Het was onafwendbaar, zelfs Valentino Rossi moet een keer stoppen met motorracen op het hoogste niveau. Dat gaat op het einde van dit seizoen gebeuren. ‘Een triest moment’, aldus de 42-jarige coureur voor aanvang van de GP van Stiermarken. ‘Het was een moeilijke beslissing’. Maar zoals altijd bleef ‘Vale’ ook nu positief. ‘Het was een fantastische, lange reis. Met heel veel plezier.’ Ook bleef hij realistisch: ‘Uiteindelijk maakt in de sport het resultaat het verschil.’

Ondanks heel veel inspanningen werden die resultaten minder en minder. Rossi heeft nu dan ook vrede met de door hem genomen beslissing. ‘Ik mag niet klagen’, aldus de man, die is uitgegroeid tot een wereldwijd bekende sportlegende en ook lovende reacties van al zijn vroegere rivalen kreeg.

Zo komt er een einde aan een historisch tijdperk.

Ik heb de eer gehad om de hele GP-carrière van ‘Vale’ van dichtbij te hebben mogen meemaken. Dat was een feest! Ik kan dan ook alleen maar zeggen: ‘Valentino bedankt’! En ik ben ervan overtuigd, dat ik dit namens miljoenen motorsportliefhebbers doe. Mijn herinneringen aan de racecarrières van Rossi senior en junior zijn talloos. Hier volgen er een aantal.

De ontmoeting

In 1975 vertoefde ik een tijdje in het Italiaanse Pesaro, een stadje aan de Adriatische zee waar motoren een belangrijke rol vervullen. Niet alleen door het legendarische merk Benelli, maar ook omdat de bevolking er een enorme passie voor de racerij heeft. In Pesaro ontmoette ik een Italiaanse jongeman, die net met racen was begonnen. Zijn naam: Graziano Rossi. Zijn carrière verliep voorspoedig en een paar jaar later belandde hij in de Grands Prix. Daardoor bleef het contact gehandhaafd. Dat contact werd weer wat intensiever toen Graziano’s zoon Valentino in 1996 GP’s ging rijden. Met alle gevolgen van dien…

Mijn eerste foto

Al met al is dit voor mij een iconische foto geworden. Die maakte ik, zonder dat ik me ervan bewust was dat die zo speciaal zou worden, in maart 1980 op het circuit van Misano. Niet tijdens een Grand Prix maar bij een race voor het Italiaans kampioenschap. Het was het eerste optreden van Graziano Rossi op een 500cc-Suzuki voor het team van Roberto Gallina. Maar dat niet alleen. Ik zag Graziano in Misano ook staan met een baby op de arm. Een liefdevol moment waarvan ik het geluk had het vastgelegd te hebben. Dat was helemaal het geval toen bleek dat het bij deze baby ging om Rossi junior, oftewel Valentino, die op dat moment net een jaar oud is. Het is de eerste van duizenden foto’s die ik in de loop der jaren van hem heb gemaakt.

De eerste GP-zege

Een enigszins aandoenlijk beeld. Wat bedeesd zwaaiend staat Valentino Rossi op 18 augustus 1996 in Brno voor het eerst op de hoogste trede van een GP-podium. Hij deed dat door op zijn Aprilia routinier en viervoudig wereldkampioen Jorge Martinez, die twee keer zo oud was, met miniem verschil te verslaan. Na deze triomf zouden er nog maar liefst 114 zeges volgen.

De eerste wereldtitel

Na de eerste GP-zege in Brno 1996 kwam de racecarrière van Valentino in een stroomversnelling. Want een jaar later stelde hij in Tsjechië zijn eerste wereldtitel veilig, nadat hij van de eerste elf GP’s er negen had weten te winnen. In Brno vierde #46 dat historische feit met een grote nummer 1 op zijn rug en niet op de stroomlijn van zijn machine. In navolging van Barry Sheene, één van Valentino’s racehelden die zijn hele carrière het startnummer 7 trouw bleef, deed de Italiaan dat met 46. Oftewel het startnummer waarmee zijn vader Graziano in 1979 zijn eerste GP-zege had weten te boeken.

De acts

Valentino Rossi werd niet alleen bekend en geliefd door zijn successen op de baan, maar ook door de acts die erop volgden. In de meeste gevallen werden ze bedacht en uitgevoerd door zijn naaste vrienden met wie hij in zijn jeugd de ‘Tribu Dei Chinuanua’ vormde. Meest legendarisch is waarschijnlijk de act die de kleurrijke coureur in 1999 na zijn zege in Jerez opvoerde. In de uitloopronde bracht hij toen een bezoek aan een mobieltoilet dat langs de baan stond. Zelf heb ik ook een aantal fotoopzetjes met hem voor MOTO73 kunnen maken. De leukste was ongetwijfeld ‘The Doctor geeft consult’ voor de TT van Assen in 2001.

De emotioneelste zege

Als je Valentino Rossi vraagt welke zege hij de mooiste vindt, noemt hij die van 2004 in Zuid-Afrika. De race het circuit van Welkom was niet alleen de eerste van het seizoen, maar ook de eerste van Rossi op Yamaha. Als regerend MotoGP-wereldkampioen had hij het almachtige Honda de rug toegekeerd, omdat hij vond dat hij er te weinig waardering kreeg. De verantwoordelijke personen bij HRC voelden zich beledigd door de beslissing van de titelhouder en hielden hem aan zijn Honda-contract dat op 1 januari 2004 afliep. Daardoor kon hij niet de Yamaha M1 testen. Rossi nam in Welkom wraak door na een keihard gevecht niet alleen zijn aartsrivaal Max Biaggi, maar ook Honda te verslaan. De vreugde en emoties bij Valentino en het Yamaha-team waren na deze historische zege onbeschrijflijk en prachtig om mee te maken.

Het gele #46-legioen

Wat is de overeenkomst tussen Rome, beter gezegd Vaticaanstad, en Mugello? Ja, beide plaatsen liggen in Italië. Als ik deze foto zie, die in 2008 is gemaakt, doet me dit tafereel denken aan de paus die op het Sint Pietersplein duizenden gelovigen toespreekt. Maar hier betreft het Valentino Rossi, die na weer een zege in zijn thuis-GP op Mugello wordt gelauwerd en waarschijnlijk ook aanbeden. Maar niet alleen in Italië gebeurde dit. Naarmate de successen van de coureur toenamen groeide ook zijn aanhang. En zo ontstond het ‘Gele #46-legioen’. Niet alleen in Mugello of in Assen met de ‘Rossi-tribune’, maar wereldwijd. Zo herinner ik me nog heel goed, hoe Valentino bij zijn aankomst op het circuit van Shanghai voor de eerste GP van China werd verwelkomd door tientallen juichende en gillende meisjes. ‘Hoe kan dit in dit land?’, vroeg ik me af. Maar ook in China kenden ze hem toen al.

De kleurrijke outfits

Het stralende geel van de zon en de maan zijn sinds het begin van Rossi’s GP-carrière altijd terug te vinden in zijn racepak en op zijn helm. Alle ontwerpen werden en worden gemaakt door meester ontwerper Aldo Drudi, die niet alleen een vriend van de Rossi-familie is maar ook de outfits van vader Graziano ontwierp. De scheppingen van Drudi zijn steeds kleurrijk, positief en humoristisch. De speciale helmen die hij altijd ontwerpt voor de twee GP’s die op Italiaanse bodem worden verreden zijn uniek en legendarisch. De meest geslaagde vinden Valentino en Aldo de helm die werd ontworpen voor de GP van Italië in 2008. Het laat Rossi’s gezicht zien als hij op Mugello met een snelheid van dik 300 km/u te laat remt voor de fameuze Curva San Donato. Ik ben het met hun keuze helemaal eens.

Het heetste duel

Valentino Rossi heeft in zijn rijke racecarrière heel wat duels uitgevochten. Het voor mij heetste duel van de Italiaan was ongetwijfeld het gevecht dat hij in 2009 tijdens de GP van Catalonië met Yamaha-teamgenoot Jorge Lorenzo leverde. De inhaalacties waren talrijk en vlijmscherp. Op dat moment is fotograferen voor de eerste bocht van het circuit iets onbeschrijfelijks. Gelukkig kun je op de foto’s zien wat er tussen de twee kemphanen gebeurt. Schouder aan schouder, elleboog tegen elleboog en kuip tegen kuip. En dat remmend bij een snelheid van 340 km/u! Maar op dit punt werd deze bloedstollende race niet beslist. Dat deed ‘The Doctor’ op totaal onverwachte en fenomenale wijze in de bochtencombinatie voor de finish. En ook nog eens in de laatste ronde. Hier deed Valentino Rossi iets wat niet kon, maar wel deed. En met succes! Als ik de beelden zie en het commentaar van de Italiaanse tv-commentator hoor, krijg ik nog steeds kippenvel.

Een gift

Het is slechts een velletje papier. Maar dit A4-tje betekent veel voor mij. Ik kreeg het, of beter gezegd; ik kreeg het terug tijdens de persconferentie na de TT van 2009. Even daarvoor had Valentino in Assen zijn honderdste GP-zege weten te boeken. Ik had het uitslagenpapiertje in mijn hand toen de winnaar na het bereiken van deze mijlpaal mij vroeg: ‘Kan ik het even bekijken?’ Nadat hij dat had gedaan vroeg hij mij: ‘Henk, heb je een pen?’ Ja dus. Hij schreef wat op het papiertje. Daarop kreeg ik het terug, begeleid met de volgende woorden: ‘Hier voor jou. Vooral omdat het in Assen is.’

De laatste wereldtitel

Grand Prix van Maleisië 2009. Op het circuit van Sepang viert Valentino Rossi het feit dat hij zojuist zijn negende wereldtitel in de wacht heeft gesleept. Negen titels in een tijdbestek van dertien jaar. En ook nog eens zeven wereldkampioenschappen in de koningsklasse in tien seizoenen. Maar daar bleef het bij. Want in de daaropvolgende twaalf jaar slaagde ‘Vale’ er niet meer in om zich nogmaals tot koning te laten kronen. Bij de aankondiging van zijn afscheid vertelde hij dat hij het jammer vond, dat hij er niet in was geslaagd om nog een tiende wereldtitel aan zijn palmares toe te voegen. Al was het alleen al om wat titels in de koningsklasse betreft op gelijke hoogte (acht) met Giacomo Agostini te komen. Het dichtst kwam Rossi daarbij in 2006, toen hij als WK-leider in de laatste race van het seizoen in Valencia ten val kwam en de titel alsnog aan Nicky Hayden moest laten. En in 2015 toen de Italiaan slechts vijf punten minder scoorde dan Yamaha-teamgenoot Jorge Lorenzo.

De grootste teleurstelling

In de 26 GP-seizoenen die Valentino Rossi reed, heeft hij maar weinig slechte momenten gekend. Of het moet zijn beenbreuk tijdens de GP van Italië op het circuit van Mugello van 2010 zijn, of het op het nippertje verliezen van de MotoGP-wereldtitels in 2006 en 2015. Maar de grootste teleurstelling voor hem is dat hij in de twee seizoenen voor Ducati nooit een overwinning heeft weten te boeken. En dat als Italiaan op een Italiaanse machine. Die teleurstelling was in 2011 en 2012 geregeld van zijn gezicht af te lezen. Rossi’s beste prestaties op de Desmosedici waren een derde en tweede plaats in Le Mans en een tweede plaats voor eigen publiek op het circuit van Misano.

De onbegrensde vreugde

Tot hij in Oostenrijk aankondigde na het seizoen 2021 te gaan stoppen met racen wist Valentino Rossi negen wereldtitels, 115 GP-zeges en 235 podiumplaatsen te scoren. Redenen genoeg om heel vaak een feestje vieren. Dat deed de Italiaan dan ook. In de meeste gevallen met de groep vrienden die hem naar de GP’s vergezelden. De door hen verzonnen en opgevoerde ‘overwinningsacts’ kunnen legendarisch worden genoemd. Maar ook in z’n eentje op de baan en zijn fans ernaast wist hij zijn zeges op grootse wijze te vieren. De vreugde spatte er dan van af. Zoals hier na de overwinning in Assen in 2015. Hoe? Door gewoon op deze manier zo lang mogelijk in de lange lens van mijn camera te blijven kijken.

De misrekening

Max Biaggi, Sete Gibernau, Casey Stoner, Jorge Lorenzo. Het zijn de belangrijkste tegenstanders van Valentino Rossi die met de dadendrang van de legendarische Italiaanse coureur te maken kregen. Hoewel genoemd kwartet geregeld ook van #46 wist te winnen, was Rossi in de meeste gevallen de bovenliggende partij. Maar voor één coureur geldt dat niet: Marc Márquez. Als jongetje had de veertien jaar jongere Spanjaard posters van zijn raceidool Valentino Rossi boven zijn bed hangen. In 2013 werden ze tegenstanders in de MotoGP. En hoe! In eerste instantie verliep dat in harmonie. Maar daar kwam in 2015 verandering in. Eerst waren er de clashes in Argentinië en Assen. Vervolgens kwam de persconferentie voor de GP van Maleisië, waarin Rossi Márquez ervan beschuldigde dat hij in de race ervoor Rossi’s teamgenoot en enig overgebleven concurrent in de titelstrijd, Jorge Lorenzo, hielp om wereldkampioen te worden. Deze verbale aanval kwam voor alle aanwezigen totaal onverwacht. Ook voor mij en zeer zeker voor Marc Márquez. Wat er daarna allemaal gebeurde, is bekend. Niet Rossi, die dus niet van zijn eigen kracht was uitgegaan, maar Lorenzo werd wereldkampioen. Een misrekening van de Italiaan dus. Maar dat niet alleen. Op mentaal vlak bleek Rossi in Márquez zijn evenbeeld tegen te zijn gekomen.

Het onvermijdelijke afscheid

Het zal wennen worden, de MotoGP zonder een machine met het startnummer 46 en zijn kleurrijke, karaktervolle bestuurder! Tijdens de laatste TT van Assen nam Valentino al een voorschot op zijn naderende, onvermijdelijke afscheid: Ciao!

UNIEK BOEK OVER ROSSI’S COMPLETE RACECARRIÈRE

Kort nadat Valentino Rossi op 14 november 2021 in Valencia voor de laatste keer in een MotoGP-race is afgevlagd, zal er boek verschijnen met als titel ‘Valentino Rossi all his races’. Het Engelstalige boek, dat wordt uitgegeven door Evro Publishing, is geschreven door Mat Oxley met foto’s van Henk Keulemans e.a. Het naslagwerk beschrijft alle wedstrijden waarin Rossi tijdens zijn unieke en lange carrière van start ging. Van zijn eerste kartrace in 1989 tot en met zijn laatste MotoGP-wedstrijd in Valencia 2021. Later volgt meer informatie over dit boek dat minimaal 336 pagina’s zal beslaan.