Home Blog Pagina 741

Dubbeltest Harley-Davidson FXDR 114 vs. Triumph Rocket 3R: Straatracers

Door

28/02/2021

Dubbeltest Harley-Davidson FXDR 114 vs. Triumph Rocket 3R. “Het houden van een wedstrijd op de openbare weg, ook wel straatrace genoemd, is strafbaar gesteld in artikel 10 WVW. De wedstrijd zelf is gedefinieerd als elk rijden met voertuigen ter vaststelling of vergelijking van prestaties (…)”

Testlocatie	De ideale ‘urban’ omgeving
Omstandigheden	Wisselend bewolkt met een zonnetje tussendoor
Temperatuur	20 graden
Testkilometers	500 km
Bijzonderheden	Geen gedoe met de politie met dit soort machines. Best bijzonder!

Triumph Rocket 3R

Met recht geen Rocket III meer. De klassieke cijfernotatie paste de oude Triumph Rocket wellicht, maar aan de nieuwe Rocket 3R is niets klassiek. Een drag-bike met manieren of een cruiser met machtswaanzin?

Harley-Davidson FXDR 114

Die bizar lange voorvork, het grote voorwiel en het dikke en dichte achterwiel. De Harley-Davidson FXDR 114 is een niet te missen drag-racer met een koplamp. Kan de Amerikaan het driecilindergeweld aan met vette tweecilinderklapen?

Triumph Rocket 3R

Een Triumph Rocket 3R koop je niet alleen voor jezelf. Je koopt hem ook om de ogen van je buurman uit te steken. De lijst van mensen die jaloers zijn bij het zien van jouw Rocket 3R is lang. En dan te bedenken dat nooit enig benul krijgen van z’n kracht.

Danig onder de indruk

Alleen al het uiterlijk van de Triumph Rocket 3R slaat mensen met stomheid. Laag en lang, maar voor het gevoel ook compact. Toch is de Rocket een slagschip, die je niet zo maar in je stadstuintje parkeert. De motor staat dan in de weg en je merkt ook of de tuintegels nog strak liggen. De 150/80-17-voorband ziet er haast komisch uit, maar het lachen vergaat je snel als je stapvoets manoeuvreert. Helemaal behelpen is het niet, leuk evenmin. Slim parkeren leer je dan vanzelf.

Test Triumph Rocket 3 GT: Indrukwekkende spierbundel

Simpel en modern

Slimmigheden zijn de Triumph Rocket 3R niet vreemd. In tegenstelling tot de Amerikaan, is de Brit afgeladen met elektronica. Tractieregeling, rijmodi en zelfs cruisecontrol zit erop. Vergeet ook het dashboard niet. Compact, duidelijk en effectief. Je wisselt eenvoudig tussen twee lay-outs. De een is simpel en modern, de ander meer klassiek. Zeker wanneer het tft-scherm op de avondstand overgaat voor beter zicht, is klassiek het juiste woord. De achtergrond toont een soort geborsteld messing klok. En dan het blok, wie verzint dat, 2458cc verdelen over drie cilinders? Aan de Rocket oogt alles dik. Technisch mooi, uiteraard. Drie pijpen onder de tank vandaan op links vormen de inlaat en aan de rechterkant lopen twee nog dikkere geborstelde pijpen over in een redelijk subtiele uitlaatdemper. Het open wiel blijft daardoor mooi in het zicht. Ziet er machtig uit, net als de cardan. Net als het zadeltje, met zijn zitkuil en opstaand randje in de onderrug.

Niets sneller

Dik is ook het stuur en dat geldt zeker ook voor de klemmen van de koppeling- en rempomp. Dat het tankje veel te klein is, maakt de Rocket meteen ook mooi smal. Het zorgt er ook voor dat je de tank makkelijker met je knieën afklemt. En dat moet, want vanaf het allereerste beetje lossen van de koppeling ontgaat je niet hoeveel koppel een 2458cc-triple produceert. Die overdaad aan trekkracht is heel praktisch, maar natuurlijk vooral heel leuk. Veel te leuk. Toch nog even een dotje gas om dat gaatje dicht te rijden, die auto is nog ver weg. Denken is gaan. Niet per se op topsnelheid – nergens voor nodig. Wel op pure acceleratie. Een tussensprintje hier, vlot bij het stoplicht weg daar. Op de openbare weg komt letterlijk niets sneller van zijn plek dan de Triumph Rocket 3R en dat is een machtig gevoel. Tesla’s zakken een plaatsje in de voedselketen.

Niet helemaal geschikt

Bijzonder genoeg deelt de Rocket 3R een eigenschap met diezelfde Tesla’s. Hoeveel Tesla-bestuurders zijn totaal ongeschikt voor de immense trekkracht van hun elektrische auto on ludicrous-mode? Het uiterlijk van de Rocket brengt je in verwarring. Een cruiser die uit je handen accelereert, verwacht je niet. Ook menig medeweggebruiker onderschat de Rocket. Zij zien ook een dikke, vette cruiser. Maar de Triumph Rocket 3R is veel meer dan dat. En sneller bovenal.

Pluspunten Triumph Rocket 3R

Wat een bizar vermogen. Goed uitgerust, stuurt ook nog en is zelfs bijna comfortabel.

Minpunten Triumph Rocket 3R

Bijzondere/bizarre rijervaring moet je liggen, verbruik is niet mals.

Kraakhelder TFT met meerdere lay-outs; een dashboard dat er mag wezen.

Harley-Davidson FXDR 114

Geloof maar dat Harley-Davidson met de FXDR 114 iets neerzet dat op z’n minst indruk maakt. De rijplaat kraakt onder het gewicht. Langgerekt, lomp en loodzwaar is-ie. De FXDR heeft wel iets met woorden die met een L beginnen. Lanceren bijvoorbeeld.

Geen dragrace-looks?

Als we de spatlap op het achterspatbord verwijderd hebben door vier Torx-boutjes te lossen, is de Harley-Davidson FXDR 114 ineens de knapste van het stel. Een kont-lift was precies wat-ie nodig had. Dan verdwijnt de dragracer en verschijnt een langgerekte flattracker. Wel oogt de achterband om het dichte achterwiel ineens heel obees. De Michelin Scorcher meet net als de Avon Cobra Chrome-achterband van de Triumph 240mm. Wel is het profiel van de Michelin een stuk minder rond en dat merk je in het rijden. Ondanks de luie balhoofdhoek rijdt de FXDR wel als een dragracer. Launch control, stand by.

Dubbeltest 2020 BMW F 900 XR en 2020 BMW S 1000 XR

Voortborduren

Voortbordurend op het Softail-platform is de wegligging zeker niet onaardig. Dat geldt ook voor de remmen en de Showa Dual Bending Valve-vering. En met de lange wielbasis, luie balhoofdhoek en het grote 19 inch-voorwiel – 2” groter dan die van de Rocket – wil de FXDR eigenlijk nog best aardig de bocht om. Net op weg lijkt de Harley-Davidson FXDR 114 zelfs makkelijker te sturen dan de Triumph. Die bolle voorband van de Brit went moeilijker en met het smalle rubber van de Amerikaan ben je snel vertrouwd. Dan is het einde aan de grondspeling snel gevonden. Pas wanneer je de Triumph – en z’n bizarre acceleratie – in de vingers hebt, levert de FXDR z’n voorsprong rap in.

Harley-Davidson FXDR 114: geen slappampus

Met 161 Nm koppel bij 3.500 tpm is de Milwaukee-Eight 114-V-twin bepaald geen slappampus. Met 1868 cc verdeeld over twee cilinders met een relatief lange slag ben je vaak het snelst weg bij het verkeerslicht.

Maar bottompower legt het altijd af tegen triplekracht. De triple van de Triumph mag er uitzien als een stoommachine, maar deelt wel een rechtse hoek uit die de FXDR knock-out slaat.

De Harley-Davidson FXDR 114 is de meest bizarre uit de Softail-lijn, maar is niet de meest hypermoderne op de markt. Maae met die dikke led-koplamp bewijst Milwaukee wel hoe een goede verlichting eruit moet zien; modern, strak en stoer. Om vervolgens uit de bocht te vliegen met achterlicht, richtingaanwijzers en dashboard. Zet het af tegen de kraakheldere tft van de Rocket en het gesprek slaat dood als bier in een vet glas. Maar looks zijn briljant.

Machtige gewaarwording

Een Amerikaanse dragracer die te kakken wordt gezet door een Britse stoommachine? Ach, het zal wat. Met de voeten vooruit zorgt de FXDR voor een machtige gewaarwording. Het V-twin-blok blaast en briest als een racepaard. Bijna alles aan de HD is heerlijk lomp, mannelijk als een moonshiner uit Kentucky. De Triumph heeft meer koppel en pk’s en verpakt dat met tongue in cheek. Maar met die gedrogeerde spierballen heeft de FXDR 114 de grootste bek. En die vallen overal en altijd het meeste op.

Pluspunten Harley-Davidson FXDR 114

Dat blok blijft machtig, zonder spatlap best een knapperd, stuurt echt niet onaardig…

Minpunten Harley-Davidson FXDR 114

…voor een Harley. Dashboard in vergelijking heel karig, verder feitelijk geen elektronica.

Zelfs voor een motor die de helft kost, zou dit nog een vrij karig dashboard zijn.

Meten is weten

Dat dit soort motoren in de praktijk nog idioter blijken dan ze vooraf op papier al lijken, werd weer eens duidelijk. Zowel de Triumph Rocket 3R als de Harley-Davidson FXDR 114 probeerden eerst de rijplaat van de redactiebus te slopen. Daarna werd een aanslag geraamd op onze weegschaal. Die trok de Harley nog net: 298,8 kg. Drie ons meer en de weegschaal had een error gegeven. De nog zwaardere Rocket 3R hebben we om die reden niet kunnen wegen en van de weeromstuit gaf de Brit opnieuw een probleem: voorband te dik voor de wielklem van de Marolo-testbank van HocoParts. Je verzint het niet. De FXDR laat 154,1 Nm meten en legt daarmee toe op de fabrieksopgave. Toch voelt de Harley niet veel minder dan de Rocket 3R met zijn 221 Nm (fabrieksopgave). En toch helpt het koppel van onderuit de Harley niet, omdat de Triumph veel langer doorloopt. En het verbruik? Valt daarover nog wat te zeggen? Dat van de Harley valt enorm mee, maar de Triumph heeft een drankprobleem.

Harley-Davidson FXDR 114 vs. Triumph Rocket 3R: conclusie

De FXDR is duurder, minder sterk, minder uitgerust en ook de afwerking laat steekjes vallen. Toch wint de Harley-Davidson FXDR 114 een prijsje – en nee, geen poedelprijs. Voor één keer voelt een 114 kubieke inch-blok als de zinnige keuze. De brute acceleratie van de FXDR is niet mis en de looks zijn precies schreeuwerig genoeg. Dat het ook nog gewoon serieus oké stuurt, maakt hem in elk geval zeker niet kansloos. Alleen die Rocket 3R… Triumph ging voor alles of niks. Het blok is briljant en de elektronica zo mogelijk nog genialer. Zo veel power, zo veel zwarte strepen ondanks al die elektronica. De FXDR doet zeker even mee, maar verdwijnt dan rap in de bar-end spiegels van de Triumph. De Triumph accelereert niet zo bruut als de Harley-Davidson, het is abrupter. De eerste versnelling gaat precies tot 105 km/u. Dat zegt genoeg. Het draait om nul-naar-honderd-tijden. En toch is de Rocket 3R geen vermoeiende, nietsontziende straatracer. Je hebt een ruime zit en cruise control, een elektronisch vangnet en een lekker breed stuur. Dat is waar de Triumph Rocket 3R de slag wint. De Harley-Davidson FXDR 114 is wel die straatracer en geen elektronisch vangnet. Die heeft de Rocket 3R wel. Met z’n brute power en comfort blijf je precies remmen voor oranje-verkeerslichten. Om bij het doven van het rode licht aan het gas te draaien… Keer op keer!

Nederland kiest de motor van de jaren 10

Door

Nick Enghardt

27/02/2021

Het is verkiezingstijd – en dan niet die voor het pluche in Den Haag. We hebben het hier natuurlijk over de Motor van het Decennium-verkiezing. Van onze lezers, volgers en fans verwachtten we wel enthousiasme, maar zo’n hoge opkomst hadden wij zelfs niet verwacht. Er kwamen meer dan duizend stemmen binnen om te bepalen wat dé motor van de jaren tien wordt. Hoog tijd voor de uitslag!

Wat was dé motor van het afgelopen decennium?

1 – BMW R1200GS – 2013

Als je van de duikplank springt, is de kans levensgroot dat je nat wordt. En als je een verkiezing uitschrijft, waarbij BMW’s boxer-GS op de kieslijst staat… Je voelt hem aankomen. De Motor van het Decennium-titel kon de BMW R1200GS uit 2013 van meet af al haast niet meer ontgaan. Vanaf 2010 is BMW non-stop marktleider geweest in Nederland, met immer een boxer-GS aan de top. De in 2013 gelanceerde vloeistofgekoelde R1200GS was zoals met iedere grote-GS ervoor meer evolutie dan revolutie. De stemmers roemen de GS om het rijgemak, de souplesse van de boxer en hoe degelijk de motor is. Opvallend veel stemmers geven toe dat ze de GS niet eens zo mooi vinden, maar er toch een zwak voor hebben. De Beierse allroad blijft mateloos populair. En hoe. Met 253 – bijna een kwart van de stemmen – staat de 2013 BMW R1200GS maar liefst 86 stemmen los van nummer-2.

‘Hoe BMW de GS, als ware het de 911 van de motorwereld, maar blijft perfectioneren. Geen grote veranderingen (helaas, want mooi vind ik ‘m nog steeds niet) maar steeds kleine doch belangrijke evoluties’ – Guido van Es, die uiteindelijk toch op de Africa Twin stemde.

‘De beste’ – Rinus Oude Kempers, man van weinig woorden.

‘Rij-eigenschappen alsof je op een brommertje zit, top!’ – R1200RT-rijder Rob Quené

2 – Moto Guzzi V85TT – 2019

Die nummer twee is een stuk verrassender. Met welgeteld 167 stemmen – 16% – gaat de 2019 Moto Guzzi V85TT met het zilver aan de haal. De Guzzi V85TT werd bij de 2019-editie van de Motor van het Jaar-verkiezing verrassend winnaar. Nagenoeg alle redacteuren hadden de Guzzi heimelijk op hun lijstje staan, waardoor-ie op punten won. Dat de Moto Guzzi V85TT niet langer heimelijk geliefd wordt, maakt de tweede plaats meer dan waar. Stemmers benadrukken hoe verfrissend het concept is. Een allroad met retro-kenmerken is blijkbaar een succesformule. Zo vaak als jullie de V85TT dankbaar bestempelen als ‘geen pk-pakhuis’! Jullie hebben duidelijk een broertje dood aan de pk-wedloop. Al is de Guzzi volgens velen meer dan een leuke en laagdrempelige brommer. De praktische onderhoudsarme cardanaandrijving en de beleving van de V2-in-lengterichting wordt ook met lof overladen.

‘Totale verrassing voor vriend en vijand. Ziet er gelikt uit.’ – Gijsbert Goor.

‘Ongelofelijk hoe een redelijk gedateerd motormerk zo’n fraaie motor kan maken die gewoon klopt!’ – Stefan van Vugt, die geen blad voor de mond neemt.

‘Eindelijk geen krachtpatser, maar een buitengewoon mooie en sierlijke motor.’ – Paul van Slooten, rijdt een Super Ténéré 1200 en kan de cardan van de Guzzi ook waarderen.

3* – Kawasaki Z900 – 2017

Een keurige derde plaats voor de Kawasaki Z900 – onze Motor van het Jaar 2017. De 125 pk-sterke prijsknaller-naked heeft een grote schare fans. Met 94 stemmen – 9% – drukt de Kawasaki Z900 de Honda Africa Twin van de laatste podiumplaats. Slechts twee stemmen tussen beide. De Z900-liefhebbers zijn een ander soort volk dan Guzzi-stemmers. Zij zijn dol op het krachtige viercilinderblok. Over het design vergelijkbare lof. Het scherpe lijnenspel en de stoere looks zijn voor velen doorslaggevend. Toch is geeft maar één ding voor zo’n beetje iedereen de doorslag; de prijs. Waarbij een groot aantal de nieuwe Z900 met zijn elektronica en tft-dash alweer onnodig aangekleed vinden. Kun je nagaan?

‘Deze motor maakte echt impact in de gehele motorwereld.’ – Frank Zoontjes, Marketing Manager Kawasaki Motors Benelux

‘Simply beautiful and all you need.’ – Henk Salomons, General Manager Kawasaki Motors Benelux

‘Supermooie en fijn rijdende motor voor een scherpe prijs met alles erop wat je nodig hebt en geen poespas waar je niet standaard op zit te wachten.’ – Lennart Meijers, uiterst tevreden Z900-rijder en niet werkzaam bij Kawasaki Motors Benelux

4 – Honda CRF1000L Africa Twin Adventure Sports – 2018

Met 92 stemmen komt de Honda CRF1000L Africa Twin Adventure Sports niet in aanmerking voor de titel Motor van het Decennium. Een van de langste typenamen en de vierde plaats zijn een schrale troost. Desondanks kan de Africa Twin op veel lof rekenen. De DCT-versnellingsbak wordt door velen aangehaald als een voordeel, zeker voor de wat oudere motorrijder kan het een uitkomst zijn. En zo pissig als de puristen waren toen de nieuwe Africa Twin met staande tweepitter gepresenteerd werd, is de historische naam volgens jullie duidelijk deel van de aantrekkingskracht. Hoe zo geen echte Africa Twin? Waar de GS- en Guzzi-fans trouwens maar op die cardan blijven hameren, klaagt de Africa Twin-adept eigenlijk niet over de ketting.

‘Motor is geschikt voor zowel de straat als in het lichte terrein. Motor zonder teveel poespas.’ – Ap Duijzer. Stemde als MT-09 Tracer-eigenaar op de Africa Twin.

‘Een prachtige motor om te zien, waarmee je oneindig veel avontuurlijke kilometers kunt afleggen, ook op onverhard terrein.’ – Jan H. Koopman, die zelf een Africa Twin met DCT heeft.

‘Beste allroad van het rijtje. Geen GS, omdat iedereen die heeft.’ – Han de Feijter, XL1000V Varadero-rijder die zich strijdbaar afzet tegen de meute.

2018 Honda CRF1000L Africa Twin Adventure Sports_preview_maxWidth_1600_maxHeight_1600 — 2018 Honda CRF1000L Africa Twin Adventure Sports

5 – Ducati Streetfighter V4S – 2020

Wellicht dat het collectief geheugen hier een handje helpt. Het is immers de jongste inzending voor de verkiezing. Toch is het waarschijnlijk bovenal de duurste Motor van het Jaar ooit. Desondanks weet de Ducati Streetfighter V4S een top-5 positie veilig te stellen. Met afstand de minst praktische motor in dit gezelschap, maar dat maakt blijkbaar niets uit. De meest gehoorde keuze-uitleg van 88 stemmers is kort maar krachtig: ‘omdat het een Ducati is’. Nog vragen – geen vragen? De brute 208 pk-sterke V4-naked speelt duidelijk tot de verbeelding – voor de meesten helaas uitsluitend verbeelding. Van de 88 stemmen, gaven slechts vier mensen aan daadwerkelijk een Streetfighter V4 of V4S te bezitten. Dat het leeuwendeel er enkel van een afstandje naar kan kijken geeft niks. Je ziet het ook terug in de reacties. Mooi, snel, stoer, imposant. Droommotor of motor om enkel van te dromen – maakt niet uit.

‘Ducati combineert MotoGP-techniek met fraai design en weet dit alles bruikbaar te maken voor op de openbare weg.’ – Toine Berbers, een van slechts twee Streetfighter V4-eigenaren die gestemd hebben.

‘Gruwelijke motorfiets, rijdt super, heeft lekker brute uitstraling en een fantastisch motorgeluid.’ – Gert Jonas, die andere Streetfighter V4-eigenaar.

‘Alle factoren die je moet hebben met motorrijden. En volop technische hoogstandjes.’ – Jeroen van Veen, ook Streetfighter V4-eigenaar, maar dan de S-versie.

6 – Yamaha MT-09 Tracer – 2015

Volgens jullie past de Yamaha MT-09 Tracer maar één omschrijving: allround. De GS, de Africa Twin en zeker ook de Super Duke GT wordt deze eigenschap ook toegedicht. Toch is de MT-09 Tracer de overtreffende trap – de Volkswagen Golf van de motorwereld. Een middle of the road-machine met praktisch gemak en aansprekend design. Al benadrukken de 83 MT-09 Tracer-stemmers ook vooral de sportiviteit. Eerder een Golf GTI dus. Dat GTI-imago komt voor het overgrote deel op conto van de 847cc Crossplane-driecilinderblok. ‘Prachtig krachtig’, verwoordt een van de stemmers het kort – maar krachtig. Opvallend detail: Yamaha MT-09 Tracer-eigenaren onder de stemmers kozen procentueel het minst vaak hun eigen motorfiets. Als Yamaha nou eens niet elk derde jaar de typenaam om zou gooien… MT-09 Tracer, Tracer 900, Tracer-9…

‘Meest fijne motor ooit.’ – Cor, die onder het kopje Wat rij je zelf? vervolgens het volgende aangaf: ‘Hahahahaha uiteraard de Tracer!!!’. Duidelijk, Cor!

‘Breed inzetbaar als sport-toer machine, driecilinder met genoeg power en ook wel vanwege de ‘looks’.’ – Wim Lange, die de Yamaha koos omdat-ie qua inzetgebied het meest op zijn BMW R1100S lijkt.

‘Deze heb ik en heeft mij heel positief verrast. Stuurt goed, zit lekker, klinkt goed en is verbazingwekkend snel.’ – Sander Scholten, die dus géén MT-09 Tracer heeft, maar een Tracer 900. Zelfs de eigenaren snappen het niet.

7 – BMW S1000RR – 2012

Als enige supersport-machine op de shortlist is de BMW S1000RR best een vreemde eend in de bijt. En dat is geen flauwe verwijzing naar de onorthodoxe schele koplamppartij van de BMW. Zouden we niet durven. Jullie zijn namelijk helemaal weg van de looks van de S1000RR. Van de tien werd-ie met afstand het vaakst als mooi omschreven. Logischerwijs kon het indrukwekkende vermogen ook op lof rekenen. BMW legde de lat immers niet zomaar een klein beetje hoger voor de 1000cc-supersportmotor. Het rijgemak en de innovatieve elektronica maken het af volgens de 77 stemmers. Er zijn misschien minder supersport-liefhebbers tegenwoordig, maar ze zijn wel hardcore!

‘Deze motor was revolutionair als superbike! Had alles en meer. BMW blijft zichzelf vernieuwen en verbeteren.’ – Suzuki SRAD-eigenaar Joris Negerman, die dolgraag een S1000RR voor dagelijks gebruik zou willen.

‘Duitse degelijkheid met de agressie van een Japanner. Top!’ – Cor Brands, die met zijn K1300S ervaring snelle BMW’s heeft.

‘Ik hou van supersport-tourders.’ – Edde Pet, die zelf een Kawasaki ZZR1400 rijdt en de S1000RR als zijn ideale sporttoerfiets ziet.

8 – KTM 1290 Super Duke GT – 2016

Enige in zijn soort, uniek, gedurfd. Het is duidelijk dat de 64 KTM 1290 Super Duke GT-stemmers vooral gevallen zijn voor het bijzondere uiterlijk en concept van de Super Duke GT. Niet veel meer dan de brute Super Duke R, maar dan met een kuip en daarmee wat comfort. Volgens jullie maakt het de Super Duke GT tot de ideale alles-in-een sporttoerder. Niet van alles een beetje, maar van alles vooral heel veel. De elektronica en natuurlijk dat 1301cc-tweecilinderblok krijgen ook veelvuldig een duim omhoog. Kortom, een brute allrounder met manieren – je moet wel van het design houden.

‘Deze KTM maakt dat je schuur ietsje minder vol staat. Hij is geschikt om er rustig mee rond te boemelen, alleen of met zijn tweeën. Je kan er ook de beest mee uithangen op het circuit.’ – uiterst praktisch ingesteld Super Duke GT-eigenaar Johan Deijkers.

‘Stuurt als een naked maar met de actieradius van een toerbuffel en een acceleratie van een sprintkanon. Zwitsers zakmes onder de motoren.’ – Michel Bruijn, al 30.000 kilometer tevreden Super Duke GT-rijder.

‘KTM 1290 Super Duke GT is een heerlijke toerfiets en met veel beleving.’ – Teun van Zutphen is blij met zijn GT: ‘Vooral als de TC uit staat.’

9 – Triumph Speed Triple 1050 – 2011

Als oudste deelnemer zal de Triumph bij velen iets verder weggezakt zijn in het collectief geheugen. Dat hij desondanks niet laatste geworden is, is een troostprijsje. Met 59 stemmen (5,7%) wordt de Speed Triple 1050 uit 2011 zo langzaam al een beetje cult. De stemmers roemen vooral zijn betrouwbaarheid en de bouwkwaliteit. De driecilinder en het rijgedrag worden eveneens regelmatig aangehaald. Jullie wijzen ook opvallend vaak op de ruime zit van de Speed Triple 1050. Het maakt de Triumph een comfortabeler reisgenoot, maar de lange motorrijder is er klaarblijkelijk ook erg over te spreken.

‘Vooral het chocoladeletter vette vermogen, het maar blijven sleuren van het blok. En nog goed sturen ook. Niet te zenuwachtig, niet te giftig, gewoon een beer van een fiets.’ – G.M. de Kok, die zijn oude Speed Triple 1050 nog altijd mist.

‘Mooie motor.’ – Jan Coopmans, man van weinig woorden.

‘De Speed Triple heb ik gekozen omdat ik er zeven jaar een gehad heb en die beviel zeer goed.’ – Johan van Elteren verkocht zijn Triumph anderhalf jaar geleden en kocht een Guzzi V85TT en heeft nu toch weer een Speed Triple RS gekocht. Johan zit niet stil!

10 – KTM 1290 Super Duke R – 2014

Deze verkiezing levert geen verliezers op. Elk van hen is immers al eens Motor van het Jaar geweest. Toch is de KTM 1290 Super Duke R uit 2014 in deze verkiezing het minst vaak gekozen. Uiteindelijk stemden 46 van jullie op de Super Duke R. Een select gezelschap, maar aan enthousiasme geen gebrek. Het ruige uiterlijk, het nog ruigere blok en tegelijkertijd het gemak waarmee het rijdt, maken de Super Duke R de beste volgens de fanboys. Meerdere stemmers geven aan verliefd te zijn vanaf het moment dat KTM met het The Beast-studiemodel kwam. En dat dat beest ook moeiteloos te temmen valt. En ja, daardoor wordt ook de KTM 1290 Super Duke R een allrounder genoemd. Kun je nagaan.

‘De motor heeft een woeste, rauwe oeruitstraling. Alles aan deze motor schreeuwt: ik wil rijden!’ – Wim Buma, die bovengenoemd enthousiasme vakkundig demonstreert.

‘Vol in de wind, maar toch comfortabel rechtop en niet leunend op mijn polsen. Bruiser en cruiser ineen. Deze motor belichaamt het motorrijden voor mij.’ – aldus een filosofische Jan Slager.

‘Aardverschuiving. Technisch hoogstandje, makkelijk berijdbaar en leuk.’ – Michiel Tossaint vat het kort samen.

In oranje de uitslag van de Motor van het Decennium-verkiezing. In blauw de vrij keuze-stemmen op de shortlist.

Toen we de shortlist-motoren even weglieten uit de vrij keuze-antwoorden, keken we even verbaasd en tegelijkertijd ook helemaal niet. Opnieuw staat er namelijk een BMW GS bovenaan. Alleen ditmaal de R1250GS. Let wel; dit is zelfs zonder de Adventure-uitvoeringen van beide mee te rekenen. Kijk maar, de R1200GS Adventure staat ook gewoon in de top-10…

*Stop the count!

Je weet anno nu pas dat je als verkiezing echt meetelt als je er sprake is van een mogelijk gekaapte verkiezingsuitslag. Het is een wereldwijd fenomeen. We zijn dan ook dolblij te melden dat de Motor van het Decennium-verkiezing zich tot een groeiend gezelschap van gekaapte verkiezingen mag rekenen!

Met 94 stemmen wist de Kawasaki Z900 een derde plaats te verzilveren, ten koste van de Honda CRF1000L Africa Twin Adventure Sports, die met twee stemmen minder vierde werd. Ware het niet dat de Z900 een ietwat groen gekleurd duwtje in de rug kreeg. Nergens zijn ze zo enthousiast over de Kawasaki Z900 als op Kawasaki’s hoofdkwartier, waarvan akte. Ogenschijnlijk de voltallige Kawasaki-staf stemde en was zodoende goed voor 26 van de 94 stemmen. Overigens gaat het wel maar om 24 bevestigde Kawa-personeelsleden – eentje stemde nog enthousiaster dan de rest zelfs drie keer. Het resultaat van de verkiezing blijft gehandhaafd. Het is niet aan ons mensen uit te sluiten van het democratisch proces, ook niet als ze voor een merkimporteur werken. Voor de journalistieke transparantie toch even de uitslag zonder de stemmen van het Kawasaki-personeel.

De redactie van Motor.NL heeft behalve werknemers van Kawasaki Motors Benelux, geen verdere aan merken of merkimporteur gelieerde stemmen kunnen ontwaren.