Tot drie keer toe liep de Honda VFR750 van Bart Molenaars door toedoen van een ander flinke averij op. Wel of niet opknappen was meer dan eens aan de orde. Omdat de eigenaar handig genoeg is om de motor telkens zelf op te lappen, rijdt de 27 jaar oude VFR750 met 161.000 kilometer op de teller nog steeds vrolijk in het rond. Niet als een oud lijk, maar als een goed onderhouden youngtimer.

Bart Molenaars (48) uit Beverwijk haalde pas op 30-jarige leeftijd zijn motorrijbewijs. ‘Het was niet zo dat ik dat eerder niet zag zitten, maar aangezien ik geen ruimte had om een motor binnen te stallen leek het me niet verstandig om motorrijlessen te gaan halen. Want wat heb je aan een rijbewijs als je toch geen motor hebt? Dat veranderde allemaal toen ik in 2001 verhuisde naar een huis met een schuur waar met gemak een motor in kon. Mijn zwager heeft een rijschool en bij hem ging ik drie dagen (vrijdag, zaterdag en zondag) intensief op rijles om een dag later op te gaan voor mijn rijexamen. Ik slaagde, nota bene op mijn verjaardag, de eerste keer. Een leuk verjaardagscadeau.’

Bart is werkzaam als grondwerktuigkundige bij KLM. Voor advies wat voor motor hij zou moeten kopen ging hij onder anderen te rade bij zijn collega’s. Van hen kreeg hij te horen op zoek te moeten gaan naar een Honda VFR750. ‘Omdat ze er zelf ook een hadden en daar zeer tevreden over waren. Bij Boeven Motoren in Garderen stond er eentje, acht jaar oud, import uit Duitsland. Dat was in 2002. Een mooie motor, maar nadat ik er een poos mee had gereden, leek het er niet op dat we ooit vriendjes gingen worden. Ik vond de wegligging verre van overtuigend, maar wist ik veel. Mij ontbrak op dat moment nog alle ervaring. Maar na de nodige modificaties, wat vooral een betere afstelling van de vering betrof, ging het rap beter. Om wat meer kennis over mijn motor te verzamelen ben ik lid geworden van het VFROC-forum. En later, tijdens de MOTORbeurs in Utrecht, heb ik me aangemeld als lid van de club. En ik ben nu nog steeds lid. De club- en forumleden helpen elkaar waar ze kunnen, dat is waardevol. De VFROC heeft sinds een aantal jaren twee vaste sleuteldagen. Een in het noorden en eentje in het zuiden. Zo is er voor iedereen die wil wel een mogelijkheid om te sleutelen en hulp te krijgen als je zelf niet zo handig bent.’

Als beginnende motorrijder viel er voor Bart nog veel te leren. Dankzij de VFROC ging dat leerproces snel. ‘Veel toerritten gereden, eerst nog met routerol, maar al vrij snel daarna met gps.’

Yamaha XV700 Virago – Marathonmotor

Omver gereden

Dat de Honda VFR750 van Bart nog rijdt, is wel bijzonder, want tot drie keer toe is hij door toedoen van een ander tegen de vlakte gegaan. ‘De VFR schade en ik schade, maar we zijn er toch elke keer weer goed van hersteld. Een kat heeft negen levens en een VFR minstens drie, zo weet ik inmiddels.’

Het eerste voorval was met de VFROC tijdens een rit in Friesland. Bart: ‘Ik werd na een domino-aanrijding van twee motoren door de nummer twee aangetikt, terwijl ik net stilstond. Met motor en al ging ik ongecontroleerd een hoge zeedijk af. Ik links en mijn motor rechtsaf. Ik kon daarna nog zelfstandig naar huis met schaafwonden en een zweepslag in de kuit. De tweede keer was in 2008 tijdens een forensenrit op de terugweg naar huis. Ik reed langzaam door de file toen iemand zonder te kijken van rijstrook veranderde. De aanrijding kon ik voorkomen, maar de motor moest ik neerleggen. De auto net niet geraakt. Gelukkig kreeg ik alle schade vergoed. De derde en laatste keer was in 2010, notabene op precies dezelfde plek als twee jaar eerder op de A9 net voor het Rottepolderplein. Dit keer werd ik van achteren aangereden door een auto, terwijl ik nog een snelheid had van 50 km/u (afremmend voor een file in verband met wegwerkzaamheden). We kwamen van een stuk waar we 120 km/u reden. Wat ik hoorde, waren piepende banden. Niet veel later kwam de knal en gleed ik een meter of tien over het asfalt. Mijn motor reed nog een heel stuk zonder berijder door. Ik was zo kwaad dat ik opstond en vol adrenaline naar de auto liep om de bestuurder ter plekke en slag voor z’n kop te geven. Tot ik zag dat het een vrouw was en ik mijzelf nog net kon beheersen. Later zei ze nog doodleuk dat ze al die tijd achter mij reed. Hoezo, niet opletten en niet gezien worden?’

Voor Bart was dit derde ongeval de bekende druppel om te stoppen met forensen met de motor. ‘Voor mijn gevoel was dit ook het einde van deze VFR, gezien de flinke schade en de teller op 117.500 kilometer. Ik kwam er zelf vanaf met brand/schaafwonden op mijn rug. Gelukkig droeg ik een lederen combi, anders was het nog erger geweest. Na drie weken kreeg ik last van whiplash- verschijnselen, maar gelukkig is dat met de tijd overgegaan. Tijdens mijn herstel had ik tijd genoeg om te overdenken wat te doen met het “wrak”. Wegdoen of opknappen? Ik had wel de knoop doorgehakt dat er een tweede auto bij zou komen voor het woon-werk. De VFR had ik vanuit het bergingsbedrijf naar mijn huis laten brengen. Ik had besloten om de schadetaxatie zelf te gaan doen. De dagwaarde moest zo maximaal mogelijk worden. Ik wist de onderhoudshistorie en kon weerleggen welke modificaties er waren aangebracht die de waarde konden vermeerderen. En arbeidskosten zoals bij een schadehersteller had ik niet. Had ik het niet op deze manier gedaan, dan was de motor total loss verklaard. De schade had ik in kaart gebracht, de nieuwe Honda-onderdelen zouden uit Engeland komen (David Silverspares). Na alles overlegd te hebben met de schade-expert ging deze akkoord en na aftrek van de wrakwaarde was er nog voldoende geld over om alles te herstellen. Enkele delen werden tweedehands gekocht, onder andere het subframe en achterwiel, en de rest nieuw. Na een aantal maanden was de motor gereed en klaar voor de openingsrit van de VFROC.’

Alles zelf

Als je een vliegtuig kunt opknappen moet het onderhoud van een Honda VFR750 ook geen probleem zijn was de redenering van Bart. Zijn motor komt dan ook maar hoogst zelden in een werkplaats. ‘Ik doe bijna alles zelf. Het normale onderhoud, maar ook het oplappen van de motor na de drie genoemde ongevallen. Alleen voor een oliewissel, banden en soms wat onderdelen ga ik naar Frank Lemstra Motoren in Wormerveer. Ik kan wel zeggen dat ik de VFR inmiddels van binnen en van buiten ken. Al moet ik wel direct vermelden dat er aan het motorblok zelf nog nooit is gewerkt. In de loop van de tijd heb ik heel wat aan de VFR versleuteld. Van remklauwen reviseren tot kleppen stellen. De waslijst aan modificaties zegt genoeg. Je leert de motor op die manier wel door en door kennen. Als er wat loos is, merk ik het gelijk. Maar de VFR is zo goed dat het bijna niet voorkomt. Wat voor kan komen is een slecht ladend batterijsysteem (SR-connector) of een licht inhoudende motor bij 3.000 à 4.000 tpm. Dan weet je dat een van de dopjes op de synchronisatiepoorten eraf ligt. Het aanpassen van de vering, WP voor en achter, zorgde voor extra rijcomfort. Door omstandigheden (onder andere drukke baan en druk gezinsleven) heb ik de afgelopen twee jaar minder met de motor gereden dan normaal, maar dat hoop ik de komende tijd weer in te kunnen halen samen met mijn clubmaatjes Leo en Cor. Want ook al is de VFR inmiddels 27 jaar oud, een reis ergens door Europa durf ik er nog best mee aan. Het sturen over Alpenpassen of andere bochtige wegen in het buitenland heb ik wel gemist. Bij de VFROC vragen ze wel eens of het niet eens tijd wordt voor een opvolger van de VFR750. Waarom? Deze voldoet nog prima.’

Honda VFR750 op de brug

De leeftijd en de hoge kilometerstand zijn de Honda van Bart niet aan te zien als hij bij Motor.NL-expert Van Sleeuwen arriveert voor de technische controle. ‘Zo uit de showroom’ is misschien wat overdreven, maar het komt in de buurt. Van Sleeuwen bekijkt de motor, maakt een proefritje en heeft zijn conclusie al min of meer klaar. ‘Mijn ervaring met de VFR750 is dat er weinig aan stuk gaat. Alleen de spanningsregelaar komt bijna altijd aan de beurt, zo ook bij deze. Nu zit er eentje met koelribben op, die blijft wel heel. De originele uitlaat is niet het beste onderdeel van de VFR. Bij deze zijn zowel de bochten, collector en einddemper al vervangen. De Scorpion-demper zorgt voor een mooi uitlaatgeluid. Het V4-blok loopt na 27 jaar nog steeds geruisloos. Dat duidt op een perfecte afstelling.’

Remmen, de schijven voor zijn vervangen, doet de Honda goed. Het kuipwerk ziet er nog strak uit, maar daar moet wel de kanttekening bij worden gemaakt dat bijna alles (na drie ongelukken) een keer is vervangen.

De Honda is voorzien van een Pro-oiler-kettingsmeersysteem. Met net geen 90.000 kilometer op de teller zijn de Pro-oiler en een nieuwe DC-kettingset gemonteerd. En diezelfde ketting ligt er ruim 70.000 kilometer later nog steeds op. Ongekend. Bart: ‘Het scheelt natuurlijk dat ik er niet meer mee door de pekel rij en ook als het regent blijf ik liever thuis. De Pro-oiler heeft twee voordelen, de ketting gaat langer mee en het smeren gaat altijd vanzelf. Ik ben er zeer goed over te spreken.’

Bij controle van het balhoofdlager valt op dat het wel erg strak staat afgesteld. Van Sleeuwen: ‘Ik zou het iets losser stellen en weet zeker dat de motor daarna nog beter stuurt.’

Bart Molenaars wil voorlopig blijven doorrijden met zijn Honda VFR750. ‘Bij inruil krijg ik er amper nog iets voor terug, maar voor mijzelf is de motor nog van grote waarde. Vroeg of laat zal het wel een keer tijd worden voor iets anders. De meeste nieuwe Honda-modellen vind ik niet mooi, maar de nieuwe Africa Twin is een uitzondering. Daar hoop ik in de toekomst nog eens eigenaar van te worden.’