Toen de MV Agusta Brutale 1000 RR debuteerde, werd hij aangekondigd als een gedurfde, rauwe en snelle straatmotor. Een echte streetfighter in de zin dat het een superbike was. Maar zonder kuip en zeker niet voor voorzichtige motorrijders.
Binnen bereik
Met een vermogen van 205 pk (153 kW) uit de 998-cc-vier- in-lijn was het enige dat nog gedurfder was dan de Brutale 1000 RR (afgezien van de über-extravagante Brutale 1000 Serie Oro) zijn prijskaartje van € 35.000,-. Daarmee lag de MV Agusta Brutale 1000 RR voor veel rijders buiten bereik. Nu hoopt het Italiaanse merk zijn basis te verbreden met een ‘betaalbaarder’ model. Let wel, we hebben nog steeds niet het woord goedkoop gebruikt om deze nieuwe machine te beschrijven. De Europese prijs is vastgesteld op rond de €21.000,- zonder nationale belastingen. Maar het prijskaartje is niet het enige dat verandert met deze nieuwe versie.
Dagelijks gebruik
De belangrijkste focus voor de MV Agusta Brutale 1000 RS is niet alleen om een ‘prijslokker’ te zijn, maar de motorfiets is ook meer geschikt voor de motorrijder die dagelijks van zijn eigendom wil genieten met het nodige comfort. Daarom is het zadel zachter en zijn de clip-ons verhoogd. De elektronische Öhlins-vering is verdwenen en in plaats daarvan zijn er volledig instelbare units van Marzocchi (voorvorken) en Sachs (achterschokdemper) gemonteerd.
De Euro5-conforme motorfiets heeft ook een 5,5″ tft-kleurendashboard, een Continental MK100 ABS-pakket voor in de bochten, evenals een IMU voor de wheelie- en tractiecontrole. De MV Agusta Brutale 1000 RS als geheel zal zeker een aantal motorrijders aan het twijfelen brengen, die ook naar de Ducati Streetfighter V4 S zouden kijken.
We zijn natuurlijk nog helemal in F1-sferen sinds de overwinning van Max Verstappen. Maar Max had illustere voorgangers, coureurs die je misschien allang bent vergeten. Een van die coureurs was wereldkampioen Nigel Mansell. Behalve dat was hij ook goed voor 31 overwinningen. Zijn zoon Greg heeft om zijn vader te eren een kleine serie aangepaste BMW R18’s gebouwd. Laten we eens kijken hoe deze ‘Groot Brittannië-special’ eruit ziet!
The Lion: de motorfiets die Mansell eer aandoet
De motorfiets heet The Lion, en is ontworpen en gebouwd in The Ramp, Jersey. Het is een naam die het karakter en het temperament op het circuit van Nigel Mansell in die tijd definieert en in sommige opzichten ook benoemt. De coureur stond bekend om zijn agressieve rijstijl. Voor hem bestond er niet zoiets als de tweede plaats. Het was alles of niets. Il Leone – de leeuw – Het was ook de bijnaam die hij kreeg toen hij voor Ferrari racete.
Maar goed, terug naar de motorfiets, die is gebouwd door zijn zoon Greg samen met customizer Steve Burt. De bedieningselementen en de zithouding zijn herzien, maar het blok en de elektronica bleven ongemoeid om de special veilig en betrouwbaar te houden.
Greg legt uit: ‘Net als een oude F1-auto heeft onze R18 een sequentiële versnellingsbak en een pedaalkoppeling. Dit is een uitdaging voor de hersenen. In het begin voel je je geïntimideerd en ongetwijfeld een beetje bang, maar als de motor eenmaal op toeren is, schiet hij vooruit met een enorme grip, kracht en prestaties. Net als de ‘toe-tapper’ van een raceauto, geeft dat je het gevoel van meer controle en plezier. Een mooi cadeau voor het wereldkampioenschap dat Mansell 30 jaar geleden op zijn naam schreef. De prijs? Ongeveer 58.100 euro per stuk, allemaal genummerd.
Triumph heeft enkele foto’s vrijgegeven van de 2022 Tiger 1200. Het model staat gepland voor 2022 en is naar eigen zeggen lichter en krachtiger dan het vorige model.
De nieuwe Tiger 1200 heeft de laatste tests ondergaan en Triumph claimt dat zijn grootste en zwaarste kat nu aanzienlijk lichter is dan de concurrentie. Dat zou wel eens een doorbraak kunnen zijn voor een motorfiets die tot nu toe altijd aan de zware kant van het ADV-spectrum heeft gezeten.
Triumph claimt dat de nieuwe Tiger 1200 een krachtig 3-cilinder blok zal combineren met een nieuw chassis dat toonaangevende wendbaarheid, controle en rijeigenschappen zal hebben. Wij kijken ernaar uit om deze beweringen te testen.
Eerste test: 2021 BMW R 18 B. De familie van de BMW R 18 krijgt uitbreiding met maar liefst twee gezinsleden. De ene heet B, wat staat voor Bagger, en de andere Transcontinental. Het zijn typische motorfietsen naar Amerikaanse eisen, normen en waarden. Zo zijn ze groot en bombastisch, rijkelijk voorzien van chrome en afgewerkt tot in het kleinste detail. Harley-Davidson bouwt een concurrent voor de BMW GS? Dan bouwt BMW een concurrent voor de Road Glide en Street Glide. En ze vochten nog lang en gelukkig.
Het gaat plots wel heel hard met het nog jonge R 18-label. De originele staat nog maar een goed jaar bij de dealers, en binnenkort staan er daar al vier van die heritage bikes te pronken. Custom bikes, cruisers, grand tourers, noem het segment zoals je wil. Het komt erop neer dat de motoren zo Amerikaans zijn als wat. En dat steekt BMW ook niet onder stoelen of banken. Alles aan de officiële persfoto’s en marketing van de Bagger en Transcontinental ademt Amerika. Toch is BMW fier om de machines rijkelijk te voorzien van ‘Berlin built’-badges. Dat allitereert niet alleen lekker, het toont ook de trots van het BMW-team voor hun thuisland.
Testlocatie
Frankfurt
Testomstandigheden
Perfect
Temperatuur
25 graden
Testkilometers
132
Bijzonderheden
Denk jij bij Frankfurt aan een streek met bochtige wegen? Ik niet. Maar zet je gedachten af van het stedelijke imago en ontdek een prachtige regio niet ver van thuis.
Waarom rijden we de 2021 BMW R 18 B?
Nieuwe leden in de R 18-familie, en ze zijn Amerikaanser dan ooit. Helaas konden we enkel met de B(agger) rijden, en dus niet met de Transcontinental. In basis zijn het wel dezelfde machines.
Niet veel soeps
Frankfurt dus. Niet meteen de meest sexy Duitse stad, maar ook een beetje onbekend. Meestal rijden we er gewoon voorbij op weg naar skioorden en besluipt je bij het passeren van de gigantische luchthaven een gevoel van ‘grootstedelijk’ en ‘industrie’. Je verwacht dus dat motorrijden hier ook weinig soeps zal zijn. We konden ons niet méér vergissen, want slechts een klein stukje buiten de stad beginnen wegen te kronkelen en in hoogte te variëren.Vergeet ook de drukte van de stad. Het is er rustig, met weidse uitzichten en het gevoel dat je ergens in de Eifel of het Zwarte Woud aan het rijden bent.
We zijn hier natuurlijk niet om de toerist uit te hangen (slechts gedeeltelijk…), maar wel om de R 18 B grondig te testen. De Transcontinental was wel statisch aanwezig, maar we mochten er nog niet mee rijden. Alle focus op de Bagger dus. Die deelt het mega 1800cc-blok met zijn familieleden. Het is de grootste boxer die BMW ooit gebouwd heeft en met 158 Nm ook de krachtigste. Die kracht straalt er ook vanaf, met aan weerszijden uitstulpsels om U tegen te zeggen. Uitstulpsels van ieder 900 cc…
Power reserve
De basis – motorblok en chassis – worden dus uitgewisseld met de andere R 18-modellen, maar de vering en geometrie van de Bagger (en Transcontinental) zijn anders. Zo staat de Bagger wat hoger op zijn poten en is hij afgesteld om er actiever mee te rijden dan de R 18 (Classic). Voor het verdere ‘aankleden’ van de machine heeft BMW alles uit de kast gehaald. Het is om te beginnen duidelijk een Bagger, met een grote en hoge kopkuip, een laag zadel en twee zijkoffers die de vorm van het design volgen. In die kopkuip begint het evenwicht tussen de klassieke stijl met moderne toetsen, zoals volledige led-verlichting, een sensor voor de optionele adaptieve cruisecontrol en een combinatie van vier ronde, analoge tellers met daaronder een joekel van een tft-scherm. Too much? Nee hoor, het past perfect op de R 18 B. De leukste van die vier tellers is de meest rechtse, de ‘Power reserve’. Die hebben ze bij BMW Motorrad geleend van concerngenoot Rolls-Royce. Telkens wanneer je gas geeft, zie je de naald zakken op een halfronde schaal van 100 procent. Uiteraard een gimmick, maar wel een grappige. Verder is de afwerking en bouwkwaliteit van een uitzonderlijk hoog niveau. Alles zit moervast en er is geen enkel loszittend kabeltje te zien. Van de opengewerkte cardanas tot de stevige zijkoffers, de prachtige wielen tot de ontelbare details. Het is een machine die tijd vraagt om hem heel nauwkeurig te bekijken. Zelfs al ben je geen fan van de stijl, dan wel van hoe die in elkaar zit.
Net geen 400 kg
Stap op de machine en je voelt meteen dat je een serieus gewicht tussen je benen hebt. 398 kg rijklaar om precies te zijn. Het stuur is breed zonder je armen in een onnatuurlijk wijde positie te spreiden, de benzinetank is met 24 liter plat en groot. Om iets van grond onder je te zien, moet je al flink opzij hangen naast de boxertwin. Doe dat trouwens niet als je de R 18 B start, want door de felle zijwaartse trilling die dat teweegbrengt, zou je zomaar van je motor kunnen vallen. Het gewicht is hoog, maar ligt wel laag, waardoor je tot een punt behoorlijk kunt manoeuvreren op lage snelheid. Maar ga niet over dat evenwichtspunt, want je moet onnoemelijk veel beenkracht hebben om de Bagger recht te houden. Moet je een stukje achteruit? Verspil dan geen energie en schakel de optionele achteruitversnelling in. Dat doe je door handmatig een hendeltje om te zetten en op de startknop te duwen. Die knop stuurt een klein elektromotortje aan waardoor de zware R 18 B achteruit rolt.
Eenmaal gestart, merk je snel dat je op een moderne BMW zit. De knoppen aan het stuur en de menustructuur van het tft-scherm kennen we van andere modellen. Aan de drie mogelijke rijmodi heeft BMW een eigen twist gegeven. In plaats van Rain, Road en Dynamic, is het hier Rain, Roll en Rock. Verder wordt de veervoorspanning automatisch en dus elektronisch ingesteld op je gewicht, wat we kennen van bijvoorbeeld de GS.
Als je dan gaat rijden, krijg je onmiddellijk een ‘king of the road’-gevoel. De boxer brult er met een zware stem op los, en door de relaxte zitpositie met je armen licht uit elkaar heb je zoiets van: ‘Laat de dag maar op me afkomen. Ik ben er helemaal klaar voor.’ Al helemaal als je je favoriete rock-tunes door het geluidssysteem laat knallen. Dat werd gemaakt in samenwerking met de specialisten van het Britse Marshall en oh, wat hebben ze dat goed gedaan. Het klinkt niet alleen goed – zelfs op het hoogste geluidsniveau kraakt er niets – maar je voelt als het ware de zware bassen in je lichaam trillen.
Helaas evolueert die fiere rechtophouding al snel naar een meer ingekrompen, hoofd-naar-omlaag-pose. De wind komt namelijk recht op je gezicht en dat is met een open helm erg onaangenaam. Jammer eigenlijk, want door de lage zitpositie verwacht je niet te veel last van turbulenties te hebben. We zijn dan weer wel zeer te spreken over het zadel. Dat biedt opmerkelijk veel steun en je houdt het er makkelijk een hele dag in uit. De fijn afgestelde elektronische vering is hier ook deels verantwoordelijk voor. Comfortabel cruisen, zoals het hoort.
Affirmatieve klik
Als de bochtige stukken beginnen, gaan we op zoek naar meer rijdynamiek, wat je van een Bagger mag verwachten. Op sommige punten scoort de R 18 B heel goed, op andere wat minder. Laten we beginnen met die eerste. De remmen presteren fantastisch. Zeker omdat je weet dat er zomaar eventjes 480 kg (inclusief rijder) afgestopt moet worden met twee remschijven vooraan én een dunne voorband. Als dat nog niet genoeg is, kun je altijd de achterrem aanspreken. Maar we hebben dat zelden moeten doen. We beginnen ook niet voor niets met eerst de remmen op te sommen, want als die goed zijn, krijg je meer vertrouwen in de machine en durf je al wat harder te pushen. Door het lage gewicht van de boxer is het ook makkelijk de R 18 B in een bocht te leggen. Hij loopt niet wijd uit zoals wel meer gebeurt met dit type zware motorfietsen, maar blijft betrekkelijk mooi op zijn rijlijn… tot je voetsteunen tegen de grond schuren. Het is inherent aan dit soort motorfietsen en het stoort zelden omdat je weet dat je geen MotoGP-leunhoeken uit je hoed moet toveren. Ook het overhellen van de ene op de andere zijde in een S-bocht gaat meer dan prima op de grote Bagger. Het is typisch voor een boxer, maar toch verwacht je het niet op een slagschip als de R 18 B. Daarbij schakelt de versnellingsbak soepel en behoorlijk licht voor zo’n dik 1800cc-blok. Dus geen gestamp en geklak, maar eerder een affirmatieve klik.
Paardenkoets
Geraak je eenmaal in de flow als je wat op tempo aan het rijden bent, mis je toch wat kracht van de boxer. Dat klinkt bijna ridicuul met 158 Nm onder je rechterpols, maar alles hangt natuurlijk samen met het gewicht. Als het dan bergop gaat, mag de BMW nog meer ‘oomph’ hebben. En dan stel je jezelf de vraag – tijdens dat sportieve rijden – of dit wel is waar je de R 18 B voor wilt gebruiken. Hij kan het ergens wel, maar je voelt toch dat het niet juist is. Je gaat in een paardenkoets door een historische binnenstad ook niet vragen aan de koetsier om wat sneller te gaan. Het past niet en het hoort ook niet. De BMW is net zo. Je kunt ermee pushen, maar dat ligt niet in zijn comfortzone. Hij daagt je ook niet uit om dat te doen. En dat is een hele belangrijke. De R 18 B pretendeert geen sportieve motor te zijn. Hij is net gemaakt om zo comfortabel en stijlvol mogelijk van A naar B te cruisen.
Conclusie 2021 BMW R 18 B
De BMW R 18 B is een welkome aanvulling in de R 18-familie. Hij ademt een andere sfeer uit dan het standaardmodel en de Classic, met duidelijke pijlen gericht op de Amerikaanse markt. En dus automatisch ook op Amerikaanse motormerken als Harley-Davidson en Indian. BMW wil de strijd maar al te graag aangaan en ze bieden met hun boxermotorblok een unieke feature ten opzichte van de V-twins van de Amerikanen. Of je dat mooi vindt of niet, is iets heel persoonlijk, maar qua rijdynamiek voegt het zeker iets toe. De R 18 B is niet gemaakt om bergwegen in een recordtempo mee af te jakkeren. De machine is er te zwaar en lomp voor, en dat zijn dan weer ideale ingrediënten om kilometers af te malen op… American highways?
Pluspunten 2021 BMW R 18 B
Afwerking, moderne tech, zadel
Minpunten 2021 BMW R 18 B
Windbescherming, mist wat power, gewicht
R 18 Transcontinental
Met de BMW R 18 Transcontinental konden we helaas niet rijden. De Transcontinental – waarom niet afgekort tot T, maar dit terzijde – was statisch aanwezig in Frankfurt. Kort door de bocht is de T een luxeversie van de B. Die heeft een hoger windscherm, extra flaps aan de zijkant voor meer of minder windgeleiding, windbescherming voor de benen, platte voetsteunen, een ander en hoger zadel met passagierszadel, een grote topkoffer inclusief rugkussen voor de passagier, standaard zadelverwarming en extra mistlichten. Een hele boterham die € 32.950,- kost (€ 28.300,- in België) en dat is slechts 1.000 euro meer dan de Bagger. Een opmerkelijk klein prijsverschil voor zoveel extra’s. Dat zijn we niet zo gewoon van BMW.
Oostenrijk heeft de boetes voor snelheidsovertredingen drastisch verhoogd, zelfs meer dan verdubbeld.
Vanaf september 2021 is de boete verschuldigd voor een snelheidsovertreding van 30 km/u verhoogd naar 150 euro, dat was 70 euro. Wie buiten de bebouwde kom 50 km/u of binnen de bebouwde kom 40 km/u te hard rijdt, betaalt voortaan 300 in plaats van 150 euro.
Wie betrapt wordt op nog harder rijden, moet tot 5.000 euro betalen, afhankelijk van de snelheid en de ernst van de overtreding (bijvoorbeeld bij herhaling). Voorheen was het maximum 2.180 euro.
De limieten die leiden tot het verlies van het rijbewijs zijn ook verlaagd met 10 km/u. In de toekomst zul je je rijbewijs al kwijtraken voor ten minste vier weken wanneer je de maximumsnelheid van 40 km/u in stedelijke gebieden of 50 km/u in gebieden buiten de stad overschrijdt.
In beslagname ook mogelijk
Iedereen van wie kan worden aangetoond dat hij of zij illegaal heeft geracet, moet zijn rijbewijs voor ten minste zes maanden inleveren. Worden daar nog andere factoren aan toegevoegd, zoals ‘gevaarlijke omstandigheden’, rijden zonder rijbewijs of bij herhaling, dan kan het voertuig in beslag worden genomen. Deze maatregel zal pas aan het eind van het jaar worden ingevoerd.
Een nieuwe teaser video toont meer van de gloednieuwe sportievere versie van de Britse driecilinder. De 2022 Triumph Speed Triple 1200RR heeft een halve kuip, neo retro-lijnen en belooft de hoogste prestaties ooit.
De nieuwe Triumph Speed Triple 1200RR, die half augustus al werd aangekondigd met een korte maar duidelijke videoboodschap, is nu te zien in een tweede teaservideo hieronder.
De volledig nieuwe 1200RR is gebouwd op basis van de onlangs gelanceerde Speed Triple 1200RS (zie onze test hier) en wordt door Triumph aangekondigd als “de meest verfijnde, stijlvolle en krachtige Speed Triple ooit”.
De onlangs vrijgegeven video geeft een betere kijk op de lijnen van de motorfiets in een driekwart-view van voren, waarbij de compacte, laaggeplaatste halve kuip, de ronde koplamp met DRL en de slanke RS-stijl staart te zien zijn. Het idee is om een sportmotor te creëren met een niet-extreme, bijna klassieke uitstraling die past in de traditie van de Speed Triple.
De zitpositie lijkt intiemer, dus je zou een lager stuur verwachten dan op de RS. De vorige video toonde de elektronische afstelling van de semi-actieve Ohlins-voorvork, die moet worden geëvenaard door een gelijkaardige afstelling van de achterste monoshock, terwijl het remsysteem moet steunen op kwaliteitsvolle Brembo-componenten: de RS is uitgerust met 320 schijven en Stylema monobloc radiale remklauwen.
De 45 seconden durende video geeft geen andere informatie dan “de geest” van deze op de weg rijdende sportwagen. Wat we wel weten, is dat de 1.160 cc driecilinder lijnmotor 180 pk levert bij 10.750 tpm en een maximumkoppel van 125 Nm bij 9.000 tpm.
De uitlaatpijp die in de video te zien is, lijkt niet te verschillen van die van de RS, dus het is moeilijk te zeggen of de prestaties naar boven toe zullen verbeteren. Hetzelfde geldt voor het gewicht, dat voor de 1200RS wordt aangegeven op 198 kg in rijklare toestand en volle tank.
De officiële presentatie is gepland voor dinsdag 14 september om 13.00 uur, Motor.NL houdt je op de hoogte…
Als een vlijmscherp mes scheer je over het asfalt met de nieuwe KTM 450 SMR 2022. Of je nu als eerste de zwart-wit geblokte vlag wilt zien of graag nog wat seconden van een rondetijd wilt afsnoepen, deze motor is sowieso de beste keuze… Als je ‘m tenminste aankunt.
De KTM 450 SMR voor 2022 is de ultieme krachtpatser van KTM en zal de Supermoto-wereld flink door elkaar schudden. Het 2022-model legt de lat een stuk hoger op het gebied van stuureigenschappen en vermogen. Daarbij is de 450 SMR nog beter afgestemd op de KTM-racefamilie, te danken aan het speciale oranje frame, blauwe zadel en de racegraphics.
Het 450-blok is gemaakt voor winnaars en dat laten verschillende KTM-rijders in heel wat moto- en supercrosskampioenschappen zien. In de SMR is deze eencilinder aangepast en geoptimaliseerd voor Supermoto-gebruik. De motor weegt slechts 27 kilo en weet indruk te maken door indrukwekkende prestaties, zoals een hoog koppel en een maximale 63 pk. Daarbij kan de vermogenscurve optimaal benut worden door de vijf-versnellingsbak van Pankl Racing Systems die over een sensor beschikt waarmee specifieke motorinstellingen voor elke versnelling mogelijk zijn. Dankzij de 44mm Keihin-gasklep kun je erop rekenen dat het krachtige motorblok van de KTM 450 SMR altijd uiterst nauwkeurig reageert op jouw invoer.
Het ongeëvenaarde stuurkarakter is te danken aan het speciale frame van chroommolybdeen staal en dat met uiterste precisie door een robotlasser is gelast. Het frame kenmerkt zich door een perfecte balans tussen torsiestijfheid en flexibiliteit. De CNC-gefreesde kroonplaat met een offset van 16 mm, plus het op drie manieren aanpasbare stuur, zorgen voor een natuurlijke ervaring en zetten al je zintuigen op scherp.
Bij Supermoto draait het erom de minimale grip van je motorfiets op te zoeken zonder de controle te verliezen. Om deze sensationele ervaring nog meer kracht bij te zetten, rust KTM de 450 SMR van 2022 uit met een waslijst aan eersteklas kwaliteitsproducten. Zo zorgt de WP Suspension XACT-technologie voor een perfecte balans tussen grip en glijden, terwijl de natuurwetten zich laten gelden op de lichtgewicht Supermoto 16.5/17 ALPINA-spaakwielen en Bridgestone-slicks. De radiaal gemonteerde Brembo-vierzuigerremklauw is van uitzonderlijke klasse en werkt samen met de 310 mm grote remschijf aan de voorzijde, terwijl achter een 220 mm grote schijf garant staat voor ultieme remprestaties.
De KTM 450 SMR voor 2022 beschikt over een frame in race-oranje, om de verwantschap met de racewinnende machines van de Red Bull KTM Factory Racing te onderstrepen. Het vernieuwde frame past perfect bij de nieuwe blauwe zadelhoes en de frisse kleuren in de graphics, wat de hechte band met de KTM-racefamilie verder benadrukt.
2022 KTM 450 SMR – belangrijkste kenmerken
Ultralicht frame van chroommolybdeen staal met nieuwe afwerking in race-oranje
Vernieuwde uitstraling met racegraphics en blauw factory-zadel
Geavanceerde viertaktmotor met een cilinderinhoud van 450 cc en een gewicht van 27 kilo die 63 pk levert
48 mm WP Suspension XACT AER-voorvork en XACT-achterschokdemper
Versnellingsbak met vijf versnellingen van Pankl Racing Systems en anti-hopkoppeling van SUTER
Radiaal gemonteerde Brembo-vierzuigerremklauw met 310 mm grote zwevende remschijf voor en 220 mm grote schijf achter
Lichtgewicht Supermoto 16.5/17 ALPINA-velgen en Bridgestone-slickbanden
De KTM 450 SMR voor 2022 is vanaf september 2021 via erkende KTM-dealers verkrijgbaar. Ga voor meer informatie naar ktm.com.
De Kawasaki Z650 is al jaren de populairste naked in zijn segment. Om dit succes voort te zetten presenteert Kawasaki voor 2022 drie nieuwe kleurstellingen. Aan de basis van het succes van de Z650 staan zijn handling en veelzijdige motorblok.
Door gebruik te maken van een licht Trellis buizenframe en een korte wielbasis heeft de Z650 een fenomenale handling. De 650cc parallel twin krachtbron staat niet alleen garant voor een koppelrijk karakter, maar ook voor een zeer laag verbruik en een krachtig inlaatgeluid.
De Z650 is standaard uitgerust met een full colour TFT-display. Dit display heeft o.a. een Bluetooth smartphone verbinding, versnellingsindicator, schakelindicator, brandstofmeter en ECO-indicator. Samen met het kenmerkende Sugomi design en de volledige ledverlichting maakt dit van de Z650 de meest complete motor in zijn klasse.
Vanaf eind oktober staat de Kawasaki Z650 2022 al bij de Kawasaki dealer in de volgende nieuwe kleuren:
Metallic Spark Black/Metallic Flat Spark Black
Candy Lime Green/Metallic Spark Black
Pearl Robotic White/Metallic Matte Graphene Steel Gray
Evenals voorgaande jaren zal voor 2022 ook de Edition kits weer beschikbaar zijn:
Sport Edition kit
Smoked windscherm, Tankpad, Buddyseat cover
Performance Edition kit:
Titanium Akrapovič uitlaatsysteem, Smoked windscherm, Tankpad, Buddyseat cover in kleur
Voor houders van het A2 rijbewijs is het mogelijk om de Kawasaki Z650 2022 te rijden als 35kW uitvoering. Kijk voor meer informatie of een dealer bij u in de buurt op www.kawasaki.nl. Prijzen worden later dit jaar bekend gemaakt.
Iedereen in het WorldSBK en de MotoGP heeft het altijd maar over Garrett Gerloff, zelfs nu hij het iets lastiger heeft in het Superbike, maar wie is deze Amerikaan eigenlijk? Om het antwoord op deze vraag te krijgen, reed Asse Klein speciaal naar Most voor een bijzonder gesprek met een bijzondere man.
Garrett Gerloff , hoe is het racen allemaal begonnen?
‘Mijn vader was een motorcrosser. Toen ik twee of drie jaar was, ging ik al mee naar de circuits. Ik zag dat er ook kleine motoren voor kinderen waren. Ik heb mijn vader lang gesmeekt om er één voor mij te kopen. Op mijn vierde verjaardag kreeg ik een Yamaha PW50. Ik heb toen jaren gecrosst. Dat was gewoon voor het plezier zonder wedstrijden.’
Hoe ben je in de wegrace verzeild geraakt?
‘Ik begon steeds meer geïnteresseerd te raken in racecompetities. Ik zag een potentiële motorcrosscarrière voor mij. We verhuisden van Texas naar Alabama, dicht bij het racecircuit Barber Motorsports Park. Mijn vader had door de motorcross rugproblemen en zocht naar een andere vorm van motorsport. Zo is hij samen met mijn twee jaar jongere broertje Grayson met wegrace begonnen. Ik wilde dat eerst niet en bleef crossen.’
Profiel Garrett Gerloff
Geboren
1 augustus 1995 (26 jaar)
Geboorteplaats
Spring (USA)
Team
GRT Yamaha WorldSBK Team
Titels
2016 en 2017 Amerikaans Supersport-kampioen
WK Superbike-debuut
Philip Island (februari 2020)
Eerste WK Superbike-podium
Catalunya (september 2020)
Een uitzinnige Gerloff na zijn eerste WK Superbike-podium in Catalunya (2020).
Waarom?
‘Ik vond het zand en het springen gaaf. Ik dacht toen ook dat deze sport cooler was. Mijn vader en broertje waren een keer met een wegracer aan het trainen op een parkeerterrein. Toen heb ik het ook geprobeerd en vond het gelijk leuk om te doen. Vanaf dat moment ben ik ook gaan wegracen. Dat was rond 2006, ik was toen zo’n elf jaar oud.’
Had je talent?
‘Hahaha, nee, ik was in het begin niet heel goed. Ik had in mijn eerste jaar met de minibike geen podium. Ik kwam er zelfs niet in de buurt. Daarna ging ik samen met mijn broer racen in de 125cc. Ik weet nog dat ik eenentwintigste werd in mijn eerste race. In Amerika zijn de afstanden heel groot. Mijn moeder reed soms wel veertig uur met een Texastruck met aanhanger om ons van circuit naar circuit te brengen, terwijl mijn vader overuren maakte om het geld te verdienen. Ik had niet echt progressie tot 2009. In die periode stopte mijn broer. Het werd financieel lastig als we allebei door zouden gaan. Mijn broertje vond racen leuk, maar had niet de drang om te presteren. Hij offerde zich als het ware op, zodat ik kon blijven racen. Ik ben hem daar dankbaar voor en heb veel respect voor hem. Hij doet het ook erg goed, want hij is nu 24 jaar en algemeen manager van een autobedrijf met vijftig man personeel.’
Op welk moment begon je te denken dat je professioneel coureur kon worden?
‘Rond 2010. Tweetakten hadden geen toekomst en daarom begon ik met veertien jaar te racen met 600’s. Ik won een nationaal kampioenschap in mijn eerste jaar. Daarna wilde Yamaha mij ondersteunen en vanaf dat moment begon ik erin te geloven dat, wanneer ik zou blijven scoren, het haalbaar zou kunnen zijn. Ik was net zestien toen ik in 2011 mijn eerste professionele race direct won. Dat was een belangrijk moment, want alle grote teams uit Amerika waren daarbij.’
Keek je toen al naar de WK Superbike en MotoGP?
‘Jazeker, maar ik zag mijzelf daar toen nog niet rijden. Het was realistischer om me te focussen op Amerika. Ik heb ook drie mindere seizoenen gehad. In 2012 brak ik mijn bovenbeen en was lang uitgeschakeld. Ik was jong en met zestien jaar al professioneel coureur. Ik had nog nooit wat gebroken. Ik was veel aan het nadenken en had moeite om mijn zelfvertrouwen weer terug te winnen. ‘
Hoe heb je die omslag kunnen realiseren?
‘In 2015 ging ik MotoAmerica Supersport rijden. Het eerste jaar was nog niet perfect, maar de twee jaar daarna werd ik kampioen. In die periode heb ik geleerd dat mentaal goed zijn net zo belangrijk is als lichamelijk goed zijn. Ik veranderde mijn mindset, ging er veel over lezen en dingen doen wat mij vertrouwen gaf.’
Daarna heb je twee jaar MotoAmerica Superbike gereden, waarin je vijfde en derde in het klassement werd. Voor 2020 was je de grote kanshebber voor de titel, maar ging je toch al naar het WK Superbike. Waarom?
‘Toen ik nog Supersport reed, wilde ik graag naar de GP in de Moto2. Ik wilde zien of ik het kon. Er kwam geen kans en ik was ook enthousiast om naar de Superbike te gaan. Het eerste jaar was lastig. In 2019 begon ik races te winnen, maar maakte ook foutjes, waardoor ik geen kampioen kon worden. Ik denk wel dat ik mij dat jaar goed heb laten zien. Ik wilde kijken of er een kans was om naar het WK Superbike te gaan. Ik heb Ben Spies in 2009 zien winnen en dat was zo gaaf. Mijn gedachte was dat als ik in Amerika zou blijven, ik er spijt van zou krijgen. Ik heb bij Yamaha USA mijn wens uitgesproken. Mede door mijn toenmalige rijderscoach Josh Hayes en Spies ben ik uiteindelijk naar Magny-Cours afgereisd in 2019. Daar heb ik mijn huidige manager Laurens (Klein Koerkamp) leren kennen en ik ging met een contract voor 2020 naar huis.’
2020 Was vanwege het coronavirus een bijzonder jaar. Toch stond je als rookie drie keer op het podium. Maakte de coronaperiode jouw jaar nog lastiger?
Garrett Gerloff: ‘Ik denk dat het uiteindelijk voor mijn racen niet slecht was. In november 2019 was mijn eerste test, daarna nog meer tests en in februari door naar Australië voor de eerste race. Alles ging zo snel en we gingen non-stop door. Ik moest in die periode ook alles regelen in Europa, zoals een woning, et cetera. Door de pandemie kon ik vier maanden terug naar de USA en had ik tijd om te reflecteren. Toen we weer gingen racen was ik beter en lukte het om het gat naar de snelste rijders steeds verder te verkleinen. ‘
Ben je tevreden over je niveau na anderhalf jaar in het WK Superbike?
‘Over het niveau wel, over de resultaten nog niet volledig. Wel ben ik blij dat ik vorig jaar verschillende podiumplaatsen heb gehaald, want die leken aan het begin, gezien het hoge niveau, nog erg ver weg te zijn. Ik voel dat mijn niveau goed is, maar ik wil constanter zijn en minder fouten maken (zie kader Volop in het nieuws). Ik wil graag alles uit mijzelf halen. Ik weet nog niet precies wat dat is, maar ik weet wel dat er nog meer in zit dan ik op dit moment laat zien.’
Je hebt ook al twee keer in de MotoGP gereden. Tijdens de GP van Valencia vorig jaar mocht je een dag invallen voor Valentino Rossi en in Assen heb je de TT gereden als vervanger van Franco Morbidelli. Hoe was het?
‘Allebei de keren geweldig! Nu we weten dat Rossi gaat stoppen, is het extra bijzonder dat ik hem een keer heb mogen vervangen en in Assen zijn teamgenoot mocht zijn. Dat was heel speciaal. Ik heb ook de kans gehad om face to face met hem te praten, dat hielp zeker op de baan.’
Volgens de kenners maakte je indruk zowel in Valencia als op Assen. Je had nog nooit op het TT Circuit gereden. Was je zelf ook tevreden?
‘Nee, haha. Ik worstelde een beetje met de motor. Het werd iedere sessie beter, maar het lukte niet om het helemaal op te lossen. Dat kostte mij iedere ronde veel tijd. Ik weet dat ik met de rijders tussen P12 tot P15 mee zou kunnen. Dat was reëel, maar ik had niet zo’n goede race.’
Een 12-jarige Garrett Gerloff met zijn vader tijdens zijn eerste wegracejaar met de Metrakit.
Je hebt een Yamaha-contract op zak voor het WK Superbike 2022, al is het ook algemeen bekend dat er een clausule is om nog naar de MotoGP te kunnen. Er zijn geruchten dat je in beeld zou zijn voor een zitje bij Petronas Yamaha SRT, die op zoek zijn naar twee nieuwe rijders. Ben je geïnteresseerd?
‘Natuurlijk zou ik het overwegen en het is voor mij absoluut een droom om in de MotoGP te rijden. Maar ik heb ook dingen die ik hier in het WK Superbike nog wil afronden. Ik had tot nu toe dit jaar op meer gehoopt en ik wil mij graag herpakken.’
Denk je dat je klaar bent voor de stap naar de MotoGP?
‘Ik voel dat ik de snelheid heb. Maar ik wil eerst wat dingen fixen en meer constanter zijn.’
Je woont in Andorra. Hoe zorg jij dat je fit bent?
‘Ik werk met Aleix Santacrue, een trainer die ook Jack Miller en meer snelle rijders onder zijn hoede heeft. Het helpt om met hen te trainen. Nu ook natuurlijk, maar zeker vorig jaar toen alles stil lag. We konden met elkaar blijven trainen op allerlei motoren. Ik kon leren van de andere rijders en het is goed om te zien dat het allemaal goede gasten zijn.’
En hoe ziet een vrije dag voor jou eruit?
‘Niet te laat opstaan met een Amerikaanse koffie, want de koffie hier is te klein. Dan een combinatie tussen productief sporten en een beetje relaxen.’
We gaan nog even terug naar Amerika. In het verleden leverde het land de ene wereldkampioen na de andere in 500cc. Heb jij dat ook gezien en hoe is het niveau nu?
‘Nee, niet zover terug. Natuurlijk wel Nicky Hayden, Ben Spies, et cetera, want rond die periode begon ik te kijken. Het niveau was toen heel erg hoog. Maar ik denk dat het niveau nog steeds goed is. Jake Gagne wint veel dit jaar, maar hij rijdt ook echt snelle tijden. Het niveau is er zeker, alleen niet zo in de breedte, zoals in andere kampioenschappen.’
We zijn begonnen het interview met je ouders. Hoe kijken ze nu naar jou?
Garrett Gerloff: ‘Natuurlijk trots, maar ze hebben door de pandemie nog niet de kans gehad om mij te zien racen in het WK Superbike. In Amerika bezochten zij altijd sowieso mijn eerste en laatste race. Zoals met mijn eerste podium in Catalunya, dan is het erg jammer dat je het niet live met hen kan delen. Het is raar, maar ik hoop dat ze snel een keer kunnen komen kijken!’
Garrett Gerloff: Nederlandse manager
Sinds Garrett Gerloff voet op Europese grond zette, is Laurens Klein Koerkamp de manager van de Amerikaan. Laurens werd getipt door Ben Spies, de Amerikaan die hij in 2009 ook naar het WK Superbike haalde. Spies probeerde een aantal Amerikanen naar Europa te halen. Laurens: ‘Ik ontmoette Garrett in Magny-Cours 2019. De klik was er meteen en dat is voor mij erg belangrijk. Hij doet het goed, maar heeft tot nu toe een paar keer een terugslag op een verkeerd moment gehad. Er zit nog veel meer in!’
Volop in het nieuws
Garrett Gerloff vertelt in het interview dat hij minder fouten wil maken in het WK Superbike. Daarbij doelt hij ongetwijfeld op het feit dat hij in de afgelopen periode in opspraak was, aangezien hij al een aantal keer betrokken was bij crashes. Het meest besproken moment was toen hij Toprak Razgatlioglu raakte, nadat hij na de start te laat remde voor de Haarbocht in Assen. Zijn merkgenoot en titelkandidaat crashte. ‘Hij maakte een fout, dat is duidelijk. Maar hij zal zichzelf het slechtste voelen van iedereen’, zei Jonathan Rea na het incident.
Gerloff zat in Most duidelijk nog met het voorval in zijn maag, waardoor we er niet verder op in zijn gegaan. Zo zie je maar dat coureurs naast de baan heel anders kunnen zijn dan dat wij ze in eerste instantie met een helm op zien. Het was een gesprek met een hele spontane en enthousiaste Amerikaan, die in de komende jaren kleur zal blijven geven aan de sport. En voor wie twijfelt aan dit verhaal, moet zeker even Gerloffs interview direct na afloop van zijn eerste podium in Catalunya (race 2, 2020) bekijken. Een moment waar volgens mij iedere motorsportfan een grijns van op zijn gezicht krijgt.
MotoGP & Garrett Gerloff
Zoals benoemd in het verhaal werd Garrett Gerloff in de zomerperiode veelvuldig in verband gebracht met een MotoGP-zitje bij het huidige Petronas Yamaha SRT, het team dat volgend jaar een nieuwe identiteit zal krijgen. Gezien de recente ontwikkelingen, waarbij Andrea Dovizioso en Darryn Binder als voornaamste kandidaten worden genoemd, vroegen we Laurens Klein Koerkamp om een update omtrent de Amerikaan tijdens Magny-Cours. ‘We gaan er op dit moment niet meer vanuit dat hij in 2022 MotoGP gaat rijden’, was het duidelijke antwoord van Gerloffs manager.
Gerloff mocht tijdens de TT Assen ruiken aan de MotoGP.
Motor.nl gebruikt cookies om jouw ervaring op onze website zo goed mogelijk te maken. Hiervoor hebben we een aantal cookies nodig. Veel lees en kijkplezier!
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
