Soms zit het leven als avonturier mee, en soms zit het tegen. Mijn plan was om in 1,5 jaar van Patagonië naar Alaska te rijden. Van het uiterste puntje van Zuid-Amerika tot aan het noordelijkste puntje van Alaska. Om Patagonië te bereiken, moest ik eerst van Buenos Aires, waar ik mijn motor naartoe had verscheept, naar het zuiden rijden. Dit zou een van de makkelijkste stukken van de reis worden: recht-toe-recht-aan, geen moeilijke of gevaarlijke wegen, geen gekke dingen…
Een ontspannen begin van het avontuur! Dacht ik. Maar ik was nog geen week in Argentinië of ik merkte tot mijn grote schrik dat mijn kentekenplaat niet meer op mijn motor zat! Het plastic bordje van de dealer waar de kentekenplaat in zat, was compleet afgescheurd. Waarschijnlijk door het geweld van de hobbelige zand en grindwegen waar ik overheen gedenderd was. Of misschien had iemand hem eraf getrokken? Hoe dan ook – de kentekenplaat was weg. Nu kan je best een tijdje wegkomen met een zelfgemaakt kartonnen bordje, maar internationale grenzen steek je daar helaas niet mee over. Ik had geen andere keuze dan de Royal Enfield-importeur te bellen en om hulp te vragen. Gelukkig was er al snel een nieuwe kentekenplaat geregeld en een week later werd deze bij me bezorgd in Argentinië. Vanaf nu gaat mijn motor helaas door het leven met een ‘1’ op de kentekenplaat. En dubbelzijdig tape aan de achterkant van de plaat, een extra bevestigingspunt en extra sterke schroeven. Je weet immers maar nooit…
Ik schreef hier al vaker over. ‘Al hebben ze allemaal een GPS, de een gaat links, de ander rechts en een derde staat te keren…’ Bijna iedereen die wel eens met een groep rijdt zal het herkennen. Danwel met een glimlach, danwel geërgerd. Nu we steeds vaker met een track als routebasis werken komen dergelijke problemen gelukkig steeds minder voor, maar toch zijn er soms nog wel wat struikelingen. In dit verhaal probeer ik ook die weg te nemen, zowel voor Garmin Zümo als voor TomTom Rider.
Natuurlijk, als je met een groep rijdt, is er eigenlijk maar één regel: ‘follow the leader’. Maar ja, bij het verkeerslicht geeft het toch een hoop rust als je ook zelf de route op je scherm hebt. Gewoon rustig verder rijden, we zien elkaar verderop wel weer terug. Dat is wel zo veilig. Minder veilig is het wanneer jouw toestel vertelt dat je over anderhalve kilometer links moet (en je dus gas geeft) en op het scherm van je voorligger de melding verschijnt dat-ie over honderd meter al links moet. Hij in de ankers, jij geeft gas. Dat kan rommelige situaties opleveren.
De meeste problemen doen zich al meteen na de start voor. Bijvoorbeeld dat je überhaupt geen aanwijzingen krijgt. Maar ook tanken onderweg blijft een aandachtspunt. Zoals gezegd: we nemen de track als uitgangspunt. Hoe je die laadt in je Garmin Zümo of TomTom Rider zie je als je even googelt op ‘MrGPS methode’. Het grote voordeel van de track is dat de route in het toestel 1 op 1 gelijk is aan het origineel. Nou ja, meestal dan, maar daarover verderop meer.
Cruciaal is dat ‘herberekenen’ in de Garmin Zümo uit moet staan. De meesten weten dat wel, maar in de haast bij vertrek schiet het er nog wel eens bij in. Het effect daarvan merk je niet meteen, maar pas als je onderweg afwijkt van de route (en dat gebeurt altijd wel een keertje). Als de Zümo gaat herberekenen, gaat hij rechtstreeks naar het eindpunt en vergeet feitelijk de hele route. Het kan dus zijn dat je al na tien minuten weer thuis bent.
Heb je die instelling gecontroleerd, dan activeer je de route. Je kunt kiezen uit begin- en eindpunt. En daar gaat het vaak al mis, want het is heel natuurlijk om op dat moment het beginpunt te selecteren. Je staat immers aan het begin van de route. Toch kun je dat beter niet doen. Het komt namelijk vaak voor dat dat beginpunt net dertig meter terug staat. Of een stuk van de weg af. Door deze keuze is het beginpunt verplicht om te bezoeken en geeft de Zümo dus pas aanwijzingen als je dat punt eerst hebt geraakt. Selecteer dus altijd het eindpunt en het gaat goed. Het beginpunt selecteer je alleen als je echt eerst naar het beginpunt wilt worden gebracht (en je daar nog een heel stuk vanaf bent).
De tweede valkuil is onderweg tanken. Je zoekt op het toestel een tankstation op en zegt ‘breng me daar maar naar toe’. Je krijgt dan de vraag of je het tankstation wilt instellen als nieuwe bestemming of wilt toevoegen aan de route. Het is dan heel natuurlijk voor het laatste te kiezen, maar dat moet je niet doen. Wat er dan namelijk gebeurt, is dat je na het tanken ook weer zo snel mogelijk naar het eindpunt wordt gestuurd. Kies het tankstation dus als nieuwe bestemming.
Vervolgens ben je dus van de route af en wil je de route halverwege opnieuw activeren. Als je op dat moment de route opnieuw activeert, ga je weer rechtstreeks naar het eindpunt. Zorg dus dat je eerst op de route zit. Bij de Zümo is het gemakkelijkste om de ‘stempel’ (=toon op kaart) van de track te gebruiken. Tik op die lijn en laat je naar de route terugbrengen. Eenmaal op de route activeer je de route opnieuw en selecteer je wederom het eindpunt. Fluitje van een cent.
TomTom Rider
Bij de TomTom kan er minder misgaan. Als je een track activeert, word je standaard naar het dichtstbijzijnde punt van de track gestuurd. Je hoeft vervolgens geen start- of eindpunt aan te geven en er zijn geen ‘harde punten’. Sta je op het startpunt, dan gaat het vanzelf goed, ook al staat het startpunt vierhonderd meter in een weiland.
Ben je nog niet op de route, maar wil je eerst naar het startpunt worden gebracht, dan moet je dat bij het activeren van de route aangeven. Kwestie van tikken op de routelijn en vervolgens op de ronde knop met drie puntjes: ‘rijd naar beginpunt’. In dat geval zie je dat de eigenlijke route wat donkerder gekleurd is en de route naar het beginpunt lichtblauw. Ook die heenweg kan, afhankelijk van je route-instellingen, automatisch een kronkelroute zijn.
Onderweg tanken? Gewoon een tankstation opzoeken en je daar naartoe laten brengen. Na het tanken kun je gewoon meteen weer de route activeren, ook al sta je er niet op. De Rider brengt je vanzelf naar het dichtstbijzijnde punt en vandaar kun je de rest van de route rijden.
En herberekenen dan? Dat kun je bij de Rider immers niet uitschakelen. Dat hoeft ook niet. Anders dan de Zümo brengt de Rider je gewoon terug naar de route. Het ‘terugkeerpunt’ wordt daarbij alsmaar automatisch aangepast aan jouw positie ten opzichte van de route. Soms wil hij je hardnekkig weer over die opgebroken weg sturen; kwestie van negeren en je neus volgen. De route past zich verderop vanzelf weer aan. Tip: druk op de noordpijl links voor een beter overzicht op dat moment.
Bij ‘terug naar de route’ zal de Rider je niet willen laten keren op de weg. Wat echter wel kan voorkomen is dat hij je een doodlopende straat in stuurt en daar laat keren; dat is immers behoorlijk veilig te doen. Wil je dat niet: gewoon die straat voorbijrijden, er volgt vanzelf een alternatief.
Afwijking in de route
Als beloofd: nog even over dat 1 op 1 gelijk zijn van routes. Dat is niet honderd procent waar. Het kan namelijk voorkomen dat er in de route een ‘destination road’ zit. Bijvoorbeeld een weg die, ter voorkoming van sluipverkeer, beperkingen kent. Ook al loopt de track over die weg, dan zoekt de Rider op dat moment een alternatief. Vergelijk dus altijd even voor vertrek de kilometerlengte in de Zümo versus de Rider. Is daar verschil in? Stel de Rider dan eens in op ‘fietsroute’. Met de fiets mag die ‘destination road’ immers wel gebruikt worden en loopt de route weer gelijk.
Wat hebben Marc Marquez, James Stewart, Nicky Hayden, Jonathan Rea, Fabio Quartararo, Cal Crutchlow en bijvoorbeeld onze eigen Joey Litjens gemeen? Voor een triviant. Stop maar, je raadt het toch nooit. Nee, echt niet. Ze begonnen allemaal op een Yamaha PW50, die de belangrijkste motorfiets ooit is en dat precies veertig jaar lang!
Het is een crossmotortje dat zo’n beetje in elke kofferbak past (ja, zelfs die van een Smart), dankzij onder andere een instelbare snelheidsbegrenzer serieus veilig te noemen is, ook te onderhouden is door iemand zonder crosskennis, cardanas-aandrijving heeft (dus nooit vieze handen!) én zeer hufterproof blijkt te zijn. Met € 1.899,- voor een nieuwe en veel gevraagd als tweedehands is de Yamaha PW50 daarnaast ook nog eens een betaalbare investering en zo begonnen ook veel Nederlandse en Belgische crosstoppers hun carrière met deze tweetakt.
Maar opvallend genoeg wordt ook het WorldSBK en de MotoGP (uitgezonderd dan het bizarre jaar 2020) gedomineerd door twee coureurs, die hun carrière zijn begonnen op deze Yamaha. Marc Marquez kreeg op vierjarige leeftijd als kerstcadeau zo’n kleine ‘brommertje’ van zijn ouders. In van die heerlijk roze-witte foute crosskleuren die de jaren negentig kenmerken. Het maakte de kleine Marc allemaal niets uit, want de glimlach onder de al even ‘fout’ gespoten helm was groter dan die toen hij voor het eerst wereldkampioen werd, en voor de tweede keer, en voor de… Dat hij uitgerekend met Yamaha zijn eerste meters ooit maakte, heeft iets paradoxaals, aangezien Marquez al jarenlang het uithangbord is van Honda. De rivaliteit tussen die twee merken gaat heel ver terug en wordt nog geregeld zichtbaar.
Zo is Rossi zo’n beetje gewist uit de Honda-geschiedenis, nadat hij besloot over te stappen naar Yamaha (zie MOTO73 #1/21, Davide Brivio). Het is daarom erg bijzonder dat Marquez op zijn officiële website nog altijd foto’s heeft staan van de PW50 en dat die motor in zijn eigen museum in zijn woonplaats Cervera in Spanje een zeer prominente plaats inneemt. Sterker nog: tijdens de opening van het museum ging hij als grap op de PW50 zitten, die naast (!) een van de MotoGP-Honda’s stond. Tegen de BBC kon hij zijn lachen amper inhouden toen hij in een reportage vertelde dat hij debuteerde op een Yamaha. Iets waarmee pak ’m beet een Tito Rabat waarschijnlijk niet zomaar was wegkomen… Marquez stapte overigens pas op latere leeftijd, toen hij acht jaar oud was, over na de wegrace en dat is een verhaal wat we vaker horen.
MotoGP-wereldkampioen Nicky Hayden.
Kawasaki PW50
Bij Jonathan Rea bijvoorbeeld, die al jaren het WorldSBK domineert, zoals een fitte Marc Marquez dat doet in de MotoGP. De veelvoudig WorldSBK-kampioen werd zelfs Brits jeugdcrosskampioen, nadat ook hij zijn carrière begon op een Yamaha PW50. Met startnummer 17 reed hij er zelfs z’n allereerste wedstrijd mee. Ver kwam hij echter niet… ‘De kleine PW kreeg water in de elektronica en stopte’, staat te lezen in zijn biografie. Het motortje kan dus wel stuk, al hoor je daar niet al te veel verhalen over. Bovendien is het vertrouwen van Rea niet geschaad in de PW, want zijn zoon Jake reed er ook mee. Aangezien Rea een zeer nette ‘onkostenvergoeding’ van Kawasaki krijgt, waren ze wel zo slim om de Yamaha in het beroemde Kawa-groen te spuiten, waardoor het op het eerste gezicht geen PW was. Betere reclame voor Yamaha kan niet!
Het verhaal van de ‘Kawasaki PW’ eindigt overigens bijzonder treurig, want afgelopen jaar werd er bij Rea ingebroken en werd onder andere dit flink gepimpte crossertje gestolen, samen met de dure crossmotoren van Jonathan en wat tuinspullen. Het was vooral de diefstal van de kleine Yamaha die pijn deed, vanwege de vele mooie herinneringen rondom deze crosser. Iets dat veel (cross)ouders direct zullen begrijpen.
WorldSBK-wereldkampioen Jonathan Rea met zijn zoontje Jake
PW50-enthousiasme
Nicky Hayden is absoluut een naam die niet mag ontbreken in dit verhaal. Hoeveel rondjes hij reed rondom zijn ouderlijk huis in het Amerikaanse Owensboro weet niemand. Dat die eerste rondjes op een – je raadt het vast al – PW50 waren, staat wel vast. Dat ging zo goed dat vader Earl en moeder Rose hem al snel lieten starten in wedstrijden. Opvallend genoeg ook in de cross, hoewel de ouders van Nicky beiden uit de dirttrack komen. Foto’s uit die tijd laten overigens zien dat Nicky ook toen al reed met zijn beroemde nummer 69, hetzelfde nummer als dat van zijn vader en ook het nummer waar hij zijn allerlaatste races mee reed. In 2017 op Imola, op de Ten Kate Fireblade, enkele dagen voor dat verschrikkelijke wielrenongeluk…
Na zijn dood werd vaak teruggeblikt op die eerste rondjes op de PW50 in Owensboro. ‘Hoewel hij terecht als een raceveteraan werd beschouwd, verloor Nicky geen greintje van dat enthousiasme en gedrevenheid die hem zo goed hebben gediend sinds hij voor het eerst op een PW50 klom op de oprit van het huis van zijn familie in Owensboro’, staat er nog altijd te lezen op zijn eigen website.
Met bijvoorbeeld Colin Edwards en natuurlijk ook crossers als AMA Supercross-legendes James Stewart en Chad Reed kunnen we haast oneindig doorgaan met hele grote namen die het ook voor het eerst probeerden op de Yamaha PW50. En aangezien ook in 2021 de ‘PeWe’ op de prijslijst van Yamaha staat, is de kans bijzonder groot dat we over twintig jaar opnieuw een verhaal kunnen maken, met daarin nieuwe kampioenen die dankzij die kleine tweetakt verslaafd raakten aan de motorsport. Op naar de volgende veertig jaar, elektrisch of niet…
De historie van de PW
Yamaha introduceerde de Y-Zinger in 1981 en hernoemde deze in 1991 tot PW50. Het idee achter eerst de Y-Zinger en later de PW50 is even simpel als briljant: laat jonge kinderen en hun ouders op eenvoudige wijze kennismaken met je merk en de kans is groot dat ze je merk lange tijd trouw zullen blijven. En dat is wat al decennia lang gebeurt. Honda doet dat ook, met de CRF50F, KTM heeft dan weer een KTM 50 SX Mini, die qua uiterlijk erg dicht bij de MXGP-motor van Jeffrey Herlings staat, terwijl Kawasaki de KX65 (met inderdaad meer cc’s) als instapmodel heeft. Er is dus wel een alternatief, maar wat de rest ook probeert, de PW50 is in deze klasse het icoon en zal dat ongetwijfeld nog heel lang blijven.
Op zondag 31 maart 1996 reed Valentino Rossi zijn eerste Grand Prix. Nu, waanzinnig veel seizoenen later is hij er nog steeds bij en daar mag je best even bij stil staan.
Hoewel het officiële Superbike-team van Kawasaki vrij Spaans georiënteerd is, zijn er twee links met Nederland. Ten eerste dankzij Jonathan Rea, die naar eigen zeggen leerde racen bij Ten Kate. En natuurlijk via Marcel Duinker, crewchief van Alex Lowes. Het maakt deze rondleiding van Rea en Lowes zo mogelijk nog leuker!
Wij plaatsen elke dag, exact op het moment dat avondklok in gaat een interessante video. Deze keer: Kawasaki presenteert 2021 WorldSBK-team
Wolkom. Deze eerste Tanktastocht van het jaar brengt ons naar Friesland. Een eind rijden maar dan heb je ook wat. We beginnen onze tocht in Leeuwarden. Zo maken wij kennis met de Goggomobil van Vegter van Slooten, twee cilinder tweetakt, 296cc sterk, waarmee hij rond 1960 naar Kaapstad reed, en terug. Staan we in Grouw voor de deur van de commandopost Kring CoP B.B./Prov.CoP B.B./GCCV/PCCV en bezoeken we in Drachten de Papegaaienbuurt. De Papegaaienbuurt, in Drachten!
Ondertussen wordt er flink gereden, over de Burstumerdyk en de Sodumerdyk en de Peansterdyk, richting Veenhoop – gassen, mannen. Maar let op de rotondes, daar moet je tegenwoordig echt studie van maken. Eentje kon ik met goed fatsoen niet meer af en toen heb ik maar een extra rondje gereden, er was toch niemand in de buurt. Ook bezocht: het Meijer Motoren Museum, aan de Oudebildtdijk 894. Over staande en liggende compressoren, inblaasdiesels en rollerforks – die laatste gaan de hele wereld over!
Het feest begint in Leeuwarden, heerlijk stadje met zijn Oldehove en zijn Princessehof en zijn Nieuwe Kade – goh jongens, ik zou hier zo kunnen wonen. Teneinde onze horizon te verbreden bezoeken we ’t andere Museum, aan de Oostersingel – een ware uitdragerij van oldtimers en aanverwanten, bestierd door Mayken Geersing, een struise dame op leeftijd, en zoon Jan-Kees. Blikvanger is die Goggomobil van Vegter van Slooten, zo klein dat-ie met gemak in een Kip-caravan kan worden geschoven. Dat je met 15 (!!!) pk naar Afrika durft te rijden – onbegrijpelijk!
Beeldig
Onder Leeuwarden duiken we meteen in de weidsheid van het Friese land – grote, groene landerijen met hier en daar een pluk bomen waarachter zich kolossale stolpboerderijen bevinden of een fraaie kop-hals-rompboerderij. Stil is het hier ook en af en toe schuift er een zeiltje langs de horizon, ten teken dat zich daar sloot of meer bevindt, ook zo kenmerkend voor dit land. Minstens zo mooi: de eenvoudige arbeidershuisjes waar de knechten woonden die de herenboeren hielpen met het verwerven van hun rijkdom, bijvoorbeeld langs de Boarnsterwei – beeldig.
Het leuke van zo’n tanktastocht is dat het je op plaatsen brengt die je uit jezelf niet gauw zou bezoeken. Zo had ik niks met Drachten – wat kun je daar nou van verwachten? Kijk, en dan liggen de verrassingen op de loer. Een wereldstad is het niet maar ze hebben wel de Papegaaienbuurt – na honderd jaar nog steeds iets bijzonders. Dat zit ‘m niet zozeer in de architectuur als wel in het gebruik van de primaire kleuren geel, rood en blauw voor het houtwerk zoals kozijnen en deuren. Het effect is bizar, zeker ook als je binnen kijkt, in het Van Doesburg-Rinsemahuis, genoemd naar Theo van Doesburg, grondlegger van kunstbeweging De Stijl, en zijn Drachtster vrienden, de schoenmakers/kunstenaars Evert en Thijs Rinsema.
Karrenspoor
Heel bevreemdend om wat je gewend bent te zien, ineens in een andere kleur tegen te komen. Dat vond de Drachtster bevolking destijds ook want een bijnaam voor het buurtje was al snel gevonden. En amper twee jaar na voltooiing van de huizen waren kozijnen en deuren alweer in het gebruikelijke donkergroen en crème overgeschilderd. Gelukkig is de Papegaaienbuurt de afgelopen jaren in de oorspronkelijke staat teruggebracht waarmee ook Drachten nu zijn plaats in de geschiedenis weer heeft ingenomen.
Grappig. Waar we net nog de weidsheid van Friesland bezongen, wachten ons boven Drachten de Friese Wouden. Een kleinschalig landschap van bos en weide op waardoor het heerlijk slingeren is, eerst over de Bildwei, later de Zwarteweg en ten slotte de Jelke Sjoerdsloane – een karrenspoor waarop je makkelijk weg slipt. Pas als we Eernewoude achter ons hebben gelaten, breekt het landschap weer open en kachelen we de ruimte in, over de Ottemaweg recht naar het noorden. Wel oppassen: hier en daar hebben ze van die gemene drempels neergelegd; die richting Roodkerk/Readtsjerk zal ik nooit vergeten, m’n ballen zaten in m’n keel!
Wadgarnalen
Onderweg passeren we het ene na het andere kostelijke oord; eerst Rottevalle met zijn Havenwei en een piepklein werfje, later Readtsjerk, niet meer dan een kerk op een terp met wat boerderijen eromheen, en ten slotte Birdaard – zo’n natuurlijk gegroeide plaats bij een brug over het water en ja, dan kan een café niet ontbreken, schippers hebben ook dorst. We naderen nu de Waddenkust en dat betekent licht en ruimte en eindeloze vergezichten – voor ons het moment om er eens flink de sokken in te zetten. Pas bij Zwarte Haan, achter een broodje wadgarnalen, komen we tot onszelf. Rustig aan, boys!
We bevinden ons hier in Het Bildt – in de middeleeuwen nog een zeearm die vrijwel tot Leeuwarden reikte. Door verlanding en bedijking werd deze Middelzee steeds verder teruggedrongen en na 1500 sloten eerst de Oude Bildtdijk en later de Nieuwe Bildtdijk de zeearm helemaal af. De landeigenaar schakelde daarbij drie broers uit Dordrecht in die op hun beurt weer gebruikmaakten van arbeiders uit eigen streek en Zeeland. Eind van het liedje: Het Bildt zou uiteindelijk vooral worden bewoond en bewerkt door (Zuid-)Hollanders en Zeeuwen en de taal die er nu nog wordt gesproken, het Bildts, is niet Fries maar Nederlands met Friese invloeden.
Oant sjen
Wat je ook niet verwacht: dat hier, in een uithoek van Nederland, een bedrijf zit dat een product maakt waarvoor grote jongens als Toyota bereid zijn dat hele eind naar de Oudebildtdijk 894 af te leggen – hij meet in totaal veertien kilometer! Het gaat om Meijer Handling Solutions en het product betreft rollerforks – het kost ons even voordat we begrijpen wat engineer Jacob de Haan bedoelt. Hij leidt ons rond door het Meijer Motoren Museum – de vrucht van vijftig jaar verzamelen door de oude heer Meijer. Ja, er staan ook een paar klassieke motoren waaronder een Triumph zijklepper met zo’n heel hoog zadel voor de duopassagier en een enorme koplamp.
Maar de waarde van het museum zit ‘m vooral in de prachtige collectie oude (scheeps-)motoren en de uitleg die Jacob erbij weet te geven. Echt voorbeeldig!
Op de rand van Frankrijk en Zwitserland ligt het Jura-gebergte. Het heeft een woeste schoonheid, opwindende geschiedenis en, het belangrijkste van allemaal, spannende motorwegen. Kortom: een vergeten streek voor het betere stuurwerk.
1. Zoutmijn en landgoed
Ik parkeer de Suzuki V-Strom 1050 XT bij de Saline Royal in Arc-et-Senans, een zoutmijn annex fabriek die er uitziet als een landgoed van een baron. Het complex heeft de vorm van een halve cirkel, is volledig symmetrisch en staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco. De Saline, nu museum, werd tussen 1775 en 1779 gebouwd in opdracht van de Franse koning Louis XV, zo belangrijk was zout destijds. Ruim honderd jaar heeft het dienst gedaan als zoutfabriek om daarna in verval te raken. Tot aan de renovatie begin 20ste eeuw.
2. Honderdduizend kazen!
Als de zon zakt, eindigt de dag in Arbois, de hoofdstad van de Jura-wijnen. Het is een mooie stopplek met gezellig pleintje en volop eetadressen. Van Maison Jeunet met Michelinsterren tot La Finette, dat in de wijde omtrek bekend staat om de kaasgerechten. Ik bestel er ’s avonds een fondue met Comté, de beroemdste kaas van de Jura. Eerder had hij de Cave Fort Saint Antoine bezocht, een voormalig militair fort waarin, onder de grond, meer dan 100.000 Comtés liggen opgeslagen.
3. De erfenis van Oranje
Aan het einde van ochtend van de tweede dag pauzeer ik bij Château d’Arlay. Bij de entree hangt een grote foto van Máxima en Willem Alexander. De reden? Onze Willem is nog altijd baron van Arlay, een titel die de Oranje-Nassaus verworven door een erfenis.
Met een beetje geluk kom je in het kasteel graaf Alain de Laguiche tegen, eigenaar en een gerenommeerd wijnmaker. Stel hem één vraag en hij vertelt bevlogen over de geschiedenis van Arlay, hoe de hele heuvel in één groot landgoed is veranderd en dat bijna het complete interieur dateert van de 19de eeuw, toen zijn voorouder prins Auguste d’Arenberg het kasteel zijn verloren allure teruggaf.
4. Verwoest klooster
Prachtige wijngaarden kondigen het dorp Château-Chalon aan, dat glinstert in de ochtendzon. Ik geef gas en stuur de Suzuki naar het oude centrum. Het uitzicht met de huizen boven en de wijngaarden beneden is fantastisch. Château-Chalon dankt zijn bestaan en faam aan de Benedictijnse zusters die er in de middeleeuwen neerstreken en hun leven gingen wijden aan God en goede wijn, de vin jaune.
Met de V-Strom onder een boom maak ik een wandeling door het dorp. Leuke straatjes, mooie hoekjes, een bijzondere kerk en een klaslokaal dat is ingericht zoals honderd jaar geleden. Van het klooster is nauwelijks nog iets te zien. Dat werd tijdens de Franse Revolutie verwoest.
5. Geologisch fenomeen
Terug in het zadel is het aangenaam rijden. Niet te warm, niet te koud. Een mooi traject brengt me in Baume-les-Messieurs, dat in een doodlopend dal ligt. Het is een geologisch fenomeen dat uniek is voor de Jura en een naam heeft gekregen: reculée. De elementen en de tijd hebben er een soort halve ronde uit de aardkorst gesleten. Als je vanuit het dorpje om je heen kijkt zie je louter steile rotswanden met slechts één uitgang.
3 x afstappen
Absint
In de Distillerie Bourgeois, op een paar kilometer van de route, maken Anne-Sophie en Arnaud biologische absint, sinds enkele jaren weer populair. Eind 19de eeuw was het kruidendrankje populair bij kunstenaars. Tot het als ‘gevaarlijk’ in de ban ging.
Zout
Salins-les-Bains was al in de middeleeuwen een belangrijk centrum van zoutwinning. In het dorp kun je afdalen in de oude mijn en twintig kilometer verderop staat het complex van de Saline Royale, een museum dat op de Werelderfgoedlijst staat.
Sébastien Beaud is één van de laatste pijpenmakers van Saint-Claude. In zijn atelier laat hij zien hoe je uit een blok mediterraan hout verschillende soorten pijpen kunt maken.
De Suzuki voert me naar mooie plekken als Le Grand Lac, het dorp Orgelet en de abdij van Gigny. Gevolgd door een lunchstop onder eeuwenoude arcades in Arinthod. Het goede leven waar Frankrijk om bekend staat, wordt in de Jura vaak wat bescheiden gevierd. De kazen, de wijnen, de worst. Ze zijn van hoge kwaliteit en staan tot in Parijs op het menu van sterrenrestaurants. Maar hier in de heuvels en de bergen, vinden de bewoners een goed en eerlijk product vanzelfsprekend. Het past bij de streek. Je ziet het aan de huizen en vestingen. Voor overbodige frivoliteit is weinig plaats.
Reisinformatie Jura
De reis
Dole, de hoofdstad van de Jura, ligt op 740 kilometer vanaf Utrecht, grotendeels over de snelweg. Je kunt natuurlijk ook binnendoor naar het zuiden rijden door de Ardennen en de Vogezen.
Slapen
Er zijn tal van mogelijkheden. Van campings tot hotels met sterren op de gevel. Wij sliepen onder meer bij Auberge du Coude, een sympathiek adres dat al vijf generaties in dezelfde familie zit. Sterkste punt: het restaurant. Kamers vanaf ca. € 65 (www.aubergeducoude-25.com) . Nog een fijn adres: Le Grand Jardin, kleinschalig hotelletje met drie kamers en een goed restaurant in één van de meest bijzondere dorpen van de Jura. Kamers vanaf € 80 (www.legrandjardin.fr ) . Functioneel is Aux Truites Bleues, direct aan de route met een groot terras aan een bergbeek, waar je forel eet. Kamers vanaf € 79 (www.truites-bleues.com).
Ook al was het gisteren 1 april, voor een goede grap is altijd ruimte op MOTOR.nl. Zoals deze van Dean Wilson, die als ‘80-jarige’ even alles op een hoop rijdt.
Wij plaatsen elke dag, exact op het moment dat avondklok in gaat een interessante video. Deze keer: 80-jarige geeft les
Het eerste weekend van het Petronas SRT team was er een om snel te vergeten, met Valentino Rossi die twaalfde eindigde en Franco Morbidelli die slechts achttiende werd. Een paar vrije dagen waren nodig om de gegevens te bestuderen en klaar te zijn voor de tweede GP in Qatar.
Het Petronas SRT-team eindigde in 2020 op de tweede plaats, met een geweldige Franco Morbidelli, maar begon 2021 ronduit teleurstellend. In feite hadden beide rijders problemen. De 42-jarige Rossi verklaarde zijn problemen: “We hadden meer verwacht van de GP van Qatar, maar ik had het moeilijk in de race en we hadden last van de achterband. Hoe dan ook, er zijn ook positieve aspecten om mee te nemen voor de volgende ronde, want de vierde plaats in de kwalificatie was een zeer goed resultaat, het was mijn snelste ronde ooit op het circuit en ik was er erg blij mee. Nu gaan we de data volledig analyseren tijdens de dagen voor de vrije training en proberen de problemen die we hebben gehad op te lossen. We moeten het gevoel verbeteren en hopelijk kunnen we dit weekend een beter resultaat neerzetten.
Franco Morbidelli had te kampen met een technisch probleem: “We zagen na de pre-season tests en na de race dat er iets mis was met ons pakket. Er zijn momenten van de dag waarop het goed werkt, maar op andere weer niet. We moeten de gegevens van afgelopen zondag analyseren om te proberen te begrijpen waarom. Ik hoop dat we het probleem voor dit weekend kunnen oplossen, we zullen zien wat er gebeurt. Zo niet, dan wordt het een schadebeperkingsweekend, waarin we zullen proberen zoveel mogelijk te verdedigen en de punten te pakken die we kunnen pakken.”
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
