eveneens herkenbaar. Denk aan motoren als een Suzuki Freewind en je krijgt als vanzelf het juiste beeld op het netvlies. De voetstepjes staan comfortabel laag en door de smalle bouw niet al te ver uit elkaar. Het harde zadel is breed, waardoor het zitje zelfs in de lage stand (790 millimeter) redelijk hoog boven de grond zweeft. Het brede stuur valt vanzelf in de handen en in het zadel voelt de Jialing allemaal erg logisch aan. Dat verandert als je gaat staan. De offroad-uitstraling zet je op het verkeerde been, maar staand op de steppen voelt het onnatuurlijk.

Onder het zadel ontbreken de rotzooi en wirwar van kabels die je toch stiekem verwacht bij een Chinese motorfiets. Het ziet er zelfs clean en strak uit, met mooie, waterdichte stekkerverbindingen. De elektronica komt – en dat wekt vertrouwen – van Bosch. Achter het dashboard schuilt een andere Duitse gigant: Siemens. Ook voor de vering vertrouwt Jialing op Europese kwaliteit, want Showa-materiaal veert de boel voor en achter af. 

Over de elektronica valt er niets te klagen, maar de lampjes in het (auto)dashboard mogen wel wat helderder branden. De vering bewijst eens te meer dat de aannames over dubieuze Chinese kwaliteit niet altijd terecht zijn. De vering voelt harder dan verwacht. Angst voor een soort fietspomp – een lek exemplaar ook nog – blijkt ongegrond. De Showa’s slaan zelfs een beetje door naar de harde kant. De monoschokdemper reageert bijvoorbeeld te stug op verkeersdrempels. Het achterwiel volgt niet mooi, maar wipt over de drempel heen en dat voel je.

Niets Blikkerig
Een offroad als een JH600, Ténéré of Freewind koop je niet voor het betere stuurwerk. Hiermee raffel je niet op haren en snaren een ‘stratencircuit’ af. Zolang het allemaal met een passend tempo gaat, kwijt de Jialing zich goed van zijn taak. Met het stijgen van de hellingshoeken daalt het vertrouwen in de stuurcapaciteiten. Diep op één oor voelt het niet volledig vertrouwd, maar als je dat wilt, bestaan er betere motoren.

Ook de remmen sluiten mooi aan bij andere straatgerichte offroads. Remmen vraagt om stevig knijpen, anders vertragen de enkele remschijf voor en achter niet al te heftig. Daarin heeft deze motorfiets goed gezelschap. De meeste offroads remmen niet al te bruut, om ook in het veld uit de voeten te kunnen. Naar ABS kun je overigens lang zoeken, want dat zit er niet op. 

Het ontbreken van een veiligheidsvangnet als ABS typeert de JH600. Het is een motorfiets uit het heel recente verleden. De knoppen op het stuur, het design, de prestaties en het rijgedrag voeren je terug naar de jaren negentig. De evolutie van motoren heeft sindsdien niet stilgestaan, maar dat betekent niet dat de Jialing een onrijdbaar ouderwets ding is. Integendeel zelfs.

De Jialing staat duidelijk een treetje hoger dan veel van de blikkerige Chinese namaakmotoren die op motorbeurzen te zien zijn. Eventuele angst voor een ondermaats kwaliteitsniveau lijkt ongegrond. Op de algehele afwerking is weinig af te dingen en sommige onderdelen – zoals de spaakwielen – zijn gewoon knap te noemen. Het rijwielgedeelte vertoont geen overeenkomsten met een wokkel en de zithouding is prima. Rest er slechts één probleem: de prijs van de motorfiets. De concurrentie van modernere motoren is groot. Tenzij je op zoek bent naar een unieke motorfiets die misschien wel het begin markeert van kwalitatief goede motoren uit China.

[justified_image_grid ids=21711,21712,21713,21714,21715,21716]

NIWA Motorservice officieel KTM Street Dealer

0

Dit is een persbericht. De redactie van MOTOR.nl is dus niet verantwoordelijk voor de inhoud. Heb je zelf een persbericht dat je graag op MOTOR.nl ziet? Dan mail je deze naar redactie@www.motor.nl.

In Zwaagdijk kunt u vanaf nu terecht voor het complete KTM Street assortiment, KTM PowerWear en KTM PowerParts. 

De 2015 KTM Street range bestaat uit de volgende modellen:

– KTM 1290 Super Adventure
– 1190 Adventure ( R )
– 1050 Adventure
– 1290 Super Duke R
– 690 Duke ( R )
– 390 Duke
– 125 Duke
– 690 SMC R
– 690 Enduro R
– 1190 RC 8
– RC 390
– RC 125

NIWA Motorservice, met als eigenaar Nico Wagenaar, is een dynamisch motorbedrijf sinds 1995. Het bedrijf is ontstaan vanuit de passie voor motoren en motorsport. Ze streven naar een goede service, waarbij een tevreden klant voorop staat. NIWA Motorservice investeert veel in gereedschap en afstelapparatuur om het serviceniveau op een hoog peil te houden. De motor-arena is hun werkplaats en de showroom het visitekaartje. 

NIWA Motorservice is READY TO RACE!

Openingstijden
Maandag: Gesloten
Dinsdag: 08.30 – 17.30 uur
Woensdag: 08.30 – 17.30 uur
Donderdag: 08.30 – 17.30 uur
Vrijdag: 08.30 – 17.30 uur
Zaterdag: 08.30 – 16.30 uur

Adres
Tulpenmarkt 1
1681 PK Zwaagdijk-oost
Tel: 0228-564000

Website: www.niwa.nl 

Kijk op www.ktm.nl voor een compleet overzicht van de 2015 KTM modelrange. 

Getest: Ducati Scrambler

0

Zo, meteen maar met de deur in huis: de Scrambler is de duurste niet. Zeker niet voor Ducati-begrippen: € 9.290,- moet de Scrambler kosten. Door welke bril je deze prijs ook bekijkt, scherp is ’ie. Kijk je naar andere vintage types als een Kawasaki W800 of Triumph Bonneville dan is de Ducati ietsepietsie goedkoper, kijk je naar ‘middenklassers’ met een vergelijkbaar slagvolume en/of motorvermogen, dan is de Scrambler op z’n minst concurrerend.

Basismodel is de Icon. Het is een van de vier vaste familieleden waarop de Scrambler-kurk nu drijft. De andere drie zijn de Urban Enduro, de Classic en de Full Throttle; dit zijn geen totaal andere motorfietsen, maar eerder interpretaties van Ducati zelf welke kant het allemaal uit kan met het Scrambler-thema. Je kunt het zo gek maken als je zelf wilt; variërend van een ander tankschildje, een set zijtassen, een koplamprooster tot spaakwielen en een crossstuur. Je hoeft trouwens geen afgestudeerd bouwkundige te zijn om zelf aan het verbouwen te slaan, alles is zoveel mogelijk ingericht op klik-klakwerkzaamheden. Duplo voor volwassenen. 

Wat opvalt is dat de 803cc-twin lekker potent oppakt bij lage toeren. Laatste is niet geheel toevallig. Ducati heeft de inmiddels beproefde 11?-techniek (kortere klepoverlap) namelijk ook laten neerdalen op deze tweekleps-luchtkoeler, bekend uit de Monster 796. Dat zorgt voor een voelbare verandering in karakter. De desmo pakt lekker gretig op bij lage toeren en dat zorgt vooral in een ‘urban’ omgeving voor een aangename portie actie in de tent. Krijgt de Scrambler wat meer ruimte om de benen te strekken, dan merk je dat de twin niet extreem heftig naar z’n toptoeren en -vermogen (75 pk bij 8.250 tpm) snelt, maar gezien het inzetgebied van deze tweewieler is dat toch bijzaak. Tussen de 2.000 en de 6.000 tpm voelt het voller, en daar draait het om. Iets minder aantrekkelijk is de gasreactie.. Het voelt vanuit de dikke, enkele 50mm-gasklep iets te rukkerig. Ga je vlotter rijden (meer gaswisselingen), dan merk je er niet zo veel meer van, maar op constant tempo door stadverkeer is het hinderlijk aanwezig. 

De stabiliteit is wel dik in orde. Ook in de keur aan lange, doorlopende bochten wijkt de Scrambler geen centimeter van z’n lijn, waarbij als prettige bijkomstigheid de grondspeling ook nog eens meer dan voldoende lijkt. Daarmee staat deze Duc direct al 5-0 voor in retroland. Koerswijzigingen gaan niet hypervlug, maar wel mooi in balans en vlot genoeg om ook de sportief georiënteerde hipster op z’n geëpileerde wenken te bedienen. Het Kayaba-veerwerk houdt ondanks de beperkte afstelmogelijkheden (alleen de veervoorspanning achter) zonder al te veel problemen het hoofd koel. 

Remmen doet de Scrambler uit de kunst, het aangrijpingspunt is alles behalve heftig, maar bij doorknijpen bouwt de remkracht mooi progressief op. In geval van nood staat de gerenommeerde Bosch 9.1 ABS-module trouwens paraat. 

Wie trouwens denkt dat Ducati wel beknibbeld zal hebben op de afwerkin komt bedrogen uit. Het ziet er prima uit. Mooie aluminium riem-covers, coole led-lichtpartijen voor en achter, geïntegreerde duohandgrepen, fraai lcd-dashboardje…; het riekt nergens naar ‘budget’. Het enige dat een beetje afbreuk doet aan het vintage-gevoel zijn de moderne ‘Multistrada’-knoppen op beide stuurhelften, knoppen die uitblinken in totale gevoelloosheid, niet alleen in beleving maar ook in bediening. 

De Scrambler is een puike alleskunner die zowel op stuurvlak als in motorprestaties zijn retro-soortgenoten probleemloos op de pijnbank legt. 

[justified_image_grid ids=21597,21598,21599,21600,21601,21602,21603,21604,21605,21606]

Getest: Suzuki VanVan 125

1

Tekst: Joost Overzee, foto’s: David Marvier, MFC Tuning

Als de VanVan louter een jeugdige strandbuggy zou zijn, bedoeld voor A1-rijbewijshoudertjes, waarom hangen ze dan veelvuldig aan vakantiecampers, doorgaans bestuurd en bewoond door profiterende (pre)pensionado’s? “Hm, zou ik dan juist te piep zijn voor deze 125cc?”, peinst de rijder met een halve eeuw levensaanwezigheid. De midlifecrisisbezweerder laat zijn blik reiken over de boulevard met rijen dik aangelijnde recalcitrante Harleys, arrogante GS’en, boos kijkende nakeds en overige vaak venijnig ogende krachthonken uit de ‘Alle Motoren 2014’-catalogi wereldwijd. En ineens begrijpt de VanVan-rijder het: de mensheid lacht hem toe in plaats van uit. Te beginnen bij zichzelf. Sterker nog: het hele leven lacht hem en zijn ontwapenende, geestige VanVan toe.

Ziedaar het eerste kenmerk van de Suzuki VanVan 125: hij intimideert uiterlijk niet, geheel in tegenstelling tot pakweg negentig procent van de nijdig uit de ogen kijkende machines. Met zijn koddige, jolige, tuftuffende uitstraling lijkt de RV125 weggereden uit een Walt Disney-strip. Het ronde koplampje, de olijke ballonbanden, de vette sofa en de dappere plastic spatborden stemmen een ieder zichtbaar vrolijk en blij, waarmee Suzuki’s lolbroek contrasteert met 125cc-genoten.

Zijn warsheid van enige vorm van intimidatie onderstreept de VanVan daarbij door nogal  pretentieloze prestaties. Met 11,6 paardenkrachten uit de luchtgekoelde eencilinder-viertakt levert deze VanVan op papier zomaar 0,6 pk méér dan diens stamvader, de RV125-tweetakt uit 1972; 0,6 pk winnen in ruim vier decennia tijd, dat is bepaald geen wervelende technische vooruitgang waarmee je volle zalen trekt. Maar met uitzondering van de 15 pk sterke Oostenrijkers kabbelt ieders vermogen zo rond die elf tot twaalf paardenkrachten, de topsnelheid tegen de 100 kilometer per uur, met dank aan Europese rijbewijstechnische regelgeving. En van dat powerplafond volgens het A1-reglement klopt in de praktijk soms één, maar vooral géén bal, met name als je de snelweg betreedt. En toevallig is ondergetekende inmiddels 37.700 kilometer lang ook dáár ervaringsdeskundige met 11,8 pk. En ja, nog immer lachend bij iedere rit.

Ook de eencilinder van de VanVan moet je in elk van de (zes) versnellingen tot de nok toe uitmelken om een beetje gevaarloos in te voegen. De hoogste versnelling zul je onder normale omstandigheden alleen met veel vijven en zessen gebruiken; heb je eenmaal wind tegen, dan ben je genoodzaakt je bij 90 à 80 km/u in de vijfde of vierde versnelling tamelijk vogelvrij te voelen tussen het twitterende, appende en telefonerende automobilisme, zeker als je uit een stuk of zes banen de meest linker moet kiezen. Op juist lege snelwegen doe je er soms beter aan de slipstream van een Scania te pakken. Over het geheel genomen voelt de overvolle bak sowieso als een vreemd raderwerk; veelal functioneert deze als een pollepel in de honing, soms echter lijkt de tandwieltrein te stuiten op een hakerig braampje. Hiermee lijkt de VanVan een ingebouwde veiligheidsmaatregel te hebben ingebouwd om rijden met strandslippers te vermijden. Koppeling, gas, knoppenwinkel en overige elementen eten uit de hand, ware het niet dat toepassing van een ouderwets snelgas(hendel) een aanrader zou zijn. Het bestaande gashendel kent een wel heel indrukwekkend lange slag. Waarom zoveel aandacht voor bak en gas? Wel, tijdens de kleine veertigduizend kilometers van mijn Yamaha TW125 moeten er wel honderdduizend(en) gangwissels en draaibewegingen aan het gas hebben plaatsgevonden.

In positieve zin bestaat er geen geschiktere motor dan een 125cc om goed te leren anticiperen (lees: vierwielige aanslagen op jouw welzijn te verijdelen). Nu ogen de VanVan-spiegels nogal aftands, maar reken erop dat je deze functionele topdingen hard nodig hebt als je niet vies bent van snelweggebruik. Nog zoiets paradoxaals is de afwezigheid van ABS op 125cc’s – de Duke 125 daargelaten – terwijl juist beginners er het meest bij gebaat zouden zijn. Maar als toepassing van antiblokkeerremmen de nieuwprijs van een dergelijke motorfiets zo’n twintig procent zou doen stijgen, dan staan ze een jaar later nog met slappe banden in de showroom. Ah, is dat de reden dat 125cc-remmen zo mild worden uitgevoerd? Niet dat het ten tijde van de eerste RV125 anders was; alleen is het verkeersbeeld nu tachtig keer hectischer en loopt elke boodschappenwagen tweehonderd. Hoe dan ook, vertragen en doseren doen de enkele schijf en trommelrem zeer naar behoren, zonder torderen van de soepele voorvork. Met elke situatie komen ze moeiteloos weg, zeker gezien de immer beperkte snelheden en het voordelige rijklaar gewicht van 128 kilogram. Oew, reken erop dat dit feestelijk stuurt!

Naast dat het de ultieme boy meets girl-fiets is, kost een VanVan geen knoop om te rijden. Oké, de aanschaf van € 3699 zal nog de voornaamste drempel vormen, maar verbruiken doet hij vooral lucht, qua verzekering praat je over tientjes en (eenvoudig) onderhoud vraagt hij nauwelijks. 

Met het juiste relativeringsvermogen en wat gevoel voor antiheroïek is het beschikken over een treurig A1-rijbewijs plots geen straf meer. Een ‘vol’ rijbewijs evenmin. Iedereen, inclusief het leven en je alter ego, lacht je toe. En je hoeft niet eens zelf de slingers op te hangen, zo simpel lukt het versieren en sjansen met de VanVan. Zeker a la playa! Waar je – al ga je naar Strand Nulde –  natuurlijk rijdend naar toe zoeft. Want een VanVan beschouwen als hooguit een leuk ding achter op de camper, dat is toch echt deze motorfiets en je goede humeur tekortgedaan.