De Triumph Tiger Sport 660 is een buitenbeentje. Zo is het de enige met een driecilinder in zijn klasse, naast voornamelijk tweecilinders in de vorm van zijn grootste concurrenten; de Yamaha Tracer 700 en Kawasaki Versys 650. En daar houden wij wel van, als er anders wordt gedaan dan normaal. Dus trekken wij een dagje uit om gedurende 660 km met de Triumph Tiger Sport 660 op zoek te gaan naar wat deze relatief eenvoudige motorfiets zo speciaal maakt.

Fotografie: Bert Claes

Triumph heeft een rijke driecilinderhistorie en levert ook momenteel driepitters in alle soorten en maten aan. In de meeste gevallen heeft een moderne driecilinder, zo ook bij Yamaha en MV Agusta, meer dan 100 pk. Maar voor de Triumph Tiger Sport 660 en afgeleide Trident 660 mikten de ingenieurs op minder vermogen. 81 pk uit 660 cc is het resultaat en daarmee komen de motoren rechtstreeks terecht in de lagere middenklasse. Een probeersel of een eenvoudige uitbreiding van het gamma? Nee, er zit wel meer achter, want motoren met dit soort vermogens verpakt in een lichte machine worden steeds populairder. ‘Meer vermogen heb je toch niet nodig’, klinkt het dan al snel. En eigenlijk… zit daar veel waarheid in.

Soepel en brutaal

Dat merken we ook als we beginnen aan onze 660 kilometer lange tocht. De driecilinder loopt soepel en klinkt brutaal. Een onderscheidend geluid dat je oppept om de motor hoger in toeren te laten lopen. Een motor die klaar klinkt om er vol tegenaan te gaan. En toch is de driecilinder geen agressieveling. Hij reageert aangenaam op je gasinpulsen en is uitstekend afgesteld, zowel in de Road-modus als in de zachtere Rain. Gelukkig schijnt de zon de hele dag en hoeven we die laatste stand vandaag niet te gebruiken. Eerder in de week regende het wel en dan is het toch fijn om een Rain-modus op je motor te hebben. Ook al is het in dit geval misschien wat overkill, toch is het voor je gemoed fijn om te weten dat er een soort van extra vangnet is.

Toertest Indian FTR 1200 in de Ardennen

Terug naar onze zonnige 660 kilometer van vandaag, waar onmiddellijk opvalt dat je een wat verkeerd gevoel van snelheid ervaart op de Tiger. Je rijdt namelijk trager dan je denkt. En dat heeft allemaal te maken met het geluid van de driecilinder die hoog in toeren een soort van racegevoel opwekt. Je gaat er daardoor niet extra sportief mee rijden, maar het auditieve genot versterkt wel je snelheidsgevoel. De motor is dus niet megakrachtig en voelt zo ook niet aan, maar hij is wel voldoende vlot in het dagelijkse verkeer. Ondanks zijn 81 pk, biedt hij toch behoorlijk wat sensaties en dat is iets wat veel motorrijders misschien niet verwachten van deze machine. Het is wel duidelijk dat de nadruk werd gelegd op een soepele motorloop, voor alledaags gebruik dus, in plaats van een driftig reagerende heethoofd.

Hoge standaard

De eerste honderd kilometer met de Tiger verlopen vlot en zonder gekke dingen. Zo zit je comfortabel op het fijne zadel, maar heeft je eventuele passagier wel wat minder plaats. Ook de bescherming van het eenvoudig in hoogte instelbare windscherm is goed. Verwacht niet helemaal uit de wind te zitten, want zo groot en breed is het scherm niet, maar voor een rit over mooie binnendoorwegen zoals vandaag lukt het prima. Verscholen onder dat windscherm zit een duidelijk afleesbaar dashboard. Geen onnodige info waar je toch nooit iets mee doet, maar gewoon een halfronde toerenteller, een digitale snelheidsmeter en de gekozen versnelling in het groot eronder. Meer moet het echt niet zijn op een simpele, ‘analoge’ motorfiets als deze.

Dat deze Tiger wat simpeler is dan duurdere Triumphs, merk je wel. Zo zijn andere Triumphs tot in de kleinste details afgewerkt en fijngeslepen, waar je bij deze Tiger Sport 660 ziet dat het eerder een budgetmodel is. Begrijp ons niet verkeerd, want Triumph legt de standaard enorm hoog, dus het is nog steeds een prima afgewerkt product. Maar niet zoals de duurdere machines. En dat is helemaal logisch.

Qua looks hinken we een beetje op twee gedachten. Aan de ene kant ziet hij er leuk, sportief en zelfs wat agressief uit. Aan de andere kant is zijn design niet bijster origineel. Je denkt niet ‘Oh kijk daar, een Triumph’. Het kan evengoed een Japanse motor zijn. Gelukkig is hij naast de saaie grijze kleur ook beschikbaar in blauw en rood.

Test 2022 Harley-Davidson Low Rider ST: sporttoer op zijn Amerikaans

Klein versnellingspookje

We naderen de 400 kilometer en hebben de route zo uitgestippeld dat er zich op dit moment een mooi stuk aan kronkelwegen aanbiedt. Een kolfje naar de klauw van deze tijger, want dit doet hij het liefst. Door zijn lage gewicht van 206 kg houdt hij ervan om van links op rechts en weer op links gegooid te worden. De Triumph stuurt scherp voor een toermotor en laat zich speels bedienen. Laat remmen, diep insturen, snel uit de bocht trekken en vertrouwen op de traction control. En weer opnieuw. Op wat hogere snelheid mis je de stijfheid van een zwaardere motorfiets, maar onrustig of gevaarlijk wordt het nooit. De driecilinder vergeeft ook gemakkelijk je fouten als je bijvoorbeeld in een te hoge versnelling een bocht ingaat. Door het hoge koppel en de goede, soepele trekkracht bij lage toeren wordt alles in een vingerknip weer goedgemaakt.

Op momenten storend is het kleine versnellingspookje. Dat is net een maatje minder groot dan we gewend zijn en vraagt enige precisie om er niet met je voet langs te schampen. Het staat ook heel hoog geplaatst, waardoor je ver naar boven moet doorklikken. En het is niet zo gemakkelijk om die manoeuvre met je hiel uit te voeren. Probeer maar eens, terwijl je dit leest.

We zijn wel te spreken over de fijne, optionele, quickshifter. Die elektronische apparaatjes doen het meestal goed met driecilinders en dat is ook zo in het geval van de Tiger Sport 660. Pijnpunten – van 1 naar 2 en quickshiften bij lage toeren – doorstaat hij goed, maar het verslavendst is het neerschakelen in hoge toeren. Dan hoor je de toef tussengas en zit je mentaal meteen goed om de bocht aan te vallen.

Eitje

Het laatste stuk van de route is in zicht. 660 km is niet niks om op één dag te rijden, al helemaal als er geen enkel stuk snelweg in zit. Toch heeft de Triumph Tiger Sport 660 de test met een dikke voldoende doorstaan. Het enige waar we wat last van krijgen is ons achterwerk, maar dat heb je op vrijwel iedere motorfiets na een volle dag in het zadel. Onze knieën, schouders, polsen en nek voelen alsof er helemaal niets aan de hand is, dus qua comfort zit je prima op de Triumph. Vergeet in dat aspect ook niet het vloeiende motorkarakter en uitgebalanceerde rijwielgedeelte. Het draagt er allemaal toe bij dat lange ritten een eitje zijn voor de Tiger. En dat hadden we niet meteen verwacht. Je zit immers met een instapmodel in het sportieve toersegment, dus het zou ons niet verrast hebben als we veel afgematter over de 660km-finish gereden zouden hebben. Niet dus.