Borgo Panigale wil een verse doelgroep aanboren met de Scrambler, niet zomaar een nieuw type, maar een geheel nieuw ‘merk’ binnen de Ducati gelederen. Doel is de jonge, trendgevoelige motorrijd(st)er over de streep te trekken met een scherp geprijsde, vlot gestylede, luchtgekoelde twin. En dat alles op modulaire basis: duik in de oneindige accessoirelijst en puzzelen maar. Randy van der Wal fladderde naar Palm Springs, Californië, voor een eerste kennismaking. We spraken hem.

Even voor de duidelijkheid, hoeveel Scramblers zijn er nu eigenlijk?
Ducati biedt vier types aan, de Icon, de Urban Enduro, de Full Throttle en de Classis. De basis is hetzelfde; een luchtgekoelde 803cc V-twin (bekend van de Monster 796) in een nieuw rijwielgedeelte. De Icon is de meest basic versie en daarmee de goedkoopste met €9.290,-. De andere drie zijn door Ducati al iets aangekleed en laten zien welke richting je zoal op kunt. Het trio is grofweg zo’n 1.000 euro duurder dan de Icon. 

Maar je kan zelf dus ook iets samenstellen?
Precies, dat is juist de truc. Je kunt van een Icon een Urban Enduro maken en vice versa, en alles er tussenin. Een ander tankschild, een ander spatbord, een ander stuur, een hoge uitlaat, spaakwielen in plaats van gietwielen…ga zo maar door. De keuze is reuze, beetje afhankelijk hoe drastisch je het uit de klauwen wilt laten lopen op financieel vlak. 

Moet de uitlaat trouwens standaard al niet ‘bovenlangs’ lopen?
Qua sexappeal weldegelijk. Toch was de oer-Scrambler uit de jaren-70 in eerste instantie niet uitgerust met een hoge uitlaat, uit historisch oogpunt klopt het dus wel. Bovendien is een loeihete uitlaat ter hoogte van de bips van een eventuele duopassagier niet-je-dat wat comfort betreft. Het praktische aspect speelde hier dus ook een rol.

Het lijkt erop dat Ducati qua marketing aardig los gaat op de Scrambler. Het woord ‘hipe’ is bijna een understatement. Maar rijdt het ook een beetje?
Ja, het is gelukkig meer dan ‘pr’ alleen.  Onder die dikke marketinglaag zit een heel fijne motor die gezien z’n prijsstelling uiterst volwassen voor de dag komt. Het Monster-blok loopt onderin gretiger door toepassing van de inmiddels beproefde 11-graden (klepoverlap) techniek. Geen mega-power, wel mooie vloeiende afgifte. Rijwieltechnisch heeft de Scrambler z’n zaakjes ook prima voor elkaar. De lange 150 mm veerwegen zorgen voor het nodige comfort zonder dat het Kayaba veerwerk al te veel inboet aan stuurscherpte. Het voelt gemakkelijk, iets wat (ook) de beginnende rijder zeker zal aanspreken. Mindere punten zijn de wat rukkerige gasreactie vanuit het nieuwe, enkele 50 mm gasklephuis en de vage, stroeve bak.

Resumé?
Ducati heeft voor weinig geld een uiterst sympathieke motorfiets neergezet, inclusief state-of-the-art Bosch-ABS en radiale vierzuiger remklauw, maar vooral een motor die haarfijn inspeelt op de almaar groeiende lifestyle-scene. De Scrambler-belevingswereld waarin je wordt ondergedompeld werkt aanstekelijk, de mogelijkheden qua aankleding zijn legio. Hoe je het ook bekijkt, je kunt niet ontkennen dat er sprake is van een verfrissende aanpak. Zeker in een prijssegment dat het toch vooral moet hebben van ‘degelijkheid’ en de daarbij horende 13-in-een-dozijn motoren. Nu nog kijken hoe het publiek reageert, Ducati zet hoog in namelijk.

[justified_image_grid ids=21467,21468,21469,21470,21471,21472,21473,21474,21475,21476,21477,21478,21479]