Geweldige motorroutes in het achterland, feest direct aan het Bodenmeer: de zuidwestelijke hoek van de Zwabische Alpen heeft beide te bieden.

‘Tussen Stockach en Messkirch kun je op kleine, rustige wegen geweldig motorrijden. En natuurlijk is de Höchsten absoluut top, Mamma Mia. Maar blijf weg van de hotspots aan het Bodenmeer, die zijn erg druk.’ Tips van een vriend uit het Zwarte Woud, voor wie het zuidwesten van de Zwabische Alpen als uitgebreid jachtgebied fungeert wanneer hij even wil ontsnappen aan de dagelijkse stress met zijn R nineT. Zo gezegd, zo gedaan. Vooral omdat bij het voorbereiden van dit artikel sowieso geen kamers beschikbaar waren tegen redelijke prijzen direct aan het Bodenmeer, dus belandden Gerd en ik min of meer op de tweede rij, in Hotel Krone in Pfullendorf. Wat een geluk.

Toertocht Zuidwest-Eifel, Duitsland: binnenom en buitenom

Maar laten we eerst tenminste onze tenen eens onderdompelen in ‘de Zwabische Zee’, al is het symbolisch. Een ideale plek daarvoor is op de noordwestelijke punt van het Bodenmeer, bij Überlinger See, bij Strandbad Bodman. Een paradijs. Fluweelgroen gazon bezaaid met kleurrijke handdoeken en parasols, witte zeilen op turquoiseblauw water met lichte rimpelingen, watertemperatuur 20 graden. Het voelt minstens twee keer zo warm aan, als je vandaag alleen maar als toeschouwer langs de kant staat, dan helpt het beste klimaatmembraan niet. Zweten en weg. Beter om de watertemperatuur van de Indian FTR 1200 Rally weer op peil te brengen.

1 van 6

Loslopende honden

Langs alomtegenwoordige boomgaarden met ‘in de zon gebaad’ fruit van het Bodenmeer – de ronde rode appels zien eruit als Duitsers met zonnebrand in Rimini – rijden we eerst naar Bodman-Ludwigshafen, vervolgens op een bergweg bezaaid met weelderige haarspeldbochten – dat nomen est omen is -, omhoog naar Bonndorf. Très bon! En wie let er dan op het handgeschilderde bordje ‘geluidswerende maatregelen’? Dat kan nauwelijks verwijzen naar het stille ploppen van gevallen fruit aan de kant van de weg. Tenminste laat de Indian zich niet kennen als herrieschopper en laat zijn 123 pk los zonder puberaal gekrijs. En hij verrast telkens weer met een spontane versnelling uit het lage toerentalbereik. De pret wordt alleen getemd door korte stops om op de kaart schaal 1:100.000 naar ‘witte’ wegen te zoeken, het zout in de Zwabische-Alpen-soep. En die smaakt lekker! In plaats van oververhitting bij het strandbad voelen we een aangenaam briesje terwijl we tussen Winterlingen en Ursaul door de zomerwind rijden, langs weiden en velden onder witte wolkjes aan de hemelsblauwe lucht, op een smal – nou ja – asfaltgrijs wegdek. Wie verdwaalt in dit fijnmazige netwerk, belandt bijna bij Zoznegg bij ‘Vrij rondlopende honden op het erf’, of komt uit bij een buurtschap van drie boerderijen dat dienstdeed als achtergrond voor de jaren 50, maar waar geen zonnepanelen op het dak te zien zijn. Verder gaat de route een kort stukje naar Roth met wit grind dat zou kunnen verleiden om de Pirelli Scorpions van de Rally te laten driften. Maar wie wil hier nou zo ruw tekeergaan.

‘Hartelijk welkom in de Badische Geniewinkel”, begroet Meßkirch zijn gasten op een reclamebord. Oeps, een mutatie van Badense zelfpromotie ‘We kunnen alles. Behalve Hoogduits’? Maakt niet uit. En zelfs als de Badense hoek met zijn renaissanceslot, barokkerk en middeleeuws kloosterproject Campus Galli tegenwoordig ook Aziatische specialiteiten en kebab to go kan bieden, kiezen we voor een tussenstop in klassiek burgerlijke sfeer bij bakkerij Neher; en we stellen het bezoek aan het Oldtimer Museum in de remise van het kasteel uit tot een andere keer. Een mijlpaal in de motorwereld moet hoe dan ook even worden begroet in Wald, waar een maagdelijke 1000cc-Gold Wing uit 1976 in een verwaarloosde etalage op kopers wacht. En wat wacht er op ons aan sprookjesachtige motorroutes? Nou, na de afslag bij Gasthaus Süßlöchle naar Rothenlachen, bijvoorbeeld de achtbaan van Kalkhofen naar beneden richting Mahlspürer Aach. Langs het riviertje tot Owingen ontspannen door een vallei cruisen die je ogen weer voorziet van talloze appels. Aan sommige oude bomen hangen ze als druiventrossen, wie zou ze allemaal moeizaam moeten plukken? Iets verderop worden ze gekoesterd en verzorgd zoals druiventrossen aan wijnstokken, beschermd door netten zodat de bloesems niet bevriezen en deuken krijgen van hagel, wat ze vrijwel onverkoopbaar maakt. Ach, als we toch net zo zorgzaam met mensen in tentenkampen voor vluchtelingen zouden omgaan. Maar we dwalen af – en uiteindelijk belanden we dan toch in Überlingen, een van de hotspots in de regio.

Zoveel mogelijk langs de oevers van het Bodenmeer tuffen is nu het devies. En ondanks alle reserves: eigenlijk is het voormalig vrije Rijksstadje Überlingen met zijn mix van geschiedenis en bedrijvigheid echt leuk en nodigt uit om te blijven. Dat ziet niet iedereen overal zo, vooral Martin Walser, schrijver en vooraanstaand Duits intellectueel, aan ‘de Bodenseereiter’. De fontein, te midden van andere grotesk gevormde figuren, karikaturiseert de beroemde schrijver die hier zijn thuis had, met schaatsen hoog op een paard zittend. Walser was niet blij bij de onthulling van het monument – en hij heeft daarna zelfs van kapper gewisseld, ‘zodat ik er niet meer langs hoef te komen.’ De interessante achtergrond van dit verhaal is online te vinden.

Het is maar een paar gasstoten en sprongen in gedachten naar de volgende mooie plekken. Bij Nußdorf baadt de bedevaartskerk Birnau in het gouden avondlicht, in Unteruhldingen trekt het Pfahlbaumuseum met zijn vondsten en reconstructies uit het bronzen en stenen tijdperk jaarlijks honderdduizenden bezoekers aan als een magneet. Omdat het museum al gesloten is, blijft alleen het uitzicht op de hutten in het pasteloranje schemerlicht over, samen met een paar eenden en een eenzame supper op zijn surfplank. Not so bad – of zoals ze in Berlijn zeggen: Romantiek, ik hoor je wel aankomen. En mijn maag knort. Die wordt onder het beschutte bladerdak van paardenkastanjes en platanen op het terras van Hotel Seehof met succes en heerlijkheid gestild voordat vervolgens de kleine maar fijne LED-koplamp van de Indian zich bewijst als perfecte gids op weg terug naar ons hoofdkwartier voor deze tour, Hotel Krone in Pfullendorf.

Test van zelfbeheersing

Vier keer bimbam voor het volle uur, vijf keer doonngg voor vijf uur: ’s ochtends slaat de kerkklok van Pfullendorf 17 keer met alle kracht ‘Wakker worden’. Wat volgens een besluit van de gemeenteraad ook zo moet blijven. En heeft al gezorgd voor wat kerkopzeggingen. En verder? ‘Romantische hoekjes, speelse gevels en kabbelende fonteinen’ – dat is hoe dit knusse vakwerkstadje zich terecht promoot, met een historisch centrum dat één geheel vormt. Trouwens: tuinman Herbert Moser is al vroeg onderweg op zijn Fendt-trekker met watertank, één hand aan het stuur, in de andere een gieter waarmee hij de bloembakken in de steegjes van de oude stad water geeft. Ook wij hebben na het ontbijt weer dorst en hebben onze dorstlesser nodig, net als onze motorfietsen.

Schwäblishausen, Ettisweiler en Krauchenwies; Mottschieß, Lausheim en Magenbuch. Beetje bij beetje tekenen de gele plaatsnaamborden zich duidelijker af in de ochtendnevel. Tussendoor komt er ook wel eens een klimop omrankte roestbruine Schlüter-trekker tevoorschijn als tuindecoratie, soms een eindeloos lange rechte weg als test van zelfbeheersing; daar waar slechts 100 km/u is toegestaan gaat het plotseling makkelijk naar 193, totdat de snelheidsbegrenzer van de Indian het vrolijke rondzwieren afremt. Maar er zijn ook plaatsen waar je vrijwillig even kunt stilstaan voor een paar minuten contemplatie: ‘In jouw bescherming, o redder der wereld, verleen ons genade op veld en akker’, staat op het kruis naast een maisveld bij Ostrach. Het tegenovergestelde is te vinden aan de Andelsbach bij Hahnennest, waarop een kunstig gesneden duivelsdraak met zijn klauwen het kruis vastgrijpt.

GPS-tocht Brabant: unieke heidevelden en vennen

Je zou best wat gevoeliger kunnen zijn voor de vering van de Rally, ook al lijkt de motorfiets perfect geschikt voor slechte wegcondities zoals in het Deggenhauser Tal. Of dit ‘Liefdesdal’ zijn poëtische bijnaam dankt aan het lieflijke landschap of aan de mooie meisjes: hoe dan ook, het is een alternatief voor de spectaculaire route over de Höchsten en de Gehrenberg met zijn uitkijktoren, waar we echter alleen kort stoppen en meteen weer doorstarten om via Markdorf op de Deutsche Alleenstraße richting Meersburg te rijden. Pfft, niets voor liefhebbers van eenzaamheid want daar ‘rijd je niet alleen’. In Ittendorf gaan we juist weg van de B33 en naar Kippenhausen. Een korte pauze – behalve voor Roemeense seizoensarbeiders die hier in hoog tempo appels plukken -, tot we uiteindelijk in Immenstaat de weg zijn beloop laten, Bodensee-Radweg en de e-bike-boom zij bedankt.

Ondanks alle drukte zijn er zelfs direct aan het Bodenmeer plekken van stilte, althans van relatieve stilte. Bijvoorbeeld in Meersburg tegenover de veerboot naar Konstanz, waar je alleen gezelschap hebt van kleurrijke figuren op een sculptuur van het kunstenaarsechtpaar Stragapede terwijl je over het water tuurt. Ciao Zwabische Zee, Hallo Hinterland. Dus op goddelijk gekromd terrein langs de bedevaartskerk van Baitenhausen, vervolgens bij Schiggendorf een paar zwierige ererondjes door de velden om de fraaie Indiase verenpracht goed te laten wapperen; daarna, na een korte tussenstop bij Internat Schloss Salem, lekker bochtenwerk van Leutstetten naar boven richting Heiligenberg. En net op tijd aankomen in Pfullendorf, waar de keuken in Deutschen Kaiser – intussen omgedoopt tot Kupferschmid en vlak naast de Narrenbrunnen – zelfs open is tot 22 uur op vrijdagavond. Specialiteit van het huis: verse ‘Seelen’ uit de oven, een typisch Zwabisch gebak. En ook al zouden we onze ziel nooit aan zakelijke Zwaben verkopen: ze kan wel degelijk groeien in ons hart als motorliefhebber, die zuidwestelijke Zwabische Alpen.

1 van 6

Tekst en foto’s: Klaus H. Daams

Download de route Toertocht Zwabische Alpen, Duitsland