Husqvarna wordt verkocht aan KTM, met Chinees geld wordt de oude fabriek aan Lago Varese gekocht en de Italiaanse merknaam Speedy Working Motors nieuw leven in geblazen. Een van de eerste reïncarnatiemodellen is de SWM RS650R, een moderne enduro. Maar kan de RS650R nog wel wat zijn met zo’n doorgefokte stamboom?

Denk maar niet dat de keuze voor een rood frame en rood met wit bodywork, aangevuld met gele racenummervlakken, natte vingerwerk is. Nee, die kleuren zijn historisch correct. Al in 1975 kregen de SWM RS-modellen een dergelijke set plastics mee. Houd er wel rekening mee dat je af en toe uit moet leggen hoe SWM de geschiedenisboeken in ging. Hoe interessant de 650S namelijk ook oogt, de gemiddelde (jonge)man in de straat heeft geen idee waar SWM voor staat en al helemaal niet dat het merk een korte, maar indrukwekkende levensloop gehad heeft. Tussen 1971 en 1984 was het merk met name actief in de trial- en enduromotoren. Deze RS past dus perfect in het gereïncarneerde straatje.

BIJNA TE LEUK
Naast die coole en historisch verantwoorde esthetiek, is de RS650R ook gewoon goed voor elkaar. Overal op de motor vinden we logo’s van gedegen merken. De enkele schijf voor heeft een tweezuigerremklauw van Brembo. In het achterwiel treffen we een bijtbgrage enkelzuigerklauw van dezelfde fabrikant. De goed te doseren hydraulische koppelingsbediening komt vervolgens van de firma Magura. Qua vering is er een gebalanceerde mix gevonden tussen een Sachs-schokbreker achter en een Marzocchi-vork aan de voorzijde.

Kostenbesparing of niet, de vering aan boord van de RS650 is volledig instelbaar, dus daar schort niets aan. Wel is de balans wellicht wat te veel offroad-gericht. Allicht dient een enduro zijn mannetje te staan in het onverhard, maar qua remmen en zeker qua vering is ‘ie goed behoorlijk gericht op offroad, en behoorlijk beperkt onroad. Zo viel op straat al gauw op dat de rem voor wat soft is en de vering achter even zo. Het maakt van drempels iets om te vergeten, maar rotondes als een stukje fun zien idem dito. Het deint simpelweg te veel om hem met vertrouwen de bocht om te smijten. Overigens kun je stellen dat het vooraan wellicht aan doortastendheid ontbreekt bij de remmen, terwijl het aan de achterzijde wellicht iets te veel van het goede is qua remkracht. 

Op zich zorgt het makkelijk te blokkeren achterwiel op zandpaden voor extra controle, maar op straat houdt het gewoon in dat je de achterrem pertinent niet gebruikt. Ter compensatie is dit het moment toch wat lof te spreken over de vering, want waar het op straat allemaal wat zacht en wazig aanvoelt, komt het op het eventuele zandpad uitermate goed uit de verf. Zelfs met gebrekkige offroadervaring, waan je je aan boord van de SWM een ware Dakar-coureur. Het rijwielgedeelte geeft een vrachtlading vertrouwen en zoals de balans van de motor zelf meer neigt naar offroad, neig je er zelf op ten duur ook naar je routes aanpassen. Je gaat op zoek naar zandpaden, of dat nu op een geïmproviseerde toerrit is of zelfs van je werk naar huis. De innerlijke vraag ‘kan ik ergens van de gebaande paden langs deze weg?’ doemt steeds vaker op. Het is bijna te leuk.

UITGEBREID
Maar je kunt natuurlijk niet constant aan het dirttracken slaan, want je moet ook nog wel eens vlug van A naar B. Laat je niet bedotten door de naam, want 650 klinkt nou eenmaal interessanter dan 600. De RS650R heeft toch echt een 600cc vierkleps ééncilinder in het frame hangen, maar desalniettemin komt het vermogen uit op een prima 54 pk en ook het koppel is met 54 Nm echt wel oké. Het geheel op gang brengen vergt gewenning, want makkelijk starten wil ‘ie niet bepaald. Hij start wel, maar het duurt even. De bak is er vervolgens eentje om door een ringetje te halen. En gelukkig maar, want op een dergelijke ééncilinder voelt het alsof je altijd in de verkeerde versnelling rondbanjert. Enkel wanneer het gas erop gaat, krijg je de indruk lekker bezig te zijn, maar bij constant tempo – welke snelheid ook – wil je altijd opschakelen. Het hoort niet op een enduro, maar een versnellingsindicator had dat wellicht verholpen. Overigens is het dashboard nog vrij uitgebreid. Een snelheidsmeter, twee tripmeters en een kilometerteller zijn logisch, maar er is zelfs een klokje – secondeteller incluis, zowaar –  en ook kan het dashboard je hoogst gemeten snelheid en het aantal omwentelingen per minuut tonen.

Niet al het bovengenoemde is even zinvol, maar meer is beter, toch? Meer zicht zou bijvoorbeeld ook tof zijn. De snelheidsmeter gaat namelijk onhandig genoeg geheel schuil achter de remkabel. Iets verder naar achter schuiven op het smalle zadel zou eventueel soelaas bieden, maar de hobbel die moet voorkomen dat je onder acceleratie naar achter schuift, maakt dat toch minder comfortabel dan je zou willen. Diezelfde hobbel had, los van het zicht op de tellerpartij, sowieso wel wat verder naar achter gemogen. Kan gewenning zijn, maar de zit voelde er nogal gedwongen door. Maar ook alleen daardoor, want het stuur is precies breed genoeg en het zadel an sich is niet te hard en niet te zacht.

Een eventuele snelwegrit behoort wat dat betreft prima tot de mogelijkheden. Wat het blokje betreft wellicht wat minder, want bij snelwegsnelheden moet de éénpitter nogal aan de bak. Echt lange stukken voelen dan ook als pure mishandeling voor de RS en als zelfkastijding voor de rijder, want aan windbescherming schort het uiteraard ook flink. Let wel, hij doet het zonder nukken, maar heel fijn is het niet. 

SCHAAMROOD
Maar die snelweg is dan ook meteen de enige plaats waar de RS650R zich niet thuis voelt. Bij snelheden van onder de honderd kilometer per uur komt ‘ie pas echt goed tot z’n recht. In de stad hoef je je dankzij de relatief zachte vering nergens door af te laten schrikken. Drempels, stoepranden, vluchtheuvels, trappetjes: alles kan ‘ie hebben. Dankzij het niet al te brede stuur is door het verkeer navigeren ook een peulenschil. Eenmaal buiten de stad, of het nu op een bospad, zandweg of polderpaadje is, de RS650 weet van wanten.

Motorfietsen die de anno 2016 de term ‘allroad’ meekrijgen bezorgt ‘ie het schaamrood op de kaken. Met een GS of V-Strom overal heen kunnen? Hij lacht ze uit met z’n beschaafde roffel uit de dubbele aluminium dempers. Nee, met een offroad-look-a-like van meer dan tweehonderd kilo leg je het finaal af tegen de 150 kilogrammen zware vederwicht. En oké, hij start wat nukkig en is misschien is ‘ie net wat te veel een offroader, maar met z’n vette looks en de ‘go anywhere’-mogelijkheden tovert de RS650R gewoon keer op keer een glimlach op je smoelwerk.

_{Foto’s: Jacco van de Kuilen}

[justified_image_grid ids=23968,23969,23970,23971,23972,23973,23974,23975,23976,23977,23978,23979,23980,23981,23982,23983,23984,23985,23986,23987,23988,23989,23990,23991]