Foto: Politie München

Soms zit het mee, soms liefst 26 keer tegen. Een 26-jarige Duitser werd in nog geen drie maanden 26 keer geflitst in een verkeerstunnel in München. De maximumsnelheid in die tunnel is 50 km/u. Aangezien de man er vanuit ging dat de frontale camera die de Duitse politie daar gebruikt zijn kentekenplaat niet konden registreren, durfde hij het aan om iedere keer weer de limiet te overschrijden. De man is gepakt toen de politie fysiek aanwezig was om de controle uit te voeren. 

De man overschreed met zijn Honda CBR de snelheidlimiet met minimaal 26 km/u en op zijn hoogst met 56 km/u. Genoeg om hem een rijontzegging voor in ieder geval twee maanden te geven. Daarnaast heeft het puntenrijbewijs van de man flink wat schade opgelopen. Omdat hij pas na de 26e keer gepakt wist te worden is zijn straf opgelopen naar 47 (!!!) punten. Bij elkaar komt dat neer op een geldboete van € 4.180,-.

Fans van motorsport opgelet! Vanaf vrijdag 11 december is het Wegraceboek 2015/2016 verkrijgbaar. Het jaarlijkse wegraceboek gaat zoals altijd in op de hoogtepunten van het afgelopen motorsportseizoen. Door middel van de beste actiefoto’s en uitgebreide achtergrondinformatie wordt het afgelopen jaar in geur en kleur vereeuwigd. En wat een jaar was het! De titelstrijd tussen Lorenzo en Rossi liep enorm hoog op, Michael van der Mark maakte zijn debuut in het WK Superbike, Bennie Streuer en Geert Koerts werden wereldkampioen met hun zijspan en opkomend talent Bo Bendsneyder won overtuigend in de Red Bull Rookies Cup. Een goed jaar voor motorsportminnend Nederland. 

In het Wegraceboek 2015/2016 staan naast wedstrijdverslagen van de MotoGP ook samenvattingen van de wedstrijden uit de Moto2- en Moto3-klassen. Ook wordt er ingegaan op de techniek achter de MotoGP. Naast de internationale racerij wordt er ook teruggeblikt op de Nederlands-Belgische competitie. Kortom: hét meest complete naslagwerk voor de echte motorsportliefhebber. 

Dit jaar is het Wegraceboek voor de vijfentwintigste keer gemaakt. De makers zijn Hans van Loozenoord en Henk Keulemans. Bijgestaan door Ad van de Graaf en MOTO73’s eigen Marien Cahuzak hebben zij de 192 pagina’s aan informatie ook dit jaar weer weten te produceren.

Het Wegraceboek 2015/2016 is vanaf vrijdag 11 december te bestellen via www.veldhuismedia.nl of via MOTO73 en kost €24,95.

Foto’s: Ducati

Vorige maand kondigde Ducati tijdens de EICMA aan dat er – naast de Sixty2 en Flat Track Pro – nog een nieuwe Scrambler aan zat te komen. Deze werd samen met het designbedrijf ‘Italie Independent’ ontwikkeld. Gisteren werd deze Ducati Scrambler Italia Independent limited edition onthuld in Miami, Verenigde Staten. 

De nieuwste Scrambler zou zich volgens Ducati onderscheiden van de andere Scramblers door zijn handgefabriceerde onderdelen ontwikkeld door teams van beiden bedrijven. De limitied edition heeft een zwart motorblok, Termignoni uitlaatdemper, een verlaagd stuur met aan de uiteinden spiegels en een ingekort spatbord. Het spatbord, frame en velgen zijn in een speciaal voor deze Scrambler ontwikkelde lak genaamd ‘Night Copper’. Het leren zadel heeft dezelfde kleur en draagt het logo van Italia Independent. Op deze gekleurde details na is de Scrambler mat zwart. Wat ieder model uniek maakt is de aluminium plaat waar met een laser het serienummer in is geëtst. Aangezien er maar 1.077 exemplaren worden geproduceerd voegt dat zeker wat waarde toe.

Naast de Scrambler gaat de samenwerking van de twee Italiaanse bedrijven nog verder. Zo is er in Miami ook een zonnebrillenlijn onthuld. De zonnebrillen delen een aantal overeenkomsten met de nieuwe Scrambler zoals de speciale ‘Night Copper’-kleur. Naast de bril die bij deze nieuwe Scrambler past zijn er nog vier andere brillen die bij andere Scramblers passen. 

Onder de indruk van wat de twee bedrijven hebben gemaakt? Dan zul je verheugd zijn dat er een samenwerkingsverband voor drie jaar is getekend. Er kunnen dus nog flink wat van dit soort Italiaanse designproducten uit de samenwerking voortkomen.

[justified_image_grid ids=23006,23007]

Vallende bladeren waren het niet. Dalende temperaturen treffen geen blaam, net als herfststormen of de prestaties van voetbalclub Telstar. Het waren de steeds kortere dagen die me voor het eerst een herfstdip bezorgden. Een mild dipje weliswaar, maar ik zou liegen als ik zei dat ik barstte van de energie. Dagen achter elkaar sleepte ik me met de grootst mogelijke tegenzin uit het warme bed om in het donker naar kantoor te rijden. Op de terugweg staarde ik gedachteloos voor me uit in de duisternis van de avondspits.

Tot zo ver mijn klaagzang vol zelfmedelijden. De oplossing voor de energieschaarste lag voor de hand en was uiterst effectief. Een doelloos stukje motor rijden krikte het energieniveau aanzienlijk op. Ik moet me bedwingen om te schrijven dat het ritje licht in mijn leven bracht, dat klinkt zo suf, maar het had er veel van weg.

Het was ook nog eens een ritje van niets. Het ging niet door exotische gebieden, maar door het schaarse groen tussen Amsterdam en Utrecht. Een volledig platgetreden polder, gelardeerd met snelwegen en forensendorpen. Desondanks had ik in de Alpen niet méér kunnen genieten. Adrenalineverhogend was het niet. Van scherp stuurwerk was geen sprake en van supersonische snelheden evenmin. Een getraind wielrenner was me op het rechte eind nog voorbij gefietst. Uit mijn mond teken je geen vaagpraat op over één zijn met de natuur. Het was gewoon een lekker tochtje en het deed me goed. Blij verrast keek ik naar ooievaars en weilanden vol ganzen alsof ik ze voor het eerst zag. Oer-Hollandse plaatjes van molens, zwaar beladen vrachtschepen en buitenverblijven gaven me het gevoel toerist in eigen land te zijn.

Toch blijft het lastig om zo’n helende rit gewoon te accepteren. De amateurpsycholoog in mij zoekt altijd verklaringen. De frisse wind in het gezicht en het geluid van knisperende herfstbladeren bieden troost. Dit keer kwam er wat anders bij: het begin- en eindpunt waren bekend, maar alles daartussen was volledig open. Zag ik links een leuk weggetje, dan dook ik erin. Of rechts. Sommige weggetjes liepen dood, andere waren briljant. Natuurlijk reed ik eerder op deze manier, maar ik was het de laatste tijd een beetje vergeten.

Een opmerkelijke suggestie van een collega-redacteur die ik in eerste instantie als bespottelijk bestempelde, kwam plotseling aanlokkelijk over. Hij wil ooit zonder kaart en eindbestemming met de motor op vakantie gaan. Elke weg mag je induiken, de keus is aan jou. Dat begint al bij het tuinhek; links of rechts? Oost, west of toch noord? Snelweg op, of er na honderd meter alweer af omdat er ergens een opwindender B-weggetje heuvelop meandert?

“Belachelijk”, schoot ik het idee ooit af. Op zoveel kortzichtigheid kom ik terug na een ‘stuurloos’ ritje van slechts een paar kilometer. Als zo’n kippenstukje al zoveel goeds oplevert, hoe voel ik me dan als ik een week lang achter elkaar doelloos rondrijd? Tegen de herfst van 2016 moet ik er maar eens echt aan geloven om volkomen stuurloos te zijn.

Foto: ANP

Om heel eerlijk te zijn wisten we hier op de redactie niet wat we van een luxe kentekenplaat moesten denken: ‘Is zo’n plaat belegd met smaragden en bladgoud?’ Niets is minder waar. Een luxe kentekenplaat is in feite een reguliere plaat waarbij de letters en cijfers in het aluminium worden geperst en met een zwarte laag worden bedekt. Om van zo’n plaat vervolgens een luxe versie te maken, worden er kunststof letters en cijfers op de geperste delen vastgemaakt. Het resultaat: een driedimensionalere kentekenplaat.

Voor (bedrijfs)auto’s is het al een aantal jaren toegestaan om met een dergelijke plaat te rijden. Voor motoren pas vanaf 1 januari 2016. Je betaalt voor de luxe behandeling wel iets meer dan voor een reguliere kentekenplaat, al is het moeilijk om een precieze prijs te geven aangezien de overheid er geen vaste prijs voor heeft vastgesteld. Mocht je een luxe plaat willen aanschaffen is het dus verstandig om eerst even rond te vragen bij gecertificeerde bedrijven.

Het befaamde en veel bejubelde ‘wij’ gevoel onder motorrijders heeft wel iets. Net als met alles moet je het niet overdrijven, maar een simpele zwaai, een knikje, dat heeft altijd nog wel iets sympathieks. En het is fijn dat als je in wilt voegen, een motorrijder je over het algemeen extra ruimte geeft in plaats van het gat snel dicht te rijden. Een klein stukje menselijkheid in het verkeer zullen we maar zeggen.

Net zoals iedere andere dag heb ik vanochtend weer heel wat kilometers door de file gereden. Alarmlichten aan en rustig doortokkelen. Dan schrik je je als automobilist tenminste geen rolberoerte en als motorrijder heb je nog een kans als iemand plots van rijstrook wisselt zonder op te letten (althans, je hoopt dat dat het was…). Over het algemeen gaat dat prima. Menig automobilist maakt heel sympathiek ruimte, soms op het overdrevene af en als de situatie het toelaat, krijgt iedereen een knikje of een subtiel bedankzwaaitje. Klinkt geiterig, is het misschien ook, maar zelf ontdooi ik ook altijd een beetje als iemand gewoon aardig en beleefd doet in het verkeer en is het niet daarom, dan is het wel omdat je zelf toch ook in een ietwat relaxtere mindset komt. In het verkeer scheelt dat een slok op een borrel, want ben je relaxt, dan zie je ook niet overal een aanval in.

En zo reed ik vanmorgen dus ook, totdat ik achter me tussen de file door een ongelofelijk verblindend fel licht zag opdoemen. Weer zo’n motorrijder die dacht dat hij beter zichtbaar is door zich achter een immense lichtvlek te verbergen en dus daarmee zijn daadwerkelijke afstand tot een moeilijk in te schatten vraagteken maakt. Dat even als irritant belerend vingertje, maar in werkelijkheid werd ik gewoon gillend gek van dat felle en afleidende kl*telicht en je ergert je ook simpelweg aan het pure egoïsme waarmee iemand zo openlijk lak heeft aan ieder ander.

Dus ingevoegd en gewacht tot onze held voorbij was. Ik kreeg nog een bedankje en waar ik zoals gezegd normaliter altijd wel blij word van wat beleefdheid in het verkeer, was dit zo’n overdreven alleszeggend ‘wij motorrijders’ gebaar. Net iets te grotesk, net iets te lang, net iets te overdreven amicaal; gegeneerd denk je ‘Ik hoor hier niet bij…’.

Voor me zag ik wat ik achter me niet kon zien, namelijk dat iedere automobilist die ook maar een klein beetje in de weg lijkt te rijden met woest wuivende gebaren op zijn ‘fout’ wordt gewezen. Dan weer remmend, dan weer met felle halen gas doorschietend en met wiebelige motorbeheersing gaat het maar door en door. Hij had het maar wat druk met verontwaardigd zijn op de hele wereld. Ik schaamde me kapot en dat niet alleen, de ruimte die voor mij werd vrijgemaakt was beduidend minder dan voordat ik de mafkees voorbij liet gaan en ik kon het nog begrijpen ook. Het hele ‘wij’ gevoel was even ver, heel erg ver te zoeken!