Suzuki en Kawasaki zijn al een tijdje aan het ontwikkelen met turbo’s en superchargers, zie de technische uitleg hier. Van Suzuki hebben we echter al een tijd niets gehoord, maar Kawasaki bouwt de spanning nu serieus op. Vannacht hebben ze het geluid van de Ninja H2 online gezet, wat ons betreft een bewijs voor een supercharge-fiets en dus bevestiging van het gebruik van het viercilinder motorblok bovenaan dit bericht. Tijdens het schakelen hoor je het motorblok namelijk duidelijk lucht afblazen. Wat dat betreft kan het natuurlijk ook nog een turbo zijn, maar Kawasaki heeft eerder duidelijk gemaakt zich op een supercharger te richten.

Het blijft een raadsel waarom Kawasaki voor de typenaam H2 kiest, want dat was toch echt ooit een tweetakt-motorfiets.

Luister zelf en oordeel, het filmpje met geluid staat hieronder.

Een motorrijder die vanmiddag op de A9 pech kreeg, en z’n motor daarna op de vluchtstrook parkeerde, heeft héél veel geluk gehad. Bovenstaande foto spreekt boekdelen: de BMW werd op de vluchtstrook van achteren geschept door een automobilist die kennelijk zat te slapen.

Gelukkig had de motorrijder zichzelf al in veiligheid gebracht en zag hij z’n R1100R voor zijn ogen tot schroot gereden worden. Uiteindelijk was de schade dus niet groter dan twee beschadigde voertuigen en enkele kilometers file!

Ik geef het toe: ik ben een verwende sik. Als gehoorzame stukjesschrijver voor MOTO73, MOTOR Magazine en MOTOR.nl doe ik wat m’n baas me opdraagt. Eergisteren reed ik ‘in opdracht van’ op het circuit van Modena met de nieuwe RC390. Inderdaad: wat vervelend nou… Maar hoewel de naam Modena historie ademt vanwege de Ferrari-achtergrond, is het circuit klein en nieuw. Best een leuk baantje maar niet één die me over tien jaar, hangend aan de toog, nog eens over de tong gaat. Dat is met andere circuits wel anders…

Het Yas Marina Circuit in Abu Dhabi bijvoorbeeld. Een protserig speelparadijs voor oliesjeiks en Ferrari-bobo’s. Het circuit is een biljartlaken aan blinde en soms levensgevaarlijke bochten. Hoge stalen vangrails vlak langs het asfalt en nauwelijks uitloopmogelijkheden maken het tot een klein Macau-voor-de-elite, met inpandige jachthaven en overkoepelend hotel als absoluut diepte/hoogtepunt. Het Losail Circuit in Qatar is qua protserigheid vergelijkbaar, maar dat is tenminste nog een echt GP-circuit. En dus ook veilig en uitdagend. Uitdagend was het vooral omdat ik er ’s nachts reed, met een 5,5-kilometer lang lint van stadionverlichting als bewegwijzering. Magisch, zoiets maak je mits je niet Iwema, Edwards of Rossi heet maar één keer mee. Of nooit.

Als echt magisch ervaar ik eigenlijk elke rit op een GP- of WSBK-circuit. Daar waar de grote namen ook rondetijden klokken, zoals op Estoril, Portimao, Valencia, Aragon, Jerez, Imola, Misano, Hockenheim en Spa. Ik ken het van TV, mijn helden reden er en duels die in m’n geheugen gegrift staan werden er uitgevochten. Om er dan ook echt zelf te rijden, de bochtendynamiek herkennend en mezelf inbeeldend dat die lege tribunes tjokvol zitten: magisch.

Toch proef ik een duidelijk verschil aan beleving van een circuit. Op nieuwe circuits, zoals Aragon en Portimao, ontbreekt het vaak aan sfeer, aan historie. Tja, is dat belangrijk? Vast niet als je puur professional bent, een topcoureur die ergens rijdt om te trainen en om rondetijden te klokken. Maar als liefhebber…

Want natuurlijk kom je in de eerste plaats om te rijden, maar juist de randzaken, de historie en de sfeer tillen het naar het allerhoogste niveau. Neem de toegangspoort van Imola: dat bezorgt me al kippenvel. I-mo-la: een asfaltlegende, deels vervallen en met mosgroen uitgeslagen tribunes. Onder die toegangspoort denk ik terug aan alle magische duels die daar zijn uitgevochten, aan het WSBK-duel tussen Edwards en Bayliss begin deze eeuw, bijvoorbeeld. Om dan zelf daar te rijden, op hetzelfde asfalt tussen de lege tribunes die dienst doen als bijzonder effectieve galmbak, dat is magisch. Langs de plek waar Senna het leven liet, notabene. Pure historie, alsof je door een flikkerend zwart-wit-beeld rijdt. Voor mij persoonlijk is dat veel mooier dan Portimao, Aragon en zeker Yas Marina. 

Het mooie is dat ik ons eigen Assen steeds meer begin te waarderen. Ik hoor het geleuter van de ‘oude generatie’ die de Noordlus nog heeft verslonden aan, maar het doet me weinig. Qua lay-out vind ik het TT Circuit echt de mooiste baan die ik ooit heb gereden, met de knik Hoge Heide-Ramshoek als absoluut hoogtepunt, nipt verkozen boven de snelle Ruskenhoek. Het is een modern circuit dat qua faciliteiten veel beter is dan andere circuits met historische waarde, maar toch wel die legendarische naam heeft. ‘The Cathedral’, zo wordt ons Assen toch echt wereldwijd genoemd. En terecht.

Vaak is het gemekker wat je hoort over Assen. Over geluidspalen, het eeuwige gezeik over de vroegere lay-out en ander geleuter. Misschien heb ik geluk dat ik het ‘oude Assen’ niet heb meegemaakt en heb ik geluk dat ik onderdeel ben van de rubberen-stoeptegel-generatie: uitloopstroken van asfalt en kunstgras vind ik heerlijk. Je eigen limiet overschrijden zonder een onderbroek vol grind, ik verkies het boven een hardhandige kennismaking met ‘lekker ouderwetse’ hekken of schuttingmateriaal zoals je het op autocircuit Zandvoort ziet. 

Assen is een unieke circuit dat bomvol historie zit, maar wél de veiligheid en faciliteiten biedt die je van een GP-circuit mag verwachten. Het is waarom rijden op Assen telkens weer een overdonderende ervaring is. En wat mij betreft houdt het de heilige status tot in de eeuwigheid. De TT Hall mag dan het mausoleum van de oude Noordlus zijn, maar als die hal aan m’n linkerhand ligt en ik instuur op het langdurige rechtsdraaiende genot dat Ossebroeken heet, ben ik intens gelukkig.

Foto: Jacco van de Kuilen

Speciale parkeerplaatsen voor vrouwen kennen we al. Alhoewel, sinds een klacht bij het Meldpunt Discriminatie heeft de gemeente Harderwijk de regels aangepast (klik). Een Britse verzekeraar gaat echter nog veel verder. Zij pleiten voor aparte rijstroken voor vrouwen, en benadrukken de ‘noodzaak’ hiervan met cijfers: in Groot-Britannië gebeurden vorig jaar 114.190 ongelukken waarbij mannen betrokken waren, tegenover 70.470 crashes waarbij een vrouw het stuur vasthield. Toch raakte 53% van de vrouwen bij ongelukken zwaar gewond, terwijl dit percentage bij de mannen 38% was.

De verzekeraar blijkt het verhaal erg series te nemen: “Als de leidende Britse verzekeringsmaatschappij voor vrouwelijke bestuurders menen wij de oplossing te hebben voor het creëren van veilige wegen.” Om daar nog even aan toe te voegen dat mannen vier keer vaker een verkeersovertreding begaan dan vrouwen.

Wij vinden het een mooie aanleiding om nog maar eens te pleiten voor een extra rijstrook voor motorrijders. In de ochtendspits de spitsstrook vrijstellen voor enkel tweewielers? Tja, als er al over rijstroken voor vrouwen wordt gedacht, dan is de rijstrook voor óns toch zeker geen slecht plan!