De oorlog woedt voort in Oekraïne, en moderne tactieken en machines worden door de soldaten daar gebruikt om elk voordeel te behalen. In de afgelopen maanden hebben de Oekraïense strijdkrachten de Russische strijdkrachten afgeweerd en de invasie tegengehouden. Hoewel er nog steeds traditionele vervoermiddelen worden gebruikt door het leger van Oekraïne, gebruiken ze ook lichte elektrische voertuigen.
Verbrandingsmotoren zijn nogal lawaaierig, het geluid van een benzine-aangedreven motorfiets draagt ver. Detectie zou fataal kunnen zijn voor soldaten. Dat is waar deze ELEEK en Delfast elektrische motorfietsen van pas komen. Ze zijn bijna geluidloos als je ze start en ze zijn moeilijker te detecteren door de stille aandrijving. Afgezien van het geluid van wielen en banden, en een beetje zoemen op hoge snelheid, zijn deze motorfietsen moeilijker te detecteren in vergelijking met traditionele motorfietsen. Ze helpen Oekraïense soldaten op het slagveld dan ook enorm als ze zich verplaatsen.
De vloot motoren is er gekomen dankzij Vadym Ignatov, vice-voorzitter van Ukrainian Association of Electric Vehicle Market Participants. Eerder in mei schreef hij over de ELEEK Atom toen deze werden overhandigd aan de Oekraïense strijdkrachten. Daarbij merkte hij op dat het leger de tweewielers eerder had geëvalueerd en feedback had gegeven over hun prestaties op het slagveld.
Mezha Media, een internet nieuwssite, publiceerde zijn verklaring in een artikel waarin hij als volgt werd geciteerd: ‘We houden rekening met alle wensen van onze strijders. Die kwamen naar boven tijdens eerste gevechtsacties van onze eenheden. Het belangrijkste was door geen extra powerbanken toe te voegen, maar een 220 V-uitgang. Daardoor is het gebruik van elke standaard lader mogelijk. Na testen in echte gevechtsomstandigheden hebben strijders van de speciale strijdkrachten de voordelen van elektrische motorfietsen positief beoordeeld. De behoefte eraan zal toenemen.’
ELEEK is niet het enige merk dat zich in de strijd mengt, want Delfast heeft ook motorfietsen geleverd om de Oekraïense strijdkrachten te helpen. Danylo Tonkopiy, de oprichter en CEO van het merk en geciteerd in hetzelfde in hetzelfde Mezha Media bericht zegt: ‘We hebben in de eerste weken van de oorlog elektrische motorfietsen naar de frontlinie overgebracht, maar we hebben er geen ruchtbaarheid aan gegeven – sommige dingen doe je nou eenmaal in stilte. Nu hebben we toestemming gekregen van het legercommando en publiceren we foto’s waar en waarvoor onze motorfietsen worden gebruikt.’
Deze fietsen zijn het echte werk. Ze zijn niet alleen uitgerust met low-visibility verf, maar er zijn ook Next Generation Light Anti-Armour Weapons (NLAW) toegevoegd die de gevechtscapaciteiten verhoogt. Electrek gaat in detail in op deze wapens en hun vermogen om een voetsoldaat de kracht te geven om een vijandelijke tank te vernietigen.
Vijftien jaar lang organiseerde Motorrijdersactiegroep MAG de fameuze Dierenvoertoer, waarbij motorrijders in actie kwamen om dierenasiels van voer te voorzien. De MAG blaast het initiatief dit jaar nieuw leven in, samen met drie Nederlandse motorcampings.
Het initiatief voor deze bijzondere, noodzakelijke versie van de Dierenvoertoer kwam van buitenaf. Kim Verspui en Nicole van Hilten zagen dat de hulpverlening aan gevluchte Oekraïners goed op gang kwam, maar dat er voor de dieren die ze meenamen nog veel moest gebeuren. Daarbij kwam de MAG al snel in zicht.
Bij deze Dierenvoertoer wordt dierenvoer en kattengrit ingezameld voor Hulp voor Dieren uit Oekraïne. Iedereen kan meedoen. Kom op zondag 12 juni met jouw bijdrage naar een van de hieronder genoemde motorcampings. Neem brokjes of zacht voer voor honden of katten mee. Ook kattenbakvulling is van harte welkom. Vanzelfsprekend kunnen alleen nieuwe, onaangebroken verpakkingen aangenomen worden.
De campings
De actie vindt plaats op zondag 12 juni. Deelnemers zijn van 13:00 tot 17:00 welkom op- Motorcamping De Hei, Gochsedijk 37, 5853 AA Siebengewald (L)- Motorcamping ’t Witveen, Witveensterweg 22, 9261 XW Eastermar (Fr)- Motorcamping bij het Vuur, Grobbenweg 3, 7136 KM Zieuwent (Gld)
Toekomst
Het blijft niet bij een eenmalige actie: doel is om ook op langere termijn hulp te blijven leveren. De organisatie houdt je op de hoogte!
De heldendaden van Pol Tarres op de Yamaha Ténéré 700 kennen geen einde. Ditmaal waren de trialist en zijn tweecilinder de hoofdrolspelers bij de beklimming van de Cerro Mercedario, een van de hoogste bergen van Zuid-Amerika, waar hij een hoogte van 6.157,5 meter bereikte.
Die prestatie en meer wordt in beeld gebracht door een 18 minuten lange video Opvallend is dat het project in slechts drie maanden werd voltooid. De inspanning vergde veel van de motorfiets en berijder. En vergis je niet in de hoogte. Wat dat allemaal met zich meebrengt, is geen grapje.
‘Het doel van de onderneming was om de motorfiets en de rijder in extreme omstandigheden te testen,’ legde Tarres uit. ‘Op 12 maart vertrok ik uit het basiskamp, op drieduizend meter, legde de eerste 10 km af en sliep in het tussenkamp, op 4.500 meter. En op 14 maart aakte ik het hoogste punt ooit bereikt door een tweewieler, op 6.175, 5 meter.’
De volgende stap, zegt Yamaha zelf, is om verder te gaan. In hun woorden: ‘De Ténéré is klaar om te mikken op 7.000 meter.’, Een boodschap die openlijk zegt dat ‘we terug in de bergen zullen zijn’ voor Kerstmis 2022. Dat belooft wat.
Triumph houdt de Tiger-lijn fris door drie nieuwe kleuropties toe te voegen: Caspian Blue en Mat Graphite, Sandstorm, en Graphite en Baja Orange. Deze nieuwe kleuren zullen beschikbaar zijn vanaf juli 2022 voor het modeljaar 2023.
De Tiger-serie heeft vier modellen om uit te kiezen, als eerste de Tiger 660, dan de Tiger 850, Tiger 900, en tenslotte de Tiger 1200. De extra kleurvarianten betreffen de Tiger 900 de GT-, GT Pro-, Rally- en Rally Pro-versie en de Tiger 850 Sport.
Beginnend met de Tiger 850 Sport, is de nieuwe kleuroptie in de line-up de Graphite en Baja Orange kleurstelling. Het oranje dient als accent op een verder overwegend grijze motorfiets. Triumph heeft ervoor gekozen om de ‘snavel’, de zijkant van het voorspatbord en een deel van de voorkuip te spuiten.
De Tiger 900 GT- en GT Pro-modellen gaan nog een stapje verder en krijgen een prachtige kleur blauw die Triumph Caspian Blue noemt. In plaats van zijn weg te vinden op de motorfiets als accentkleur, wordt de tint op bijna alle carrosseriepanelen van de Tiger aangebracht.
De laatste kleuroptie is voor de off-road Tiger 900 Rally en Rally Pro. De kleur heet Sandstorm en heeft een afwerking die vergelijkbaar is met kaki, maar met een meer beige twist. De afwerking is voorzien van zwarte, witte en zilveren accenten op de tank en op de kuip van de motorfiets, terwijl de tank en de snavel zijn afgewerkt in de zandkleur.
Al deze kleuren voegen zich in de strijd met de andere standaardopties die al beschikbaar zijn, namelijk Pure White, Sapphire Black, Matte Khaki Green, Graphite en Caspian Blue, en Graphite en Diablo Red, verdeeld over de Tiger 900 en Tiger 850-lineups.
Remschijfsloten. Het zorgt altijd voor een pittige discussies onder motorrijders. Voorstanders zien uiteraard enkel voordelen, tegenstanders wijzen je steevast op het risico van wegrijden met een ‘vergeten’ remschijfslot er nog op. Doordat je altijd een beetje vrije slag hebt bij zo’n slot, kan dat vergeten grote gevolgen hebben. Met een beetje geluk gebeurt het je in je schuur op zondagmorgen heel vroeg en kom je er vanaf met probleemloze schade. Heb je pech, ziet een vol terras je op een wat ongebruikelijke manier afstappen, waarbij het altijd maar weer de vraag is of de daadwerkelijke schade groter is dan het gekrente ego… Velen lossen dit ‘gevaar’ op met zo’n gekleurd kabeltje van slot naar stuur, maar het kan ook anders, met de Roadlok. Het remschijfslot wordt geïnstalleerd op de voorrem van je motor, waarna je de motor op slot kunt zetten met een verwijderbare pin. Deze pin gaat door een van de ‘gaten’ in je remschijf en voorkomt zo dat de motor kan rollen, zelfs niet een klein beetje. We hebben uiteraard geprobeerd weg te rijden met dit pinnetje er nog in, maar dat bleek veel minder spannend dan verwacht (en stiekem ook gehoopt). Er gebeurde precies helemaal niets, simpelweg omdat er totaal geen vrije slag is. Het is net alsof je wilt wegrijden met ingeknepen voorrem. Zelfs bij de hufterproef gebeurde er niets, behalve dat onze testmotor afsloeg. Dat is een wat vreemde gewaarwording als je verwacht weg te rijden, maar meer ook niet. Geen schade, geen gekrenkt ego. Niets van dat alles!
Kwijt
En dat is niet het enige voordeel, want waar je een traditioneel remschijfslot in z’n geheel moet opbergen hoef je bij de Roadlok enkel de ‘blokkeerpin’ mee te nemen. Die meet exact 7 centimeter en weegt exact 77 gram. Dat maakt hem zo klein en licht dat wij aanraden er een vaste broek- of jaszak voor aan te wijzen. Wij wisten een paar keer niet meer precies in welke zak ‘ie ook alweer zat. Om misverstanden te voorkomen, da’s een compliment voor de Roadlok. Een los remschijfslot ben je immers nooit kwijt dankzij z’n formaat en vooral z’n gewicht. Ook handig is dat je de Roadlok zo op slot zet en je niet hoeft te klooien op je knieën terwijl je handen steeds viezer worden van de gebruikte remschijf. Doe dat laatste ook nog eens gehaast of iets te lomp, ben je zomaar een kras op schijf of spatbord rijker. Wij hebben tientallen keren achter elkaar de Roadlok op slot gezet en geen een keer ging het mis. Als ultieme test hebben we ook onze videostagiaire, met nul motorervaring en nul kennis van het Roadlok-slot het laten proberen. Ook hij slaagde met griffel.
Onafgeveerd
Iedereen met een beetje kennis van onafgeveerd gewicht zal benieuwd zijn wat de montage van een Roadlok doet. In praktijk hebben wij er niets van gemerkt. Niet zo heel vreemd want met de montage van de Roadlok wordt je motorfiets slechts circa 300 gram zwaarder. We gaan niet roepen dat dit te verwaarlozen is, maar het komt er wel heel dichtbij. Het monteren van het bijzondere slot, wordt gedaan met normale bouten. Dus kan iemand proberen die bouten los te halen, iets dat een beetje slimme dief echt wel voor elkaar krijgt, vermoeden wij. Staat je motor niet op slot, ben je de Roadlok dus kwijt. Staat-ie wel op slot, hangt de Roadlok los aan de remschijf en werkt het als een ’traditioneel’ remschijfslot (inclusief dus het risico op wegrijproblemen).
Is het verder enkel feest en lof? Haast wel. Behalve dat het slot niet voor alle motoren leverbaar is. Via www.roadlok.eu/nl/wizard-stap-1 kom je daar in een paar stappen achter. Een ander nadeel kan zijn dat je de Roadlok ziet zitten. De meeste motorrijders zullen daar wel overheen komen, maar we kunnen ons indenken dat echte puristen er niets van moeten hebben. Met € 249,99 (in rood en goud tien euro duurder) is het verder ook niet een echt goedkoop slot, maar kijkend naar de voordelen vinden wij het de investering waard.
Roadlok in het kort
ART4-gecertificeerd
In een paar seconde op slot, elke keer
Enkel een BrakeBolt (de blokkeerpin) van 7cm en 77 gram meenemen
Een motortoer langs de Kocher en de Jagst, waar bochten elkaar tussen Aalen, Künzelsau en Bad Friedrichshall oneindig lijken op te volgen en waar de route langs de twee kronkelende rivieren altijd weer een volgende bocht in petto heeft.
Tekst en fotografie: Klaus H. Daams
Een beetje verdwaald dolen Gerd en ik door een wirwar van industrieterreinen en rondwegen, op zoek naar de bron van de rivier de Kocher, ten zuiden van Aalen. We vinden ons doel in Unterkochen, precies tussen Färberstraße en Im Bühl, waar het riviertje ontspringt. Tenminste, dat is waar het fijne blauwe, meanderende lijntje op het display van de mobiele telefoon begint. Ach, had ik maar iets verder gescrold en mijn huiswerk wat beter gedaan. Dan had ik geweten dat er twee bronnen zijn, die van de Zwarte en die van de wat kortere Witte Kocher. Dan is er ook nog de Rode Kocher, die slechts 150 meter lang is en die nogal is vertakt. Dus in plaats van dat we via de Heidenheimer Straße of Bischof-Hefele-Weg ten minste één van de idyllische bronnen vinden – de twee waterlopen komen pas iets later samen om de eigenlijke Kocher te vormen – belanden we tussen volkstuinen, kippengekakel en brandnetelvelden onder een jonge, bruinachtig glinsterende betonnen brug, die de Zwarte Kocher overspant. Op een van de kale pilaren staat een kleurrijke liefdeskreet gespoten: Sandra. Een plek voor hardcore romantici.
Slingerende sinuscurve
Daar, waar we ten onrechte de oorsprong van de Kocher hadden verwacht, gaat het riviertje alleen naar een wisselstation, verdwijnt onder Europa’s grootste dienstverlener op het gebied van textielveredeling en kleurt daar praktisch blauw. Maar dan, als we Aalen net achter ons en onze motoren hebben gelaten, ziet de wereld er vanaf Niederalfingen heel anders uit. In plaats van kruispunten nu bochten, bochten en nog eens bochten. De Kocher slingert als een sinuscurve door het dal, de ene bocht in de rivier volgt de andere, liefdevol begeleid door de kronkelende B19. Of Sandra nog up-to-date is? Als purist kun je in elk geval wel verliefd worden op de Royal Enfield Continental GT. Een klassieke twin zonder franje. Maar met een chromen tank, zo glanzend dat de grijns, die Gerd onder zijn open helm heeft, erin wordt weerspiegeld.
Zelfs ‘slechts’ 48 pk brengt je bij een stukje afsnijden via Hangendenbuch naar boven. Diep onder in het dal jagen sierlijke grijze reigers. Boven krijgen we ‘uit liefde voor het vaderland’ een uitnodiging voor een kruidentoer op de Koiserhof. Oké, dat doen we dan later wel. Misschien. En waaraan denken filmliefhebbers als ze de overdekte houten brug bij Algishofen zien? Aan Clint Eastwood en Meryl Streep in de film The Bridges of Madison County, de tragische romance tussen een losbandige fotograaf en een ongelukkige vrouw. Ja, zo laat de Kocher zelfs je gedachten vrij stromen. Misschien ook wel naar het mechanische wonder beneden je, bij het passeren van een Mahle-filiaal in Gaildorf, producent van kleppen en zuigers. Die laatste suizen bij de Continental overigens maximaal zo’n 7.500 keer per minuut op en neer.
Night fever
‘We zijn er over een half uur.’ ‘Kom je met e-bikes?’ ‘Nee, met motoren.’ ‘O ja, dan gaat het lukken.’ Tsja, als je hier tijdens een fraai weekend met je smartphone-app een kamer zoekt, word je aan de andere kant van de lijn bijna automatisch aangezien voor iemand die het populaire Kocher-Jagst-fietspad rijdt. Nauwelijks zijn we op weg naar de après-moto van Hotel Kronprinz in Schwäbisch Hall, of we zien al dat we een veelvoorkomende misvatting moeten rechtzetten: het vooroordeel dat Schwabische steden saai zouden zijn. Maar of het nu gaat om de gezellige biertuin Unterwöhrd, op een eiland in de Kocher, of een hele serie bars in de romantische steegjes van de oude stad: het is hier Saturday Night Fever op zijn best. Het historische marktplein met het Rococo-stadhuis, de gotische schandpaal en de trap voor St. Michael zijn bijna even indrukwekkend als Siena’s Piazza del Campo. Schwäbisch Hall? Gave stad!
Zondagmorgen. De weerman belooft 28 graden; ideale omstandigheden voor een tochtje met voertuigen die ons door de jaren heen dierbaar zijn geworden, van de schattige NSU Prinz tot de hippe SL 280 Pagoda van Mercedes. Het traject tussen Untermünkheim en Künzelsau, dat de bochten van de Kocher volgt, is hier perfect voor. Daar, net achter de ongelooflijk hoge, 185 meter de hemel in stekende Kochertal-brug, ontmoeten we toevallig Michael Steffen en zijn glimmende oranje-gouden Honda CB450. Meer dan een halve eeuw scheidt deze toen revolutionaire machine van de huidige Royal Enfield. Op het eerste gezicht eigenlijk ongelooflijk, afgezien van de duplex remmen en veerpoten.
Sappige haarspeldbochten
We verlaten de sightseeing- en bike-seeing-modus in Braunsbach, waar een kleine weg afbuigt naar Arnsdorf. De kaart belooft daar een paar sappige haarspeldbochten. En daar is geen woord van gelogen. Een omweg via Kupferzell en we zijn terug in het Kochertal in Döttingen, waar fietsers als kleurrijke kevers door de natuur trappen. Kleine onderbreking voor de Landlust in Künzelsau, en bij de spaarbank-tempel linksaf richting Ingelfingen. Vervolgens een fotostop in Niedernhall: Een vuurwerk van kleuren op de brug over de Kocher met weelderige bloembakken, daarachter het monumentale ensemble van vakwerk en kerktoren. De kniehoge betonnen muren aan de kust passen niet helemaal in het plaatje van een ansichtkaart; ze beschermen het wijndorp tegen overstromingen als de rivier zijn andere gezicht laat zien. Op dit moment hoeft hij het water niet te keren, tot grote vreugde van kanovaarders die van Möglingen naar Kochertürn peddelen.
Het einde van het terrein en de riviertak vinden we aanvankelijk in Bad Friedrichshall, waar de Kocher na 168 kilometer uitmondt in de Neckar. Niet ver daarvandaan eindigt het eerste deel van de toer voor ons, met de motorfietsen, bijna precies zoals het gisteren begon: onder een met graffiti versierde betonnen brug over de bruingroen glinsterende Kocher. Het uitkijkpunt Kocherspitze is alleen te voet of per fiets te bereiken. Een paar kilometer verderop is de toestand vergelijkbaar. Ditmaal is het de Jagst die, net voordat deze ook in de Neckar uitmondt, uit het zicht verdwijnt; alleen als je een zwaan zou zijn, zou je de rivier majestueus door de begroeiing glijdend kunnen volgen.
Tussen rivier en asfaltstrook
Een bezoek aan het tweewielermuseum in Neckarsulm zou eigenlijk een goed idee zijn, maar gezien de groen-geel-blauwe kronkels die langs de Jagst op de kaart zijn getekend, besluiten we de motorfietsen toch maar direct die richting op te sturen. Heidewitzka, kapitein! Vol gas vooruit. Het gaat weliswaar niet met zang en tromgeroffel en 100 knopen langs de Rijn, maar het symbiotisch geschommel tussen rivier en asfaltstrook naar Jagsthausen is bijna net zo leuk, langs weilanden en velden en door lange bochten, die makkelijk meer dan 100 knopen aankunnen. Dat alles vergezeld door de sociaal aanvaardbare melodie uit de uitlaattrompetten van de Continental. En als je daarheen gaat, waar onze twee geliefde rivieren zeer dicht bij elkaar komen, als je van Neudenau over bergen en dalen naar Stein am Kocher rijdt en meteen weer terugkeert naar Siglingen am Jagst, denk je misschien onwillekeurig ook aan het volksliedje met de tekst: ‘Er waren twee koninklijke kinderen die zoveel van elkaar hielden, ze konden niet samenkomen, het water was veel te diep’. Een paar ontzettend gave bochten rond de Götzenburg in Jagsthausen, ooit de voorouderlijke zetel van de ‘Ridder met de ijzeren hand’, Götz von Berlichingen. Dan wordt het pikkedonker en moeten we op zoek naar een kamer. Zo komen we door de pikzwarte nacht weer onverwacht bij de Kocher, in het sprookjesachtige burchthotel Döttingen bij Braunsbach.
De volgende ochtend is het gas, gas, terug naar de Jagst. Aangezien Gerd en ik vanavond graag de bedden thuis aan de Rijn en het Ruhrgebied weer willen bezetten, schakelen we nu over op de sportmodus. Toch het vermelden en bezoeken waard: de betoverende landherberg Jagstmühle in Heimhausen, het automuseum in de voormalige koninklijke stallen van kasteel Langenburg en het Frankische volksfeest in Crailsheim, medio september. En natuurlijk, ten zuidoosten van het voormalige klooster- en garnizoensstadje Ellwangen en 196 rivierkilometers verwijderd van de monding van de Neckar, de Jagsursprung bij Walxheim. Wat een geweldige (picknick)plek, dit keer niet onder de volgende betonnen brug, maar onder een zacht ritselend bladerdak. Wat maakt het uit dat het door muren omgeven bekken, de officiële bron van Jagst, droog staat als gevolg van de hete zomer. De afgelopen twee dagen was er tenslotte water in overvloed.
Reisinformatie
Het fietspad Kocher-Jagst staat hoog op de populariteitslijst van het trapgilde. Het gaat maar liefst 330 kilometer langs de idyllische tweelingrivieren, die bijna parallel aan elkaar lopen, zodat er een grote ronde wordt aangeboden – ook voor motorrijders.
Aankomst
De Kocherquellen bij Unterkochen en Oberkochen bereik je via de A7, afslag Aalen/Oberkochen.
Accommodatie
– Hotel Kronprinz
In Schwäbisch Hall am Kocher, op loopafstand van een van de mooiste oude steden van Duitsland en met parkeerplaatsen voor motoren op de binnenplaats ligt. Info: www.hotel-kronprinz-schwaebischhall.de.
– Landgasthof Jagstmühle
Buiten de gebaande paden, maar dicht bij de Jagst, in Heimhausen. Info: www.jagstmuehle.de.
Natuurlijk zijn er vele andere onderkomens in deze toeristisch niet onderontwikkelde regio, waar het de moeite waard kan zijn om op tijd een kamer te zoeken, vooral tijdens een mooi weekend.
Literatuur en kaarten
Ook diegene die liever op een gemotoriseerde tweewieler rijdt dan op een fiets, vindt veel interessante en praktische informatie in het handige fietsreisboek Kocher-Jagst-Radweg voor € 14,90. Daarnaast een wegenkaart, indien mogelijk op schaal 1:150.000 of groter.
Deze week gaan we rijden met de Kawasaki Z650RS, de KTM Super Adventure 1290 S en gaan we met kledingexpert Pieter zoeken naar motorkleding voor de avontuurlijke motorrijder.
Twee van Italië’s meest iconische merken in de motor- en luxury industrie, Ducati en Bulgari, hebben hun krachten gebundeld om een speciaal product uit te brengen, exclusief voor de veeleisende Ducatista die ook een onberispelijke smaak in horloges heeft. De twee merken zijn trots op hun unieke stijl en rijke geschiedenis, en zijn zeer gepassioneerd over hun werk.
De Bulgari Aluminum Ducati Special Edition is het resultaat van de samenwerking, een prachtig sporthorloge vervaardigd in een gelimiteerde oplage van 1.000 stuks (prijs zo’n 5.000 euro) om de associatie van het juweliershuis met de Italiaanse motorfabrikant te herdenken. Het uurwerk vertegenwoordigt uitmuntendheid, prestaties en enthousiasme in één pakket. De chronograaf heeft een opvallende Ducati-rode wijzerplaat met drie subdials geïnspireerd door Ducati-toerenteller graphics: zwarte achtergrond, witte indexen, en rode bol. De uurmarkeringen verwijzen ook naar het race-geïnspireerde ontwerp van de Italiaanse motorfietsfabrikant.
Het horloge heeft een 40 mm diameter aluminium kast met een zwart rubberen lunette en band, terwijl de kroon en chrono pushers van titanium zijn. Het polshorloge is waterbestendig tot 100 meter, en de tiende van een seconde precisie wordt gegarandeerd door het mechanische automatische BVL 130-uurwerk, dat klopt met 28.800 trillingen per uur. Om de originaliteit van dit limited edition-horloge te benadrukken, is de achterkant van de titanium kast gegraveerd met het Ducati-merk en productienummer, die is voorzien van een anti-slijtage DLC coating. Het horloge wordt geleverd in een aangepaste geanodiseerde aluminium behuizing met een rubberen binnenkant en een soft touch oppervlak dat de Ducati en Bulgari logo’s draagt.
Je teamgenoot is altijd je grootste vijand in de wegrace. Zeggen ze… Het zal allemaal best maar soms zijn er uitzonderingen, zoals bij Michael van der Mark en Nicky Hayden. Nadat de geliefden van de twee bevriend raken met elkaar, ontstaat er ook tussen Michael en Hayden een hele speciale band. Een band die eind mei 2017 zo bruut en dramatisch doorbroken wordt als Nicky Hayden tijdens een wielrentraining in Italië wordt aangereden en korte tijd later komt te overlijden. Speciaal voor MOTO73 kijkt Michael van der Mark bijna vijf jaar later terug op een unieke vriendschap. Vol speciale en soms zelfs onverklaarbare gebeurtenissen, zoals de dubbele WorldSBK-zege van Michael op Donington Park 2018.
Fotografie: 2Snap, Honda en ANP
‘Zijn startnummer.’ Nee, lang hoeft Michael van der Mark niet na te denken over de vraag wat zijn eerste herinnering is aan Nicky Hayden. ‘Ik was een jaar of twaalf en begon net interesse te krijgen in wegrace, toen ik ergens vader Earl of Nicky hoorde uitleggen dat “als je op de kop ligt in de grindbak, er nog steeds 69 staat”. Ik vond dat zo briljant. Vanaf dat moment ben ik hem gaan volgen en werd al snel fan. Wanneer dat precies was, weet ik niet meer, maar het moet, denk ik, rondom zijn MotoGP-debuut in 2003 zijn geweest.’
In de jaren daarna wordt Hayden een steeds grotere naam, met als ultiem hoogtepunt natuurlijk de wereldtitel in de MotoGP. Ook Michael wordt steeds bekender in de racewereld, maar een ontmoeting tussen de twee blijft uit tot Hayden eind 2015 overstapt van de MotoGP naar het WorldSBK-team van Ten Kate Racing. Met Van der Mark dus als teamgenoot: ‘De eerste keer dat ik hem sprak, in Nieuwleusen bij Ten Kate, weet ik nog wel heel goed. Eerder lukte dat nooit, ook al was ik op de TT als kleine jongen altijd bezig om kneesliders te scoren, iets dat overigens veel beter lukte tijdens het WorldSBK. Nicky kreeg als nieuwe Ten Kate Racing-coureur een rondleiding en het leek mij wel aardig die rondleiding ook te volgen. Ja, natuurlijk was ik zenuwachtig! Hij was wel ooit MotoGP-wereldkampioen en dan kun je zelf een wereldtitel Supersport gewonnen hebben, dan nog blijft het echt wel spannend om zo’n iemand te ontmoeten. Dat is echt niet anders bij jou of mij, hoe stoer er vaak ook gedaan wordt onderling met coureurs. Al snel had ik door dat ik totaal niet zenuwachtig hoefde te zijn. Hij was echt zoals ik dacht dat hij zou zijn. Relaxed, vriendelijk, maar ik bleef toch een beetje verlegen. Hij maakte bijvoorbeeld steeds van die grapjes, waarvan ik niet zeker wist of ik moest lachen, omdat hij vaak heel serieus was. Dan lachte ik onzeker maar een beetje. Aan de andere kant was het ook heel motiverend om Hayden als teamgenoot te krijgen, want ik vond het een prachtige uitdaging om te proberen voor hem te zitten. Zo zit ik in elkaar en het staat wel lekker op je cv, als je met hetzelfde materiaal een voormalig MotoGP-wereldkampioen te snel af bent. Dat mensen meer naar hem keken, vond ik eerlijk gezegd ook wel lekker. Natuurlijk stond de druk er op bij mij, maar iedereen was vooral met Nicky bezig.’
Nog altijd staat het beroemde #69 prominent op het pak van Michael. ‘Ik hoef het niet eens te vragen aan Alpinestars, ze weten het daar allemaal.’
Geen tijd voor lunch
Na de eerste kennismaking met de mens Nicky Hayden ontmoet Michael ook al snel de coureur Nicky Hayden. ‘Hij wist alles, ook over mij, maar zei daar amper iets over. Hij vroeg wel veel, heel veel zelfs. Aan iedereen, altijd en overal. In een raceweekeinde bijvoorbeeld over mijn motor. Hoe dat aanvoelde, wat ik daar precies deed, dat soort dingen. Er kwam alleen nooit wat terug… Het duurde even voor ik dat door had en voor ik daar aan gewend was.’
Het was in Thailand 2016 dat Michael echt ontdekte dat er een groot verschil zat tussen de mens en de coureur Hayden. ‘Mijn neef was dat weekeinde mee en die kwam mij ineens vertellen dat hij een heel lang gesprek had gehad met Nicky. Een heel gesprek, hoe kan dat dan? Hij vraagt mij altijd alles, maar ik krijg zelden wat terug. Toen ik begreep dat het gesprek vooral gegaan was over het werk van mijn neef, hij zit in de veevoerhandel, snapte ik het direct. Praat je met Nicky over racen, krijg je vragen. Praat je met hem over iets ander, krijg je een gesprek.’ Veel veranderde er overigens niet nadat Michael deze ontdekking deed. ‘Uiteindelijk hadden we ’m allemaal nodig, want we hadden in die tijd onze handen vol aan de Honda.’
Hoewel de naam Hayden ook eind 2015, begin 2016 groot was, gold dat niet voor zijn recente prestaties. Desondanks bleef hij knokken alsof hij nog altijd streed om de MotoGP-titel met Valentino Rossi. Michael: ‘Ik vind het moeilijk om te zeggen wat ik van hem geleerd heb, maar dat hij ondanks alle lastige seizoenen zo gemotiveerd bleef, vond ik fantastisch om te zien. Tijdens de eerste wintertesten bij Ten Kate was er zelfs amper tijd om te lunchen omdat hij zoveel mogelijk wilde rijden en proberen. Dat vond ik echt knap en het deed mij me nogmaals realiseren dat als je iets wilt, je er voor moet gaan. Ook al komt het er op dat moment totaal niet uit. Het is niet altijd gemakkelijk, zowel in de wegrace als daarnaast, maar dat is niet erg.’
Machteloos
Dat de vriendschap tussen de twee pas later serieuze vormen krijgt, blijkt wel als Michaels overstap naar Yamaha ter sprake komt. ‘Ik heb het daar nooit met Nicky over gehad, ik denk dat hij het pas hoorde toen het officieel bekend werd.’ Toch blijft er wel contact en dat wordt steeds meer als Nadieh – de vriendin van Michael – en Jackie Marin – de vrouw van Hayden – bevriend raken en steeds meer samen gaan doen. De band tussen de vier wordt daardoor ook steeds sterker, maar dan komt er plotseling dramatisch nieuws. Hayden wordt tijdens een wielrentraining aangereden. Michael is die dag op het strand en vangt per toeval iets op over het ongeluk van Hayden. ‘Je voelt dan direct dat er iets niet goed zit, zonder dat ik precies wist hoe en wat. Ik heb daarom meteen Nick Sannen, een Belgische vriend van Hayden, geappt of ik iets kon doen. Ik wist dat hij op Le Mans zat en dat hij naar Italië wilde, naar Nicky. Maar ik wist ook wel dat ik eigenlijk niets kon doen. Daarom ben ik ook niet naar het ziekenhuis gegaan. Zijn familie was daar, dat was alles wat telde. Natuurlijk stuurde ik berichtjes dat ze het moesten laten weten als ik iets kon doen, maar wat zou ik kunnen doen?’
Maandagmiddag 22 mei 2017 om 17.09 uur komt vanuit het Maurizio Bufalini-ziekenhuis in Cesena het bericht waar iedereen al dagen bang voor is: Nicky Hayden is op slechts 35-jarige leeftijd overleden. Michael: ‘Natuurlijk wisten we dat het heel serieus was, maar je blijft altijd hopen op een wonder. Wat ik die avond en dagen daarna gedaan heb? Geen idee, dat weet ik echt niet meer. Dat is weg.’
Veel tijd om te verwerken krijgt Van der Mark niet, want al snel moet hij op Donington Park weer aan het werk, tijdens misschien wel het meest bizarre WorldSBK-weekeinde ooit. Er werd in Engeland wel geracet, maar alleen omdat het moest. ‘Ik heb dat weekeinde vooral heel veel gedacht aan onze ontmoeting op het vliegveld van Melbourne, na het openingsweekeinde op Phillip Island. Hij vertelde mij daar dat hij het echt niet naar zijn zin had op de Honda en dat was voor het eerst dat hij iets zo persoonlijks aan mij vertelde op racegebied. Hij vertrouwde mij daarin dus echt. Ik vond dat zo bijzonder. Het liet en laat mij niet los.’
Het WorldSBK-hoogtepunt van Nicky Hayden, met zijn verrassende zege op Sepang in 2016. Michael kende dat jaar in Maleisië een lastiger weekeinde, maar was niet te beroerd het feest samen te vieren met zijn Ten Kate-teamgenoot. Dat doe je alleen als je oprecht blij kunt zijn voor iemand anders.
Er moet meer zijn…
Een jaar later speelt Donington Park opnieuw een hoofdrol in het leven van Michael van der Mark, maar dan gelukkig veel positiever omdat hij er in vele opzichten een unieke dubbel pakt. Zijn eerste SBK-zeges, de eerste overwinningen voor een Nederlander in het WorldSBK en de eerste zeges voor Yamaha sinds de terugkeer in het Superbike. Twee overwinningen die niemand ziet aankomen, ook niemand binnen Yamaha en Michael al helemaal niet. ‘De week ervoor gingen we samen met Jacky en haar zus terug naar Italië om stil te staan bij de sterfdag van Nicky. Terug naar de plek van het ongeluk. Het waren zulke bijzondere en intense dagen samen, maar Nadieh en ik moesten helaas eerder weg vanwege Donington en daar win ik dan twee races. Terwijl ik dat weekeinde hartstikke ziek was en we in principe nog lang niet klaar waren om te winnen. Ik heb daar zo vaak aan zitten denken. Ik heb zo vaak mijzelf de vraag gesteld hoe dat kon. Ik had totaal geen energie en had in principe al blij moeten zijn dat ik de races kon uitrijden. En dan win je. Twee keer zelfs. Misschien is er dan toch meer dan wij weten…’
Terwijl Michael, zittend in zijn achtertuin, duidelijk geraakt is door het verhaal dat hij doet, licht het scherm op van zijn telefoon die hij voor het interview eerder netjes op stil heeft gezet. Een WhatsApp-berichtje, maar niet van zomaar iemand. ‘Dit is echt bizar. Dit is dus wat ik bedoel.’ Het blijkt een berichtje te zijn van Jacky, waarin ze laat weten te houden van Michael en Nadieh. ‘Bizar’, klinkt het nogmaals uit de mond van Michael, die duidelijk even tijd nodig heeft. ‘Door corona hebben we elkaar zo weinig gezien, dat is moeilijk. Natuurlijk hebben we op andere manieren wel contact, maar dat is toch anders. Het laatste berichtje van haar is van een tijdje geleden en dat ze precies nu we dit gesprek hebben, weer appt.’
Bijna vijf jaar na het overlijden van Hayden, denkt Michael duidelijk nog vaak aan Nicky. ‘Ik heb daar geen vaste tijden voor, maar meestal door de omstandigheden. Vaak bij van die kleine dingen zoals een auto met 69 in de kentekenplaat bijvoorbeeld. Dan gaan mijn gedachten automatisch terug naar Nicky. Man, wat mis ik hem…’
Het contrast kan niet groter tussen Donington Park 2017, het eerste weekeinde na de dood van Hayden, en 2018, het eerste weekeinde waarin Michael WorldSBK-races won.
BMW Motorrad helpt zusterbedrijf BMW M z’n 50e verjaardag te vieren. Onder de naam 50 Years M is een speciale versie van de M1000RR uitgebracht – de eerste motorfiets met het M-logo – die is voorzien van een specifieke kleur en een lange lijst van uitrusting voor circuitgebruik.
Je zult de gedenkwaardige M1000RR niet snel kwijtraken op een parkeerplaats: hij is uitgevoerd in een opvallende tint die Sao Paulo Yellow wordt genoemd. De kleur is afkomstig uit het BMW M-palet. De motorfiets is ook voorzien van het M Carbon Pakket, dat spatborden, zijpanelen van de kuip, tankdeksels, een kettingkast en een tandwielafdekking van koolstofvezel omvat. Tenslotte heeft BMW het M Billet Package toegevoegd, dat bestaat uit onderdelen van billet aluminium, zoals de motorbeschermers, de inklapbare rem- en koppelingshendels, de beschermplaat van de voorremhendel et cet. Het historische embleem van BMW M, dat in 2022 op volwaardige M-auto’s verschijnt, maakt de look helemaal af. Dit logo werd voor het eerst gebruikt op BMW M-racewagens in 1973.
Tot de uitrusting van de standaard M1000RR behoren LED-buitenverlichting, een hoog windscherm, maar liefst zeven rijmodi (waaronder Rain en Race), een 6,5-inch TFT-display, verwarmde handvatten en cruise control. Het 50 Years M-model brengt als extra’s de M GPS Lap Timer-software, een cover voor het duozadel en een geanodiseerde aluminium achterbrug.
BMW heeft geen mechanische wijzigingen aangebracht, wat betekent dat het vermogen voor de 192 kilo wegende M1000RR 205 pk bedraagt bij 13.000 tpm en 83 Nm-koppel bij 11.000 tpm. Vanuit stilstand naar 100 km/u rijden duurt ongeveer 3 seconden en de motor blijft accelereren tot de snelheidsmeter meer dan 300 km/u aangeeft. Verschillende rijhulpsystemen (zoals Wheelie Control) zijn ook standaard. De 2023 BMW M 1000 RR 50 Years M kost vanaf € 44.780,- en staat in het derde kwartaal van 2022 bij de dealers.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
