Onderweg ontvingen we zelden zo veel opgestoken duimpjes als tijdens de test met de 2021 Suzuki GSX1300R Hayabusa. Of dat ook kwam omdat gepensioneerd CDA-kopstuk – en bovenal motorrijder pur sang – Wim van de Camp mee deed aan de test? In ieder geval hielp de ex-politicus mee de Hayabusa anno 2021 te duiden. Is deze Suzuki nog wel zo politiek correct… De motie lijkt op voorhand aangenomen!

Politiek incorrect

‘O, nee. Ik heb me er verder niet over uitgesproken. Echt niet!’, stelt Van de Camp resoluut op de vraag wat hij vond van de Kamervragen die in 1999 over de eerste Hayabusa gesteld werden. ‘Als ze met zoiets komen, gericht op een onderwerp dat je aan het hart gaat, kun je je beter stilhouden.’ Van de Camp zat indertijd zelf in de Tweede Kamer toen de komst van de originele Suzuki GSX1300R Hayabusa door de toenmalige minister van Verkeer en Waterstaat aangehaald werd om de motorfiets op de korrel te nemen. PvdA-er Tineke van Netelenbos was namelijk niet alleen van menig dat de bloedsnelle Busa in handen van hufters – haar woorden – levensgevaarlijk zou zijn, maar liet ook het proefballontje op alle motorfietsen die in minder dan vier seconden van nul naar honderd kilometer per uur konden optrekken verboden moesten worden. Niet gek dus dat er nogal wat consternatie was. Suzuki maakte toen slim gebruik van de ontstane media-aandacht. ‘Heb je de advertentie van Suzuki van toen ooit gezien?’, vraagt Van de Camp met een brede glimlach. ‘Ik heb het nog ergens in een plakboek – ik vind hem nog zo goed. “Het wordt pas een beest als je er een … opzet” stond erop. En op de puntjes moest dan hufter staan, verwijzend naar de uitspraak van Van Netelenbos.’ En aangezien ook wij nu weer inhaken op de Hayabusa en de politiek, plukt Suzuki er nog altijd vruchten van. Zoals de verkopen er indertijd van door het dak gingen, kwam ook nu de vraag weer boven; kan deze derde generatie van de Suzuki GSX1300R Hayabusa nog wel? Is dit nog wel oké, nog wel (politiek) correct?

2021 Suzuki Hayabusa leverbaar vanaf 21.999 euro

Eerste horde

Gelukkig maar dat we Van de Camp uitgenodigd hebben en niet zo’n … waar de toenmalig minister van VWS het over had. Al weet uw testredacteur al van de kilometers op weg naar onze geïmproviseerde testlocatie dat de Busa ook zonder hufter een waar beest is. Aanvankelijk hadden we onze zinnen gezet op knallen op een stuk Autobahn– meneer Van de Camp wist direct een ideaal stuk onbegrensd Duits asfalt te noemen. Maar het gedoe om in Covid-tijden Duitsland in en uit te reizen deed ons dichtbij de Duitse grens neerstrijken, zonder die over te steken. De eerste horde van rijden met een Hayabusa is namelijk dat het al snel te hard gaat, zelfs met minder paardenkrachten en meer gewicht dan de vorige Busa. Ga je dat echt meermalen achtereen uitproberen op de openbare weg, dan kom je er snel achter hoeveel aandacht de langgerekte Suzuki trekt. Niet dat het geluid overweldigend is. Niet eens zo zeer. Maar zelfs al blijf je onder de snelheidslimiet; zo hard als het richting die limiet accelereert, krijg je vroeg of laat gedoe. Zodoende hadden we Van de Camp vanuit het westen des lands naar Speedway Venray gelokt en voor we het wisten zat de politiek-pensionado plots op de Hayabusa. ‘Jeetje, wat lijkt mijn Duc opeens klein’, concludeert hij vanuit het zadel van de Suzuki, uitkijkend op de verderop geparkeerde Panigale V2 die hij recent als vervanger van zijn Panigale V4 kocht. Of de beste man bekend is met pittige motoren hoeven we dus niet in twijfel te trekken. Sterker nog, de opmerking dat de motorfiets als entiteit dankzij de GSX1300R Hayabusa eindelijk weer boven de Tesla’s en andere elektrische auto’s in de voedselketen staat, wordt door Van de Camp niet voor kennis aangenomen. ‘Ho, ho. Ik heb dus ook een Harley-Davidson LiveWire. Ik ben sneller bij het stoplicht weg dan een Tesla, hoor!’, meldt Van de Camp met een wel heel trotse blik. Het tijd wordt onze gasttester van vandaag op pad te sturen. Maar uitleg behoeft de beste man ook niet, want weg is-ie.

Op papier

Met het lossen van de koppeling schiet de Hayabusa vooruit, zelfs al doet Van de Camp het duidelijk nog eventjes rustig aan. Terwijl hij aan de GSX1300R went en klanken van de 1340cc vier-in-lijn langs de muren van de Limburgse speedway galmen, nemen wij even de 2021 Suzuki GSX1300R Hayabusa door. Met 190 pk en 150 Nm koppel zijn er zowel in paardenkrachten als newtonmeters vijf stuks uit het blok verdwenen ten opzichte van z’n voorganger. Al merk je daar op dergelijke enorme aantallen natuurlijk sowieso weinig van, in de praktijk mis je het nog minder. Het gaat met genoemde prestaties namelijk enkel om het maximale kunnen, en daarmee is deze derde generatie Hayabusa op papier inderdaad iets minder sterk dan zijn voorganger. Alleen rijden we hier niet op papier, maar een oval waarop normaliter 300 kilometer uur wordt geklokt. En dan ligt de werkelijkheid net even anders. Van net boven stationairtoerental trekt het als een dolle, maar als Van de Camp voor het zoveelste rondje op de Hayabusa langs zoeft, wordt het duidelijk dat wij die 300 kilometer vandaag niet gaan klokken.

De idioterie van de 300 kilometer per uur aan topsnelheid was nooit het probleem, ook niet in 1999. De waanzin van de Hayabusa zat en zit hem nog altijd in de acceleratie. Zeker met de kinderlijke eenvoud van de launch control erbij, legt Suzuki alle verantwoordelijkheid bij de rijder maar dat maakt het wel makkelijker die verslavende versnelling keer op keer te beleven. Geen ingewikkelde procedure, simpelweg starten en dan de startknop opnieuw indrukken en ingedrukt houden. Dat is alles. Vervolgens kun je in drie standen het gas tegen de stuit zetten en de koppeling laten vieren, waarna de wereld plots enorm klein lijkt te worden terwijl de elektronica de acceleratie tot een zo succesvol mogelijk proces afrondt. In minder dan 10 seconden tot over de 200 kilometer per uur is geen probleem en zo eng als het lanceren wellicht lijkt, is het nog veel enger hoe snel die bizarre acceleratie went en gewoon lijkt te worden.

2021 Aprilia RS660 XXL-test

Soepel en comfortabel…

Niet lang daarna heeft Van de Camp het wel gezien en rolt hij weer tot stilstand in de binnenbocht. ‘Wat is dat een partij soepel, waanzinnig’, verkondigt hij terwijl hij zijn helm losmaakt. ‘En je zit ook niet verkeerd en qua windbescherming is-ie ook goed. Echt wel heel comfortabel!’. Een Hayabusa loslaten op een verlaten kombaan en de beste man komt terug met de feedback dat de windbescherming goed is, het blok soepel en je zelfs van comfort kunt spreken – je verzint het niet. Desondanks verbaast het evenmin. Als deze nieuwe Hayabusa ergens goed in is, is het ds manier waarop het verhult snel te zijn. Een tussensprintje gaat dusdanig moeiteloos en zonder inspanning voor mens en machine dat de snelheid je ontgaat. Een toptip is dan ook vooral onder de juiste hoek op de teller te kijken, want het met een tft-schermpje opgepepte kenmerkende dashboard met vier klokken dien je namelijk ietwat weggedoken te bekijken. Anders rijd je ongemerkt te hard, wat je waarschijnlijk toch al wel doet. Maar het mooie is dat het niet opvalt. Van de Camp heeft gelijk als hij het comfort aanhaalt, want daar blinkt de Hayabusa in uit. Dat en de grandioze – maar eveneens onopvallende – zwarte Brembo Stylema-remklauwen, die verrassen ook. Zelfs op hoge snelheden leggen ze met veel vertrouwen aan en doorremmen gaat met veel precisie. Dat zijn de echte uitblinkers van de GSX1300R, niet eens per se dat bizarre koppel of de immense acceleratie. Hoe het snelwegkilometers vreet zonder de rijder te vermoeien, dat valt ook op. En dat de Hayabusa binnen 5.000 kilometer één achterband en ruim 300 liter brandstof verstookt. Ondanks alle moderne elektronica die hun weg naar de nieuwe Busa gevonden hebben, moet je ouderwets een broertje dood hebben aan milieu, wil de GSX1300R je aanspreken. Stereotyperingen moet je eigenlijk hoe dan ook vermijden als je het over de Hayabusa hebt. Als Van de Camp na zijn eerste ontmoeting plots besluit de vragen te willen stellen, krijgt hij een twijfelachtig antwoord op de vraag wie zoiets koopt – wie de Hayabusa zou willen kopen. Mijn antwoord was twijfelachtig omdat ik gaandeweg meer een meer ben gaan twijfelen, zeker na hoeveelheid opgestoken duimpjes en goedkeurende knikjes onderweg. Van de jongens en meiden van de verlengde achterbruggen en rollende burn-outs verwacht je dat, maar opvallend genoeg lijkt juist de gewone man de Hayabusa ook te waarderen. Het is nog steeds een cult-fiets, maar wel een cult-fiets die kan en mag.

2021 Suzuki GSX1300R Hayabusa: de hamvraag

Die dikke kont, dat brede front. Dat langgerekte en het bizarre en toch bruikbare vermogen – het heeft iets. Dat had het in 1999 al en met de tweede generatie in 2008 nog meer, maar anno nu is het niks minder. Welk beeld de maximale cijfertjes ook schetsen, de Hayabusa maakt indruk en doet dat tegelijkertijd met een soort van bescheidenheid. Het is ongemerkt bloedsnel, op een manier dat het haast echt praktisch wordt. Van de afgelegde 900+ testkilometers was een groot deel snelweg, maar ook tussen de file door manoeuvreert het veel gemakkelijker dan het voor je gevoel zou moeten kunnen. Lange bochten zijn met die lange wielbasis logischerwijs het forté van de Busa, al verrast-ie ook in het kortere werk. Al trek je hem niet zomaar mid-bocht op een andere lijn, als je dat van plan zou zijn. Lijnvastheid zal niemand in twijfel trekken. Wat ons bij de hamvraag brengt: Is de Suzuki Hayabusa nog politiek correct anno nu? Wim van de Camp denkt van wel. ‘Met zoiets naar bijvoorbeeld Berlijn, het is hartstikke comfortabel en meer dan vlug genoeg en het is nog persoonlijk vervoer ook!’. Of Van de Camp zich opnieuw wijselijk stilhoudt over de enorme snelheden en brute acceleratie van de Hayabusa, juist omdat het hem aan het hart gaat, zullen we waarschijnlijk nooit weten. Al zal iedereen die ooit de 2021 Suzuki GSX1300R Hayabusa door de versnellingsbak voerde terwijl de snelheidsmeter het amper bij kan houden, dat stilzwijgen best kunnen begrijpen.