Nog een paar nachtjes slapen en dan mogen we ons weer druk gaan maken over de primeurs van de motorbeurs in Milaan. Nou ja, kun je die zogenaamde scoops met goed fatsoen nog wel als spectaculair nieuws onder de aandacht brengen? … Ik zou het eerder als de zoveelste herhaling van zetten durven bestempelen, want afgezien van het voorspelbare geneuzel (een paar pk's meer, een paar kilo's lichter) worden er in de motorwereld nog maar bitter weinig innovatieve concepten ontwikkeld. Toen ik de recent uitgelekte spionagefoto's van de nieuwe sportmodellen onder ogen kreeg, kon ik met moeite een verveelde geeuw onderdrukken: alweer een ‘innovatief’ blauwdrukje in het rijtje van vierjaarlijkse modelvernieuwingen. Ik moet je eerlijk bekennen: ik word er niet meer warm of koud van. Maar dat deja-vu-gevoel bekruipt me al jaren en die universele saaiheid is van toepassing op vrijwel alle motormerken. De schaarse lichtpuntjes wegen niet op tegen de bulk aan voorspelbare eenheidsworst, die we als gewillige consument al decennialang door de strot geramd krijgen.

De levenscyclus van de meest gangbare topmodellen spreekt wat dat betreft boekdelen: ergens in het midden van de jaren tachtig is blijkbaar het laatste restje fantasie van de ontwikkelingsafdelingen voorgoed opgedroogd en trad – met name in Japan – het grote herhalingsplan in werking. Vanaf dat ogenblik werd het eindeloze uitmelken van de commerciële blockbusters op gang gebracht en de motorwereld gedegradeerd tot de speelbal van op veilig spelende marketing-afdelingen. Je zou denken: voorspelbaarheid is de doodsteek voor elke onderneming met toekomstgerichte ambities, maar in de oerconservatieve motorbranche wordt het behaagzieke vastklampen aan jarenlange tradities nog steeds gekoesterd als een kostbaar relikwie. Blijkbaar is het ook niet zo simpel om als motorfabrikant die impasse te doorbreken, want afwijken van de gangbare normen staat gelijk aan commerciële zelfmoord. En dus kabbelt alles rustig verder in dit nostalgische en comateuze tweewieler-universum, waarin de paden zijn geëffend, de golven ingedamd en het laatste restje verrassingseffect vakkundig is uitgeroeid.

Anderzijds, heeft het überhaupt zin om te fulmineren tegen die pragmatische behoudsgezindheid als het koopgedrag van de gemiddelde motorrijder duidelijk aangeeft dat we eigenlijk met z'n allen niets anders willen? Bij Harley-Davidson lachen ze zich een breuk over deze discussie, want in Milwaukee weten ze als geen ander: gebakken lucht verkoopt als warme broodjes. Laten we wel wezen, ook al die milieubewuste bullshit die momenteel in de autowereld als de nieuwe waarheid wordt verkondigd, is wel het laatste waar je als vrijgevochten motorrijder op zit te wachten.

Dat niet nee, maar ik zou het toch wel prettig vinden wanneer er eindelijk eens kant-en-klare oplossingen werden bedacht voor de grote en kleine ergernissen die al jarenlang met de mantel der liefde worden bedekt of onder het mom van ‘dat hoort bij het karakter van de motorfiets’ vergoelijkend worden weggewuifd. Kan iemand mij uitleggen waarom je bijvoorbeeld bij een Honda GoldWing – een motorfiets van € 33.000 – bij wijze van spreken nog steeds met hamer en beitel aan de slag moet om die kloterige voorruit te verstellen? Ooit wel eens in de regen gereden met dat waardeloze stukje plexiglas? Zelfs de allereerste onderwaterfilms van Jacques-Yves Cousteau waren transparanter…

Blijkbaar vinden ze het ook bij BMW doodnormaal dat je jezelf met de fabuleus ontworpen K1600GT (nog zo'n koopje) als vanouds een hernia staat te tillen om die loodzware zespitter op de middenbok te hijsen, terwijl ze nota bene de hydraulische exemplaren (van de K1200LT) wellicht nog op voorraad hebben liggen. Waarom zijn er tot nu toe geen motorfietsen ontwikkeld waarmee je met een simpele druk op de knop de hoogte en breedte van het stuur kunt verstellen? Of elektronisch de positie van de voetsteunen of de hoogte van de buddy kunt aanpassen? Nog zo'n voor de hand liggend manco: waarom worden motoren nog steeds niet uitgerust met een oerdegelijk, geïntegreerd anti-diefstalsysteem dat niet zomaar in twintig seconden te kraken is? En dan wil ik het nog niet eens hebben over al die andere dooddoeners (het ontbreken van praktische bagagevakjes, spiegels die qua zicht nog steeds niet deugen, onpraktisch bedienbare knoppen, etc.), want dan word je helemaal teruggeworpen naar het Charles Dickens-tijdperk.

Al jarenlang wordt er steen en been geklaagd over de toenemende vergrijzing van de motorwereld, maar waarschijnlijk is dat nog de enige doelgroep die de nostalgische romantiek van al deze flagrante tekortkomingen klakkeloos accepteert en bereid is alle rationele argumenten door de vingers te zien. Met dat soort zweverige onzin hoef je echt niet meer aan te komen bij de kritische jeugd van tegenwoordig. Die kijkt, vergelijkt en concludeert dat je voor elf mille een prachtige middenklasse-auto kunt kopen met een uitgebreid pretpakket aan standaard opties. Veilig, droog, comfortabel en uiterst vriendin-vriendelijk. Zeg nu zelf: wat heeft de motorwereld voor dat bedrag nog in de aanbieding? Ik bedoel maar…

Luc