Husqvarna is druk bezig met het boosten van de Norden 901. Aan de plaagvideo’s van de Zweedse adventure zijn heel wat euro’s verspijkerd. Inmiddels zijn we aangeland bij plaagvideo 5 (mooie video overigens). Daarin is een hoofdrol weggelegd voor Lyndon Poskitt.
Lyndon Poskitt? Als je op zijn naam browst, leer je dat de man een duizendpoot is. Allereerst is-ie ruimtevaartingenieur, maar ook avonturier, wereldreiziger, sportman, inspirerende spreker én Norden-ambassadeur. En als je hem in de tweeënhalf minuten durende clip moet geloven, is de Husqvarna Norden ‘de perfecte fiets’. Dat legt bij ook uit.
Na Mike Horn is Lyndon Poskitt de tweede adventure-rijder die zich aan de Zweedse tweecilinder verbindt. Cyril Despres tellen we niet mee, want dat is een beroepsrijder. De laatste video wordt binnenkort gepubliceerd en dan is de onthulling van de Husqvarna Norden 901 nabij.
Goed en goedkoop, daarmee zet Suzuki al jaren de toon bij de allroads in de middenklasse. Gaat dat ook op voor een gebruikte Suzuki V-Strom 650?
Qua prijsniveau was mejuffrouw Strom ook in haar jeugd al zeer aantrekkelijk. Een verleidende prijs, veel waar voor je geld. Zo betaalbaar, dat aardsrivaal Honda de prijs van de Transalp met 650 euro moest laten zakken om niet kopje onder te gaan. Maar dat was “vroeger”, toen de Suzi nog als DL 650V door het leven ging. Met een scherpe prijs-kwaliteitsverhouding mag ook de sinds 2011 geproduceerde opvolger er echter best zijn.
Wie uit overtuiging – of bij gebrek aan goudspuwende ezel – geen interesse heeft in een superdikke reis-allroad, krijgt al snel de kleine Stroomstoot in het vizier. Waarbij je het woord “klein” met een korreltje zout moet nemen: Met een scherp stuurgedrag, een comfortabel rijwielgedeelte, een bescheiden gewicht en een groot actieradius vinkt de 650 precies die hokjes af, die bij het reizen belangrijk zijn. En wat ze in vergelijking met de superleague van pk-monsters mist, maakt ze goed met een gretig motorblok en pittige prestaties.
Greta
De zeer geciviliseerd lopende V2 – oorspronkelijk ontwikkeld voor de sportieve, naakte SV650 – gaat er stevig vandoor en weet ook in de hoge toerentallen nog behoorlijk te vlammen. Tot 2016 heeft hij 69 pk en een maximum koppel van 60Nm. Bij de aanpassing naar Euro 4 weet Suzuki er zelfs nog 2 pk en 2 Nm bij te sprokkelen. Het verbruik ligt onder de 4,5 liter/100 km in dat kan zelfs klimaat-activisten niet op de kast krijgen, zeker niet in een tijd waarin elke ton CO2 meer en meer geld kost.
En wat niet alleen de Greta’s van deze wereld zal bevallen: Met een zeer handelbare 220 kg gewicht en een bescheiden 820 mm zithoogte is de V-Strom ook geschikt voor dames. Bovendien biedt de Suzuki V-Strom 650 afhankelijk van het bouwjaar 193 tot 201 kg laadvermogen, zodat ze met gemak twee volwassen personen aankan. Dat zal de energiebalans nog verder verbeteren!
Ondanks de comfortabele vering ben je zelfs met belading toch goed gewapend tegen de hinderlagen van het asfalt. Zelfs als het stoffig en hobbelig wordt, kun je nog vooruit. Wie wat heftigers dan gravelpaden in het vizier heeft, kan echter beter een carterbeschermplaat monteren. De vanaf 2015 toegevoegde V-Strom halfzus, de XT, heeft behalve draadspaakwielen en een snavel ook nog wat optionele kunststof carterbescherming rond de onderzijde, maar betrouwbare bescherming tegen steenslag biedt dat openhartige plastic voor geen meter.
Terugroepacties
Met deze 90° V-twin heeft Suzuki in 1999 een enorm solide krachtbron geconstrueerd, waarvan de betrouwbaarheid sindsdien onomstotelijk is bewezen. Toch kwam er in januari 2016 een terugroepactie kwam voor motoren, die waren geproduceerd tussen 2012 en 2014: door een hardingsfout van de nokvolgers kon de klepspeling verlopen, wat tot motorschade kon leiden. Geen typisch V-Strom probleem, maar wel een serieuze aandoening die bij diverse motortypes voorkwam (ook GSR750 en Bandit 1250) en die natuurlijk geïnspecteerd en verholpen moest worden. Andere terugroepacties waren: Sluitschakel ketting (BJ 2012-14), kortsluiting generator (2012-16), softwareprobleem in de motor-ecu (2017), afdichting benzinepomp (2017-18).
Suzuki V-Strom 650: Controlepunten
Altijd controleren: Motor en koelsysteem op eventuele lekkages, de voorvorkkeerringen, de toestand van de balhoofd-, swingarm en wiellagers, de remschijven op slijtage. Daarnaast kuipwerk, stuur, uitlaatdemper op valschade. Schakelt de versnellingsbak licht en zuiver? Bij een slechte onderhoudstoestand: Is er roest in de hoeken van het frame of op de uitlaatdemper? Bij de XT-versie: Velgen op slingering of onrondheid, spaken op correcte spanning.
Particuliere verkopers van jonge V-Stroms hebben het niet gemakkelijk. Wie zijn net goed ingereden, met accessoires opgeleukte Suzi voor een nette prijs aanbiedt, ondervindt stevige concurrentie van dealers die demo’s of aantrekkelijk afgeprijsde modellen voor vergelijkbare prijzen aanbieden. Of zelfs voor minder. De keerzijde van de medaille: goede tijden voor koopjesjagers.
Tweedehands prijzen
Het online-aanbod is heel redelijk, vooral voor de jongste versie van de V-Strom. De oudere bouwjaren staan meestal bij particulieren, de jongere vaker bij handelaren.
De prijs voor de eerste bouwjaren met gietwielen (2011-2016) liggen tussen de 4.900 Euro (bij 25.000 km) en 6.300 Euro (4.000 tot 8.000 km). De op dit moment nog schaarse “XT” van 2015/16 kost tussen de 5.800 euro en 6.100 Euro (4.000 tot 28.000 km).
Prijsniveau van de herziene opvolger (vanaf 2017): de basisversie van 5.800 (50.000 km) tot 7.500 Euro (minder dan 10.000 km), de „XT“ van 5.900 (18.000 km) tot 7.600 Euro (Bj 2019, veel accessoires, 4.000 km). Demo’s en aanbiedingen van 2020 vind je al voor 7.500 Euro.
Pluspunten
Levendige motor Goede wendbaarheid stabiel rijwielgedeelte Enorme actieradius
Minpunten
Offroad: Veerwegen Geen middenbok
Feiten en prijzen
Vervangingsonderdelen
Remklauwen voor (twee sets): 125,76 Euro Remklauwen achter (set): 66,13 Euro Kettingkit: 166,61 Euro Remhendel: 39,69 Euro Koppelingshendel: 20,23 Euro Oliefilter: 11,75 Euro Luchtfilter: 30,98 Euro Achteruitkijkspiegel (per stuk): 44,16 Euro Knipperlicht voor (per stuk): 40,65 Euro Knipperlicht achter (per stuk): 42,94 Euro
Fabrieks-accessoires
Tanktas quick-lock: 192,90 Euro Spiegelverbreding: 70,66 Euro Vario-toerruit: 137,56 Euro Kofferbevestiging: 100,00 Euro Kofferset (29/26 Liter): 799,95 Euro Verwarmbare handvatten: 392,63 Euro Middenbok: 275,89 Euro Carterbeschermplaat: 275,08 Euro Valbeugels: 211,58 Euro Bredere voet zijstandaard: 68,32 Euro
Onderhoudsinterval
Elke 12.000 km, controle klepspeling elke 24.000 km.
Modelupdates
2011
V-Strom 650 vervangt DL 650 V. Nieuw kuipwerk, lichtere ABS-unit. Motor gemodificeerd, 69 pk. Drooggewicht 214 kg, laadvermogen 201 kg. Kleuren: Oranje, wit, zwart.
Kleuren als in 2014. Debuut V-Strom 650 XT met spaakwielen en snavel.
Prijs: 8390/8990 Euro
2016
Kleuren: Rood, grijs, zilver, zwart.
Prijzen afgeprijsd: 7890/8290 Euro
2017
Motor herzien, Euro 4, 71 pk, 62 Nm. In twee standen instelbare tractiecontrole. Uitlaat verlaagd, kuipwerk en dashboard nieuw, snavel ook op basisuitvoering, LED-achterlicht. XT met bellypan en handprotectoren. Kleuren: Zwart, geel, wit.
Moto Morini heeft zoals elk zichzelf respecterend Italiaans motormerk, woelige wateren moeten overwinnen. Het merk kende zijn hoogtepunt in de jaren zeventig met een aantal twins onder de 500 cc die verdraaid hard liepen en die er anno 2021 – als je er eentje vindt – nog steeds verrekte goed uitzien.Kan de Moto Morini X-Cape zich in dit rijtje scharen?
Na de seventies ging het, net als met ivoren schaakstukken, Starsky and Hutch, kniekousen, The Fonz, disco, Teach In en Polaroid-foto’s, bergaf met Moto Morini. Enkele overnames, mislukkingen en heropstandingen later, kwam Moto Morini in handen van de Chinese Zonghneng Vehicle Group. De X-Cape is de eerste ‘moderne’ Moto Morini die daar van de band rolt. Wij konden nu al testrijden op het pré-productie model.
Moto Morini X-Cape: Pré productie
Waarschuwing vooraf: Interpreteer pré productie niet verkeerd. We nemen aan dat op een paar details na, er weinig anders zal zijn aan de definitieve versie. We vermoeden dat de kuip net iets beter bevestigd kan worden waardoor stationaire trillingen niet resoneren, maar daarmee is de (knie)kous af. Spoiler allert: we konden de Morini X-Cape tijdens de test op geen andere noemenswaardige tekortkomingen betrappen. Ga er maar van uit dat de finale versie, die eind september op de Benelux markt gebracht wordt door de kersvers importeur MotoMondo, zal beantwoorden aan de bevindingen die we hier neerpennen. Op het loszittende kuipdeeltje na.
Overzicht
Voor wie een technische fiche weinig inspirerende literatuur vindt, vatten we de X-Cape even samen: twin met 60 pk en 56 Nm, 50mm-Marzocchi vork, Brembo-remmen, lage zithoogte en 213 kg. Dit alles gevat in een adventure-georiënteerd pakket en een knappe styling en aangeboden met een sterke prijs: €8.999 euro voor de versie met spaakwielen (die wij reden) en €8.499,- voor de versie met gietwielen. Nu, moet je een motor niet in de eerste plaats beoordelen op z’n prijs, maar op z’n rijkwaliteiten. En dat is wat wij deden.
Moto Morini X-Cape: 60 pk, 56 Nm
De Moto Morini X-Cape heeft een aangenaam blok dat niet bijzonder krachtig is – zelfs niet volgens middenklassetweecilinder-maatstaven – maar dat onder zo goed als alle omstandigheden genoeg vermogen biedt. Vooral de 56 Nm die vlot en vroeg vrijgegeven worden, zorgt ervoor dat het zeer gemakkelijk rijden is met de X-Cape. De gasrespons is opvallend vlot en de motor is goed doseerbaar. Dat geeft vertrouwen en het zorgt er ook voor dat je van vanaf de eerste rit de Moto Morini goed onder de knie hebt. Bovendien is de standaard veerafstelling goed en de zithouding ontspannen. De knoert van een 50mm-voorvork is trouwens volledig instelbaar.
Stilistisch zit het meer dan snor. Al valt over geuren en smaken niet te redetwisten, het kan niet ontkend worden dat de Moto Morini er goed uitziet. Bovendien zijn details zoals de Italiaanse kleuren onder het logo op de tank en het gebruik van de adelaars uit het Moto Morini-logo op het blok en de kuip, mooie verwijzingen naar de geschiedenis en de afkomst van het merk. Doet er niet toe waar de motor nu gebouwd wordt, aan deze naam is geschiedenis verbonden en het is goed te zien dat die niet verloochend wordt.
Er op en er naast
Rechtstaand voor off road-gebruik, voel je dat Moto Morini de motor erg smal gebouwd heeft in het midden, waardoor je ook op onverharde ondergrond een goede controle hebt. Een joekel van een tft-scherm (7 inch, het lijkt haast een TV-toestel) toont duidelijk alle info. Omdat Moto Morini het op de X-Cape vrij eenvoudig hield, is die info evenmin overvloedig. Via de intuïtief bedienbare knoppen op de linker stuurhelft navigeer je door de instellingen, maak je een Bluetooth-connectie of kies je een rijmodus. Er zijn er twee, waarbij de off road-modus vooral als doel heeft je toe te staat het ABS op het achterwiel uit te schakelen. Wij maakten er gretig gebruik van, want een niet onbelangrijk deel van deze test werd op onverhard gereden. Op en naast de weg, zo kan een aspirant-avonturier zich het best bewijzen. En we hebben het hier over de motor.
Motor Park
Op het 13 hectare grote domein van MotorPark, en in de ruime omgeving daarvan, werd de Moto Morini X-Cape op heel wat eigenschappen op het rooster gelegd. Zijn grootste troef is ontegensprekelijk het gebruiksgemak. En dat klinkt eenvoudiger dan het is. Moto Morini gebruikt onderdelen van hoog aangeschreven merken zoals – de volledig instelbare – Marzocchi-vork en Brembo-remmen. Maar, met veel goede onderdelen, maak je niet noodzakelijk een degelijke motor. Het is de verdienste van de Italo-Chinezen dat ze een evenwichtig totaalpakket gemaakt hebben dat niet alleen goed presteert op alle vlakken, maar ook een zeer breed publiek zal bereiken. Omdat de motorfiets betaalbaar is én breed inzetbaar. Zowel een ervaren avonturier als een beginnend motorrijder zal de X-Cape op prijs stellen.
Breed inzetbaar
De Morini heeft een top van 170 km/u. Maar als je echt naar die top op zoek gaat, voel je dat 60 pk geen paardenstal is die je moet gebruiken voor hoge topsnelheden. Nochtans biedt de Moto Morini met zijn makkelijk instelbare windscherm een degelijke protectie tegen de natuurkrachten. Je moet er alleen niet met zwaar illegale snelheden mee over een snelweg gaan knallen. We konden ons trouwens niet van de indruk ontdoen dat de Moto Morini-mannen, vrouwen en -X’en bij de ontwikkeling van de tweecilinder goed gekeken hebben naar het Kawasaki 650-blok. Maar ook bij CF Moto zien we verwantschap. Het één sluit het ander niet uit. Meer dan het blok, zorgt het totaalpakket van de X-Cape voor toegankelijkheid en een brede inzetbaarheid. Zowel in gebruik als qua doelgroep. Dat is een ijzersterke troef.
Conclusie
Om die reden zou de X-Cape wel eens het model kunnen zijn waarmee Moto Morini na vele moeilijke jaren zich als merk er weer bovenop knokt. Dan is deze nieuwe X-Cape voor Moto Morini meteen ook een Escape to Victory. Want het segment waarin de nieuwe twin zich bevindt, is volop in beweging. En terecht. Je hebt geen 1200 cc nodig om echt avontuurlijk met een motor te rijden. Integendeel. En dat het allemaal wat minder kost, daar kan niemand bezwaar tegen hebben. Precies om die redenen is de klasse van de middenklasse adventures aan een opmars bezig. De X-Cape kan meesurfen op die golf. Of zijn eigen succes maken. Want de Moto Morini heeft een aantrekkelijke prijs en heel wat kwaliteiten. Stellen dat de X-Cape exclusief oké is door een dergelijk lage prijs, zou de motorfiets geen eer aandoen zijn. Het is gewoon een heel goede motorfiets. Punt.
Pluspunten:
Prijs Veelzijdigheid Toegankelijkheid Styling Groot TFT scherm
De Buell Hammerhead 1190-sportmotor staat vol in de spotlights op het podium Formeel kondigt het model ook de terugkeer van het verjongde Amerikaanse merk Buell Motorcycles aan.
Buell is eigendom geweest van meerdere eigenaren, het heeft meer oplevingen gekend dan Fokker-vliegtuigen en geen merk schetste mooiere vergezichten. Maar Buell is er weer. Officieel. Alweer!
Eerder dit jaar ontvingen we het verheugende bericht dat Buell nieuw leven wed ingeblazen. Met behulp van een nieuwe investeringsinjectie wodt er een poging gedaan om de internationale aanwezigheid van de Verenigde Staten in de motorfietsindustrie te versterken, naast Harley-Davidson en Indian. Dit keer heeft naamgever Erik Buell er niets mee te maken. Zegt-ie.
Met zijn scherpe, rake styling en in het oog springende designkenmerken zorgt de Hammerhead ervoor dat Buell bereid is om een statement te maken met zijn comeback.
Inderdaad, met zijn ingebouwde koplamp uit één stuk, ‘vissenkieuwen’ en gebeeldhouwde achterkant, heeft de Hammerhead de nodige visuele punch om de aandacht te trekken.
Onderhuids vind je een 1190cc-V-twin van 185 pk bij 10.600 tpm. De Hammerhead weegt 190kg.
Michael van der Mark had na de trainingen een goed gevoel op het circuit van Navarra. Maar de races werden verreden onder warmere omstandigheden en daarop reageerde zijn BMW niet zoals gehoopt. Een zevende positie was zijn beste klassering van het weekend.
Het WorldSBK streek voor het eerst neer op Navarra. Het Spaanse circuit bevat een aantal ingewikkelde bochtensecties waardoor de coureurs veel moeten remmen en terugschakelen naar de laagste versnelling. En er was eigenlijk ook maar één racelijn wat inhalen moeilijk maakte.
Michael van der Mark stapte voor het eerst als vader van een zoon – Mason – op de motor. Dat deerde hem niet. Onder koele omstandigheden had hij het tijdens de trainingen goed naar zijn zin. Hoewel hij in de Superpole als tiende eindigde, was het gat naar plaats vijf klein. Dat bood perspectief voor de rest van het weekeinde. Helaas was het warm tijdens de races en daar heeft de Nederlander geen baat bij. Wanneer het warm is, heeft hij het moeilijker met zijn BMW. In de eerste race finishte hij als zevende achter teamgenoot Tom Sykes. Voor de race op zondag werden aanpassingen doorgevoerd, maar dat leverde nauwelijks progressie. In de Superpole kwam Van der Mark niet verder dan de achtste plaats. Race 2 begon veelbelovend, met een positie in de top vijf. Maar helaas kon hij het tempo niet vasthouden en viel hij terug naar plaats acht. Uiteindelijk werd hij als negende in de uitslag opgenomen vanwege track limits in de laatste ronde. Hoewel de afstand tot de winnaar klein was, finishte Van der Mark wel twee keer achter zijn teamgenoot.
Redding naar BMW
Over teamgenoot gesproken; voorafgaand aan het raceweekeinde maakte BMW bekend dat Scott Redding volgend jaar het team komt versterken. Redding wordt in 2022 dus van der Marks nieuwe teamgenoot. De komst van Brit geeft nog maar eens aan hoe hoog de ambities zijn bij BMW. Daar kan onze landgenoot van profiteren, al zal hij volgend jaar zijn handen vol hebben aan zijn nieuwe teamgenoot. De transfer is des te verrassender omdat Redding met het Ducati-fabrieksteam nog volop meestrijdt voor de wereldtitel. Redding zegt er het volgende over: ‘Het Ducati-team was goed voor mij, maar met een aantal dingen gingen we niet de juiste richting op. De relatie is goed en we willen nog steeds winnen dit seizoen.’ Redding voegde de daad bij het woord en liep punten in op Rea en Razgatlioglu, ce nummers een en twee. Rea wist voor Race 1 op zaterdag nog wel de pole position te pakken, maar het was Redding die met de zege aan de haal ging. De Superpole Race was een spektakelstuk waarin de drie beste coureurs het met elkaar aan de stok hadden. Rea en Razgatlioglu raakten elkaar zelfs in de eerste sector, wat ook is toe te schrijven aan de krappe bochten van Navarra. Redding won de Superpole Race.
De drie hoofdrolspelers van het WorldSBK 2021 maakten ook Race 2 spannend tot en met. De verschillen aan de kop waren klein, maar Razgatlioglu had ditmaal de meeste snelheid. Redding rekende in de slotfase nog af met Rea. In het kampioenschap hebben Razgatlioglu en Rea nu evenveel punten. Redding houdt hoop op zijn eerste wereldtitel met een achterstand van 38 punten.
World Superbike tussenstand (na 21 races)
1 Toprak Razgatlioglu (TR), Yamaha, 311 2 Jonathan Rea (GB), Kawasaki, 311 3 Scott Redding (GB), Ducati, 273 4 Alex Lowes (GB), Kawasaki, 169 5 Andrea Locatelli (I), Yamaha, 151 6 Michael Ruben Rinaldi (I), Ducati, 150 7 Tom Sykes (GB) BMW, 146 8 Garrett Gerloff (USA), Yamaha, 135 9 Michael van der Mark(NL), BMW, 131 10 Chaz Davies (GB), Ducati, 92
Glenn Coldenhoff won zowel in 2018 als ’19 zijn beide races in de MXoN.
De komende Motocross of Nations, het wereldkampioenschap voor landenteams, belooft een bijzondere editie te worden. Omdat COVID-19 de GP-kalender volledig op z’n kop heeft gezet, is de teamwedstrijd eens niet de afsluiting van het seizoen, maar worden er in de twee maanden erna ook nog GP’s verreden. Nederland verdedigt in het Italiaanse Mantova de titel.
Vorig jaar werd voor het eerst in de geschiedenis de Motorcross der Naties, zoals in het Nederlands de oude benaming van deze landenwedstrijd luidt, niet verreden. De maatregelen rond COVID-19 maakten het onmogelijk om in het Franse Ernée een wedstrijd te organiseren. En zo werd de in 1947 in de duinen van Wassenaar opgestarte competitie een jaar onderbroken en werd er niet gestreden om de Chamberlain Trophy.
Jeffrey Herlings (en ook Glenn Coldenhoff) stond al vier keer op het podium bij de MXoN
Sterk Nederlands trio
De KNMV was er vroeg bij met de bekendmaking van het Nederlandse team, dat onder leiding staat van KNMV-directeur Patrice Assendelft. Verrassend is de keuze niet, want Jeffrey Herlings (MXGP) en Glenn Coldenhoff (Open) zijn de beste Nederlanders in de MXGP en Roan van de Moosdijk doet het goed in de MX2, de klasse waarin ook Kay de Wolf erg goed bezig is. Maar Van de Moosdijk kan bogen op meer internationale ervaring. Twee jaar geleden maakte hij de hele voorbereiding mee van het Nederlandse team dat toen op het TT Circuit Assen aantrad. Van de Moosdijk was destijds reserve en hoefde niet te rijden omdat Herlings, Coldenhoff en Calvin Vlaanderen fit naar de Drentse hoofdstad kwamen. Het Nederlandse trio deed het voortreffelijk en zegevierde met een heel ruime voorsprong op de andere teams. Omdat Nederland de regerende kampioen is, zal Herlings in het weekend van 25 en 26 september in Mantova startnummer 1 op zijn KTM hebben, Van de Moosdijk start met 2 op zijn Kawasaki en op de Yamaha van Coldenhoff staat een 3.
Vanwege de afgelasting van zowel de Zweedse als de Finse GP hebben de crossers een rustige periode achter de rug. Enkele toppers startten op 15 augustus in de internationale cross op de Keiheuvel in Balen. Coldenhoff was daar uitstekend op dreef en won zijn beide manches en zegevierde later ook nog in de Superfinale. Herlings eindigde als tweede en vierde en werd ook tweede in de Superfinale. Van de Moosdijk kwam niet aan de start, omdat hij herstellende is van een gebroken schippersbotje, opgelopen in de tweede manche van de Tsjechische GP.
De baan van Mantova lijkt uitermate geschikt voor het Nederlandse trio. Afgelopen najaar werden er drie GP’s verreden. Coldenhoff werd toen derde, zevende en tweede, Van de Moosdijk twaalfde, derde en vijfde. Herlings reed er niet omdat hij toen nog geblesseerd was.
Roan van de Moosdijk debuteert in de landenwedstrijd.
Voorrang voor GP’s
Voor een nationale bond is een landenwedstrijd belangrijk, maar voor de rijders (en hun fabrieksbazen!) zijn de GP’s belangrijker. Aansluitend aan de MXoN staan GP’s gepland op vijf opeenvolgende zondagen. En de week voor Mantova – 18-19 september – is er een GP in Riolo Sardo op Sardinië. Dat betekent zeven weekends achter elkaar op topniveau presteren. Jorge Prado (derde in de MXGP op slechts 15 punten van leider Tim Gajser) heeft besloten zich niet beschikbaar te stellen voor Spanje. Nog meer toppers zullen in Mantova ontbreken. Romain Febvre (tweede in de MXGP) zit niet in het Franse team, Jago Geerts (derde in de MX2) komt niet uit voor België. Deze lijst zou nog wel eens langer kunnen worden. Dat maakt de kansen op Nederlands succes alleen maar groter! Teammanager Patrice Assendelft is duidelijk over de Nederlandse aspiraties: ‘Natuurlijk gaan we weer voor goud.’
Onlangs zette de KNMV definitief een dikke streep door het Nederlandse baansportseizoen 2021. Daarin staat ze niet alleen; ook in het buitenland zitten de coronamaatregelen de organisatoren flink dwars.
De WK-serie op de langbaan werd met moeite overeind gehouden. Het gedecimeerde kampioenschap bestaat nog maar uit twee races. Bovendien wordt uitgeweken naar de korte banen in speedwaystadions. Afgelopen weekeinde werd de kwalificatiewedstrijd voor 2022 op de sintels van het Tsjechische Pardubice verreden.
Romano Hummel
Romano Hummel (foto) liep als vijfde een startbewijs net mis, maar begint zaterdag a.s. wel in de beste uitgangspositie aan de afsluitende GP van 2021 op de speedwaybaan in het Poolse Rzeszow. Daar worden de laatste WK-punten verdeeld. Tijdens de eerste GP van het jaar in het Franse Marmande eindigde Hummel achter wildcard-rijder Dmitri Bergé als tweede. Theo Pijper werd er derde. Bergé is er in Polen niet bij. Hopelijk kunnen de mannen met eremetaal huiswaarts keren om zo het dramatische Nederlandse baansportseizoen toch nog een heel klein beetje glans te geven.
Deniz Öncü wist tijdens de eerste van twee races op de Red Bull Ring de poleposition te pakken. Maar de Turkse coureur had de pech dat hij daarvan in de race niet mocht vertrekken. Zijn team was te laat klaar met het wisselen van wielen! Sergio Garcia had de pech, dat hij in zijn gevecht om de overwinning met Pedro Acosta in de laatste ronde onderuit schoof. Maar bij hun tweede optreden op Oostenrijkse bodem behaalden beide coureurs hun revanche.
Dat gebeurde weer eens in een bloedstollend verlopen Moto3-race. Na een serie spannende duels boekte Garcia zijn derde zege in dit seizoen. Op slechts 0,027 seconde van de GasGas-coureur werd Öncü tweede en zo scoorde de kleine KTM-rijder zijn tot nu toe beste GP-resultaat. Als derde behaalde Dennis Foggia zijn vijfde podium plaats in 2021. Opvallend is dat de Italiaanse Honda-rijder in de andere zes races helemaal geen punten scoorde. Door dit keer als vierde over de finish te komen, leverde klassementsleider Pedro Acosta twaalf punten in op Garcia. Toch heeft de KTM-coureur nog altijd 41 punten voorsprong op zijn grootste concurrent in de titelstrijd.
UITSLAG MOTO3 OOSTENRIJK
1. Sergio Garcia (E), GasGas 2. Deniz Öncü (TR), KTM 3. Dennis Foggia (I), Honda 4. Pedro Acosta (E) 5. Romano Fenati (I), Husqvarna.
Dat je tijdens de kwalificatie beter niet ten val kan komen, ondervonden Remy Gardner en Marco Bezzecchi tijdens hun tweede optreden op de Red Bull Ring. Daardoor mochten de twee Moto2-toppers dit keer pas als vijfde en zestiende aan de elfde confrontatie van dit seizoen beginnen. Vervolgens had vooral Gardner de pech dat hij dit keer ook nog eens een matige start had en in de eerste bocht nog een aantal plaatsen verloor. Zo konden de WK-koploper en de winnaar van een week ervoor gezamenlijk aan een inhaalrace beginnen. Die bracht hen uiteindelijk naar een respectievelijk vijfde en tiende plaats. Aan de kop van het veld was het Raul Fernandez, die de dienst uitmaakte. De jonge Spaanse rookie kwam nog wel even onder druk te staan van Ai Ogura, maar slaagde er in om zijn vierde zege van dit seizoen te boeken. Als tweede scoorde een andere rookie, Ogura, zijn tot nu beste Moto2-resultaat. Augusto Fernandez werd voor de derde achtereenvolgende maal derde. Door dit resultaat liep Raul Fernandez (geen familie) zestien punten in op Remy Gardner. Het verschil tussen de beide Red Bull KTM Ajo-coureurs bedraagt nu nog maar negentien punten.
Bo Bendsneyder kon andermaal geen rol van betekenis spelen. De enige Nederlandse GP-coureur begon als 26e aan de race en sloot hem af als zeventiende op ruim 38 seconden van de winnaar. NTS RW Racing-rijder Barry Baltus kwam opnieuw ten val. Zijn teamgenoot Hafizh Syahrin finishte vlak achter Bendsneyder als achttiende.
UITSLAG MOTO2 OOSTENRIJK
1. Raul Fernandez (E), Kalex 2. Ai Ogura (J), Kalex 3. Augusto Fernandez (E), Kalex 4. Sam Lowes (GB), Kalex 5. Somkiat Chantra (THA), Kalex 17. Bo Bendsneyder (NL), Kalex.
Dankzij Pluvius, de God van de regen, kende de MOTOGP van Oostenrijk een bizar einde. Met nog drie ronden voor de boeg op een inmiddels kletsnatte Red Bull Ring, besloten de eerste vijf rijders van de uit zes man bestaande kopgroep van machine en zo banden te gaan wisselen. Alleen Brad Binder deed dat niet. De Zuid-Afrikaan nam een gok, reed de laatste dertien kilometers als op eieren, hield zijn KTM overeind en boekte zo een meer dan gedenkwaardige overwinning.
Na de eerste van twee GP’s die op de Red Bull Ring werden verreden, schreven we dat Maverick Viñales na al zijn pech in de eerste een nieuwe kans in de tweede zou krijgen. Maar het management van Yamaha bleek daar heel anders over te denken. Want als een donderslag bij heldere hemel werd donderdags voor de GP van Oostenrijk bekend, dat Yamaha Viñales voor het evenement had geschorst. Een zeldzame beslissing. Na de GP van Stiermarken bleek uit de data van Viñales’ machine dat de coureur had geprobeerd moedwillig zijn motor op te willen opblazen. Dat was gebeurd nadat alle tegenslagen, die de 26-jarige Spanjaard de laatste tijd had ondervonden, hem te veel waren geworden. Daardoor was hij gefrustreerd geraakt. Later bood Viñales publiekelijk zijn excuses aan voor zijn domme gedrag. Vervolgens werd direct na deze Grand Prix bekend dat Viñales voor 2022 een contract met Aprilia had getekend. Het wachten was op hoe Yamaha op alle ontwikkelingen rond haar ‘rebelse’ fabriekscoureur zou reageren. De vraag was of Viñales de rest van dit seizoen nog wel in het zitje van een M1 zou mogen plaatsnemen. Nee dus. Want enige dagen later werd bekend, dat het contract tussen de Spanjaard en de Japanse fabrikant in goed overleg, zoals het dan zo netjes heet, met onmiddellijke ingang was ontbonden. Dat de kansen op het winnen van de wereldtitel bij zowel constructeurs als teams daardoor aanzienlijk kleiner zijn geworden, neemt Yamaha door deze beslissing voor lief. Voor de volgende Grand Prix, die van Groot-Brittannië, wordt Cal Crutchlow van het Petronas-team doorgeschoven naar het fabrieksteam. Wat er daarna met de rijdersbezetting van Yamaha gaat gebeuren is op moment van schrijven nog niet bekend. Wel werd in Oostenrijk bekend, dat Petronas stopt als hoofdsponsor van het Yamaha-satellietteam. En dat kan een verrassing worden genoemd. Zeker voor Yamaha en de leden van het SRT-team.
Niet nieuw
Nu is het vernielen van een motor door een gefrustreerde coureur niet iets nieuws. John Kocinski deed dat in 1993 na de 250cc-race tijdens de TT van Assen. Volgens de excentrieke Amerikaan was het de schuld van zijn te langzame Suzuki, dat hij slechts als derde had kunnen finishen. Kocinski weigerde ook om naar de huldiging te komen. Daarop werd hij door Suzuki ontslagen. Maar vier GP’s later kwam ‘Little John’ terug op een 500cc-Cagiva en wist daar onder andere mee in Laguna Seca (USA) te winnen. En dan is er nog ene Angel Nieto. Die kwakte zijn 50cc-Derbi in een greppel nadat het machientje tijdens de TT van Assen in 1968 vroegtijdig de geest had gegeven. Maar in tegenstelling tot Kocinski en nu dan ook Viñales werd Nieto niet door zijn werkgever ontslagen. Sterker nog, een jaar later veroverde ‘El Nino’ zijn eerste van 12+1 wereldtitels op een Derbi.
Opzien
Na zijn geweldige ‘maiden victory’ een week eerder, zorgde Jorge Martin ook bij zijn tweede optreden op de Red Bull Ring voor het nodige opzien. Na twee schuivers slaagde de Pramac Ducati-coureur er in om via Q1 in Q2 te komen om vervolgens in de belangrijkste kwalificatie opnieuw de pole voor zich op te eisen. Dit keer reed hij een tijd van 1’22,643 min, een nieuw absoluut ronderecord voor dit circuit. Dat zal ook wel een tijdje blijven staan, want voor volgend jaar krijgt het bloedsnelle circuit een extra chicane voor de veel bekritiseerde bocht 3, om daar de veiligheid te vergroten.
Ook in deze race vertoefde Martin in de voorste gelederen. Dat deed de 23-jarige Spanjaard niet alleen. Want dat gold ook voor zijn merkgenoten Pecco Bagnaia, Jack Miller, Johan Zarco plus Marc Márquez (Honda), Fabio Quartararo (Yamaha) en Joan Mir (Suzuki). Terwijl Miller andermaal terugviel, kwamen Miguel Oliveira (KTM) en Zarco ten val. Dit laatste was wat betreft de WK-stand vooral gunstig voor de zeer sterk rijdende Quatararo. Ondanks dat wenste de Fransman zich niet in te houden en ging volop de strijd met zijn tegenstanders aan. Nadat Bagnaia de meeste doorkomsten aan de leiding had gereden, was het de eveneens sterk rijdende Márquez, die in de slotfase van deze prachtige race het initiatief naar zich toetrok. Dat kwam ook omdat het licht begon te regenen. Zoals zo vaak schuwde de achtvoudig wereldkampioen geen enkel risico. Maar toen het echt begon te plenzen werd dat zelfs hem te veel. Als eerste boog hij de pitstraat in. Prompt volgden Bagnaia, Martin, Quartararo en Mir. Tot veler verrassing besloot de laatste van het zestal, de inmiddels aangesloten Brad Binder, dat niet te doen. Die reed, beter gezegd gleed door. En hoe! En dat nagenoeg zonder grip en remmen omdat de carbonschijven door de natte omstandigheden razendsnel afkoelden. De wisseling van machine duurde voor het vijftal in totaal zo’n veertig seconden.
Jacht op Binder
Met een achterstand van dertig seconden werd de jacht op Binder ingezet. De eerste die dat deed, was Márquez. Opnieuw trok de Honda-coureur alle registers open. Helaas resulteerde dat voor hem met nog twee ronden te gaan in een schuiver in de eerste bocht. Op regenbanden passeerde het overgebleven viertal de coureurs die nog op slickbanden reden. Dat waren onder andere Valentino Rossi (die zelfs even derde lag), Luca Marini en Iker Lecuona. Maar één man bleef buiten het bereik van de ontketende achtervolgers. Dat was Brad Binder. Tot veler verbazing bleef de Zuid-Afrikaan op de been, of beter gezegd: op de wielen. Dat hij in de laatste bocht daar zelfs de uitloopstrook voor nodig had, deed er niet toe! Bagnaia werd op ruim twaalf seconden tweede en Martin stond als derde opnieuw op het podium. Quartararo werd uiteindelijk zevende en was niet blij met die klassering. Toch vergrootte de Fransman zijn voorsprong in de titelstrijd tot 47 punten. Zo hadden ze bij Yamaha toch nog wat te vieren. En ook nog eens iets heel belangrijks! In de tussenstand staan Bagnaia en Mir nu tweede en derde.
Veel gemeen
Overigens had de sensationele zege van Binder veel gemeen met de overwinning die Ralf Waldmann in 2000 op het circuit van Donington Park boekte. Maar dat gebeurde wel op een iets andere wijze. Als een van de weinigen startte de veel te vroeg gestorven Duitse coureur in de 250cc-race op regenbanden. Maar de baan droogde steeds meer op. Waldmann vertoefde dus in de achterhoede. Totdat …. het een aantal ronden voor het einde begon te hozen! Op zevenmijlslaarzen spoedde de Aprilia-coureur zich vervolgens door het hele veld. Bij het uitkomen van de laatste bocht ging ook koploper Olivier Jacque voor de bijl en zo boekte Ralf Waldmann een enigszins gelijkwaardige, maar zeker gedenkwaardige zege zoals Brad Binder in Oostenrijk deed.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
