5 x Doohan – 9 x Rossi – 1 x Febvre
Met achtereenvolgens testen op Misano, Barcelona en Aragón, en onder andere een nieuw M1000RR-motorblok plus nieuwe tank, stond Michael van der Mark midden maart aan misschien wel de belangrijkste weken uit zijn BMW-carrière. Maar een gebroken been na een val met de mountainbike zet alles op z’n kop. Misano haalde hij daardoor niet en Barcelona en Aragón komen ook te vroeg. Dat VDM niet de enige is, laten deze drie voorbeelden haast pijnlijk duidelijk zien. Niet de minste, want Rossi, Doohan en Febvre zijn samen goed voor liefst vijftien wereldtitels. Bovendien hebben al hun blessures ook nog eens een link met Nederland.
Mick Doohan
| TT Circuit Assen |
| 1992 |
Jaja, dat verhaal van Doohan kennen we nu wel. We horen het jullie denken en we snappen heel goed waarom (en lees anders zeker het verhaal over historische comebacks uit MOTO73 #2 van 2021 als je het niet snapt). Deze crash in de Haarbocht is vaker voorbijgekomen dan een slechte wasmiddelreclame, maar toch kunnen we er nu niet omheen. Omdat het een prachtig beeld geeft van de veranderende tijdgeest. Het eerste wat topsporters tegenwoordig doen bij een blessure is zo snel mogelijk terugvliegen naar hun eigen arts. Zo ging Jeffrey Herlings onlangs direct naar Stefaan Verfaillie, die hem ook behandelde in 2019 bij zijn eerdere zware blessure. Elke coureur uit het MotoGP-paddock pakt direct het vliegtuig naar het Hospital Universitari Dexeus-Quiron in Barcelona voor een afspraak met Xavier Mir (geen familie van Joan). Xavier Mir is daardoor inmiddels zelfs bekender dan de jongens in het achterveld van de Moto3. Een van de uitzonderingen hierop is overigens Marc Márquez die na slechte ervaringen bij zijn armbreuk inmiddels naar een andere dokter gaat.
Maar hoe anders was dat in 1992! De timing voor een crash is nooit perfect, maar dat Doohan uitgerekend in 1992 op weg was naar zijn eerste wereldtitel maakt het wel erg ingewikkeld. Zo ingewikkeld dat hij zelfs niet besluit te luisteren naar dokter Claudio Costa. Die wil dat Doohan naar Italië komt voor verder herstel, maar dat ziet Doohan niet zitten want dat kost hem de wereldtitel. Niet wetende dat die operatie hem haast z’n leven kost omdat z’n bloed zo dun is dat zijn organen er bijna mee op houden. Tegenwoordig wordt een coureur in een situatie als deze gelukkig bijgestaan door een – hopelijk – sterk managementteam. Want je kunt een coureur die strijdt voor de wereldtitel haast niet vragen om logisch na te denken.
De beruchte crash van Mick Doohan op Assen in beeld
Hoewel bij Van der Mark er geen wereldtitel op het spel staat, is haast geboden. Met als doel om in ieder geval voor het seizoen nog te kunnen testen en hoe dan ook voor het eerste raceweekeinde op Aragón (8-10 april) er te staan. In ieder geval figuurlijk… Om dat te bereiken werd niets aan het toeval overgelaten. Al was het eerst afwachten… Afwachten tot de zwelling genoeg was afgenomen, daarna is het tijd voor een operatie die hopelijk op het moment dat je dit leest succesvol is afgerond. De kenners onder ons zullen direct opmerken dat dit een normale procedure voor een breuk op die plek is. Geen hocus pocus dus en dat is volgens specialisten ook de beste methode voor de lange termijn.
Weer Assen, weer iets met het been van Doohan. De TT van 1999 was de eerste GP die hij bezocht, nadat Doohan eerder dat jaar in Jerez tijdens de training een gecompliceerde breuk in zijn rechterscheenbeen, een gebroken linker sleutelbeen en hand plus beschadigde spieren en zenuwen had opgelopen. In Assen gaf hij toen een persconferentie op donderdag. Daar kondigde hij weliswaar nog niet aan dat hij zou gaan stoppen. Dat gebeurde later dat jaar wel…
Romain Febvre
| Paris La Défense Arena |
| 2021 |
Romain Febvre zou normaal gesproken dit jaar met Jeffrey Herlings strijden om de MXGP-wereldtitel, net als ze dat zo waanzinnig deden in 2021. Natuurlijk komt daar door de blessure van Herlings niet van, maar zelfs met een fitte Jeffrey was het niet gelukt omdat Febvre zelf ook ernstig geblesseerd raakte. De crash van Febvre was zo zwaar, dat er gesproken werd over slechts een scheen- en kuitbreenbreuk. Notabene tijdens de Supercross in Parijs, een wedstrijd die niets te maken heeft met de MXGP en niet meer in de schaduw mag staan van het grote evenement dat het ooit was. Tenzij je natuurlijk een Fransman bent en het moet opnemen tegen AMA Supercross-topper Marvin Musquin. Wéér een strijd tussen Europa en Amerika dus, die ooit begon, nadat Roger De Coster de Amerikanen iets te succesvol kennis liet maken met motorcross.
Het is dan ook niet verrassend dat het misging met Febvre, terwijl hij in achtervolging was op voormalig MX2-kampioen Musquin. Velen vonden het vooraf overigens al niet slim dat een MXGP-rijder zich waagde aan een voor de meeste Europeanen onbekende sport en na de val van Febvre waren dat er nog veel meer. Het herstel van Romain Febvre schiet bovendien niet op, want nog altijd heeft hij zijn rentree niet gemaakt, terwijl de val eind november was. Dat heeft deels te maken met de intensieve belasting van motorcross (absoluut niet te vergelijken met wegrace), maar ook omdat de pinnen pas kort geleden uit het been zijn gehaald. Normaal gesproken had Febvre er in Argentinië weer bij geweest, maar dat werd uitgesteld naar een nu nog onbekende datum en daarmee kan het plan om wereldkampioen te worden een jaar de ijskast in…
Valentino Rossi
| Ergens in de buurt van Tavullia |
| 2017 |
Een val van Valentino Rossi tijdens een endurotraining lijkt te gaan zorgen voor Nederlandse racegeschiedenis. Vanwege een dubbele beenbreuk lijkt Rossi namelijk lang buitenspel te staan, waarna Yamaha Michael van der Mark oproept als mogelijke vervanger voor de MotoGP op Aragón. De rest is bekend. Rossi, dan al een eind in de 30, keert onwaarschijnlijk snel terug en haalt Aragón, waar hij zelfs vijfde wordt.
De dubbele beenbreuk van de Italiaan laat echter ook zien dat je nog heel lang last kunt hebben van een blessure, zeker als je heel snel terugkeert. Zes maanden later vertelt Rossi namelijk het volgende over zijn gebroken been: ‘Het gaat goed met mijn been. Ik kon deze winter een beetje snowboarden en een beetje skiën, maar ik ben nog steeds niet honderd procent herstelt. Ik voel nog steeds pijn en ik moet mijn training aanpassen, omdat ik nog steeds niet kan hardlopen. De afgelopen twee weken begon ik een beetje te rennen, maar na een of twee minuten moet ik het rustiger aan doen omdat ik pijn heb.’
MotoGP Valencia: afscheid van icoon Valentino Rossi
Begin 2018 is de beenbreuk van Rossi ook al nieuws dankzij Davide Brivio, Rossi’s teammanager bij Yamaha toen de Italiaan zijn been brak in 2010. Volgens Brivio zou elke coureur een voorbeeld kunnen nemen aan de wilskracht van Rossi om terug te keren en dat hij enkel Misano hoefde te missen door die dubbele beenbreuk in 2017. ‘Je zou denken dat na zo’n lange carrière, het missen van één MotoGP-race geen groot verschil zou moeten maken. Toch? Ik hoop dat de jongere generatie rijders kijkt naar wat hij deed en welke motivatie hij altijd probeert te krijgen. Ze zouden daar echt een voorbeeld aan moeten nemen! Ik hoop dat veel andere coureurs ernaar zullen kijken en volgen!’ Woorden die ongetwijfeld ook Michael van der Mark ooit bereikt hebben of anders nu doen. Zet ’m op Michael!
Jack Middelburg, de man van heel veel breuken
En ja, dat zeggen we met veel respect, want hij is niet voor niets Eén van de grote Drie, maar in een verhaal over breuken kan Jack Middelburg niet ontbreken. Het mag dan al lang geleden zijn ‘Jumping Jack’ is nog altijd een legende en dat mede door al zijn blessures/botbreuken. Zoals op deze foto uit 1983, gemaakt tijdens de Grand Prix van Zweden op Anderstorp. Na een val in de training ging Henk Keulemans samen met zijn vrouw Petra Jack uit het ziekenhuis te Gislaved halen. Ondanks alle (en de zoveelste) ellende bleef Jack (in dit geval) optimistisch en humoristisch. ‘Maak even een foto’, was zijn verzoek toen ze vanuit het ziekenhuis met de rolstoel bij zijn Mercedes kwamen. ‘We zullen doorgaan en ik wil niet voor aap staan.’ Wel moest hij de race van deze GP aan zich voorbij laten gaan… Overigens was Middelburg zijn tijd ver vooruit, want hij werkte al met een ‘lijfarts’, de beroemde Dr. Johan Derweduwen uit het Vlaamse Mol. In die tijd een begrip, vooral onder crossers, maar zeker ook onder wegracers. ‘Alles komt weer in orde’ was een beroemde uitspraak van hem. Iets dat vaak ook gebeurde, als je tenminste zijn strikte programma zeer strikt volgde. Waarbij de focus echter enkel op de korte termijn lag en ook dat is tegenwoordig gelukkig anders.
Een beenbreuk voor ‘normale mensen’
Uiteraard breken niet alleen topsporters hun been, dat geldt helaas ook voor niet-topsporters. Jij en ik dus. Qua breuk op zich is er uiteraard geen onderscheid, qua herstel wel. Bij ons duurt het namelijk zes tot twaalf weken, voordat we het been weer een beetje kunnen gebruiken. Na ongeveer zes maanden is het been pas weer terug zoals het was voor de breuk. Zes maanden! Dan is het WorldSBK-seizoen alweer voorbij…. Na een half jaar is de pijn meestal weg, al kan dat ook zomaar tot twaalf maanden duren. Iets dat voor topsporters niet meer dan een nadeeltje is. Bovendien gaat het hier altijd om goed getrainde mensen, met meer dan een beetje ontwikkelde (been)spieren en dat is voor het herstel altijd fijn. Doordat ze zo goed getraind zijn, kan een been uiteraard een klap ook beter opvangen. Maar zelfs dit kent dus z’n limiet. Helaas!
Waar ligt de trainingslimiet?
Geblesseerd raken tijdens een training, het is jammer genoeg al een trend die een tijd gaande is en steeds vaker voorbij komt. Recent brak John McPhee tijdens een Supermoto-training twee rugwervels. Gelukkig stabiele breuken, maar voorlopig staat hij aan de kant. KTM-testrijder Mika Kallio brak vorig jaar zijn been tijdens ijsspeedway en de huidige blessure van Jeffrey Herlings laat zelfs zien dat een fotoshoot gevaarlijk kan zijn. Maar hoeveel risico neem je tijdens een training? Het is een dilemma waar veel sporters en teams (en dus sponsors) geen goed antwoord op hebben. De onderlinge verschillen zijn tegenwoordig zo klein dat twee keer verkeerd met je ogen knipperen je al een slecht weekeinde oplevert. Langzaam of helemaal niet trainen is in een wereld als dit geen optie, maar het risico op blessures is daardoor des te groter. Haast groter dan tijdens een raceweekeinde! Ook fietsincidenten zijn niet nieuw. Zo miste Alex Rins vorig jaar de GP van Barcelona, nadat hij tijdens een verkenning op het circuit viel met zijn wielrenfiets. Als er wat kan gebeuren, gebeurt het dus ook. Al zijn topsporters soms ook gewone mensen die puur pech hebben. Zoals Michael met zijn beenbreuk, want hij wist echt wel dat de test op Misano belangrijker was dan een stukkie mountainbiken op een mooie zondagmiddag.
Alle Nederlandse uithangborden geblesseerd
Nee, echt lekker wil het nog niet lopen met de grote motorsportnamen uit Nederland. Zo is het Nederlandse uithangbord van de MXGP – Jeffrey Herlings – niet fit en dat geldt ook voor het Nederlandse uithangbord in de MotoGP – Bo (sleutelbeen) – en nu is dus ook het Nederlandse uithangbord in de WorldSBK niet fit. Rustig jongens, zoveel van dit soort coureurs hebben we nu ook weer niet…
