KTMs 690cc tellend LC4-blok is het uitgangspunt van niet minder dan drie modellen; de Enduro, de Duke en de SCM R. Die laatste hebben we getest, en de supermoto maakt de ‘super’ in de naam meer dan waar.

Om te beginnen heeft KTM de boeg finaal omgegooid. Bij een supermotard wil je ver naar voren zitten en veel contact met motor. Normaal duwt de brandstoftank je naar achteren de knieën naar buiten, maar niet bij de 690 SMC R. KTM heeft de airbox namelijk niet achter maar boven het blok geplaatst, en de tank naar achter en onder het zadel. Dat maakt dat je haast tegen het balhoofd zit. Precies waar je wilt zitten om maximale controle te hebben. Omdat de twaalf liter tank vervolgens  niet de vorm van de voorkappen bepaalt, zijn ook de contactvlakken ideaal geplaatst. Het klinkt allemaal al ‘super’, maar het wordt mooier.

De SMC heeft namelijk een vernieuwd blok. Wel de oude LC4-benaming prijkt op het motordeksel, maar intern is de boel flink aangepakt. Extra balansassen, dubbele ontsteking met per een mapping per bougie en verder heel veel fine tuning tillen het blok naar een hoger plan. Anderzijds gaat het gewicht juist omlaag. Het blok weegt namelijk slechts 38 kilo. Dat roept al snel de angst op dat de 690 om de paar draaiuren helemaal uit elkaar kan, maar er is niets om voor te vrezen. KTM heeft namelijk ook rekening gehouden met het milieu en onderhoudsvriendelijkheid. Door niet voor een idioot koppel en vermogen te gaan, weten de Oostenrijkers de onderhoudsintervallen te verruimen naar 10.000 kilometer, en daarnaast zou de Supermoto ook nog tien procent zuiniger moeten zijn. Dat wil niet zeggen dat de 690 slapjes is. 70pk en evenveel Newtonmeters koppel maken de SM meer dan potent genoeg. Overigens is 10.000 kilometer een flinke afstand, zeker op een Supermoto. Wat een behoorlijk zorgeloze tijd gooien en smijten belooft. Overigens zul je met flink de hooligan uithangen wel al voor die gestelde afstand aan de banden en remmen moeten controleren, maar dat is wat de supermotardliefhebber op de koop toe neemt. 

Waar je bij een supermoto op rekent, is power. En dan vooral bruikbaar power. Ook daar heeft KTM weer grof ingezet. Ride-by-wire in combinatie met vier mappings maken de 690 SMC tot een machtig wapen. KTM gelooft namelijk in het principe van ‘natural big bang’. In andere woorden; rake klappen. Goed verdeelde afgifte van het vermogen, wat voor perfecte grip zou moeten zorgen aan het achterwiel. En dat is perfect gelukt. Zeker gecombineerd met het ABS in de éénkanaalsmodus, waar alleen het voorwiel onder remmen niet meer kan blokkeren, valt er met de 690 SM te sliden tot je scheel ziet, en ook wheelies doet ‘ie zonder moeite, terwijl je waar nodig de rem vol erbij kunt pakken zonder risico. Het soepele blok slingert het vermogen zo in de ketting dat het achterwiel constant toestaat om op de rand van grip en slip te rijden. De limiet overschrijden staat het door WP afgeveerde rijwielgedeelte ook toe, zonder zenuwachtig te worden. Al is die controleerbaarheid ook deels te danken aan de Continental SM-banden die de fiets standaard meekrijgt. 

Ook al heeft KTM met de LC4 weinig echt grote vernieuwingen gedaan, maar desondanks mag het de 690 SMC R er zeker zijn. Namelijk een haast handzame, maar toch scherpe middelgrote supermotard met een prima vermogen. En zo bewijst de 690 Supermoto dat de kenmerken comfort, controle en vermogen ook prima samen kunnen gaan.

[justified_image_grid ids=20362,20363,20364,20365]

Het motorblok van de 250 SX-F is de sterkste van de productie-crossers in het MX2-segment. Voor 2014 heeft KTM de fiets aardig onder handen genomen, waarbij de keuze voor een vijfbak in plaats van zesbak misschien wel de meest opvallende is.

Naast de nieuwe versnellingsbak, die 250 gram lichter is dan voorheen, heeft KTM ook het binnenwerk van zowel voorvork als schokdemper aangepakt, kreeg de voorrem nieuwe remblokken én een nieuwe rempomp, waarna tal van details zoals een licht aangepaste uitlaatdemper én aangepast zadel het predikaat ‘vernieuwd’ nog wat aandikken. Maar echt nieuw? Nee, dat is de SX-F niet.

Dat neemt niet weg dat de KTM wel behoorlijk nieuw aanvoelt. Dit heeft vooral te maken met de nieuwe veringsettings én de vijfbak. De vering staat echt een stuk harder dan voorheen en dat betaalt zich, zeker op een harde crossbaan, goed uit. De feedback is helder en je durft in het zadel van deze 250 soms nét wat meer dan in die van de concurrenten. Echter, de keuze voor een vijfbak begrijpen we niet helemaal. Één en ander wordt gecompenseerd door het hoge vermogen, maar op een recht stuk mis je de overdrive. Alhoewel… op typische Nederlandse zandbanen zul je ‘m niet missen en er slechts voordeel van hebben. Het ligt er dus ook maar aan waar je het liefst crosst.

Als het om hard rijden gaat is het machtige motorblok z’n grootste troef. De eencilinder houdt z’n vermogen écht lang vast, nagenoeg tot aan de toerenteller. Toegegeven, bij lage toeren geeft de SX nauwelijks thuis, dus je moet ‘m wel actief berijden. Het rijwielgedeelte laat daarbij geen enkele steek vallen. Hierbij blinken de remmen uit. De Brembo’s kennen totaal geen fading en leveren zelfs als de sessietijd vordert keer op keer dezelfde actie.

Maar, we moeten wel opmerken dat de KTM een machine is die het nodige van z’n berijder vraagt. Zonder noemenswaardige conditie of weinig ervaring kun je het wel schudden op deze SX-F. Hoewel het gretige motorblok hiervoor hoofdverantwoordelijk is, speelt de harde vering hierin ook een rol. Je moet fysiek aan de bak om de wetten van de zwaartekracht te compenseren, maar anderzijds blijft de KTM op een technische passage mooi strak en rustig, alwaar je op een crossmotor met zachtere vering meer aan het worstelen bent. 

Het mag duidelijk zijn: de vernieuwde SX is een competitieve machine die binnen het MX2-segment een echte topper is. Een echte aanvalsmachine voor jonge gasten die conditioneel en fysiek het nodige te bieden hebben, of juist voor de meer ervaren rijder die het klappen van de zweep inmiddels wel kent. De echte amateur daarentegen, heeft waarschijnlijk meer plezier op een meer vergevingsgezinde machine. Want vriendelijk en keurig opgevoed: dat is deze KTM echt niet. Alhoewel de elektrische starter best aangenaam is!

Foto’s: Raymond de Haan

[justified_image_grid ids=19475,19476,19477,19478,19479,19480,19481,19482]