Wereldkampioen Supersport Sam Lowes debuteert dit jaar in de Moto2. Hij rijdt voor het Italiaanse Speed Up, het bedrijf van voormalig 250cc-GP-coureur Luca Boscoscuro. Eén van de monteurs is Andrea Ballerini, ook al een voormalig GP-rijder. Een belangrijke rol is weggelegd voor Torleif Hartelman. “Voor mijn functie bestaat geen omschrijving”, zegt Torleif. Is ‘praatpaal’ een omschrijving die de lading dekt? Dat moet Hartelman beamen. “Hij kan bij met alles terecht. De puur technische zaken deelt hij met de crew-chief, iemand met wie ik al heb samengewerkt bij Chaz Davies.”
Hoewel er in de GP’s in de Moto2 met slechts één motor mag worden gereden, geldt dat voor de trainingen als nu in Jerez niet. Speed Up is daarom met twee rijwielgedeeltes afgereisd. “Het ene voldoet beter dan het andere en daarom wil Sam liever niet met het tweede rijden, maar Speed Up wil dat wel. Het wordt nu in de aanloop naar Qatar zo langzamerhand wel tijd dat we moeten weten welke kant we moeten opgaan.”
Merkt Hartelman verschil tussen de Supersport en de Moto2? “De motoren zijn veel lichter en ook veel gevoeliger. Zo sta je vijfde en als je even niet oplet sta je twaalfde.” De samenwerking met Lowes bevalt Hartelman, omdat de Brit een gedreven coureur is. “Sam wil wereldkampioen worden. Of dat dit jaar al lukt? Daar is nu nog niets van te zeggen. Pas na een race of vijf of wellicht pas na Assen.” Hartelman is ook nog altijd met zijn gedachten bij het WK Superbike. “Hou Sam z’n broer Alex dit weekend in de gaten.”
Lowes heeft heel bewust gekozen voor een verdergaande samenwerking met Hartelman: “Het is voor mij heel belangrijk dat Torleif er bij is. Hij was vorig jaar een grote steun voor mij. Hij geeft mij de juiste adviezen. Het is heel belangrijk iemand in je omgeving te hebben bij wie je met alles terecht kunt.”
Qua uiterlijk is de Monster 1200 onmiskenbaar monsterachtig gebleven. Ducati pleegt geen stijlbreuk, getuige het typische Monster-silhouet dat is gehandhaafd. Maar, onderhuids is de motorfiets écht nieuw. De Italianen volgen de weg die ze met de nieuwe Panigale-serie al ingeslagen zijn, waarbij het Testastretta-motorblok als basis dient. Je leest het goed: niet het frame, maar de dikke L-twin vormt het middelpunt waaraan de gehele motorfiets is opgehangen. Het traditionele stalen buizenframe beperkt zich tot een verbinding tussen balhoofd en beide cilinderkoppen. Het subframe en de achterbrug hebben slechts grip op het motorblok, terwijl op de Monster 1100 Evo dat subframe nog aansloot op het hoofdframe. 
Daarbij is de feedback van het Öhlins-rijwielgedeelte ‘gewoon erg goed’. Waar de ‘kale’ Monster een Kayaba-voorvork en Sachs-achterschokbreker heeft, springt de S die wij rijden er uit dankzij het Zweedse goud. Dat is niet het enige verschil, want ook de remmerij is geüpgrade. Geen gewone Brembo Monoblocs, maar M50-monoblocs, het paradepaardje van Brembo. Zelfs de remschijven zijn er op aangepast, 330mm-schijven in plaats van kleinere 320mm-remschijven. Allemaal hypersportief materiaal dus. Met het nodige S-carbon en de lichtgewicht wielen een begerenswaardig geheel, al kun je jezelf wel afvragen in hoeverre de meerprijs van € 2500 aan je besteed is. Maar tel je de onderdelen qua kostprijs bij elkaar op dan is het meer dan de moeite waard.
Shark spreekt zelf van een ‘quick release system’, wat het op- en afzetten van de bril betreft. Eerlijk gezegd is het nogal een worsteling (zeker met handschoenen aan) om de bril op de beoogde wijze te (ont)koppelen, via een klip links of rechts waardoor je de bril naar de zijkant weg kunt klappen. Moraal van het verhaal is dat je de bril snel bovenop je helm zet, nadeel is dat het elastiek daardoor sneller gaat oprekken.
