Nee, 2020 was zeker geen normaal jaar… ook niet voor de motorindustrie. Gewoonlijk worden nieuwe modellen in de herfst geïntroduceerd op grote beurzen in Europa, Verenigd Koninkrijk of Japan. Dit jaar zijn de meeste presentaties te volgen via het internet. Deze maand nog worden verschillende nieuwe modellen geïntroduceerd.
KTM
Vandaag (19 januari) presenteert KTM een 890 Duke. Vorig jaar debuteerde de 890 Duke R al. Een testverslag lees je als MotorNL-abonnee hier. De onthulling van vandaag betreft een nom-R. Misschien interessant, maar niet zo heel spannend. Of KTM moet met nog meer op het plankier tevoorschijn komen.
Wat wel geheel nieuw lijkt, zijn twee modellen die op 26 januari sorden onthuld en waarmee KTM ons een beetje plaagt. Het zou de nieuwe 1290 Super Adventure – in S en R-versie – en de 1290 Super Duke RR betreffen.
De laatste is een opgevoerde versie van de 1290 Super Duke R. En heel misschien wordt er ook een derde model geïntroduceerd. Dat zou dan een opnieuw ontworpen 1290 Super Duke GT moeten zijn.
Harley-Davidson
Harley-Davidson presenteert vandaag vanaf 17.00 uur ook z’n 2021-nieuws. Da’s uniek, omdat Harley altijd een half jaar – na de zomer – voor het nieuwe jaar z’n modellen aankondigde. Daar zijn ze in Milwaukee van afgestapt omdat tegen de tijd dat de nieuwe modellen worden uitgeleverd, veel motorrijders geen idee meer hebben van wat Harley een half jaar eerder had beloofd. Daarom vanavond dus een uniek event, waarvoor je je wel eerst moet inschrijven.
Triumph Motorcycles
Triumph plaagt met de geheel nieuwe Speed Triple 1200 RS. De onthulling daarvan staat voor 26 januari op de agenda. We verwachten een vanaf de grond af nieuw ontwerp van de grote, naakte triple met een cilinderinhoud van 1200 cc. Triumph hoopt hiermee te kunnen concurreren met ’s werelds krachtigste naked bikes.
Kawasaki
Na de logische en niet opzienbarende ‘november onthullingen’ van Kawasaki krijgen we ook op 26 januari misschien wel iets heel nieuws te zien. Een vervanging van de KLR 650. De eenclinder offroad was in Nederland misschien minder populair, maar wereldwijd zeer succesvol. En wat als Kawasaki een KLR tweecilinder brengt a la Yamaha 700 Ténéré en KTM 890 Adventure? Dan zijn bij ons de oren gespitst. In onderstaande video plaagt Kawasaki met drie quads en twee nieuwe motorfietsen. Een daarvan is een pure crossmotor, maar de andere lijkt een dual-sports…
Er zijn drie passen om van Tirol naar Italië te komen. In het oosten ligt de pas voor vrachtwagens, de Brennerpas. De westelijke Reschenpas is al beter, vooral omdat die de aanloop naar de Stelvio vormt. Maar de pas die wij moeten hebben, ligt ertussenin en is bijna net zo hoog als de andere twee bij elkaar. De Timmelsjoch van 2509 m, die ook nog eens wordt ingeklemd door een paar joekels van boven de drie kilometer.
Het is de hoogste grensovergang van de Alpen en ook nog eens een heel erg oude. Bijna zevenhonderd jaar geleden werd er een muilezelpad aangelegd in ‘het gat tussen de gletsjers’. En omdat het hooggebergte vaak de grens tussen het noorden en het zuiden vormde, werd dat pad al snel een smokkelroute. Vooral in de negentiende eeuw gingen er grote hoeveelheden brandewijn en boter overheen.
Mussolini
In de jaren dertig van de twintigste eeuw maakte Mussolini aan de Italiaanse kant van het pad een militaire weg. Maar Hitler had weinig zin om de aansluiting te maken. Ook daarna was er niet echt veel interesse om er iets te maken. Behalve van een ondernemende hotelier uit Obergurgl, Angulus Scheiber. Boven het dorp bezat hij een alm die hij wilde ontwikkelen tot een nieuw skioord. Een weg zou daarbij wel heel goed uitkomen. Uiteindelijk mocht hij die zelf in de jaren vijftig aanleggen. In 1968 kwam de aansluiting met de Italië gereed. De Timmelsjoch was vanaf dat moment een echte pas. Met een tolhokje.
Kassa!
En wie zaten er achter de kassa? De Scheibers. En daar vlakbij, op hun alm, hadden ze al een hotel neergezet. De zaken gingen zo goed dat de alm is uitgegroeid tot een populair wintersportdorpje met een kerk erbij: Hochgurgl. En met een heleboel skiliften, die ook allemaal van de Scheibers zijn.
Vlakbij: Ötztaler Gletscherstrasse
Als je toch in de buurt bent, dan kom je vanuit Sölden langs de afslag naar de Otztaler Gletscherstrasse. Er is één reden waarom je deze weg een keer gereden moet hebben: het is de hoogste bereikbare asfaltweg van Europa. Hij is nog iets hoger dan de Stelvio (2758 m) en Cime de la Bonette (2802 m), namelijk 2829 m. Een mijlpijl dus in je motorleven. Oké, de weg van Pico de Veleta in Zuid-Spanje komt nog hoger, maar is vanaf 2500 m afgesloten. Het is een tolweg en voordeliger dan de Timmmelsjoch: solo €5,50 met duo €9,50. Maar voor de lagere prijs krijg je ook minder. Minder kilometers en vooral een minder spectaculaire weg. In een paar lange rechte halen en een lange rechte tunnel ben je er eigenlijk al. Even voor de tunnel kun je nog afslaan naar de Rettenbachferner, die nauwelijks minder hoog komt. Maar landschappelijk kom je bovenaan wel in een ongekend woeste omgeving met alleen maar kale rotsen, sneeuw en ijs.
En als de zaken goed gaan, hou je ook wat over voor de meer profane geneugten des levens. Angulus zoon Alban kon zich daardoor op de autoracerij storten en zijn tweelingzonen Alban jr. en Attila, die nu aan het hoofd van het Scheiber-imperium staan, zo nu en dan een nieuwe of klassieke motor.
230 historische motoren
Waartoe dat heeft geleid is sinds afgelopen zomer op de plek van het voormalige tolhokje te zien. Daar staat nu een multifunctioneel complex van zesduizend vierkante meter, waarin een nieuwe tolpoort, een restaurant, een skiliftstation én… een motormuseum van tweeduizend vierkante meter zijn ondergebracht. Helaas is dit motormuseum in de nacht van 17/18 januari 2021 volledig afgebrand.
Tweeduizend vierkante meter! Dat is genoeg voor 230 vooral historische motoren. Maar waarom zet je die op 2175 m hoogte neer, een plek waar motorrijders alleen van half juni tot half oktober bij kunnen komen? ‘Als wintersportgebied moet je proberen ook de zomer zo aantrekkelijk mogelijk te maken,’ verklaart Attila Scheiber. ‘En de Timmelsjoch is al een echte motorrijderspas. Per seizoen gaan er bijna net zoveel motoren als auto’s overheen: 80.000 motoren tegen 100.000 auto’s. Nu we het nog veel aantrekkelijker hebben gemaakt, hopen we dat er nog meer motorrijders komen. En dat ze nu ook zullen afstappen.’
Flying Merkel
Dat afstappen lijkt te lukken. Ik moet zelfs even zoeken om een plekje op de motorparkeerplaats te vinden. Het grootste deel van de motorrijders vind ik terug in het restaurant, wat trouwens beter is dan een gewoon wegrestaurant. De rest slentert door de twee verdiepingen van het museum. De collectie omvat ongeveer een eeuw motorhistorie. Er staan vrij veel Indians, Triumphs, Guzzi’s en BMW’s, maar ook motoren van merken die allang niet meer bestaan, waaronder flink wat racers, zoals een Flying Merkel.
Elke motor heeft ongetwijfeld een verhaal, maar dat staat er niet bij. Eigenlijk geeft het museum niet veel meer informatie dan de showroom van een dealer minus de kilometerstand en de prijs. De meelopende gids weet ook niet veel meer te vertellen dan dat die ene Brough Superieur de tweede racefiets was van de Brough himself en daarna in handen kwam van opa Scheiber.
Het museum bevat ook een aantal aandachttrekkende auto’s. Ik hoor een bezoeker zelfs zeggen dat het jammer is dat een paar Guzzi’s het zicht op een klassieke Ferrari belemmeren. Dat is duidelijk geen motorrijder. Geheel vrijstaand staat een Alfa die ooit de Mille Miglia won en een waarde heeft van vele miljoenen. Ter geruststelling: die is niet van de Scheibers zelf. Ook niet alle motoren. Door uitwisseling met andere musea en verzamelaars houden ze collectie fris.
Daar vlakbij: Kaunertaler Gletscherstrasse
Hemelsbreed op maar een kilometer of vijftien van de Ötztaler Gletscherstrasse loopt de Kaunertaler Gletscherstrase. Over de weg is het wat verder: ruim 100 km. Maar die zijn de moeite waard. De Kaunertaler is twee keer zo lang als de Ötztaler, telt drie keer zoveel bochten, is vier keer zo mooi en er zit een leuker meisje achter de kassa. Tol ja, dat dan weer wel: €13 maar liefst. Daar krijg je niet alleen 29 genummerde haarspeldbochten voor, maar ook een stuwmeer met een van de hoogste damwanden ter wereld: 168 m en fabelachtige uitzichten, op onder meer de Glockturm (3355 m). Aan de top ligt een restaurant, net als op de Ötztaler Gletscherstrasse.
Afijn, het kost 10 euro en je bent er niet bepaald aan hele dag aan kwijt. Dat wil je ook niet, want de Timmelsjoch ligt te wachten. Als je tenminste eerst 14 euro betaalt. Of 19 euro als je dezelfde dag teruggaat. Hiervoor krijg je een kleine 25 haarspeldbochten, een paar koeien op de weg, fabelachtige uitzichten en vijf gekke gebouwtjes – pardon, de architectonische sculpturen van een uniek Erlebnisstraßenprojekt. Kunst dus, die iets over de pas wil vertellen.
Onvermijdelijk daarbij is de Smuggler, een huisje, waarin de duistere gestalte van een smokkelaar is uitgehouwen. Ook leuk: Fernrohr, een soort kijkdoos van beton die gericht is op de twee markante drieduizenders die boven een gletsjer uitsteken. Ongeveer hetzelfde idee heeft het Passmuseum – dat de vorm van een verrekijker heeft.
En daar weer vlakbij: Umbrail, Stelvio en dus…
En wat is hier in de buurt? Jawel, de Reschenpas. Als je daar de afslag naar de hoogste pas van Zwitserland neemt, de Umbrail, dan kom je vlak onder de top van de Stelvio uit. En anderhalf uur later sta je alweer aan de voet van de Passo del Rombo. Dat is Italiaans voor Timmelsjoch. Dan heb je dus een schitterend rondje hooggebergte van ruim 400 km aan elkaar geregen. Smeer dat uit over een dag of twee, drie, dan heb je nog tijd voor een mooi motormuseum ook.
Nog voor de Timmelsjoch voor het publiek openging, werd hij al gebruikt voor autoraces – hill climbs met tourwagens of echte racebolides – ongetwijfeld op uitnodiging van de Scheibers. Dat heeft de pas al vroeg een heldheftige klank gegeven. Nog steeds is de pas een favoriet testterrein – zelfs als hij is afgesloten in de winter – voor auto- of bandenfabrikanten. Ook wordt de pas regelmatig gebruikt voor commercials, om het grote rijplezier te benadrukken.
Als je daar dan ook nog een museum met motoren en snelle auto’s bijzet, dan krijg je ongetwijfeld veel echte liefhebbers op bezoek die wel houden van een stevig stukje rijden. In elk geval vandaag. Al snel word ik gepasseerd door een groepje Italianen dat baldadig hard door de bochten gaat. Dus probeer ik baldadig hard aan te sluiten, wat op mijn Yamaha FJR1300 nog best aardig lukt ook. En even later kleven we bumper aan bumper bij een Lamborghini die ook lekker aan het gummen is. Timmelsjoch dus. Ook zonder motormuseum en kunstzinnige gebouwtjes is het een geweldige pas. Misschien wel de meest afwisselende en uitdagendste van Oostenrijk.
Als je van de BMW R18 houdt, maar diep in je hart wenst dat-ie wel wat gestroomlijnder en ‘art decoeristischer’ mag zijn, dan is er goed nieuws. Kingston Custom wordt gerund door Dirk Oehlerking. En die heeft samen met BMW Motorrad de wereld een art-deco-R18 voorgeschoteld.
De BMW R18 in Dirk Oehlerking-verpakking heet de Spirit of Passion en is voorzien van een van Kingston’s herkenbare handgemaakte kuipen. Oehlerking vertelt dat hij een groot deel van de R18 eronder intact heeft gelaten en ook moeite heeft gedaan om het lakwerk en de lijnen van de basismotor te behouden en voort te zetten. In plaats van mrt een schone lei te beginnen en een geheel nieuwe structuur te bouwen, koos Oehlerking ervoor om verder te gaan met de ontwerp-ideeën waaraan BMW oorspronkelijke al was begonnen.
Bijna originele BMW R18
‘De BMW R18 is zo perfect dat ik de techniek heb gelaten zoals die is. Het frame is 100 procent origineel en zo geavanceerd dat er niets aan mag worden veranderd’, aldus Oehlerking in een verklaring. Andere elementen die hij in deze aangepaste R18 heeft geïntegreerd, zijn een zadel uit de accessoirecatalogus, Kellermann-knipperlichten en een led-koplamp die in die schuine voorkuip is geïntegreerd. Oehlerking creëerde voor dit project ook een volledig origineel voorwiel en tank.
Dirk Oehlerking en Kingston Customs hebben een lange geschiedenis van BMW-customs. Tot nu toe zijn 17 custom bikes in samenwerking met BMW gemaakt. in 2018 streek de Kingston Custom White Phantom neer tijdens een speciale tentoonstelling van custommotoren in het Petersen Automotive Museum in Los Angeles, Californië. Oehlerking is al meer dan 35 jaar druk met het customizen van motoren.
De BMW R18 in Dirk Oehlerking-verpakking heet de Spirit of Passion en is voorzien van een van Kingston’s herkenbare handgemaakte kuipen. Oehlerking vertelt dat hij een groot deel van de R18 eronder intact heeft gelaten en ook moeite heeft gedaan om het lakwerk en de lijnen van de basismotor te behouden en voort te zetten. In plaats van mrt een schone lei te beginnen en een geheel nieuwe structuur te bouwen, koos Oehlerking ervoor om verder te gaan met de ontwerpideeën waaraan BMW oorspronkelijke al was begonnen.
‘De BMW R18 is zo perfect dat ik de techniek heb gelaten zoals die is. Het frame is 100 procent origineel en zo geavanceerd dat er niets aan mag worden veranderd’, aldus Oehlerking in een verklaring. Andere elementen die hij in deze aangepaste R18 heeft geïntegreerd, zijn een zadel uit de accessoirecatalogus, Kellermann-knipperlichten en een led-koplamp die in die schuine voorkuip is geïntegreerd. Oehlerking creëerde voor dit project ook een volledig origineel voorwiel en tank.
Petersen Automotive Museum
Dirk Oehlerking en Kingston Customs hebben een lange geschiedenis van BMW-customs. Tot nu toe zijn 17 custom bikes in samenwerking met BMW gemaakt. in 2018 streek de Kingston Custom White Phantom neer tijdens een speciale tentoonstelling van custommotoren in het Petersen Automotive Museum in Los Angeles, Californië. Oehlerking is al meer dan 35 jaar druk met het customizen van motoren.
‘M’n opa, m’n opa, m’n opa’ zongen Leen Jongewaard en Hetty Blok. Als het aan ons ligt, komt er per direct een ‘M’n oma’-variant van het lied bij, als ode aan de oma van Bo Bendsneyder. Mede dankzij haar hebben ‘we’ in 2021 toch een Nederlandse Grand Prix-rijder. Het bijzondere verhaal van Bo, dat hem in een paar weken van de Moto2 naar het WK Supersport en weer terug naar de Moto2 bracht.
Welk rechtsgeldig excuus je ook aandraagt, de Moto2-carrière van Bo Bendsneyder liep tot en met 2020 niet zoals verwacht. Waar hij in de Moto3 nog twee keer op het Grand Prix-podium stond, eerder natuurlijk al met overmacht Red Bull Rookies-kampioen werd en verder altijd won, wilde het in de Moto2 niet lukken. Niet met de Tech3 Mistral 610 en ook niet met de NTS van RW Racing GP. Maar komend jaar kan, of beter gezegd, moet alles veranderen, want ineens is hij één van de twee Pertamina Mandalika SAG Team-coureurs.
Het SAG-team kent elke wegraceliefhebber ongetwijfeld, maar het Indonesische Mandalika Racing Team en het eveneens Indonesische oliebedrijf Pertamina zijn wellicht minder bekend. De al dan niet gedwongen fusie, levert echter één van de sterkste Moto2-teams op. Met ons Bo er dus bij! Voor wie nog half in zijn winterslaap zit, een grote verrassing. Ging hij niet rijden voor het EAB Racing Team in het WK Supersport, zoals MOTO73 in nummer 22 van vorig jaar nog meldde? Jawel, maar toen belde ineens ‘SAG’ en was alles anders. De hoofdrolspeler aan het woord over wat er allemaal is gebeurd en wat er allemaal nog gaat gebeuren.
Eindelijk, je zit straks op een Kalex!
‘Ja, kun je wel zeggen!’
Is dat altijd het doel geweest?
‘Niet alleen die Kalex natuurlijk, maar wel een team dat in zijn geheel mooie prestaties heeft neergezet in de Moto2, zelfs zeges, en waar ik hopelijk mooie prestaties mee kan behalen. En in dat plaatje past een Kalex perfect.’
En jij dacht dat je al veel had meegemaakt in de wegrace…
‘Zoals het de laatste weken is gegaan, heel bijzonder. Ik heb altijd geroepen dat MotoGP het ultieme doel voor mij was. Maar dat doel leek eind vorig jaar onhaalbaar te zijn geworden en dus richtte ik mij volledig op het WK Superbike, waarbij het WK Supersport de eerste stap zou zijn. Dat was allemaal voor elkaar en toen kwam ineens de kans van het Pertamina Mandalika SAG Team voorbij, een kans die ik niet mocht laten liggen…’
Hoe lastig was het om het EAB Racing Team-project af te zeggen?
‘Heel lastig, want we hadden echt een mooi plan klaarliggen. Teameigenaar Ferry Schoenmakers bellen was daarom echt niet gemakkelijk, maar hij pakte het heel sportief op. Goed om te weten is dat we een clausule hiervoor in het contract hadden opgenomen waar we ons dus aan hebben gehouden.’
Voor hoeveel jaar heb je getekend?
‘Ik heb een contract voor een jaar met een optie voor nog een seizoen.’
Wie heeft die optie?
‘Die ligt bij het team.’
Hoe zijn ze bij jou terechtgekomen?
‘Het team wordt gerund door Stop And Go, kortweg SAG, een team uit Spanje dat al jaren meedoet, maar telkens met andere sponsors en dus andere teamnamen. Eigenaar Edu Perales zat eigenlijk al twee jaar achter mij aan, alleen elke keer paste het net niet. Of bij mij niet of bij hem niet. Daarom besloten we eind 2020 voor zekerheid te kiezen en tekende ik een contract met het EAB Racing Team. Tot ineens Edu belde met een heel concreet voorstel waar we geen nee op konden zeggen.’
In Portimᾶo leek je nog op weg naar een ander Moto2-team.
‘Klopt inderdaad. Dat ging om een plek bij Italtrans, omdat Joe Roberts dicht bij een contract met Aprilia was in de MotoGP. Via mijn crewchief hoorde ik dat ze geïnteresseerd waren in mij, voor het geval Roberts echt naar de MotoGP zou gaan. Maar die bleef uiteindelijk toch in de Moto2.’
Het blijft een aparte wereld, die van de wegrace…
‘Wat je zegt! Gelukkig heb ik aan het einde van het seizoen een aantal goede resultaten kunnen rijden bij RW Racing, waardoor ik weer in de picture kwam te staan.’
Je bent dus echt zo goed als je laatste resultaten.
‘Ja, daar heb je helemaal gelijk in. Rond Misano ging het al beter, alleen kwam dat er nog niet helemaal uit in de races. Bovendien moesten we van heel ver komen en zie je in het begin de progressie niet, omdat een twintigste plek natuurlijk nog steeds niet goed genoeg is. Insiders zien die progressie gelukkig wel.’
Waarom ging het ineens veel beter?
‘Rondom de races op Misano wist iedereen binnen het team dat ik in 2021 niet meer voor RW Racing zou gaan rijden en toen hebben we, mijn crewchief en ik, besloten om geen onderdelen meer te testen, maar ons te concentreren op een goede basisafstelling. Iets dat niet lukt als je aan het testen bent.’
Had je zonder de link met Indonesië, hoe graag de teameigenaar van SAG het ook wilde, deze onverwachte Moto2-kans gekregen?
‘Het komt natuurlijk wel heel goed uit dat de Indonesische kant van het team en de nieuwe Indonesische hoofdsponsor mij ook willen, daar hoeven we niet geheimzinnig over te doen. Verder waren ze eerst met een Indonesische coureur bezig, maar dat is uiteindelijk niet goedgekeurd door de Dorna, waardoor mijn kansen nog verder stegen. Plus natuurlijk de goede races eind 2020.’
Voor de lezers die het nog niet weten, wat is je link met Indonesië?
“Mijn opa en oma zijn geboren in Soerabaja, de hoofdstad van Oost-Java. In 1956 verhuisden ze naar Nederland, maar de band met Soerabaja is altijd gebleven. Mijn oma gaat er nog geregeld naartoe en haar vrienden in Nederland zijn bijna allemaal van Indonesische afkomst.’
Is je oma al je nieuwe manager?
‘Haha, nee hoor.’
Maar het klopt wel dat ze een belangrijke rol speelde in de deal met je nieuwe team.
‘Nou en of, want de Indonesische teammanager heeft serieus een tijd gebeld met mijn oma. Een gesprek over koetjes en kalfjes, misschien om te ontdekken of ik niet één of ander verhaal ophing. Daarna was de deal snel rond.’
Het respect voor je in Nederland was afgelopen jaar soms ver te zoeken. Je stopte zelfs met je sociale media bijhouden om die reden. In Indonesië lijk je nu al een held.
‘Daar heb je wel gelijk in. Het grote verschil is dat ze in Indonesië heel trots zijn dat ze iemand met “hun” bloed hebben rijden in de Moto2. In Nederland is dat niet speciaal, tenzij je wint. Dat is jammer, al heb ik gelukkig ook heel veel trouwe, Nederlandse fans die er in zijn blijven geloven.’
Blijf je wel voor Nederland rijden of wissel je je licentie in?
‘Nee, hoor. Ik blijf voor Nederland rijden.’
Remy Gardner won voor je nieuwe werkgever de laatste race van 2020. Er is voor 2021 geen excuus.
‘Ik heb voor mijn gevoel nog nooit zo’n goede kans gehad als deze in de Moto2 en ik ga er alles aan doen om er een succes van te maken. Lukt het dan niet, heb ik daar vrede mee. Ik heb dan in ieder geval de kans gekregen.’
Je nieuwe teamgenoot, voormalig wereldkampioen Thomas Luthi, voorblijven is al best een dingetje.
‘Best wel ja, al lukte het mij dit vorig jaar al wel. Net als ik had Thomas het dit jaar best lastig, maar ik weet heel goed dat hem voorblijven niet eenvoudig gaat zijn.’
Hoe ziet de aanloop naar de eerste race eruit?
‘Als het allemaal lukt, ga ik in februari naar de werkplaats in Barcelona. Daar kan ik dan met een trialmoto en supermoto trainen en iedereen van het team leren kennen. Daarna hoop ik verder te reizen naar Valencia om daar voor mijzelf nog te trainen. In maart gaan we testen op Valencia en Jerez om klaar te zijn voor de eerste race, die hopelijk eind maart in Qatar verreden gaat worden.’
Is de top-10 in het WK nu echt haalbaar?
‘Ja, ik zit op een kampioensfiets, dus het is aan mij om een klik met de motor te vinden.’
Als je die klik echt vindt, moet het podium misschien wel haalbaar kunnen zijn. Dat is lang geleden voor je.
‘Veel te lang!’
Voor wie het vergeten is, Bo stond twee keer op het Moto3-podium.
Wie goed doet, goed ontmoet
Het zag er zo mooi uit voor Ferry Schoenmakers en zijn EAB Racing Team met de komst van Bo Bendsneyder. Heel stiekem werd zelfs al nagedacht over podiums in het WK Supersport. En toen was daar ineens het Pertamina Mandalika SAG Team… Weg plan! Schoenmakers: ‘Ik geloof nog steeds dat we een zeer sterk pakket hadden met Bo, Yamaha en EAB Racing Team, maar ik begreep het verzoek van hem. Voor hem, en voor de Nederlandse motorsport in het algemeen, besloot ik hem te laten gaan. Maar met pijn in mijn hart…’
Niet in de laatste plaats omdat Ferry ineens rijderloos was op een heel slecht moment, pal voor Kerst. Maar toen was daar weer een telefoontje, opnieuw van een manager, maar dit keer met een hele andere boodschap. 2019-wereldkampioen Supersport Randy Krummenacher wilde maar wat graag gaan rijden voor EAB Racing Team. Krummenacher kende een rampzalig 2020, nadat hij begin juli MV Agusta Reparto Corse verliet vanwege zijn ‘morele en professionele integriteit’. Het gevolg was dat hij als regerend wereldkampioen slechts 300 racemeters maakte met startnummer 1, want na een eveneens rampzalige start op Phillip Island crashte hij al in de eerste bocht…
Krummenacher leek deze winter op weg naar het BSB, waar hij op een Triumph 765 zou gaan racen in het BSB Supersport, in de hoop zo in 2022 terug te kunnen keren naar het WK. Door de coronaproblematiek en de Brexit zag hij daar uiteindelijk vanaf. Zo’n beetje op het zelfde moment als Bendsneyder tekende voor het Pertamina Mandalika SAG Team. Ferry: ‘Het kan verkeren! Zo heb je geen rijder, zo de wereldkampioen Supersport van 2019. Ik ben daar echt heel gelukkig mee en weet zeker dat we er samen iets heel moois van gaan maken.’ Als het allemaal een beetje meezit, rijdt Krummenacher in het laatste weekeinde van april voor het eerst een race op de EAB Racing Team Yamaha. In Assen!
2019-wereldkampioen Supersport Randy Krummenacher.
Harley-Davidson heeft de elektrische motoren op de pagina’s over toekomstige modellen van de site verwijderd. Dat betekent niet dat de projecten zijn geannuleerd. De nieuwe strategie is meer gericht op voorzichtigheid dan op de aankondiging van nieuws.
Dat Harley-Davidson een moeilijke periode van ‘revolutie’ doormaakt is nu bekend. De bestuurswissel – Matthew Levatich werd vervangen door de nieuwe CEO Jochen Zeitz – betekende ook een belangrijke herziening van prioriteiten die Harley-Davidson had aangekondigd. Volgens Zeitz was het noodzaak om ‘de segmentatie van modellen drastisch te verminderen’ om ‘haalbare en realistische doelen’ te bereiken. Na dagen van speculatie was het eerste plan dat ‘afketste’ de Bronx, die van de officiële Harley-website verdween. Hetzelfde lot zou de elektrische plannen nu kunnen overkomen. Dit ondanks de goede cijfers van de LiveWire, die in de USA de bestverkochte elektrische motorfiets is.
Het gespeculeer komt opnieuw op gang en wel door de officiële website. Daar stonden tot voor kort in de sectie ‘Toekomstige Modellen’ ook de elektrische concepten. Een daarvan was de flat-tracker. Betekent dit dat Harley de ontwikkeling van elektrische motoren opgeeft? Niet helemaal: volgens een woordvoerder van Harley wordt het nieuws juist verklaard door de voorzichtigheid die Harley-Davidson betracht als het gaat om toekomstige plannen. ‘Als onderdeel van The Rewire – leest de nota – geeft Harley-Davidson geen commentaar meer op toekomstige producten vóór hun officiële presentatie. Harley-Davidson zet zich in voor de elektrificatie van motoren. Als pioniers zijn we trots op de prestaties van LiveWire tot nu toe, dat de nummer 1 elektrische motorfiets in de Verenigde Staten is geworden. Wij geloven in een mooie toekomst voor elektrische motoren. We zullen binnenkort informatie over deze projecten delen, samen met onze vijfjarige bedrijfsstrategie, The Hardwire, begin 2021’.
Het hoogste motormuseum van Europa op de Timmelsjoch in Oostenrijk, aan de grens met Italië, staat in de brand. In het markante, houten museum worden meer dan 230 klassieke motoren en auto’s geëxposeerd.
Rond 04.40 uur vanmorgen werd de brandweer gealarmeerd dat er rook uit het gebouw kwam. Toen de eerste brandweerlieden ter plaatse kwamen, stond het tussenplafond van het gebouw al in brand. In een interview met de ORF beschreef de commandant van de brandweer van Gurgl hoe het vuur van het ene op het andere moment oplaaide waardoor het gebouw in een mum van tijd in brand vloog.
Ongeveer zes dozijn brandweermannen probeerden met succes te voorkomen dat de brand zich zou uitbreiden naar het aangrenzende restaurant en het dalstation van de Kirchenkar-kabelbaan.
De brandweer boorde vervolgens het sneeuwsysteem aan om de capaciteit van het bluswater te vergroten. Het vuur werd ook geblust met sneeuwblazers. In het motormuseum werden ongeveer 230 klassieke motoren en enkele auto’s tentoongesteld op een oppervlakte van 3.000 vierkante meter.
De Ducati Monster heeft een belangrijke mijlpaal bereikt met de productie van Monster 350.000. De Monster in kwestie: een Monster 1200 S Black on Black. Ducati CEO Claudio Domenicali en de directeur van het Ducati Design Center Andrea Ferraresi hebben de Monster persoonlijk overhandigd aan Sebastien Francois Yves Hervé De Rose.
Bijna 30 jaar nadat Ducati’s Monster in 1993 voor het eerst in productie ging, bereikte het deze week een belangrijke mijlpaal met de levering van het 350.000ste model dat van de Ducati-productielijn rolt. Het ging om een Monster 1200 S Black on Black, die Ducati CEO Claudio Domenicali en de directeur van het Ducati Design Center Andrea Ferraresi persoonlijk aan de eigenaar, de Ducatista Sebastien Francois Yves Hervé De Rose, hebben overhandigd.
De Monster werd gepersonaliseerd met een plaatje met het nummer 350.000. De motor werd aan de eigenaar geleverd met een certificaat van echtheid gesigneerd door Claudio Domenicali en een schets van de Monster gesigneerd door de ontwerper Angelo Amato.
De Monster is het bestverkochte Ducati-model aller tijden. Het is eveneens het langstlopende model in het assortiment. De legende ontstond in 1992 toen Ducati het sterke gevoel had om een Ducati op de weg te zetten met een Superbike-chassis, maar ontdaan van kuipdelen en spullen die niet noodzakelijk waren. Met de lancering van het M900 creëerde Ducati meteen ook een nieuw segment: de sportieve naked.
In de loop van bijna dertig jaar is de Monster veranderd, verbeterd en geëvolueerd, zowel technisch als uiterlijk. Maar nooit is het hoofddoel uit het oog verloren: het is een fun-to-ride motor voor motorrijders van over de hele wereld. Een motor ook die nieuwe generaties motorrijders weet te begeesteren. Op 2 december 2020 presenteerde Ducati de nieuwe generatie Monsters aan het publiek. Deze zullen in april 2021 bij de dealers arriveren.
Je merkt aan alles dat het idee van de BMW International GS Trophy is geland in Nederland. In 2020 maakten wij van dichtbij mee hoe de Trophy, voorheen toch een ver van mijn bed show, alom door Nederlandse BMW-rijders werd omarmd. Waarom? Voor het eerst stond er in Nieuw-Zeeland, waar de 7e Trophy werd gehouden, een Nederlands team aan de start. En dat deed het heel goed, met een vierde plaats in het eindklassement.
We zijn goed een half jaar verder en de achtste Trophy staat alweer in de steigers. Albanië is het land waar het avontuur gaat plaatsvinden. De bestemming werd donderdagavond bekend gemaakt, samen met het inschrijvingsformulier. Laat in de vrijdag, 28 uur na de bekendmaking, is de inschrijving gesloten.
Tachtig BMW-rijders hebben zich ingeschreven, tachtig motorrijders worden tijdens selectiewedstrijden in Nederland gereduceerd tot 20 motorrijders. En die 20 gaan tijdens zware wedstrijden in Wales uitmaken welke drie straks in Albanië onze nationale driekleur gaan verdedigen.
En MotorNL is erbij in 2022, met pen en papier, videocamera’s en drones!
Ook in 2020 was MotorNL aanwezig tijdens de BMW GS Trophy. In Nieuw-Zeeland maakten wij per dag een videoverslag van de prestaties van Team NL.
De regering van Noorwegen werkt hard aan een drastische vermindering van de uitstoot van broeikasgassen met 50 tot 55 procent in het jaar 2030. Dat komt omdat het land in 2050 een emissieloos land wil zijn. Een indrukwekkend doel. 2020 was ook het eerste jaar ooit dat elektrische voertuigen in Noorwegen beter verkochten dan brandstofauto’s. Ze maakten 54 procent van de totale autoverkopen uit.
Overheidsprikkels
Zo’n grote verandering is zeker niet iets wat je van de ene op de andere dag kunt doen. Sterker nog, het is een taak waar Noorwegen al decennialang gestaag aan werkt. Volgens de Noorse EV-autoriteit, Norsk elbilforening, heeft het land tot nu toe een recordniveau bereikt in de verkoop en het gebruik van elektrische auto’s door het gestaag verhogen van de overheidsprikkels voor elektrische voertuigen. Van het verlagen of elimineren van belastingen, tolheffing, parkeren en veerbootkosten (Noorwegen heeft 55.000 eilanden, dus er zijn veel veerboten), zijn er tal van manieren waarop de Noorse regering mensen actief aanmoedigt om elektrische voertuigen te kopen.
Daarentegen zijn de belastingen en heffingen op verbrandingsvoertuigen verhoogd, waardoor het gewoon een rekensommetje dat bepaalt wanneer elektrisch goedkoper wordt dan brandstof. Geef mensen goede economische redenen om over te stappen op elektrische voertuigen en ze zullen die keuze voor zichzelf maken, zegt Noorwegen. Tot nu toe heeft het gewerkt.
Wat voor effect heeft dit op motoren? Tegen 2025 is het huidige plan om de verkoop van alle nieuwe verbrandingsvoertuigen volledig af te schaffen. Vanaf 2022 zullen de publieke middelen alleen nog maar gebruikt worden voor de aankoop van elektrische voertuigen, niet voor voertuigen met een verbrandingsmotor. Vanaf 2023 richt Noorwegen zijn aandacht op elektrische veerboten en stopt het met de aankoop van vergelijkbare verbrandingsvarianten. Ten slotte zal Noorwegen vanaf 2025 alleen nog maar elektrische bussen aanschaffen. Alleen, als dat nodig wordt geacht, kunnen er onder het huidige plan enkele uitzonderingen worden gemaakt voor de hulpdiensten.
Tweedehands
De verkoop van tweedehandsvoertuigen, zowel door dealers als door particulieren, is op het moment van schrijven in Noorwegen nog steeds een groot probleem. Het is niet duidelijk hoe dat in de toekomst zou kunnen veranderen. Met de combinatie van stimuleringsmaatregelen voor elektrische voertuigen op elk niveau lijkt het erop dat de Noorse regering verwacht dat alle brandstofvoertuigen uiteindelijk zullen verdwijnen zodra het meer pijn doet om ze te bezitten en te gebruiken.
‘In Noorwegen belasten we wat we niet willen en bevorderen we wat we willen. De consument heeft op die manier eigenlijk de mogelijkheid om de juiste keuze te maken’, zegt secretaris-generaal Christina Bu van Norsk elbilforening aan de Huffington Post.
Voormalig motorcoureur Jan de Vries is afgelopen donderdag in zijn woonplaats Purmerend op 77-jarige leeftijd overleden. De tweevoudig wereldkampioen in de 50cc overleed aan de gevolgen van een acute hartstilstand.
De Vries veroverde in 1971 en 1973 de wereldtitel in de 50 cc-klasse op een Van Veen Kreidler. 27 keer stond hij op het podium van een grand prix en liefst veertien keer op de hoogste trede.
In 2017 sprak MotorNL-redacteur Ad van de Wiel nog uitgebreid met Nederlands succesvolste motorcoureur. Lees hier het interview (premium).
Vreugde in Zweden in 1973: Jan de Vries is opnieuw wereldkampioen.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
