Ik heb mijn nieuwe tweewieler gevonden! Althans, dat denk ik. Ik heb er namelijk nog geen seconde op gereden. Op basis van een test in een motorblad uit 2020 en persoonlijk advies van motorjournalist Mink Bijlsma heb ik besloten dat het de voorloper van de Kawasaki Ninja 1000SX moet zijn: de Z1000SX.
Hij is goed, maar kleurloos, heeft Mink me wel gewaarschuwd. Kleurloos? Als ik naar de plaatjes kijk, zie ik een ‘badass’ Japans scheurijzer. En ik wil hem juist kleurloos, oftewel zwart, want dat Kawasaki-gifgroen vind ik iets voor 23-jarige jongens met petjes in de kijk-mij-nou-fase. Zwart is stoer, gedistingeerd en mysterieus heb ik lang geleden besloten. Daarom rij en draag ik consequent puur en alleen zwart.
Ik wil proefrijden. Nu! Op Motoroccasion zie ik dat Motorplanet in Almere er twee heeft. Vriendin K. belt:’ kunnen we over een uur komen kijken en eventueel een rondje maken?’ ‘Tuurlijk, de koffie staat klaar’, luidt het antwoord. Altijd weer die koffie waar motorhandelaren mee schermen, terwijl-ie zelden te hachelen is. En toch werkt het. Plankgas met de automobiel naar Almere derhalve.
En jawel, er staat er al eentje buiten. Speciaal voor mij, neem ik aan. Hij is uit 2012, 26.000 kilometer op de klok. Met gifgroene kuip, maar ook met zijkoffers en dat lijkt me reuze handig, want geen gehannes meer met een bagagerol en snelbinders. Maar om heel eerlijk te zijn: ik wil hem dus vooral even ‘proeven’.
De Z1000SX is een allemansvriend, las ik. De eigenaar van Motorplanet bevestigt glimlachend dat deze Kawa werkelijk niets liever wil dan mijn allerbeste maat worden en geeft me de sleutel. En inderdaad, tjeetje, wat rijdt dit ding gemakkelijk. Een grote brommer, waar je met één hand losjes op het stuur achtjes mee kunt draaien op twee vierkante meter asfalt. En dan de zithouding. Een racer waarop je heerlijk rechtop zit? Dat kan natuurkundig helemaal niet!
Oké, hij heeft dus een gifgroene kuip, maar daarmee lijkt de motor groter. En het valt me vanuit de auto telkens weer op hoeveel minder zichtbaar je bent als je motor, kleding en helm allemaal effen zwart zijn. Jawel, zo kan ik mezelf binnen een paar uur van standpunt A naar het diametraal tegenovergestelde standpunt B redeneren.
Ik vraag vriendin K. om de duozit te proberen. Ze neemt tien seconden plaats en zegt: ‘Best oké. Wel iets minder ruimte dan op je Honda X11.’ Ik registreer alleen het ‘best oké’ – waar ik later spijt van zal krijgen – en ga de onderhandelingen in. Voor mijn Honda krijg ik ongezien (wel toon ik wat foto’s, waar óók de deukjes in mijn tank op staan, want eerlijk duurt het langst) € 1.750,- terug. Als ik € 6.000,- bijleg, is deze Kawa voor mij, inclusief zes maanden garantie. De verkoper doet er ook een nieuwe achterband bij en vraagt: ‘Hebben we een deal?’
De hyper-impulsieve Geels van vijftien jaar geleden zou ongetwijfeld ja hebben gezegd. Maar op mijn vijftigste ben ik nog slechts super-impulsief. Dus nog steeds krankzinnig impulsief, maar net iets minder dan vroeger. Ik maak minstens twintig foto’s van de Kawa, ook van de onderzijde. Daarna zeg ik tegen de verkoper: ‘Ik slaap er een nachtje over.’
Want hij heeft me iets verteld dat me de stuipen op het lijf jaagt: ‘Het is een importmotor. Zonder onderhoudsboekje.’ Nu weet ik ook wel dat er prima importfietsen te koop zijn, maar ik zie beelden voor me van in ravijnen geflikkerde motoren en provisorisch gehannes in Duitse, Belgische of Britse schuurtjes met lasapparaten en duct-tape.
Kortom: ik ga me eerst maar eens in het fenomeen ‘importmotor’ verdiepen.
Tussen de steile hellingen van het Zwarte Woud en de heuvelachtige wijn- en fruitplantages aan de Boven-Rijn nodigt Ortenau je uit: niet zozeer om bloemen te plukken, maar om lekker rond te hangen of met scramblers rond te tuffen.
In het midden van de jaren zeventig protesteerden jonge mannen met baarden tegen de bouw van de kerncentrale bij Wyhl. Later werd de bouw gestopt, omdat kerncentrales niet meer politiek verdedigbaar waren. En wat doen de bebaarde jonge mannen van nu? Die rijden met Scramblers! Klaus en ik zijn wellicht wat ouder en korter van baard dan de moderne ‘hipsters’, zoals de reclames ze graag laten zien, maar toch mogen we best graag ‘scrambelen’. Dat doen we met een tocht door Ortenau in Wyhl am Kaiserstuh. We staan daar met onze Ducati Scrambler Classics aan de oever van de nog zeer jonge Rijn. Een schapenhond apporteert een stok, een op een bord geschilderde zon, knalrood in een gele cirkel, zegt een vriendelijk ‘Nein Danke’ tegen de kerncentrale.
Terwijl deze boodschap enkele kilometers stroomopwaarts in de Franse kerncentrale Fessenheim blijkbaar nog niet is aangekomen, zijn ze in Wyhl al een paar stappen verder. Onder de daken van het dorp vinden 3.500 inwoners en 35 verenigingen een thuis. Op veel van die daken liggen rijen zonnepanelen. En natuurlijk heeft ook in Bologna, hier ver vandaan, de tijd niet stilgestaan, sinds de laatste Ducati Scrambler daar in 1978 van de band liep. Dat was nog een eencilinder. Na de reïncarnatie in 2014 kreeg hij er een cilinder bij en was hij goed voor maar liefst 75 pk, waarmee de Scrambler tot Ducati’s bestverkochte model is uitgegroeid. Ook heeft hij nu een startknop in plaats van een kickstarter. En hij staat klaar voor een rit door Ortenau!
Rust
Wie denkt dat de wegen in het Rijndal – met uitzicht op de bergketen van de Vogezen en het Zwarte Woud – alleen maar rechtdoor gaan en dat alleen vissen de kans hebben om in een vochtig vlechtwerk van beekjes en oude Rijnarmen van een natuur- en landbouwgebied vrolijk van richting te veranderen, die vergist zich. Tussen Wyhl en Weisweil krijgen we de eerste portie bochten al voor onze kiezen. Ze zijn lang en snel. Bovendien zijn ze overzichtelijk. En wie zich daarin verslikt, omdat hij zijn Scrambler voor een Panigale aanziet, kerft al gauw een pad in het maisveld. Wat geen uitnodiging is om de offroad-capaciteiten van de gele funbike uit te proberen of om een aanslag te plegen op de gen-techniek, die in de KWS-testvelden wordt uitgeprobeerd.
Wie een stabiele maag heeft kan zijn geluk beproeven in het Europapark Rust, waar de angstkreten uit de achtbanen tot ver in het binnenland en zelfs Rusland reiken; nou ja, in elk geval tot aan het bijbehorende themapark van het jaarlijks door meer dan vijf miljoen mensen bezochte amusementsterrein. We besluiten om geen kamer te zoeken in een van de zes tot het park behorende hotels, maar om door te rijden tot Oberharmersbach. We moeten omrijden, omdat de B415 is afgesloten. De volgende dag herinnert een kaars op de stoeprand aan de tragische dood van een jonge motorrijder.
Passie
Ondertussen zijn we alweer weg uit het Rijndal en fladdert de Scrambler als een wielewaal over het fijn vertakte wegennet langs de hoge richels van Ortenau, aan de rand van het Zwarte Woud. Je hebt hier echt geen 120 pk nodig, zoals, laten we zeggen, op de Sellarunde in Zuid-Tirol. Het is bovendien prettiger om op zoek te gaan naar verborgen schatten als je een motor hebt, die het aantrekkelijk maakt om gebruik te maken van de kleinste weggetjes zonder je maag op zijn kop te zetten. Het maakt niet uit of je in het op de 945 meter hoge bergrestaurant Brandenkop bent, in het in 1313 voor het eerst genoemde Restaurant Nillhof of in avondcafé Harkhof, waar je koude ribbetjes kunt eten voor € 4,80 en warme voor € 5,20. Overal voel je de passie. Zonder dat waren veel restaurants inmiddels wel opgeheven. Daar helpt ook geen ‘boer zoekt vrouw’ aan. En pas wanneer je op open plekken in het bos niet alleen het gezoem van de bijen hoort, maar ook van de drones die tegen die tijd wellicht de afgelegen rustoorden beleveren, dan levert Ducati wellicht ook een Scrambler 4.0 met rook uit het stopcontact en geluid uit een keuzemenu.
Op het bochtige parcours van Oberharmersbach, via de Löcherbergpas en het met zagerijen bezaaide Nordrachtal, hebben wij echter heel andere wensen. Zoals een wat minder houterige achterschokdemper en een wat fellere voorrem. Afgezien daarvan maakt de Ducati veel indruk door zijn wendbaarheid en door de bullige trekkracht, die de 800cc-V-twin van onderuit levert. Het zou een boegbeeld kunnen zijn voor het motto van de Revalidatiekliniek Klausenbach: ‘Wij mobiliseren kracht’! Maar of dit Italiaanse stijlicoon ook een plekje gaat vinden in het Motorfiets- en Speelgoedmuseum in Harmersbach?
‘Ik vind het belangrijk om de jeugd te laten zien wat Duitsland allemaal heeft gemaakt. Nu bestaat alleen BMW nog’, vertelt Walter Breig, eigenaar van het museum, gepassioneerd verzamelaar en begenadigd restaurateur. In de hal vind je een hele rij blauwe Victoria Vickys, het Kreidler-gamma van Amazone tot Florett, en dan ook nog grotere machines, zoals een NSU-Block-TS 501-zijspan. ‘Ik sterf liever dan dat ik er een verkoop als ik ooit geld nodig heb’, vertelt de motorfanaat, terwijl hij een Zündapp DB200S opknapt. Helemaal niet te koop is een bijzonder zeldzaam model van de Norton Model 77, waarmee een kapper uit Genbenbach in 1956 altijd aan kwam donderen. Het brullen van de Dominator liet de toen 18-jarige Breig nooit meer los, tot hij de machine 25 jaar later op de Veterama in Mannheim weer tegenkwam en hij hem kon kopen.
Barok
Als er ooit een museum komt voor landschappen die bewaard moeten blijven, dan hoort het Prinzbachtal daar zeker in. Maar zover is het nog niet. Nu slingeren beekjes en straatjes levendig door de natuur. Dat onze mobiele speeltjes zich bijna alleen op die groene vloer bevinden, ligt niet in de laatste plaats aan het landhotel Kreuz. ‘Op woensdagen rusten we uit’, stelt deze door de Michelingids voorgestelde fijnproeverstempel, die op deze namiddag dus duidelijk geen bezoekers naar deze wegen lokt.
Een uitgelezen kans voor vrienden van de barokke bouwstijl is Ettenheim, dat het gezelligste centrum heeft van alle stadjes in dit gebied. Helaas vinden we geen slaapplek in het volgeboekte slagerijhotel Rebstock, een op motorrijdende gasten ingericht familiebedrijf in het stadsdeel Münchweier, maar wel in het Hotel Deutscher Hof in Ettenheim. Daarnaast vind je Grieks restaurant Thessaloniki, om de hoek het traditionele café Dees, dat vroeger op een goeie zondag wel 80 taarten verkocht en dat nu in de zomer maar liefst 140 soorten ijstaarten aanbiedt. De zoon des huizes wil het bedrijf echter niet voortzetten. Taartbakker zoekt pachter in plaats van bruid… Als tweede ontbijt nemen we nog een flinke kluit Barok tot ons rond de parochiekerk St. Bartholomäus, niet te verwarren met de pelgrims- en parochiekerk St. Landelin in Ettenheimmünster. Vervolgens brengen we een bliksembezoek bij Klaus zijn oude ‘pelgrimskerk’, Hänsle Motorradsport in Ettenheim-Altdorf. En dan mogen de zuigers weer in hun ronde kathedralen op en neer stampen.
Vrij spel rond Freiamt. Deze gemeente telt 62 dorpen, gehuchten, boerderijen en huizen, weet Wikipedia. Klaus weet dat je daar eindeloos kunt rondrijden; of je verdwaalt en komt daarbij vele verrassingen tegen. Bijvoorbeeld het motorcrosscircuit van de MSC Alemannorum in Schweighausen, dat diep in het Schuttertal verborgen ligt. Idyllischer kan het niet. Bij wedstrijden vullen de crossers de ether met hun gebrul, maar nu horen we alleen het gesnater van eenden en het gekakel van kippen bij de waterlelievijver. Ook in avondcafé Pflingsthof is het een rustdag. Met volle vaart gaat het verder door het Muckental, waarbij we de bijna grenzeloze bodemvrijheid van de Scrambler volledig benutten. Dan passeren we de discrete bosjes, waar de ‘Swingerslub Auhof’ in Kenzingen zich bepaalde vrijheden permitteert. En tenslotte pakken we de veerpont bij Rhinau richting Frankrijk om daar maar eens over de moreel-ethische kwestie te discussiëren.
In restaurant Au Bord du Rhin in Gerstheim zou je kikkerbillen kunnen eten. Maar ook daar staan we in de vroege namiddag voor gesloten deuren. Bij onze terugkeer naar het Duitse Schwanau blijft ons slechts een blik op de Libelle, een schip in een sluis van de Rijn. In plaats van kikker hopen we tenminste op een stuk taart. Voor we dit gastronomische geluk echter mogen beleven, krijgen we eerst nog een paar leuke slingerbochten tussen Meißenheim en Ichenheim. Wellicht was dat het geheime testcircuit van Werner Schwärzel, die hier vandaan komt. Samen met Andreas Huber won hij in 1982 het wereldkampioenschap zijspan. Tegenwoordig restaureert hij hier oude racemotoren. ‘Koffiegeur in Löwen, geopend van 13-18 uur’, duidt een lokkend bord op de binnenplaats van het hotel, waar op donderdagen een team van onbezoldigde dames zelfgebakken waar aanbiedt. ‘Läwe im Lewe’, zo heet dat in de taal van de Ichenheimse cultuurvereniging.
Maar weer terug naar de taal van de motorrijder. Net als in het restaurant staat de wijn ook hier als laatste op de kaart. Op dat gebied heeft Ortenau ten oosten van het zakelijke en culturele centrum Offenburg nogal wat te bieden. De omgeving bij Gengenbach, Durbach en Sasbachwalden is zeker bekend bij de echte wijnkenners. En waarschijnlijk ook bij Sabina, Eva en Elena. Nee, dat zijn geen nieuwe druivensoorten – alleen aardappelen krijgen vrouwennamen –, maar plaatselijke wijnprinsessen, die op posters glimlachen. Ze proberen, zoals ooit de Sirenen tussen Skylla en Charabdis, de motorrijders af te leiden wanneer ze vol geconcentreerd door de heuvelige wijngaarden rondscheuren. Wat echt een waar genot kan zijn, dat je tot tranen toe beroert, als dat grijze lint als beschonken door het landschap kronkelt. Waar die Odyssee eindigt? Niet op het panoramaterras van het Slot Staufenberg, met blik op een wuivende zee van ordentelijk in rijen opgestelde wijnranken, maar pas enkele kilometers verder in Ulm bij Renchen, in de knusse Biergarten van het brouwerijcafé Bauhöfer. Boven ons een bladerdak van kastanje en plataan, voor ons twee kroezen met donker ‘Vollmondbier’ uit Ulm. Diep vanbinnen, na drie afwisselende dagen in de Ortenau, sluiten we af met de wetenschap: liever een Scrambler dan het bij senioren zo geliefde Scrabble.
Na het aanklikken wordt de route direct gedownload. U vindt de route terug in de download map van uw computer.
Reisinformatie Ortenau
Ten oosten van de Boven-Rijn, tussen de Vogezen en het Zwarte Woud, ligt de relatief onbekende Ortenau, het manna voor iedereen die van bochten en lokale cuisine houdt en die ook graag af en toe een tandje terugschakelt. Grote hoogten bereik je eigenlijk alleen in het recreatiecentrum Rust.
Wyhl, het startpunt van de beschreven tocht, bereik je het snelste via de A5, afrit Riegel.
Onderdak
* Hotel Freihof, 77784 Oberharmersbach. Overnachting/ontbijt vanaf € 37,-. Info: 07837-270, www.freihof.org.
* Hotel Deutscher Hof, Johann-Baptist-von-Weiß-Straße 2, 77955 Ettenheim. Overnachting/ontbijt vanaf € 32,-. Info: 00-49-(0)7822-9506, www.cafe-dees.de.
* De reisgids Ortenau van uitgeverij Oase is voorzien van vele stemmige tochten en bezienswaardigheden.
* Met ‘Raus & Los! Schwarzwald Nord’ voor € 12,99 biedt Marco Polo een gids voor de mooiste belevenissen met daarbij een kaart op schaal 1:100000. Daarop ontbreekt echter de zuidwestpunt van Ortanau.
* Aanvulling vanwege de omissie: van Marco Polo op schaal 1:200000 Vogesen, Elsass, Schwarzwald voor € 12,99.
Bij het horen van motormuziek denk je waarschijnlijk direct aan het geluid van een Harley-Davidson, Ducati of bijvoorbeeld tweetakt. Maar het kan ook anders, namelijk muziek waar je lekker op kunt motorrijden. Maar natuurlijk!
Test 2022 Zero FXE. Een elektrische motorfiets is de pleister op de mond van de anti-lawaaiclub. Hun gekrijs om 70 dB overstemt de 2022 Zero FXE, die onverschrokken over dijkwegen blijft jagen. Bocht na bocht en in alle stilte, terwijl dijkbewoners ongestoord hun laatste NEFOM-nieuwsbrief raadplegen. De Zero FXE is een virusremmer die activisme indamt en de weg plaveit naar nieuwe tijden waarin we ongehinderd en overal kunnen motorrijden.
Waarom rijden we de 2022 Zero FXE?
Als je een 11Kw-motor introduceert met 106 Nm zijn je oren wel gespitst. Koppel die waarde aan een gewicht van krap 150 kilo en je nieuwsgierigheid is gewekt. Is de Zero FXE – een motor om je verder op te bekwamen – je eerste en meteen ook laatste motorfiets?
De eerste keer dat we een glimp zagen van de nieuwe Zero was in 2019. Huge Design uit San Francisco schoot raak met de Zero X. De concept bleek de voorbode van de FXE, de nieuwe elektrische motorfiets die we rijden in de oude polders boven Amsterdam. Zonder COVID lijkt het een bewuste keuze van Zero; polders die met windmolens werden drooggemalen Die droogmakerijen van Leeghwater waren toentertijd uiterst modern. Net zoals een elektrische motorfiets op een slingerende dijk langs dijkwoningen modern aanvoelt.
Je hoort niets, je voelt niets, je bent niemand tot last. Vooral in tijden als de onze is dat een bijzonderheid. Activistische burgerinitiatieven schreeuwen moord en brand over alles wat herrie en overlast veroorzaakt. Als een virus tast het gekrijs om maximaal 70dB steeds meer mensen aan en ook motorrijders moeten eraan geloven. Maar het is nog een onhaalbare eis en dat maakt het zo onverdraagzaam. Is de elektrische motorfiets dan de tijdrekker én voorbode van de nieuwe tijd? In elk geval sleur je de Zero FXE als willekeurig welke andere benzinemotorfiets van bocht naar bocht, terwijl in het weiland naast je de paarden ongestoord grazen.
Zaligmakend
Van een 11kW-motorfiets slaan we niet echt achterover. Wel van 106 Nm-koppel in combinatie met het equivalent van een 125cc-motorfiets. Want zo’n licht dingetje is toch de leermotor van een 18-jarige of – in de meeste EU-landen – de file-ontwijker van automobilisten. Met zoveel koppel heb je echt een sprinter onder je kont. De 2022 Zero FXE zal dan ook menig motorfiets verschalken bij een stoplichtsprint. Je wint al meters omdat je de luchtgekoelde ZF 7.2-aandrijving niet hoeft te schakelen. Gas geven is een pistoolschot dat altijd raak is, gepaard met een elastische versnelling. Daarbij is de FXE licht; 153 kilo is verwaarloosbaar. Je duwt ‘m zonder enige moeite over de hoge dorpel van je schuurtje. Daar is een plekje ook zo gevonden, zo rank is de FXE. Dat maakt ‘m tot een motorfiets die je vaak zult gebruiken. Het gemak waarmee je de Zero in een kleine ruimte draait, keert en parkeert is bijna zaligmakend.
De spullen op de 2022 Zero FXE zijn ook dik voor mekaar. Het full colour tft-display laat je afhankelijk van je voorkeuren de ladingstatus van het accupakket, snelheid, mate van regenereren tijdens remmen, tripmeter etc zien. Het Cypher II-besturingssysteem, dat het algoritme van de aandrijving controleert, heeft ook drie standaard rijmodi: Road, Eco en Sport. Daarnaast is er nog een persoonlijk instelbare modus. Die regel je in met de Zero-app. Daarmee kun je ook de mate van motorrem instellen.
Vanwege zijn enduro-achtige uiterlijk zou je denken dat het zadel van de Zero FXE zit als een grindtegel. Je denkt dat je prima zit, maar al snel voel je de steentjes individueel in je kont prikken. Het zadel van de FXE zit gewoon goed. Met het brede stuur in je knuisten zit je klaar voor de volgende bocht. Met de zekerheid van de Pirelli Diablo Rosso II-banden en de enkele J.Juan-rem in het voorwiel. Die is goed op z’n taak berekend, ook al omdat de 41mm-Showa vorkpoten niet torderen tijdens een stevige remming. De achterrem is prima te doseren voor kort keren op de weg. Op de FXE zit je vol in de wind, maar dat is nu eenmaal een consequentie van een pret enduro. Maar wat maakt het uit; in de stad of tijdens fileverkeer ligt de snelheid toch nooit hoog.
Aantrekkelijk
Als er een buzzwoord is tijdens de presentatie was het bereikbaarheid. Niet de bereikbaarheid van A naar B, want die is nog steeds beperkt, maar die van je portemonnee. De 2022 Zero FXE kost € 13.880,-. Daarmee is de Zero net zo duur als in België en dat is opmerkelijk. Kennelijk is er Zero veel om te doen om een volwassen elektrische motorfiets als de FXE voor een breed publiek toegankelijk te maken. En dat is de FXE; aantrekkelijk om te zien, om mee te rijden en voor je bankrekening. Nog geen 2 euro elektriciteit per 100 kilometer vraagt de Zero. En ja; het opladen vergt nog steeds tijd. Maar je hoeft er niet bij stil te staan, want opladen doe je ’s nachts als de stroom goedkoper is. En ja; de actieradius is nog steeds niet gigantisch. Maar voor een ritje op en neer naar je werk of voor een avondrondje als het stil is op straat, is de FXE heel geschikt.
Conclusie 2022 Zero FXE
De 2022 Zero FXE is een motorfiets die je vaker dan je lief is zult gebruiken. De FXE is licht en rank en heerlijk wendbaar. Met 106 Nm-koppel is het al helemaal geen doetje. De Zero FXE rijdt goed, remt goed en zit goed. Niets staat een jarenlange relatie met de FXE in de weg. Hou ‘m wel kort; een beetje gassen beperkt het bereik al gauw tot amper 100 km. Maar anders dan de meeste relaties kost de Zero FXE behalve verzekering en belasting nauwelijks geld. Je bespaart enorm op onderhouds- en brandstofkosten. En als je zonnecollectoren nog een overschotje hebben, lach je je helemaal in je vuistje.
Soms kan een buitenlands reisavontuur op de motor onbedoeld toch wel héél erg spannend worden. De Oranje-rivier markeert de natuurlijke grens tussen Zuid-Afrika en Namibië. Maar naast de landsgrens en een mooie groene oase midden in de woestijn, staat er nog iets heel anders centraal bij deze rivier. Diamanten. Sinds begin 1900 zijn er in dit gebied al miljoenen karaten gevonden. Deze diamanten zijn gedurende miljoenen jaren meegenomen en verspreid door de Oranje-rivier.
Ook vandaag de dag is er nog steeds sprake van diamantkoorts in Zuid-Afrika en wordt er overal naarstig gezocht, gegraven en gezeefd om deze prijzige edelstenen te vinden. De concessies voor het legaal mijnen van diamanten is vooral in handen van grote corporaties en om hun concessiegebieden te beschermen tegen iedereen die ook wel eens een diamant wil binnenhalen, worden private beveiligingsbedrijven ingehuurd. De Zuid-Afrikaanse politie durft zich in deze gebieden namelijk niet te laten zien. Hierdoor ontstaat er surreële situatie, waarbij zwaar bewapende ex-huurlingen en ex-militairen dagelijks de concessiegebieden patrouilleren en hierbij geregeld in vuurgevechten belanden met illegale diamantzoekers. En dat allemaal gewoon op de openbare weg! Na een dag mee te zijn geweest op patrouille met zo’n beveiligingsbedrijf, in pantservoertuigen die zelfs gebouwd zijn om over mijnen te kunnen rijden, ben ik toch maar snel het gebied weer uitgereden. Zonder wapens en gewoon alleen op de weg met mijn Honda CRF250L voelde ik me een heel stuk veiliger!
Een bijzonder bericht uit Oost-Friesland. Politieagenten aldaar troffen tijdens een surveillance een scooterrijder aan die wat twijfelachtig rond reed. Het bleek dat de bestuurder de beschermingssticker nog op zijn helm had zitten.
Volgens de politie Oost Fryslan, die het bericht via Instagram deelt, reed de man overigens wel al drie jaar rond met zijn ‘nieuwe’ helm toen de agenten hem erop attendeerden dat het wellicht een verstandig idee was om de sticker van zijn helm te halen. Er ging volgens de politie een wereld voor de scooterrijder open.
Toch vreemd dat in drie jaar tijd hem niemand hier op attent heeft gemaakt…
‘Ik heb veel geleerd van Rossi,’ tweet Casey Stoner. Zelfs Lorenzo erkende de grootheid van zijn vroegere rivaal: ‘Zijn charisma is van hetzelfde niveau als dat van Jordan, Ali, en Senna.’
Valentino Rossi kende veel tegenstanders tijdens zijn lange carrière. Zijn gevechten met Casey Stoner en Jorge Lorenzo hebben geschiedenis geschreven. Twee springen eruit: het inhalen van de Australiër in de Corkscrew van Laguna Seca in 2008 en Lorenzo in Barcelona in 2009. Hun relaties zijn niet altijd idyllisch geweest. Integendeel: Ze hebben vaak confrontaties gehad, zelfs tijdens conferenties. Maar nadat de Dokter zijn pensioen aankondigde, wilden Stoner en Lorenzo een eerbetoon aan hem brengen.
Stoner richtte zich op Twitter rechtstreeks tot hem: ‘You’ve been without a doubt one of my greatest rivivals. Mijn prestaties zijn des te meer gevalideerd door tegen jou te hebben geracet. We hebben zware geleverd gehad door de jaren heen, en ik heb veel van je geleerd. Ik hoop dat je geniet van het volgende hoofdstuk van je leven. Er is nog steeds veel om van te genieten.’
You’ve been without a doubt one of my greatest rivals, my achievements have been all the more validated having raced against you. We’ve had some tough battles over the years, and I learnt a lot from you. I hope you enjoy the next chapter of your life, there is a lot left to enjoy pic.twitter.com/PevKWIBl6x
Lorenzo erkende ook Rossi’s grootheid en herinnerde zich de tijden van de magnifieke 4: samen met Casey en Petronas. De coureur van Mallorca schreef: ‘Einde van een tijdperk. Op het circuit waren we met z’n vieren even snel, maar in termen van charisma en transcendentie, staat Valentino op het niveau van Jordan, Woods, Ali of Senna. Geniet van dit nieuw hoofdstuk, legende!’
End of an era. On the track the 4 of us were just as fast, but in terms of charisma and transcendence @valeyellow46 is at the level of Jordan, Woods, Ali or Senna.
Giacomo Agostini: ‘Rossi moet al dagen geleden het besluit genomen hebben, hij was al aan het idee gewend. Het is een moeilijk moment voor elke sportman en het komt altijd. Als ze me vandaag President van de Republiek zouden maken, zou ik nooit zo gelukkig zijn als toen op het podium.’
‘Ik rekende erop, toen ik hoorde over de conferentie wist ik dat hij met pensioen zou gaan. Ik was niet emotioneel, ik denk dat hij een paar dagen geleden de beslissing al had genomen en de emotie al verwerkt had. Omdat het moeilijk is, jongens, het is een moeilijke beslissing voor elke sporter. Afhankelijk van je sport komt die dag vroeg of laat, maar hij komt voor iedereen.’
Aan het woord is zijne Majesteit Giacomo Agostini, wiens records, vandaag nog meer dan gisteren, verder weg en onbereikbaarder lijken voor iedereen. ‘Er is nog altijd Márquez die me kan inhalen, hij is jong en hij zou het kunnen,’ zegt Ago, maar zonder overtuiging. 15 wereldtitels en 123 gewonnen Grand Prix zijn een Everest, een top die zelfs na lange tijd onbereikbaar kan zijn. Het is een piek die ver buiten bereik ligt, zelfs na een goede acclimatisatie in het basiskamp, is de beklimming van Sagarmatha, God of the Sky zoals de Nepalezen de hoogste berg ter wereld noemen, te moeilijk vergeleken met de door Ago bereikte succespiek.
Over zijn eigen afscheid: ‘Zoals ik u al vaker heb verteld, heb ik drie dagen lang gehuild omdat ik de grote liefde van mijn leven ging verlaten. En geloof me; er gaat niets boven op het podium staan met 60.000 applaudisserende fans. De vreugde, het succes, de adrenaline, ze zijn met niets te vergelijken. Als ik vandaag te horen zou krijgen dat ik tot president van de republiek was gekozen, zou ik blij zijn, ja, maar nooit zo blij als toen ik coureur was.’
Winnen is alles
‘Ik was er zeker van dat hij zou stoppen, hoe meer tijd er voorbijgaat en hoe erger het wordt. Zo is het voor sporters, anders zou ik op mijn 80ste nog aan het racen zijn! Valentino zelf zei hierover: “Nog één jaar rijden, in een nieuw team met een nieuwe motor, zou niet genoeg geweest zijn.” Zie je, dat is wat mij ook overkwam: op een dag besef je dat je niet meer kunt winnen. Dan weet je dat de dag van je pensioen is aangebroken. Je kunt niet ontsnappen, je kunt niet wegrennen. Heeft hij het te laat besloten? Ik kan het niet zeggen. Het is altijd een persoonlijke beslissing, het hangt af van hoe je je voelt. Voor mij betekende winnen alles. Toen ik besefte dat het moeilijk was geworden, wist ik dat het moment gekomen was. Maar het liefst wil ik dat het nooit gekomen was. Het was een trieste dag: ik nam afscheid van alles waar ik van hield.’
Valentino Rossi heeft een fundamenteel deel uitgemaakt van Yamaha’s Moto GP geschiedenis. Beginnend met die eerste overwinning in Zuid-Afrika in 2004, de eerste van 56 die ze samen veroverden, gevolgd door 42 podiumplaatsen en, natuurlijk, 4 wereldtitels.
Na de aankondiging van zijn pensionering reageerde Yoshihiro Hidaka, president en CEO van het Japanse bedrijf, snel.
‘Eerst en vooral wil ik van de gelegenheid gebruik maken om Valentino te bedanken voor de geweldige samenwerking die we met hem hadden. We zullen hem erg missen op het circuit, in de paddock en achter de schermen bij Yamaha, maar we respecteren zijn beslissing volledig,’ zei hij. ‘Bij Yamaha zijn we erg trots op de erfenis in het motorrijden die we samen hebben gecreëerd. De 16 jaar die we als partners hebben doorgebracht, waren vol epische gevechten op het circuit en overwinningen. Bij Yamaha streven we er altijd naar om onze fans en klanten het gevoel van Kando te geven. In zekere zin belichaamt Valentino’s hele carrière bij Yamaha deze zoektocht naar de diepe voldoening en intense opwinding die we voelen wanneer we iets tegenkomen van uitzonderlijke waarde. We zijn allemaal erg blij dat Valentino besloten heeft om Yamaha-rijder te blijven tot het einde van zijn MotoGP-carrière en daarna.’
‘Er zijn te veel mooie Yamaha-momenten met Valentino om er één als favoriet uit te kiezen,’ vervolgt hij. ‘Er zijn ook uitdagingen geweest in de loop der jaren, maar het vertrouwen tussen ons is nooit wankel geweest en heeft onze samenwerking in de loop der jaren zelfs versterkt. Valentino’s successen werden zowel op als buiten het circuit behaald, en zijn een belangrijk deel van Yamaha’s sportieve erfenis. Wij danken hem voor zijn ongelooflijke inzet, zijn ongeëvenaarde vaardigheden en zijn niet aflatende passie en optimisme. Wij zijn er trots op deel te hebben uitgemaakt van zijn unieke succesverhaal. We zullen de dierbare herinneringen die we samen hebben gemaakt voor altijd koesteren en hopen ze te kunnen blijven uitbreiden met hem als Yamaha-merkambassadeur.
Lin Jarvis, Yamaha’s Managing Director, die zovele jaren de garage deelde met Valentino, wou ook zijn dankbaarheid uiten.
‘Eerst en vooral wil ik Valentino, in naam van Yamaha Motor Racing, oprecht bedanken voor deze speciale samenwerking,’ zei hij. ‘We hebben het voorrecht gehad om de protagonisten te zijn van een legendarisch tijdperk in de Grand Prix-racerij, met Valentino die gedurende 16 seizoenen de rijdersbezetting van Yamaha versterkte. De nu iconische samenwerking tussen Yamaha en Rossi begon bijna als een sprookje. Rossi won die ongelooflijke race in Welkom in 2004, zijn eerste GP met Yamaha. Zijn komst naar Yamaha was de katalysator die ons MotoGP-raceprogramma volledig veranderde en ons het vertrouwen gaf om onze uitdagingsgeest te hervinden en opnieuw MotoGP-wereldkampioen te worden.’
16 fantastische seizoenen
‘Sinds 2004 hebben we samen 264 races afgewerkt, 56 overwinningen behaald, 46 tweede plaatsen, 40 derde plaatsen en vier MotoGP-wereldtitels behaald, respectievelijk in 2004, 2005, 2008 en 2009,’ herinnert hij zich. ‘Valentino is een levende legende, wiens prestaties en persoonlijke flair in overvloed hebben bijgedragen aan Yamaha’s nalatenschap en erfgoed. Ook in de moeilijkste tijden was zijn positieve mentaliteit een stimulans voor de mensen om hem heen, en was hij altijd bereid een stapje extra te doen voor een goed resultaat. Het is dankzij zijn onuitputtelijke passie voor MotoGP dat we met trots kunnen terugkijken op 16 fantastische seizoenen samen.’
Daverend afscheid in Valencia
‘We wisten allemaal dat het moment zou komen, waarop Valentino’s roemrijke Grand Prix-carrière, zou eindigen. Zijn ongeëvenaarde vaardigheden en warme charisma zullen zeker gemist worden door de fans, de media, de MotoGP-paddock en alle Yamaha-medewerkers,’ zo besloot hij. ‘Maar voordat Valentino definitief zijn pak aan de wilgen hangt, hebben we nog negen mogelijkheden om van zijn optredens in de resterende Grand Prix-races van het seizoen 2021 te genieten en nog eens te genieten. In die zin is het zeer toepasselijk dat we de terugkeer van racefans en toeschouwers zullen zien bij vele van de komende races. Laten we dus genieten van alle komende GP’s en dan zullen we de kans hebben om Valentino een echt dankjewel te zeggen op het einde van het Valencia GP weekend in november.’
Na uitgebreid beraad heeft buurtvereniging Basse het besluit moeten nemen om de 26e TT Basse die gepland stond voor 4 september, af te gelasten. De financiële risico’s bij het nu moeten aangaan van verplichtingen zijn te groot, waarbij het al erg onzeker is hoe het laagdrempelige evenement tot haar recht komt met de geldende richtlijnen.
Veel motorliefhebbers in binnen- en buitenland reizen voor de eerste zaterdag van september graag naar het buurtschap Basse af. De combinatie van een motortreffen en de classic motorraces zorgen al ruim 25 jaren voor ruim duizend motorliefhebbers die hun kampement opslaan in ‘motorcity Basse’. Maar door het uitblijven van duidelijkheid en garanties worden de risico’s te groot voor de organiserende buurtvereniging Basse om de voorbereiding voort te zetten. De verwachting dat de 1,5 meter richtlijn er af is op 4 september is nagenoeg nihil. Het niet volledig af kunnen sluiten van alle terreinen inclusief omwonenden, maakt het niet mogelijk met scannen voor toegang de richtlijnen op te volgen. Handhaving van de 1,5 meter regels past niet in de aard van het evenement en zien de grote groep vrijwilligers ook niet zitten. Het nieuws kwam ook als een teleurstelling aan bij het CRT – Classic Racing Demo-team, welke de TT Basse ieder jaar in samenwerking met de buurtvereniging organiseert, maar zij begrijpen en respecteren het besluit. De organisatie van het motortreffen heeft al eerder deze week om dezelfde risico’s besloten het evenement af te lassen.
Er zal nu worden gewerkt aan een alternatieve invulling, zodat het dorsen op een vooroorlogse dorskast wel plaats kan vinden op het buurtterrein. Dit vaste onderdeel van de TT festiviteiten zal tezamen met een tentoonstelling van agrarisch erfgoed nog wel te organiseren zijn als doorstroom activiteit. De familie Klaster heeft met vrijwilligers de rogge al authentiek gemaaid en de bult rogge wacht op de verdere verwerking. Om toch de tweewielers niet te vergeten wordt er gedacht aan een aanvulling met een statische demo van klassieke bromfietsen op het buurtterrein onder de noemer ‘brommers kiek’n’. De klassieke bromfiets is erg populair en ook onder de vrijwilligers van de TT zijn er meerdere bezitters van een nostalgische Sparta, Zündapp, Kreidler of Lambretta scooter welke tentoongesteld kan worden. Rondom ’t Buurthuus wil de buurtvereniging er dan toch nog wat te kunnen maken op zaterdag 4 september waar hopelijk binnenkort meer over bevestigd kan worden.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
