Dikwijls zit het ‘m in de details. Zo ook bij motorfietsen. Zichtbare designelementen of onzichtbare techniek kunnen van een ‘normale’ motor eerder een speciaal model maken. En als je de leuke weetjes kent, kun je er ook niet meer overheen kijken. Daarbij word je er een geweldig interessant persoon van in het café met je motorvrienden. ‘Zeg, wist je dat…’, aandacht verzekerd. We geven je 10 interessante details op motoren die dit jaar te koop zijn. Zorg wel dat je ze onthoudt, hé.

10 tips: motorrijden met een passagier

Fotografie: Importeurs

Ducati Panigale V4

Ze moeten al enige tijd stevig aan populariteit inboeten, maar superbikes of sportmotoren zijn nog steeds de technologische uithangborden van een merk. Al helemaal als dat merk Ducati is. De nieuwe Panigale V4 zit vol met leuke details en technologie. Van winglets tot onderhuidse top-elektronica, maar het geinigste detail is de voorziening van een extra koelgleufje voor de quickshiftersensor. Die quickshifter krijgt er natuurlijk flink van langs op het circuit, dus zo’n gek idee is het nog niet.

Kawasaki Ninja H2 SX

De Ninja H2 SX is haantjesgedrag op z’n Japans. Opvallend, pijlsnel, vol met de nieuwste snufjes en haarfijn uitgedost met een supercharger. Geen enkel ander merk doet het Kawasaki (voorlopig) na. Zo’n supercharger brengt heel wat extra technologie en onderdelen met zich mee, waaronder koeling. Als je ooit de kans hebt een Ninja H2 SX van dichtbij te bekijken, moet je eens onder zijn neus kijken. Daar zie je dat de linker- en rechterkant verschillend zijn, waarvan de kant met het groene gaasje de koelinlaat is voor de supercharger.

CFMoto 700CL-X Heritage

Als je je rijbewijs correct hebt behaald, weet je de schakelvolgorde van een motorversnellingsbak. 1 naar onder, de rest allemaal naar boven, en neutraal tussen 1 en 2. Toch vond CFMoto het een leuk idee om die volgorde op de 700CL-X Heritage te vermelden. Je moest zou het eens vergeten! Nu nog zo’n typisch bijpassende T-shirt met diezelfde schakelvolgorde aan en iedereen zal weten dat je een motorliefhebber bent.

Moto Guzzi V7

Bij Moto Guzzi zijn ze niet vies van een detailtje meer of minder. Zo zie je het kenmerkende Moto Guzzi-logo – een vliegende arend met uitgespreide vleugels– niet alleen terug in de DRL (Daytime Running Lights) van de V7, maar ook in het dashboard. De uitstulpingen naast het schermpje die aangeven welke richtingaanwijzer aan het branden is, zijn namelijk getekend als de vleugels van de arend. Om alle verwarring te voorkomen, wordt het Moto Guzzi-logo ook afgebeeld centraal in het scherm.

Indian FTR

Start-/stopsystemen en cilinderuitschakeling komen we wel vaker tegen in de automobielsector. Bij motoren worden die technieken minder toegepast, hoewel er uitzonderingen zijn. Indian is er daar één van, want op de FTR wordt bij stilstand de achterste cilinder uitgeschakeld. Dat is niet zozeer om brandstof te besparen, maar wel om warmteontwikkeling tegen te gaan. Als je weer vertrekt, schiet de achterste cilinder weer in werking alsof er nooit iets aan de hand was.

BMW R 18 B

Sind jaar en dag gebruikt Rolls-Royce een power meter in procenten om aan te duiden hoeveel kracht je op dat moment gebruikt. Bij half gas zit je dus op 50%, bij vol gas geeft hij 0% aan. BMW, het moederbedrijf van Rolls-Royce, gebruikt diezelfde ‘power reserve’ op de R18B. Het metertje staat helemaal rechts in het gigantische dashboard en is eerder een gimmick dan echt nuttig. Toch is het leuk om te zien hoeveel reserve je nog over hebt als je eens stevig door accelereert.

Voge 500AC

Richtingaanwijzers; je ziet ze in alle vormen en maten. Vroeger waren het meestal een soort vierkante blokjes met halogeenlampjes erin, maar door de ledtechnologie zijn ze steeds kleiner geworden. Ondertussen heb je volledig ingewerkte richtingaanwijzers, dynamisch lopende exemplaren, en Voge gebruikt holle pinkers op de 500AC. Op die manier heb je een oplichtende letter C (of een omgekeerde C) met een holle ruimte in het midden.

MV Agusta Turismo Veloce 800 SCS

De MV Agusta Turismo Veloce 800 SCS is uitgerust met een Smart Clutch System. Die speciale koppeling doet al het werk voor jou, waardoor je dus niet hoeft te ontkoppelen bij vertrek of tussen het schakelen. Er is wel een koppelingshendel aanwezig, dat je nog altijd kunt gebruiken als je dat wenst. Daardoor is er ook een soort van handrem nodig om de machine te kunnen blokkeren als die stilstaat op een helling. Het antwoord is een extra pedaaltje dat mooi weggewerkt zit aan de rechtervoet boven de achterrem.

Honda CB650R

Op de Honda CB650R zitten naast de ledkoplamp valse koelvinnen die verwijzen naar de tijd waarin koplampen nog zo groot waren dat het omhulsel afgekoeld moest worden. Ondertussen is die koeling niet meer nodig omdat ledlampen nauwelijks warm worden. Maar het ziet er wel cool uit. Extra detail: om beter te passen bij de ronde koplamp zijn de remschijven trouwens niet van het wave-type, maar gewoon rond.

Yamaha NIKEN

De Yamaha NIKEN is een vreemde eend in de motorwereld. Uit technisch oogpunt is het een hoogst interessante machine, boordevol vernieuwende ideeën. Een detail dat maar weinigen weten en waar je altijd naar kijkt, zijn de dubbele vorkpoten vooraan. Je zou kunnen denken dat de Yamaha vier veren heeft, maar dat zijn er eigenlijk maar twee. De dubbele voorvork bestaat namelijk uit de achterste vork die dient als vering, en de voorste die puur een functie heeft voor de rechtuitstabiliteit van het wiel.

Als vader het woord krapuul in de mond nam, ging er een siddering door het gezin Vreuls. Krapuul… Het ergste van het ergste. Moordenaars, verkrachters, kinderlokkers. Het schuim der aarde.

Fotografie: Paul Vreuls

Daarom was de verbazing des te groter toen we erachter kwamen dat zich in de Zuid-Limburgse heuvels een buurtschap bevindt met de naam Crapoel. Wie gaat daar nou wonen? En hoe komt zo’n buurt aan zijn naam? Is hij genoemd naar het krapuul dat zich er terugtrok, boven op de berg, uit het zicht van de goegemeente daar beneden, in Gulpen? Of was het juist de gemeente die alles wat niet deugde naar boven stuurde?

Fiemel: van pimele tot pink – Aparte plaatsnamen

Bij de heemkundevereniging Galopia hebben ze bij monde van Fons Meijs ‘geen flauw idee’ wat er achter de naam zit. Dus gaan we zelf op onderzoek uit – geen straf want het is ongelooflijk lekker rijden hier, tegen die hellinkjes op, met een bochtje links en een bochtje rechts en uitzichten alom. Alleen oppassen dat je niet af en toe een wielrenner meeneemt, een veel voorkomende soort in deze contreien. Vraag is alleen: wáár ligt Crapoel?

In elk geval niet op de Gulperberg, de eerste heuveltop die we beklimmen – via de Gulperbergweg, met stukken tot wel achttien procent vreselijk steil! Eerste wat we tegenkomen, is een net gerestaureerde crucifix, meer dan manshoog en blinkend in de zon. ‘Een zogeheten Missiekruis’, vertelt Fons, ‘dat hier in 1834 is opgericht.’ Het diende ter herinnering aan de Volksmissie die dat jaar in Gulpen had plaatsgevonden, een soort zuiveringsritueel waarbij een hele streek of plaats in een paar weken tijd nog eens goed de oren werden gewassen inzake een voorbeeldig katholiek leven dus: handjes boven de lakens en niet gluren naar de buren.

IJzingwekkend

Daartoe werden predikers van buiten ingevlogen die geen middel schuwden de verzamelde dorpelingen de stuipen op het lijf te jagen. Zo kwam het voor dat tijdens de preek een kruis de kerk werd ingekeild, met daarbij woorden als ‘Vertrap Hem!’ en ‘Wie durft de Verlosser te vertrappen?’ Geen mens natuurlijk. Sterker nog: menigeen kreeg het te kwaad en daarom mochten zulke preken ook niet langer dan een uur duren.

De Gulperberg is vooral bekend om zijn Mariamonument, honderd meter verderop. Fons gaat ons voor en even later staan we aan de voet van een dertien meter hoge zuil, bekroond door een hagelwit beeld van de Maagd Maria. Het staat op een gezegende plek met uitzichten alom, op het dorpje in de diepte, op verre heuvelkammen, op de hellingbossen her en der, op de graften en grubben die het land doorsnijden – schoon, heel schoon. Als we het beeld ronden, klinkt ineens een ingehouden lach. ‘Kijk’, zegt Fons en wijst op een van de vele bijnamen voor de Heilige Maagd: ‘Tegenstandster van Satan’.

Het boek dat hij voor Galopia over het Mariamonument heeft geschreven, leest als het ijzingwekkende relaas van de teloorgang van het rijke roomse leven. Toen het monument in 1935 werd onthuld, trokken tienduizenden in processie de Gulperberg op, begeleid door harmonieën en fanfares, praalwagens en vendelzwaaiers, kerkkoren en klokgelui – een waar volksfeest. Bij de herdenking, in 1958, dat honderd jaar eerder Maria te Lourdes was verschenen, liepen nog steeds duizenden mensen de berg op, echter, nu begeleid door een vliegtuigje dat reclame maakte voor een drankje en, godbetert, nylons!

Krapuul!

Het bleek een eerste teken dat het gedaan was met ’s mensen godvruchtigheid. Andere tekenen volgden snel. Zo ontstond in de buurt van het Mariamonument een attractiepark, met apen en vogels in allerlei soorten. Het laat zich raden waar de mensen vooral op afkwamen. En in 1985, bij het vijftigjarig bestaan van het monument, is sprake van ‘een bedroevend povere respons van de parochies in ons Dekenaat’, met andere woorden, ze hebben geen zin meer om van de Mariaverering een groot feest te maken. Nog erger: in de jaren daarna verandert de omgeving van het monument in een plek van kleine criminaliteit, vandalisme en drugsgebruik. Fons wijst ten overvloede op het offerblok dat voor de zoveelste keer is beschadigd. ‘Krapuul!’, is het eerste waaraan wij denken.

Via de Panoramaweg vervolgen wij onze tocht naar Crapoel. Nogmaals: waanzinnig rijden hier, aan de rand van het gelijknamige Plateau, en daarom begrijp ik niet dat zich geen enkele motormuis laat zien. Behalve die ene dan, een motoragent die we net ook al bij het Mariamonument zagen rondrijden. Zeker niks anders te doen…

Crapoel stelt niet veel voor. Een bocht in de weg waarop wat andere wegen uitkomen, met daaraan een tiental boerderijen, sommige in gebruik als woonhuis, andere nog in bedrijf. Het ligt daar heel idyllisch te zijn, in de vroege voorjaarszon, met tsjilpende mussen in de heg, een citroentje fladderend van bloem naar bloem en stil, heel stil. Op nummer vijf zit een man op een tuinstoel, midden in de huisweide, een slordig geheel van vervallen aanbouwsels en verkommerd geboomte. Hij staart roerloos op het scherm van zijn mobieltje – niet het moment om over de heg te roepen of de naam Crapoel iets te maken heeft met krapuul.

‘Stop!’

Er tegenover, op nummer elf, huist ‘Coaching met Paardenkracht – Herontdek je natuurlijke kracht en wijsheid’ waar we terecht kunnen voor individuele coaching, leiderschapstrainingen, teamcoaching, burn-outtrajecten en meer van dat fraais. Zul je altijd zien: als we afscheid nemen van Maria, ‘Tegenstandster van Satan’, zullen we ons heil ergens anders moeten zoeken. En wie komt daar de hoek om scheuren? Weer die verdomde motoragent. ‘Nog een keer en we draaien de rollen om!’

Als we bijna buiten het gehucht zijn, lopen we toch nog iemand tegen het lijf. Het is Jan Debougnoux van nummer twee, melkveehouder van beroep en hier geboren. Een uiterst verzorgde man, de grijze haren keurig geknipt, met een gesoigneerd snorretje en in blauwe overall. ‘Nee’, zegt hij vriendelijk maar gehaast, ‘met krapuul heeft de naam Crapoel niks te maken. Ik heb me laten vertellen’, en hij wijst naar de overkant van de straat, ‘dat het om die poel daar gaat en de kraaien die er zitten.’ En weg is Jan, waarop we de poel inspecteren, maar kraaien, ho maar, alleen een paartje wilde eenden en wat koeien aan de kant.

Op de weg terug naar Gulpen is het zover. Daar komt hij weer, oom agent, en van de weeromstuit steek ik mijn hand omhoog: ‘Stop!’ Dat laat de motoragent zich geen twee keer zeggen en even later staan we in geanimeerd gesprek. ‘Nee’, lacht Siebren – zijn achternaam geeft hij niet –, ‘ik ben de weg niet kwijt. Ik ben van het Team Motorondersteuning van de Landelijke Eenheid onder leiding van Renze Lolkema. Wij inventariseren de knelpunten langs de route van de Amstel Gold Race die binnenkort wordt verreden.’ Terwijl Siebren praat, doemt in de verte een tweede motoragent op en ineens wordt me alles duidelijk. Het was niet steeds dezelfde agent die we zagen, het hele team heeft deze prachtdag uitgekozen om veldwerk te verrichten.’

Natuurlijk!

Het verhaal eindigt beneden in Gulpen, achter een regenboogforel in het Brouwlokaal van Gulpener. Prima adres en hun UR-Hop IPA smaakt voortreffelijk – lekker biertje. Al lezend blijkt dat Crapoel ook zou kunnen afstammen van het Franse crape wat viezigheid betekent, en poel. Of van het Franse crapaud in de betekenis van pad – een paddenpoel, natuurlijk! Mijn voorkeur gaat echter uit naar de minst geloofwaardige, maar meest exotische uitleg van de naam namelijk dat Crapoel zou teruggaan op die Estse dagloner die ooit boven op het Plateau van Crapoel zijn roes lag uit te slapen. Toen ze hem wakker schudden, kon hij alleen maar krapuul zeggen – Ests voor kater. Heus waar, ik heb het van de honorair consul van Estland in Nederland, Marcel van den Heuvel! Ja, je moet toch ergens in geloven.