Baja California staat bekend als het wilde westen van Mexico. Conservatieve Amerikanen beschouwen het als een poel des verderfs. Natuurliefhebbers roemen de woeste schoonheid. Dus motorrijders zoeken hier het avontuur. Samen met onder meer Bennie Jolink doorkruiste Jan Dirk Onrust het schiereiland van top tot teen.
‘Als militairen je paspoort vragen nóóit direct naar je binnenzak grijpen, want dan schieten ze je voor je kop,’ zegt de oude Amerikaan. ‘En geef je paspoort nooit af, want dan moet je het voor een vermogen terugkopen. En pas op voor vrachtwagenchauffeurs. Ze rijden je plat zonder met hun ogen te knipperen.’
Al bij het ophalen van de motoren in Los Angeles hebben we de eerste waarschuwingen voor Baja California te pakken. Het Mexicaanse schiereiland onder Californië is in Amerikaanse ogen een poel des verderfs waar drugdealers en clowns de macht in handen hebben. Een soort Nederland vinden ze het dus, maar dan erger.
Er zit iets in. Baja California is al ruim een eeuw de vrijplaats voor Amerikaanse gokkers, drinkers, malloten en hoerenlopers. Grensplaats Tijuana (1,4 miljoen inwoners) werd er tijdens de drooglegging groot door en geldt tegenwoordig hét centrum voor drugs en prostitutie. Geen verrassing dat de Mexicaanse regering het complete politiecorps doorlicht op banden met de maffia. Ook niet verbazingwekkend: de Amerikaanse verzekeringen dekken niets wat de Mexicaanse grens oversteekt. En dan was er ook nog iets met een woestijn vol ratelslangen en schorpioenen.
Tegen deze romantische achtergrond vertrekken we op een zonnige winterdag met tien motoren, een volgauto en een gitaar uit Los Angeles. De groep bestaat uit Bennie Jolink en zijn roadie Pattu, een RTL-cameraploeg, wat vrienden en journalisten.
Een kruis met plastic bloemen
De meeste groepsleden rijden op een BMW GS 1200. Om een beetje te wennen doen we het kalmpjes aan. Maar je hebt er altijd iemand bij die zich wil bewijzen. In dit geval is het De Sigaar. Keihard scheurt hij de groep voorbij om deze even later op te wachten. Dat gaat goed tot we bij vlak voor de grens, zoals afgesproken, een afslag naar een alternatieve overgang nemen. We rijden Mexico binnen voor we het weten, maar Sigaar zijn we kwijt. Maar ach, die komt zo wel weer langs scheuren, denken we optimistisch en we rijden de kustweg op naar Ensenada, dat 100 km verderop ligt.
Het asfalt van de Mex1 is prima, maar toch heeft de 1600 km lange weg een slechte reputatie. Het duurt dan ook niet lang voordat we daar de eerste stille getuige van zien. Een kruisje in de berm met plastic bloemen erbij. De komende dagen zullen er nog vele honderden volgen, alsof het kilometerpaaltjes zijn. Het probleem? De weg – uit 1973 – is te smal voor vrachtwagens en bussen. Vooral in het donker gaat het daarom fout. Ook omdat loslopend vee dan naar het warme asfalt trekt. Reisgidsen raden dan ook sterk af om hier in het donker te rijden. Stilstaan moet je na zonsondergang ook al niet doen, want dat trekt struikrovers aan. En wat plonst daar rechts van ons in de oceaan? Precies, de zon.
Wanneer we het hotel in Ensenada hebben gevonden, belt Sigaar op. Vanaf de grens. Waar of we nou eigenlijk wel niet zijn. In het pikkedonker vertrekt ie. ‘Als hij niet op een koe klapt, hoeven we in elk geval niet meer naar een pispaal te zoeken,’ zegt een collega.
Alle griezelverhalen hebben hun uitwerking kennelijk niet gemist, want Sigaar komt volledig overstuur in het hotel aan. En op dat moment ontdek ik een bloedspoor dat van mijn kamer naar het zwembad loopt. Welkom in Baja.
De morgenzon maakt alles onschuldiger. Zeeleeuwen stoeien in de haven, de eerste cruiseboottoeristen hebben op een terras plaatsgenomen, een gemeentewerker snoeit een bloemperkje en de bloeddruppels blijken rode verfspatten te zijn. Ensenada lijkt een redelijk nette en welvarende stad. De poel des verderfs is een beetje aan ons voorbij gegaan (meer dan een hoer en een paar dronken Amerikanen hebben we niet gezien), want na Ensenada eindigt de vrije zone voor Amerikanen – het gebied waar ze zonder paspoort kunnen feesten en beesten.
Na de partyzone gaan we de natuur in. Nog geen echte woestijn, maar bergachtig gebied met veel groen. De tekenen van armoede nemen toe. Kleine huisjes, vaak met een tuin vol autowrakken, halflege winkeltjes, en heel veel kinderen – meestal te dik. Het oogt soms wat grimmig, maar de mensen zelf maken allerminst een grimmige indruk. Met onze kekke Europese motorpakken en motoren zijn we vermoedelijk vreemde snuiters, maar waar je ook stopt klinkt een hartelijk ‘hola, amigo’.
Een film, een droom
Na San Quintin neemt de Mex1 een aanloop langs de kustlijn om de Desierto Central in te gaan. In El Rosario, het laatste plaatsje voor de woestijn, vullen we de nog lang niet lege tanks tot het randje. Het eerstvolgende tankstation ligt namelijk 320 km verderop. Redt de GS dat wel? Ja, moet makkelijk kunnen. Maar als ik daarna heel erg lekker in de eerste bochten van de woestijn hang, voel ik het dilemma. Of eigenlijk niet. Ik zou wel gek zijn om hier verstandig te gaan rijden. De Desierto Central is namelijk een film, een droom. Een woud van keien en cactussen, sommige zo hoog als een huis, met erachter paarse tafelbergen. Overal waar je kijkt, ontdek je vreemde rotsformaties, bijzondere planten, spelonken en paden die je de woestijn in willen lokken. Wat van veraf een dooie boel lijkt, blijkt van dichtbij een bron van leven en geheimzinnigheid te zijn. En daar mag je dan met je motor doorheen karren bij een temperatuur van een graad of 25. Onecht. Bij elk bord dat waarschuwt voor een Curva Peligrosa draai ik het gas nog eens flink open.
Ergens halverwege druppelen de groepsleden binnen bij een cafeetje/autosloperij/ex-tankstation. Omringd door stinkende autoslopers en zwerfhonden tref ik een vervuilde Amerikaan die om een dollar vraagt. Hij is de weg kwijt. Iets meer dan dat zelfs. Hij vertelt over zijn ontmoetingen met Howard Hughes, Bill Gates, Mae West en John Lennon. En over de uitvindingen die hij heeft gedaan. Het buigbare rietje. De hybridemotor. De stofzuiger zonder zak.
‘Je had erg rijk kunnen zijn,’ zeg ik.
‘Absoluut! Maar ik heb nooit het patent kunnen aanvragen.’
‘Waarom niet?’
Hij kijkt naar de grond en zucht. ‘Omdat ik mijn naam niet weet.’ In de woestijn hoopt hij die op een dag te ontdekken.
Wij hebben meer geluk. Tegen het eind van de middag bereiken alle GS’en het tankstation bij Guerrero Negro. De grootste mazzelaar heeft slechts 1 mijl over op de countdownteller.
Walvissen kijken
In veel plaatsen langs de Pacific Coast tot aan Alaska toe kunnen toeristen met bootjes mee om walvissen te bekijken. Maar Guerrero Negro overtreft ze allemaal. Want hier ligt de Laguna Ojo de Liebre, een ondiepe binnenzee, waar een populatie grijze walvissen al sinds de oerknal paren en paaien. In het voorjaar zwemmen ze naar Alaska, maar nu, in de winter dobberen er duizenden in het extreem zoute water van lagune.
Dat moeten we zien. Voor vijftig dollar de man gaan we met twee motorboten op jacht. Na vijf minuten zien we de eerste walvis uit het water plonsen. Helaas doet hij dat een kilometer van ons vandaan. Maar de gids is geen eco-watje, dus blaast hij onmiddellijk naar de plek waar het beest bovenkwam. Niets meer te zien. We jakkeren op de volgende af. Ook weg. En op de volgende. Zo zigzaggen we een uur lang de hele lagune over. Maar steeds als we dichtbij dreigen te komen, zijn de beesten weg. ‘Misschien moeten we pesos in het water gooien,’ zegt een Amerikaan. ‘Misschien moeten we die herriemotor afzetten,’ zegt een Achterhoeker. Even dreigt er een anti-walvisstemming aan boord te ontstaan. Maar dan opeens is het raak. Vlak langs de boot komen een moeder en een kind naar de oppervlakte om te ademen. ‘Hrrrrrrrggghh,’ horen we. Nu we zien dat de walvis een stuk groter is dan ons tienpersoonsbootje, keert het respect terug. Niettemin klinkt het verzoek een pepermuntje voor de frisse adem in het water te werpen.
Duivelsvissen werden ze vroeger door walvisjagers genoemd, omdat ze zich niet bepaald zonder slag of stoot lieten vangen. Maar van toeristen krijgen ze geen slecht humeur. Nadat de eerste zich hebben laten zien, volgen vele anderen.
Met roodverbrande koppen rijden we tegen het eind van de middag de Desierto del Vizcaino in, het meest verlaten stuk van Baja. Deze woestijn is minder begroeid, vlakker en eindelozer dan de vorige. De weg loopt dan ook vrijwel recht naar San Ignacio, een oase 130 km verderop. Met de laagstaande zon erbij glijden we vanzelf een trage rocksong binnen. On a dark desert highway, cool wind in my hair. Warm smell of colitas rising up through the air. Ja, Baja kan relaxed zijn, maar een onheilspellende ondertoon blijft. Daar zorgen de autowrakken en vele kruizen langs de weg wel voor. Niet dat we daar echt voorzichtig van worden. Daarvoor is de weg veel te goed voor en de politie te afwezig. Dat wordt dus knallen. De groep breekt in stukken en samen met Jolink en vijf anderen rij ik een uurtje later San Ignacio binnen, een stadje in een groene oase aan een glasheldere lagune. Het is het eerste zoete water dat we zien.
San Ignacio biedt nog een primeur. Bij het terras voor het hotel zien we de eerste blonde vrouw sinds Los Angeles. Allemaal kijken we naar haar en zij kijkt naar ons. Dan roept ze haar man erbij, een grote cowboy die uit een Chevy pick-up klimt. Ze overleggen even en dan stappen ze op ons af. Terwijl we niet eens iets schunnigs hebben geroepen.
‘Zie je nou wel?’ roept ze als ze vlak voor onze Achterhoekers staat. ‘Dit is Normaal!’
‘Nou briekt mien de klomp,’ zegt de cowboy. ‘Mijn hele dashboardkastje ligt vol met Normaal cd’s!’
Het blijkt een Nederlands emigrantenpaar uit Californië te zijn. Oorspronkelijk komen ze uit Steenwijk. ‘Nou moe!’ roept een motorrijder. ‘Daar heb ik nog in de gevangenis gezeten!’
Ja, de wereld is klein. En de grootste toevalligheid weten we dan nog niet eens.
Maar waar blijft de rest van de groep toch, vragen we ons af als we de tweede Pacifico – voor Corona halen we de neus op – opentrekken. We zijn dan wel bloedsnelle asfalttijgers, maar zo groot kan onze voorsprong nooit zijn geweest. Dan komt de Sigaar aangescheurd. Als hij de helm van zijn hoofd heeft gerukt, komt er een bezorgd hoofd tevoorschijn: ‘De Lange heeft een ongeluk gehad.’
Na een lang recht stuk blijkt hij een flauwe bocht naar links te hebben gemist. Hij stuiterde door de berm en raakte een betonpaaltje. Een cilinderkop van de GS ving de grootste klap op, de knie van de Lange de rest. Het kon veel erger, maar we zullen toch snel medische hulp moeten zoeken. Nu dringt pas echt door hoe eenzaam en afgelegen we hier zitten.
Maar Het Opperwezen zag dit natuurlijk allang aankomen. Daarom besloot Hij een engeltje naar het hart van de woestijn te sturen in de gedaante van een fan van Normaal. Jazeker, onze blonde Nederlandse/Amerikaanse blijkt verpleegster te zijn in een ziekenhuis in – what’s in a name – Los Angeles. Kapotte knieën zijn dagelijkse kost voor haar. En ze heeft nog een compleet eerste-hulppakket bij zich ook. Een uurtje later heeft de Lange de eerste pijnstillers achter de kiezen en een verband om zijn knie. Maar verder rijden kan niet en morgen zal materiaalwagen hem naar het vliegveld brengen. Toch mogen we San Ignacio wel omdopen in Santa Truus.
Een stem als een orkaan
Nu we toch onder goddelijke bescherming staan, kunnen we ook rustig gaan eten bij het typisch Mexicaanse restaurantje vlak achter de grote kerk – uit 1786 en de mooiste van Baja California, maar dit terzijde. Toda, zoals het schuurtje heet, heeft plastic tuinstoelen, wiebelende tafels, tl-verlichting en een tweepitsfornuis in een keuken te grootte van een kast. Maar wat de moeder en oma van de ober hieruit weten te toveren is onwaarschijnlijk. Grote schalen vol vis, kreeft, burrito’s, groenten, pasteitjes, taco’s, gepofte aardappels, vleesgerechten en salades komen er vandaan en alles smaakt bijzonder goed. Jolink is razendenthousiast en vindt dat Michelin snel een ster op het schuurtje moet timmeren. Als de muur dat tenminste houdt.
Als op zondagmorgen vroeg de eerste kerkgangers zich verzamelen op het dorpsplein van de woestijnoase, doorbreken twee mannen op een bankje de rust met vrolijke texmex gitaarklanken en tweestemmig gezang:
t wurt tied dat wi-j weer es goat dansen dat is al zo lange gelee Die taal hebben ze in San Ignacio nog nooit gehoord. Maar fascinerend vinden ze het wel, die man met een stem als een orkaan. Sommige maken danspasjes en na het lied stijgt een verlegen applausje op. Het is het begin van weer een prachtige dag in de woestijn.
Een woud van cactussen
Als we een trio vulkanen (Tres Virgines) zijn gepasseerd, wacht een fabelachtige bochtenpartij van 11 km lang over gitzwart superasfalt, de Devil’s Grade, met aan het eind de Zee van Cortez. Ik wil zou de pas eigenlijk nog eens op en neer willen rijden, maar de kustweg langs het diepblauwe water trekt nog sterker. Hier keert de beschaving enigszins terug. Op de stranden staan lange rijden Amerikaanse campers, tegen de bergen zijn luxe villa’s geplakt en er ligt een aardig stadje, Santa Rosalia, ooit gesticht door Franse mijnbouwers. Maar het meest valt de bijzondere vegetatie op. Cactussen aan zee, als een dicht bos opeengepakt. De bergen worden hierdoor wat zachter en groener. Maar wees gerust, dat is Baja, lieflijk zal het nergens worden. En het barst er van de curvas peligrosas.
De groep versnippert tot duo’s. Zo kunnen we ons eigen tempo rijden en stoppen wanneer we willen. Het betekent dat ik samen met mijn reisgezel geweldig lekker aan het rijden ben. Maar ook dat we veel medelijden met Bennie en zijn roadie krijgen. Voor een paar minuten televisie moeten zij achter de camera-auto aantuffen en doen alsof ze lekker rijden. Worden ze daar niet een beetje moe van? ‘Nee, daar worden we stapelhoorndol van!’ antwoord Bennie desgevraagd. Daarom passeren we de rockers een keer of vijf per dag in een bochtig gedeelte, liefst met groot snelheidsverschil. Dan kunnen ze in elk geval zien hoe anderen genieten. Dat is wel het minste dat we kunnen doen.
De kustroute biedt 250 km lang de kans om onze diensten te bewijzen. Maar als de Mex1 daarna het binnenland ingaat wordt hij zo recht als de Afsluitdijk en een keer of tien zo lang. In dit vlakke landbouwgebied beleven we toch nog een momentje van lichte opwinding wanneer we drie mannen in de berm bij een auto zien gebaren. ‘Hulp! Ach en wee! Ons voertuig functioneert niet meer!’ Ze spelen het zo overdreven en zo onwaarschijnlijk dat we concluderen dat het hier een poging tot overval betreft. Maar als dit een voorbeeld van de criminaliteit is, hebben we vooralsnog weinig te vrezen. Dat deden we toch al niet. Baja kan ondanks zijn wildwest reputatie nooit echt een vrijstaat voor criminelen zijn. Je kunt er geen kant op. De Mex1 is bijna de enige echte weg en om de paar honderd kilometer vormen zwaar bewapende soldaten een roadblock.
De ober heeft een zus
Aan het eind van de middag bereiken we de Zee van Cortez weer. Hier ligt La Paz (170.000 inw.) aan een prachtige baai. De hoofdstad van zuidelijk Baja werd eind jaren veertig ontdekt door John Wayne en Bing Crosby. Oké, de stad is natuurlijk veel ouder, maar pas toen bekend werd als favoriete bestemming van filmsterren, kwamen de toeristen. Wayne en zijn vrienden zouden hier zijn gekomen om te vissen. Maar de stad biedt wel iets meer dan dat. Mooie stranden, een fameuze zonsondergang, winkeltjes, restaurants en vooral een lekkere, luie boulevard. Hier duiken we een hotel in om daarna de hele warme avond lang van het ene naar het andere boulevardterras te slenteren. We eten, we drinken, we krijgen Jolink weer aan het zingen en een ober heeft nog een uitgaanstip voor ons. ‘Here isse my sister,’ zegt hij als hij een foto van een paaldanseres uitdeelt. ‘She very nice. She in club with her friends. You can go if you like.’ Maar wij maken hem snel duidelijk dat wij hier niets mede te maken wensen te hebben. Beduusd legen wij ons glaasje Fanta, keren terug naar ons hotel, waar wij na het uitspreken van het avondgebed om tien uur onder de wol kruipen. Immers, wij moeten vroeg uit de veren, want morgen wacht ons een lange dag!
Oké, zo ging het misschien niet helemaal, maar we begrijpen nu in elk geval waarom filmsterren hier hun hengeltje kwamen uitwerpen. Toch is La Paz niet echt een woeste en wilde toeristenfuik. Daarvoor moet je in Cabo San Lucas zijn.
Hotel California
Dat beroemd bezoek het toerisme aanjaagt, weten ze in Todos Santos – 80 km zuidelijker – inmiddels net zo goed als in La Paz. Hier staat namelijk het Hotel California, waarover de wereldhit van de Eagles zou gaan. En dat heeft sinds de jaren tachtig tienduizenden toeristen voor een paar uurtjes naar het kunstenaarsplaatsje aan de Pacific gelokt.
Toch is er een verschil met het La Paz van John Wayne en, laten we zeggen, café De Tol in Zelhem van Normaal: de Eagles zijn nooit in Hotel California geweest. Ze hadden er zelfs nog nooit van gehoord en op de albumhoes staat het Beverly Hills Hotel in Los Angeles. Maar dat alles heeft de mythe niet gesloopt. Dat komt misschien omdat deze plek zo goed aansluit bij de ondergangssfeer van de tekst. Door de stemmige Mexicaanse kleuren, de dure inrichting en de grote hoeveelheden drank doet het hotel aan een nachtclub denken. En dat ligt dan in een stoffig plaatsje aan de rand van de woestenij. Voor de romanticus een prachtplaats om nooit meer te vertrekken en alcoholist te worden. This could be heaven or this could be hell. Dus we blijven gewoon vinden dat dit het Hotel California van de Eagles is. Bovendien werd hier onlangs wel degelijk een echte rockster gesignaleerd. Hij kwam uit Hummelo en hij reed op een BMW GS 1200.
Mrs. Haverkamp, mrs. Haverkamp
Direct onder Todos Santos passeren we de Kreeftkeerkring. Paradijselijke stranden tonen direct aan dat we nu officieel in de tropen zijn. Om bij de echt mooie stukken te komen, moet je van het asfalt af en tussen de cactussen door de zandpaden op, maar dan heb je ook wat. Het ene Bounty-reclame decor na het andere. En nog totaal verlaten ook.
Maar op de zuidpunt van Baja California is het afgelopen met de rust, want hier ligt Cabo San Lucas. Dit voormalige vissersplaatje heeft zich in dertig jaar tijd ontwikkeld tot het Tijuana van het zuiden. De economie draait hier dus grotendeels op het vermaken van Amerikaanse toeristen. Daarom vind je hier veel Amerikaans: van een Harley-dealer tot het hardrockcafé van Sammy Hagar, burgerketens, een luxe shopping mall, golfresorts, chique restaurants en cafés. En daartussen is nog plaats voor allerlei Mexicaanse restaurantjes, schimmige cantina’s, nachtclubs, straatventers, hoeren, mariachi orkesten en dansende senorita’s.
De feestelijke smeltkroes wordt vanavond verrijkt met een derde culturele stroming: die van de Achterhoek. We zoeken een strandrestaurant op waar Bennie en zijn meezingende roadie Pattu hun akoestische hoemparock ten gehore kunnen brengen. Het gezang en de cameraploeg wekken al snel de nieuwsgierigheid van Amerikaanse toeristen. Ze maken foto’s, proberen mee te zingen en willen weten waar de teksten over gaan. Tussen het meezingen door, doen wij de simultaanvertaling. Mrs. Haverkamp, mrs. Haverkamp. Heidi, your mountains are the world, same theme. Mother, I’ve lost my beer. En natuurlijk: To hell with law and order, and morality, oh Ali.
Twee motorrijders die vorig jaar augustus in elf minuten van Breda naar Rotterdam reden, mogen de komende vijf jaar geen motor meer besturen. Ook moeten ze twee weken de gevangenis in en wacht hun nog eens twee maanden cel wanneer ze toch weer op een motor gaan zitten.
Volgens de rechtbank in Breda heeft het tweetal zich schuldig gemaakt aan extreem rijgedrag, met het risico op een dodelijk ongeval. Een rit van Breda naar Rotterdam duurt normaal gesproken minstens dertig minuten, schrijft Omroep Brabant.
De mannen plaatsten een filmpje van hun rit op internet. Op de beelden is te zien dat ze snelheden haalden boven de 250 kilometer per uur. Het filmpje ging viraal, waarna de politie op zoek ging naar de bestuurders. Na tientallen tips werden de twee mannen aangehouden.
‘Levensgevaarlijk’
Silab O. (23) uit Almere en Ibram M. (25) uit Rotterdam bekenden tijdens een eerdere zitting al dat zij de motoren bestuurden. De rechtbank noemde het rijgedrag van de twee “levensgevaarlijk” en “volstrekt onverschillig ten opzichte van het naleven van de verkeersregels”.
De straf valt lager uit dan de eis van het Openbaar Ministerie. Het OM wilde dat de twee één jaar cel zouden krijgen, waarvan de helft voorwaardelijk, voor poging tot doodslag. De rechter ging daar niet in mee omdat de bestuurders wel hun snelheid temperden op drukkere punten.
Het spreekt voor zich dat de motorshow in Milaan een heel bijzonder evenement was. Niet alleen maakte de show een comeback na een jaar van afwezigheid als gevolg van de wereldwijde pandemie, maar het deed dat met een knal. Bovendien waren de tentoongestelde motoren ongetwijfeld indrukwekkend, met een groot aantal die niet alleen het modeljaar 2022 vertegenwoordigden, maar ook de toekomst van tweewielige mobiliteit in zijn geheel.
Opvallend was hoeveel elektrische motorfietsen en scooters er op de expo te zien waren. Een groot aantal daarvan zijn conceptmotoren die pas over enkele jaren in productie zullen gaan. Desondanks is het zeker een geloofwaardige glimp van wat grote en kleine motorfabrikanten voor de toekomst in petto hebben. Eén zo’n bedrijf dat de aandacht trok was het Taiwanese bedrijf voor elektrische mobiliteit Ottobike Group. Onder het merk Ovaobike wil het bedrijf een grote verscheidenheid aan elektrische tweewielers op de markt brengen voor verschillende vormen van woon-werkverkeer.
Te zien waren een elektrische mountainbike, een e-bike voor in de stad en een elektrische fiets in BMX-stijl voor kinderen. Van alle tentoongestelde tweewielers leek de CR-21 echter de meest serieuze kanshebber als volwaardige motorfiets. Met zijn slanke, retro-moderne uiterlijk is de CR-21 ongetwijfeld Ovaobikes interpretatie van een futuristische caféracer. Hij heeft een minimalistische styling en alle belangrijke visuele kenmerken van een caféracer, compleet met een ronde led-koplamp, een korte kont en een gespierde nep-brandstoftank, vermoedelijk waar de geavanceerde elektronische modules van de motorfiets zijn ondergebracht.
Vanuit het oogpunt van prestaties beweert Ovaobike dat de CR-21 prestaties levert die vergelijkbaar zijn met die van 300cc-verbrandingsmotoren. Hij wordt aangedreven door een borstelloze gelijkstroom elektromotor met 11 kW piekvermogen – dat is ongeveer 15 pk – dat lijkt meer op 150cc- tot 200cc-machines, in tegenstelling tot de 300 cc die Ovaobike claimt. Gezien de prestatiecijfers, beweert het bedrijf dat het in staat is om een topsnelheid van 130 km/u te halen. Verwacht niet te ver te komen als je het gashendel tegen de stuit houdt. Ovaobike raad je aan te reizen op een constante 50 km/u uur om het meeste uit zijn beweerde 230km-bereik te krijgen.
Naast de prestaties, rijdt de CR-21 met een 41mm upsd-voorvork gekoppeld aan een op veervoorspanning verstelbare monoshock. Hij is uitgerust met Brembo-schijfremmen aan beide zijden. De CR-21 rolt op standaard 17-inch wielen voor en achter, geschoeid met Maxxis-rubber. En hij is voorzien van een tft-kleurendisplay en een smart key-systeem.
Kijkend naar deze foto is het een volkomen logische bijnaam van Tom Pagès, die ooit in zijn achtertuin begon met stunten en nu één van de grootste FMX-rijders ooit is. Maar het kan blijkbaar altijd gekker voor de 36-jarige Fransman, want nadat hij op het land praktisch al het onmogelijke mogelijk wist te maken, combineerde hij dit keer freestyle motorcross en een vrije val van 135 meter van een klif in het Franse Avoriaz. Maar waarom ook niet…! Alleen, echte motorliefhebbers zullen zich ongetwijfeld zorgen maken over zijn motorfiets. Geen stress! Tom: ‘Die overleefde elke landing, ook tijdens de testsprongen. Sterker nog: de motor is er vaak slechter aan toe na een dag trainen in het gravel voor mijn huis.’
Triumph heeft de 2022 Tiger 1200 onthuld, die zijn stempel zal drukken in de strijd om de kroon van de high-performance adventure bikes. Het doel is om een nieuw prestatieniveau te bieden op de weg met dynamische off-road capaciteiten.
Nieuwe 1200cc drie-cylinder
In de aanloop naar de onthulling van de 1200 Tiger waren er geruchten dat het motorblok van de Speed Triple 1200 RR ook de aandrijving van de Tiger zou verzorgen. De aanduiding 1200, die de inhoud voorstelde, ondersteunde het gerucht. Maar het is een nieuw motorblok geworden.
De 1160cc-driecilinder levert 150 pk bij 9.000 tpm en 130 Nm bij 7.000 tpm. In vergelijking met de vorige generatie is er 9 pk meer beschikbaar. Als je kijkt naar de prestaties van vergelijkbare concurrerende modellen met cardanaandrijving. De Tiger 1200 heeft de meeste pk’s van alle cardan-aangedreven motorfietsen.
De driecilinder heeft een T-vormige krukas met ongelijke ontstekingsvolgorde, wat moet zorgen voor een betere controle en een beter gevoel bij het gasgeven bij lage toerentallen, een directe respons en een optimaal gevoel bij middelhoge en hogere toerentallen voor een betere tractie, vooral off-road.
De 2022 Triumph Tiger 1200 is er in vijf verschillende versies, drie GT- en twee Rally-modellen. De GT-modellen zijn in de eerste plaats bedoeld voor gebruik op de weg en zijn dienovereenkomstig uitgerust. De wielen van gegoten aluminium hebben afmetingen van 19 en 18 inch. De GT en GT Pro hebben een tankinhoud van 20 liter, de GT Explorer is uitgerust met een 30-litertank.
De twee Rally-modellen zijn op maat gemaakt zijn voor on- en off-road en krijgen tubeless 21 en 18 inch spaakwielen. Het Explorer-model (Tiger 1200 Rally Explorer) krijgt ook de 30-litertank.
Lichtgewicht!
Triumph wint ook als het op gewicht aankomt. In vergelijking met de vorige generatie werd 25 kg bespaard. Als je opnieuw vergelijkt met de concurrenten (met een vergelijkbare uitrusting), is de Tiger tot 17 kg lichter. Het rijklaar gewicht (met 90% tankvulling) van de Tiger 1200 wordt opgegeven als 240 – 261 kg, afhankelijk van het model (volledige lijst hieronder).
De gewichtsbesparing werd onder meer mogelijk gemaakt door een volledig nieuw chassis. De nieuwe en sterkere ‘Tri-Link’-achterbrug is ook lichter.
Uitrusting
De remmen zijn Brembo Stylema monobloc-remklauwen. De IMU stelt het ABS in staat rekening te houden met de hellingshoek van de motorfiets. De tractiecontrole wordt ook geregeld op basis van de hellingshoek. Afhankelijk van het model zijn er tot zes verschillende rijmodi, die via het 7-inch display kunnen worden ingesteld. De semi-actieve vering komt van Showa. Die is getuned voor maximale on-road en off-road capaciteiten.
Dodehoekradar
De twee Explorer-modellen zijn uitgerust met Triumph Blind Spot Radar, ontwikkeld in samenwerking met Continental. Blind Spot Assist gebruikt achterwaarts gerichte radar om de bestuurder te waarschuwen voor voertuigen in de dode hoek. Als iemand aangeeft van rijstrook te willen veranderen maar er nadert een voertuig van achteren, dan wordt de bestuurder daarvoor gewaarschuwd.
Het keyless-go systeem omvat naast het contactslot ook het stuurslot en de tankdop. De Rally-modellen zijn uitgerust met adaptieve bochtverlichting, Hill Start Assist en quickshifter inclusief blipperfunctie. Verwarmde handvatten zijn standaard op de Explorer-modellen, net als het bandenspanningscontrolesysteem.
Triumph biedt meer dan 50 originele accessoires als optie aan. Deze omvatten complete bagagesystemen, beschermende onderdelen of upgrades voor de hulpsystemen.
De Triumph 1200 modellen zullen vanaf april 2022 bij de dealers verkrijgbaar zijn.
De nieuwe Tiger 1200-reeks staat naar verwachting in het voorjaar van 2022 bij de dealers. De Tiger 1200 GT kost € 20.700,-, de GT Pro € 23.600,-, de GT Explorer € 25.500,-. De Tiger 1200 Rally Pro begint bij € 24.850,-, de Rally Explorer bij € 26.600,-.
Leverbare kleuren, afhankelijk van model:
Rally Pro en Rally Explorer: Snowdonia White / Sapphire Black / Matt Khaki
GT Pro en GT Explorer: Snowdonia White / Sapphire Black
De Royal Enfield 120th Year Anniversary Edition ter ere van het 120-jarig bestaan was in slechts twee minuten uitverkocht toen de online verkoop gisteren om 19.00 uur van start ging. Royal Enfield onthulde de Anniversary Edition van de 650’s tijdens de motorshow in Milaan, waarvan 480 exemplaren worden gebouwd. 120 Exemplaren zijn toegewezen aan India, terwijl Zuidoost-Azië, Europa en Noord- en Zuid-Amerika elk 120 exemplaren kregen. Royal Enfield nodigde potentiële klanten uit om zich vanaf 24 november te registreren en interesse te tonen op de officiële website. Klanten werden bediend volgens het principe ‘wie het eerst komt, het eerst maalt’. De toegewezen 120 eenheden waren in slechts twee minuten uitverkocht, wat de populariteit van Royal Enfield in India alleen maar onderstreept.
De 120th Year Anniversary Edition van de Interceptor 650 en de Continental GT 650 markeert de mijlpaal van 120 jaar. De speciale edities zijn ontworpen en handgemaakt door teams van Royal Enfield in het Verenigd Koninkrijk en India. Ze hebben een zwart kleurenschema met een verchroomde tank. Die werd gemaakt in de oorspronkelijke productiefabriek van de jaren 50 in Thiruvottiyur, Chennai, India. De Royal Enfield 120th Year Anniversary Edition heeft ook een zwart motorblok motor en uitlaatdemper en een reeks originele motorfietsaccessoires zoals windschermen, motorbeschermers, hielbeschermers, touring- en bar-end spiegels ook in het zwart, enzovoort. Daarnaast zijn ze uitgerust met handgemaakte, gegoten messing tankbadges, die zijn gemaakt in samenwerking met de ‘Sirpi Senthil’-familie, naast handgeschilderde krijtstrepen. De badge op de bovenkant van de tank is voorzien van het unieke serienummer, naast een sticker op het zijpaneel. Royal Enfield biedt een standaardgarantie van 3 jaar.
De verkoop van de resterende 360 eenheden voor de wereldwijde markten zal over enige tijd worden aangekondigd.
Veel motorrijders trekken naar Canada voor een avontuur op hun tweewieler. En dat is niet voor niets. Het land heeft motorrijders heel wat te bieden, waaronder een ongeëvenaarde en diverse natuurlijke schoonheid, lege kronkelwegen en een gastvrije lokale bevolking. Canada heeft zo veel te bieden dat het lastig kan zijn om keuzes te maken. Daarom helpen we je in dit artikel een handje op weg. Stel een avontuurlijke motorreis samen door de Canadian Rockies en ontdek het ongerepte paradijs van British Columbia.
Golden Triangle Circle Route
Een bekende route door de Canadian Rockies is de Golden Triangle Cirlce Route, een schilderachtige motorroute die je door drie verschillende nationale parken voert: Banff, Yoho en Kootenay. Deze route begint in Alberta’s Banff National Park, waar het pittoreske Lake Louise ligt. Zet je motor even aan de kant en geniet van een wandeling langs de oever van het meer of maak een ritje met de gondel.
Vervolg je weg daarna westwaarts over Kicking Horse Pass naar British Columbia en Yoho National park. Dit park beslaat een oppervlakte van 1.310 km² en omvat de Spiral Tunnels, Takakkaw Falls (een van de hoogste watervallen van Canada), Emerald Lake en Burgess Shale (een 505 miljoen jaar oude fossielenlaag). Genoeg interessante stopplaatsen voor je motorreis dus!
Even verderop in Golden, gelegen aan de rivieren Kicking Horse en Columbia, komen vooral de sportieve motorrijders aan hun trekken. Het is namelijk de perfecte plek om te raften of te mountainbiken. Daarnaast heeft Golden een wolven- en grizzlybeerreservaat.
Kom hierna weer tot rust op de motor en rijd verder naar Kootenay National Park. Hier ligt Sinclair Canyon, waar zich de Radium Hot Springs. Deze natuurlijke minerale warmwaterbronnen zijn de ideale plek om te ontspannen. In Kootenay National Park vind je ook diverse uitzichtpunten en wandelbaden (zoals Kootenay Valley Viewpoint, Vermillion Crossing, Paint Pot en Fireweed Trail bij de Continental Divide). Om de Golden Triangle Circe Route weer rond te maken keer je daarna terug naar Alberta.
Internationaal rijbewijs en eTA regelen
Zo’n verre motorreis vergt natuurlijk wat voorbereiding. In principe is het Nederlandse rijbewijs gewoon geldig in Canada. Aangezien sommige verhuurbedrijven echter toch om een internationaal rijbewijs (IRB) vragen, is het verstandig om van tevoren toch zo’n rijbewijs aan te vragen. Daarnaast kunnen verhuurbedrijven een minimum- of maximumleeftijd of een minimum aantal jaren rijervaring hanteren voor het huren van een motor. Vraag dit van tevoren dus na.
Daarnaast moeten Nederlandse toeristen verplicht een eTA Canada aanvragen. Dit kan gemakkelijk online en na goedkeuring (meestal al binnen een paar dagen) zal het eTA digitaal aan je paspoort worden gekoppeld. Vanaf dat moment is het eTA maar liefst vijf jaar geldig en mag je er een onbeperkt aantal reizen naar Canada mee maken. Houd wel goed in de gaten dat het paspoort waaraan het eTA is gekoppeld ook nog geldig moet zijn. Aangezien deze twee aan elkaar zijn gekoppeld, komt ook de geldigheid van het eTA Canada te vervallen zodra het paspoort verloopt. Elke individuele reis mag maximaal zes maanden duren, maar dat is zeker genoeg om een aantal prachtige routes door Canada te maken.
Motor meenemen, huren of kopen
Het is natuurlijk een bijzondere ervaring om op je eigen vertrouwde motor aan de andere kant van de wereld rond te rijden. Vanwege het coronavirus is deze service tijdelijk niet beschikbaar, maar normaal gesproken heeft Air Canada van de lente tot de herfst een “Fly Your Bike program”. Via dit programma kunnen motoren van en naar de volgende steden gevolgen worden: Athene, Brussel, Calgary, Casablanca, Dublin, Edinburg, Frankfurt, Genève, Glasgow, Londen (LHR), Manchester, Milaan, Montreal, Parijs, Rome, Toronto, Vancouver, Venetië en Zurich. De prijzen variëren afhankelijk van de plaats van bestemming.
Als je niet te veel zelf wil hoeven voorbereiden, kun je er ook voor kiezen om je motortrip via een reisbureau te boeken. Dan zul je meestal via hen ook een motor huren. Het huren van een motor is vaak de makkelijkste en goedkoopste optie. Kun je geen genoeg krijgen van de prachtige Canadese landschappen en ben je van plan meerdere maanden door het land te rijden? Dan kan het juist weer verstandig zijn om een motor te kopen. Dit vergt soms wat meer onderhoud, maar als je ‘m na afloop van je reis weer kan doorverkopen is dit de goedkoopste optie voor langere trips.
Eau Rouge, de Raidillon en Blanchimont; het zijn misschien wel de beroemdste bochten ter wereld. Maar direct ook de meest gevreesde… Zeker op de motor! Vanaf volgend jaar moet het er een stuk veiliger zijn, al blijven wij adviseren er niet te crashen, want ook na de verbouwing op Spa-Francorchamps blijven het bochten waar je met knikkende knieën doorheen vliegt.
Hoewel er natuurlijk best vaak met motoren geracet wordt op Spa-Francorchamps – denk alleen al aan de beroemde 6 Heures Moto en de vele circuitdagen – negeren de grote (wereld)kampioenschappen het circuit in de Belgische Ardennen al jaren. Soms een vrije keuze, maar soms ook noodgedwongen, omdat Spa heel kort samengevat niet voldeed aan de eisen van de FIM. Zonde, want in gesprek met MOTO73 liet onder andere de WorldSBK-organisatie al weten heel graag naar Francorchamps te komen. Zeker nadat racen op Monza – een ander iconisch circuit – niet meer mogelijk bleek. Jarenlang bleef het bij dromen, maar met de bevestiging dat de beroemde 24 Uur van Spa (vroeger natuurlijk die van Luik) in 2022 terugkeert op de kalender van Francorchamps is het dromen eindelijk voorbij. Voor de werkzaamheden geldt dat nog lang niet, want de hele winter zal er keihard gewerkt moeten worden om de benodigde C-status van de FIM te krijgen. Dat gaat niet zonder slag of stoot en liefhebbers van nostalgie kunnen de volgende zinnen beter even overslaan. We hebben jullie gewaarschuwd. Het nostalgische huis bovenop de Raidillon moest er bijvoorbeeld al aan geloven en ook de oude hoofdtribune is niet meer. Voor iedereen die ooit met de racemotor op een beetje snelheid een ronde heeft gemaakt over Spa zal het geen verrassing zijn, want juist op deze plekken was het nogal een krappe bedoening. Iets dat helaas niet alleen bij de motoren speelde, maar ook bij de auto’s tot zelfs dodelijke ongelukken leidde. Ook op andere plekken wordt de uitloop overigens ruimer.
Goed zichtbaar op deze foto is dat de tribune tegenover de oude pitboxen een stuk van de baan af komt te staan en dat de uitloopzone bij Eau Rouge en de Raidillon veel ruimer wordt.
Droog zitten
Nog beruchter dan alle bochten bij elkaar, is uiteraard de infrastructuur van Francorchamps. Rondom de Formule 1 Grand Prix kon je bijvoorbeeld overal wel goed zitten dankzij de tijdelijke tribunes, maar verder was het vooral gras, blubber, boomstronken, modder en nog meer blubber. Dat had zeker iets, maar past tegenwoordig niet meer bij een circuit met wereldwijde bekendheid. Zeker bij Eau Rouge, de beroemdste bocht ter wereld, miste een vaste tribune die er nu gelukkig wel komt. Overdekt en dat is wel zo lekker in de Ardennen. Met plaats voor 4.600 mensen die een panoramisch vergezicht krijgen over La Source, het Endurance-gebied en de Raidillon. De nieuwe Endurance-tribune geeft dan weer aan dik 4.000 fans een prachtzicht over La Source, het Endurance-gebied en Eau Rouge/Raidillon. Dit, samen met nog een aantal andere aanpassingen waaronder een Endurance-terras met ruimte voor 3.000 toeschouwers, moet zorgen voor 13.000 extra zitplaatsen. Samen met de 4.000 al bestaande zitplaatsen op de tribune voor de F1-pitboxen een enorme uitbreiding dus.
Al deze werkzaamheden vallen binnen een tienjarig investeringsplan waarbij 80 miljoen euro wordt geïnvesteerd. Het circuit van Spa-Francorchamps moet midden maart klaar zijn, de Raidillon-tribunes ergens in april. Ruim op tijd voordat de beroemde 24 Uur van Spa na jaren afwezigheid op 4 en 5 juni terugkeert op een van de mooiste circuits ooit. Het circuit dat ondanks alle aanpassingen exact dezelfde, legendarische lay-out blijft houden. Als dat geen gelukkig nieuwjaar is. Proost!
Ai, dat is even wennen… Het is voor het goede doel moeten we maar denken.
Yamaha Motor Europe en Crescent Yamaha, de thuisbasis van het Pata Yamaha with Brixx WorldSBK-team, kondigen met trots de Limited Edition Toprak Razgatlıoğlu Yamaha R1 World Championship Replica aan, ter ere van de 2021 FIM Superbike-wereldtitel van de Turkse motorster en zijn prestaties op het circuit.
De exclusieve machine wordt online onthuld en de oplage is beperkt tot 21 stuks wereldwijd. Het weerspiegelt het historische seizoen 2021 – een viering van de eerste wereldtitel van de Turkse coureur, samen met Yamaha’s eerste WorldSBK constructeurskampioenschap sinds 2009 en de overwinning van Pata Yamaha met Brixx WorldSBK’s kampioenschapsteams, met als hoogtepunt de ‘Triple Crown’.
Elk van deze exclusieve Yamaha R1 machines zal worden gebouwd in de Crescent Racing PRO SHOP, gebruikmakend van de ervaring en vaardigheden die de afgelopen zes jaar zijn opgedaan tijdens het officiële Yamaha WorldSBK-project.
Het resuktaat is een ‘circuitklare” WorldSBK-replica van de R1, die 205 pk aan het achterwiel levert (een toename van 20 pk ten opzichte van de standaard R1) met een lineaire koppelafgifte via de WorldSBK-spec Akrapovic-uitlaat en de nieuwste GYTR race-ECU, met een gewicht van minder dan 175 kg (met alle vloeistoffen – een enorme reductie van 26 kg ten opzichte van de standaard motor). De rijeigenschappen van de R1 worden zo naar een hoger niveau getild door de Öhlins-veringscomponenten, de fabrieksspecifieke bovenste kroonplaat en de gesmede Marchesini-wielen.
Het Brembo Racing-systeem staat garant voor volle kracht en fadevrije vertraging op elk circuit. De Toprak WorldSBK-replica schittert met de hoogste kwaliteit lak, de hoogste kwaliteit componenten, titanium bevestigingsmiddelen, en een aandacht voor detail in de circuit-ready build. De R1 is ontwikkeld en geleverd rechtstreeks van de Crescent Yamaha squad.
Unieke limited edition badging en technicus-ondertekende build identificatie
Ingelijst certificaat van beperkte oplage, persoonlijk ondertekend door Razgatlıoğlu en Team Principal Paul Denning, met vermelding van het oplagenummer naast het VIN-nummer en de gegevens van de koper
VIP hospitality pasjes voor twee personen voor een 2022 WorldSBK evenement naar keuze als VIP-gast van het team, met bezoek aan de pitbox en de mogelijkheid om tijd door te brengen met Razgatlıoğlu
Een persoonlijke set-up van de machine en een dag één-op-één coaching met Crescent Yamaha’s James Hillier OF Niall Mackenzie (alleen op Brits circuit; set-up en training overzee in overleg)
Een persoonlijk gesigneerd stuk rijmateriaal, echt gebruikt door Razgatlıoğlu tijdens de 2021 WorldSBK Championship campagne
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
